Om 10 uur start de kunstroute, maar voor half negen is iedereen al hier om de tentoonstelling zijn definitieve vorm te geven. De constructie die we voor Kavita bedachten, blijkt geen goede oplossing. Na wat wikken en wegen vindt Kavita dan een goede oplossing. Later blijkt dat niemand gezien heeft dat achter een plant een kraan van de spoelbak schuil ging.
Ik heb afgesproken met Goedele en Jeroen, buren die vier huizen verder wonen, dat ik om half tien bij hen zou langskomen om hun aanbod te bezichtigen: enerzijds die VELT-tuin met zijn paadjes om er in te verdwalen (gelukkig hebben ze er wegwijzers in aangebracht) en anderzijds hun prachtige fotografie. Christel gaat mee, Kavita zal later langs gaan, want heeft nog wat werk te doen. Jammer dat het weer niet mee zit: nu moeten Goedele en Jeroen, allebei natuurfotografen, hun foto’s onder ‘dak’ aanbieden, zodat ze niet stuk regenen. Binnen in huis hebben ze op pc ook een massa foto’s te tonen, maar daar hebben we jammer genoeg geen tijd voor. Als gast hebben ze ‘Rare snuiters’ uitgenodigd: een kinderboek dat ook volwassenen aanspreekt. De schrijver-dichter van dit prachtige boek zit onder een tentje. Wanneer we de tentflappen opentrekken om binnen te gaan komt er meteen een hele nieuwe wereld op ons af (daar gaat een aparte blog over).
Schuin over ons stelt Désiré Vermeulen ten toon. Daar willen we ook even binnen wippen. Désiré is vooral gegrepen door landschappen … en marmerschildering. Hij was schilder van beroep en kon marmer perfect naschilderen. Sinds ik hem ken weet ik dat niet elke schouw die van marmer lijkt, dat ook is. Even tegen kloppen … en je weet het.
Onze buurt biedt wel de nodige locaties aan: de buren die rechts achteraan onze tuin grenzen doen ook mee. Het is de buur met de kippen en ganzen en eenden en … het hangbuikzwijn. Zij hebben Inge Kennis uitgenodigd om haar werk te tonen. Bij de buur achteraan stelt Monika, de buurvrouw, zelf te toon: prachtige keramiek. Zeer vrouwelijk, zeer kwetsbaar, technisch volmaakt. Naar haar werk kijken doet je adem inhouden.
Iets over tien uur zijn Christel en ik terug thuis. Jeroen, Goedele en Jan van de ‘rare snuiters’ komen langs … maar dan is het wachten op de eerste bezoeker. Er duikt een jonge man op met een fotoapparaat. Hij stelt zich voor als zoon van een van de organisatoren en samen met zijn broer en zus neemt hij foto’s, zodat, op het einde van de dag, de verschillende locaties in beeld zijn gebracht. En neen, er is geen volk te bekennen in Werchter centrum. Het weer nodigt niet uit hé!
We zitten rond de tafel elkaar moed in te spreken. Toch bedenk ik: hebben we zoveel energie gestoken om deze tentoonstelling te realiseren en gaat er dan geen mens komen kijken? Ik voel me moe worden en mijn humeur zakt. Neen, geduld hebben: de voormiddag is altijd een stille periode.
We halen de picknick van Christel boven: lekkere boterhammen en nadien zorgt Karel voor heerlijke koffie. Zo kunnen we de dag weer aan.
Hieronder de origami van Kavita.
|