Op 9 november werd een tormooi georganiseerd voor rolstoelbasket: met teams van drie man werden wedstrijden van 10 minuten gespeeld. Er was een soort scheidsrechter aanwezig, maar die deed niets anders dan de gemaakte punten noteren. De spelers onder elkaar zorgden dat er fair gespeeld werd. Er waren ploegen van drie niveaus: 3 ploegen op recreatief niveau, vijf op provinciaal en vijf op nationaal niveau.

Het was feitelijk om het spelplezier te doen. Er zaten geen prijzen aan vast, alleen het zich aan elkaar meten en proberen zo hoog mogelijk te geraken was de ambitie.

Deepak had via Facebook iedereen uitgenodigd om eens een kijkje te komen nemen. Omdat we dicht in de buurt wonen van het sportcentrum De Meander in Rotselaar, gingen we een goede dag zeggen. We troffen het: we waren nog niet zo lang in de zaal of Deepak moest met zijn ploeg optreden. Feitelijk is zo’n match toch wel sensationeel. De basketters vliegen met een hoge snelheid over de vloer … en soms zijn de confrontaties nogal geweldig. Die rolstoelen moeten echt voor deze sport gemaakt worden: ijzersterk en niet in te deuken.

Wanneer een speler (m/vr) om een of andere reden omver gereden wordt, helpen de andere spelers ook van de tegenpartij, hem of haar weer rechtop, sportief bedanken en dan weer proberen zelf het volgende punt te scoren. Hier krijgt de kwetsbaarheid van de atleet steeds voorrang op het “willen winnen”, het alfa-mannetje of vrouwtje zijn dat in iedereen aanwezig is.

Dit spel wonnen ze met glans. We hadden er van genoten en gingen terug naar huis, fier op zo’n zoon.

Tijdens de pauze kwamen leerkrachten en andere oma’s even kijken naar de prestaties van de kinderen. Ze waren allen enthousiast over het gebruik van “bister”. Waar kon je dat kopen (in elke drogisterij en als je meer wil betalen in een winkel voor teken- schildergerief) wat kun je daar mee doen. In het kort gaf ik een overzicht van de mogelijkheden. Ik weet niet of ze er iets van gesnapt hebben: op enkele minuten kan je niet uitleggen wat een bepaalde techniek in petto heeft.

In elk geval werden de werkjes gewaardeerd.

Na de pauze: opruimen. De kinderen vinden het evident dat de boel proper moet achterblijven. Omdat ze zo goed gewerkt hebben krijgen ze elk een kaartje van mij: ik leg de kaartjes met de beeltenis naar beneden zodat er per toeval kan gekozen worden. Ze kunnen dat wel erg waarderen:  iets om mee naar huis te nemen.

Aan de leerkracht leg ik uit wat er nog moet gebeuren om kerstkaarten te bekomen. Het karton dat ik meebracht in twee snijden, dubbel vouwen en daarop de tekening kleven. Liefst iets beschermend omdoen, vb. een plastieken zakje, zodat de tekening niet beschadigd wordt door ze vast te nemen. Er kan eventueel nog een briefomslag bijgevoegd worden.

Ik laat een bokaal met sterke concentratie van noten- en acajoubister achter, zodat er verder kan geëxperimenteerd kan worden als ze er zin in hebben.

En dan pak ik mijn boeltje samen … en merk dat ik doodop ben. Ik sleur me naar de auto. Ik weet dat dit de laatste maal is dat ik zoiets doe, ik ben er te oud voor geworden. Niet dat ik vaak zo’n workshops gaf, maar af en toe kon ik toch geen nee  zeggen. Ik ben blij dat ik op zo’n manier dit aspect in mijn leven zo mooi kon afsluiten: die kinderen deden me een mooi cadeau.

Een bank vol werkjes

Geconcentreerd aan het werk

Niemand kan doorheen die concentratie

Tijdens de pauze … of hoe het leven verdwijnt aan een tafel

Er namen zeven kinderen deel aan de workshop. Hoe dat allemaal georganiseerd wordt weet ik niet, maar de kinderen zijn blijkbaar gewoon om elke vrijdag, van half twee tot drie, deel te nemen aan dergelijke projecten.

Eerst vertelde ik hen wat we zouden doen en gaf enkele voorbeelden van mijn kaarten die ik had meegenomen: een tekening of schildering op een onderkant gekleefd … en meteen had je een leuke kaart. Nu zouden ze met bister werken.

Ik had poeder van bister meegenomen. Noten (bruin van kleur) en acajou (rood van kleur). Bij het begin van de workshop liet ik de kinderen die poeders mengen met water in glazen confituurbokalen, goed schudden en dan mochten ze hun naam schrijven op een stukje papier en er eventueel een tekening bij maken. Zo leerden de kinderen het materiaal kennen waarmee ze aan de slag zouden gaan en ik hun namen.

Daarna begon het grote werk. Ik gaf een voorbeeld hoe je bister kon weghalen op een blad. Ik zette met water wat strepen en punten op een beschilderd blad en dopte dit droog, waardoor de witte lijnen zichtbaar werden. Onmiddellijk lieten de deelnemers een ‘waw’ horen. Ik moest niet meer aanmoedigen, ze vlogen erin. En ja, als ze klaar waren met een kaart mochten ze een volgende nemen: er was genoeg voorraad.

Wat me opviel was hoe de kinderen elkaar hun werk toonden en hoe positief ze daarop reageerden: kei-mooi zeg! In deze vorm van onderwijs wordt veel aandacht besteed aan communicatie en dat voel je aan de kinderen. Het verwonderde me dat de kinderen heel spontaan op mij reageerden. Ze waren niet de indruk door bv. mijn leeftijd. Terwijl de kinderen genoten van zich uit te leven met die kerstkaarten, dat op een rustige wijze met elkaar deelden, genoot ik van hun openheid en evidentie om vriendelijk met elkaar om te gaan. Niet dat er geen conflicten zijn. Maar daar is een (wekelijkse?) klassenraad voor om dat uit te spreken. Iemand van de groep maakt het verslag en dat wordt uitgehangen. Zo kon ik de laatste klassenraad ‘lezen’ tegen de muur: wat leuk en niet-leuk was en de plannen die gemaakt werden.

Om drie uur kwam het bericht door dat de kinderen naar buiten mochten. In onze groep werd niet direct gereageerd: er was nog zoveel te doen. Maar iedereen trok uiteindelijk toch naar buiten: ze konden wat buitenlucht gebruiken na zo’n intense namiddag.

En ik, ik kreeg weer een kop koffie en een babbel met een of andere juf.

De Muze is een basisschool met Freinet-onderwijs en Lorenzo volgt daar het vijfde leerjaar. Hij vroeg of ik geen workshop wou leiden in zijn school. Er waren nog oma’s en opa’s die dat deden. Op zo’n vraag kan je toch alleen maar ‘ja’ zeggen. Na wat ruggespraak zouden we kerstkaarten maken. Die zouden verkocht worden op de kerstmarkt die de school organiseert voor de financiële ondersteuning van dit project.

Zelf was ik erg enthousiast. Met een groep kinderen aan de slag gaan gedurende een paar uren en hen iets bijbrengen van je eigen kunnen: zalig.

Ik wou hen ‘bister’ laten uitproberen. Bister is een poeder verkregen van gedroogde notenbolsters. Aangelengd met water geeft dat een soort inkt of waterverf. Je kan er een tekening mee maken, de lijnen laten uitzweven door er met water langs te gaan. Je kan ook met een borstel een natte strook aanbrengen en dan met penseel, rietpen of gewone inktpen er een lijn door trekken, die dan een eigen weg zoekt in het water. Je kan ook eerst op een blad een laag bister opbrengen en daarna de bister met nat weghalen, zodat er een lichtere tekening ontstaat. Deze laatste techniek wou ik met de kinderen uitproberen.

Natuurlijk vraagt dit wat voorbereiding. Thuis zorgde ik voor voldoende papier waarop een laag bister was aangebracht, zodat de kinderen direct aan het tekenen van de kaarten konden beginnen. Op goede kwaliteit van aquarelpapier (300 g) bister gesmeerd, laten drogen en op de juiste grootte gesneden die nodig was om een kaart te maken.

Toen ik toekwam aan de school stond Lorenzo me op te wachten. Zoen, blij zijn om elkaar te zien en hij bracht me naar de klas waar alles zou doorgaan … en of ik zin had in koffie? Zelfs al had ik geen zin … toch zou ik koffie gedronken hebben. Hoe dikwijls stelt een jongen van goed 10 jaar zo’n vraag aan een oma? Maar ik had echt zin in koffie. Hij naar de keuken … en even later kwam hij terug met de boodschap dat de koffie weldra klaar zou zijn.

Hij hielp me met het klaarzetten van de tafels en het materiaal, ging daarna koffie halen, vroeg of hij nog iets kon doen en zei toen dat hij verder buiten ging spelen.

Ik keek de klas eens rond. Wel wat chaotisch maar hier werd geleefd en geleerd. Ik kon me voorstellen dat Lorenzo hier een hemel op aarde aantrof.

En voor mij: mijn namiddag kon niet meer stuk. Alles nodigde uit om aan de kerstkaarten te beginnen.

Ondertussen zijn de kleinkinderen van Karel op bezoek geweest. Ze brachten hun hond mee: een vijf maanden oude puppy, merk Teckel.

Het is altijd afwachten hoe de honden op elkaar gaan reageren.

Finn is voorlopig een klein mormeltje dat nog dubbel zo groot moet worden. Toby is een fel uitgegroeide Beagle (zit er ergens een ander ras tussen zijn voorouders?) … hoe zullen ze de namiddag samen doorbrengen terwijl  wij aan tafel zitten?

Maar blijkbaar komen de honden uit een zeer goed opgevoede familie. Na het uitwisselen van de beleefdheden (hoe ruik jij, wil je met me spelen, wie is de baas) die positief aflopen, gaan ze heel voornaam met elkaar om. De honden gaan samen met de kinderen de tuin in en laten de pret aan het jonge volkje. De vraag stelt zich wie zich het meest amuseert: de kinderen of de honden.

De ouderen kunnen rustig met elkaar praten … buiten halen kinderen en honden hun hart op.

Manon, de fotografe van dienst. Jammer dat ze daardoor niet op  de gezamenlijke foto’s kan staan. In elk geval heeft zij haar werk uitstekend gedaan en bezorgde ze ons later foto’s waarbij we met plezier terugkijken op die dagen in de Ardennen.

Aike, de oudste dochter die erg goed is in initiatief nemen om er dan anderen warm voor te krijgen. Nu, veel moest ze niet aandringen: iedereen wou eens een weekend samen uit proberen.

Sangeeth, de jongste dochter

Deepak, de jongste zoon

Karel en Toby … onafscheidelijk

Carlo met puppy Schico in zijn armen

moeder en dochter op wandel

familiefoto tijdens het wandelen

aperitieven op een zonnig terras … we schrijven 1 november 2014

Poes Luna ... en natuurlijk hielden Toby en Schico zich gedeisd: wie zou er niet vallen voor de charme van dit beestje

Maandagmorgen om 10 uur komt moet het chalet ontruimd zijn. Dus afspraak om half negen voor een laatste ontbijt, bagage inpakken en dan naar huis. Alsof een grondige voorbereiding de werkzaamheden gepland heeft, verloopt alles snel en gemakkelijk. Het is mooi om zien hoe iedereen zijn steentje bijdraagt aan de opruim.

Even voor tienen is alle bagage in de auto’s gewerkt en zitten de honden op hun plaats. Dan komt de eigenaar het weekend afronden.

Omdat Aike voor de middag nog aan het werk moet, blijft de vrijdagploeg ook voor het afsluiten zorgen. Zoenen, knuffels en we zwaaien uit.

Terwijl de wagen me meeneemt richting Leuven, heb ik het moeilijk om naar de realiteit van straks kantklossen over te schakelen. Het is zo heerlijk geweest. Die overschakeling zal wel een paar dagen duren: het is nagenieten en heimwee in één.

Hopelijk komt er nog zo’n samenzijn.