Cursiefjes onder de kerktoren. Humoristisch, kritisch en soms cynisch.
19-01-2007
254 Leeszaal
Toren roept haan 254 : leeszaal Pal onder de toren van St.-Martinus zou ons haantje nu kunnen neerkijken op een nieuw initiatief. De gemeente is er dan toch in geslaagd t Moment in uitbating te geven. Zo vervallen de plannen om er een leeszaal en ontmoetingsplaats binnen de bibliotheek te maken. Het beperkt de educatieve mogelijkheden van de bib. De uitbaatster, een autochtone Meisenaar, nam echter enkele goede initiatieven. Op dinsdagnamiddag is het kaartdag voor de senioren en zij die vrij zijn. Dit zou echter kunnen uitgewerkt worden tot meer en beter. De kranten en tijdschriften van de bib zouden er ter beschikking kunnen liggen. Een P.C. kan toelichting geven voor gebruikersproblemen. s Zaterdags bij de markt kan men er ontbijten. Zo kunnen de marktbezoekers vroeger komen en na een stevig ontbijt de ommegang van de markt beginnen. Aan de muur werden de fotos van twee oude figuren uit het volksleven van Meise tentoon gesteld. René van Haeck, die zijn carrière als boerengast in de Careelhoeve volbracht, roept er herinneringen aan vervlogen tijden op. Hij is mij nog altijd een biggetje schuldig, van toen hij mij als kleine jongen uitdaagde. Als ik een biggetje van een kwaaie zeug durfde wegnemen zou ik het krijgen. Ik heb hem voor zijn overlijden nog herinnerd aan het feit, dat ik na mijn heldendaad, het roze diertje toch nog moest inleveren, en dat het maar normaal was dat ik voor die trofee in zijn testament zou komen. Maar helaas! De tweede volksfiguur is Pit Van Campenhout, kozijn van burgemeester Jules Van Campenhout en broer van Sus V.C. Hij woonde in de Mankevosstraat naast onze laatste veldwachter Staf. De vier oude benamingen van deze 'stamënee', werden op een beschilderde tekst uitgevoerd door kunstschilder Frans Keppens. Ze zijn : 'A la cantine, 'Au Manneke Pis', 'In 't Oud Meysse- Au vieux Meysse' en "Triomf'. Dat is hier ook op zijn plaats. Ik stelde aan onze nieuwe burgemeester voor dit aan de uitbaatster te schenken. Na het plaatsen van de haan, kunnen wij beneden herinneringen ophalen uit de oude tijd.
Toren roept haan 253 : Ebrugogo Een haan op een toren is kleiner dan hij lijkt. De vondst van kleine mensen : Ebrugogo werpen een nieuw licht op de evolutie van de mens. Toen ik mijn eerste stappen zette was ik één van de kleinsten van de klas. Ik was ambitieus en wou overal de eerste zijn. Kleine mensen hebben onbewust de drang om op te vallen, groter te zijn en uit de band te springen. Maar mogen wij dat veralgemenen? Is het u ook al opgevallen dat kleine mensen meer lawaai maken, dan grotere. Hun zicht op de omgeving gebeurt uiteraard vanuit een kikkerperspectief. Zij bevinden zich in een fictieve ondergeschikte positie. Dat kan de reden zijn waarom ze zich tegen alles en iedereen afzetten. Als zij het schoppen tot een vooraanstaande plaats verergert dat vaak. Zo ken ik een voorzitter van een vereniging die daarvan het prototype is. Die wil in alles de eerste viool spelen. Heel de zaal, het gevolg, zwijgt en luistert. Bij elke inbreng volgt een stortvloed van woorden, die dikwijls niets met de zaak te maken hebben. Die verschieten dan als hun volgelingen steeds maar uitdunnen. Want zelfs als ze het werk toch maar doen komt de tijd dat men er de brui aan geeft. Is een haan ook geen klein dier ?
Toren roept haan 252 : lake Op dit ogenblik loopt een tentoonstelling in de Plantentuin van Meise onder de naam The lake op zijn einde. Het idee komt uit de poëzie van William Wordsworth. Deze dichter woonde in The Lake district. Over de streek schreef hij Guide to the lakes en deze beroemde natuurdichter is zeker op zijn plaats in het kasteel van Bouchout. Het evenement werd geopend tijdens een nocturne in het kasteel van Bouchout. Enkele danseressen traden op rond het kasteel. Stef Bos trad op bij de opening en directeur Rammeloo gaf de openingsrede ten beste. De drie kunstenaars zetten we even op een rijtje. Marijke De Cuyper, die destijds geselecteerd werd door de originele jury (Mercatorfonds) voor de Maurits Naessensprijs met haar schilderijen. Kunstfotograaf Roland Van Rompaey maakte een aantal gelegenheidsportretten in en rond de vijvers om het thema te illustreren. Wilfried Jacops plaatste prachtige beeldhouwwerken voor en in het kasteel. Deze confrontatie van schilderijen, fotografie en beeldhouwwerk, met her en der een vleugje poëzie past zeker in onze keizerlijke Plantentuin van Meise. Onze haan is er fier over.
Toren roept haan 251 : vrouw De eerste vrouwelijke lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen in Meise wordt schepen van Leefmilieu, Ouderen, Mobiliteit en Gelijke Kansen. Het gaat hier om Marie Jeanne Thaelemans voor Groen! Louis Becq vestigde hierop mijn aandacht en aangezien zij tot mijn vriendenkring behoort, zet ik dat graag in de verf. Als de verf te oranje wordt, moet men dat er maar bijnemen. Besef dan wel dat dit pigment het oranje is van de Chabertijnen : dus in de sfeer van de Jeugdraad in de jaren zestig in Meise. Louis is momenteel de politieke geschiedenis van Meise aan het schrijven. In de jaren zestig, toen ik nog onderwijzer was in het eerste leerjaar heb ik Joan, de echtgenoot van Marie Jeanne leren lezen en schrijven. Enkele jaren later richtte ik als 2de voorzitter van Jeugdraad Meise een jeugdclub op voor 16 18 jarigen. Daar leerde Joan zijn Marie Jeanne kennen. Zij waren enthousiaste fans toen de Georges Baker selection optrad in de sporthal in Meise. Dat was het eerste pop-concert in onze gemeente. Zij waren de promotoren achter de Jeugdclub Gypsy, voor 16 18 jarigen die achter de Academie huisde en onder mijn voorzitterschap van Jeugdraad Meise opgericht werd. De kranige 98jarige grootmoeder van M.J. woont in Wolvertem bij haar dochter. De vader van M.J. is echter afkomstig uit de wijk Amelgem bij de Duivelschuur in Oppem. Haar moeder is zeer actief in Okra Wolvertem en zetelt voor deze vereniging in de Ouderenadviesraad. Onze nieuwe schepen voltooide haar humaniora in Sociale Wetenschappen en werkt in de verzekeringssector. Zo liep ik met Joan de 20 km van Brussel in de T-shirt van deze verzekeringsmaatschappij GAN. Want onze contacten verliepen via onze gemeenschappelijke hobby : lange afstandslopen. Toen ik voorzitter werd van Natuurreservaten (nu Natuurpunt) heb ik Joan in het bestuur gehaald en reden wij samen naar al onze vergaderingen. Mijn politieke vrienden vroegen zich toen af of ik nu bij de groenen aansloot. Ik heb echter altijd het verschil proberen duidelijk te maken tussen echte groenen, groene actiegroepen en politieke groenen.
Toren roept haan 250 : diamant In de Morgen vond ik een goed idee voor een uitvaart. De firma Algordanza (herinnering in het retro-Romaans) België maakt van onze resten na crematie een diamant. Elke week maakt men er reeds een diamant van een dode. Het is echter een dure aangelegenheid : 3195,00 tot 13095,00. Of dit een all-inclusive prijs is kan men uitzoeken op hun website www.algordanza.com De Tibetanen die op een plateau leven boven 4000 m lossen het natuurlijker op. Aangezien ze daar maar drie weken op een jaar kunnen graven en er geen brandhout voorhanden is hakken ze hun lijken in stukken. Ze gebruiken bepaalde delen voor natuurlijke medicijnen. De rest wordt op een rots gelegd en opgegeten door de vogels. Ik bedacht eerder voor mezelf een asvaart op de Maalbeek in mijn geliefd Meise. Na crematie zou mijn as in een klein bootje te water gelaten worden op de grens met Wemmel, bij de watermolen. Zo kan ik dan nog eens door onze keizerlijke plantentuin varen. Mijn nabestaanden kunnen dan snel naar het brugje aan de molen van Amelgem gaan post vatten, als ik voorbij vaar en Meise verlaat op weg naar de Zenne. Ik hoop echt dat ze dan niet treuren, maar een blije nagedachtenis bewaren. De diamant lijkt mij echter een alternatief. Vooraanstaanden laten hun as nogal eens uitstrooien op zee. Maar als de wind niet goed zit lukt dat niet zo goed en keren de familieleden met restjes as terug naar huis. Ik dacht ook al eens aan een video-show door mijzelf geänimeerd. Mijn audiovisuele carriére zou dan zijn apotheose kennen en wat van belang is : je houdt alles zelf in handen. Maar of onze kerk of de crematoria daar reeds rijp voor zijn, weet ik niet. Als je je haan voelt en graag op een toren prijkt, doe je het anders dan alle anderen!
