’s Avonds ben ik plat maar tegen de morgen ben ik opnieuw opgeladen.  
De laatste tijd gebeurt het alsmaar minder dat ik ook overdag plat val en het is heel lang geleden dat ik nog eens een nuldag meemaakte. 

Met de batterij van onze auto gebeurt dat zelden of nooit. Bij de auto van Liesbet is dat reeds enkele keren voorgevallen door o.a. een lichtje te laten branden binnenin en een andere keer was de koffer tegenaan blijven staan en was het weer panne.

Gisteren moest ik om drie uur in Oostende zijn en wilde om half drie vertrekken en de auto gaf geen kik. Welk lichtje is er nu  blijven branden?  Was mijn eerste gedacht.  Op het ogenblik zelf kan je het niet controleren want er is niets van stroom. Ik kon alvast de kofferdeur voelen maar die zat vast.  Het onheil kwam niet uit deze hoek.

Rap getelefoneerd dat ik waarschijnlijk niet zou komen of op zijn minst veel te laat zijn.

De garagist, recht over de deur was thuis en kon al vlug komen met een batterij en twee kabels. De auto draaide en ik kon starten.  Voor de veiligheid plaatste hij batterij en kabels in de koffer van de auto en ik vertrok.   100m ver,  begon er op het dasbord een rood lichtje te branden maar ik herkende het niet. Stoppen en de deuren controleren zou de oplossing zijn geweest maar ik keerde vlug terug en reed de garage binnen. De gewoonte om stil te leggen deed me de das om. De garagist moest de batterij er opnieuw aanleggen en toen zag hij dat de rechter deur niet helemaal dicht was. Het is niet de eerste keer maar hopelijk was het de laatste dat ik zo’n flauwe grap door eigen fout op mijn hals haal.

Ik ben dan maar thuis gebleven.  

10-12-2009 om 11:36 geschreven door art

De laatste keer dat wij bij Leen in Leuven waren zijn we even in Mechelen geweest om het terrein te bekijken waar ze zouden bouwen.  Toen was de plateau de dag voordien gegoten. Nu moet je maar eens kijken  na twee  maanden , hoe ver het staat.  Er is veel vertraging door een ziektegolf bij de werknemers van de afwerking.  Ik ben even binnen geweest in de bouw maar het enige wat ik tot nu toe van de tuin zag was het begin.  De vorige keer konden we er niet in omdat over de totale breedte  een strontlaag lag open gevloeid van wel 10 cm dik. Onder de oprit zat een ouderwetse gemetste beerput en daar hadden ze toen werkelijk het onderste uit de kan (put) gehaald. Nu was dat grotendeels ingesijpeld of opgedroogd en er was ook een passage gemaakt.  Ik ben eerst  tot een beetje over halfweg  gegaan maar op zeker ogenblik zijn er geen afsluitingen meer.

Toen ben ik maar terug gegaan naar de bouw en vroeg ik Leen tot waar hun tuin liep…’tot aan de afsluitingshekkens  met de Volvo-garage.’ Was haar antwoordt.  Daar heb ik geen foto van genoemen.
Dan zijn Let en Kasper de tuin ingegaan tot halfweg maar ik ben doorgestoken tot het einde. Eens de enige spar van de tuin , een grote halve kerstboom,  voorbij is de grond een beetje overgroeid met bramen. Toch kan je relatief gemakkelijk door. 

Vroeger kon ik goed de lengte van een terrein bepalen door mijn stappen van één meter toe te passen. Op kleine lengtes klopte dat altijd.  Ik dacht dat Maarten of Leen mij hadden gesproken over zo’n honderd meter. Bij mijn honderdste stap was ik nog niet eens aan het gebouw en finaal kwam ik op 135 uit. Leen wist het dus niet exact.  Een beetje meer dan honderd, was opnieuw haar antwoord.  Toen we terug  in Leuven waren vroeg ik het aan Maarten en die zei 135.  Ik wist meteen dat ik de stappentechniek van 1m nog bezat.  De juiste breedte stapte ik niet af en vroeg het ook niet maar ik denk aan 14m en dat is een goede breedte maar door de enorme lengte daar tegenover, lijkt hun tuin een lange smalle gang te zijn. Het lijkt op een bos omdat hij vanaf halfweg samenvloeit met een aangrenzend perceel van gelijke aard.  De begroeiing  bij hen bestaat hoofdzakelijk uit notenbomen en hazelaars. Er is nog veel dringend werk aan de bouw en in de tuin, alleen maar om zf te bakenen en te maken dat Kasper niet verloren loopt in het bos.  Hoe ver het ook staat, op 1 februari moeten ze in Leuven buiten zijn en desnoods gaan ze in Mechelen in hun eigen  huis kamperen zonder trappen en allemaal beneden wonen en slapen.

In het voorjaar houden ze dan babyborrel en ik hoop dat er van onze familie een goede vertegenwoordiging zal zijn.  Ofwel wordt er een bus ingezet ofwel zal er moeten verstandig ‘gecarpoold’ worden.  De twee families zijn opnieuw apart uitgenodigd want van weerszijden zijn er bijzonder veel rechtstreekse tantes.  De nonkels zijn vooral aangetrouwd, op enkele uitzonderingen te na gesproken. Of neven en nichten uitgenodigd worden weet ik niet.  Waarschijnlijk wel!


De hoek aan de voorkant waar je door het huis heen het groen van de tuin opmerkt. 


De achterzijde waar je veel glas opmerkt.  Binnenin heb ik even geloerd maar je zou er de benen kunnen breken van al de buien, leidingen en materiaal  op de grond. Waar nu de stelling staat, wordt later een grote verranda aangebouwd. 


Daarbij waren er twee werklieden aan het werk.  Leen en Let zijn tot bij hen geweest. Ik ben de tuin in gegaan.


De bedoeling was om tot het einde te gaan.


Ik ging steeds maar dieper en keerde mij dan regelmatig om een foto te nemen in de richting van het huis. op een bepaald ogenblik zie je het niet meer van de bomen en de struiken. 


Eens aan de hun spar gekomen ben ik de eerste keer teruggegaan. Er staan nog sparren in het bos maar die zijn niet van hen.  Bekijk goed de spar en je zult begrijpen waarom ik het heb over een halve kerstboom.


Omdat ik de grens niet vond ben ik het dus aan Leen gaan vragen. Halfweg hun eigendom houdt de tuin van de buren op en gaat over in bos dat met Leen en Maarten's tuin vervloeit.  Als je de afsluiting van de buren doortrekt tot het einde dan heb je een juister idee van de grootte van de tuin.  Nu toont hij enorm ruim door die overvloeiing. 


Over de tuintjes heen heb je zicht op de watertoren van Mechelen die daar in de buurt staat.  die ziet er helemaal niet uit als een watertoren. Waar ze het water opslaan kan je niet zien. Achter hun tuin ligt het industriegebied.  Wat de notelaars betreft, denk ik dat er 9 of 10 staan.

13-12-2009 om 00:00 geschreven door art

Na die zaterdag uitstap hebben wij het nu op zondag rustig gehouden.
Let wilde naar de mis gaan in  Zevenkerken maar ik blijf in de winter thuis omdat het in die kerk zo koud is dat ik vroeger altijd iets opdeed. Het bracht telkens heel mijn zondag om zeep.  Als de preek dan nog eens zagend tegenviel dan was het hek helemaal plat getrapt. Nu maakt ik alles klaar voor het eten en dek de tafel, zodat Let nog enkel de afwerking moet verzorgen.  DaarVoor de rest is het lezen en soms eens een mis meepikken op tv. Er is ook op de  PC voldoende in te halen.  Ik krijg o.a. mijn foto’s maar niet gecontroleerd op kwaliteit.  Van de vroegere foto’s mag meer dan de helft weg wegens onscherp. Dit is een meer tijdrovend geval dan ik had verwacht.  Na een half uur ben je er scheel op gekeken en dan doe je best iets anders of je delete nog de scherpe en mooie foto’s.  Ik probeer elke da zo’ kwartiertje vrij te maken om me daar mee bezig te houden maar de laatste tijd zijn er zoveel prioriteiten dat ik op de duur niet meer weet welke prioriteit ik prioriteit moet geven.
Ik zou bijna gaan hopen op een lange vuile winter.

In de namiddag hebben we samen wat slaap ingehaald en zijn dan gaan wandelen inhet  prachtige duinenbos tussen de Haan en Wenduine.  Daar was het helemaal niet koud.  Zo liet ik mijn handschoenen in mijn vestzak.  Ik draag die enkel bij hoogste noodzaak.

Bij het thuiskomen zwoegde ik een half uur op de PC om de bijdrage die ik deze morgen plaatste af te krijgen maar door vermoeidheid en gebrek aan concentratie heb ik per vergissing de boel gewist en mocht ik deze morgen herbeginnen.  Nu lukte het in een kwartier. Om acht uur was ik ‘Perte totale.

Ik sliep als een blok en ben dan ook heel uitgerust opgestaan.

14-12-2009 om 00:00 geschreven door art

De moestuin ligt in zijn winterplooi op één klein hoekje te na gesproken. Ik ben er juist niet geraakt om de frambozen met een laagje mest af te dekken.  Die zaterdaguitstap naar Leuven en Mechelen strooide roet in het eten. Het kwam allemaal zo onverwacht.  Alles zit vanaf nu zo eivol. Is het niet voor ons, dan is het voor Leen en Maarten.  Het was onze enige kans om nog voor het jaareinde het huis van Leen en Maarten te zien.  Dat het er zo druk en rommelig uit zou zien had ik niet verwacht.

Ik ben vooral blij een gedacht te hebben van hun diepe tuin en van de omgeving waarin ze zullen wonen. Er is geen lawaai van de autostrade Brussel - Antwerpen die relatief dichtbij ligt. Het industriepark geeft ook geen lawaai af.  Wat je eventueel hoort zijn spelende kinderen in het gebuurte.

Vandaag worden de paneeltjes voor het project ‘Kleur in Stalhille geleverd. Het zijn er 96 en daarbij nog vier stroken van 61cm op 2m50, die zullen gebruikt worden om de aankondigingpanelen voor het project te maken.  Tot nu toe was dat in vier delen wat altijd een tijdrovende montage vergde.  Ik  herleid het nu tot één lange strook waarop alles zal vermeld worden wat nodig is.  Dat is niet veel  t.t.z. Kleur in Stalhille en daaronder  juni  - oktober.  Ik heb de hele winter om daaraan te werken.

De kleine paneeltjes moeten een grondlaag krijgen aan beide kanten. Daarnaast moet ik nog een drietal grote panelen van 2,5m op 1,22 grondig herwerken.

De kleine paneeltjes die dit jaar op de schoolmuur hingen zullen volgend jaar op de bijgekomen houten muren hangen die aan de rand van het dorp zijn geplaatst.

15-12-2009 om 06:31 geschreven door art

Plots werd ik zo moe dat ik alles stop zette, me in de driezit dubbel toe plooide en als een blok in slaap viel. Zo midden de dag slapen bevalt met nooit.  Na één of twee uur wordt ik dan door het één of het ander of door iemand gewekt. Helemaal versuft schiet ik dan wakker en het lijkt of de wereld vergaat.  Het duurt meer dan een uur vooraleer ik opnieuw mijn normale, goedgezinde plooi terug krijg.  Een  koude douche help het proces te bevorderen maar in de winter ben ik er geen voorstander van.

Gisteren voerde ik onder de dekmantel van de ‘Minder mobielen centrale’ een oude vrouw naar het AZ in Brugge.  Haar zoon wachtte ons op aan de ingang en zou haar verder naar de dokter begeleiden.  We hadden een plaats in het ziekenhuis afgesproken waar ik op hen zou wachten. 
Met behulp van    de minder validen kaart van de dame kon ik de auto gratis parkeren.   Dan begon het wachten. Een spannend  en leuk boek hielp met aangenaam door de wachttijd heen.

 Na een uur kwamen ze nog niet opdagen. 
Ik moest toch even mijn benen rekken  en .......................................raakte daarna aan de praat met twee gezellige oudere dames.  Eén van hen vroeg mij hoe laat het was terwijl de andere met een polshorloge in haar hand zat er erop keek.   Ik veronderstelde dat het uurwerk in panne lag en zei half drie op de kop.  Ik had het nog het laatste woord in mijn mond toen de dame met het uurwerkje in de hand  tegen haar medegezellin begon…’Moet je nu wel het uur vragen aan meneer!, als je ziet dat ik op het mijne aan het kijken ben?’.  De andere begon te lachen en vroeg heel guitig ‘ewel hoe laat is het bij jou?’  De andere schoot als het ware wakker en keek nog eens met ongelovige verwonderde blik op haar uurwerkje.  ‘oei’ zei ze vlug ‘ hier is het nog maar twee uur’.  ‘Ik wist het’ zei de andere ‘ we hebben onze bus gemist…jij met je pruts van een horloge,  smijt dat maar in de prullenmand!’.  De andere reageerde niet en stak het in haar handtas.  De twee keken mij aan  alsof er niets was gebeurd en we babbelde gewoon over het koude weer en dat ze blij waren dat ze binnen konden wachten op  hun volgende bus van de Lijn. Naar ik hoorde zou dat niet meer zo lang duren Ondertussen kwam mijn passagier terug van de dokter en ze zag er niet wilgezind uit. Oei dacht ik, dat zal slecht nieuws zijn.

16-12-2009 om 06:49 geschreven door art

17-12-2009 om 08:34 geschreven door art

Sneeuw legt plots alles even stil. De auto glijdt dat je er wanhopig bij wordt.  Op tijd strooien is dan natuurlijk de oplossing.  Je mag niet vergeten dat we in België zijn en dat dit nogal eens verkeerd wordt ingeschat.  De files zijn dan langer en veel geduld blijft er bij de mensen niet meer over. Gepensioneerden hebben daar minder last van; de meesten toch.  Of die nog sneeuwmannen of poppen maken weet ik niet.  Ik in elke geval niet meer.  Moest  Kasper hier zijn geweest, dan zou ik wel geen sneeuwman hebben gemaakt maar de slee zou naar beneden zijn gehaald en zo zou ik op een andere manier warm en koud tegelijk op mij gehaald hebben.
 

18-12-2009 om 06:05 geschreven door art

19-12-2009 om 05:08 geschreven door art

20-12-2009 om 06:28 geschreven door art

Lang binnen zitten is niet zo goed.  Je wordt er lui van en stilaan een beetje lusteloos. Zo nu en dan ga ik buiten een frisse neus halen. Op zondag gaan wij meestal voor een wandelingetje aan een stevig tempo. Gisteren was het prachtig wandelweer.  Omdat ik vergeten was dat ik stevige wandelschoenen heb had ik maar mijn zwaardere stadschoenen uitgehaald en kozen we voor gestrooide wegen.  De verstrooide Artiest bewandeld gestrooide wegen.  We besloten om tot aan Stalhillebrug te gaan en dan te zien waar we heen konden. Ik nam onderweg enkele foto’s.  Het eerste wat we vaststelden was dat er in de open poldervlakte minder sneeuw lag dan in het dorp zelf.  In onze tuin ligt het tot 20cm dik. Eens aan de brug staken wij die over naar het station toe.  Tussen de vaart en het station ligt het vergeten dorp. Maar die baan, waar enkel plaatselijk verkeer toegelaten is lag perfect open. Eens aan het station zijn we op onze stappen teruggekeerd. Tot aan de vaart voelde het windstil en warm aan. Eens terug over de ongestrooide voetgangersbrug kom je in de poldervlakte terecht. Daar stond een nijdig windje dat gulzig in  onze de oren beet.

Hadden we in de andere richting fotoverlet gehad, op de terug hebben we geen woord gesproken en zijn we een stapje door gegaan.  Toen we ik huis binnen kwamen sloeg onze bril aan en liepen we rond met rode oortjes en het was niet door pikante plaatjes te bekijken…deze keer toch niet.


Stalhille onder de sneeuw met een onaantastbare kerktoren.  Daar plakt geen sneeuw aan. 


De vlakte van de ‘Schobiak’ naar de vaart toe, waarvan je in de diepte de bomenrij kunt opmerken. Waar geen bomen staan ligt de gracht dicht gewaaid.


 Een paardenweide in de polders.


De vlakte naar de expresweg toe met zijn bomenrij ook goed zichtbaar. Hier ligt relatief weinig sneeuw.


De mooie Stalhillebrug, enkel voor voetgangers en fietsers. De vaart, richting Brugge. 


Ook in de richting Oostende kan je zien dat het kouder moet zijn om er een ijslaag op te krijgen.


Als we het station van Jabbeke naderen zien we een tractor aan het werk met een sneeuwschuiver erop gemonteerd.


Eens er dichterbij herken ik het werktuig en de man.  Het is de loonwerker die voor zijn huis aan het ruimen is.  Dan bemerk is dat hij volgeladen is met zout. Hij ruimt sneeuw en doet de zoutroute aan onze kanten in loondienst van de gemeente.

21-12-2009 om 06:54 geschreven door art

Ik weet niet of het probleempje kwestie is van weten of niet weten of dat het een technisch probleem is wat enkel door een specialist kan worden opgelost.

Het is het volgende:

In ‘Photoshop Elements ‘ wil ik een tekst op een foto plaatsen.  Twee fluitjes van een cent, zou je zo denken. 
Ik doe alles volgens het boekje maar als ik de tekst wil intikken dan krijg ik geen knipperend cursorstreepje maar een klein zwart blokje dat alles blokkeert.

Hoe los je dat op?

22-12-2009 om 05:29 geschreven door art

Voor vandaag heb ik een ongewoon verhaal dat echt gebeurd is en verder gaat.

Op 22 december 2009 hoorde ik het  verhaal helemaal.  Stukken en brokken had ik er reeds  van opgevangen. 

Twee gescheiden mensen die mekaar gevonden hebben.  De vrouw had drie kinderen ten laste en de man vier, ook ten laste. Ondertussen is er nog eentje bijgekomen. Hoeveel jongens en meisjes er zijn weet ik echt niet.  Het enige wat ik weet is dat er 8 zijn en dat er één van de jongens gehuwd is en een vrouw en een kind heeft.  Dat van die vrouw, moet je er tegenwoordig bijvoegen.  Vroeger was dat vanzelfsprekend. Nu kan dat heel anders uitdraaien.

Tot nu toe niets ongewoons zou je zo denken en je hebt daarin gelijk. Het valt waarschijnlijk nog voor.  Daar kan ik akkoord mee gaan. Nieuw samengestelde gezinnen zijn tegenwoordig schering en inslag.  Er zijn toch wel meer huishoudens waar twee en drie soorten kinderen zijn.

Het ongewone in dit verhaal is, dat die twee vroeger mekaar  aanspraken met schoonbroer en schoonzus.

Haar man en zijn vrouw, waren broer en zus.

Op een goede keer is haar man er van onder gemuisd met een veel jonger popje en hij heeft nooit nog omgezien naar zijn kinderen.  Vier maanden na het voorval is ook zijn zus er onderuit getrokken en ook zij  heeft nooit meer uitgezien naar haar kinderen.  Geen van beiden heeft nooit meer contact opgenomen met de eigen kinderen en er is ook nooit onderhoudsgeld betaald.

Zij die achter bleven hebben respectievelijk drie en hij vier kinderen.  Ze kenden elkaar dus zeer goed als schoonbroer en schoonzus  en hebben zo vlug mogelijk de wettelijke scheiding doorgedreven en zijn daarna met elkaar getrouwd. 

Nu vormen ze een stralend koppel met acht kinderen.

De clou van het verhaal is dat haar kinderen hun nieuwe vader aanspreken met nonkel –papa  en zijn kinderen haar als tante- mama. De enige die hen enkel met papa en mama aan spreekt is hun eigen zoontje, het verwende kakkernestje van de jolige bende. De nieuwe pa en ma zijn nog muzikaal ook. Zij speelt saxofoon en hij alle koperinstrumenten. 

Van een sterk, echt gebeurde belevenis gesproken hé. Ik ontmoet die mensen zeer regelmatig en ken ze nu reeds ongeveer een jaar.  Pas nu, 22 december 2009,  hoorde ik hen samen het hele verhaal vertellen. Ik had tot noch toe zo nu en dan flarden opgevangen.  En, zoals ik reeds aanhaalde, vormen ze nu een stralend koppel.

23-12-2009 om 06:39 geschreven door art

Je zult het nooit anders zien.  De  komen eraan en ik loop krom van de rugpijn.  Dit gebeurt altijd gedurende een stille periode.   Ik de tuin kan ik niet klauwieren en in het atelier is het licht werk.  Ik hef een leeg licht karton  op en moet het laten vallen want er gaat een pijnscheut door merg en been.  Ik sta daar en weet direct hoe laat het is. Dit wordt een kersttijd in de ligzetel.  Een zalige kerst.

24-12-2009 om 08:56 geschreven door art

In de steden kan je het nog hebben.  In de buiten zijn ze er meestal mee gestopt.  Het gebeurde meer en meer dat het na de nachtmis steeds voor meer en meer mensen veranderde in een nachtmerrie.  Ze kwamen terug en vonden hun huis overhoop gehaald en de waardevolste zaken waren ‘riebedebie’.

Hier in Stalhille is de kerstviering om 17u.  Hier hebben ze er een kindermis van gemaakt.  Zo brengen ze ook heel wat volwassenen op de been.

Colette vond het best een saaie bedoeling maar ik vond het heel wat meer gemotiveerd dan vroeger.  je moet er ook rekening mee houden dat je met Stalhille te doen hebt en je zeker zoveel geen potentieel hebt zoals in een gemeente als Jabbeke bv.  Toch moet ik zeggen dat ze het zomer hebben gehouden en dat de kwaliteit van het voorlezen enorm is verbeterd tegenover vroeger.  Ze zijn erin geslaagd om de leerlingen traag te leren lezen.

De preek viel veel te lang uit.  De pastoor verviel teveel in herhalingen.  Hij verwarder blijkbaar twee begrippen.  Van de ene kan is opvoeden …herhalen maar van de andere kant is een preek met veel herhalingen een echte zaagpartij.

Voor Kasper was ter communie gaan het echte hoogtepunt van de veel te lange mis. De groten kregen een hostie maar de kindjes die mee gingen kregen allemaal een chocolademunt in een aluminiumfolie.   Zo kon het er nog mee door voor hem. Jolien heeft zo goed als de hele dienst geslapen.

25-12-2009 om 08:46 geschreven door art

Elke week een zondag blijkt me voldoende.  Deze week echter lijkt het erop alsof weer  drie  na mekaar te verwerken krijgen.  Kerstdag lijkt als hoogdag het best op een zondag en gisteren, tweede kerstdag kregen we bezoek op hun zondags  op de aperitief.  Jolientje was de directe reden  van die gasten om bij ons een glaasje te komen meedrinken en mee te genieten van de gedienstige vrijgevigheid van Kasper die maar hapjes ronddeelde alsof ze in de kortste keren van het tafeltje weg moesten zodat hij het opnieuw voor zich alleen zou hebben. 
Als hij hier is, gebruikt hij dat als zijn geliefd speelplekje waar al zijn boekjes op gestapeld liggen. Niet dat hij zich daar bij beperkt.  Nee hoor, want het hele vloeroppervlak van woonkamer en keuken neemt hij in. Als je hier komt als Kasper er is moet je goed uit je doppen kijken want hij zaait alles overal rond.  
In de lente en zomer verlegd hij dat naar het terras en de tuin. Dan moet ik regelmatig van zijn tuigjes uit de vijver vissen.  Die heeft hij dan over de vijverafsluiting, zeg maar het hekketje, gekieperd. Je moet hem voortdurend in het oog houden want hij zit meer dan boordevol kattenkwaad.  Hij kan zich ook zeer lang stil bezighouden met hetzelfde.

Leen en Maarten zijn vertrokken en Kasper blijft hier een klein weekje logeren tot 30 december.  Gisteren nadat ze vertrokken waren en Kasper zijn tuk had uitgeslapen zijn we met hem naar het speelplein gaan wandelen.  Veel verder kunnen we  niet gaan omdat er geen buggy achter is gebleven.  
Onze kapoen was daarna zeer moe want de 350m heen en terug stapte hij flink mee.  Tussen ons in moest er natuurlijk af en toe eens ...eeeen tweeeee drie...gesprongen worden ook.  Dat spreekt natuurlijk vanzelf.  Alles bereikbare kerstbollen moesten gekerud en betast worden.  Gelukkig zijn die nu allemaal in plastiek. Ook moest hij alle drempels beklimmen die hem de moeite van het beklimmen waard waren.  Gelukkig voor ons is hij eerder kieskeurig. 
Vroeg in bedje was dan ook de oplossing maar het gevolg is natuurlijk dat hij deze morgen opa naar beneden heeft horen gaan. Let heeft hem nog geen half uur later ook maar naar beneden gebracht.  Nu ligt hij hier in de zetel te slapen.  Als hij opa hoort of ziet wil hij erbij zijn  en om zijn honger te stillen weet hij oma te vinden.

Wanneer Letje terug beneden zal verschijnen zal ik wel zien.  Alles staat reeds klaar voor het ontbijt en rond zevenen maak ik de koffie klaar. Zeer vlug verwacht ik haar ook niet.  Ze was al moe van het kerstfeest en rekende erop, te kunnen uitslapen. Ik moet zeggen dat Kasper flink zijn best doet om daar een stokje voor te steken.  Gelukkig ben ik een heel vroege vogel.

27-12-2009 om 06:23 geschreven door art

Al dat ‘gelanterfanter’, niets doen en eten maakt me lusteloos.  De week is overhoop gehaald en maakt dat ik nu zeker niet weet welke dag het is.  Ik heb daar anders al moeite mee.  Nu is de verwarring compleet.  En Kasper dan, die hier enkele dagen blijft, die lieve jongen haalt compleet mijn dagritme overhoop.

Om zes uur iedere morgen is hij daar en vraagt de hele dag aandacht.  Enkel als hij zijn lange middagdut doet zijn we even vrij en dan vallen we ook in slaap. Dat het verlof maar vlug voorbij is maar de beproeving van oud en nieuw moeten we nog door.  Ik raak met mezelf overhoop.   Leve de zomer.

28-12-2009 om 07:47 geschreven door art

Vannacht om 0u zou je in Stalhille niet gezegd hebben dat we middenin de crisis zitten. 
Het knalde   langs alle kanten.  Het haalde natuurlijk niet het niveau van de grote wereldsteden.  Dat is vanzelfsprekend.  We zijn tenslotte maar een vergeten dorpje in de polder en relatief dicht bij de zee.  Als je de meeste mensen over Stalhille praat is het alsof ze het in Keulen horen donderen.

Wij zijn rustig thuis gebleven.  Reeds jaren eten wij dan meeneem chinees.  Sedert onze Chinees,  die we gewoon waren, zijn deuren definitief sloot gingen we elke jaar bij een andere de maaltijd halen.  Ook dit maal zijn we niet echt tevreden.  De smaak was raak maar de hoeveelheden waren aan de crisiskant.  Zo gierig zijn we bij een Chinees nog nooit bedeeld geweest.  Ik heb me nadien moeten vullen met
chocolade eieren  die nog op tafelstonden van ik weet niet welke gelegenheid.  Pasen ligt immers te ver af opdat ze van die tijd zouden zijn.  Daarvoor waren ze veel te vers.

We zitten goed en wel in het nieuwe jaar en we zullen er maar het beste van proberen te maken hé.

01-01-2010 om 09:13 geschreven door art

Ook op deze blog wil ik jullie een vredige kersttijd en een heel fijn 2010 toewensen

En als extra hulpmiddel en steun, het volgende  W. W. – recept voor 2010

-Neem 12 maanden en reinig ze goed van alle bitterheid, gierigheid, jaloersheid en angst.

-Snij elke maand in 28(29), 30 of 31 gelijke stukken zodat de voorraad voor een jaar toereikend is.

-Bereid elke dag 1 stuk met één deel arbeid en twee delen humor en vrolijkheid.

-Voeg er drie volle eetlepels optimisme aan toe, een portie vertrouwen, een koffielepel verdraagzaamheid, enkele snippertjes geduld en een snuifje voorkomendheid.

-Het geheel rijkelijk met liefde overgieten, en wanneer alles klaar is, op smaak brengen met een scheutje fijngevoeligheid.

-Versier het aldus bereide gerecht met een bosje kleine attenties en dien altijd op met een vriendelijk woord en een deugddoende lach.

02-01-2010 om 06:54 geschreven door art

We zijn deze morgen niet opgestaan onder de sneeuw.  Wel  mogen we minder goed nieuws verwerken. 

De vragen razen door ons hoofd.  Wat zal er gebeuren met de wielertoeristen,  het jaarlijkse voetbaltornooi en de wielerwedstrijd op de eerste zondag van oktober?  Zal die sluiting het bestaan van  de jaarlijkse rommelmarkt op de helling zetten?  Alles draaide immer rond ’t Hoekske.  Als er een vlugge overname gebeurd  door mensen die van wanten weten, dan is er geen vuiltje aan de lucht. MAAR het is crisis.

Ik zal zo vlug mogelijk eens gaan informeren bij de voorzitster van het feestcomité dat de rommelmarkt inricht.

Wat mij betreft blijft  ‘Kleur in Stalhille’ voorlopig bestaan.  De tijd zal alles wel uitwijzen en we leven toch maar één dag met een  keer.

In elk geval staat er veel op het spel.  Wordt Stalhille opnieuw het dooie dorp van toen we hier aankwamen.  Hier was toen letterlijk niets te doen.  Het kan die kant opgaan! Hopelijk wordt het niet de terugkeer naar het nulpunt.

03-01-2010 om 07:55 geschreven door art

Tot nu toe kwam ik altijd versteven van de kou naar huis, als ik in de winter op zondag mee ging naar de H. Mis in  Zevenkerken.

Onlangs ontdekte ik dat er op ons rek met schoenen ook nog een paar stevige wandelschoenen stonden.  Telkens ik die droeg bleven mijn tere voeten fijn warm.

Om naar de mis te gaan zou dat dus de oplossing zijn maar moeder de vrouw vond die niet passen bij mijn zondagse outfit, alsof ik die al heb.  Gisteren ben ik mee geweest naar de mis in mijn warme wekendaagse panen broek, mijn zeer warme vroegere , ook wekendaagse,  wintervest en met mijn met mijn ‘stiebels’ aan de voeten.  Ik zag Let haar wenkbrauwen fronsen en zo goed als ongemerkt haar hoofd schudden.  Ze heeft geen woord meer eraan vuil gemaakt.  Ze heeft graag dat ik mee ga en dus bracht ze een mentaal offertjes.  Ik zag dat ze er toch heel wat moeite mee had en dacht aan die spreuk, ooit door Pil in tekening gebracht..’Het gemak gaat voor de eer, zei de boerin en ze reed op haar zeug naar de mis’. 

Hoe koud de kerk ook was, ik  bibberde ditmaal niet.  Ik had helemaal geen kou en genoot van de zang.  De preek duurde wat lang en was daarbij nog langdradig ook.

Voor de ingang van de kerk was het spekglad en enkel op zijn  vrouwelijk Japans, met heel kleine vlugge pasjes,  kwam jetoch redelijk goed vooruit.  Bij het buiten komen voelde ik wat druk op mijn rechter oor. Ik nam er geen erg in omdat dit nog is voorgekomen.

In de namiddag gingen we dan een wandeling maken aan het strand. De dijk lag in de schaduw van de gebouwen en een licht,  zeer koud briesje, dreef de onaangenaamheid echt ten top.

Als je naar het   water toe wilt gaan moet je normaal eerst ploeterend door het mulle zeezand.  Het deed onverwacht raar aan.... en er kwam opnieuw mij een beeld voor ogen.  Ditmaal was het Jezus die over de golven liep terwijl wij over het anders zo mulle zand liepen alsof het kinderkopjes waren.  Maar bij ons was het helemaal geen mirakel want het zand was beenhard bevroren.  Wat anders een totale ploetertocht zou zijn geworden liep nog behoorlijk vlot. 
Het was hoogwater tot op het maximum. Zo moesten we het hele einde over de bobbels  recht blijven.
In tegenstelling tot op de dijk, was het aan de waterrand volle zond. Met de lage winterzon in de ogen is het normaal geen pretje maar nu moesten we zo goed kijken waar we onze voeten plaatsten dat het een noodzaak was om met ‘de kop in de grond’ vooruit te geraken.  De tegenvoeters die met de zon in de rug liepen gingen automatisch voor ons op zij. Sommige plaatsen ging het vlotter omdat het bovenste laagje ontdooid was en dus mul.  Zelfs als het vriest dat het kraakt voel je toch nog de weinige warmte van de zon, deugddoend op je gelaat.  

Wat ’s morgens na de mis druk op mijn rechter oor was geweest werd plots stekende pijn en op slag was ik op dat oor   ‘potte doof’.

Gelukkig had mijn engelbewaarder, toen we thuis kwamen, nog ergens een oplostapje in de 'medicamentenkast'  en een paar ‘panadolletjes’ die heel vlug  de pijn verminderden tot een draagbaar  niveau.  Het oplosdingetje deed ook zijn werk en ik voelde als het ware drie,  vier bellen die open sprongen in mijn oor. Waar ik voordien niets meer kon verstaan van wat Let zei, als ik mijn linkeroor dicht duwde, begon dat nu opnieuw er door te kunnen.  Ook  dat was dus gedeeltelijk verholpen.  

Toen ik zei aan Colette dat ik de volgende dag naar de dokter zou gaan zei ze heel  raar…’moet je gaan ‘nieuwjaren’ misschien?  Alsof ik daar mijn pijn stond te verbeelden.  Ze zegt altijd dat ze niet jaloers is maar telkens ik zeg dat ik naar de dokter ga krijg ik een dubbelzinnige opmerking.  Je moet immers weten dat onze huisarts  een heel knappe en vriendelijk luisterende vrouw is die voor elke consultant, haar tijd neemt .  Dat draait altijd rond het kwartier en anders zo lang als het nodig is waardoor ze altijd vertraging oploopt op haar afspraakschema.
Ze durft ook nogal eens uitdagend gekleed zijn met een in het oog springende   décolte.
Dan zegt Let altijd 'Je had ze weer eens moeten zien hoe ze was 'aangesjoefeld'. Zou de man waarmee ze leeft daarmee gediend zijn. 
Voor haar mannelijke patiënten is dat het 'toemaatje' bovenop de kwaliteiten van een zeer goede arts.
Natuurlijk, hebben wij mannen goed praten hé! 
Hoeveel vrouwen zouden dat geloven of aanvaarden. Let heeft er nogal wat moeite mee.

04-01-2010 om 07:34 geschreven door art