Maria Modesta Gerharda (Marie) Iding
Eenmaal bejaard haalt zij met enige twijfel aan het geheugen versjes uit haar kindertijd op.

De paardebloem

Een kleine gele paardebloem die stond eens in de wei
Het was een héél héél ijdel ding, dat bloempje van de Mei
"Ik draag een kleed van zuiver goud", zo sprak het trotse ding
"Jij kleine meizoen zou wel graag, dat jij ook zo deftig ging"
Het madeliefje wit als sneeuw, boog schuchter blozend neer
En alle bloempjes in het rond die schudden heen en weer
Daar kwam al grazend langzaam aan een koe heel log en groot
Het jonge gras boog diep ter aard bij elke zware poot
En telkens ging bij elke stap, omlaag de dikke kop
De bloempjes zuchtten diep benauwd, och eet ons toch niet op
Zij bogen angstig naar de grond maar paardebloem riep fier "
Ik ben van goud, ik ben te mooi, ik ben niet voor zo'n dier
En nader komend dacht de koe, "wel, dat is prachtig geel"
De grote kop kwam traag omlaag, hap, weg was bloem en steel.

Het vlinderke

Vlinderke wat hindert je  om hier nog wat te toeven
Kom blijf nog wat mijn lieve schat ik zal je niet bedroeven
Ik heb een mooi huisje voor je klaar
waarin je wonen kunt, het ganse jaar
Nee jongetje, één sprongetje
en je hebt mij in je handje
Maar ik verblijf toch, lieve schat
het liefste vrij mijn kwantje