Zwarte melk der vroegte we drinken haar s avonds
we drinken haar s middags en s morgens
we drinken haar s nachts
we drinken en drinken
Het gedicht begint met een tegenstelling. Er zullen er nog volgen. Het is een middel om de vernietiging die de schrijver wil oproepen aanwezig te stellen. Levengevende witte melk verwordt tot haar tegendeel: zwarte melk, vergif, vernietiging, wanhoop. Zwarte melk der vroegte: die vroegte kan verwijzen naar het dagbegin of de lente, maar ook naar het begin van het menselijk leven als individu, als mensheid. Het is alsof het hooprijke begin in hun geheugen omgezet, aangevreten is door vernietiging, niet te ontkomen. Die zwarte melk, die vernietiging drinken ze elk moment van de dag. Expleciet stelt de dichter de dagindeling aanwezig, alsof hij bang is dat men één moment zou vergeten. Hij noemt de dagmomenten niet mooi op volgorde. Door te verspringen van s avonds naar s middags naar s morgens naar s nachts roept hij een chaos op in de tijd. Dit lijden is onttrokken aan de opeenvolging van dagen. Die zijn er nog wel, maar in een andere wereld. Dit lijden is gevat in een allesomvattend nu dat niet te ontkomen is.
Dit thema zal vier maal herhaald worden. Het wordt in wij-vorm geschreven. Het is alsof een klacht opklinkt van niet te ontkomen lijden, honger, wanhoop. De gevangenen, nog minder dan slaven, drinken en drinken. Alsof dit lijden als stroop aan hun lijf kleeft, hen overspoelt en ze niet anders kunnen dan drinken om de verstikking door het lijden te voorkomen.
|