Vermits zo weinig mensen alles op een rijtje weten te zetten, zal ik dat nu maar eens doen zie! Waar komen onze problemen eigenlijk vandaan? We hebben allemaal voorouders die gewerkt en gestreden hebben om ons een betere toekomst te kunnen waarborgen. Heel even leek dat gelukt te zijn, maar toen kwam de mot er in. Wat liep er mis, dat nu de ondergang zich zienderogen aankondigt? Waarom is al hun ellende eigenlijk voor niets geweest? Wat waren en zijn de fouten?
Wel, hier is het rijtje:
1. Een democratie blijkt slechts beperkt in de tijd te kunnen werken. Ze eet zichzelf op. Leiders worden door het volk gekozen en willen herkozen worden. Om herkozen te worden moeten ze steeds meer cadeautjes uitdelen. Steeds meer naar jankerds gaan luisteren. Jankerds die nooit genoeg hebben.
2. Teveel luxe leidt tot werkonwilligheid. Van de luxe profiteren is immers veel leuker dan je botten af te gaan draaien. Die luxe wordt trouwens aanzien als een verworven recht! Weinigen onder de jongeren begrijpen nog hoeveel zweet, bloed en tranen het gekost heeft om zover te geraken! En nog veel minder wat het vergt om het zo te houden! Vroeger was het allemaal veel minder evident. Voldoende te eten hebben was een luxe! Je huis voldoende kunnen verwarmen was een luxe. Lopend water was een luxe. Je warm kunnen kleden was een luxe! Als je dàt allemaal kon mocht je niet klagen. Maar nu? Een gezin dat geen twee autos, tien TVs en een vijftal PCs heeft vindt zichzelf al arm! Vroeger zat je op een stoel! Zetels dienden voor luilakken, en enkel de rijken konden zich zetels permitteren en betalen.
3. Door de werkonwilligheid kon de industrie niet meer presteren zoals voorheen en ging terecht klagen bij de overheid. Maar wat kon die doen? De radicaalste oplossing zou er in hebben kunnen bestaan de werkloosheidsuitkering af te schaffen of sterk te beperken. Dan had wel moéten gewerkt worden, wilde men blijven bestaan. Maar dat wilden de vakbonden nou juist niet en er moest een andere oplossing worden gevonden.
4. En ze wérd gevonden: vreemden importeren en dié het werk laten doen. Een tijdlang ging dat goed. Tot die vreemden doorkregen hoe het hier werkt. Tot ze, nog véél sneller dan de Belg, want ze hadden immers niets te verliezen vermits het niet hún vaderland was, doorkregen hoe je met een minimum aan werkdagen van een maximum aan allerhande uitkeringen kunt genieten. Dop, ziekenkassen, vervroegd pensioen en noem maar op. Met andere woorden: hoe ze in een mum van tijd het land konden leegzuigen.
5. Na de migranten, die nog wel van plan waren nét zolang te werken tot ze verder op kosten van de staat konden leven, volgden de asieltoeristen. Die hadden luxe geroken en kwamen er op af!
6. Politici werden Jan- en Sinterklazen! Gooiden de poorten nu maar meteen wijd open en stonden zelfs te zwaaien met Belgische identiteitskaarten: - Kom maar af uit jullie apenlanden! Wordt maar snel Belg. Kom maar stemmen voor ons, de wilde weldoeners met andermans geld! Hier kan het niet meer op!
7. Toen dit alles onze staatsschuld torenhoog omhoog liet schieten zagen de politici nog steeds geen teken aan de wand. Integendeel, ze bleven maar lenen en bleven de schulden maar de hoogte in jagen. Doen ze nog steeds! Tot datgene zal gebeuren dat onvermijdelijk is en dat ik liever niét zou zien gebeuren! Maar het zàl gebeuren. En heel gauw!
8. Ondertussen hadden die clowns ook al kans gezien aan te sluiten bij Europa! De grootste stommiteit aller tijden, want nu moesten we de oogst van ónze inspanningen gaan delen met andere, en soms veel luiere landen!
9. En om het helemààl leuk te maken voor politici, werd ons land in één adem door ook nog maar eens in drie gedeeld. De bevolking betaalde nu drie regeringen in plaats van één!
10. En de jankerds die jankten maar voort. Voor een beter asielbeleid. Voor meer comfortabele opvang voor die parasieten. Voor snelbelgwetten en voor weet ik veel. Wel, ik vraag me af hoe die jankerds zullen reageren als ze aan de pensioenleeftijd komen en tot hun verwondering vaststellen dat er helemaal geen geld meer is voor pensioenen! Dat dit geld verspild werd aan hun eigen redeloze eisen!
11. En de brave burger dan, die zijn hele leven zonder janken braaf heeft gewerkt? Krijgt die dan ook geen pensioen meer? Helaas, neen! Waarom niet? Ga dit maar aan de jankerds vragen! Dié zijn het die de argeloze politici zover kregen dat ze alles wat België ooit had, hebben verspild om het janken te doen ophouden. Uit angst niet herkozen te worden! Alsof die jankerds een meerderheid vormden.
Ben net uit mijn zoveelste zelfanalyse gekomen. Waarover het dit keer ging? Wel, nadenkend over mijn columns begon ik mezelf plots een ouwe zaag te vinden die op alles en nog wat gaat vitten! En ik was weer vertrokken voor een paar uurtjes zelfonderzoek!
Want inderdaad, hoewel ik een hekel heb aan jankerds, vroeg ik me af of ik door al mijn kritiek op de samenleving en de politiek niet ook zon specimen aan het worden was.
Maar ik ben er uitgekomen. En neen. Ik ben geen jankerd. Bemoei me niet met zaken die me niet aangaan of ver van mijn bed liggen. Want de huidige mentaliteit en politiek liggen drommels dicht bij mijn bed. Angstwekkend dicht! Dichter dan de meesten van ons denken, en dat zullen we de eerstkomende jaren wel voelen in onze geldbeugel! Waar ik over schrijf is dus zéker geen ver van mijn bed show! Want ik schrijf, gesorteerd naar leeftijd, over:
- Modern ouderschap: verwennen in plaats van opvoeden. En daar is het begonnen.
- Moderne scholen: altijd het kind gelijk geven om de ouders te paaien. Het verwenverhaal kreeg een vervolg.
- Moderne jeugd: grotendeels rotverwende en waardeloze watjes.
- Moderne volwassenen: Onvolwassen wegens verprutst in hun jeugd!
- Moderne politici: producten van hierboven. Ellebogenwerk tót ; daarna klungelwerk tot en mét.
- Modern en humaan asiel-, migranten- werkonwilligen- en andere parasietenbeleid: onverantwoord en kost ons pakken geld. (Correctie: pakken schuld, want geld is er al lang niet meer). Resultaat: schept nog meer parasitisme.
- Moderne jankerds: stellen zóveel eisen dat ze hun eigen graf delven en veel kans maken nooit nog van een pensioen te zullen kunnen genieten. Juist door hun gejank. Juist door de geldverkwisting die door dat gejank is ontstaan. Juist door de eisen die ze zélf in hun onwetendheid stellen.
Het resultaat van die evolutie komt al goed in beeld aan de horizon voor wie wil of durft kijken.
En toch wil ik niet zeggen dat we in een apenland leven. Dat doen we niet. Nog niet. Want kijk om je heen en je ziet welvaart en luxe. En zelfs als je niet wilt werken of enige bijdrage aan de samenleving wilt leveren, moet je al drommels veel pech hebben om niet van een of andere uitkering te kunnen genieten waarvan je toch minstens kunt leven, en dat kan niet in veel landen worden gezegd.
Inderdaad, nog steeds een land dat (nog) lijkt over te vloeien van melk en honing. Het heden is namelijk nog altijd goed ondanks alles. Dààr wil ik dan ook nooit op vitten. Maar dat beeld strooit ook zand in de ogen van zij die niet verder denken! Zij die niet zien hoe dit alles in recordtempo wordt verkwist. Zij die niet willen snappen welke toekomst ons land nog heeft met een dergelijk beleid. Zij die vandaag leven en niet in staat blijken naar morgen te kijken.
De modale burger lijkt het nog steeds niet door te hebben. Maar ik had het al door van op het einde van de twintigste eeuw. Toen een regering van weldoeners het roer overnam. Toén al zei ik tot iedereen die het horen wilde dat we daar ooit zwaar zouden moeten voor boeten.
Als repliek kreeg ik meestal een licht schouderophalen. Typerend voor de moderne mens die alleen maar aan vandaag denkt, en vandaag had hij het dus nog goed, overstelpt als hij werd door cadeautjes. Cadeautjes die als enig doel hadden de kiezer nòg maar eens te doen stemmen voor die Sinterklazen.
En tot op heden zie ik mijn toenmalige voorspelling alleen maar elke dag een beetje meer waar worden! Had ik dan een bovennatuurlijke gave? Helemaal niet. Hoogstens de gave logisch en toekomstgericht te denken en dat is al meer dan voldoende om in te zien waarop het allemaal zal uitdraaien! We voelen het nog niet echt in onze geldbeugel, maar dat komt alleen maar omdat de sinterklazen lustig en onverantwoord verder lenen om de wilde weldoener te kunnen uithangen! Wie denkt dat dit eindeloos kan is een grote naïeveling.
Een apenland zijn we nog niet, al zitten de apen wél al in de regering. Nu kunnen we enkel nog maar afwachten waarheen die apen ons zullen leiden. Dàn pas zullen we van een apenland mogen spreken.
Ik? Klagen over dingen ver van mijn bed? Nooit vanzenleven! Maar ik zou het liever ver van mijn bed houden, al lijkt die kans wel heel erg klein! Dat is dan ook de enige reden van mijn gezaag!
Zitten is dus een werkwoord. Al heeft het op het eerste gezicht weinig te maken met werken! Voor de meeste mensen is zitten eerder een synoniem van rusten. En toch je kunt behoorlijk moe worden door een hele dag in een bepaalde houding te zitten werken! Rugklachten komen dan ook veel meer voor onder kantoormensen dan onder arbeiders. Al is de diagnose voor veel mensen wel al gauw gesteld in dit geval: kantoormensen zijn watjes!
Toch is niets minder waar, en dat ondervond ik op een eigenaardige manier. Zelf heb ik nooit ernstige rugklachten ondervonden, maar toch
Op zekere dag lag een briefje op mijn bureau: of ik op die dag en uur zo vriendelijk wou zijn aanwezig te zijn in de vergaderzaal. Reden: cursus zitten. Een hele namiddag! Het was getekend door de hoofdcommissaris, en denkend dat het een grap was belde ik hem op.
Het was géén grap! Maar meer wou hij er ook niet over kwijt. Dat zou me ter plekke wel worden meegedeeld zei hij.
Nu had ik al veel gekke dingen meegemaakt, maar een cursus zitten vond ik toch wel de kroon spannen!
Enfin, ik kwam erachter dat twaalf van onze mensen dezelfde uitnodiging hadden gekregen. Mensen van verschillende leeftijd en heel verschillende taken. Dus ook dàt kon mijn nieuwsgierigheid niet bevredigen.
Op de afgesproken dag kwam ik de vergaderzaal binnen en zag daar twaalf verschillende en genummerde bureaustoelen staan! Een manneke maakte zich bekend als cursusleider, en verzocht ons een beetje met die stoelen te spelen. Ze een voor een uit te proberen en zo en dan in gedachten te houden op welk van die stoelen we het liefste zouden zitten om ons werk te doen. Dat begon dus wel al héél raar. Maar kom, om die vent een plezier te doen deden we wat gevraagd werd.
Persoonlijk had ik al snel stoel nummer vijf als mijn favoriet verkozen: simpel, weinig poespas, weinig te regelen, en gewoon comfortabel.
Na een half uurtje gestoeid te hebben was de speeltijd voorbij en konden we op de banken plaatsnemen om nu eindelijk te horen wat dit allemaal te betekenen had.
De man stelde zich voor als vertegenwoordiger in bureaustoelen, legde uit hoe je een bureaustoel perfect afstelt en diste ons een verhaaltje op over hoé je moest zitten om rug- en andere klachten te vermijden. Knieën en voeten in een hoek van negentig graden bijvoorbeeld, en hij gaf ons het voorbeeld van een auto.
Bleek dat elke auto een hellend vlak heeft (niét zoals dat van Ronquieres natuurlijk). Dat vlak bevindt zich op de bodem, helemaal links van de chauffeur, naast de pedalen. Lijkt een uitstulpsel in de carrosserie maar is er niet zomaar voor niets! Het dient om de linkervoet op te plaatsen als die niets te doen heeft, en zorgt er voor dat je rug xxx procent minder wordt belast!
Hé? Daar had ik nu nog nooit op gelet! Had mijn auto dat? s Avonds ben ik natuurlijk snel gaan kijken, en inderdaad, dat hellend vlak wàs er, tot mijn verbazing! In de volgende weken die houding uitgeprobeerd, maar het leek weinig effect te hebben, eerder ongemakkelijk aan te voelen en dus nam ik maar weer mijn oude houding aan.
Maar de les ging door. Nu vroeg hij ons welke stoel onze voorkeur had, en mijn stoel nummer 5 bleek de meeste stemmen te hebben gehaald.
En nu kwam de waarheid van de hele bedoening aan het licht! Uit die twaalf stoelen moest er door ons, twaalf willekeurige bureaumensen, ééntje te worden uitgekozen. Dié zou dan door het stadsbestuur worden besteld voor alle burelen in heel het kantoor.
- Maar let op! Waarschuwde hij. De prijzen variëren van drieduizend tot dertigduizend frank per stuk. De diverse prijzen worden hier nog niét bekendgemaakt. Jullie moeten zelf uitkiezen wélke stoel het wordt, zonder de prijs in acht te nemen.
- Laat het maar nummer vijf worden, was de algemene reactie.
- Ho ho! Niet zo snel! Een stoel kun je niet beoordelen in vijf minuutjes of een uur. Je moet er minstens een hele dag op zitten werken. Dàn pas zul je de verschillen gewaarworden!
En hij vervolgde met verhalen van firmas en gemeentebesturen die voor goedkope stoelen gekozen hadden, die achteraf door rugklachten en daarbij gepaard gaand werkverzuim, héél duur waren uitgevallen voor de betrokken besturen.
- En dus, besloot hij, jullie gemeentebestuur wil niet besparen op de stoelen, maar de rugklachten moeten afnemen en daarom blijven deze twaalf stoelen hier voor twaalf dagen. Elke dag worden ze verwisseld zodat elk van jullie elke stoel een hele dag kunnen uittesten.
En zo gezegd zo gedaan. Toen ik op een dag stoel nummer vijf kreeg (die achteraf vierduizend frank bleek te kosten) zat ik meteen goed en zou zéker bij die keuze blijven. Tegen de avond echter begon ik me minder gemakkelijk te voelen en te twijfelen. Wat stijf en zo
Op een bepaalde dag had ik stoel nummer acht. Een ingewikkeld ding met allerlei instellingen waarbij je, de eerste keer toch, wel een uurtje zoet was om hem juist af te stellen alvorens je kon gaan werken. Maar dat uurtje was gauw ingehaald, want die stoel zat, eenmaal juist afgesteld op je lengte en gewicht, gewoon zalig!
Zat je iets voorovergebogen te schrijven, dan kwam de leuning voorzichtig mee. Niet opdringerig, maar je voelde je rug nog altijd even goed gesteund. Leunde je achterover, dan ging de rugleuning heel soepel mee en bleef je steunen. Wélke houding je ook aannam, de stoel paste zich onmiddellijk en bijna onmerkbaar aan. Alsof het een levend wezen was. Je kon er bijna in liggen!
En ja dat hadden ook de anderen na die twaalf dagen allemaal wel ondervonden, en het werd met algemene stemmen stoel nummer acht.
Een maand later werden de stoelen geleverd en hoorden we dat ze vijfentwintigduizend frank per stuk kostten! Maar de rugklachten en het werkverzuim daalden drastisch en al met al had het stadsbestuur er dus een heel voordelige zaak aan gedaan.
En voor de rest van mijn loopbaan zat ik toch bijna letterlijk op rozen! Vergroeide met die stoel en die stoel vergroeide met mij!
En zo leerde ik dat een goede bureaustoel kiezen niet zómaar gaat. Het eerste gevoel is altijd een vals gevoel! Maar ja, wat kan je anders doen als particulier? Ik ken geen enkele winkel die bereid is je twaalf stoelen uit te lenen om ze twaalf dagen lang uit te testen! Ik vond dat initiatief van die verkoper dan ook bijzonder spitsvondig en bleef hem dankbaar.
En als er één ding is dat ik nog dagelijks mis uit mijn loopbaan, dan is het zéker wel die stoel! Goedkoop is toch inderdaad niet altijd beterkoop!
Met enige wellust koos ik de titel betutteling voor dit stukje! Want ik vind dat echt een van de treffendste woorden van onze taal. Zéker in ons tijdperk! Het stamt namelijk af van wat in beschaafd Nederlands fopspeen noemt, maar in de voksmond tut of tutter. Als ik dus over betutteling spreek, dan heb ik het ook letterlijk over beTUTtelen!
Dit gezegd zijnde kan ik er aan beginnen. Daar gaan we:
Mijn hele actieve leven heb ik doorgebracht in een stad waar politiek een heel ondergeschikte rol speelde. Gelukkig maar! Ook 38 jaar met veel plezier voor deze stad gewerkt. Een stad waar zowat telkens weer de gemeentebelangen de verkiezingen wonnen.
Dat had voor gevolg dat mensen UIT de gemeente de belangen VAN de gemeente konden dienen. Niet aan handen en voeten gebonden waren aan partijen die vanuit Brussel de lakens uitdeelden en dicteerden hoe het moest.
En dat had resultaat: de stad ging bloeien als geen andere in België. Daardoor ook hoefden niet eens gemeentebelastingen betaald te worden door de inwoners.
Het had ook één keerzijde, zoals de burgemeester zélf me ooit toefluisterde: We worden kapotgemaakt door ons succes. Waarmee hij bedoelde dat téveel mensen op een té kleine oppervlakte wilden komen vertoeven of wonen, met allerlei kleingeestige vitterijen tot gevolg.
Want inderdaad, zo herinner ik me een bakker die na lang getouwtrek en een aantal rechtszaken, moegepest was en zijn bakkerij dan maar stopte! Waarom? Omdat één nieuwe inwoner uit het binnenland in een nieuw appartementsgebouw naast hem was komen wonen, een hekel aan de geur van vers gebakken brood bleek te hebben, en de ene rechtszaak na de andere inspande!!! Beetje analoog aan het rookverbod dus! Tenminste, zó begint het dus: steeds meer toegeven aan jankerds, tot de jankerds het voor het zeggen hebben in het land.
Maar desondanks, het systeem gemeentebelangen op zich bleek een succesverhaal. Waarom? Wegens het ontbreken van betutteling! Men kreeg, in Brussel, geen vat op mijn stad, en dat zinde hen niet. Daarom moest de pers de burgemeester, én de stad, belachelijk maken vanwege één ondoordacht woordje, door de burgemeester in een humoristische bui uitgesproken: Frigoboxtoeristen.
Prompt werd dat woord in een heel verdraaide context gewrongen en werd de man, dank zij de pers, gehaat door iedereen die hem niét kende. De anderen wisten wel beter!
Betutteling in zaken waar men geen verstand van heeft, in gebieden waarvan men de mentaliteit niet snapt, is zowat de algemene trend geworden in onze maatschappij. Dààrvoor wordt op straat betoogd. Door mensen die niet weten waarover ze het hebben! Iedereen wil zich met alles bemoeien! Of het nu ver of dicht bij zijn bed is.
Welnu, dit alles was niét het geval in mijn stad. De stad werd voor de volle honderd procent bestuurd door mensen die voeling hadden met de bevolking en wisten waar ze mee bezig waren. O ja er wàren wel uitschieters: sommige gemeenteraadsleden die wél lijfeigenen waren van een of andere partij en gedicteerd van uit Brussel, constant stokken in de wielen probeerden te steken. Probeerden de doelstellingen van hún partij naar voor te schuiven. Maar gelukkig raakten ze, door hun minderheid, nooit ver in hun kwade bedoelingen.
Als voorbeeld kan ik mijn eigen loopbaan nemen: achttien jaar nadenkend motoragent geweest en alle fouten en gebreken in elk hoekje van de stad nauwkeurig in de geest geprent. Massas verkeerservaring opgedaan. Ook altijd stilgestaan bij het psychologisch effect van verkeerstoestanden op de weggebruikers.
En dan plots was het allemaal voor mij en van mij. Moto opzij en ik kreeg zowat carte blanche in verkeersaangelegenheden. Kon mijn geluk niet op en werkte als een paard. Nooit in mijn leven méér of enthousiaster gewerkt. Regelde de verkeerssituatie in de hele stad vanuit mijn comfortabele bureauzetel (*moet ooit eens een stukje schrijven over die zetel!). Een paar beroepsjankerds daar gelaten was iedereen tevreden, en ik zelf niet het minst.
Wel, dat kàn. Ook in de tegenwoordige tijd. Als er maar geen nationale politiek en -betutteling mee gemoeid is. Ik zag andere gemeenten bezig braaf luisterend naar orakelende verkeersbonzen van hogerhand op conferenties. Dan even braaf terug naar de eigen gemeente om het geleerde in de praktijk te brengen meestal uitdraaiend op een regelrechte ramp! Maar ze bleven luisteren en ze bleven rampen veroorzaken! Ze konden wel niet anders, want ofwel was er in hun gemeente geen knowhow aanwezig, ofwel kreeg de knowhow geen kans vanwege de ellebogenpolitiek.
Want er was op die conferenties, in theorie, aan alles gedacht, uitgenomen aan het feit dat elke gemeente zijn eigen specifieke problemen heeft die op plaatselijk niveau moeten worden opgelost door mensen die echt voeling hebben met die gemeente. De universele oplossingen bleken telkens weer een strop!
Als ik nu ga wandelen in de stad waar ik nu woon, doe ik dat met oogkappen. Wil me niet moeien en wil de grove fouten die ik zie in wegeninfrastructuur en gebruik van verkeersborden eigenlijk liever niet zien. Kijk daarom alleen maar naar mijn hond. De rest kan me gestolen worden. Dat is een overlevingsmechanisme geworden. Zoniet zou ik me wel eens kunnen doodkankeren!
Maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Ik ben met plezier gekomen, en ben met plezier gegaan. En waar ik vroeger geen tijd had naar het nieuws te kijken en beter inzicht in de nationale politiek te krijgen, had ik dat nu plots wél! Mijn mond viel open van verbazing. Ik wist wel dat je van de nationale politiek niet veel moest verwachten, maar dat het zó erg was? Dat had ik in mijn ergste nachtmerries niet kunnen dromen!
Een andere blogger, waarmee ik eens het genoegen had een kortstondig maar gezellig onderonsje te delen op een terrasje te Oostende, vroeg me hoe ik het kon waarmaken ELKE dag met iets nieuws op mijn blog te komen! Moest ik zélf even over nadenken! Had ik nooit bij stilgestaan. Bleef gewoon maar schrijven. Zomaar.
Wel Fredje, het is niet moeilijk! De inspiratie komt meestal niet van mij, maar van de vele clowns die dagelijks de revue maken op TV, via andere media, of me gewoon voor de voeten lopen!!! Als ik dàn mijn wondere wereld bekijk, lijkt die me echt wel zó ongeloofwaardig dat ik er wel moét over berichten!
En waarschijnlijk, moest iemand binnen pakweg vijfhonderd jaar mijn blog kunnen lezen, zou hij denken dat ik fantaseer. Dat zoiets gewoon niet mogelijk kan zijn geweest in een samenleving die zich beschaafd durfde te noemen!
In De Graaiende Griek legde ik mijn persoonlijke visie op de feiten uit, en stelde dat we beter af zouden zijn zonder Griekenland.
Wél, mijn wens werd verleden week ei zo na vervuld! Het had er alle schijn van of Griekenland zou vrijwillig uit de Eurozone stappen! Tot grote paniek van alle Europese politici! Waarom die paniek? Wel, vanwege de typisch politieke kortzichtigheid. Kortetermijndenken. Als het onze tijd maar meegaat. Kortzichtigheid lijkt wel de allerbeste eigenschap van politici!
Want ja, op korte termijn wordt het volgende gevreesd:
1. De reputatie van Europa krijgt een deuk! Verliest (tijdelijk) een stuk vertrouwen.
2. In dit geval gaat Griekenland failliet en zien we ons uitgeleend geld nooit meer terug.
Klopt! Als je in korte termijn denkt. Maar op langere termijn zouden we veel meer vertrouwen wekken zonder de ballast van landen die telkens weer moeten gesteund worden en bewijzen niet mee te kunnen met de Europese trein.
En ons geld? Dat zien we sowieso nooit meer terug. Dat was een cadeautje van ONZE politici met ONS belastingsgeld. Heeft iemand onze mening of instemming gevraagd? Heeft één Griek ons daarvoor bedankt? Als Griekenland in de Europese unie blijft, zullen we blijven betalen in plaats van ooit terugbetaald te worden, én blijvend wantrouwig worden bekeken door de rest van de wereld! Griekenland er in houden is dus enkel maar héél kostelijk uitstel van gerechtigheid!
Want hoe moet Griekenland ooit al die miljarden terugbetalen? Waarmee? Die terugbetaling is al net zon mythe als de Griekse mythologie!
Maar langetermijndenken is blijkbaar niet de beste eigenschap van politici. Logisch! Ze doen toch maar hun (korte) tijd, en daarna moeten de nieuwelingen het maar weer zien te redden. Zal dan hun zorg niet meer zijn. Leuke manier toch om je verantwoordelijkheden te ontlopen?
Tja dat heb je nu eenmaal in een democratie!
Wat Griekenland betreft: met een zucht van verlichting kijken de Europese politici uit naar een nieuwe premier in Griekenland! Alsof dié de redding uit zijn mouw zal komen schudden! Alsof dié met een toverdoos zal afkomen.
Welnu, of nu Papandreou of Zorba de Griek aan het roer staat: dat land kàn gewoon nooit meer de schuld terugbetalen dat het gemaakt heeft door boven zijn stand te gaan leven! Tenzij door heel pijnlijke besparingen.
Maar dat is nou net waar de Grieken zich niet willen voor inspannen! Dat is nou net waarvoor ze betogen, schade aanrichten die op zijn beurt moet bekostigd worden, en het toerisme helemaal afschrikken. Het toerisme dat net een van hun grootste inkomsten vertegenwoordigde!
Beseffen die mensen eigenlijk wel dat elke betoging, elke vorm van vandalisme of brandstichting handenvol geld kost en hun financiële situatie alleen maar erger maakt?
En die Papandreou? Die staat gewoon voor een onmogelijke taak, net als wié hem ook opvolgt. De cadeautjes zijn uitgedeeld, het uur van terugbetalen heeft geslagen! Daar kan zélfs Zorba de Griek niet onderuit.
Héél vergelijkbaar met de acht jaar rampzalige regering Verhofstadt waarin ook onze schatkist werd leeggeroofd aan cadeautjes voor het volk om toch maar aan de bak te kunnen blijven! Vooral daardoor heeft nu ook ons uur geslagen en zullen we ook mogen betalen voor dat wanbeheer, enkele jaren geleden. Toén werden de grootste schulden gemaakt! Nú nadert het uur der vergelding snel!
En erger nog: als we blijven stemmen voor dergelijke Pipos verhaasten we onze eigen ondergang alleen maar.
Zomaar een ideetje tussendoor omdat het me nu eenmaal ontbreekt aan andere ideetjes. Sorry!
Ik had het er onlangs nog over dat ik altijd nadenk bij de dingen die ik doe of zie doen. Altijd zoekend of het niet beter zou kunnen. Wel, hier volgt eventjes een voorbeeldje van iets dat veel beter zou kunnen:
Mijn vrouw heeft de gewoonte de harde vloer (laminaat) te vegen met zon stok waarop je een doekje vastklikt. Swiffer of ander merk, komt er niet op aan. Ze doet dat terwijl ik in de badkamer ben. Nadien stofzuig ik de tapijten, en ook dat doekje. Al doen de meeste mensen dat laatste niet, op die manier gaat het verschillende weken mee in plaats van één keer. En toch
Telkens weer valt het me op dat het doekje na gebruik slechts twee strepen vuil vertoont: net op de lijnen van de voorkant en van de achterkant van de houder. Daar tussenin blijft het doekje nog bijna maagdelijk, evenals op de omgeslagen gedeelten natuurlijk. Logisch ook: het zijn vooral de voor- en achterkant die het vuil opnemen naar gelang je vooruit of achteruit veegt. Tegen dat het midden van het platte vlak aan de beurt is, is het vuil al opgenomen.
Bijgevolg, als je dan het doekje na vervanging bekijkt, is eigenlijk hooguit 20% van het volledige oppervlak effectief gebruikt! Zonde toch? 80% van de betaalde prijs wordt gewoon maagdelijk in de vuilzak gegooid!
Tja, geen probleem in een wegwerpmaatschappij: de fabrieken moeten ook draaien en de afvalberg laten we wel over aan onze achterkleinkinderen!
Maar toch, omdat ik nu eenmaal geen product van de wegwerpmaatschappij ben, moest ik gaan nadenken over hoe die doekjes veel efficiënter zouden kunnen worden gemaakt en gebruikt: als de fabriek ze nu, in plaats van in rechthoekvorm, op een rol verkocht, zoals keukenrollen. Een rol die kan worden vastgeklikt en geblokkeerd op een stok en vegen maar! Vanwege het rolvormig grondvlak zal geen maagdelijk middenvlak meer overblijven op de rol maar zal de hele onderkant het stof hebben opgenomen. Na gebruik de rol enkele centimeter doortrekken naar een tweede (lege) rol die op de stok gemonteerd zit, en opnieuw vastzetten met een klemsysteem. En zo maar doorgaan tot de verse rol leeg is. De gebruikte rol kan dan integraal weggegooid worden en is gegarandeerd over de volle oppervlakte gebruikt.
Als hiér geen lekkere gratis tip in zit voor de industrie dan weet ik het ook niet meer! Wie springt in dat gat in de markt?
Dom van me dat idee zomaar te grabbel te gooien? Helemaal niet! Mocht iemand het ooit maken, geïnspireerd door mijn idee, dan ben ik al lang gelukkig het in de handel te kunnen vinden voor eigen gebruik, én beloond door het besef weer een stukje te hebben kunnen bijdragen tot het menselijk comfort. En naar mijn maatstaven gerekend zou dat al heel goed betaald zijn. Meer moet dat écht niet zijn voor een stom idee.
Trouwens: de meeste uitvinders schoppen het niet ver. Ofwel betalen ze zich blauw aan een patentbureau voor een patent dat ook maar heel relatief is, ofwel moeten ze over een enorm vermogen beschikken om hun bedenksel zélf helemaal te fabriceren en op de markt te brengen.
Of ze doen meteen een beroep op de industrie en weten daar hun uitvinding in het beste geval te verkopen tegen een appel en een ei!
Of het systeem dan zo oneerlijk is? Neen hoor! En dàt is nu juist de reden van dit column: bepaalde misverstanden over industriëlen van de baan helpen. En ik heb het hierna wél over verstandige industriëlen. Er zijn er namelijk ook nog andere! (Zoontjes van bijvoorbeeld)
Want kijk, die industrieel in kwestie moet enorm investeren in een nieuw product: er moeten immers nieuwe machines worden ontwikkeld voor de vervaardiging; hij moet gokken of het ding ook verkoopbaar zal zijn. Contacten leggen met de groothandel. Er komt héél wat bij kijken alvorens een product van de ontwerptafel bij de klant terechtkomt. En blijkt het een sof blijkt er geen vraag naar ja, dan is hij natuurlijk de pineut. Ook bestaat het risico dat het product aanvankelijk wel verkoopt, maar dat de verkoop daarna stilvalt wegens bepaalde onvoorziene nadelen. Ook dàn komt hij niet eens uit de gemaakte kosten.
Met andere woorden: hij neemt een pak risicos méér dan de bedenker, én is uiteindelijk diegene die het aanvankelijk dode product tot leven wist te wekken.
Als je dit alles overweegt, kom je toch tot de conclusie dat de inbreng van zon uitvinder toch een pak minder is dan men denkt. Maar ja, zonder hem zou het product er ook wel niet geweest zijn.
Nog stof tot nadenken is het feit dat een verstandige industrieel vooral voor ogen heeft zijn kapitaal zoveel mogelijk te verhogen en daarvoor zoveel mogelijk winst moet proberen te maken. Voor zichzelf? Neen, niet helemaal! Vooral om de firma draaiende te kunnen houden, werkgelegenheid te kunnen blijven bieden, en tegen een stootje te kunnen als het eens wat slechter gaat!
Werknemers zien dat dikwijls heel anders; vinden hun baas een vrek en/of een slavendrijver. Maar zijn toch maar wàt blij dat ze ook in moeilijke tijden aan de slag kunnen blijven. Staan ze er wel eens bij stil dat dit juist door de spaarzaamheid en het doorzicht van die baas komt?
Logisch denken is, als ik het goed voorheb, tegenwoordig ook een vak op school. Als dat in de juiste banen wordt geleid kan dat wel positief werken. En toch vind ik logisch denken op zich niet echt zaligmakend. Er ontbreekt iets: humanistisch denken. Wat dan weer net het omgekeerde is van wat de meerderheid van de wereldbevolking doet.
Die meerderheid? Die denkt egoïstisch! Eigen persoontje eerst. Eigen persoontje heeft altijd gelijk. Eigen persoontje is de beste! Eigen initiatieven zijn van hoogstaand allure. Die van anderen zijn verwerpelijk.
Maar denken vanuit humanistisch standpunt? Denken vanuit het standpunt van die zeven miljard mensen met wie je de wereld deelt? Oh ja , dat kan nog nét: als er misschien voordeel uit te halen valt, als je je ermee in de belangstelling kunt werken, als je daarvoor kunt meelopen in betogingen van jankerds ja, dàn lijkt het wel te kunnen. En dan nog meestal voor ondoordachte doelstellingen.
Maar jezelf, bij belangrijke beslissingen, helemaal wegcijferen en gaan voor het algemeen belang? Zélfs als je eigen persoontje er door benadeeld wordt? Dàt is dan weer een brug te ver. Maar die brug wordt dan maar snel omzeild door te stellen dat jouw belang identiek is aan het algemeen belang. Dat het algemeen belang gediend is met jouw belang.
En dààr is het eigenlijk telkens weer waar het op neerkomt! Je eigen belang maar duidelijk demonstreren en opdringen aan anderen, en vinden héél humanistisch bezig te zijn! Humanisme als dekmantel voor egoïsme.
Ja toch? Neem bevoorbeeld het feit van een kind te adopteren uit de derde wereld. Toch wel erg humanistisch hé? Ach jongens, zwijg stil! Geef toch eindelijk eens toe dat het de zoveelste daad is die je uit puur egoïsme verricht! Heb toch eens het lef een koe een koe te noemen! In werkelijkheid is het noch min noch meer dan je kinderwens bevredigen als het niet op een andere manier kan. Punt en amen! Meer moet niemand daarachter zoeken! Je doet, uit puur egoïsme, een enorme gok! En net als bij een gemiddelde gokmachine is de kans op goede afloop erg miniem.
Telkens ik weer met de neus op dergelijk egoïsme word gedrukt, stel ik me de vraag wat er later dan zal gebeuren in die families. Alleen al de erfeniskwesties bevoorbeeld. De geadopteerde kan zich in een enkel geval ontpoppen tot een lieve mens, maar ook als een complete gangster. En dan komen de ouders te sterven en de natuurlijke kinderen moeten de erfenis met die gangster delen. Of met een persoon waarmee ze totaal geen voeling of band hebben kunnen ontwikkelen vanwege zijn anders zijn!
Dat is dan nog maar één zaak. Maar de geadopteerde vreemdeling zélf? Is die gelukkig in een cultuur en samenleving die niet de zijne is? Vindt hij vrienden in die cultuur? Een partner? Want hoé humaan en globalistisch sommige mensen ook zijn serieus contact of partnerschap met een vreemd ras blijkt toch dikwijls nét teveel van het goede. En zelfs als het dat niét is, dan blijken gemengde huwelijken ook telkens weer op een catastrofe uit te draaien. Het is immers al moeilijk om dagdagelijks met een partner van eigen ras om te kunnen. Hoe moet dat dan met een van een ander ras?
Ach ja, ik weet het. De stap wordt dikwijls toch maar onbezonnen genomen, gebaseerd op het exotische en erotische effect. Maar dat effect is meestal slechts van korte duur! Vooral als de vele onoverbrugbare verschillen aan het licht komen.
Hoedanook, de egoïstische daad een kind uit een vreemd ras te adopteren kan veel gevolgen hebben, maar weinig gunstige. Noch voor het kind zelf, noch voor de familie.
Moesten mensen minder egoïstisch, en meer humaan gaan denken, en vooral meer toekomstgericht, zou al een pak leed uit de wereld kunnen verdwijnen.
Of dat adoptiekind in zijn eigen cultuur welvarender zou zijn geweest? Waarschijnlijk niét. Maar wij denken veel te veel in termen van welvaart en veel te weinig in termen van geluk en samenhorigheid!
Ik denk wel dat een leeuwenwelp ook gelukkiger zou zijn als hij hongerig in een leeuwennest ligt, dan op een berg voedsel in een slangennest!
Humaan? Adoptie van rasvreemde kinderen? Kom nou!
Ik wil nu ook niet beweren dat onder dergelijke adopties geen echte succesverhalen steken! Dat zijn dan de verhalen die de pers halen. Wedden dat er vele honderden heel andere verhalen zijn die ver van de schijnwerpers gehouden worden? Zoals ik al zei: het is een gok. En wie gokt heeft altijd wel een kleine kans op succes, anders zou gokken totaal zinloos zijn.
Maar in dit geval is het wél gokken met mensenlevens!
Ik heb het al gezegd: ik ben een fervent racist, maar dan in de positieve en ware betekenis van dit woord en niet in de omgekeerde (politieke) betekenis die achterlijken er meenden te moeten aan geven.
Een racist is vóór rassen, net zoals een humanist vóór mensen is. En ja hoor! Ik ben vóór rassen en volkeren en vind dat ze, net als wij in het verleden, de kans moeten krijgen aan hun eigen cultuur en religie te sleutelen tot ze een leefbare en eerlijke samenleving hebben weten te creëren, zonder inmenging van buitenaf.
Tot ze begrijpen dat je je maar kunt voortplanten als je de kroost ook kunt voeden. Tot ze begrijpen dat ze dit nooit zullen kunnen zo lang hun religie de wetenschap verdrukt. Tot ze begrijpen dat ze het in eigen land moeten oplossen, en niet naar sinterklazen onder andere rassen moeten gaan zoeken. Noch in de hemel, noch op aarde!
Eens ze dat alles hebben begrepen zijn ze rijp voor verdere evolutie. En dat kunnen ze maar op één manier begrijpen: het zélf ervaren met honger, bloed, zweet en tranen. Net als onze voorvaderen. Dàn pas zal het tenvolle zijn doorgedrongen, en geen seconde eerder.
Bij ons heeft dat vele honderden jaren moeten duren. Vooral dan ook weer vanwege onze religie die een zware rem op de wetenschap legde. Maar wij hebben tenminste de tijd gekregen die we nodig hadden om dat te overwinnen zonder bemoeienissen en betutteling van buitenaf!
Waar zouden wijzelf trouwens staan, als onze voorvaderen op hun gat waren blijven zitten vóór hun hutje, levend van wat het bos hen bood, het bos helemaal uitputtend en onvruchtbaar makend en zich onverantwoord voortplantend als tijdverdrijf? Niet denkend aan hoe dié kroost ook weer nog door ditzelfde bos kon worden gevoed? Niét denkend aan hoe dit alles op een positieve manier te verbeteren? Niet éérst denkend en daarna kinderen makend? Gewoon bij de pakken blijven zitten en hopen dat er wel ergens een grote god dit alles wel zou goedmaken? Hém de eigen verantwoordelijkheden toegooiend? Wat zouden wij nu zijn als onze voorvaderen aldus hadden gehandeld?
Wel, waarom dan gunnen we de andere rassen ook niet de kans te evolueren door hun negatieve ervaringen met die grote god die helemààl niet tussenkomt en enkel in hun fantasie bestaat? Hen zelf laten inzien dat ze die god enkel maar fantaseren om hun eigen verantwoordelijkheden te ontlopen?
Waarom willen we ons met alle geweld moeien? Alles proberen te forceren, met als gevolg dat alles mislukt? Waarom laten we ze niet de kans zelf te ontdekken hoe hun religie als enig doel heeft ze arm en onwetend te houden? Denken we dan zo alwetend te zijn en te vinden dat we een evolutie in de menselijke geest die eeuwen vergt, in één of twee generaties kunnen bewerkstelligen?
Denken we dan heus dat ze het met tijd en boterhammen niet zullen doorkrijgen als ze vaststellen dat, als ze niets doen, niets leren, niets uitvinden, en zich maar blijven voortplanten als de konijnen, het ook helemaal spaak zal gaan lopen? Dàn pas is het moment gekomen dat ze zullen inzien dat ze zichzelf op die manier alleen maar naar de verdoemenis helpen. Eerder niet, en zéker niet als de beschaafde wereld steeds weer klaar staat hulp te gaan bieden en we ze ook zelf met open armen ontvangen in onze cultuur. Ze niet laten integreren, maar óns, in ons eigen vaderland, gaan integreren in hún cultuur. Ja, zélf gaan denken als zijzelf, en hun eisen in wetten omzetten.
Want je zult me toch niet vertellen dat de antiracismewet niet door hén werd gedicteerd? Het verkeerd uitgelegd woord racisme alleen al komt wel degelijk van hen, want zelfs ònze politici en taalkundigen kunnen niet zo stom zijn om dat verheven woord zo verkeerd uit te leggen!
Ik vind dat andere culturen dezelfde kansen als wij moeten krijgen. Het kan lang duren alvorens het licht wordt gezien in de duisternis. Vooral als religies er zich gaan in mengen. Maar ze zouden er ooit wel uitkomen op eigen houtje en met eigen middelen. We moeten ze enkel maar de kans geven en een vijfhonderdtal jaar geduldig wachten. Maar dat doen we juist niét! We willen persé onze melk en honing delen met hen, maar bereiken daarmee net het omgekeerde effect.
Voor hen is de overgang te plots, en voor ons luidt het de ondergang in omdat die mensen nu eenmaal niet zomaar van de ene cultuur in de andere kunnen stappen. Dat vergt eeuwen! Dat hebben we zélf ondervonden. Maar neen! De beschaafde wereld wil die evolutie met alle geweld forceren. Met alle negatieve gevolgen vandien natuurlijk!
Want omdat ze niet zomaar eeuwen evolutie kunnen overslaan en overstappen naar onze cultuur, en dat ook helemaal niet wordt aangemoedigd door onze leiders, vinden ze dan maar dat ze ónze cultuur naar beneden moeten halen! Meeslepen in een middeleeuwse afgrond. En weer staan onze politici klaar om ze gelijk te geven en hun het pad naar de ondergang van ons allemaal, te effenen.
Juist nu we op het punt stonden een supergelukkig volk te worden in een superveilig land!
Juist nu de onmenselijke inspanningen van onze voorouders begonnen te lonen!
Juist nu onze sociale voorzieningen tot de beste ter wereld behoren
Juist nu gaan in de Wetstraat hersendode clowns zetelen die vinden dat ze nu maar eens uit humanistisch oogpunt al het schuim van de hele wereld moeten binnenhalen en zo snel mogelijk Belg verklaren zodat ze voor hen kunnen stemmen!
Schuim? Jawél! Schuim dat niet rasgebonden is wel te verstaan. Geen enkel ras bestaat enkel maar uit schuim, maar elk ras hééft wel zijn schuim. Profiteurs en criminelen zijn ook altijd de eersten om van de geboden kansen te gaan genieten! Liever dan te vechten om de levensomstandigheden van hun eigen ras in eigen land te verbeteren gaan ze van andere rassen profiteren. Mét de hulp van de naïevelingen onder die rassen! En als die naïevelingen dan ook nog grotendeels in de Wetstraat zetelen kan hun geluk niet meer op. Het wordt dan immers gelegaliseerde criminaliteit!
Ik? Racist? Jawel hoor! Ik respecteer alle mensen, van welk ras ook, die niet te beroerd zijn om in eigen land op te komen voor betere omstandigheden. En als ze daarvoor zowel hun geïndoctrineerde religie als hun op winst beluste leiders als hoofdschuldigen weten te herkennen is de kans op succes héél groot! Biédt ze dan verdorie die kans! Gééf ze de vijfhonderd of duizend jaar die ze daarvoor nodig hebben! Hadden wij die soms ook niet nodig? Of vergeten we dat maar liever?
De natuur zélf beschermt trouwens de rassen die het via de evolutie van de mens heeft geschapen: elk zijn kleurtje, zijn gelaatstrekken en zijn stukje wereld. Kon het onderscheid duidelijker gemaakt worden? Wat ze met dit stukje wereld doen is hún probleem. Brengen ze het om zeep, dan moeten ze het maar opnieuw zien op te bouwen en leren van hun fouten. Een heel natuurlijke taak voor stervelingen. Misschien wel dé taak en dé reden van ons bestaan op aarde.
Die taak kan noch mag door andere rassen worden overgenomen of ze op de schouders worden gegooid. Niemand kan verantwoordelijk worden gesteld voor de fouten die in het verleden in andere werelddelen door andere rassen werden gemaakt! Dàt kan de natuur nooit bedoeld hebben en is bijgevolg helemaal tegennatuurlijk. De enige mogelijkheid tot natuurlijke evolutie is leren van je eigen fouten door er met de neus te worden in gedrukt. Zo lang de beschaafde wereld dat niet begrijpt of niet voldoende humaan vindt zullen de problemen enkel maar erger worden!
En weeral kan ik teruggrijpen naar het voorbeeld van het hedendaagse luie gedeelte van de jeugd: van zodra onze samenleving op grote schaal de fouten van haar kroost is gaan bedekken met de mantel der liefde, zijn steeds meer regelrechte ettertjes en watjes de wereld ingestuurd als volwassenen! Door die helemaal tegennatuurlijke handelswijze natuurlijk!
En zoals alles wat tegennatuurlijk is: vroeg of laat wreekt dat zichzelf. Zowel op familiegebied als op mondiaal gebied.
Maar ja het wordt niet gesnapt. Nóg niet! Het ziet er naar uit dat het pas zal gesnapt worden als het te laat is.
En last but not least wil ik even de link leggen met UFOs! Die worden zowat overal waargenomen. De meeste waarnemingen zullen wel fantasie zijn of verkeerde interpretaties van natuurverschijnselen. Maar waar rook is, is er altijd vuur. En ik heb sterk de indruk dat we toch wel heel nauw bekeken en beoordeeld worden door hoger ontwikkelde culturen uit ons heelal. Waarom maken die dan geen contact?
Het antwoord ligt vervat in dit column: ze zijn slimmer dan wij, en willen ons de kans geven op eigen houtje te evolueren tot een volk waarmee verstandig te communiceren valt. En dat is nog lang niet het geval! Maar ze zijn niet, zoals wij, haastig. Ze gunnen ons de tijd die we nodig hebben. Is dat duizend jaar? Wel, dan moet het maar duizend jaar zijn. Liever dan ons over te halen toe te treden tot een gemeenschap die we helemaal nog niet aankunnen en ons aldus grote rampen te laten veroorzaken!
Er zijn zo van die dagen dat je wakker wordt, vervuld van negatieve gedachten en twijfels:
- Oei! Vandaag zijn dingen gepland die helemaal in het honderd zouden kunnen lopen! Was het maar al avond!
Maar dikwijls ook zijn het juist dié dagen die voor onvergetelijk mooie momenten gaan zorgen. Momenten die je wilt koesteren! Momenten die, eenmaal een herinnering geworden, juist bij de mooiste uit je leven horen. Maar helaas, dat weet je nooit op voorhand!
Zo verging het me ook enkele dagen geleden. We verwachtten bezoek. Van mijn dochter, schoonzoon, en jongste spruit, een meisje van vijf. Komen niet zo dikwijls, gezien de afstand en hun druk leven. Maar nu toevallig juist op een datum die volgens de maatstaven van onze maatschappij droevig moest zijn. Mijn vrouw was al niet in haar beste doen en eerder droevig gestemd Oei! Wat gaat dat worden?
We hadden ze een etentje beloofd, maar tot overmaat van ramp bleek het enige restaurant dat we vertrouwden net dié dag gesloten! En we wilden zéker niet in schande komen. Wat nu?
Omdat we al sedert jaren niet meer op restaurant gaan vanwege het rookverbod, en ook omdat we voorheen zelden een restaurant vonden waar je minstens even goed kon eten als thuis, behalve dat éne dat net nou gesloten was, zaten we dus met een groot probleem!
En ik had gegokt! Nét naast de Melrose, ons stamcafé, bevindt zich De Katteie. Een restaurantje dat er nog niet zo lang is, en voorheen op de Zeedijk was gelegen. De Katteie is trouwens Oostends voor strandhoofd.
We hadden er wel al eens wat gedronken op het terras, maar hoe de keuken was wisten we totaal niet! En toch wilde ik de gok maar wagen.
Volgend probleem: we vonden het ding niet in het telefoonboek! Niet moeilijk, want ik spelde de naam verkeerd. Alle elementen leken zich te verzamelen om als donderwolken een mooie dag naar de knoppen te helpen!
Dan maar op zijn ouderwets: tijdens een wandeling met Chico ging ik dan maar mondeling bestellen voor 4 personen + kind + eh hond? Bleek allemaal geen probleem, en de reservatie werd genoteerd.
Na een Scotch te hebben gedronken ging ik buiten nog eens de geafficheerde menus bekijken. Huisgemaakte garnaalkroketjes leek me al wat voor mijn vrouw verschillende vis- en vleesgerechten, allemaal niet te duur. Of het ook goed was, bleef echter de vraag. En vol twijfels dan maar terug huiswaarts.
De volgende dag was dus De dag! Vol twijfel opgestaan, angstig het bezoek afwachten, hen verwittigen om niet op de pianist te schieten als het eten tegenviel. Bovendien angstig voor de hond. Hoe zou dié zich gedragen, de eerste keer op restaurant met de baasjes?
Dan thuis eerst een aperitiefje had een fles witte Chardonnay wijn in de frigo staan, eens gekregen van vrienden, maar of ze lekker was? Totaal geen idee van.
Maar ze wàs lekker. Zondermeer. Wel een van de beste Chardonnays die ik ooit proefde! Ha het tij leek te keren! Had ik me zorgen gemaakt voor niets? Was die wijn een goed voorteken? Zou de rest ook meevallen?
En uiteindelijk toch nog vol twijfels op weg naar het restaurant.
Wel, de verrassing was compleet! Supervriendelijke patron die zijn gasten allemaal persoonlijk verwelkomde en alles in de gaten hield, want niets mocht mislopen! En het eten? Menslief, bijna beter dan thuis! Mijn dochter en ik hadden een vispannetje gekozen. Die bleken boordevol zeeverse vis te steken: grote stukken kabeljauw, zalm, scampis teveel om op te noemen, en er was heus niet op de hoeveelheid beknibbeld en het waren niét, zoals dikwiijls het geval is met dergelijke preparaten, onverkoopbare restjes!
Mijn schoonzoon, die zelf kelner-manager is, kon zijn bewondering niet onder stoelen of banken steken. Hij had een smakelijk hammetje gekozen, en mijn vrouw een stuk kabeljauw om U tegen te zeggen! Onze dag kon echt niet meer stuk. Mijn vrouw, die echt een kleine eter is, en heel kieskeurig, zag toch kans het hele stuk kabeljauw smakelijk te verorberen, en dat wil wat zeggen!
En oef alle zorgen en twijfels vielen van onze schouders! De prijzen? Ach, tussen de 14 en 18 euro per man. Maar dan had je ook wel écht gegeten! Stukken beter en méér dan in de dure restaurants in de toeristische zone. We betaalden, elk drie drankjes én een kinderspaghetti inbegrepen, nét geen honderd euro!
En als altijd als je lekker hebt gegeten, kan ook de rest van je dag niet meer stuk, en dat ondervonden we dan ook in de namiddag.
Kortom: een dag, begonnen met veel twijfels, maar een dag om niet meer te vergeten!
En de hond? Die gedroeg zich voorbeeldig! Ontpopte zich als een echte klassehond. Een beest waar je fier mag op zijn en overal kunt mee komen. We hadden zijn puppybrokken meegenomen en ze hem op de grond laten opeten terwijl wij aten. Wel, we hebben hem totaal niet gehoord! Vergaten zelfs dat hij mee was! Ook tegenover mijn vijfjarige kleindochter gedroeg hij zich heel lief en zachtaardig.
En zo zie je maar dat een dag waar je vol twijfels tegenaan kijkt, zich als een prachtdag kan ontpoppen!
Ik heb efkens gewacht tot die moeilijke dagen weer voorbij zijn om dit stukje te publiceren. Om traditioneel denkende mensen niet voor het hoofd te stoten. Doe ik dat toch, sorry dan hoor. Mijn bedoeling is juist om dat zinloos verdriet wat te temperen.
Mensen hebben namelijk de nare eigenschap om hun emoties het hele jaar lang als het ware op te sparen, om het dan in volle geweld te laten uitbarsten op de afgesproken datum! Alsof iemand inderdaad Hallo - Ween! Heeft gezegd. Als ik logisch zou denken, en niet beter zou weten, zou ik zeggen: je reinste comedie. Geprogrammeerd verdriet! Maar dat is het niet. Misschien wél een zekere vorm van cultuurgebonden naïviteit. Ons ingelepeld van in de wieg.
En omdat ik zelf te logisch ben aangelegd, heb ik dergelijke lepeltjes altijd aan me laten voorbijgaan. Maar logica mag dan misschien wel goed zijn, ik ondervond al lang dat het een schoentje is dat jammer genoeg lang niet iedereen past! Het zou nochtans veel nutteloos lijden kunnen besparen.
Misschien ben ik dan wel te ongevoelig op dit vlak, hoewel ik die mensen ergens wel kan begrijpen. Maar desondanks vind ik het belachelijk. 1 november is natuurlijk weer net zon dag geweest. Met zijn allen naar de begraafplaatsen. Met zijn allen nog maar eens met de neus in het al dan niet verwerkte verdriet gedrukt! Het verwerkte weer oprakelend en het onverwerkte nog versterkend.
Het principe op zich kan ik ook nog wel begrijpen: een willekeurige dag, uitgekozen door onze religie om nog even aan de doden te denken. Heb ik niks tegen. Hoeft wel niet voor mij, maar niet iedereen denkt gelijk. Persoonlijk begraaf ik geliefden in mijn hart, en mijn hart kent geen wereldse noch religieuze kalenders. Mijn hart weent als het droevig is, en lacht als het vrolijk is. Niét omdat iemand toevallig een weendag of een lachdag heeft ingesteld.
Tot daar mijn strikt persoonlijke filosofie over Allerzielen op zich. Een filosofie die ik niemand wil opdringen, want elk vogeltje zingt toch zoals het gebekt is, en het zou maar eentonig zijn als we allemaal gelijk zongen.
Maar wat ik dan weer wél walgelijk vind, is de recente modernisering van die dodendag! We moesten hoognodig Haloween gaan importeren uit Amerika, compleet met alle wansmakelijke gekte rond het hele doodsgebeuren! Haloweenstoeten met afgrijselijke lijkenmaskers, de hele stad vrolijk opgesmukt tot dodenstad! En natuurlijk, niet te vergeten: de commercie rond dat hele circus!
De winkels wedijveren met mekaar om de griezeligste etalage! Staan er niet bij stil dat veel mensen juist op dié dag stil en ingetogen hun doden willen herdenken. Geen behoefte hebben aan het belachelijk maken van de dood! Daar geen reden in zien om vrolijk een griezelig feest te gaan vieren.
Hadden ze hun haloween dan nog op een ander tijdstip gepland, maar neen! Nét dié dagen! En wat ik helemààl hypocriet vind zijn mensen die 's morgens staan te wenen aan een graf, en 's avonds de bloemetjes gaan buitenzetten in een spetterend haloweenfeest! Van programmatie gesproken!
Hoé in godsnaam dat gebruik ooit in Amerika is binnengesijpeld mag de duivel weten! Vond het altijd al van onbegrijpelijke wansmaak getuigen. Spotten met de dood doé je nu eenmaal niet in beschaafde landen. En zéker al niet op Allerzielen. Lijkt me echt wel het toppunt van wansmaak. Mensen komen droevig terug van het kerkhof en worden al direct met de neus in een bespottelijke lijkenstoet gedrukt of moeten langs etalages lopen die wel uit een griezelfilm lijken te komen.
Is dàt het enige respect dat onze maatschappij nog voor de doden weet op te brengen?
Neen! Ik begrijp mijn wereld van langsom minder!
En wat ik nog minder begrijp is dat juist ik, die de hele begraafplaatspoespas op Allerzielen aan mijn laars lap dit stukje moest gaan schrijven!
Ziet dan niemand anders de wansmaak van dit gebeuren in, zodat ik me wel verplicht voel er zelf dan maar over te berichten? Noch in de pers noch waar ook zul je zelden iets negatiefs over haloween horen! En toch...
Mijn moederstad is dus Knokke. Mijn gaststad, waar ik eigenlijk een migrant ben sedert mijn pensionering, is Oostende. Het verschil tussen die twee badsteden is hemelbreed. Hoé in s hemelsnaam ben ik hier dan verzeild?
Wel, in de eerste plaats voel ik me overal thuis, vooral als er zeelucht is.
In de tweede plaats ben ik Knokke ontvlucht omdat ik in het huidige Knokke heimwee had naar het echte Knokke! Het vroegere Knokke, met zijn gastvrije en ruimdenkende inwoners! Maar helaas, zó gastvrij dat het overwoekerd werd door rijke vluchtelingen uit het binnenland, die echt wel die ruimdenkendheid wisten te appreciëren en er op af kwamen, maar ze helaas niet zelf konden opbrengen! Ze integendeel langzaam maar zeker vernietigden door eender hoeveel te betalen voor een piepklein woonhokje. Aldus de grondprijzen de hoogte lieten injagen, en nu genieten van ja, van wàt eigenlijk? Van datgene wat ze vernietigd hebben? Want van de oorspronkelijke joviale inwoners is al lang geen sprake meer. Die kunnen zich een vierkante meter grond te Knokke niet meer permitteren!
Gevolg: het is een toevluchtsoord geworden van de beau monde die leeft van schone schijn! In mijn jeugd waren die er ook. Maar ze waren bezoekers. Op weekends. In de vakantie. Nu echter zijn ze inwoners geworden en hebben de originele Knokkenaars verdreven.
In Knokke word je beoordeeld naar het correcte merk van kledij en parfum, en vooral naar het merk en de kostprijs van je auto!
In Oostende word je beoordeeld naar je hond!
Misschien een rare vergelijking, maar ze is correct. Heb ik zelf ondervonden, en wel op dié manier:
Mijn autos waren meestal tweedehands kleine familiewagens. Waar ik er mee kwam, werd ik gewoon aanzien als tja gewoon hé? Noch min noch meer. Gewoon ordinair. Niet de moeite waard er verder bij stil te staan.
Tot ik, door een toevallige samenloop van omstandigheden in de jaren tachtig de kans kreeg en benutte, om een amper twee jaar oude Citroën CX Limousine op de kop te tikken voor een appel en een ei! Nét dezelfde wagen waarmee de Franse president zich liet rondrijden! Supercomfortabele luchtvering, servostuur ook met lucht bediend en ongelooflijk precies en baanvast kortom, echt een wagen om U tegen te zeggen. Ongelooflijk rijcomfort en bovendien Diesel, zodat de brandstofprijs ver onder dat van mijn vorige wagens lag. Bovendien lag het verbuik heel laag door de precies uitgekiende stroomlijn! Met die wagen rééd je niet, die wagen reed jou en bediende je op al je wenken. Puur rijplezier! Alsof je letterlijk zwevend naar je bestemming reed.
En trouwens de enige wagen waarin ik ooit echt graag reed. Want ik ben een geboren tweewieler liefhebber, en dit was wel de enige wagen die me aan het besturen van een moto deed denken. Vraag me niet waarom, maar zo was het.
Verder een geslaagd futuristisch interieur, en lederen zetels waarin je je na 50 kilometer niet ongemakkelijk begon te voelen en je telkens wat moest gaan verplaatsen! Neen! Die sterk kuipvormige zetels namen je als het ware meteen in de juiste houding op en je kon blijven rijden zonder vermoeid te raken. Volledig ontspannen.
Verder dan dat had ik helemaal niet gedacht. De gelegenheid deed zich voor, ik was aan een nieuwe wagen toe, en ik greep de geboden kans.
Maar Na korte tijd stelde ik vast dat mijn wereld onbedoeld veranderde. Waar ik kwam met die wagen was ik plots niet langer Jan Modaal! Neen! Deuren gingen wijdopen en ik werd met het nodige ontzag behandeld! Pas toen ging ik echt begrijpen dat de pluimen de vogel maken! Zéker wel in een mondaine badstad als Knokke! En ocharme wat zegt nu een stomme auto over wie je bent? Maar toch werkt het zo. Zéker daar.
Nu ondervind ik plots hetzelfde in Oostende, maar het gaat niet om kledij of auto. Het gaat om de hond! Wel, ik vind die vergelijking toch wel erg frappant en ik moet toegeven: ik zou ook eerder het Oostendse voorbeeld volgen. Want een hond zegt toch wel degelijk iets over het baasje. Hij heeft toch tenminste een hart voor dieren. Al zegt dat lang niet alles, het is toch een stuk raker dan gewoon iemand achten om het merk van de auto waarin hij rijdt!
Maar zoals elke medaille een keerzijde heeft, ook de Oostendse heeft er een: hoogste werkloosheid van de hele kust. Hoge criminaliteit. Weinig werklust onder de jonge bevolking. Hoog leugenpercentage, want waar je in Knokke aandachtig naar een verhaal mocht luisteren en het ook doorvertellen hier blijkt net het omgekeerde. Hier wordt er maar gewoon doorgepraat, puttend uit de actualiteit of gewoon uit de grenzeloze fantasie. Liegen tegen de sterren op, maar hier wordt dat blijkbaar niet als liegen aanzien. Hier worden eerder de wenkbrouwen gefronsd als iemand de waarheid spreekt!
En wat die criminaliteit betreft: ik ben bij mezelf Oostende CCC gaan noemen: Criminal Coastal City. Waarom ik die coastal ertussen zet is omdat Oostende ontegensprekelijk het hoogste criminaliteitscijfer van de KUST heeft. Maar dat is nog altijd een stuk lager dan veel steden in het binnenland die ik ken.
En dat leugengehalte: best verwarrend in het begin. Maar je went er wel aan en leert ermee leven en er rekening mee te houden. Zoals met alles trouwens.
En onder ons gezegd: liegen is inderdaad helemaal niet zo erg. Een leugenverhaaltje om het gesprek gaande te houden heeft ook zo zijn charme. Zo lang de belogene maar niet denkt dat het de waarheid is en het doorvertelt! En dat is nu juist wat je in Oostende nooit mag doen! Voor de rest is het hier zeker wel okee!
Gek hoe steden die geografisch zo dicht bij mekaar liggen zoveel verschil vertonen! De afstand Knokke-Oostende is 33 km. Daar tussenin ligt Blankenberge. En net als de afstand, houdt ook de mentaliteit in Blankenberge zon beetje het midden tussen de twee.
Het was zaterdag weer zover: Aldi verkocht, naar jaarlijkse gewoonte, tijdelijk hele Serrano hammen. Van Spaanse makelij natuurlijk. Van witte zwijnen uit de Sierra Nevada als ik goed ben ingelicht. Zouden de hoogst levende zwijnen ter wereld zijn. Hoogstaande zwijnerij dus! (Net zoals onze Wetstraat, maar dan smakelijker). Maar ook een topproduct! De hammen worden gedurende één jaar gedroogd in de gezonde berglucht en dan verkocht of geëxporteerd.
Natuurlijk heb ik me er eentje aangeschaft en de buit likkebaardend naar mijn hol gesleept. Snel mijn allerbeste mes nog allerscherper geslepen en snijden maar!
Mensen lieve deugd! Wàt een festijn van smaken: een lekker blondje van Grimbergen, een schoteltje Serranohamblokjes, een handvol zwarte olijven Héérlijk.
En jawel hoor! Jullie lezen goed: hamBLOKJES! Laat die zelfbenoemde keukenbonzen maar orakelen dat een klasseproduct als Serranoham in flinterdunne plakjes moet worden gesneden! Laat ze maar stoven in hun eigen vet, die alwetende TV-koks! Zonde om zon smakelijk product te versnipperen als blaadjes papier en ze aldus even smakeloos te verorberen. Moeten er dan een dipsausje of wat dan ook bij serveren om het nog een beetje smakelijk te houden.
Niks van. Ik laat me niet leiden door modes of trends. Ik laat me leiden door mijn eigen smaak. Blokjes van een goede halve centimeter. Zo in de mond. Je tong proeft al heel even iets! Maar wacht! De voorstelling moet nog beginnen. Want daar raakt het blokje tussen je tanden, en die beginnen te kauwen en te malen. Langzaam komen de smaakstoffen uit het blokje vrij en strelen je smaakpapillen. Heerlijke geneugten verspreiden zich in je mond als indrukwekkende vuurwerkfonteinen! En nét als de vlam der geneugten begint af te nemen ga je blussen met goede teug lekker gekoelde trappist. Dan een olijfje om de nasmaak een beetje te temperen en je voor te bereiden op een nieuw stukje, een nieuw slokje, en een nieuw olijfje.
De eerlijke en heerlijke smaken van de Spaanse hoogvlakten maken zich meester van je lijf en leden en dat gaat zo door tot het laatste stukje jamón de Serrano, het laatste olijfje, en het laatste slokje. En ontwaak je uit die heerlijke, bijna erotische droom. Olé!
Ja! Jullie hebben gelijk: ik ben een culinaire barbaar. Heb de foute smaak. Wil niet mee met de trend. Ben een dwarsligger. Een doorn in het oog van de TV koks, die willen dat we eten zoals zij voorschrijven. En bovendien eet ik nog, net als de oeroude homo sapiens, met de mond. Niét met de ogen! Een ware schande nu de chefs hun gebrek aan kookkunst toch oh zo graag verdoezelen door hun overschot aan kleurige fantasie op je bord! Desondanks blijf ik met de mond, en niet met de ogen eten. Tot spijt van wie benijdt. Om je ogen te bevredigen loopt er trouwens genoeg vrouwelijk schoon rond, zodat die niet te klagen hebben. Maar de tong wil ook wat!
Wat die tegenwoordige koks bezielt is misschien allemaal waar en culinair correct in de eenentwintigste eeuw. MAAR IK GENIET TENMINSTE!
En ik weet echt niet of die trendzetters hetzelfde kunnen zeggen van hun culinaire en oogstrelende hoogstandjes. Laat mij dan maar bij mijn standje blijven. Hoogstaand of laagliggend, het zal me worst wezen! Als het maar lekker is.
Ik weet niet of ik de namen goed spel, maar die twee waren, in mijn jeugd, regelrechte gangsters. Afkomstig uit Antwerpen geloof ik. Wat ze precies op hun kerfstok hadden weet ik niet meer. Het speelde zich af in de late jaren 40 van vorige eeuw.
Hoedanook, die twee waren voortvluchtig. Ik moet toen 8 jaar geweest zijn, en stelde tot mijn verwondering vast dat je geen straat meer in kon lopen zonder dat er politie of rijkswacht aanwezig was. Met mitrailletes op de rug nog wel! Overal. In heel België! Ik vond het reuze boeiend. Eindelijk gebeurde er eens wat in dat saaie, vredige België: gangsters dan nog wel verdorie! Daar had niemand nog van gehoord sedert de bende van Baeckelandt!
Ik zat toen nog in mijn Wild West periode en verslond cowboyavonturen bij de vleet, waarbij zowat overal banken werden beroofd. Spannend! Maar helaas ver van huis. En nu doken plots twee echte gangsters op in België. Het hele land stond op de kop en er werd over niets anders gesproken dan over Mulders en Beekmans. Maar dat was pas het begin!
Plots bleken ze gesignaleerd in mijn geboortestad! Mijn geluk kon niet op al was ik ook wel een beetje bang om die twee revolverhelden tegen het lijf te lopen. De spanning hing in de lucht. Stel je voor! Voor het eerst in mijn leven waren échte gangsters gesignaleerd in mijn buurt!
En naar de gesprekken op straat te oordelen had iedereen ze gezien: taximannen hadden ze in hun taxi vervoerd, winkeliers hadden ze besteld, wandelaars hadden ze zien lopen De wildste fantasieën deden de ronde.
Maar waar rook is, is er meestal ook vuur, en inderdaad, enkele weken later werden ze gesnapt in een leegstaande villa te Knokke, waar ze zich verscholen. In een vuurgevecht daarbij werd ook nog een politieman in de arm geschoten!
Nog vele jaren bleven ze het onderwerp van veel gesprekken, want veel meer gebeurde er destijds niet in België.
Maar goed, de gangsters achter slot en grendel, de goegemeente kon weer rustig slapen, en de journalisten moesten van lieverlee weer over koetjes en kalfjes gaan schrijven.
En ja, jullie snappen het al! Ik bedoel met dit verhaal eigenlijk heel wat anders.
Wat ik bedoel is: in die tijden was het opduiken van een of meer gangsters maandenlang frontpaginanieuws. Mensen die nooit een krant lazen gingen er nu dagelijks een kopen om op de hoogte te blijven. De oplagen gingen waarschijnlijk verdriedubbelen! En bovendien: alle beschikbare middelen en mankracht werd ingezet! Want zoiets kon niet in een beschaafd land. Zoiets moest zo snel mogelijk de kop worden ingedrukt.
Tja, het was dan ook niet niks! Twee gangsters in ons vaderland! Suspence tot en met.
Nu? Een bankovervalletje? Een moordje? Een verkrachtinkje? Ach jongens, hoogstens één dag frontpaginanieuws en daarna naar de fait divers. Van diefstal zondermeer spreken we niet eens meer! Véél te banaal. Véél te dagelijks!
Wat is er, in de laatste 50 jaar, dan wel met ons vaderland gebeurd? Hoe kón men dat laten gebeuren? Hoe zouden Vlamingen die, na 50 jaar op een andere planeet te hebben gewoond, terugkomen, denken over de nieuwsberichten? En vooral: wat zouden ze denken van de politici die dit alles zomaar laten gebeuren? Méér zelfs: het een boost geven door criminaliteit uit alle werelddelen aan te trekken? Naar ons land te lokken met likstokken en stroop?
Hoe zouden ze staan tegenover de clowns die ze in het parlement zien zetelen en met veel geleerde woorden alleen maar gebakken lucht produceren? Heel onveilige lucht dan nog wel! Zouden ze uitbarsten in een schaterlach of zouden ze hun tranen ongebreideld laten vloeien?
Ik heb er het raden naar. Maar heb wél een goede raad voor dergelijke mensen:
Kom niet terug! Blijf waar je bent want hier zul je je ogen niet geloven en alleen maar verloedering zien van jullie eens zo mooi en vredig vaderland. Verloedering van steden en gebouwen. Verloedering van onze cultuur. Verloedering van de mooie waarden waar we eens in geloofden en voor wilden vechten. Tot ons dit verboden werd door de eigen leiders! Tot vaderlandsliefde veroordeeld werd als racisme!
Deze week ving ik nog maar eens zoiets op in het nieuws: er zou dringend werk gemaakt worden van het hervormen van Justitie! Ach ja, lieve Pipos! Droom maar rustig verder! Hervorm maar lustig door tot alles hervormd is. Daarna kunnen jullie dan weer beginnen aan het hervormen van de hervormingen! Wat dachten jullie daarmee op te lossen? Is het toverwoord hervormen nu in jullie midden gedrongen als nieuwe zaligmakende stemmentrekker? Om nog even aan de bak te kunnen blijven?
Hoe hervormd is de politie? Dezelfde, of minder mensen, met nog meer beknotting van hun bevoegdheid, moeten nog steeds hetzelfde werk doen. In een ander uniform en andere structuur. Heeft onwaarschijnlijk veel geld gekost, en ja! Het is hervormd. Maar is het verbeterd? Is de burger nu veiliger? Kan hij nu eindelijk weer op beide oren slapen? Worden criminelen nu niet meer gesteund en aangemoedigd door vadertje staat? Worden ze ook niet meer geïmporteerd? Zijn die bankovervallen, moorden en verkrachtingen nu eindelijk voorbij? Want dàt was toch de bedoeling na de zaak Dutroux? Daarvoor toch moest zoveel geld worden gespendeerd aan de hervorming van de politie?
Maar de zaak Dutroux was nog niet koud of daar kwam de zaak Ronald Jansens alweer boven! Ondanks de politiehervorming die dergelijke blunders juist moest uitsluiten!
En wees gerust! Blunders worden altijd gemaakt op lager niveau. Maar worden wél veroorzaakt door belachelijke regeltjes en wetjes op veel hoger niveau, door mensen die de consequenties van hun domme verzinsels niet snappen, maar daar mag niemand over spreken! Want op hoger niveau doe je niks dat op praktijk gelijkt! En wie niks doet kan ook niks misdoen. Altijd weer zijn de kleintjes, de lui die de hete kolen uit het vuur moeten halen, de schuldigen. Want die groten? Tja, die zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk!
Voor de meeste zaken loopt de politie nu zoveel als met geboeide handen. Bezwijkend onder de wetjes en regeltjes die ernstig politiewerk volledig dwarsbomen! Alsof vadertje staat het zo wil! Alsof vadertje staat tegen elke prijs de criminaliteit en de maffia wil steunen.
Want als het misloopt is nooit de Wetstraat verantwoordelijk. Neen! Er wordt pietluttig gezocht naar pietluttige foutjes die een der kleintjes misschien wel zou kunnen gemaakt hebben. Foutjes die niet kunnen uitblijven in een korps dat gebukt gaat onder de vele onmogelijke regeltjes die elke vorm van ernstig politiewerk in de weg staan!
Soms vraag ik me af of geen enkele advocaat ooit het lef zou hebben om de staat voor het gerecht te slepen als de door haar geïmporteerde misdaad nog maar eens het zoveelste slachtoffer maakt!
De moraal: als een wet tegenwoordig maar in grote mate wordt overtreden, dan wordt het gewoon door de vingers gezien of wordt de wet afgeschaft. Veel makkelijker dan zinnige wetten in stand te houden! Veel veiliger om met 'cleane' misdaadstatistieken te kunnen afkomen.
Rookverbod op café doen respecteren is trouwens véél belangrijker! Dat om de hoek iemand wordt doodgeslagen... nou ja, kijk niet achter de hoek hé? Dan zul je ook niet moeten zeuren!
Sommigen hebben het al gemerkt, anderen niet. Ik ben verplicht geweeest om mijn blog een beetje te beveiligen voor de reclamemaffia, die schaamteloos reclame plaatst via reacties! Meestal ellenlange saaie reclameboodschappen in het Engels. Ik zou zeggen: antireclame eigenlijk, want wie wil nu iets kopen aan spammers? Beter kunnen ze echt niet doen om hun producten de hel in te wensen!
Hoedanook, voortaan dien ik elke reactie die jullie via reageer plaatsen op mijn blog, zelf eerst goed te keuren. Zo ben ik lekker van die reclame af, maar de medaille heeft een keerzijde: na goedkeuring kan het vele uren duren voor de reactie er daadwerkelijk op komt. Ik vraag dus begrip voor deze situatie die niet aan mij ligt, maar aan het feit dat bij Seniorennet blijkbaar nog altijd met postduiven wordt gewerkt.
Tot slot: het gaat er me niet om negetieve kritiek te weren! Integendeel, die zou ik juist appreciëren en zal die zéker altijd goedkeuren.
To the spammers: sorry guys, its useless without my permission! Try elsewhere or go to hell where you belong!
Sinds kort heeft De Lijn beslist dat je enkel maar aan de voorzijde mag instappen op de bus; de achter- en middendeuren dienen voor het uitstappen.
Hoera! Mooi gestructureerd. Gedaan met die eeuwige chaos. Zo ziet de chauffeur tenminste wie instapt en wie betaalt. Ja toch? Neen! Het werkt een beetje anders: de vóóringang dient voor de blanke Vlamingen die betalen. De achterdeuren zijn bedoeld voor de gekleurde tot Vlaming benoemde allochtonen die vinden dat ze niét moeten betalen. Die vinden dat we racistisch zijn als ze moeten betalen.
Tenminste, zo ervaarde ik het deze week nog maar eens.
Stap op de bus, in de ene hand een zak koopwaar, in de andere arm mijn hond. Busje leek propvol. Ook het middenpad. Bleef naast de chauffeur staan omdat er geen andere mogelijkheid was, en liet toen de bus vertrok mijn blikken door de binnenkant dwalen. Nét achter de middenste deur stonden twee allochtonen breeduit de hele doorgang van de bus te belemmeren. Vóór hen stond het middenpad propvol. Daarachter, voor zover ik kon zien, waren de meeste plaatsen onbezet. Ze stonden daar netjes te brabbelen en als prop in de gootsteen te fungeren. Niemand leek er voorbij te durven!
Ja hoor! Met alle Chinezen, maar niet met dendeezen! En ik wurmde me met hond en boodschappentas een weg door de opeengeperste massa. Kwam bij de allochtonen. Weken niet. Ik nog minder. Deed of ik struikelde en trapte hard op de een zijn voet, zodat hij wel moést uitwijken. Liep tussen de twee door en had een zee van ruimte. Zélfs een zitplaats nét achter de deur en de twee allochtonen die me nog even boos aankeken en dan verder brabbelden in hun kleutertaaltje.
Even verder stopte de bus aan een halteplaats. Een jonge blanke man, met een kind in een buggy, stond net vóór die twee allochtonen in het middenste deurgat omdat hij ook geen betere plaats vond met die grote buggy en de weledele heren allochtonen niet tot last wilde zijn door om doorgang te vragen. Niemand had gebeld, dus niemand moest afstappen en bijgevolg bleef hij rustig tegen die deur aanleunen.
Verkeerd gegokt! Terwijl de gewone mensen vooraan nog instapten, vloog die deur plots open, viel de man eruit en kon de buggy nog nét tegenhouden met de voeten. Waarom voor de duivel was die deur geopend? Dat bleek al gauw: een bruin gekleurde allochtone tiener stapte parmantig langs de gevallen man heen de bus op! Door de middendeur! Waar blanken niet mogen opstappen! Maar allochtonen blijkbaar wél!
Handen in de zakken, zich van geen kwaad bewust, niet uitkijkend naar de automaat voor zijn ticket dat hij hoogstwaarschijnlijk toch niet eens had, en met een schouderklopje aan zijn twee collegas liep het bruintje de bus door naar achter en nestelde zich daar zonder enige vorm van schaamte op een zetel. Vooraan waren de blanken nog aan het opstappen en persen, omdat niemand die bruintjes blijkbaar durfde voorbijlopen, laat staan op de tenen trappen.
De blanken in de bus keken mekaar aan er werden veelbetekenende blikken gewisseld, en ik kon niet nalaten om luidop op te merken:
- Tja, je moet maar de juiste huidskleur hebben in België hé?
We zijn allemaal, als behoudsgezinde Vlamingen, gehecht aan onze cultuur en waarden. Enfin, hoop ik toch tenminste. We staan wantrouwend tegenover vreemde culturen, en dat bleek telkens weer terecht. Maar is àlles in onze cultuur dan beter dan in andere culturen? Kunnen we daar echt helemaal niks van leren? Ik twijfel!
Want je kunt een cultuur of religie dan wel kinderachtig, belachelijk of wreedaardig vinden er valt altijd wel ergens iéts uit te leren want niet alles kan slecht zijn.
Zo vernam ik, weer in het nieuws in verband met Dexia, dat Islamitische banken geen interesttoestanden kennen! Je plaatst er een bedrag om het veilig te stellen of gewoon om je rekeningen te betalen, maar interesten krijg je niet, of het nu een rekening of spaarboekje betreft! Interesten zijn taboe in die cultuur. Wat je niet verdiend hebt hoort je blijkbaar ook niet toe! Goed zo! Vind ik.
Wel, ik vind dat daarover na te denken valt!
En nu zou je kunnen zeggen: Hé, dan doe je eigenlijk verlies want meestal vermindert de munt in waarde en is de rentevoet gewoon een middel om die devaluatie te neutraliseren!
Juist! Maar zou het devalueren nog grote vormen aannemen als niemand nog kon speculeren? Noch in geld via de banken en de beurs, noch in vastgoed door telkens weer de prijzen ervan de hoogte in te jagen? Want dààr juist steken de meeste addertjes in het systeem: slimme speculanten verrijken zichzelf schaamteloos door koop en verkoop, en het zal hún worst wezen dat daardoor gezinnen, bedrijven, banken en zelfs hele landen failliet gaan! Me dunkt dat dit systeem misschien lang, maar zéker niet eindeloos kan doorgaan. Want dat zou er op de duur toe leiden dat aan het eind nog één mens al het geld van de wereld in handen heeft en alle anderen verhongeren!
Toch stof om even dieper over na te denken vind ik. Niet dat ik me ooit zou bekeren tot de Islam, maar op dit ene punt hebben ze misschien wel gelijk! Het kan niet dat geld telkens weer meer geld genereert door ons systeem van interesten. Wat heb je zélf gedaan voor de je toegeworpen rente? Dat is noch min noch meer dan gekregen, en niet verdiend geld. Woekergeld eigenlijk! En hoe meer geld je hebt, hoe meer je er bijkrijgt. Zomaar.
Lijkt me niet echt de juiste weg naar een eerlijkere verdeling van het kapitaal! Integendeel, het impliceert dat je alleen maar rijker kunt worden als je al rijk bent! Ten koste van de armen natuurlijk!
Maar, wantrouwend van nature zoals ik nu eenmaal ben, heb ik toch weer naar addertjes onder het gras aan het zoeken geweest! Dat het systeem op zich, mits goed uitgevoerd, een stuk eerlijker is dan het onze, daar moet je me niet van overtuigen.
Maar hoe komt het dan dat in Islamitische landen de sjeiks en emirs zwemmen in het geld en de luxe terwijl de bevolking arm en onwetend blijft? Zit er in dat systeem soms een achterpoortje dat zegt wie wél en wie niét van dergelijke opbrengsten mag profiteren? Een van de vele slimmigheidjes om zelf steeds rijker te worden en de armen steeds armer?
Dat moét wel als ik het zo bekijk. Bovendien zitten dergelijke geniepigheidjes in zowat alle religies. Want religies hebben nu eenmaal als hoofddoel zichzelf te verrijken ten koste van de gelovigen. Wie dat anders ziet is gewoon kinderlijk en hopeloos naief.
Maar het gaat me hier niet over het naar eigen hand zetten van Goddelijke wetten. Het gaat me om de theorie van het systeem, en die vind ik in elk geval een nader onderzoek door specialisten meer dan waard.
Het probleem is wél dat niemand een dergelijke studie, en eventuele invoering van het systeem zal sponsoren, want om dat te doen moet je vermogend zijn. En het resultaat kan alleen maar ongunstig zijn voor vermogenden!
Tja we hebben nog een heel lange weg te gaan alvorens het mensdomme eindelijk eens mensslimme wordt en verder gaat denken dan het grenzeloos en schandalig verrijken van het eigen persoontje.
Een tweede opmerking die ik heb op dat systeem dat profiteurs blokkeert, is dan de handelswijze van de allochtonen hiér! Of profiteren die soms niét van de gebrekkigheden van ons systeem?
Maar ja, dat zullen ze dan wel weer op zijn Moslims van tafel vegen: ze profiteren immers niet van Moslims, maar van ketters, en dàt mag dan wél weer. Zéker als het met achterlijke goedkeuring van de ketterse leiders gebeurt.
Ja, ik liet het me ook ooit wijsmaken: chihuahuas zijn onuitstaanbare keffertjes! Heb het ook dikwijls zelf ondervonden.
Wel, ik ben gelukkig om met Chico het tegendeel te kunnen bewijzen! Een voorvalletje deze week zette me er toe aan dit stukje te schrijven over mijn beest.
Mijn vrouw heeft namelijk gedurende zes dagen een dagelijks spuitje nodig (acute lumbago). Daarvoor komt een verpleegster aan huis. Wel, de eerste morgen rond 11 uur ging de bel. Chico lag te slapen op mijn schoot, maar was natuurlijk onmiddellijk klaar wakker en allert! De huisbel! Er komt iemand! Hij was niet meer te houden van nieuwsgierigheid. Ik stond op, hield Chico in de armen, en ging de deur openen met de parlofoon.
Nu kon ik drie dingen doen: Chico in zijn bench in zijn kamer zetten voor die paar minuten, hem los laten lopen met als gevolg dat hij zéker van nieuwsgierige vreugde tegen die mevrouw zou aanspringen, of hem gewoon in mijn armen houden.
Ik besloot het laatste. Zo kon zijn nieuwsgierigheid bevredigd worden zonder dat hij tegen haar op moest springen. En zo gebeurde. Ze kwam binnen, Chico keek haar nieuwsgierig blij aan en voelde aan mijn uitstraling dat het veilig was.
Gedurende de tijd dat ze in huis was, bleef hij weer rustig op mijn schoot zitten en gaf geen kik. Bleef haar gewoon in het oog houden. De dame begreep het niet! Zegde dat waar ze ook maar kwam waar een Chihuahua in huis was, het één gekef was zo lang ze binnen was. Had daardoor zelfs een grote afkeer van Chihuahuas gekregen.
Wel, nu moet ik toch even ere geven wie ere toekomt: gelukkig volgen wij al jaar en dag de uitzendingen van Cesar Millan (hiernaast), de Mexicaanse hondenfluisteraar op National Geografics. En daardoor hebben we Chico kunnen opvoeden naar zijn steeds terugkerend voorbeeld. Die man is gewoon een fenomeen en begrijpt honden onmiddellijk! Echt een expert in hondenpsychologie! Je zou denken dat hij in een vorig leven zelf hond is geweest, zo goed is hij op ze afgestemd. En reken maar dat ze hém ook begrijpen! Zélf heeft hij thuis een roedel met een veertigtal honden van allerlei rassen!!! Die hem allemaal aanzien als de onbetwiste roedelleider en hem stipt gehoorzamen. Niét omdat hij macht uitstraalt. Wél omdat hij kalmte uitstraalt en die kalmte, samen met wat hij van ze wil, op de dieren weet over te brengen!
Een hond kun je, dat leerden we van hém, geen ongewenst gekef afleren door zélf nog luider te gaan keffen. En helaas is dat nu juist wat veel hondenbaasjes wél doen! De hond voelt dan de stress aan in de stem van het baasje en denkt Ha, ik doe het goed, want baasje doet ook mee. (Hé, is dat bij kleine kinderen niet net zo?)
Helemaal verkeerd dus. Cesar leerde ons dat een hond dan misschien wel weinig verstaat van gesproken taal, maar zich wél enorm laat beïnvloeden door wat baasje uitstraalt. Hondje keft gestrest, baasje ook gestrest door het gekef, en die twee jutten mekaar gewoon verder op tot in het oneindige.
Zodra de stembanden van Chico zich gingen ontwikkelen en hij begon te keffen, vooral dan naar honden op TV en honden die hij door het raam in het park zag lopen, hebben we dat heel kalm aangepakt, de lessen van Cesar indachtig. Hem vastgepakt en strelend gerustgesteld. Zachtjes Neen Chico gezegd. En na enkele weken wierp dat vruchten af. In zoverre dat we zondag een compliment kregen van die verpleegster. Zo had ze een chihuahua nog nooit beleefd!
En toch oh ironie is er één TV programma dat we helaas (voorlopig) niet meer kunnen bekijken met Chico in de buurt!
Juist: The dogwhisperer! Tja daar komen dan ook eindeloos veel blaffende honden in en hem zover krijgen zelfs dààr niet meer op te reageren zal nog wel wat geduld vergen. Maar we krijgen hem wel zover.
Zelfs de hond van de buren blaft telkens als ik op de overloop kom met Chico en de lift neem. Er was een tijd dat Chico daarop reageerde met een gelijkaardig gekef. Nu niet meer! Verspilt er totaal geen aandacht meer aan. Doet of hij niets hoort. Lijkt zich veel hoger te achten dan een belachelijk keffende hond.
En ja hoor, elke dag hou ik weer een beetje meer van mijn hond. Elke dag weer stel ik vast dat hij een eigen persoonlijkheid heeft en heel snel van zijn fouten leert! Of ik hem nog zou willen missen? Voor geen geld ter wereld!
Ach, was het ook maar zo met kinderen! Misschien zou het zo wel kunnen zijn, als beide ouders gelijkgestemd zijn en er niet de voortdurende stress en verantwoordelijkheid van een gezin vol kinderen heerste. Want dan raak je ook gestrest, straalt dat uit naar de kinderen en there we go again!
En nu stelt zich nog één grote vraag: waarom zijn juist chihuahuas zon keffertjes? Ik denk niet dat dit eigen is aan het ras. Het is eerder eigen aan alle rassen, maar de chihuahuas spannen de kroon doordat ze veel meer kans maken verkeerd te worden opgevoed.
Die lieve kleine schatjes zijn toch oh zo hartveroverend, en geen mens denkt eraan ongewenst gedrag af te leren. Geen mens denkt eraan dat in dat piepkleine lichaampje een heuse grote hond schuilt. Een hond met alle gaven, gebreken en streken van alle honden. Een hond die je naar je hand moet zetten. Die je moet opvoeden. Een hond waarvan je nooit mag vergeten dat hij net zoals alle andere honden afstamt van de wolf. En eigenlijk thuishoort in een strenghiërarchische roedel.
Jefke stond uit te kijken voor zijn raam. Bewonderde de blauwe hemel, het groene gebladerte en de veelkleurige bloemen in zijn tuin. En hij dacht dat het goed was.
Het volgende moment trof een zware aardbeving de regio en ging het licht uit voor Jefke! Floep! Stekker eruit hersenen dood. Het lichaam verpletterd onder een zware balk. Als een vlieg onder een vliegenmepper.
Jefke voelde er niets van. Het werd alleen maar donker in zijn geest. Begreep er ook steeds minder van, want daar begonnen wazige zwart-wit beelden de duisternis te doorbreken. Hij spande zich in om die omtrekken te herkennen. Aanvankelijk lukte hem dat niet, maar ze werden steeds feller en duidelijker. En toen zag hij héél scherp en tot zijn afgrijzen het verhakkelde lichaam van Jefke liggen onder de balk. Grote paniek!
Maar het zwart-wit beeld verdween en maakte plaats voor allerlei felle kleuren. Kleuren die steeds mooier werden en tenslotte samensmolten in één felwitte nevel. Een nevel die hem meezoog als in een windtunnel. Wàt een ervaring! Vooral toen de nevel optrok en hij vaststelde dat hij het hele universum aan het doorkruisen was.
Sterren en planeten schoten hem voorbij en in een mum van tijd had hij het complete heelal achter zich gelaten en was er niets meer! Geen zwart, geen wit, geen kleur. Niets. Totaal niets. Totale leegte! Niet eens enig gevoel!
Maar weer veranderde zijn belevingswereld. Vage gestalten kwamen hem tegemoet en lachten hem vriendelijk toe. Gestalten die, scherper wordend, al de vrienden, familie en kennissen bleken te zijn die hij op aarde had gekend.
Ze leken hem iets te willen duidelijk maken. En gaandeweg begreep hij dat ze hem wilden zeggen dat die lichamen niet hun normale verschijningsvorm was. Hem wilden voorbereiden op een enorme shock. Jefke begreep het niet zo goed. Waarom zou je aardse lichaam nu niét je normale verschijningsvorm zijn? Wat was die dan wél?
Maar er werd hem nog meer ingeprent dat hij nog minder begreep. Het duizelde hem allemaal een beetje en hij hoopte dat die nare droom maar gauw voorbij zou zijn. Probeerde in zijn arm te knijpen om wakker te worden, maar er was geen arm. Er was niet eens een lichaam! Nu werd hij pas écht ongerust.
Het schouwspel rondom hem nam steeds weer andere vormen aan. Vormen waarover hij zich verbaasde dat hij ze zag zonder ogen! Heerlijke geuren dreven hem tegemoet, en toch was er geen neus. Nooit gehoorde muziek van nooit gehoorde instrumenten streelden dat wat hij dacht zijn oren te zijn, maar die waren er niet!
Steeds weer nieuwe gezichten doemden op uit het nooit geziene kleurenpalet. Sommige gezichten heel vreemd, maar prachtig gekleurd. Kleuren die met aardse ogen niet konden worden waargenomen. Niet in het kleurenspectrum hoorden!
Andere gezichten dan weer bleken alleen maar uit vale grijstinten te bestaan, waaruit hij begreep dat dit personen waren die helemààl niet meer waren. Verdwenen waren uit het beleven. Alsof ze er nooit geweest waren. Alsof ze op aarde enkel maar voor decor hadden gediend. Om hem een en ander in de weg te leggen en hem de nodige levenslessen te leren. Door hem te pesten, te vernederen, te bedriegen
En tenslotte verdwenen die grijze gezichten helemaal. De revue van het onbelangrijke was gepasseerd. Nu namen de felgekleurde gezichten weer in hevigheid toe en verdreven het grijze. Hij begon te begrijpen dat dit de mensen waren die echt iets voor hem hadden betekend op aarde.
Maar dan plots, net toen àlle vriendelijke gezichten zich samen binnen zijn oneindige gezichtsveld bevonden, gingen ze vervagen. Of neen! Ze vervaagden niet! Ze liepen in mekaar over tot ze nog slechts één en moeilijk te herkennen gezicht vormden. En dan begon ook dàt gezicht als het ware op te lossen en over te gaan in iets enorms. Iets dat hij nog nooit had gezien en ook nooit zou kunnen gezien worden met lichamelijke ogen! Iets dat zijn gehele gezichtsveld innam. Iets, zó mooi, dat Jefke er geen woorden voor vond. Alleen al het aanschouwen ervan deed hem een gevoel krijgen dat hij alleen maar kon omschrijven als lijkend op het aardse gevoel van vlinders in de buik, maar dan duizend keer sterker. Het voelde ook niet zo tijdelijk aan als op aarde! Het voelde integendeel aan alsof het alleen maar kon versterken en tot een eeuwigdurende climax zou leiden.
En een stem fluisterde hem neen drong binnen in zijn geest en liet hem weten:
- Ik ben het universele bewustzijn. De plaats waar je vandaan komt en waar alle goede zielen naar terugkeren. Welkom terug in je eigen midden.
En het ding werd groter en groter, en Jefke werd er als het ware in opgelost. Het werd hemzelf. Hemzelf, samen met duizenden anderen! Anderen die onherkenbaar geworden waren zoals ze deel uitmaakten van dat ene grote geheel.
Nu pas begreep hij wat ze hem eerst probeerden duidelijk te maken over aardse lichamen! Hier waren geen aardse lichamen; aardse lichamen die toch maar oud en lelijk worden om tenslotte te verrotten. Hier was iets anders. Iets veel mooiers en blijvends. Wàt het precies was kon hij nog niet vatten, maar zijn gevoel zegde hem dat hij thuis was van een lange, enge reis. En hij had nog een eeuwigheid om al de geneugten van dit hervonden paradijs te gaan verkennen.
En hij werd niet meer wakker! Wilde niet eens meer wakker worden! Dàt was de droom die hij zijn hele leven had nagejaagd. En uit dié droom zou hij nimmer of nooit nog willen stappen. Niet in alle oneindige eeuwigheid!
En ergens héél ver weg, op een miezerig klein aardkluitje, werd een begrafenis gehouden. Werd vol medelijden geweend en getreurd voor dat arme Jefke!
Straks word ik eenenzeventig, en zowat mijn hele leven heeft bestaan uit nadenken. Tenminste, ik heb natuurlijk vanalles gedaan en meegemaakt zoals iedereen, maar er minder bij gepraat en er des te meer over nagedacht. En ik kan me geen moment herinneren dat ik niét aan het nadenken was. Zelfs van in de wieg! Ik herinner me zelfs (mijn allervroegste gedachte) dat ik me in de wieg lag af te vragen hoe het kwam dat ik het ene moment kon zien, het andere niét. Tot ik ontdekte dat ik mijn ogen kon openen en sluiten En het denken over de dingen des levens was gestart. En eigenaardig genoeg, dat moment herinner ik me alsof het gisteren was! En ik bleef nadenken!
Nadenken over wat ik worden wou. Nadenken over de zin van het leven. Nadenken over hoe ik mijn taak het beste kon vervullen. Nadenken over hoe ik iets kon betekenen voor de maatschappij die me te eten gaf. Nadenken over hoe ik anderen niet tot last moest zijn. Nadenken over hoe iets veel eenvoudiger zou kunnen. Nadenken over het gedrag van mezelf en van anderen
Denken en zoeken. En overal de juiste lessen uit proberen te trekken. Dacht zoveel na dat mensen me, en terecht toch wel, heel dikwijls asociaal vonden. Kon het niet helpen, want wat ik aan het bedenken of zoeken was vond ik, voor mezelf althans, veel interessanter dan een zinloos babbeltje over een banaal en zinloos onderwerp.
Maar helaas, gedachten zijn vluchtig. Het effect ervan op je persoonlijkheid blijft meestal wel, maar de grondgedachte vervliegt en lost op in de tijd. Omdat er teveel gedachten overheen werden gegooid.
En toen ging ik uiteindelijk nadenken over de zin van het nadenken!
Straf hé?
Want ja, wat voor zin heeft het voortdurend te denken, die hele hoop gedachten en conclusies zomaar ergens een plaatsje in je hersenpan proberen te geven, om ze vervolgens weer te laten overwoekeren door weer nieuwe gedachten. Mijn hersenen leken soms wel een rozentuin met hopeloos verwilderde rozen en doornen, waarin een kat haar jongen niet meer terugvindt.
Het allemaal te boek stellen? Welke uitgeverij zou zoiets willen uitgeven? En als je het enkel voor jezelf houdt, dan ligt het daar ook maar te liggen hé? En is niet eens meer vatbaar voor toegevoegde waarden.
En toen ontdekte ik het bloggen! Vond ik eindelijk een uitlaatklep voor die hele stapel opgeslagen en ongestructureerde levenservaring. Ergens hopend er anderen de ogen mee te kunnen openen, maar achteraf beschouwd bleek het vooral voor mezelf goed te zijn! En dat vind ik mooi meegenomen.
Want ik leerde er mezelf beter mee kennen. Nu al die losse en half vergeten gedachten enige structuur begonnen te krijgen vond ik eindelijk mezelf helemaal terug en vooral de redenen waarom ik op een bepaalde manier reageer op een bepaalde situatie. Kon ik terugbladeren naar momenten. Vergeten momenten soms, maar momenten die me langzaam maar zeker voortdreven naar de mens die ik nu ben.
Goed of slecht speelt hierbij totaal geen rol. Het komt er vooral op neer dat je jezelf in schrijftaal bent gaan omzetten en daardoor jezelf ook een stuk beter gaat begrijpen. Alsof eindelijk alles in de plooi valt en alle kleine dingen en gebeurtenissen weer hun invloed op je persoonlijkheid kunnen bewijzen. Een grandioze manier om je vluchtige gedachten in een iets vastere en blijvende vorm te gieten.
En toch ook dat proces dat tot bloggen aanzette heeft jaren geduurd! Jaren waarin ik blogs van anderen bekeek en vaststelde dat dàt niet was wat ik wou! De een schrijft over dagdagelijkse banale gebeurtenissen (de besten nog), de ander plaatst dagelijks een fotootje van zijn tuin van zijn hond van zijn vrouw of brave gedichtjes en gebeden
NEEN! Ik moest méér kunnen halen uit een blog. Als dàt het maar was hoefde het niet voor mij. Tot ik plots een blog ontdekte met steekhoudende waarheden en een vlotte schrijfstijl. Dàt begon er op te lijken. Daar kon je wat van leren. Dàt gaf me een voorbeeld van hoe het verder moest. En mijn blogtrein vertrok. Aanvankelijk nog wat met horten en stoten, zich soms van wissel vergissend, maar altijd weer zoekend naar een definitief concept om verder mee door te gaan.
En helemáál recent, vandaag pas namelijk, ging ik plots nadenken over de zin, MIJN zin, van het bloggen en begon aan dit stukje.
Mijn column over het verdoezelen van eigen schuld als moderne manier van opvoeden was nog maar pas gepubliceerd toen zich alweer een voorbeeld voordeed.
Spelend met Chico, miste hij zijn greep naar een speeltje en had de mouw van mijn pull vast! Tot hier geen probleem, en ik riep af Chico. Wou hij niet! Ging integendeel verder spelen en harder trekken en enkele steken kwamen los. Ik maakte zijn bek los ervan en bekeef hem terwijl ik de losgeraakte steken toonde. Hij begreep het. Droop af met de oortjes in de nek schuifelde langs de muur naar het verste hoekje en zat daar bedremmeld en schuldbewust te kijken. Durfde niet meer naderen. Ik had intens medelijden met hem, zoals hij daar droevig zat, maar wou dat niet tonen. Integendeel! Zéker een half uur bleef ik boos op hem en toonde hem de losse steken, die telkens weer de oortjes naar achter deden gaan.
Schuldbewuster kon de arme stakker echt niet kijken! Toen vond ik het eindelijk welletjes en gaf hem een opbeurende knuffel.
Waarmee ik maar zeggen wil: eigen schuld moét ingepeperd worden. Minstens tot de schuldige zijn schuld voldoende beseft om de fout niet meer te herhalen. Zowel bij mensen als bij honden. Pas dàn is het ongeluk omgekeerd in een geluk en heeft de schuldige iets geleerd.
Het betrof hier inderdaad wél een ongelukje. Maar het grootste onheil had vermeden kunnen worden had hij onmiddellijk naar me geluisterd en zijn greep gelost. En dàt wou ik hem duidelijk maken.
Bij mensen werkt het nét zo maar zo mag het niet meer! Je zou te grote wonden kunnen slaan in de onschuldige zieltjes!
En wat Chico betreft heeft dit voorval ons weer een stukje dichter bij mekaar gebracht, want hij heeft er zéker een goede les uit getrokken. Dat zag je zó aan zijn snoet. En ik hou weer een beetje meer van hem.
Ja elke dag een beetje meer. Over hoeveel mensen kun je hetzelfde zeggen? Mijn persoonlijke ervaring is dat hoe beter je mensen leert kennen, hoe minder je van ze houdt. Bij veel mensen is het dan ook eerder: elke dag een beetje minder!
Moeten honden ons nu persé leren dat het ook anders zou kunnen als mensen maar niet zo eigenwijs zouden zijn? Eerst hun eigen ruiten ingooien door eigenwijs en stom gedrag, domme ruzies soms, en dan hoogst verwonderd zijn als je na verloop van tijd niet meer van ze houdt!
Moet ik hieruit besluiten dat dieren logischer denken dan mensen? Helaas wél!!!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
