Ondertussen is ‘de club’, de jongeren die tijdens de vakantie komen werken in mijn atelier, uitgebreid tot vier: Lorenzo en Chrissy doen ook mee. Erg leuk om het enthousiasme en engagement te zien waarmee ze werken. We beginnen eerst met het werk te tonen dat ze thuis maakten. Daarna wordt er geëxperimenteerd met een bepaalde techniek. Zo hebben ze al gewerkt met gel-druk, met lijnen iets opbouwen, met Oost-Indische inkt en water en met dubbeldruk, waarbij op de ene kant van het dubbelgevouwen papier iets geschilderd wordt dat door het dichtvouwen een afdruk nalaat op de ander kant.

Ludo, de man van Christel, zorgt telkens voor een erg lekker gebak tijdens de pauze … en Karel laat zijn vertaling van Spinoza in de steek om mee plaats te nemen aan tafel, het aanbod is té verleidelijk.

Juli was voor mij een klosmaand. Daardoor kon ik de helft van mijn ontwerp afwerken. Maar toen verpakte ik mijn kantwerk en liet het verdwijnen uit mijn gezichtsveld, want ik wou eens doorwerken aan mijn tekeningen voor de tentoonstelling in december. Na het klossen was het een plezier om weer eens met Oost-Indische inkt aan de slag te gaan. Ook legde ik de titel vast waaronder de tentoonstelling zich zou aanbieden: Brieven van toen aan later.

Ik heb altijd graag brieven geschreven en reeds lang wou ik rond dat thema iets doen, ook al vorige jaren.

Schrift zijn tekeningen, iconen, die door de anderen ‘begrepen’ worden. Ik wou geen concreet schrift oproepen, maar iets dat zich als een ‘schrift’ liet uittekenen.

Ook voor mij begint vandaag een nieuw werkjaar … maar ik heb een weekje uitstel gevraagd. Volgende zondag is het Tremartre, een kunst- en ambachtenmarkt in Tremelo. Het vraagt nogal wat voorbereiding. Enerzijds heb je materiaal nodig dat je kan aanbieden. Nu, dat heb ik in overvloed en dagelijks komen er nog wel spulletjes bij. Nu ben ik in papier aan het snijden. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Alleen wanneer mijn vingers weigeren nog dienst te doen leg ik het mesje neer.

Er is ook een praktische organisatie. Wat moet ik allemaal meenemen om het klaargemaakte materiaal te tonen. Voor de tentjes zorgen Christel en Ludo: dat sleuren en tent opzetten was me wat te veel geworden. Wel zorg ik voor tafels en stoelen … en dan al het materiaal om zo’n standje uit te bouwen: staanders voor de tekeningen, maar ook touw, een schaar, plakband … je kan het niet bedenken of het moet mee. Want eens je op je plaats staat, moet je je behelpen met het gerief dat je meegenomen hebt. Dus heb ik een bananendoos in mijn tekenruimte gezet waarin ik al de spullen deponeer waarvan ik denk dat die wel eens dienstig kunnen zijn.

Dit jaar nemen we ook de jongeren mee die in mijn atelier komen werken. Ze hebben mooie dingen gemaakt en gaan die proberen te verkopen, terwijl ze ondertussen zich uitleven in allerlei leuke experimenten.

Hopelijk is de zon van de partij. Duimen maar!

De volgende dagen zullen er geen nieuwe blogs verschijnen. Neen, we gaan niet op vakantie: dat is in dit gezin een onmogelijke opgave. Ik kan niet weg zonder mijn tekentafel en Karel kan alleen zijn draai vinden met de nodige boeken rondom hem en een computer voor zijn neus: de wereld van Spinoza is een onuitputtelijke ontdekkingsreis

We hebben een verhuiswagen nodig om elders heen te trekken, om daar wellicht met hetzelfde comfort te leven … maar niet dat plekje te vinden waar een middagdutje zo zalig om beleven is en om na een paar dagen te ontdekken dat we toch iets vergeten hebben in te pakken dat nu zo nodig blijkt. Neen, we blijven rustig thuis en beleven hier elke dag vakantie.

Ondertussen werken we allebei heel hard voor ons plezier, wandelen we uitgebreid met de hond (ook voor de gezondheid) … en nemen de tijd om familie en vrienden te ontmoeten. Later, wanneer het nieuwe schooljaar begint en een drukke periode van exposeren aanbreekt, komt het resultaat van deze maand ‘in stilte’ wel aan bod.

In haar ‘logboek’ (waarom dat zo noemt weet ik niet goed, maar het is een tekenboek dat ook tijdens het jaar in school gebruikt wordt) heeft Amber nog eens de oefening met de lijnen herhaald. Ze weet echt niet van ophouden. Je ziet dat ze plezier heeft in het tekenwerk.

Met een penseel herneemt ze de oefening van het lijnen trekken.

Met penseel worden gebogen lijnen op papier gezet.

Amber heeft zich echt vastgebeten in het lijnenspel. Het werk hiernaast begon ze in het atelier en maakte ze thuis verder af.

Na de ‘volle’ punten … hele grote punten met een lege ruimte in het midden.

Met een rietje heeft ze de tekening ‘geblazen’

Hier probeert ze punten uit. Ze zijn mooi rond gezet.

Ook thuis blijft Jente door werken. Hij experimenteerde met kaarsvet. Jammer dat het gestolde kaarsvet zo makkelijk van het papier loskomt. Maar ’t voornaamste is dat hij iets uitprobeert, dat hij durft. Dan maakte hij ook het figuurtje af waaraan hij begonnen was in het atelier.

De opdracht toen was lijnen trekken. Hij heeft thuis verder gewerkt met gekleurde lijnen (bic). De laatste tekening liet hij bewust de lijnen ophouden voor de kant bereikt werd: zo had je meer de indruk dat het linten waren die bewogen in de wind.

Naast Jente (13 j.) en Amber (17 j.) voelde Ann (oma van 2 super kleinkinderen, wat wil je, met zo’n oma) zich ook aangesproken om mee te komen experimenteren met allerlei verf- en andere technieken. Je ziet, niet de leeftijd telt, wel of je nog over genoeg jeugdig elan beschikt om uitdagingen aan te gaan.

Nu was het aanbod een soort drukken met aquarel: een blad dubbel vouwen en op de ene kant met waterverf iets schilderen en onmiddellijk het witte blad over het geverfde vouwen en aandrukken … en dat herhalen tot je iets bekomt dat voldoet aan je smaak. Natuurlijk is het wat oefenen voor je de techniek wat onder de knie krijgt.  Maar juist dat uitproberen is zo boeiend.

En of er gewerkt wordt … geen tijd voor een pauze, of toch wel. Ludo, de man van Christel, had heerlijke appelcake gebakken … en die wilden ze niet mislopen.