Samen met Chrsitel heb ik me ingeschreven voor een kunst- en ambachtmarkt in Herselt. Laat Christel op die dag een samenkomst hebben die van het werk uitgaat en dus prioriteit heeft. Eerst denk ik er aan het af te blazen, maar dan wil haar jongste dochter wel in haar plaats gaan: zij tekent ook en heeft mooie werken aan te bieden. Met wat juwelen die Christel gemaakt heeft zal ze haar standje wel vol krijgen.

De man van Christel zal ons naar Herselt brengen en even helpen bij het uitladen en versleuren van de tafels. ’t Is wel in functie van de vrouwendag dat de markt doorgaat, maar op sommige momenten is mankracht erg welkom.

Ik heb niet zo veel mee te nemen: alles kan in zowat twee bananendozen. En mijn standje is ook rap in orde gebracht. Dat is het voordeel van een overdekte markt: geen aanzeulen en opbouw van een tent. De tafels krijgen we ter plaatse, we dienen ze alleen van uit een ander lokaal te sjouwen.

Ik heb me een hoekje gemaakt waar ik kan tekenen om verder te werken aan die vouwboekjes. Aan een hoek van de tafel heb ik me geïnstalleerd, met een oppervlakte van 40cm op 50 cm kom ik toe. Ik heb een onderlegger van plexiglas meegebracht die het onderliggende tafelkleed moet vrijwaren van gebeurlijke ongelukken, je weet maar nooit.

In het toilet haal ik wat spoelwater voor mijn pen: de beker die al zoveel jaren dienst doet is helemaal zwart geworden. Pen en het papier leg ik op tafel, en ik installeer me: een kop koffie links en de Oost-Indische inkt rechts, zodat ik de vloeistoffen niet met elkaar verwissel.

De markt mag beginnen.

De dagen schuiven voorbij. Stilaan komt er een lentegevoel aan de deur kloppen. Nog maar ’s morgens wakker worden en ontdekken dat het al licht is. ’t Is net of dat licht als een levengevende douche over me heen stroomt.

Ik ga terug wandelen met Toby. Wanneer het koud is krijgen ze me met geen stokken buiten. Ik bevries gewoon, ook innerlijk. Nu geniet ik van de lucht, de zon, de ruimte, de velden die op nieuwe begroeiing wachten.

Toby holt maar aan zodat ik er een flinke pas in moet zetten. Daar hou ik echt van: het gevoel dat ik ‘beweeg’. Gelukkig blijft hij zowat aan elke drol snuffelen, zodat ik effen op adem kan komen … na een winter binnen zitten is mijn conditie ook niet meer optimaal. Een drol kan met veel vaardigheid bijna tot een kunstwerk uitgewerkt worden, maar eerlijk gezegd, na het zoveelste oeuvre heb ik het wel bekeken, vooral als ze er reeds enkele dagen liggen. Over het afval wil ik het verder niet hebben … maar ik vermoed dat onze samenleving verstikt onder het afval dat je langs Vlaanderens wegen tegen komt. Vandaag dacht ik eraan een zak mee te nemen om ‘afval’ in op te slaan en daar dan nadien iets te maken. Er zijn kunstenaars die daarmee hun stem laten horen. Maar ik draag al poepzakjes mee om de donaties van Toby in op te bergen en dat is me genoeg en neen, met dat soort afval wil ik geen kunstwerk maken. Toby op zich vind ik wel een kunstwerk … vaak doet hij me denken aan Rataplan uit Lucky Luke: een schat van een hond maar niet begrepen door deze wereld. Toby wil elke bezoeker enthousiast begroeten … en dan mag hij van zijn baasjes niet eens opspringen en likjes geven. Ik zou er al lang de brui aan gegeven hebben. Toby daarentegen behoudt zijn vertrouwen in de mogelijkheid tot vriendschap van een mens … ondanks hij telkens gemaand wordt tot rust en ‘poten op de grond’.

Op het vouwboekje op de foto geen lentekriebels, gewoon eens ritme in een lijnenspel uitproberen.

Dan wil ik weg uit rond of hoekig. Rechte lijnen van vroeger komen aanwaaien.

Stilaan ontstaat er een skyline. Ik denk aan de kuststreek met de moderne flatgebouwen.

Een andere lading in mezelf dient zich aan. Ik wil wat scherpte brengen in mijn aanbod. Toch blijf ik het ‘ronde’ nog trouw. Denkelijk kan ik zo eindeloos doorgaan, net of het kind in mij weer volop ruimte heeft.

Ik blijf nog even de ronde vormen hanteren. Ze plezieren me, dus waarom niet die weg gaan?

Terwijl ik teken komen gedachten,herinneringen, toekomstdromen in en uit wandelen. Ik laat het maar gebeuren en geniet van wat ik mag vorm geven.

Omdat de kunstmarkt wenkt in Herselt en ik zo graag met dat gevouwen papier werk, wil ik nog wat van zo’n soort boekjes maken om mee te nemen.

Bij de eerste serie probeerde ik voor elk afzonderlijk vouwblaadje een eigen zentangle te maken. Die zentangles vloeiden wel in elkaar over, maar behielden toch een eigen expressie. Nu wil ik één vloeiende beweging realiseren wanneer het open gespreid wordt.

Het is met zentangle als basis dat ik op zoek ga naar mogelijkheden, dat ik een eigen weg ga. En ja, ik denk aan L. toen hij het had over die ronde vormen. Die wil ik ook uitproberen.

ongevouwen

Een vriendin schreef me dat ze een chique naam had voor de harmonica’s die ik de laatste tijd maak, nl. leporello. Dus even googgelen:

Leporello is de benaming van een drukwerk dat in meerdere slagen zig-zag is gevouwen. Dat kan variëren van enkele tot tientallen vouwen. Het is in gebruik bij reclamefolders en kaarten in reliëf zoals rivierkaarten van de Rijn en andere Duitse rivieren die soms een lengte van twee meter bereiken.

Leporello is een eponiem naar Leporello, de knecht van Don Giovanni, die de lijst van minaressen van zijn heer in een boekwerkje bij hield. In vroege uitvoeringen van deze opera was, om de lengte van de lijst te benadrukken, dit boekwerkje een zig-zag gevouwen stuk papier.

Dank je wel W. Wanneer ik later aan Karel vraag of hij weet wat leporello is, weet hij dat natuurlijk. Dan wil ik hem verrassen met iets dat ik zo juist ontdekte … en dan beschikt hij al over die kennis. Maar ik kan leporello’s ‘maken’ en dat is ook niet mis.

Met of zonder die leuke naam … ik blijf mezelf plezieren met het tekenen op dat gevouwen papier. Ik probeer wat andere manieren van vouwen uit. Het lijkt me een eindeloos spel, zalig!

Zowat twee jaren terug schreven Karel en ik mij in voor een onderzoek i.v.m. Alzheimer. Sommige onderzoeken of testen gingen door in Gasthuisberg (Leuven) andere onderzoeken vroegen verplaatsing naar Kortenberg.

Ik denk dat zowat iedereen geconfronteerd wordt met mensen die aan dementie lijden. Je voelt alleen een enorme onmacht om met deze mensen om te gaan die wellicht ooit genoten van het leven, kinderen het leven gaven, lief hebben gehad of het hebben uitgeschreeuwd van pijn. Je treft ze dan aan voor zich uit starend, een zoon of dochter die een hand vast houdt, een gebaar waaraan misschien geen betekenis meer kan gegeven worden … of wellicht is iedereen hen vergeten zoals zij ook alles vergeten zijn.

En je weet dat dit beeld ook voor jezelf weggelegd kan zijn.

Na onderzoeken en testen in Leuven, werd ik nu ook uitgenodigd naar de Sint-Jozef kliniek in Kortenberg. Sint-Jozef is een kliniek voor mensen met psychiatrische problematiek en mijn eerste man is daar een tijd opgenomen …

Dat speelt door mijn hoofd. Wat is het toch allemaal complex  … maar tevens is er een winkel in de buurt met verf- en tekenbenodigdheden, waar ik even langs wil lopen … inderdaad om o.a. etalagespelden te kopen.

Ik heb een lijstje bij me van de dingen die ik wil aanschaffen. Ik geniet ervan gewoon in de winkel rond te kijken. Goede kwaliteit van papier brengt me in verrukking. Wanneer ik alles in de mand geladen heb dat ik op mijn lijstje aantref, schuif ik aan bij de kassa.

En dan naar Sint-Jozef in Kortenberg.

Het geeft me toch even een rilling. Ik heb er mijn eerste man bezocht. Hij vertelde dat hij op de afdeling zat met de mensen met het hoogste IQ maar ook met de meeste zelfdodingen. Zelf is hij ook na enkele maanden in Kortenberg naar het water gegaan: hij kon niet meer.

Het gebouw is erg veranderd: gemoderniseerd en uitgebreid. Wanneer ik me aanmeld vragen ze mijn identiteitskaart en of ze de factuur naar dat adres mogen sturen. Ik vertel de jonge vrouw dat ik kom om testen af te leggen: normaal krijg ik een kleine vergoeding i.p.v. dat ik moet betalen.

Daarna word ik naar de wachtkamer verwezen en ga zitten tussen de anderen die wachten. Een wachtkamer maakt me altijd gespannen, maar zeker deze ruimte. De mensen die hier zitten dragen elk hun eigen verhaal, soms erg zichtbaar. In de hoek zit een koppel waarvan de man denkelijk zal opgenomen worden: hij sleurt een koffer met zich mee. Aan de andere kant wellicht twee broers, waarvan de ene duidelijk de steun van de andere nodig heeft.

Gelukkig komt de psychologe me snel halen: nu naar haar bureau om de testen af te leggen. Het is een ruim bureau, in tegenstelling tot Gasthuisberg waar je in een achterafhokje moet plaats nemen wegens gebrek aan ruimte in die gigantische medische stad. De testen duren niet zo lang. Maar in Gasthuisberg kreeg ik een koffietje … hier is er zelfs geen glas water te bespeuren. Dit is feitelijk niet zo attent: ik wil me welkom voelen, zelfs als ik geen cliënt ben van hun firma.

Dat was even een zure oprisping … maar ik ben daar als mens met een eigen verleden en wat warmte zou deugd doen, al was het maar de warmte van een koffie in een plastieken beker.

Wanneer alles achter de rug is (denkelijk hebben ze nog nooit iemand zo snel die testen weten afleggen, maar ik wou dat het voorbij was) ga ik zo snel mogelijk naar buiten, net of ik van deze plaats weg vlucht. Ik wil de auto in, naar huis, naar Karel … naar een wereld waar het goed om toeven is.

De rit naar huis maakt me rustig. Ik weet mijn aankopen van tekengerief achter me liggen als een steun in de rug. Straks zal ik alles uitpakken … en vergeten wat achter me ligt: er is nog zoveel toekomst om boeiend te leven.

In de doe-het-zelf handel, zoek ik de dunste houtvezelplaat uit en laat die versnijden op de juiste maat: 50cm x 50 cm. De resten neem ik mee naar huis, ze in de winkel laten versnijden kost 1 euro per snede nadat je per plaat twee sneden gratis hebt gekregen … en dat vind ik nogal veel voor een snede van ongeveer 20 cm.

Ik denk aan de kleine kantwerkjes die met een achtergrond van ongeveer 20 cm vierkant kunnen getoond worden. Karel zaagt de overschotten tot de gepaste grootte. Ik trek me terug in mijn atelier (er ligt sinds een week een nieuw dak op … van golfplaten evolueerde het tot een ecologische verantwoorde bedekking) en ik schilder de platen wit.

Na een dagje drogen kunnen ze zonder problemen verder bewerkt worden. In de doe-het-zelf zaak kocht ik dunne witmetalen nagels zonder kop. Die gebruik ik om mijn werkjes op te spannen.

Wanneer ik maandag naar de kantles vertrek neem ik al mijn “werkjes op een achtergrond” mee. Beladen als een muilezel sleep ik mijn tassen naar de klas.

De leerkracht is enthousiast (ze is werkelijk een heel stimulerend iemand) maar raadt me aan etalagespelden te gebruiken om de werkjes op te spannen. Met de gebruikte nagels zonder kop is het moeilijk om het kantwerk op de juiste afstand van de achtergrond te houden, met etalagespelden is er een kop die de draden tegen houdt, zodat alles op een gelijkmatige afstand gepresenteerd wordt. Als ophangsysteem raadt ze me aan twee schroeven te gebruiken waartussen eend raad gespannen wordt: zo kan je het werk mooi recht hangen.

Begin mei komt de kunstroute ’t Alent er aan. Ik zie het echt zitten om die kantwerkjes te presenteren … maar eerst zoek naar die etalagespelden.

Dan werk ik mijn kantwerk af: ik vul enkele vlakken van het basisrooster met dunne gekleurde draad in. Het bevalt me en tevens voel ik ongeduld omdat ik “nog maar” dat kan realiseren. Wat zou ik al veel verder willen staan in de technische kant van het kantklossen.

Geduld is een mooie deugd … maar hoe ouder ik word hoe moeilijker het is die te beoefenen. Ik ben geen “deugdzaam” mens, daarvoor zit er te veel in mij op te borrelen.

Maar eerst moet dit werk afgewerkt worden, d.w.z. op een mooie manier gepresenteerd. Ik zoek een dik karton uit, maak het wit en met spelden maak ik mijn werk vast. Echt tevreden ben ik niet.

Ik moet wellicht op zoek naar iets stevigers. Gelukkig hebben we een doe-het-zelf zaak in de buurt. Daar zal ik wellicht de juiste ondergrond vinden.

Het cadeautje dat L. wou meenemen naar het verjaardagsfeestje van zijn vriend is besteld maar nog niet afgeleverd. Daarom wil hij een tekening maken als voorlopig geschenkje.

Hij vraagt papier (daar is hier geen gebrek aan) en stiften (die zijn wat schaarser). En daarmee gaat hij aan de slag. Hij wil alleen ‘ronde’ vormen tekenen zegt hij, dat vindt hij mooi. Vervolgens kleurt hij ze in.

We zitten met ons drieën, Karel, L. en ik in de zelfde ruimte te werken. Het is muisstil, alleen wat zachte klassieke muziek op de achtergrond. Ieder is geconcentreerd bezig om op een eigen manier ‘iets mooi te maken’.

Het resultaat mag gezien worden, bij alle drie, maar het werk van L. mag nu op de foto.

Later vertelt hij dat hij een prachtige dag bij ons doorbracht … nu, dat kunnen we ook zeggen. Het was een samenzijn om in te kaderen: ieder opgeslorpt in een eigen wereld en toch verbonden met elkaar.

Tijdens de krokusvakantie komt L. (goed 10 jaar) een dagje op bezoek. Hij komt gepakt en gezakt binnen: van bij ons gaat hij naar een verjaardagsfeestje waar de overnachting inbegrepen is, dus moet slaapzak en toiletgerief mee.

N. heeft even tijd om nog wat bij te praten. De kinderen doen het elk op hun wijze prima en de verbouwing aan het huis verloopt naar wens. We moeten nog maar eens langs komen om de laatste veranderingen te bewonderen. Zullen we zeker doen en in onze tuin wachten al de stekken om in hun tuin geplant te worden.

Dan dwalen we af naar de opdrachten i.v.m. het nieuws. L. moet geloof ik wekelijks een actua-bericht maken: een punt uit het nieuws nemen en daar enkele regels over schrijven (hij zit op een Freinet-school). Is natuurlijk een pracht van een opdracht: leren kijken en luisteren naar wat er rond je gebeurt en daar dan woorden voor vinden. Maar kan je tegenwoordig kinderen nog met een gerust gemoed naar het nieuws laten kijken? Het nieuws is geen voer meer voor kinderen: gruwelijkheden van  oorlog, executies … veel hoop wordt niet aanwezig gesteld.

L. luistert aandachtig mee. Ik vertel dat ik er niet goed meer tegen kan. Wanneer onrecht ter sprake komt heb je een reflex van verzet. Nu voel ik me overmand door een wereld van cynisch bruut geweld. Alleen puin en verschroeide aarde die niet tot bedaren komt.

Dan voel ik me tegen die totale onmacht in opstand komen. Mijn ‘neen’ vertaalt zich in: maak iets mooi. Dat zeg ik ook tegen L. … en plots blinken zijn oogjes van enthousiasme: die taal herkent hij.

In de kantklas ga ik op zoek naar een draad die ik kan verwerken in mijn ontwerp. Ik ontdek iets in plastic: een dikke en een dunne draad in hetzelfde materiaal. Dat spreekt me wel aan. Als ik mijn ontwerp boven een fotokopie van mijn glasschildering maak, zie ik wel iets te realiseren.

Vol goede moed begin ik er aan. Het lukt wel … maar ik ontdek dat zo ‘klein’ werken niet erg inspirerend is voor mij. Ik zit al te dromen van een groot werk met kippengaas, prikkeldraad, touwdraad en heel dunne draad. Om dat te kunnen maken ben ik in kantklossen begonnen: het contrast tussen enerzijds het ruwe, kwetsende van ijzer en het fragiele zo kwetsbare van kant. Dat kontrast spreekt me enorm aan. Dat vorm kunnen geven: waw!

Maar die plastieken draad is niet ‘levend’ genoeg. Maar als voortbeweging met de lijnen op het glas ben ik wel tevreden.

Omdat het samenstellen van een harmonica me blijft uitdagen, doe ik maar voort in die richting. Ik maak een harmonica waarvan de onderliggende flap 2 cm groter is dan de bovenliggende.

Ik werk met als basisprincipe het maken van zentangels: met potlood de grote lijnen aanduiden … en dan maar op weg waar de inspiratie me heenbrengt.

Bij het bewerken zorg ik ervoor dat, bij het openplooien van de omslag, hetgeen zichtbaar wordt zich voordoet als één geheel. Wanneer ik de harmonica volledig uitplooi wordt er een ander geheel aangeboden.

Het vraagt vele uren intens werken. Soms vergeet ik de tijd, dan weer vind ik het toch lang duren. Feitelijk is deze manier van werken (met dunne stiften, verschillende kleuren) niet direct iets dat me ligt. Terwijl ik bezig ben heb ik heimwee naar de Oost-Indische inkt. Het harmonica systeem blijft me wel boeien. Dus het volgend project zal het samenbrengen worden van een uitschuivende harmonica en Oost-Indische inkt.

De uitgeschoven harmonica die het totale plaatje laat zien.

Ik neem Toby niet zo vaak op in mijn blogs … maar hij is nog altijd prominent aanwezig in ons leven.

Op de foto zie je Toby aan zijn feestdis. Omdat hij zijn voeding op enkele seconden naar binnen slokte, kregen we van Indrah, de dochter van Christel die een opleiding van hondenverzorgster volgde, een ‘rembord’ cadeau. Ze dacht dat dit een middel was om de maaltijd toch iets langer te laten duren. En inderdaad, Toby moet nu wel tijd besteden om de brokken van tussen de uitsteeksels te halen.

En Toby blijft zijn eigen mooie zichzelve: wanneer etenstijd nadert komt er een onrust over hem. Neen, neen, Karel houdt zich aan het uur van brokken geven. Om die tussentijd op te vullen krijgt hij (Toby) dan wat extra aandacht.

Nu de winter stilaan overgaat in de lente, geniet Toby van te rennen in de tuin. Hij volgt dan zijn neus, ontdekt een veelbelovend spoor (wellicht is er een poes langs gekomen) en rent dan alsof hij een wedstrijd moet winnen. En nooit botst hij ergens tegen aan. Ik begrijp niet hoe hij dat realiseert in zijn dolle sprint.

Tussen het rennen door produceert hij de nodige drollen of maakt een plas die eindeloos lijkt. Uitgerend en achterlatend wat hij binnen niet mag deponeren, komt hij aan de deur zitten met een blik die één smeekbede is om binnen gelaten te worden.

’s Namiddags gaat Karel op stap met zijn gezel. Dan ontmoet hij (Karel) andere honden en hun baasjes (m/vr) en maken de honden met elkaar kennis terwijl de baasjes het even over hun hond of het weer hebben.

En mijn plaats in het hondenleven? Toby zoekt zelf zijn plaats in mijn leven: liefst op mijn voeten, een kachel die ecologisch verantwoord is. Gewoon zalig!