Ook voor mij begint vandaag een nieuw werkjaar … maar ik heb een weekje uitstel gevraagd. Volgende zondag is het Tremartre, een kunst- en ambachtenmarkt in Tremelo. Het vraagt nogal wat voorbereiding. Enerzijds heb je materiaal nodig dat je kan aanbieden. Nu, dat heb ik in overvloed en dagelijks komen er nog wel spulletjes bij. Nu ben ik in papier aan het snijden. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Alleen wanneer mijn vingers weigeren nog dienst te doen leg ik het mesje neer.

Er is ook een praktische organisatie. Wat moet ik allemaal meenemen om het klaargemaakte materiaal te tonen. Voor de tentjes zorgen Christel en Ludo: dat sleuren en tent opzetten was me wat te veel geworden. Wel zorg ik voor tafels en stoelen … en dan al het materiaal om zo’n standje uit te bouwen: staanders voor de tekeningen, maar ook touw, een schaar, plakband … je kan het niet bedenken of het moet mee. Want eens je op je plaats staat, moet je je behelpen met het gerief dat je meegenomen hebt. Dus heb ik een bananendoos in mijn tekenruimte gezet waarin ik al de spullen deponeer waarvan ik denk dat die wel eens dienstig kunnen zijn.

Dit jaar nemen we ook de jongeren mee die in mijn atelier komen werken. Ze hebben mooie dingen gemaakt en gaan die proberen te verkopen, terwijl ze ondertussen zich uitleven in allerlei leuke experimenten.

Hopelijk is de zon van de partij. Duimen maar!

De volgende dagen zullen er geen nieuwe blogs verschijnen. Neen, we gaan niet op vakantie: dat is in dit gezin een onmogelijke opgave. Ik kan niet weg zonder mijn tekentafel en Karel kan alleen zijn draai vinden met de nodige boeken rondom hem en een computer voor zijn neus: de wereld van Spinoza is een onuitputtelijke ontdekkingsreis

We hebben een verhuiswagen nodig om elders heen te trekken, om daar wellicht met hetzelfde comfort te leven … maar niet dat plekje te vinden waar een middagdutje zo zalig om beleven is en om na een paar dagen te ontdekken dat we toch iets vergeten hebben in te pakken dat nu zo nodig blijkt. Neen, we blijven rustig thuis en beleven hier elke dag vakantie.

Ondertussen werken we allebei heel hard voor ons plezier, wandelen we uitgebreid met de hond (ook voor de gezondheid) … en nemen de tijd om familie en vrienden te ontmoeten. Later, wanneer het nieuwe schooljaar begint en een drukke periode van exposeren aanbreekt, komt het resultaat van deze maand ‘in stilte’ wel aan bod.

In haar ‘logboek’ (waarom dat zo noemt weet ik niet goed, maar het is een tekenboek dat ook tijdens het jaar in school gebruikt wordt) heeft Amber nog eens de oefening met de lijnen herhaald. Ze weet echt niet van ophouden. Je ziet dat ze plezier heeft in het tekenwerk.

Met een penseel herneemt ze de oefening van het lijnen trekken.

Met penseel worden gebogen lijnen op papier gezet.

Amber heeft zich echt vastgebeten in het lijnenspel. Het werk hiernaast begon ze in het atelier en maakte ze thuis verder af.

Na de ‘volle’ punten … hele grote punten met een lege ruimte in het midden.

Met een rietje heeft ze de tekening ‘geblazen’

Hier probeert ze punten uit. Ze zijn mooi rond gezet.

Ook thuis blijft Jente door werken. Hij experimenteerde met kaarsvet. Jammer dat het gestolde kaarsvet zo makkelijk van het papier loskomt. Maar ’t voornaamste is dat hij iets uitprobeert, dat hij durft. Dan maakte hij ook het figuurtje af waaraan hij begonnen was in het atelier.

De opdracht toen was lijnen trekken. Hij heeft thuis verder gewerkt met gekleurde lijnen (bic). De laatste tekening liet hij bewust de lijnen ophouden voor de kant bereikt werd: zo had je meer de indruk dat het linten waren die bewogen in de wind.

Naast Jente (13 j.) en Amber (17 j.) voelde Ann (oma van 2 super kleinkinderen, wat wil je, met zo’n oma) zich ook aangesproken om mee te komen experimenteren met allerlei verf- en andere technieken. Je ziet, niet de leeftijd telt, wel of je nog over genoeg jeugdig elan beschikt om uitdagingen aan te gaan.

Nu was het aanbod een soort drukken met aquarel: een blad dubbel vouwen en op de ene kant met waterverf iets schilderen en onmiddellijk het witte blad over het geverfde vouwen en aandrukken … en dat herhalen tot je iets bekomt dat voldoet aan je smaak. Natuurlijk is het wat oefenen voor je de techniek wat onder de knie krijgt.  Maar juist dat uitproberen is zo boeiend.

En of er gewerkt wordt … geen tijd voor een pauze, of toch wel. Ludo, de man van Christel, had heerlijke appelcake gebakken … en die wilden ze niet mislopen.

Hij is elf en wil wat …

Wanneer hij om even voor negen uur bij ons wordt afgezet, vraagt hij onmiddellijk naar het snijwerk waaraan hij vorige keer begonnen was en dat ik zorgvuldig bewaarde om later af te werken. Neen, hij heeft geen speelgoed of lectuur bij, hij wil onmiddellijk starten met het verder uitsnijden van het grote papier. Zo verdwijnt hij met al zijn aandacht  in zijn snijwerk … en wordt het erg stil in huis. Karel zit aan de computer met Spinoza als een soort gesprekspartner: hij vertaalt de Ethica uit het Latijn naar een hedendaags Nederlands en geeft daar commentaar bij. Die vertaling verschijnt dan op zijn Spinoza blog. (http://blog.seniorennet.be/spinoza_in_vlaanderen ) Ik klos me ongeveer de ziel uit mijn lijf en voel de opwinding omdat het resultaat goed gaat zijn. Op de achtergrond wat muziek. Het is puur genieten van samenzijn en toch in de eigen wereld mogen thuiskomen.

Wanneer het snijwerk af is, moet dat op een achtergrond gelijmd worden, zodat het nadien kan ingekaderd worden. De blauwe kleur heeft de voorkeur. Even tonen hoe hij best het snijwerk op de achtergrond lijmt en weer wordt het stil.

Het resultaat zie je op de foto. Ik vind het geweldig. Zelf is hij er ook ontzettend trots op.

Ja, en mag hij nu wat tv kijken, want hij is moe. Dan kan je toch niet anders dan toelaten die tv-knop om te draaien … na het harde labeur mag er ontspanning komen.

Later in de namiddag maakt hij nog iets voor de ‘liefste mama van de wereld’ en vind ik toch weer niet een lijst waarin dat emotionele kunstwerkje past?

Amber (17 jaar) heeft zich werkelijk vastgebeten in het drukken en het leporello’s maken. Prachtig toch als jonge mensen zich zo kunnen uitleven. Naast de leporello’s heeft ze ook nog een stapel drukwerkjes waarmee ze iets anders wil maken. Wat ze er mee wil aanvangen moet stilaan ontdekt worden, dat het iets moois wordt, daar ben ik van overtuigd.

Ze hadden leren leporello’s vouwen en nadien zich uitgeleefd in gelatine druk op een klein plak. Thuis mochten ze verder experimenteren met het drukken en meteen ook proberen een leporello samen te stellen van hun drukwerk.

Blijkbaar kregen ze er niet genoeg van. Toen de kinderen (hoewel, kan je nog van kinderen spreken als ze 13 en17 jaar zijn) terug kwamen hadden ze hun huiswerk bij.

Op bijgaande foto het werk van de dertienjarige. Gewoon prachtig!

Om deze serie af te sluiten geef ik mijn kinderziel nog eens het woord of beter een lijn. Zijn het snoepjes of knikkers? Wat doet het er toe, het geeft me een vakantiegevoel.

Nu de leporello’s gemaakt zijn, dienen ze nog afgewerkt te worden met een kaftje er om heen. Maar dat is voor later, wanneer Tremartre in het vizier komt (begin september).

Omdat ik geen ganse dagen leporello’s kan maken, ligt het kantklossen altijd dicht in de buurt … wanneer ik moe van van het tekenen, schakel ik over naar het klossen en tussen door laat ik mijn rug even rusten en lees ik wat mijn leestafel aanbiedt. Op dit moment lees ik voor de zoveelste keer de essays van Herman de Coninck. Ik geniet van wat hij schrijft … en wat hij over poëzie zegt kan ik zo toepassen op het tekenen.