Na een periode van werken met basisvormen (cirkel, vierkant, driehoek) op groot formaat, zocht ik een soort speelser werken met hetzelfde gegeven. Deze kleine werkjes doen denken aan de toetsen van een piano en muziek.

Deze werkjes ontstonden na de ontdekking van de eerste papavers.

In deze reeks heb ik zo wat alle formaten van tekenpapier gebruikt: de aandrang om rond dat thema te werken bleef maar komen. Het was ook een uitproberen van kleur in een grafisch ontwerp.

Wat herinneren we ons van wat er gebeurde? Feiten bestaan niet, wel geïnterpreteerde feiten. Dat wordt bepaald door wie we zijn, de omgeving, onze evolutie … naarmate de tijd verstrijkt verandert het verhaal meestal van wat we meemaakten. Van de chaos van herinneringen proberen we een samenhangend geheel te vormen. Wat zogenaamd definitief vast staat (de feiten) is voortdurend in beweging.

En dan brak de lente door met het overvloedige aanbod van kleuren. Na het werken aan het oorlogsthema, deed die blijheid van kleuren en warmte deugd.

De muziek en de zang, waaronder de stilte, van de sjamaan doordringt elke vezel van je lichaam, van je beleven, van je gemoed. Het is een universele taal.

Dagelijks worden we geconfronteerd met de verwoesting die oorlog aanricht. Welke beelden grijpen het meest aan. De doden, de gewonden, kinderen … de vernieling van huizen? Steeds moet ik denken: stel dat het mij overkomt. Welk rouwen kan je nog aan als je je geliefden verliest, mensen verminkt ziet worden, doodsangst moet overwinnen, het huis waarin je woonde verwoest terugvindt.

Het zou zo anders kunnen. Waarom kunnen we geen gemeenschap opbouwen waar je je veilig mag voelen als individu, waar je je kinderen mag opvoeden tot volwassenen die een gemeenschap verrijken, waar het dak boven ons hoofd ook nestwarmte en geluk betekent.

Elke tentoonstelling is een vorm van herdenken van mijn overleden zoon. Achttien jaren terug stapte hij uit het leven. Als een vogel verkoos hij de de vrijheid van de ruimte om zo te ontsnappen aan het ondraaglijke lijden dat we schizofrenie noemen. Bij elke tentoonstelling neem ik een of ander werk mee dat naar die vrijheid verwijst. Hier zijn het vogelvluchten die ik een paar jaren terug maakte.

Op zaterdag 09.09.17 opende mijn tentoonstelling ' Met taal van lijnen en vlakken' in 'De Schuur van A.'

De Schuur van A. is een deel van gerenoveerde boerderij: de oude schuur werd, met behoud van het oorspronkelijke gebinte, opnieuw verbouwd tot één grote, prachtige ruimte. Daar worden af en toe tentoonstellingen georganiseerd.

De sterkte van het gebinte die de ruimte draagt en de rust die de ruimte uitstraalt, geven aan het tentoongestelde werk extra ademruimte: in alle rust kunnen de werken zich kenbaar maken. Ook voor mij was het een blije verrassing mijn werken hier tegen de muren te zien.

Terwijl ik rommelde in mijn 'bewaarplaats', ontdekte ik nog een ouwetje uit de reeks Ruach. Dan krijg ik zin om aan die reeks verder te werken en mijn inzicht van levensenergie in lijnen en vlakken om te zetten