Het 'Danscentrum Aike Raes' gaf op 2 en 3 april in totaal vier optredens (telkens om 15u en 20u) in de stadsschouwburg van Leuven. Ik ging telkens kijken … want Aike Raes is mijn dochter. Ze is de moederlijke vleugels al lang ontgroeid en nu kan ik van haar 'naar buiten komen' genieten … en vooral fier zijn.
Dit jaar is er geen 'groot' optreden. Het ene jaar is er een optreden waarop de dansstijlen klassiek, jazz en hedendaagse dans aan bod komen, het volgende jaar voor street, hiphop en show. Telkens staan ze dan met meer dan vierhonderd dansers op (en naast) het podium. Dat vraagt enorm veel aan organisatie en meehelpende handen. Daarom dat het derde jaar een soort sabbatjaar is: alleen de productiegroepen treden op. Een zeventig dansers, die een hoog dansniveau laten zien en reeds internationaal waardering kregen, zorgen voor een avondvullend programma.
Maar de namiddagvoorstelling biedt iets extra, dan treden de 'Damba' dansers op. Damba: dansers met bijzondere aandacht. Zoals het in het programmaboekje geformuleerd is: sinds 2007 krijgen 'bijzondere kinderen' de kans om op een aangepaste manier les te volgen. Het Damba-project werd vanaf het begin zorgvuldig vorm gegeven door het combineren van deskundige know how van dansdocenten met professionele onderbouwing van therapeuten. Op deze manier worden kinderen optimaal begeleid vanuit verschillend uitvalshoeken. Dit geeft ruimte aan de kinderen om zichzelf te zijn, plezier te beleven en zich te ontwikkelen naar eigen behoefte en verlangen.'
Nu krijgen ze de kans om ook op een podium te staan: geschminkt, met kleurrijke accenten. Ze dragen hun gewone kledij, maar ongelooflijk hoe kleurrijke plastieken handschoenen en even kleurrijke hoofdtooi en voor de meisjes een donkere 'tutu' leven' brengen bij het zo al levendig schouwspel. Elk kind (of volwassene) danst op een eigen manier. Zo zie ik een jongen, die er van bij het begin bij is, op zijn manier dansen: op het ritme van de muziek beweegt hij van zijn voorste voet naar de achterste voet. Maar wie kan hem evenaren in het beleven van 'plezier' in deze eenvoudige beweging … en dat bijna 10 jaar lang? Als een van de docenten langs komt, komen zijn armen ook even in actie … maar meteen herneemt hij weer: van voor naar achter. Ontroerend om zien. Vooraan staat een jongetje … zowat een jaar of tien. Neen, zijn benen willen niet zo goed mee, maar met zijn armen volgt hij de docente die vooraan aangeeft, welke beweging hij nu kan maken. En op het einde van hun optreden zijn 'sprongen' voorzien. Voor sommigen is dat wat huppelen, anderen struikelen meer dan stappen en er zijn er die het echt goed doen en die kleine jongen, na de zoveelste operatie lukt het hem wel wat te stappen, krijgt hulp van de docente en 'zweeft' over het podium. Kan je een kind gelukkiger zien dan dit kwetsbare kind?
Het applaus na het optreden doet de zaal daveren. Dan wordt aangekondigd dat het even wachten wordt op de voortzetting van het programma, want deze 'bijzondere dansers' mogen de rest van de opvoering mee volgen in de zaal, maar eerst even omkleden. Wanneer ze na enkele minuten de zaal binnen komen krijgen ze een applaus, recht uit het hart. Ieder voelt zich bijna 'ouder' van zo'n kind: ze mogen er zijn, welkome genodigden die diep raken terwijl hun beperkingen even vergeten worden.
Na die trieste dagen van de aanslagen, is dit een aanbod dat me terug weerbaar maakt: ja, ik blijf zorg dragen voor het kwetsbare, het heeft zoveel te bieden.
|