Afgevaardigden van Kiwanis Oud-Heverlee en de dansers van de Damba-groep tonen de symbolische chèque.

Aike geeft bedankt Kiwanis én de ouders voor het vertrouwen dat ze stellen in de dansschool.

Koen poseert met de dansers van de jongste Damba groep.

De jongeren gaan de zaal dwars oversteken. Het is de bedoeling dat ze daarbij minstens één danspasje maken. Voor sommigen een hele opgave, maar als het lukt een lach die vertelt hoe fier ze zijn.

Marjolein aan het werk.

Elise bedankt Sarah en Koen met een dansje.

Een kleine attentie vanwege de ouders. De inzet van Sarah en Koen betekende voor hun kinderen wekelijks dansplezier waar ze telkens naar uitkeken.

Ze zaten twee tafeltjes verder in het restaurant. Late twintigers zo te zien. Het was nog vroeg, het zomerweer deed de mensen nog even wachten om binnen te gaan. Zij keek hem met stralende ogen aan en hij reageerde er op door een vloed van woorden. Waarschijnlijk voelde hij zich aangemoedigd om zichzelf te tonen. Had hij niet door dat zijn stem nogal luid klonk? Gelukkig hoor ik niet zo goed, dus diende ik het gesprek niet te volgen. Het hinderde wel een beetje als mijn man iets wou zeggen, hij moest over die geluidsdrempel heen klimmen.

Ergens voelde ik me blij: twee mensen die uiteindelijk elkaar gevonden hadden. Anderzijds ook een aarzeling: wanneer zou zij de kans krijgen om iets over zichzelf te zeggen want nu was er geen speld tussen te krijgen. Of zouden ze zich zo installeren in de relatie: wanneer haar ogen schitterden zou hij komen, wanneer de schittering voorbij was deed stilte zijn intrede. Wellicht waren er dan wel kinderstemmen om die geluidsleegte op te vullen.

Toen vertrokken ze en kon het gesprek op normaal niveau plaatsvinden. Toch hoop ik dat ze het goed zullen doen, en ideaal is niets of niemand.

Op het graf van mijn zoon ligt een kleine steen met daarin zijn naam, geboorte- en sterfjaar gegraveerd. De letters zijn praktisch weggeveegd door regen en wind. Op zoek naar iemand die alles weer in orde kon maken dacht ik aan Lieve Van Gramberen.

Lieve kapt in steen en ik leerde haar kennen op een kunstwandeling enkele jaren terug. Ze woont in Rotselaar. Tijdens de laatste kunstwandeling in Tremelo was ze ook aanwezig en ik sprak er haar over aan. Ze kon ook zelf een nieuw ontwerp maken en de onderkant van de steen gebruiken. Ze zag het wel zitten. Deze week belde ze dat ze een ontwerp klaar had en of we eens langs kwamen.

Lieve en Hugo, haar man, wonen in een groene straat. Hugo merkte tijdens het gesprek op dat Werchter en ook Rotselaar nauwelijks geraakt werden door invloeden van de stad. Tremelo en Haacht  hebben mooie winkelstraten, Werchter en Rotselaar hebben de klassieke bakker, beenhouwerij, banken en natuurlijk de cafés. Daardoor blijven die dorpen iets rustigs bewaren met mensen die geworteld zijn in de grond, waardoor het ook moeilijker is om te integreren in die gemeenschap. De autochtonen zijn verbonden door verhalen over vroeger, met mensen als Louis, de zoon van Seppe die met de dochter van Marie getrouwd is, je weet wel de nicht van Liva die hierachter woont. Niet dat de plaatselijke bewoners niet vriendelijk zijn, integendeel, alleen het is zo moeilijk om in hun verhalen te treden, terwijl je zelf met andere verhalen zit over mensen die totaal vreemd zijn in deze wereld. 

Er is een prachtige ietwat ongedisciplineerde tuin. Hugo is een “verzamelaar”. Als hij iets ontdekt neemt hij een stekje en ergens in zijn tuin verschijnt dan de nieuwe plant. Tussen die soms merkwaardige aanplant, ontdek je stenen met teksten die door Lieve gekapt zijn. Op een moment dacht ik: dit is paaseieren rapen voor volwassenen. Meestal is ze met poëzie bezig. Op haar nachttafel zullen de dichtbundels zich wellicht opstapelen.

Hoe leer je de stiel? Door in de leer te gaan bij een leermeester en workshops te volgen. Er is geen aanbod voor dit soort creativiteit in de academies. 

Over een maand gaat ze met pensioen. Ze wijst op een steen die aan de rand van de vijver staat waarin ze gekapt heeft, of liever de letters in reliëf met de achtergrond weggekapt: GENIET. En dat ga ik doen zegt ze. En dan zie je zo’n stel aan het werk: Hugo schildert (heeft de academie in Werchter gevolgd) en Lieve maar beitelen. Je hoeft geen wereldschokkende acties te ondernemen om gelukkig te zijn.

Hier volgen een reeks foto’s van Lieve en haar werk.

We vertrekken voor een ontdekkingsreis. Waar je ook kijkt, overal zie je het werk van Lieve opduiken, tot zelfs op de rand van de vijver of de drempel naar haar atelier. Je zou eens kunnen vergeten dat je bij iemand te gast bent die teksten beeldhouwt.

Een voorraad stenen staat te wachten op de behandeling van Lieve. Die vind je dan tussen de aanplanten van Hugo. Lieve nam ook deel aan de kunstwandeling in Tremelo.

De top is zo hoog als het dal diep is

Hij vertelde me dat hij fantastische piekmomenten beleefde, dat ik me dat niet kon voorstellen. Ik wist wat hij bedoelde: in zijn psychose voelde hij zich een god. Hij vertelde het gewoon dat hij een reïncarnatie van god was, voor hem was dat een evidentie. Later tuimelde hij van zijn hoogte het diepe dal van de angsten, van de paranoia in. Hij vertelde me dat hij in de hel leefde.

Door de medicatie werd een soort chemische kooi gelegd op zijn beleven. Voor hem was het niet leefbaar. Hij verlangde naar die piekmomenten en ontdekte zichzelf als afgesloten van een diep emotioneel beleven. Uiteindelijk koos hij om verlost te zijn van de beklemming van zijn bestaan.

En hij sprong op die blauwe lentemorgen zijn vrijheid tegemoet.  Lieve vogel van gemis.

Op 14 – 15 – 16 en 17 april voerde het Danscentrum Aike Raes de dansproductie EENVOUD op in de stadsschouwburg van Leuven. Ik deed daar uitgebreid verslag van, zie verder in deze blog: Even voorstellen ‘Danscentrum Aike Raes’. Rechts van deze tekst staat een kolom met een overzicht van archief per week, daar klikken op week van 24.03 of iets lager op inhoud blog daar zoeken naar de titel. Van de productie is er ook een video gemaakt en een reeks foto’s die de kinderen zich tegen kostprijs kunnen aanschaffen in het danscentrum. Carine Paulus maakte haar eigen fotoverslag van die dagen met het doel illustratiemateriaal te verkrijgen voor het tijdschrift ARTRA dat driemaandelijks aan de dansers gratis ter beschikking wordt gesteld en waarin het reilen en zeilen van de dansschool en andere dansgebonden artikelen te vinden zijn.

Carine was zo lief een reeks foto’s voor de blog ter beschikking te stellen. Zo kan je achter de schermen een blik werpen. Bedankt Carine.

Tussen twee opvoeringen door komen de mannen van achter de coulissen zich even ontspannen in de zon. Zij zorgen dat alles wat met decor te maken heeft functioneert zoals het hoort, zodat men in de zaal kan genieten van de opvoering.

Om de groep medewerkers recht te houden besteedt een ploeg gelegenheidskoks veel aandacht aan het eten. Op elk uur van de dag staat men klaar om de hongerige magen te spijzen. Ook mensen die een speciaal dieet moeten volgen krijgen wat ze nodig hebben. Ondanks de grote groep krijgt het individu nog aandacht. Dat houdt de goede sfeer en samenhang in de groep.

 Een caravan op de binnenplaats van de stadsschouwburg is ook geen alledaags zicht. Hij wordt niet alleen ingezet als bureau voor Carlo, maar oververmoeide kinderen en volwassenen kunnen er terecht om even uit te rusten. Daarnaast dient hij ook als berichtenbord. Multifunctionaliteit noemen ze dat.

Op een tafel liggen stickers en T-shirts klaar voor de vrijwilligers. Elke groep vrijwilligers heeft een eigen kleur. Zo kan iedereen gemakkelijk ontdekken tot wie men zich moet wenden voor een bepaald probleem. Als je de foto’s goed bekijkt zal je het verschil opmerken.

Er zijn maanden van voorbereiding aan voorafgegaan om te zorgen dat iedere danser in gepaste kledij op de scene komt. Elke groep heeft een kledingrek met daarop voor elk danser afzonderlijk de betreffende kleding en een plastieken zak voor de attributen. Alles is voorzien van de naam van de danser, zodat ieder zich zonder problemen van ‘waar is mijn …’ kan omkleden.

Wanneer de dansers zich omgekleed hebben, staan ze aan te schuiven om hun haar in de juiste plooi te laten zetten. Aan de muren hangen de richtlijnen voor het kapsel dat per groep verwacht wordt.

Meestal wordt er buiten gewerkt: de zon is van de partij. Sommige kapsels hebben nood aan een stevige beurt haarversteviger of een laag haarlak. Buiten hinderen die doordringende geuren minder. Het geeft ook een feestelijk gevoel om in de zon bij de kapster op de stoel te zitten.

Natuurlijk hoort geschminkt worden bij een optreden. Het schminkmateriaal staat netjes ingepakt te wachten op de dansers. Op voorhand werd er geoefend zodat het schminken nu al routine is. Het schminklokaal bevindt zich achter de scene. De vraag om stilte hangt uitgebreid aan de muur. En de dansers gedragen zich keurig: het is muisstil terwijl een nieuwe gebarentaal wordt uitgeprobeerd.