Het is net of Toby verdwenen is in mijn verhaal. Dat is niet helemaal juist. Wel besteed ik minder tijd aan hem. Zo ga ik niet meer wandelen: het is me te koud, terwijl Karel me vertelt van het zalige weer. Hoe ouder ik word hoe meer ik me nestel in de warmte van het huis. Ondertussen klos of teken ik er op los. Ik geniet van Toby … meer als toeschouwer. Af en toe een knuffel, een ge- of verbod en ondertussen blij zijn met zijn aanwezigheid.

Karel heeft een blog geschreven over de naam ‘Toby’. Even hierop klikken en je kan het lezen:http://blog.seniorennet.be/kareldhuyvetters/archief.php?ID=1678404.

Met Karel is Toby ‘lieve vriendjes’, vaak ontroerend om zien hoe ze met elkaar omgaan.

En alsof Toby weet wat ik schrijf: nu ligt hij uitgebreid te slapen (en ook te waken, je kan niet bewegen of hij is daar) en maakt ondertussen genietende  geluidjes.

PS. 1: tot nog toe heeft Toby niets stuk gebeten. Ook de rondslingerende boeken laat hij met rust: hij is blijkbaar alleen geïnteresseerd in eetbare dingen.

PS. 2: na het eten zoekt Toby onder tafel naar eventuele kruimels … we hebben geen stofzuiger meer nodig.

Ik verleg

de ene draad

kruiselings

over de andere

terwijl ik de ene gedachte

zwevend

over

die andere herinnering

laat gaan

zo daal ik af

naar vroeger

draad na draad

afwindend

terugvindend

en door de draden heen

herken ik jouw gezicht

Christel had vernomen dat in het culturele centrum in Aarschot een tentoonstelling zou ophangen van portretten en daarin was ze wel geïnteresseerd. Dus na de glastentoonstelling ging het richting Aarschot: benieuwd wat er op ons af zou komen.

Het was een dubbele tentoonstelling. De eerste werken die we zagen deden denken aan kinderen … maar dan kinderen die bijzonder goed konden schilderen. Bij navraag bleek het een tentoonstelling van ‘Eigen Haard’, een centrum waar mensen met een mentale beperking terecht kunnen.

Eerst gingen we naar de portretten op de eerste verdieping. Ann Schots stelde daar ten toon onder te titel ‘Noem het maar emoties’. Practisch allemaal kinderportretten. Voor mij waren die portretten een beetje te ‘gladjes’. Technisch knap gedaan … maar ze konden me niet echt raken. Ik dacht: als het je eigen kind zou zijn, zou je die werken waarschijnlijk wel erg boeiend vinden. Maar om als louter ‘vreemde’ te kijken, was het werk niet universeel genoeg. Als ik daarna lees dat de kunstenares reclame schilderen gevolgd heeft aan Sint-Lucas, kan ik haar manier van werken beter begrijpen. Omdat Christel zelf graag portretten schildert blijft ze wel geboeid kijken: waar ligt de schaduw, hoe krijg je volume in een gezicht …

Daarna zakken we af naar de tentoonstelling van ‘Eigen Haard’. Omdat die mensen heel spontaan zijn in hun uiten, komt er een levenskracht te voorschijn die me diep raakt. Eén werk herken ik: met een groep hebben ze meegedaan aan ‘Gasthoven Invites’  (zie blog van 15.08.2014). Nu het werk van ongeveer 2m op 2m zich ‘zo maar’ aan biedt, zonder de zwaarte van het thema van ‘Gasthoven Invites’, komt het erg sterk naar voren. De tentoonstelling is mooi gepresenteerd. Er zijn mini-werkjes en grotere werken. Volgens de begeleider die aanwezig was hebben ze er zowat vijf jaren aan gewerkt. Dan kunnen ze natuurlijk een mooie selectie maken. Ik bewonder de mensen die voor dat atelier instaan. Wellicht zijn ze in hun privé-tijd ook creatief bezig, maar waartoe zij hun ‘leerlingen’ inspireren en daarna doen realiseren kan alleen maar mijn waardering wegdragen.

Jammer dat thuis onze muren vol hangen, anders had ik zeker een werkje gekocht.

We blijven nog iets drinken om de dag af te sluiten. Christel en ik zijn beiden heel tevreden met de invulling van de namiddag. Mooie dingen ‘zien’ is ook een creatief proces en kan hartverwarmend en geestvervullend zijn. Daarbij de vriendschap voor elkaar vorm geven, ik voel me gelukkig.

Dit werkje spreekt me enorm aan. Ik weet niet precies waarom. Ik laat het dan maar zo op me afkomen.

Het boeiende bij glaskunst is de voortdurende verandering van het kunstwerk door de lichtinval, de kleur van de omgeving, het standpunt van waaruit je het werk bekijkt. Het kunstwerk leeft. Hier enkele beelden van de tentoonstelling.

Violet composition – Brzon Tomas (Tsjechië)

Passage I - Rawson Emma (Groot-Brittanië)

Landschap-  Burrick Pia (België)

Netwerk met cellen - Couwenbergh Paula (Nederland)

Hera 4 – Janssens Hans (Nederland)

Factory building – Stanicky Petr (Tsjechië)

Trio of Unviable Bowls – Shilling Cathryn (Groot-Brittanië)

Incidentally - Naas Lisa (USA)

Gifts of Love – Batts Lucy (Groot-Brittanië)

Portrait of a man with green hat – Topescu Mihai (Roemenië)

Wound – Munkevica Anda (Letland)

In het gemeenschapscentrum ‘Den Breughel’ in Haacht gaat er op dit moment een tentoonstelling door van glaskunst. Omdat dit nog geen 10 minuten rijden van bij ons thuis is en elke tentoonstelling van deze organisatoren (Kunststichting Perspectief) de moeite waard was, gaan Christel en ik een kijkje nemen, benieuwd of het weer een voltreffer geworden is.

Het inkomgeld bedraagt vijf euro. In ruil krijgen we een zeer hoogstaande tentoonstelling. Er zijn, als ik juist tel, 44 kunstenaars uit 13 verschillende landen. Tussendoor verneem ik van een medewerkster dat in Rusland glaskunst niet bestaat, waarschijnlijk omdat het materiaal daar niet te verkrijgen is en dat de enige deelnemende Russische kunstenares in Duistland werkzaam is, waardoor het voor haar mogelijk werd deel nemen aan deze tentoonstelling.

Wat ik zie is gewoon prachtig. Enkele glascreaties spreken me niet zo bijzonder aan, maar wie bepaalt de norm van wat al dan niet ‘kunst’ is. Het merendeel grijpt me wel aan. Ik ben net een spons die zich volzuigt met al dat moois. Ook Christel geniet er van. We kijken en kijken … en aan het einde van de tentoonstelling zijn we aan koffie toe, die ter plaatse kan bekomen worden. Nog even napraten en dan zijn we weg naar een volgende tentoonstelling in Aarschot.

Met Christel vorige zondag naar de opening van de tentoonstelling in Hannah (Herent) geweest onder de titel ‘Madonna’ met werken van Maria Richterova en Linda Bollens. Van Maria Richterova waren het vooral lithografieën, Linda Bollens vervaardigt keramiek.

De lithografieën van Maria Richterova doen vaak ‘middeleeuws’ aan. Ze vindt haar inspiratie dan ook dikwijls in oude meesters. Linda Bollens stelt keramiek/porselein ten toon.

Hannah is een kleine galerie. Telkens is er een dubbel-expositie en komen twee kunstenaars aan bod. De kleine ruimte wordt dan gevuld met een intensheid van aanbod alsof het lijkt dat je ogen te kort komt. Ook nu weer. Wat Maria Richterova presenteert is technisch een hoogstandje. Daarbij haalt ze een oude wereld te voorschijn om hem te vermengen met de wereld van nu. Linda bollens kent haar vak: de kwetsbaarheid van porselein kan zo uitnodigend aanwezig zijn. Je zou bijna op de toppen van je tenen gaan lopen om zeker te zijn van niets te beschadigen.

Telkens ben ik blij de verplaatsing naar Hannah gemaakt te hebben: mooie dingen zien maakt blij.

Bijlagen:
Madonna.jpg (137 KB)   

Maria Richterova

Linda Bollens