Er kwamen wat mailtjes op mij af die heel vriendelijk vroegen waarom er geen blogs meer verschenen. Ook Karel vroeg het mij. Niemand hoeft zich echter ongerust te maken. Alles gaat prima … alleen er zijn zoveel plannen die ik wil realiseren.

Vooreerst is er het kantklossen. Ik wil een schilderij van Mondriaan in kant omzetten. Ik hou van Mondriaan, die strenge lijnen, die spaarzaamheid in kleur. Alles getuigt van eenvoud, zoeken naar essentie. Ik koos een schilderij van 46 x 46 zonder te beseffen hoeveel uren kloswerk dat zou vragen. Met enthousiasme ben ik er aan begonnen. Nu ik merk hoeveel tijd het nog zal vragen, bekoelt dat enthousiasme wat. Maar we laten de lip niet hangen: ik ben er aan begonnen en wil het dan ook afmaken. Ondertussen zitten er al nieuwe ideeën te broeden. Die moet ik nog wat in mijn achterhoofd en uit mijn handen houden. Later mogen die dan aan bod komen.

Dan wil ik me ook nog wat met grafisch werk aan de slag gaan. In de voormiddag het tekenwerk, de namiddag kantklossen. Het zal echter nog een paar dagen duren voor ik aan het tekenwerk begin. Eerst wil ik de wenskaarten versturen. Ik heb ze zelf gemaakt, Karel heeft er een mooi gedicht bij geschreven. Nu moet de tekst in het kaartje gekleefd worden, het adres op de omslag, er nog iets met de hand bijgeschreven … en dan de deur uit. Weer een paar uren waarmee ik zoet ben.

Toch hou ik van die wenskaartjes. Dan komen de mensen me voor de geest aan wie ik zo’n kaartje zend. Soms is dat kaartje het enige contact dat we hebben. Die mensen zijn me echter waardevol. Vroeger hebben ze veel voor mij betekend. Dan waait het leven ons uit elkaar … en dan is zo’n kaartje een liefdevolle groet over de jaren heen.

En eindejaar kan niet zonder feesten. Ik hou niet van de sfeer rond die dagen. Ik voel alles als opgefokt en gedirigeerd aan: nu moeten we vrolijk zijn … en veel geld uitgeven aan cadeautjes voor mensen die alles al hebben. Ik zou die weken een winterslaap willen doen en wakker worden als het gewone leven zich herneemt. Dat neemt niet weg dat ik intens geniet als mijn kinderen of die van Karel langs komen.

De vakantie zal weer veel te vlug voorbij zijn. Maar goed, we houden de plannen die opduiken in reserve … wellicht komt er een moment dat ik met die achterliggende projecten iets kan doen.

Omdat ik bezig ben om met het aspect ‘letters’ van brieven grafisch te werken, wou ik dat ook uitproberen in kant. Dat lukte niet zo goed, hoewel het resultaat toch iets liefs heeft. Ik ben maar gestopt na enkele lijnen: de draden hingen niet goed vast. Met een stevige laag ‘appret’ kon ik ze wel min of meer op de plaats houden. Wellicht dat ik later nog eens een poging onderneem, maar voorlopig ga ik pen, papier en Oost-Indische inkt gebruiken om me uit te leven.

Ik kan wel allerlei redenen verzinnen waarom het werk van Mondriaan me aanspreekt. Maar hoeft het? Is gewoon zeggen dat ik echt geniet van het werk van Mondriaan niet voldoende? Toen we het Rijksmuseum in Amsterdam bezochten was hij in de vaste collectie aanwezig. In zijn eenvoud van vormgeving (rechte lijnen, basiskleuren) springt het werk in volle levendigheid zo van de muur. In de zoektocht naar zijn wijze van schilderen durfde die man doorheen alle conventies breken om tot de essentie van lijn en kleur te komen, daarin evenwicht te vinden en de kijker in een overvloed van energie te dompelen. Opgefrist ga je dan verder.

Van bij het begin van de cursus kantklossen had ik iets in mij om een Mondriaan in die techniek om te zetten. Een boek geraadpleegd met kleurenfoto’s en afmetingen, een schilderij eruit gekozen … en dan aan het werk.

Eerst het werk op papier getekend: de lijnen die de vlakken omsluiten, volgens de echte grootte, nl. op een oppervlakte van 46 x 46 cm. Dan de juiste kleur gezocht in de draad waarmee ik wil werken. Gelukkig is het aanbod in de kantklosklas erg uitgebreid en houdt Mondriaan het bij de kleuren van rood, geel en blauw, grijs en zwart. Ik denk na in welke slagen ik die verschillende lijnen en vlakken ga vormgeven … en waag me aan het avontuur.

Eerst zorg ik dat de zwarte lijnen op het tekenpapier dat ik op het kantkloskussen leg, vorm krijgt. Dat is niet zo moeilijk. Dan de basiskleur grijs. Ook dat lukt nog. Wel vraagt de verbinding met de zwarte lijnen enige in‘haak’kunst: met een haaknaald van 0,50 mm verbind ik de draden met elkaar. Omdat ik niet onmiddellijk aan de randen de afzet kan beginnen, blijven de klossen hangen. Resultaat: een berg van klossen die om definitieve afwerking vragen. Om het geheel ordelijk te houden stop ik ze in houten houders of gehaakte repen: zo blijven de klossen hun juiste volgorde behouden en geraken de draden niet in de war. Om dat geheel te kunnen vervoeren naar de klas in Rillaar, steek ik alles in plastieken zakjes en speld die vast op het kussen, zodat alles op zijn plaats blijft.

Natuurlijk heeft zo’n werk grote showwaarde als ik me in de klas installeer. Iedereen heeft wel een leuke of lieve opmerking. Maar ik heb vertrouwen in mezelf: op een bepaald moment kan ik de klossen beginnen afzetten. Alleen zal dat nog wel wat uren kantklossen vragen. Wie iets ‘vlug’ wil gedaan hebben, begint best niet aan kantklossen.

Ik heb me voorgenomen tijdens de kerstvakantie weer wat met Oost-Indische te werken. Het is een vorm van heimwee. Mijn werken aan die Mondriaan zal heel beperkt gebeuren. Ik leg het kantkloskussen ergens waar ik gemakkelijk bij kan, maar installeer me aan mijn tekentafel om mezelf weer eens te verliezen in wat ik zo graag doe: lijntjes trekken.

ga je toevallig naast elkaar zitten

of zoek je elkaar op

je laat woorden vrij

voorzichtig

aftastend

tot je het durft uitspreken

zelfdoding

terwijl het feest voortgang vindt

gezellig

elkaar in vriendschap ontvangend

komt het verhaal tussen je beiden liggen

je reageert nog wel op de omgeving

een antwoord hier

een vraagje daar

de andere buurvrouw

een beetje liefdevol

jennen

wat lachen om gek gedoe

en dat is goed

ook daar maak je deel van uit

ondertussen krijgen woorden vorm

deel je elkanders wereld

een stroom van omarming

verbindt

twee vrouwen

Het is net of Toby verdwenen is in mijn verhaal. Dat is niet helemaal juist. Wel besteed ik minder tijd aan hem. Zo ga ik niet meer wandelen: het is me te koud, terwijl Karel me vertelt van het zalige weer. Hoe ouder ik word hoe meer ik me nestel in de warmte van het huis. Ondertussen klos of teken ik er op los. Ik geniet van Toby … meer als toeschouwer. Af en toe een knuffel, een ge- of verbod en ondertussen blij zijn met zijn aanwezigheid.

Karel heeft een blog geschreven over de naam ‘Toby’. Even hierop klikken en je kan het lezen:http://blog.seniorennet.be/kareldhuyvetters/archief.php?ID=1678404.

Met Karel is Toby ‘lieve vriendjes’, vaak ontroerend om zien hoe ze met elkaar omgaan.

En alsof Toby weet wat ik schrijf: nu ligt hij uitgebreid te slapen (en ook te waken, je kan niet bewegen of hij is daar) en maakt ondertussen genietende  geluidjes.

PS. 1: tot nog toe heeft Toby niets stuk gebeten. Ook de rondslingerende boeken laat hij met rust: hij is blijkbaar alleen geïnteresseerd in eetbare dingen.

PS. 2: na het eten zoekt Toby onder tafel naar eventuele kruimels … we hebben geen stofzuiger meer nodig.

Ik verleg

de ene draad

kruiselings

over de andere

terwijl ik de ene gedachte

zwevend

over

die andere herinnering

laat gaan

zo daal ik af

naar vroeger

draad na draad

afwindend

terugvindend

en door de draden heen

herken ik jouw gezicht

Christel had vernomen dat in het culturele centrum in Aarschot een tentoonstelling zou ophangen van portretten en daarin was ze wel geïnteresseerd. Dus na de glastentoonstelling ging het richting Aarschot: benieuwd wat er op ons af zou komen.

Het was een dubbele tentoonstelling. De eerste werken die we zagen deden denken aan kinderen … maar dan kinderen die bijzonder goed konden schilderen. Bij navraag bleek het een tentoonstelling van ‘Eigen Haard’, een centrum waar mensen met een mentale beperking terecht kunnen.

Eerst gingen we naar de portretten op de eerste verdieping. Ann Schots stelde daar ten toon onder te titel ‘Noem het maar emoties’. Practisch allemaal kinderportretten. Voor mij waren die portretten een beetje te ‘gladjes’. Technisch knap gedaan … maar ze konden me niet echt raken. Ik dacht: als het je eigen kind zou zijn, zou je die werken waarschijnlijk wel erg boeiend vinden. Maar om als louter ‘vreemde’ te kijken, was het werk niet universeel genoeg. Als ik daarna lees dat de kunstenares reclame schilderen gevolgd heeft aan Sint-Lucas, kan ik haar manier van werken beter begrijpen. Omdat Christel zelf graag portretten schildert blijft ze wel geboeid kijken: waar ligt de schaduw, hoe krijg je volume in een gezicht …

Daarna zakken we af naar de tentoonstelling van ‘Eigen Haard’. Omdat die mensen heel spontaan zijn in hun uiten, komt er een levenskracht te voorschijn die me diep raakt. Eén werk herken ik: met een groep hebben ze meegedaan aan ‘Gasthoven Invites’  (zie blog van 15.08.2014). Nu het werk van ongeveer 2m op 2m zich ‘zo maar’ aan biedt, zonder de zwaarte van het thema van ‘Gasthoven Invites’, komt het erg sterk naar voren. De tentoonstelling is mooi gepresenteerd. Er zijn mini-werkjes en grotere werken. Volgens de begeleider die aanwezig was hebben ze er zowat vijf jaren aan gewerkt. Dan kunnen ze natuurlijk een mooie selectie maken. Ik bewonder de mensen die voor dat atelier instaan. Wellicht zijn ze in hun privé-tijd ook creatief bezig, maar waartoe zij hun ‘leerlingen’ inspireren en daarna doen realiseren kan alleen maar mijn waardering wegdragen.

Jammer dat thuis onze muren vol hangen, anders had ik zeker een werkje gekocht.

We blijven nog iets drinken om de dag af te sluiten. Christel en ik zijn beiden heel tevreden met de invulling van de namiddag. Mooie dingen ‘zien’ is ook een creatief proces en kan hartverwarmend en geestvervullend zijn. Daarbij de vriendschap voor elkaar vorm geven, ik voel me gelukkig.

Dit werkje spreekt me enorm aan. Ik weet niet precies waarom. Ik laat het dan maar zo op me afkomen.

Het boeiende bij glaskunst is de voortdurende verandering van het kunstwerk door de lichtinval, de kleur van de omgeving, het standpunt van waaruit je het werk bekijkt. Het kunstwerk leeft. Hier enkele beelden van de tentoonstelling.

Violet composition – Brzon Tomas (Tsjechië)

Passage I - Rawson Emma (Groot-Brittanië)

Landschap-  Burrick Pia (België)

Netwerk met cellen - Couwenbergh Paula (Nederland)

Hera 4 – Janssens Hans (Nederland)

Factory building – Stanicky Petr (Tsjechië)

Trio of Unviable Bowls – Shilling Cathryn (Groot-Brittanië)

Incidentally - Naas Lisa (USA)

Gifts of Love – Batts Lucy (Groot-Brittanië)

Portrait of a man with green hat – Topescu Mihai (Roemenië)

Wound – Munkevica Anda (Letland)