Bloemen hiernaast: Janke Van Der Tuin

Voor de laatste maal maakt kunstkring ‘Gesigneerd’ de Glorieux-zaal in Siddartha klaar voor een tentoonstelling. De afspraak was dat we voor één jaar konden beschikken over de zaal. Eenmaal per maand dienden echter de panelen opgebroken te worden, want dan veranderde de zaal weer in een kapel. ’s Maandags, na de misviering op zondag, kwam de groep dan weer samen om de zware kerkstoelen aan de zijkant te sleuren en de paneelonderdelen uit de containers te halen en in mekaar te zetten. We kregen er wel handigheid in … maar het was wel zwaar. En een maand is rap voorbij.

Toen de directie van Siddartha meedeelde dat ze voor de volgende periode de zaal niet meer aan de kunstkring kon verhuren omdat er vaak andere geïnteresseerden die zaal wilden gebruiken, was het wel even schrikken: terug op zoek naar een zaal. Anderzijds ook een soort opluchting: wellicht vinden we nu een zaal waar alles kan blijven staan.

En de gemeente Tremelo hield haar belofte en zorgde voor een zaal. Natuurlijk moeten we er wel wat in gewerkt worden: een oud klaslokaal is niet direct geschikt als tentoonstellingsruimte. Maar met de nodige creativiteit en werkkracht lukt dat wel.

En zo zijn we aan de laatste expositie toe van dit schooljaar. Zes aquarellerende vrouwen tonen gezamenlijk werk onder de titel: Aquasix.

Aquarel is een moeilijke discipline. Bij aquarel neem je licht weg, zoals je bij beeldhouwen volume wegneemt. Wat je doet kan niet meer ongedaan gemaakt worden. Bij olie of acryl of klei kan je bij een resultaat dat je niet zo goed vindt opnieuw beginnen. Bij deze technieken voeg je toe, bouw je een werk op. Aquarel druist ook tegen onze opvoedingsprincipes in. Van kinds-af klinkt het gebod: binnen de lijntjes blijven. Aquarel daagt uit om zo te werken dat de verf ‘vloeit’, ook buiten de vooropgestelde lijnen. Het is ruimte geven aan water en daarin werken met verf en kijken wat het resultaat is. Natuurlijk weten goede aquarellisten wat ze kunnen verwachten bij een bepaalde manier van werken … maar toch kunnen er verrassingen ontstaan door de wijze waarop kleuren in elkaar bv. overlopen.

In Aquasix hebben zes vrouwen zich gewaagd aan het risico van aquarelleren en zijn er mee naar buiten gekomen. De tentoonstelling opende op 10 juni, de avond dat Desiré Vermeulen zijn opening hield (zie hieronder). Daardoor konden we er niet bij zijn. We zijn ’s anderendaags gaan kijken en maakten kennis met de deelneemsters.

geboeid door de natuur, al is het maar een vallend blad

het eeuwige raadsel van een bloem

zeilschepen herleid tot essentie in kleurrijke vlakken

de aantrekkingskracht van een voddenpop

modeltekenen en aquarel in harmonie

kleur accentueert de soberheid van de tekening waardoor het geheel zeer expressief wordt

licht en de donkere kleur die verzakt in geel of hoe water een eigen weg kan gaan

door een minimum aan licht weg te nemen ontstaat een nieuwe ruimte

licht op bloemen door wit te laten

durven de kleuren ineen te laten vloeien, wit te laten, donkere accenten leggen en klaprozen komen te voorschijn in zomerse kwetsbaarheid

bloemen: een onuitputtelijke bron van inspiratie

Desiré is een overbuurman. Geboren (1935) en getogen Werchtenaar. Verdiende als schilder het beleg op zijn brood. Wiske, zijn vrouw, hield de winkel open. Het klassieke middenstandsstel. ‘s Avonds volgde Desiré nog academie. Zo kreeg hij stilaan een naam. In vele huizen hangt een schilderijtje van Desiré.

Desiré schilderde waarschijnlijk uit liefde: voor de verf, de borstelstreken, datgene wat hij zag. Zorgvuldig borg hij het Werchterse landschap in zijn schilderijen op. Zelf is hij nog altijd fier dat hij zo goed marmer of hout kon schilderen. Zo ontdek je een stuk hout waarop hij een stilleven schilderde, maar nee hoor, het is doek met daarop ’stilleven op hout’.

Toen we Desiré leerden kennen en ontdekten wat een prachtige landschapschilderingen en stillevens hij bezat, probeerden we hem enthousiast te krijgen voor een tentoonstelling. Zover kregen ze hem niet meer, daar was hij te oud voor. Feitelijk kon je hem geen ongelijk geven. Een expositie brengt toch heel wat drukte en hoofdbrekens mee. Desiré hield zich liever wat bezig in zijn tuin, zette zich neer op de dorpel voor het huis om wat uit te rusten en maakte een praatje met voorbijgangers.

Tot zoonlief het tijd vond dat pa nog eens naar buiten kwam met zijn werken en dochterlief steunde dit initiatief. In Werchter is een mooie galerij ‘Iris’. Zoonlief maakte afspraken en legde een datum vast. Pa Desiré was enorm ontroerd door het aanbod van zijn zoon, maar voelde meteen ook iets van zenuwen. Hij is nogal een verlegen man, voelt zich thuis tussen de mensen, maar valt niet graag op. Die tweezijdigheid kan hij vandaag ten volle beleven. Om 20h: opening van de tentoonstelling.

Zijn zoon had iemand gevraagd voor een korte inleiding, maar die zegde af: hij werd opgenomen voor een ingreep die nogal een lange revalidatie in het vooruitzicht stelde. Bij de kunstroute hadden we de buren uitgenodigd voor een drankje en een babbel en daar vertelde Desiré dat hij in sprekersnood zat, en of Karel dit niet wou doen. En het bijbelverhaal hernam zich. Ik zou het wel even doorgeven aan Karel, maar Desiré diende wel de vraag te stellen. En zo zal Karel vanavond een inleiding geven.

Er is een massa volk komen opdagen. Ze hadden wel veel volk verwacht maar de realiteit  is toch overweldigend. Het halve dorp lijkt zich verzameld te hebben. Tot buiten staan ze aan te schuiven als de officiële opening begint.

Ondanks de drukte volgen de bezoekers aandachtig. Even vraag ik me af hoe ze er straks met de drank doorheen moeten.

Walter, zoon van Desiré en stuwende figuur achter de organisatie van deze tentoonstelling, verwelkomt de mensen. 

Daarna is het de beurt aan de kleindochter. Zelf studeert ze kunstgeschiedenis. Ze verhaalt hoe ze samen met die opa naar exposities ging, hoe ze bij hem op zijn atelier zat, kortom hoe fijn het was zo’n opa te hebben. Ik kan me voorstellen dat Desiré het ook geweldig vindt zo’n kleindochter te hebben.

Karel heeft alles netjes opgeschreven: zo is hij zeker dat hij zegt wat hij te zeggen heeft en verliest hij zich niet in oeverloze uitweidingen. Je kan de tekst van Karel lezen op:
http://blog.seniorennet.be/kareldhuyvetters

Tenslotte rondt een vriend van Desiré af met twee anekdotes. Desiré een man die zich klein voelt in die enorme wereld. Dat is wat mensen in Desiré aantrekt: zijn bijna kinderlijke eenvoud waarmee hij door het leven gaat.