HAAS: Hagelandse academie aan de stroom organiseerde onder het motto: volg de stroom en bezoek onze academies op zondag 26 april van 10 tot 18 uur. Prikkel uw artistieke verwondering met honderden kunstwerkjes, een tentoonstelling van de eigen leerlingen

Op drie locaties werd open academie gehouden: Aarschot, Diest en Rotselaar.

De bedoeling is de leerlingen van de academie en hun familie- en vriendenkring kennis te laten maken met alle ateliers en de activiteiten die daarin plaats vinden. Een promotieproject dat maanden voorbereid werd: alle leerlingen hadden één of meer werkjes die ten toon gesteld werden en de leerkrachten zorgden voor de presentatie en de organisatie van koffie, koekjes en taart (meestal zelf gebakken).

Omdat Christel en ik ook deel namen aan dat project en omdat we ook wel nieuwsgierig waren wat er allemaal binnen de Hagelandse academie gebeurde, zijn we ook gaan rondtoeren.

Eerst naar Diest, dan Rillaar, vervolgens een tussenstop in Baal waar kunstkring Gesigneerd een tentoonstelling had van "de kleine artiest" (ook leerlingen van de academie) en dan naar Werchter om uiteindelijk nog bij Fons van Tricht zijn laatste keramiek te gaan ontdekken.

Een hele trip … en toen we terug naar huis reden werd het stil in de wagen: we kregen niets meer gezegd. Christel stelde dat ons woordkapitaal verbruikt was. Het was echter niet verbruikt, het zat verstopt achter gloeiende voeten, vermoeide benen en een massa indrukken. Teveel om in een keer te verwerken.

Gelukkig was het aanbod de energie investering waard. We hoefden niet op reis en een duur ingangsticket te betalen om iets mooi te zien: dat kregen we hier ter plaatse en gratis.

De groep die in Orlando zich een plaats ‘bij de tien beste’ van de wereld veroverde, is zondagmorgen veilig geland en probeert nu de jetlag weg te werken. Over enkele weken verdedigt de cheergroep die naar Orlando ging, hun goud van vorig jaar voor het Belgisch kampioenschap in Mechelen. Veel tijd om uit te rusten krijgen ze niet. Daarbij worden de meeste deelnemers op school verwacht. Achter de glitter en de show, zit vaak hard werken en tanden op elkaar.

Ondertussen (zondagavond) verdedigt Julie Mannekens haar plaats in SYTYCD (so you think you can dance). Ze is ook een leerlinge van het danscentrum. Duimen maar.

Wel krijg ik even mijn dochter aan de lijn. De verbinding valt voortdurend uit. We zijn blij elkaar gehoord te hebben en spreken af om over een paar dagen elkaar ‘in het echt’ te zien.

Dan herneemt het gewone leven zich dat zich voor mij vooral afspeelt achter mijn tekentafel. Ik laat de jongeren aan hun wereld over: terwijl zij de sterren uit de hemel dansen ben ik ontroerd door garen dat mij inspireert om een stukje kant te realiseren.

En dan kijk ik naar buiten. Het regent, niet direct mijn favoriete weer. Maar de rabarber geniet ervan en groeit zienderogen.

Het WK cheerleaden is achter de rug. Met twee groepen nam de dansschool eraan deel: de juniores eindigden tiende, de seniores op de achtste plaats. Met de leuze: we behoren tot de top tien op wereldvlak, gingen ze alle spanning uit zich weg vieren.

Het optreden kon ik volgen via internet. Toch wel spannend als de meisjes (veel) en jongens (2) hun kunnen op het toneel brachten. Denkelijk moeten ze bepaalde figuren brengen, want de andere groepen die ik bezig zag deden ook van die acrobatische toeren.

Via facebook konden we op het thuisfront de escapades van de dansers volgen. En dat is wel leuk: een uitstapje naar hier of daar, enkele foto’s nemen, wat tekst erbij en meteen weten we hier dat ze  zich enorm amuseren … en elke dag hun uren training afwerken.

Gisteren hebben ze hun koffers gepakt om naar huis weer te keren. Het is wel een lange reis: eerst het vliegtuig van Orlando naar New York, daarna van New York naar Brussel. Bij de overstap liet men nog een berichtje op face book achter dat alles goed verloopt. Terwijl ik dit schrijf wacht ik op een berichtje van veilige landing.

Het is toch altijd even spannend je kinderen veilig weten thuis te komen na een lange reis. Toch kan je alles op de voet volgen. Ik denk dan aan vroeger: toen ging het met de boot naar Amerika. Hoeveel weken of maanden duurde het toen voor de eerste brief wat vertelde over het leven aan de andere kant van de oceaan? Ik denk aan ‘Dinska Bronska’ van Karel van den Oever, een heel ontroerend getuigenis van het leven ‘toen’.

DINSKA BRONSKA

Uit een oud dorp,

- kameelbruin als de steppe -

uit Plocka,
kwam Dinska Bronska.
Haar hoofddoek was pruisisch-blauw
en haar haar vlas-geel;
ook waren haar ogen blauw
als fjord-water.
Zij rook naar knoflook en spar,
zij droeg laarzen
en ging zeer zwaar en gauw.
In het "Hotel Lapland" zat zij
bij een tafel aan het straat-raam
zij schreef 'n brief.
Een haarlok viel laag op haar rode kaak
en zij stak haar tong uit,
want ze schreef moeilijk die brief
en daaronder "Dinska Bronska", haar naam.
Ze stak ook de penstok in haar mond
en zocht met haar ogen langs het plafond.
Op het papier waren 'n inktvlek
en groot gestrompel van letters:
zij kocht het voor tien centiem
in de kruidenierszaak
over het hotel.
Er was 'n beetje inkt aan heur kaak.

O, Dinska Bronska;
gij vertrekt naar Canada:
de verroeste stoomboot wacht langs de kaai.
Gij laast op een almanak
der "Red Star Line"
dat Canada grotere appels,
o, hoger en geler koren heeft dan Plocka.
Het moet in Canada veel beter zijn!

O, Dinska Bronska,
met je zeer dikke vingers:
je schrijft zo moeilijk die brief.
Je ogen zoeken vliegen op het plafond.
"Moj Boze!"
Er zit 'n tranen-veeg,
o zo verdrietig,
van je blauwe ogen naar je mond.

O, Dinska Bronska!

Aira United, het stuntteam van Danscentrum Aike Raes, neemt als Belgisch Kampioen deel aan het wereldkampioenschap cheerleaden in Orlando. Zondagmorgen zijn ze vertrokken en Aike ging natuurlijk mee. De burgemeester van Leuven deed hen uitgeleide (was hij er toevallig of was hij de Belgische kampioenen komen aanmoedigen bij hun vertrek?) De vertrekhal van de luchthaven deed even dienst als voorstellingsruimte en voor een eerste keer op reis lieten ze zien wat ze zoal in hun marge hebben. Even later waren de foto’s te vinden op facebook. Natuurlijk ben ik trots op mijn dochter en de productiegroep die deelneemt aan het wereldkampioenschap … maar het is zo ver … ik zit dan te wachten op het berichtje dat ze veilig aangekomen zijn in hun hotel … en dat zal pas na een reis van 20 uren gebeuren.

Ook voor mij herbegint het reizen … maar ik hoef maar 20 minuten gewoon altijd rechtdoor te rijden tot aan het gebouw waar het kantklos atelier zich bevindt. Ik heb geprobeerd het kanklossen tijdens de paasvakantie wat te laten rusten en om me voor te bereiden op de kunstroute van 3 mei. Vooral de tuin vroeg veel energie, maar nu, met een overvloed aan zon, ligt hij er uitnodigend bij. Als de zon blijft en het binnen nog in orde geraakt, zal die dag niet meer stuk kunnen.

Toch kon ik het niet laten een nieuw ontwerp voor het kantklossen te maken … en dan is de verleiding te sterk: dus de draden die ik wou gebruiken op de klosjes en klossen gewonden … en van het ene komt het andere … en als ik terug naar het kantklossen rij heb ik al een deel van mij ontwerp gerealiseerd. Kantklossen werkt verslavend … het is zo moeilijk te stoppen, want telkens wil je nog dit of dat afmaken. Vaak is een protesterende rug die me dwingt te stoppen.

Ik blijf bij het thema visjes en spreek mijn kinderlijke fantasie aan. Dan vergeet ik gewoon de volwassen wereld rond mij, de niet te verteren nieuwsberichten … en geef me over aan een ruimte waar plaats is voor spel, niets hoeven, het laten komen van wat opwelt. Dat past uitstekend bij de lentezon en de belofte van zich vernieuwend leven in de natuur.

De staart van het ene visje is de kop van het volgende … of een leporello die doet denken aan  Esscher, hoewel ik dat nauwelijks durf te stellen t.o.v. een grootmeester in de tekenkunst. Ik kijk met plezier naar het werk van Esscher … en waarom zelf niet iets uitproberen? Zo heb ik extra plezier aan zijn werk.

Het is niet echt warm, maar de zon is van de partij … en we gaan wandelen met Toby.

Het is net of elke dag het uitzicht verandert: waar gisteren nog een vermoeden van groen aanwezig was, staat de struik nu rustig zijn vernieuwde zelf uit te proberen.

Ook bij ons in de tuin is de lente niet tegen te houden.

Met moeite kan ik me nog de kou van de winter voorstellen. Ja, en die kleuren, hoe zat het daar ook mee? De grafische constructies van de bomen tegen de lucht herinner ik me wel. Dat had ook zijn charme. Het was wel vroeg donker en dat bedrukte me wel.

Nu is er licht en het gevoel van ruimte terwijl allerlei bloemen hun kleuren tonen: van de prachtig gele paardenbloem tot …

Bij het wieden heb ik enkele paardenbloemen laten staan … die zal ik later wel naar de composthoop verwijderen. Nu wil ik genieten van hun intens geel: de kern iets donkerder dan de rand. In Werchter vind je weiden vol met die bloemen: een zee van geel, om in te verdrinken. Later worden die weggemaaid om plaats te maken voor kampeerplaatsen voor de tentjes van Rock Werchter.

Alles op zijn tijd: eerst de natuur die niet tegen te houden is, later de jeugd die de natuur verovert.

Ik kijk toe en voel me er verwend bij.

De voorbije week kregen we dagen die echt zomers van temperatuur waren. Heerlijk.

Het was het moment om de winter op te ruimen: het nieuwe groen komt nog maar pas kijken … daardoor gaat het hakken van het onkruid nogal vlot. Natuurlijk, na een paar uren werken wordt het opruimen zowat zwoegen. Het is net of de tuin elk jaar groter wordt … of word ik elk jaar wat ouder en strammer in de spieren en gewrichten?

Maar na een douche voel ik me zalig.

Het leuke aan die winter opruim is dat je het echt ziet dat je iets gedaan hebt. Al de verdroogde planten en de grote en kleine takken die de laatste storm in de tuin achterliet, zijn nu weg … en plots komt er heel veel nieuw groen te voorschijn dat duidelijk afsteekt tegen de bruine aarde die nu te voorschijn komt. Het mos, dat zich elk jaar overvloedig een plaats verovert tijdens de winter (met al die naaldbomen in de omgeving) heb ik zoveel mogelijk weg gehaald … alleen in het gras mag het blijven staan, enerzijds omdat het onbegonnen werk is daaraan iets te veranderen, anderzijds omdat het een nuance van groen is tussen het gras. Trouwens, van het oorspronkelijk gezaaide gras is denkelijk nog weinig te vinden … maar wie geïnteresseerd is in allerlei soorten gras … vindt hier zijn of haar gading.

Nu het gras afgereden is, onder en rond de struiken het onkruid en mos weggewerkt, ligt de tuin er zo uitnodigend zomers bij.

Straks zal de blauwe regen bloeien. De bloemen hangen overvloedig op hun ontluiken te wachten.

En de buurkinderen (vier in totaal maar meestal zijn er ook vriendjes) laten hun levensvreugde los, hun stemmen klinken helder en hun lachen is aanstekelijk. Ze veroveren de ruimte die hier nog uitgebreid aanwezig is.  

De laatste tijd gaan Karel en ik samen met Toby wandelen. Als het weer zonnig is, maken we een vrij grote wandeling.

Ik geniet er enorm van. Het voorjaar is zo aangrijpend: de grijs-bruine tinten van de winter veranderen stilaan in een aarzelend groen tot alle nuances van geel en blauw en roze en rood en … ’t is net of ik me dronken laat voeren door die overvloed.

Onze tuin is nogal laat in het tot bloei komen: de schaduw van de sparren is nogal dominant. Met wat geduld komt hier ook alles in zijn lentetooi.

Ondertussen gebruik ik mijn kleurstiften om in mijn leporello’s een eigen kleurenpalet te ontwikkelen.

Natuurlijk heb ik niet stilgezeten. De kunstroute nadert … en ik wil wat leporello’s klaar hebben om te tonen. De kleinste reeks bestaat uit boekjes van 2,5 cm x 3 cm, met de omslag erbij krijgen ze de afmeting van 3,5 cm x 4 cm. Het zijn echte miniboekjes, leuk om in handen te nemen, maar nog leuker om te maken.

Nu ben ik aan een iets grotere serie bezig: 4,5 cm op 5 cm, met de omslag vergroten de afmetingen met 1 cm. Soms denk ik: zou ik niet wat ernstiger werk moeten maken … tot ik bedenk: kinderen en oude mensen mogen hun tijd vullen met spel, de meest ernstige vorm van bezig zijn met de wereld, omdat er geen andere bedoeling achter steekt dan zichzelf tot uitdrukking brengen.

Het leuke bij deze leporello is dat de tekening één geheel vormt en als je het boekje dicht vouwt de tekening die zichtbaar wordt, ook één geheel vormt.

Op paasmaandag opende een tentoonstelling in het Hannah huis in Herent met werken van drie vrouwen: Danie Staut en Ina Suffeleers uit Vlaanderen en Pauline Bétin uit Frankrijk. Wanneer tijdens het inleidend gesprek de kunstenaressen voorgesteld worden aan het publiek blijkt dat ze een gemeenschappelijke vorming van architectuur achter de rug hebben.

De rode draad in de tentoonstelling is de spanning tussen wonen en landschap. Zo schildert Danie Staut vooral ‘buitenzichten’, terwijl Pauline Bétin huizen in glaspasta maakt. De schilderijen zijn veelal gemaakt met acrylverf omdat dit vlug droogt en zo het probleem van veilig vervoer van de werken na het buiten werken, vergemakkelijkt. Acryl is een gekende techniek. De werken vallen wel op door hun gedurfde wijze van schilderen: weg met het ‘binnen de lijntjes’ kleuren en durven een eigen interpretatie geven van wat het oog ziet. De glaspasta is niet zo gekend. De techniek kan vergeleken worden met brons gieten: er wordt met een mal gewerkt en nadien wordt het product bewerkt om de tekening erin te krijgen en het glas dof of helder te laten weerspiegelen.

Ina Suffeleers heeft een hoekje veroverd waarin ze 3D-geprinte juwelen ten toon stelt. Ook zij geeft wat uitleg over de techniek die ze hanteert. Ik heb nog nooit een 3-D printer gezien of zien werken, maar het resultaat oogt wel mooi.

Pauline Bétin

Pauline Bétin

Pauline Bétin

Ina Suffeleers

Danie Staut

Danie Staut

Danie Staut

Zondag wil ik de laatste finale niet missen. Dus trek ik opnieuw naar Diest.

Er hangt een uitbundige sfeer in de zaal. Het publiek is opmerkelijk jonger dan gisteren: deze avond komen veel vriend(inn)en en lieven van de dansers kijken, want na het laatste optreden begint ‘hun’ tijd. Er wordt gefloten, geroepen, applaus … net of de zaal zelf deelneemt aan de show. Hoewel de dansers zowat uitgeput moeten zijn, krijgen ze door de reactie in de zaal een extra stimulans en adrenaline.

Straks, wanneer het doek voor de laatste keer dicht gaat, begint het ontruimen van de lokalen en de scene. Geen probleem: de opruimploeg staat klaar. Ik vind het zo ontroerend: gans dit optreden draait op vriendschap en het verlangen om er voor de optredende dansers, groot en klein, iets feestelijks van te maken, iets dat ze zich later als volwassenen, zullen herinneren als een prachtig moment. Dansen is eerst en vooral discipline en hard werken, maar wanneer ze dan mogen optreden om te tonen wat ze kunnen … zalig.

De jongste dochter heeft ook gekozen om deze avond naar het optreden te komen kijken en heeft naast mij een plaats gevonden. Ik ben benieuwd hoe het vanavond gaat verlopen … duimen maar dat het ‘danst’ langs alle kanten.

Ook nu is het een geweldig optreden. Je doorvaart zo wat alle emoties. Soms overheerst een stuwend ritme en joelt de zaal de dansers naar een hoogtepunt. Dan weer wordt het muisstil en kijkt ieder vol aandacht en wellicht bewondering naar wat er getoond wordt. Wanneer de jongste dansers aantreden (vanaf het derde leerjaar mogen ze de scene op) hoor je bijna hoe een glimlach zich rond ieders mond vormt en dan weer overrompelt de ontroering je.

De voorstelling groeit naar de prefinale: zowat alle dansers de scene op (sommigen staan in de gangen tussen het publiek) om ‘Heal the World’ vorm te geven. Zo’n massa dansers die gelijktijdig bewegen, de intense kleuren van hun T-shirt (de kleuren van de wereldbol) die af en aan golven … de zaal is muisstil, kippenvel krijg je ervan.

En dan barst de finale los. Eerst de ‘dans’ van de finale: elke danser, in het zwart met een glinsterend zilveren hoedje op (dat mogen ze straks meenemen naar huis als herinnering) straalt van blijdschap: het waren prachtige en feestelijke dagen. Maar de laatste finale is altijd iets speciaals. Na het dansen komen, zoals bij elk optreden, al de choreografen op samen met Aike en Carlo, ieder krijgt een prachtige ruiker bloemen, deze namiddag geleverd (andere dagen was het een symbolische kunstbloem) en een deel van de finaledans herneemt zich … en al de vrijwilligers die zich kunnen vrijmaken komen meedansen. Even ben ik bang dat het podium gaat begeven, want dan komen de dansers die op de begane grond stonden ook het podium op: ze willen het feest niet missen. Ze moeten zowat met een vijfhonderd mensen daar staan dansen. Maar dan dempt de muziek en het licht langzaam: de dansers worden naar hun respectievelijke kleedkamers geloodst want dit laatste moment moeten er geen ongelukjes meer gebeuren.

Met de jongste dochter trek ik naar de inkomhal waar we afgesproken zijn met Aike. Wat een drukte: ouders en grootouders die hun kind(eren) komen ophalen, bezoekers die nog iets blijven drinken … en dan komt Aike te voorschijn. Ze is tevreden: de week is verlopen zonder te grote problemen of stress. Straks moet ze nog wel helpen opruimen: maandagmorgen, als alles terug in het danscentrum staat, zullen ze pas voelen hoe moe ze zijn en aan slapen denken.

Ik blijf niet lang meer. We spreken af dat ze volgende week eens langskomt voor een laat ontbijt na het uitslapen. We zien wel.

(bijgaande foto komt uit het programmaboekje en is een werkfoto van een paar maanden terug) 

Wanneer we het cultureel centrum Den Amer in Diest binnen gaan, komt de drukte op ons af. We gaan de kaarten halen en ik koop ook een programmaboekje. Het is nog even wachten voor de deuren open gaan.

En dan ontmoet ik een vroegere collega die ik wellicht in geen 15 jaren gezien heb. Haar nichtje danst bij Aike en daarom wou ze zeker naar het optreden komen. We zijn beiden ondertussen wel wat ouder geworden, maar de verbindende vriendschap bleef dezelfde, ze doorstraalt de verdere avond.

Ik zoek niet naar mijn dochter … die zal nu achter de scene wel weten wat doen. Hoewel: eens de organisatie er in zit is het nagelbijten verleden tijd.

Voor we plaats nemen, ontmoeten we Carlo, de rust zelve alsof hij op het strand wat naar de zee staat te kijken … maar of hij zich ook zo voelt? Ja, alles verloopt vlot. Natuurlijk zijn er de kleine problemen die zich elk jaar voordoen, maar ze worden een na een opgelost.

Ik zit naast de lichtinstallatie … en hoop dat de lege stoel naast mij voor Aike bestemd is. Die komt even later binnen. Zoen … ja, ja, alles verloopt naar wens, ze geniet van het optreden … en ze gaat twee stoelen verder zitten. De plaats naast mij is voor de assistente van het licht.

Even het programmaboekje doorbladeren. Het ontwerp voor de affiche komt van Deepak, de jongste zoon. Het ontroert me als ik dat later, uitvergroot, op de achterkant van het decor zie schitteren. Deepak is een adoptiezoon … het creatieve is dus niet met de genen doorgegeven. Hij maakt prachtige ontwerpen met de computer. Er is altijd wel iemand die wat nodig heeft. Tegen het einde van het jaar heb ik al een affiche besteld voor de tentoonstelling in Baal.

In het voorwoord van het programma boekje legt Aike uit dat alles wat aangeleerd wordt bij het dansen in functie staat van het ‘performen’ op de scene: optreden hoort bij de ontwikkeling van een danser. Dit jaar koos ze voor Michael Jackson: de muziek die hij bracht is zeer gevarieerd en heeft nog niets van haar zeggingskracht verloren na al die jaren. Toch wil ze meer dan de showsfeer aan bod laten komen. Met het thema: ‘Heal the world’ wil ze de dansers de boodschap meegeven dat elk individu mee verantwoordelijk is voor een betere wereld, dat iedereen daar aan kan meewerken.

… en dan doven de lichten en barst de show los, of zoals in het programmaboekje:

‘Hopelijk kunnen we jullie met Heal the World verrassen, van jullie stoel blazen, ontroeren, beroeren, betoveren … Geniet ervan’

En dat doen we.

(bijgaande foto komt uit het programmaboekje en is een werkfoto van een paar maanden terug)