uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum' uitleven in fantasie en verbeelding 'ad fundum'
Nog rustiger, nog soberder dan alles wat voorafging. Ik wil vrolijkheid en ernst mengen tot een genietbaar geheel. De ernst wil ik bergen in de kern van elk bericht Maar wie het recentste bericht wil lezen klikken gewoon op het bovenste item van 'Inhoud blog' en het blog keert zich om.
30-11-2009
de baai van Heist
Op zondag gaan we doorgans wandelen , als Let niet moet werken. Zo waren we in Heist bij vrienden.Ze hebben een appartementje dat tussen twee huizenblokken in, uitkijkt op de baai van Heist. Dat is een nieuw natuurgebeid in het duinenzand dat zich spontaan vormde na de aanleg van de oostelijke havendam van Zeebrugge.Vegetatie op puur zand, gevoed door zoutwater vormt natuurlijk een heel aparte biotoop.
De zee was heel rustig en de zon brak door de sombere nattigheid van de laatste dagen en gaf een apart winters aanvoelend licht. De vrouw van het koppel is een vroegere collega van Letje. De man is vrijwilliger bij Oranje, een groepering voor minder validen. Hij is een gezellige burger die heel sappig en boeiend kan vertellen.De vrouwen hadden mekaar een tijdje niet gezien.Alhoewel de telefoon roodgloeiend had gestaan, hadden ze blijkbaar nog heel veel bij te babbelen. De man is ook een fervente kok die reeds 20 jaar kookles volgt bij de KWB.Of hij blijft gaan om bij te leren of voor de gezellige feeststemming bij het verorberen van het klaargemaakte gerechtbevloeid met de beste wijn die ze vonden passen bij het gerecht.Als ik het hem vraag lacht hij geheimzinnig en ben ik even wijs als voorheen.
Er komt nog elke jaar een strookje zand bij. Nu is het een goed half uur wandelen vooraleer je er omheen bent.
Aan het begin van het paadje tot aan de waterlijn staat een bord met geschrijving van het spontaan ontstane natuurgebied dat een ideale broedplaats vormt meer verschillende vogels.
De flora is ook heel appart.
Het duinengras dat vooral het zand vasthoudt heeft hier de bovenhand maar daartussen vind je allerhande bloemsoorten en mossen.
Eens het water genaderd, heb je een totaalzicht op de dijk van Heist.
De dames waren een stapje voor omdat wij werden vertraagd door het nemen van foto's. Op de achtergrond bemerk je het kleine duinengebied dat heis nog scheidt van Duinbergen dat aansluit bij de dijk van Knokke en Het Zoute is dan het verlende.
Het natuurgebied is duidelijk afgescheiden en dit is de grens tot waar de sporters op het water mogen en niet verder. De foto's zijn allemaal genomen tussen 4u en 4u30 in de namiddag en dat kan je zien aan onze schaduwen op het zand. De zon was reeds behoorlijk laag aan de horizon.
De Haven ven Zeebrugge is heel dicht bij maar door de hoge dan en bepaalde gebouwenzie je de haven wel maar je hoort hem niet. Hier zie je ook de eerste groep windturbines die aan de kust werden gebouwd. Technische gegeven moet je niet bij mij zoeken.
Wij wandelen graag aan zee. De biezondere bijkomende elementen zijn dat je er eens goed kunt uitwaaien, de muizenisten worden uit je hoofd geblazen en zeelucht scherpt de eetlust. Rond negen uur waren we terug thuis maar ik kon opnieuw niet aanstonds de slaap vatten omdat ik door mijn eerste slaap heen was. In de winter komt die nu regelmatig rond acht uur. Ik was dan ook op van 3u30, een half uur eerder dan gewoonlijk. Na de middag zijn we aanstonds vertrokken en miste ik een beetje mijn middagpauze.
Fotos liegen soms, ze kunnen misleiden, o.a. door optisch bedrog. De telelens is voor mij een soort optisch bedrieger. Foto's kunnen ook getrukkeerd of bijgewerktt zijn. Hier kan ik ontelbare voorbeelden van vinden op het internet. Beperken zal wel moeten. Om te einigen ééntje dat verwijst naar wat volgt. Met foto's kan je iemand van zijn paard slaan.
Ook met spreuken kan je iemand van zijn paard slaan.
Mijn oog viel op de drie woordenboeken, die in mijn atelier onder de stof bedolven zijn, met als titel Spreekwoordender Nederlandse taal'.Ik greep een volume, sloeg het open op een willekeurige plaats en met mijn ogen dicht plaats ik mijn vinger op de rechter bladzijde. Ik zit op pagina 23 en lees: Als goede lieden kwaad worden, dan hebben ze den duivel in. De daaropvolgende spreuk geeft als het ware de uitleg : Als goede lieden kwaad worden dan is er geen tegenhouden aan.
Ik kan me niet inhouden en lees er nog eentje: Als onzindelijke lieden net worden, dan schuren ze de pan aan de buitenkant.
En nog maar eentje om te eindigen: Als jonge lieden niet slapen en ouden niet waken, dan kunnen ze het beiden niet lang maken.
De verzameling dateert van 1861 en is nog in het Oud Nederlands. Hoe ik aan die boeken ben gekomen weet ik niet waarschijnlijk gekregen maar van wie? Of ik kocht ze, jaren geleden eens bij De Sleghte.
Deze spreekwoorden en gezegden horen bij het eerste deel van mijn dag...het stil bezig zijn: lezen, schrijven en bekijken. Daar hoort ook heel wat beweging bij. Om vier uur plaats ik de ontbijttafel en maak de koffiezet klaar zodat ik later maar op het knopje te duwen heb. Dan laat ik de kat buiten die meestal komt eten in mijn atelier. Als ik zijn droge brokken buiten zet, dan is er hier een agressieve kater die baas boven baas speelt en alles voor zichzelf voorbehoudt. De onze lust niets anders dan die korrels uit de Aldi en ook nog een bepaalde muizensoort.
Ik denk dat het binnenmuizen zijn en dat hij de veldmuizen hier aan de keukendeur komt leggen. Soms, in bepaalde perioden van het jaar is dat meerdere per dag. Het is de beste muizenpakker die we ooit hadden en de vorige katers deden ook hun best. Misschien is het omdat hij zijn reisbewijs is afgekomen en geen tijd meer verliest met kattinnen na te jagen. Hij is zeer afhankelijk maar is niet graag op de arm genomen. Elke avond komt hij ongeveer op hetzelfde moment souperen en dan steek ik hem in de garage waar hij op zolder kan. Als Let nog niet thuis is en de auto nog binnen moet, dan vliegt hij rechtstreeks op zolder met de val dicht. Zowel op zolder als in de garage staat een kattenbak. Ik denk niet dat onze poes een spreekwoordelijke kat is maar een rasechte muizenpakker. Bij ons dansen de muizen niet want de kat is bijna nooit van huis. Volgens mij bibberen ze en denken daardoor ernstig na om te verhuizen... spreekwoordelijk dan.
Met zon opschrift kan ik alle kanten uit maar het gaat wel degelijk over eten.
Wij gaan wel een keer bij de Chinees eten.Vroeger gingen wij altijd naar het Chinese hoek restaurant in St-Andries Brugge. Het was gelegen waar de Gistel steenweg ende Tourhout steenweg samen komen. Toen ze ongeveer een jaar geleden sloten moesten we op zoek naar één die evenwaardig was. Die vonden we maar niet. We wilden gisteren, eerst de Jade in Loppem uitproberen maar die is op woensdag gesloten. Dan zouden we het wagen in het centrum van St-Andries, gelegen tussen de Betverkerk laan korte stuk, dat leidt naarhet Jan Breidel stadion, en het kerkhof.We hadden gehoord dat het daar zeer goed was maar dat er weinig volk op af komt. Dan toch maar eens uitproberen.We hadden nog een reserve adres en dat was er één op nr. 13 van de Torhout steenweg, ook in St-Andries.
Dit in het centrum was open en we hoefden niet verder te zoeken.We waren helemaal alleen in de zaak. Er werden nogenkele maaltijden afgehaald.
Het was de allereerste keer bij een Chinees dat wij alles op aten. Er was meer dan voldoende maar zo lekker dat ik waarschijnlijk een zondeke heb gedaan tegen de ww regels. Voor één keer kon het me nu eens glad niet schelen. Heel veel krokkante groenten werden er opgediend en dat is naar onze tand. Dit is voor herhaling vatbaar. De gegevens kan je vinden op het internet maar ze beschikken niet over een website. Wat ik wel vond is het onderstaande.
Do you own or manage Ocean City ? Amendyour address details Enter full description Have you eaten here, what was your experience ?
heel lekkere maaltijd gehad ! super 11/8/2009 wauter rated this Restaurant as Highly Recommended
Wij kunnen de waardering die Wauter aangeeft, echt bevestigen. Het was effenaf lekker. Ik heb ook een waardering toegevoegd maar die is nog niet verschenen. Mijnheer doet de bediening en mevrouw is in de keuken. Ze vormen een jong koppel met drie nog zeer jonge kinderen.
Voor de meeneemschotels kan je uit alles kiezen wat op de kaart staat maar dan aan -10%
Wat houdt dat in feite in? Wat men zegt, een gewone dag met niets speciaals. Gisteren was er zo één. Iemand anders zal zeggen-'alles is speciaal'-. Het is maar hoe je het bekijkt. Het regende heel wat en de temperatuur voelde eerder warm aan tegenover de vorige dagen.Ook worden wennen we een beetje aan al die nattigheid.Niet dat we het gewoon worden.Mooi warm weer gaat niet vlug tegen steken maar van zodra het twee dagen na mekaar slecht weer is beginnen sommigen te zeuren en humeurig te worden. Daar heb ik weinig last van.
Ik moest naar de les van fotoshop elements en ging er deze keer met minder geestdrift dan deze dame heen. Ook veel minder dan naar mijn gewoonte. Veertien dagen geleden was ik niet aanwezig en vorige weekkon ik slechts zeer moeizaam volgen. Er waren een paar knelpunten waar ik geen snars van begreep.
Gelukkig heeft de leraar alles goed opgevangen .Hij begon met: zijn er vragen?En het regende vragen, de één na de andere. Drie kwart van de les werd daaraan besteed.Bijna iedereen had een knelpunt en ik hoefde zelfs mijn vragen niet te stellen.Ik heb genoteerd zodat mijn schrijfstok begon te stotteren en te snotteren.Gelukkig bevatte mijn pennenzak een reserve schrijfstift.
Ik heb nog veel werk in de tuin maar hoop wat meer op de PC te kunnen om de theorie in praktijk te brengen en dan hier het resultaat te tonen. Ik zal er tijd moeten voor maken en enkele activiteiteneen duw geven naar later of naar nooit of hulp vragen.Als ik het niet zo aanpak dan gaat de kennis verloren. De gedrukte cursus is wel een hulpmiddel waarmee ik alles kan hernemen maar dat vraagt nog meer tijd. Het is natuurlijk niet de bedoeling om de kennis te laten afkoelen. Ik zal er trachten werk van te maken. Regenweer is natuurlijk een echt natuurlijk excuus.
Na een dag als gisteren ga ik steeds met een goed gevoel maar doodop, heel vroeg, naar mijn bed. Deze morgen was het een ietsje later dan, ook naar gewoonte, toen ik fris en monter aan de slag ben gegaan.
Mensen met rugklachten kunnen in Blankenberge terecht bij een zeer goede osteopaat.Deze keer was het Let haar beurt. Het was op een zonnige namiddagin het begin van de voorbije week. Ik zou ondertussen een wandelingetje maken. De osteopaat heeft zijn praktijk heel dicht bij het station.
Ik begon mijn wandeling op het stationsplein en wilde dan wandelen tot aan de zee
maar ik geraakte enkel tot aan het oude stadhuis. Soms zijn daar kunsttentoonstellingen. De oorzaak lag wel bij mij. In de plaats dat ik eerst bij de osteopaat binnenging voor een sanitaire stop was ik wel verplicht om ergens anders binnen te wippen.
Er is daar keuze in overvloed want het is daar vol van caféen bistro maar ik ging binnen in café Terminus. Ik bestelde een the en ging dan de dringende kant op. Nadien zat ik rustig van mijn theetje te genieten en toen bemerkte ik een plakkaatje aan de ingang van de toiletten waarop stond. 'Wie niet consumeert 30 eurocent voor het toilet'. Aan het vroegere stadhuis gekomen moest ik terugkeren.
Zo kwam ik opnieuw aan het station terecht en Let kwam mij reeds tegemoet. De auto was geparkeerd aan de andere kant van het plein, een traatje voorbij het station.
Als je de hele week met regenweer af te rekenen hebt en het is op zondag droog, dan vlieg je er gewoon in. De zondag beschouw ik als een rustdag en zelden zal ik dan in de tuin gaan werken. er moest nog een heel klein deeltje afgedekt worden maar ik geraakte er niet mee klaar. Gisteren heb ik het dan in één uur kunnen klaar spelen en dat van 9 tot 10u. Op zondag mest voeren gebeurt in feite nooit en dan is het dan toch gebeurt. Slechts één enkele kruiwagen maar eerst moest het restje veldsalade anders worden geschikt en dan de grond wat opgevoerd Niet dat ik nu geen werk meer heb in de tuin, neen. De moestuin is afgewerkt en dat was heel belangrijk. Ik kan nu beginnen snoeien want vele struiken zijn de verwildering nabij.
Als eerste werk deze morgen zal ik een deel van de kippenren opnieuw overdekken zodat ze opnieuw kunnen scharrelen en niet moeten blijven ploeteren in het slijk.
En nog iets; de drie koningen zijn terug in circulatie en passeerden langs mijn atelier voor een klein (eer)herstel aan hun ster. Ik maakte nog geen foto op straat. Dat komt nog maar ik wacht op een streepje zon.
Hij wordt met Nieuwjaar 90 jaar . Zijn verstand en geheugen lijken onaangetast. Zijn ruime interesses zijn niet afgenomen.Hij knutselt en foefelt er nog op los in zijn smisse. Alleen kan hij niet meer zo goed uit de voeten.Met behulp van een loopkarretje waar je iets kunt mee vervoeren behelpt hij zich. In zijn werkplaats 'warreert' hij rond met één of twee wandelstokken.
Gisteren zag ik toevallig dat de poort van zijn smisse open stond, wat betekent dat hij dan bezig is. Ik had daar een snoeischaar staan met lange mouwen waaruit ik een boutje verloren had. Die stond daar reeds van vorig jaar en nu ik mijn jeneverbessen wilde snoeien moest ik mij behelpen van een gewone kleine schaar.Omdat je het niet verkeerd zou begrijpen zal ik maar zeggen een 'seccateur.Ik ben de straat over gestoken en vroeg Vital of hij me kon helpen.In minder dan tien minuten was de klus geklaard.Het duurde zolang omdat er een veertje moest herbevestigd worden. Vital helpt mij reeds 25 jaar en als hij iets vraagt, is het voor mij nooit te veel.
Tuinwerk, atelier, schrijven, lezen en studeren.Ja ,zo staan ze wankelbaar in de voorkeur van nu. Dat is met perioden. Er is een tijd geweest, toen ik beelden maakte, dat het atelier op de eerste plaats prijkte.Het studeren is altijd een wil - daad geweest als ik het vuur aan de schenen voelde. Dat is nu niet anders.
Het schrijven heb ik op de voorlaatste plaats geplaatst omdat dit een gaatjesvulling is. Elke dag schrijf en lees ik maar elke dag werk ik ook in de tuin uitgenomen op zondag tenzij zeer uitzonderlijk.Dat bezig zijn is steeds minstens een half uuren maximum vier uur.
De namiddag is rusten en ontspannen of mensen bezoeken.Als Let thuis is gaan we veel wandelen.Onze voorkeur gaat naar de zee, als is het maar om eens goed uit te waaien.Als Let van haar werk komt kan ze dat dan meestal zeer goed gebruiken. Er is vooral aan één iets gebrek en dat is tijd. Als je geldgebrek hebt, kan je zaaien naar de zak.
Bij tijdsgebrek moet je voorkeuren vastleggen en bij mij wordt het leren heel vlug naar achteren geschoven.Zo erg is dat niet omdat ik fotobewerking studeer en dat is geen absolute noodzaak. Ik ga naar SNT omdat dit een afspraak is met Let.Als je een nieuw apparaat wilt dan moet je een cursus volgen.Soms moet ik op mijn tanden bijten, gelukkig zijn ze sterk en de mijne, om er heen te gaan maar eens daar begrijp ik alles en geniet ervan.Begrijpen is niet het probleem en als ik bij het maken van de oefeningen vastloop, dan geeft de leraar het juiste duwtje en ik kan verder. Maar het ergste is dat ik die hoeveelheid leerstof van één les niet kan assimileren en bij het maken van toepassingen thuis, al vlug blokkeer.
Reeds uren heb ik gezocht naar waar en hoe ik de doezelaar moet instellen maar mijn geest blijft zo verdoezeld dat ik de echte doezelaar maar niet kan lokaliseren.
Als dat laatste klinkt als Latijn voor jou dan kan ik proberen een heel klein beetje uitleg te geven.
Als je op een grote foto een kleinere wilt plakken zonder dat zijn omtrek duidelijk zichtbaar is dan zal je die omtrek vervagen, dus verdoezelen.
Omdat er maar 24 uur zijn in één dagwerk ik in fasen en in bevliegingen.Eén dag kan niet alle elementen van mijn leven bevatten.Er zijn bv. perioden waar het schilderen op een laag pitje staat of even stil ligt en als het regent kan ik soms na mijn half uurtje tuinwerk de rest van de dag in mijn atelier aan het foeteren en foefelen zijn.Het leven van een gepensioneerde zoals ik, is mooi, als hij het mooi maakt en ik maak het mooi. Als Let haar dag begint, ben ik meestal reeds vier uur druk bezig geweest. Eén van de gevolgen is dat ze bij het opstaan enkel haar voetjes onder te tafel hoeft te plaatsen en bekomen van haar ochtendhumeur. Ik moet zeggen dat ze bijna totaal van dat verschrikkelijk humeur in de ochtend, genezen is.
s Avonds ben ik plat maar tegen de morgen ben ik opnieuw opgeladen. De laatste tijd gebeurt het alsmaar minder dat ik ook overdag plat val en het is heel lang geleden dat ik nog eens een nuldag meemaakte.
Met de batterij van onze auto gebeurt dat zelden of nooit. Bij de auto van Liesbet is dat reeds enkele keren voorgevallen door o.a. een lichtje te laten branden binnenin en een andere keer was de koffer tegenaan blijven staan en was het weer panne.
Gisteren moest ik om drie uur in Oostende zijn en wilde om half drie vertrekken en de auto gaf geen kik. Welk lichtje is er nu blijven branden? Was mijn eerste gedacht.Op het ogenblik zelf kan je het niet controleren want er is niets van stroom. Ik kon alvast de kofferdeur voelen maar die zat vast.Het onheil kwam niet uit deze hoek.
Rap getelefoneerd dat ik waarschijnlijk niet zou komen of op zijn minst veel te laat zijn.
De garagist, recht over de deur was thuis en kon al vlug komen met een batterij en twee kabels. De auto draaide en ik kon starten.Voor de veiligheid plaatste hij batterij en kabels in de koffer van de auto en ik vertrok. 100m ver, begon er op het dasbord een rood lichtje te branden maar ik herkende het niet. Stoppen en de deuren controleren zou de oplossing zijn geweest maar ik keerde vlug terug en reed de garage binnen. De gewoonte om stil te leggen deed me de das om. De garagist moest de batterij er opnieuw aanleggen en toen zag hij dat de rechter deur niet helemaal dicht was. Het is niet de eerste keer maar hopelijk was het de laatste dat ik zon flauwe grap door eigen fout op mijn hals haal.
De laatste keer dat wij bij Leen in Leuven waren zijn we even in Mechelen geweest om het terrein te bekijken waar ze zouden bouwen. Toen was de plateau de dag voordien gegoten. Nu moet je maar eens kijken na twee maanden , hoe ver het staat.Er is veel vertraging door een ziektegolf bij de werknemers van de afwerking.Ik ben even binnen geweest in de bouw maar het enige wat ik tot nu toe van de tuin zag was het begin.De vorige keer konden we er niet in omdat over de totale breedteeen strontlaag lag open gevloeid van wel 10 cm dik. Onder de oprit zat een ouderwetse gemetste beerput en daar hadden ze toen werkelijk het onderste uit de kan (put) gehaald. Nu was dat grotendeels ingesijpeld of opgedroogd en er was ook een passage gemaakt. Ik ben eerst tot een beetje over halfweg gegaan maar op zeker ogenblik zijn er geen afsluitingen meer.
Toen ben ik maar terug gegaan naar de bouw en vroeg ik Leen tot waar hun tuin liep tot aan de afsluitingshekkens met de Volvo-garage. Was haar antwoordt. Daar heb ik geen foto van genoemen. Dan zijn Let en Kasper de tuin ingegaan tot halfweg maar ik ben doorgestoken tot het einde. Eens de enige spar van de tuin , een grote halve kerstboom, voorbij is de grond een beetje overgroeid met bramen. Toch kan je relatief gemakkelijk door.
Vroeger kon ik goed de lengte van een terrein bepalen door mijn stappen van één meter toe te passen. Op kleine lengtes klopte dat altijd.Ik dacht dat Maarten of Leen mij hadden gesproken over zon honderd meter. Bij mijn honderdste stap was ik nog niet eens aan het gebouw en finaal kwam ik op 135 uit. Leen wist het dus niet exact.Een beetje meer dan honderd, was opnieuw haar antwoord.Toen we terug in Leuven waren vroeg ik het aan Maarten en die zei 135.Ik wist meteen dat ik de stappentechniek van 1m nog bezat.De juiste breedte stapte ik niet af en vroeg het ook niet maar ik denk aan 14m en dat is een goede breedte maar door de enorme lengte daar tegenover, lijkt hun tuin een lange smalle gang te zijn. Het lijkt op een bos omdat hij vanaf halfweg samenvloeit met een aangrenzend perceel van gelijke aard.De begroeiing bij hen bestaat hoofdzakelijk uit notenbomen en hazelaars. Er is nog veel dringend werk aan de bouw en in de tuin, alleen maar om zf te bakenen en te maken dat Kasper niet verloren loopt in het bos.Hoe ver het ook staat, op 1 februari moeten ze in Leuven buiten zijn en desnoods gaan ze in Mechelen in hun eigen huis kamperen zonder trappen en allemaal beneden wonen en slapen.
In het voorjaar houden ze dan babyborrel en ik hoop dat er van onze familie een goede vertegenwoordiging zal zijn.Ofwel wordt er een bus ingezet ofwel zal er moeten verstandig gecarpoold worden.De twee families zijn opnieuw apart uitgenodigd want van weerszijden zijn er bijzonder veel rechtstreekse tantes.De nonkels zijn vooral aangetrouwd, op enkele uitzonderingen te na gesproken. Of neven en nichten uitgenodigd worden weet ik niet. Waarschijnlijk wel!
De hoek aan de voorkant waar je door het huis heen het groen van de tuin opmerkt.
De achterzijde waar je veel glas opmerkt. Binnenin heb ik even geloerd maar je zou er de benen kunnen breken van al de buien, leidingen en materiaal op de grond. Waar nu de stelling staat, wordt later een grote verranda aangebouwd.
Daarbij waren er twee werklieden aan het werk. Leen en Let zijn tot bij hen geweest. Ik ben de tuin in gegaan.
De bedoeling was om tot het einde te gaan.
Ik ging steeds maar dieper en keerde mij dan regelmatig om een foto te nemen in de richting van het huis. op een bepaald ogenblik zie je het niet meer van de bomen en de struiken.
Eens aan de hun spar gekomen ben ik de eerste keer teruggegaan. Er staan nog sparren in het bos maar die zijn niet van hen. Bekijk goed de spar en je zult begrijpen waarom ik het heb over een halve kerstboom.
Omdat ik de grens niet vond ben ik het dus aan Leen gaan vragen. Halfweg hun eigendom houdt de tuin van de buren op en gaat over in bos dat met Leen en Maarten's tuin vervloeit. Als je de afsluiting van de buren doortrekt tot het einde dan heb je een juister idee van de grootte van de tuin. Nu toont hij enorm ruim door die overvloeiing.
Over de tuintjes heen heb je zicht op de watertoren van Mechelen die daar in de buurt staat. die ziet er helemaal niet uit als een watertoren. Waar ze het water opslaan kan je niet zien. Achter hun tuin ligt het industriegebied. Wat de notelaars betreft, denk ik dat er 9 of 10 staan.
Na die zaterdag uitstap hebben wij het nu op zondag rustig gehouden. Let wilde naar de mis gaan in Zevenkerken maar ik blijf in de winter thuis omdat het in die kerk zo koud is dat ik vroeger altijd iets opdeed. Het bracht telkens heel mijn zondag om zeep.Als de preek dan nog eens zagend tegenviel dan was het hek helemaal plat getrapt. Nu maakt ik alles klaar voor het eten en dek de tafel, zodat Let nog enkel de afwerking moet verzorgen. DaarVoor de rest is het lezen en soms eens een mis meepikken op tv. Er is ook op de PC voldoende in te halen.Ik krijg o.a. mijn fotos maar niet gecontroleerd op kwaliteit.Van de vroegere fotos mag meer dan de helft weg wegens onscherp. Dit is een meer tijdrovend geval dan ik had verwacht.Na een half uur ben je er scheel op gekeken en dan doe je best iets anders of je delete nog de scherpe en mooie fotos.Ik probeer elke da zo kwartiertje vrij te maken om me daar mee bezig te houden maar de laatste tijd zijn er zoveel prioriteiten dat ik op de duur niet meer weet welke prioriteit ik prioriteit moet geven. Ik zou bijna gaan hopen op een lange vuile winter.
In de namiddag hebben we samen wat slaap ingehaald en zijn dan gaan wandelen inhet prachtige duinenbos tussen de Haan en Wenduine.Daar was het helemaal niet koud.Zo liet ik mijn handschoenen in mijn vestzak.Ik draag die enkel bij hoogste noodzaak.
Bij het thuiskomen zwoegde ik een half uur op de PC om de bijdrage die ik deze morgen plaatste af te krijgen maar door vermoeidheid en gebrek aan concentratie heb ik per vergissing de boel gewist en mocht ik deze morgen herbeginnen.Nu lukte het in een kwartier. Om acht uur was ik Perte totale.
Ik sliep als een blok en ben dan ook heel uitgerust opgestaan.
De moestuin ligt in zijn winterplooi op één klein hoekje te na gesproken. Ik ben er juist niet geraakt om de frambozen met een laagje mest af te dekken.Die zaterdaguitstap naar Leuven en Mechelen strooide roet in het eten. Het kwam allemaal zo onverwacht.Alles zit vanaf nu zo eivol. Is het niet voor ons, dan is het voor Leen en Maarten.Het was onze enige kans om nog voor het jaareinde het huis van Leen en Maarten te zien.Dat het er zo druk en rommelig uit zou zien had ik niet verwacht.
Ik ben vooral blij een gedacht te hebben van hun diepe tuin en van de omgeving waarin ze zullen wonen. Er is geen lawaai van de autostrade Brussel - Antwerpen die relatief dichtbij ligt. Het industriepark geeft ook geen lawaai af.Wat je eventueel hoort zijn spelende kinderen in het gebuurte.
Vandaag worden de paneeltjes voor het project Kleur in Stalhille geleverd. Het zijn er 96 en daarbij nog vier stroken van 61cm op 2m50, die zullen gebruikt worden om de aankondigingpanelen voor het project te maken.Tot nu toe was dat in vier delen wat altijd een tijdrovende montage vergde.Ik herleid het nu tot één lange strook waarop alles zal vermeld worden wat nodig is.Dat is niet veelt.t.z. Kleur in Stalhille en daaronderjuni- oktober.Ik heb de hele winter om daaraan te werken.
De kleine paneeltjes moeten een grondlaag krijgen aan beide kanten. Daarnaast moet ik nog een drietal grote panelen van 2,5m op 1,22 grondig herwerken.
De kleine paneeltjes die dit jaar op de schoolmuur hingen zullen volgend jaar op de bijgekomen houten muren hangen die aan de rand van het dorp zijn geplaatst.
Plots werd ik zo moe dat ik alles stop zette, me in de driezit dubbel toe plooide en als een blok in slaap viel. Zo midden de dag slapen bevalt met nooit. Na één of twee uur wordt ik dan door het één of het ander of door iemand gewekt. Helemaal versuft schiet ik dan wakker en het lijkt of de wereld vergaat.Het duurt meer dan een uur vooraleer ik opnieuw mijn normale, goedgezinde plooi terug krijg.Een koude douche help het proces te bevorderen maar in de winter ben ik er geen voorstander van.
Gisteren voerde ik onder de dekmantel van de Minder mobielen centrale een oude vrouw naar het AZ in Brugge.Haar zoon wachtte ons op aan de ingang en zou haar verder naar de dokter begeleiden.We hadden een plaats in het ziekenhuis afgesproken waar ik op hen zou wachten. Met behulp van de minder validen kaart van de dame kon ik de auto gratis parkeren.Dan begon het wachten. Een spannend en leuk boek hielp met aangenaam door de wachttijd heen.
Na een uur kwamen ze nog niet opdagen. Ik moest toch even mijn benen rekken en .......................................raakte daarna aan de praat met twee gezellige oudere dames.Eén van hen vroeg mij hoe laat het was terwijl de andere met een polshorloge in haar hand zat er erop keek.Ik veronderstelde dat het uurwerk in panne lag en zei half drie op de kop.Ik had het nog het laatste woord in mijn mond toen de dame met het uurwerkje in de handtegen haar medegezellin begon Moet je nu wel het uur vragen aan meneer!, als je ziet dat ik op het mijne aan het kijken ben?.De andere begon te lachen en vroeg heel guitig ewel hoe laat is het bij jou?De andere schoot als het ware wakker en keek nog eens met ongelovige verwonderde blik op haar uurwerkje.oei zei ze vlug hier is het nog maar twee uur.Ik wist het zei de andere we hebben onze bus gemist jij met je pruts van een horloge, smijt dat maar in de prullenmand!.De andere reageerde niet en stak het in haar handtas.De twee keken mij aan alsof er niets was gebeurd en we babbelde gewoon over het koude weer en dat ze blij waren dat ze binnen konden wachten op hun volgende bus van de Lijn. Naar ik hoorde zou dat niet meer zo lang duren Ondertussen kwam mijn passagier terug van de dokter en ze zag er niet wilgezind uit. Oei dacht ik, dat zal slecht nieuws zijn.
De sneeuw is deze morgen de spelbreker.Mijn hele werkschema valt in duigen. Maar eerst wil ik het verhaal van gisteren afmaken.
Toen we alleen waren in de auto vloog het eruit. Zijn ze niet geschaamd, mij van drie maanden vooraf een datum en een uur geven en dan zeggen dat ik drie dagen te vroeg ben.Ik heb hen hetbriefjemet de afspraak erop onder de neus geduwd maar ze bleven hardnekkig.Madammeke je zal vrijdag moeten terugkomen.
Dat was teveel voor mij.Ik heb het uitgeroepen dat ik vrijdag terugkom je ziet da van hier.Als de dokter mij vandaag er niet bij neemt dan ben ik weg maar vrijdag kom ik niet. De verpleegster schrok van mij en is binnen gegaan bij de dokter en een beetje daarna kwam ze terug om in mijn oor te fluisteren dat hij mij tussenin zou onderzoeken.Geen vijf minuten later kwam de dokter mij persoonlijk ophalen.Daarmee was mijn colère nietgekoeld.Ik weet niet welke zottigheden ik allemaal naar zijn kop heb geslingerd.Ze moeten het maar weten.In St jan t altijd wel iets dat misloopt. Maar de dokter bleef rustig en probeerde mij te doen lachen. Dat lukte hem niet. Hij beloofde dat hij de administratie op de vingers zou tikken. Daar ben ik vet mee. Er was ook nog een fabeltje over iemand met juist dezelfde naam als ik en dat zou verwarring hebben gebracht. Ik heb hun gezegd dat ze dat de ganzen maar moesten wijsmaken. Nu moet ik op 18 januari terug voor een korte opname. Ik moet een nieuwe 'paece-maker' geplaatst worden. De oude is versleten en vandaar komen mijn problemen.
Tegen dat we thuis waren was ze weer de oude taaie brok van gewoonte. Als je daar aan raakt heb je het geweten hoor. Op het eerste zicht zou je het haar niet toegeven hoor. Maar ja niets is zoals het lijkt te zijn.
Vandaag is het ook de laatste les van het eerste deel van 'fotoshop elements'. We krijgen geen nieuwe theorie maar mogen onze problemen voorleggen en oefeningen maken.
Sneeuw legt plots alles even stil. De auto glijdt dat je er wanhopig bij wordt.Op tijd strooien is dan natuurlijk de oplossing.Je mag niet vergeten dat we in België zijn en dat dit nogal eens verkeerd wordt ingeschat.De files zijn dan langer en veel geduld blijft er bij de mensen niet meer over. Gepensioneerden hebben daar minder last van; de meesten toch.Of die nog sneeuwmannen of poppen maken weet ik niet.Ik in elke geval niet meer.Moest Kasper hier zijn geweest, dan zou ik wel geen sneeuwman hebben gemaakt maar de slee zou naar beneden zijn gehaald en zo zou ik op een andere manier warm en koud tegelijk op mij gehaald hebben.
Het was een heel pak toen ik om 8u30 deze foto nam, ongeveer 10cm dik. Toen was het opgehouden met sneeuwen. Rond zes uur had ik reeds het voetpad vrij gemaakt, dan is er nog niemand voorbij gekomen. Zo dacht ik maar een vroege wandelaar had reeds plakkende sporen achter gelaten.
Mijn eerste werk van vrij maken was het paadje geweest van de garage naar de keuken en daar was ik de eerste wandelaar geweest met plakkende voetsporen want mijn materiaal staat in de garage.
Als het voldoende klaar werd maakte ik ook een paadje vrij naar de tuin.
In het gras ging het gemakkelijker dan op de plaveien. Langs de moestuin tot bij de kippen waar het water in de drinkemmer niet vervroren stond in tegenstelling tot de vorige dagen.
De vijver lag bijna dicht gesneeuwd. Van het opengebleven gat van daags voordien was niet meer te zien.
De cursusvan Fotoshop Elementsdeel één is afgelopen.De laatste vier lessen, na die tweede afwezigheid, was ik letterlijk de pedalen kwijt geraakt.Het ging plots te vlug voor mij.Ik ben blijvengaan omdat ik het absoluut onder de knie wil krijgen.Maar het vlotte niet meer. .Ik vergeet ook verdomd zoveel.Ik heb met de leraar gepraat en die raadde mij aan dat eerste deel te hernemen.Ik ben reeds ingeschreven voor het tweede deelen ben naar het secretariaat gegaan om inlichtingen en het veranderen van 2 naar 1 gaat probleemloos. Na met Let gepraat te hebben zal ik het eerste deel hernemen.Nu, gedurende het verlof bestudeer ik de zaak om de knelpunten te kennen.De leraar had mij ook gezegd dat er tussen de cursus voor 55 plussers en de gewone geen verschil is in tempo, enkel wat het eerste deel betreft. Hij geeft ze allebei g en voor de andere delen hangt dat af van de inhoud van de klas. Soms houden ze hetzelfde tempo, soms ligt het voor de ouderen een beetje lager. Ik hoef geen nieuwe cursusbladen te nemen maar ik zal het wel doen .Iemand zal er wel plezier aan hebben.De cursus start op 12 januari.Ik zal nu op dinsdag namiddag gaan. Mijn zwakke plek is, mijn zeer verzwakt assimilatievermogen en dat ik op het thuisfront, bij niemand ten rade kan gaan.
Terwijl ik tijd heb , geholpen door het weer, bereid ik me nu grondig voor op het hernemen van de cursus. De schikking die bij het openen van Photoshop Elements , PSE in blauw veld op de sneltoets verschijnt, bestudeer ik zodat ik min of meer weet waar ik alle onder elementen op venster onderdelen moetzoeken en aanklikken bv. - Waar bevinden zich de linialen en het raster? M.a.w. waar moet ik klikken op de menubalk om die onderelementen te openen.
Na een beetje zoeken vond ik die onder weergave op de menubalk.Als je die aanklikt krijg je een nieuw venster met een zeker aantal mogelijkheden. En de menubalk bevat een hele reeds items met allemaal een nieuw venster.
De itemsin de menubalk (in rood onderlijnd), die je in PSE het meest gebruikt,zijn:bestand, bewerken, selecteren en weergave.De andere krijgen ook hun beurt maar in veel mindere mate. de menubalk zal verschillen van programma tot programma.
Dan is er nog de optiebalk.In het begin vind je alles een grote verwarrende doolhof maar er veel mee bezig zijn is de oplossing.
Je moet ook al de symbolen van de verticale gereedschapsbalk herkennen en weten wanneer je ze best gebruikt en ook daar leg ik me nu op toe.
Wie aan PSE begint moet de interface van de PC beheersen.Hoe beter er je mee omkan hoe gemakkelijker het wordt.
Het is een zeer grote en belangrijke brok.
Dit obstakel wil ik nu overwinnen. Ik wil niet tegen komen wat ik in de cursus tot nu toe voorhad. Telkens als de leraar zei klik dit of dat aan en doe daar volgende bewerking viel ik een beetje uit de lucht.Ik moest zoeken en vond het maar ondertussen gaat de les door en steek je teveel aandacht in zaken die je in feite reeds moet weten. Zo verlies je heel wat details van de les zelf. Dan moet je thuis de cursus hernemen en soms vaststellen dat ze het daar anders uitleggen.Roer dan maar eens in deze soep.De oplossing was een mail naar de leraar en hij begon elke volgende les met ik kreeg enkele vragen of zijn er nog bijkomende vragen. Dat ik strop liep lag zeker niet aan de leraar maar aan mijn onvoorbereid zijn.
Ik ken nu de knelpunten en ik ga er tegenaan. Elke dag minstens een uur en gisteren was dat meer dan drie uren. Ik kom heel traag vooruit.Het hele verlof wil ik dat volhouden.Dit is nu voor mij een prioriteit.
Ik ben alvast één tip niet vergeten...Als je vastloopt, ga je naar de escapetoets. Raar maar waar...ik heb die heel weinig nodig gehad en de reden was dat ik gewoon niet rap genoeg ging om de bocht uit te gaan. Het ging allemaal langzaam maar zeker. Ik kwam er maar veel te traag. Het missen van twee belangrijke lessen deed mij de das om.
Lang binnen zitten is niet zo goed.Je wordt er lui van en stilaan een beetje lusteloos. Zo nu en dan ga ik buiten een frisse neus halen. Op zondag gaan wij meestal voor een wandelingetje aan een stevig tempo. Gisteren was het prachtig wandelweer.Omdat ik vergeten was dat ik stevige wandelschoenen heb had ik maar mijn zwaardere stadschoenen uitgehaald en kozen we voor gestrooide wegen.De verstrooide Artiest bewandeld gestrooide wegen.We besloten om tot aan Stalhillebrug te gaan en dan te zien waar we heen konden. Ik nam onderweg enkele fotos.Het eerste wat we vaststelden was dat er in de open poldervlakte minder sneeuw lag dan in het dorp zelf.In onze tuin ligt het tot 20cm dik. Eens aan de brug staken wij die over naar het station toe.Tussen de vaart en het station ligt het vergeten dorp. Maar die baan, waar enkel plaatselijk verkeer toegelaten is lag perfect open. Eens aan het station zijn we op onze stappen teruggekeerd. Tot aan de vaart voelde het windstil en warm aan. Eens terug over de ongestrooide voetgangersbrug kom je in de poldervlakte terecht. Daar stond een nijdig windje dat gulzig inonze de oren beet.
Hadden we in de andere richting fotoverlet gehad, op de terug hebben we geen woord gesproken en zijn we een stapje door gegaan.Toen we ik huis binnen kwamen sloeg onze bril aan en liepen we rond met rode oortjes en het was niet door pikante plaatjes te bekijken deze keer toch niet.
Stalhille onder de sneeuw met een onaantastbare kerktoren. Daar plakt geen sneeuw aan.
De vlakte van de Schobiak naar de vaart toe, waarvan je in de diepte de bomenrij kunt opmerken. Waar geen bomen staan ligt de gracht dicht gewaaid.
Een paardenweide in de polders.
De vlakte naar de expresweg toe met zijn bomenrij ook goed zichtbaar. Hier ligt relatief weinig sneeuw.
De mooie Stalhillebrug, enkel voor voetgangers en fietsers. De vaart, richting Brugge.
Ook in de richting Oostende kan je zien dat het kouder moet zijn om er een ijslaag op te krijgen.
Als we het station van Jabbeke naderen zien we een tractor aan het werk met een sneeuwschuiver erop gemonteerd.
Eens er dichterbij herken ik het werktuig en de man. Het is de loonwerker die voor zijn huis aan het ruimen is. Dan bemerk is dat hij volgeladen is met zout. Hij ruimt sneeuw en doet de zoutroute aan onze kanten in loondienst van de gemeente.
Na een uurtje zijn we terug thuis. En zeggen dat we er deugd aan hebben gehad. De gloei en de eventjes onbruikbare bril, namen we er graag bovenop. Natuurlijk heb ik opnieuw niets van het avondnieuws gezien. Mijn gezonde vermoeidheid werd even wakker voor een sanitaire behoefte. Het was toen reeds negen uur. Mijn eerste slaap was voorbij en duurde een dikte twee uur. Een poging om opnieuw in te slapen werd op de kiem gesmoord toen ik het ijskoude bed indook en op slag klaar wakker was. Een uurtje heb ik daar liggen 'koekeloeren' en draaien en ben dan, om mijn bedgezellin niet langer wakker te houden maar terug naar beneden gegaan. Ik had honger gekregen en moest van mijn vrije 'pro-points' inschakelen om mijn ww-kar te trekken. Na een vol uur wisselde ik die voor een opgewarmde slaapkoets waar in de hele nacht heerlijk droomde. Het verloren uur werd mij aangerekend zodat ik in plaats van om vier uur wakker te worden er een lustig uurtje had bij gemaft. Dan moest ik onvoorwaardelijk en opgewekt uit de veren. Het voelde nogal rillerig aan maar eens beneden was het een heerlijk twintig graden. Het ontbijt had ik reeds gisteren avond klaar gezet zodat ik heel vlug aan het lezen en het computeren ben gegaan. Het is vandaag wee al interface en samenstelling dat de klok wil slaan. Of het zal lukken is nog de vraag.
Ik weet niet of het probleempje kwestie is van weten of niet weten of dat het een technisch probleem is wat enkel door een specialist kan worden opgelost.
Het is het volgende:
In Photoshop Elements wil ik een tekst op een foto plaatsen.Twee fluitjes van een cent, zou je zo denken. Ik doe alles volgens het boekje maar als ik de tekst wil intikken dan krijg ik geen knipperend cursorstreepje maar een klein zwart blokje dat alles blokkeert.
in een hoekje van mijn atelier ben ik weggekropen in een zelfportret van toen ik nog een relatief jong broekje was. Ik zit verscholen achter slaapkoppen.
Of verkies je dit soort zelfportret van hoe ik mij somtijds voel als een buitenaards wezen in eigen familie en wereld.
Heb ik slecht geslapen? Vraag ik me af, elke morgen als ik nog niet helemaal wakker ben. Het antwoord is zelden neen want, ik ben een uiterst gemakkelijke en goede slaper. De enige voorwaarde die moet vervuld zijn is dat ik moe ben. Ik zet me 's avonds bij de televisie voor het nieuws en ...ja goed geraden! Nadien moet je me zelfs niet vragen wie het heeft gepresenteerd. Als ik iets doe dan doe ik dat gewoonlijk goed. Altijd (druk) bezig zijn en je slaapt vanzelf.
Eet veel fruit!
Moeder was een blij mens. Bijna altijd kon er een gulle lach af. Zelfs met nieuwjaar, juist een maand vóór voor haar dood kon ze nog lachen maar toen voelde ze reeds dat ze zou sterven.
WELKOM hoor. Om eerlijk te zijn, wil ik er op een leuke manier , er lichtjes tegenaan gaan. Ik wil hier rustig wandelen en zo, overdreven ernst en angst, van mij afschudden. Deze blog draag ik op aan een heel speciale meid die me na aan het hart ligt. Haar naam niet vernoemen zal wel het beste zijn !
Ons moeder is gestorven. Het is nog heel recent nu terwijl ik dit schrijf. Het was op één februari om dertien uur dertien van het jaar twee duizend en acht. Ik denk dat diegene die de aangifte deed een beetje bijgelovig was want op de papieren staat dertien uur vijftien. Nochthans had ons moeder iets met het cijfer dertien. Ze is geboren op een dertiende december van het jaar elf. Ze verbleef op kamer dertien en was halfweg haar dertiende jaar in het rust en verzorgings tehuis. En toen we alles regelden met de begrafenisondernemer, waren we met dertien aan tafel.
Ik hou van alle vrouwen en toch ben ik er maar eentje trouw.
Toen ik daar, bij het afscheid van moeder, in mijn tranen, bijna stond te vergaan, kreeg ik zoveeel knuffels dat ik er een beetje bang van werd. Zijn er dan zoveel vrouwen die mij graag hebben ok al heb je toch zo nu en dan een man om je hals. Wat zijn de tijden toch veranderd. Toen ons vaders stierf kregen we hooguit een hand terwijl er veel mensens ons, de kinderen gewoon over sloegen en alleen aan moeder een hand gingen geven. Toen in die tijd ging het er allemaal heel wat koeler aan toe.
Mijn atelier, dat rommelkot wordt als ik niet aan het werk ben. Beelden en beeldjes langs alle kanten, op de piano, op de rekken en kasten en aan de muren rondom rond waar geen vensters zijn, schilderijen.
Haar laatste woorden: 'Ik voel dat ik doodga en doodgaan is zo moeilijk' Dank je moeder, voor alles.
Deze uitzonderlijke bloem zie ik nog in het vaasje staan toen moeder de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis. Moeder hield van bloemen.
misleiden, o.a. door optisch bedrog. De telelens is voor mij een soort optisch bedrieger. 
Foto's kunnen ook getrukkeerd of bijgewerktt zijn.
koffiezet klaar zodat ik later maar op het knopje te duwen heb. Dan laat ik de kat buiten die meestal komt eten in mijn atelier. Als ik zijn droge brokken buiten zet, dan is er hier een agressieve kater die baas boven baas speelt en alles voor zichzelf voorbehoudt. De onze lust niets anders dan die korrels uit de Aldi en ook nog een bepaalde muizensoort.
met de val dicht. Zowel op zolder als in de garage staat een kattenbak. Ik denk niet dat onze poes een spreekwoordelijke kat is maar een rasechte muizenpakker. Bij ons dansen de muizen niet want de kat is bijna nooit van huis. Volgens mij bibberen ze en denken daardoor ernstig na om te verhuizen... spreekwoordelijk dan.
Ocean City, Gistelse Steenweg, 497, 
regende heel wat en de temperatuur voelde eerder warm aan tegenover de vorige dagen.
hulp vragen.
loopkarretje waar je iets kunt mee vervoeren behelpt hij zich. In zijn werkplaats 'warreert' hij rond met één of twee 
wandelstokken.
snoeischaar staan met lange mouwen waaruit ik een boutje verloren had. Die stond daar reeds van vorig jaar en nu ik mijn jeneverbessen wilde snoeien moest ik mij behelpen van een gewone kleine schaar.
een 'seccateur.
tussen de Haan en Wenduine.
de minder validen kaart van de dame kon ik de auto gratis parkeren.
twee gezellige oudere dames.
hun volgende bus van de Lijn. Naar ik hoorde zou dat niet meer zo lang duren Ondertussen kwam mijn passagier terug van de dokter en ze zag er niet wilgezind uit. Oei dacht ik, dat zal slecht nieuws zijn. 
het weer, bereid ik me nu grondig voor op het hernemen van de cursus. De schikking die bij het openen van Photoshop Elements , PSE in blauw veld op de sneltoets verschijnt, bestudeer ik zodat ik min of meer weet waar ik alle onder elementen op venster onderdelen moet
de menubalk (in rood onderlijnd), die je in PSE het meest gebruikt,
