Voor mensen die geinteresseerd zijn in de evolutie van Chico, heb ik een nieuwe categorie gemaakt: 'Chicofoto's', waarin alle columns met foto's van Chico voorkomen. Klikken op 'Chicofoto's' onderaan in de marge. Willy
Hiernaast Chico, The Black Stallion op 17 november, gisteren dus, dag op dag zes maand oud, en 2,6 kg wegend. Staat hier geduldig maar koppig te wachten op zijn bazinnetje die zich ergens achter deze vouwdeur bevindt. Daarachter bevindt zich ook de snoepjesdoos, en je weet nooit of ze enkele snoepjes meebrengt!
Ondertussen is hij ook verlost van een vervelend probleem:
Kort nadat we hem in huis kregen, stelden we witte pelletjes vast in zijn vacht, en het arme diertje blééf maar krabben. Nochtans behandeld tegen elk soort parasieten. Twee verschillende dierenartsen schreven nog maar eens allerlei extra medicatie en speciale shampoo voor, die geen barst hielp.
En het werd maar erger! Er werd al gesuggereerd over bloedonderzoek, het nemen van een huidmonster enzovoort. Gelukkig stelden we die drastische maatregelen steeds weer uit.
En gelukkig maar, want iets meer dan een week geleden gaf iemand ( een gewoon hondenbaasje) ons de raad om over te schakelen op vers voedsel. We aarzelden. De dierenartsen hadden ons ten sterkste aanbevolen om toch twee jaar lang speciale puppyvoeding te geven van een goed merk (droge brokken). Bovendien, als de oplossing zó voor de hand zou liggen zouden die dierenartsen dat toch wel moeten geweten hebben?
Ik snapte trouwens het verband niet tussen vachtproblemen en voeding. Tot dat hondenbaasje me zei dat voeding met teveel eiwit er toe bijdraagt dat de nieren een stof gaan afscheiden die tot vachtproblemen leidt. Tja! Hoeveel eiwit zit er in die puppyvoeding en hoeveel is teveel?
Toen hakten we de knoop maar drastisch door en gaven hem enkel nog vers voedsel: gekookte kippenlevertjes, groentjes, rijst en zo. Allemaal dooreen gemengd. En óf hij smulde! Wat een verademing na die droge hondenbrokken, nochtans van een heel duur merk.
En de problemen verdwenen inderdaad! Gewoon door gewoon te doen en het industrieel bereid voedsel vaarwel te zeggen.
En natuurlijk ben ik nog maar eens teleurgesteld geworden in de moderne maatschappij:
Fastfood voor mensen. Fastfood ook voor dieren. Artsen en dierenartsen die elke voeling met de natuurlijke behoeftes van levende wezens verloren hebben, overspoeld als ze worden door folders en monsters van de farmaceutische industrie en de fastfood voedselketens. Ze wisten zich geen raad. Gingen het steeds verder zoeken terwijl de oplossing voor het grijpen lag en nog een pak goedkoper uitviel dan die puppybrokken ook. Ze hadden ons ondertussen al een hele technische uitleg gegeven over de vele soorten parasieten die zon beestje, ingeënt of niet, kunnen belagen. Het duizelde ons!
En dan komt een simpel hondenbaasje met een simpele maar effectieve oplossing!
Wie zei ook ooit dat eenvoud het kenmerk van het ware is? Wel, dat werd hierbij nog maar eens bewezen. Maar om nog in eenvoudige termen te kunnen denken mag je niet al te lang gestudeerd hebben ondervond ik nog maar eens!
Ik herinner me de allereerste keer dat ik het woord racist hoorde. Bijna vijftig jaar geleden. In een tijd dat we hier in België af en toe als rariteit een Chinees zagen een Neger of een Noordafrikaan. We maakten ons daar verder geen voorstellingen bij. Bekeken ze even, vonden ze soms tof in dat ander kleurtje, en stonden er verder niet bij stil.
Toen ging ik eens op vakantie naar Tunesië. Ging op zoek naar de zon, en vond ze daar. Ging op zoek naar een andere cultuur en vond ze daar ook. Beschouwde met enige verwondering een totaal andere wereld, maar maakte me daar totaal geen ideeën over. Laat staan dat ik er kritiek op had.
Op zekere dag had ik daar een gemoedelijk gesprek met een vriendelijke Tunesiër. In het Frans. Spraken ze allemaal correct. Was immers ooit een Franse kolonie. De man vroeg me, kinderlijk benieuwd, of ik een kapitalist was. Ik barstte in een schaterlach los en knikte nee. Helemaal niet. De man was gerustgesteld. Maar even later stelde hij een nieuwe vraag:
- Ben jij racist?
Hé, dat woord had ik nog nooit gehoord! Wat bedoelde hij nou? Snel en logisch als mijn hersenen nu eenmaal denken, kwam ik tot de logische conclusie dat het iets te maken had met vóór rassen zijn. Of toch tenminste voor je eigen ras, zonder expliciete uitsluiting van andere rassen. Wist ik veel dat hen dat op school heel anders was uitgelegd? En natuurlijk antwoordde ik na enige aarzeling bevestigend.
De man reageerde niet, maar de rest van het gesprek verliep enigszins stroever. Ik begreep het niet. Nu wél. Nu hun verkeerde interpretatie van dat woord ingang heeft gevonden in Europa. Nu zelfs ónze woordenboeken dat woord als tegen andere rassen zijn verklaren!
Zo vond ik in een online encyclopedie de volgende betekenissen:
1. racist Uitspraak: rɑˈsɪst de -woord (mannelijk) racisten Zelfst. Naamw. iemand die vindt dat het ene menselijk ras superieur is aan het andere. Mijn commentaar: steekt dat in de structuur , de stam of de uitgang van dat woord? Helemààl niet!
2. racist iemand die discrimineert. Mijn commentaar: toch wel héél ver gezochte uitleg! Discriminatie is ook binnen een ras mogelijk. Is dat dan ook een racist?
3. racist 1) Aanhanger van de rassentheorie 2) Discriminant 3) Persoonsbenaming 4) Rassenhater 5) Voorstander van racisme
Vreemd toch dat niets van die drie verschillende interpretaties overeenkomt met de structuur van het woord racisme? Vergelijk met humanisme! Het ene ras superieur aan het andere? Natuurlijk niet! Wél zijn sommige rassen verder geëvolueerd dan de andere, maar dat ligt enkel en alleen aan de mogelijkheden die het ras geboden kreeg om te evolueren. Mogelijkheden die vooral werden en worden afgeremd door religies en het rotsvaste geloof er in.
Maar goed, als racisme dan persé rassenhaat moet betekenen moet ik me daarbij neerleggen en dat woord dan maar in dié betekenis gebruiken. Maar dan moet ik wel met klem ontkennen dat ik een racist ben. Nooit geweest. Elke mens verdient zijn plek op de wereld en moet het recht geboden worden in zijn eigen tempo te evolueren. Heb ik alle respect voor. Zo lang ze maar niet gaan parasiteren in andere landen en bij andere rassen!
Maar het woord racist blijft me zwaar op de maag liggen! Als een vis met stekelige graten. Als iets dat in onze taalkunde helemaal verkeerd wordt uitgelegd. En vreemd genoeg vind ik in het woordenboek maar één zulk woord. Al de rest lijkt logisch en correct. Waarom dan juist dat éne woord? Drie keer raden wie dàt heeft gedicteerd. En drie keer raden wie er zijn ingelopen om het woord aldus uit te leggen! Ja, zélfs onze taalkundigen liepen er in!
De tweede keer dat ik met het woord te maken kreeg was in mijn politieloopbaan. We kregen het naar het hoofd geslingerd door een Noordafrikaan toen we hem inrekenden omdat hij een meisje met een mes had gestoken.
Er liepen maar een tiental van die specimen rond in mijn stad, maar toen wisten we het wel! Vanuit zijn cel bleef hij ons maar bezweren met alle straffen die Allah op ons af zou sturen. We hadden niet hém, maar het meisje dat hij gestoken had moeten opsluiten, want het was een blanke feeks! Nu hadden we alleen maar getoond hoe racistisch we waren.
En ik begon die rare Islam steeds vreemder te vinden
Betogingen allerhande zijn er altijd al geweest. Meestal gestimuleerd door de vakbonden. Meestal voor een goed doel of een vermeend goed doel. Soms door jankerds, soms ook niet. Soms terecht, soms niet. Maar ze hebben allemaal één zaak gemeen: ze bedoelen het goed. Grote schade richten ze zelden aan, en als dat wél gebeurt is het nogal dikwijls door agressievelingen die gewoon meelopen voor de lol en niét voor het doel. Maar zelfs dan blijft de schade beperkt tot kattenkwaad. Want met agressie bereik je niets en geef je eerder een omgekeerd signaal. Maar om dàt te begrijpen moet je tot een beschaafd volk behoren
Al met al heb ik toch nog nooit Belgen weten betogen voor een crimineel die opgepakt is of neergeschoten door zijn slachtoffer! Dàt is, in een beschaafde staat, toch wel een heleboel bruggen te ver. Dat zoú het tenminste moeten zijn. Maar neen hoor! Tegenwoordig kan en mag alles. De Wetstraat, analoog aan de andere Europese regeringen, ziet het nog altijd als normaal. Tenminste als het om allochtonen gaat!
Maar moesten we nu eens met zijn allen gaan betogen voor de vrijlating van onze brave Ronald Janssen? Zou de Wetstraat dat nog normaal vinden? Natuurlijk niet! We zijn Belgen! Ronald Janssen eveneens! En dàt dat kan nu weer niét. Als we nu nog allochtonen waren, dàn ja!
De laatste tijd worden we steeds meer geconfronteerd met betogingen van allochtonen, en voor toch wel héél andere doeleinden dan wat we gewoon zijn: omdat een van hun lieve crimineeltjes werd neergeschoten door een van zijn slachtoffers Omdat zon lieverdje werd opgepakt door de politie Omdat ze zich gediscrimineerd (???) voelen Omdat ze niet genoeg in de watten gelegd worden Omdat wij racisten zouden zijn en nog meer dergelijke onzin.
De ware reden is echter dat ze, verwend als ze hier worden, zich gaan vervelen en hun ware aard een uitweg zoekt. Een aard, aangewakkerd door onze regering, die maakt dat zij zich boven alle weldenkende mensen en alle wetten verheven wanen. Voor hen mag en kan alles en o wee het slachtoffer dat zich durft te verweren of de politie die durft in te grijpen!
Bovendien, in tegenstelling tot beschaafde mensen, zijn het telkens weer betogingen die verre van vreedzaam verlopen. Integendeel: brandstichtingen, vernielingen, vandalisme en noem maar op. Kan ook niet anders! Het zijn immers betogingen TEGEN een vreedzame maatschappij en VOOR het toelaten van criminaliteit door doodbrave, maar nu eenmaal op criminaliteit beluste allochtoontjes. Waarom gunnen we ze hun pleziertjes niet? Waarom mogen ze niet eventjes een juwelier overvallen voor de lol? En die vernielingen tijdens de betogingen? Niet erg! Het is tóch hun vaderland niet!
Het lijkt trouwens slechts in schijn op betogingen. In werkelijkheid is het oorlog! Oorlog tegen ons volk! Voor hen een makkelijke oorlog eigenlijk, want de vijand reageert toch niet, en daardoor kunnen ze steeds verder gaan.
Hoe dit alles kan? Hoe dit alles niet in de kiem wordt gesmoord? Slechts één reden. Slechts één plaats: de Wetstraat. Broeinest van landverraders, verkozen door een braaf, maar naief volk.
Dat tuig weet zich verdomd goed gesteund door de regering en alle kwaadaardige uitwassen die deze regering in het leven heeft geroepen, en denkt dat het zich alles mag permitteren! Tot en met ons vaderland helemaal verloederen en kapotmaken. En dan hebben ze nog correct gedacht ook!
Al ooit één Belg weten betogen omdat een Belgische overvaller het onderspit moest delven tijdens zijn criminele acties? Een overvaller speelt Russische roulette en kan winnen of verliezen. Basta. Dat zijn nu eenmaal de spelregels. In elk spel kun je winnen of verliezen! Dat zou een hond begrijpen. Dat begrijpt ook elke beschaafde mens. Maar een allochtoon begrijpt dat blijkbaar niet. En de regering al helemààl niet!
Verliezen in een spel? Dat mogen alleen maar de Belgen! Voor de anderen gelden andere spelregels. Alle Belgen zijn inderdaad gelijk voor de wet. Maar allochtonen zijn veel gelijker! En reken maar dat ze zich daar bewust van zijn! Zó happig naar een Belgische identiteitskaart zijn ze dan ook niet! Ze zouden er een deel van hun ongenaakbaarheid kunnen mee verliezen!
En, och ja de regering doet er wel degelijk iets aan: honderd politiemannen inzetten tegen duizenden relschoppers bijvoorbeeld. Lachwekkend! En bovendien zijn die politiemensen totaal niet gemotiveerd, want ze weten best dat ze het verdomd goed gaan moeten uitleggen moesten ze het aandurven er zo eentje te arresteren!
En nu kun je eventueel steeds méér politie op straat plaatsen, er ook steeds meer betalen, maar dat is blussen aan de oppervlakte zonder de vuurhaarden aan te pakken. Die vuurhaarden? Dat zijn onze wagenwijd openstaande toegangspoorten voor criminelen en gelukszoekers! Dat zijn onze snelbelgwetten. Dat zijn onze centra voor gelijke kansen en OCMWs: kwaadaardige uitwassen van een verloederende maatschappij. Dat zijn de vele verwennerijtjes die vreemden hier te beurt vallen. Verwennerijtjes die Belgen niét krijgen. En dat weten die allochtonen verdomd goed. Vandaar dat ze zich zo superieur vinden aan ons! En terecht eigenlijk, want wijzelf zijn voor onze leiders slechts het kaf. Het koren, dat zijn de allochtonen.
En nu mag men gerust het politiepersoneel verdubbelen. Als het er op aan komt is het nog altijd één tegen honderd! Straks zal het leger niet eens meer volstaan! Nou ja het leger? Dat dient eigenlijk om het vaderland te beschermen tegen vijanden. En de Wetstraat ziet nog altijd geen vijand!!! De gemakkelijkste weg trouwens: waar je geen probleem ziet moet je ook niets proberen op te lossen!
Zien ze dat alles echt niet in de Wetstraat? Arme, wereldvreemde Wetstraat. Ooit waren de kloosters de meest wereldvreemde plaatsen in ons land. Nu is dat record verbroken door de Wetstraat! Proficiat!
Van de kloosters kon je het nog begrijpen: kloosterlingen kwamen bijna niet in contact met de wereld en wisten dan ook niet wat er écht speelde. Maar Wetstraatlingen toch wél vermoed ik? Of lopen ze dan geblinddoekt?
Ik kan enkel maar met stijgende verbazing afwachten hoe lang het zal duren alvorens dààr ooit eens de ogen zullen opengaan!
We hebben het allemaal wel eens meegemaakt: jong gezinnetje nog weinig financiële armslag er is een afwasmachine nodig, maar het geld is er niet. Geen probleem. Dan maar, met enige schrik, op afbetaling geprobeerd.
De maanden gaan voorbij en we betalen netjes af. Voelen het bijna niet.
- Hé, dat gaat goed! We kunnen dat toch verder doortrekken? We rijden met een tweedehands autootje; als dat zo makkelijk gaat, laat ons meteen een nieuwe kopen op afbetaling
En het sprookje loopt verder. Huisje, tuintje, modern keukentje, teeveetje, peeceetje allemaal op afbetaling! Kan niet meer stuk! Tot plots wordt vastgesteld dat de schuldenberg zo hoog is geworden dat ze als een loodzware druk op je schouders ligt. Dat je je niéts meer kunt permitteren. Dat je eigendom van de banken bent geworden! Je een lijfeigene voelt!
JA! Dàn heeft het uur der waarheid geslagen. Dan pas ontdek je wat je allemaal fout hebt gedaan! Maar het is te laat! Je kunt er niet meer onderuit.
Vroeger moest je dan maar, vermits je zélf je kont had verbrand, op de blaren zitten.
Tegenwoordig kan het sprookje nog éventjes verder lopen: je vraagt collectieve schuldbemiddeling aan bij vadertje staat. Komt héél hard aan. Je moet nu met een absoluut minimum leven, maar staat tenminste nog niet op straat. De gemeenschap zal nog wel eventjes opdraaien voor je fouten. Er zijn immers nog altijd brave mensen die hard werken en belastingen betalen!
Tot hier een typische moderne gezinssituatie.
Vergelijk dat nu even met de staat? Ze doet de laatste decennia nét hetzelfde! Boven haar stand leven. Zich langzaam maar zeker in het bezit laten komen van speculanten, banken en geldschieters. En voor we het weten is de staat lijfeigene geworden van het kapitaal! Het is voldoende dat enkele speculanten plots hun aandelen verkopen of de zon gaat onder voor het land, afhankelijk als het geworden is van de wereldse financiële structuren.
En nu? In collectieve schuldbemiddeling gaan? Bij wie? Bij de staat? Neen hé, want dié is het juist die in de problemen kwam. Tja, er zal dan wel niets anders opzitten dan weeral maar eens te gaan aankloppen bij de kapitaalkrachtigsten zeker?
Jawel hoor! Dié zullen de staat wel graag zien komen! Daar hadden ze op gewacht! Nu pas zullen ze woekerwinsten kunnen maken! Nu pas kunnen ze een heel land lijfeigen maken. En het land? Dat wordt een land van slaven!
En wie betaalt het gelag? Wie dacht je? De modale Belg natuurlijk!
Zullen we dan schaamrood zien op de wangen van onze ministers? Neen hoor! Die zullen wel een uitleg hebben en niet medeslachtoffers zijn van de ondergang! Desnoods verlaten ze het zinkend schip en gaan elders mooi weer spelen. Deden ze in 1940 ook al! Niks nieuws onder de zon dus.
Hoor ik daar iemand zeggen dat de tegenwoordige politici niet kunnen opdraaien voor de lafheid van de regering in 1940? Misschien niet. Het zijn niét dezelfde mensen. Wél hetzelfde slag van mensen!
Omdat ik nu eenmaal graag voor mezelf in eenvoudige schemas denk, volgt hier het schema dat ik in mijn hoofd heb van de tegenwoordige tijd, gebaseerd op mijn vorig stukje, met de tekst in verkorte versie als geheugensteuntje.
Bedenk dat de wijzer op vijf voor twaalf staat en blijkbaar niemand in de regering van plan is daar iets aan te doen!!!
Tenminste toch niet de écht schadelijke gedeelten er uitsnijden.
Wat de politici dan wél zullen doen? Héél voorspelbaar hoor: belastingen en accijnzen optrekken met de ene hand, terwijl de andere hand lustig verder de parasitaire beschermelingetjes verwent. Met andere woorden: dat wat ze altijd al gedaan hebben en hun enige gave blijkt te zijn! Gezond verstand is wel héél ver te zoeken in de Wetstraat.
Wel, wat mij betreft mogen ze gerust de belastingen verhogen. Meer zelfs, ze mogen van elke Belg eisen dat hij de helft van zijn vermogen aan de staat afgeeft. Dan zou de staatsschuld in één klap opgelost zijn.
Ik persoonlijk zou dat met veel plezier betalen als ik wist dat het de Belgen zou redden! Maar dat zou het niét! Ze zouden het gebruiken om de parasieten verder te beschermen en de jankerds verder terwille te zijn. En het offer zou al even vergeefs zijn als dat van onze voorvaderen die zich kapot werkten en zelfs niet te beroerd waren om voor ons welzijn te sterven in de loopgraven!
Of een democratie dan niet kan werken? Oh jawél! Het ligt niet aan het systeem; het ligt aan het mensdom dat er nog niet klaar voor is.
Veel te veel lukraak kiesgedrag. Veel te veel ellebogenwerk. Veel te veel onkunde. Veel te veel kortzichtigheid. Veel te weinig doorzicht.
Vermits zo weinig mensen alles op een rijtje weten te zetten, zal ik dat nu maar eens doen zie! Waar komen onze problemen eigenlijk vandaan? We hebben allemaal voorouders die gewerkt en gestreden hebben om ons een betere toekomst te kunnen waarborgen. Heel even leek dat gelukt te zijn, maar toen kwam de mot er in. Wat liep er mis, dat nu de ondergang zich zienderogen aankondigt? Waarom is al hun ellende eigenlijk voor niets geweest? Wat waren en zijn de fouten?
Wel, hier is het rijtje:
1. Een democratie blijkt slechts beperkt in de tijd te kunnen werken. Ze eet zichzelf op. Leiders worden door het volk gekozen en willen herkozen worden. Om herkozen te worden moeten ze steeds meer cadeautjes uitdelen. Steeds meer naar jankerds gaan luisteren. Jankerds die nooit genoeg hebben.
2. Teveel luxe leidt tot werkonwilligheid. Van de luxe profiteren is immers veel leuker dan je botten af te gaan draaien. Die luxe wordt trouwens aanzien als een verworven recht! Weinigen onder de jongeren begrijpen nog hoeveel zweet, bloed en tranen het gekost heeft om zover te geraken! En nog veel minder wat het vergt om het zo te houden! Vroeger was het allemaal veel minder evident. Voldoende te eten hebben was een luxe! Je huis voldoende kunnen verwarmen was een luxe. Lopend water was een luxe. Je warm kunnen kleden was een luxe! Als je dàt allemaal kon mocht je niet klagen. Maar nu? Een gezin dat geen twee autos, tien TVs en een vijftal PCs heeft vindt zichzelf al arm! Vroeger zat je op een stoel! Zetels dienden voor luilakken, en enkel de rijken konden zich zetels permitteren en betalen.
3. Door de werkonwilligheid kon de industrie niet meer presteren zoals voorheen en ging terecht klagen bij de overheid. Maar wat kon die doen? De radicaalste oplossing zou er in hebben kunnen bestaan de werkloosheidsuitkering af te schaffen of sterk te beperken. Dan had wel moéten gewerkt worden, wilde men blijven bestaan. Maar dat wilden de vakbonden nou juist niet en er moest een andere oplossing worden gevonden.
4. En ze wérd gevonden: vreemden importeren en dié het werk laten doen. Een tijdlang ging dat goed. Tot die vreemden doorkregen hoe het hier werkt. Tot ze, nog véél sneller dan de Belg, want ze hadden immers niets te verliezen vermits het niet hún vaderland was, doorkregen hoe je met een minimum aan werkdagen van een maximum aan allerhande uitkeringen kunt genieten. Dop, ziekenkassen, vervroegd pensioen en noem maar op. Met andere woorden: hoe ze in een mum van tijd het land konden leegzuigen.
5. Na de migranten, die nog wel van plan waren nét zolang te werken tot ze verder op kosten van de staat konden leven, volgden de asieltoeristen. Die hadden luxe geroken en kwamen er op af!
6. Politici werden Jan- en Sinterklazen! Gooiden de poorten nu maar meteen wijd open en stonden zelfs te zwaaien met Belgische identiteitskaarten: - Kom maar af uit jullie apenlanden! Wordt maar snel Belg. Kom maar stemmen voor ons, de wilde weldoeners met andermans geld! Hier kan het niet meer op!
7. Toen dit alles onze staatsschuld torenhoog omhoog liet schieten zagen de politici nog steeds geen teken aan de wand. Integendeel, ze bleven maar lenen en bleven de schulden maar de hoogte in jagen. Doen ze nog steeds! Tot datgene zal gebeuren dat onvermijdelijk is en dat ik liever niét zou zien gebeuren! Maar het zàl gebeuren. En heel gauw!
8. Ondertussen hadden die clowns ook al kans gezien aan te sluiten bij Europa! De grootste stommiteit aller tijden, want nu moesten we de oogst van ónze inspanningen gaan delen met andere, en soms veel luiere landen!
9. En om het helemààl leuk te maken voor politici, werd ons land in één adem door ook nog maar eens in drie gedeeld. De bevolking betaalde nu drie regeringen in plaats van één!
10. En de jankerds die jankten maar voort. Voor een beter asielbeleid. Voor meer comfortabele opvang voor die parasieten. Voor snelbelgwetten en voor weet ik veel. Wel, ik vraag me af hoe die jankerds zullen reageren als ze aan de pensioenleeftijd komen en tot hun verwondering vaststellen dat er helemaal geen geld meer is voor pensioenen! Dat dit geld verspild werd aan hun eigen redeloze eisen!
11. En de brave burger dan, die zijn hele leven zonder janken braaf heeft gewerkt? Krijgt die dan ook geen pensioen meer? Helaas, neen! Waarom niet? Ga dit maar aan de jankerds vragen! Dié zijn het die de argeloze politici zover kregen dat ze alles wat België ooit had, hebben verspild om het janken te doen ophouden. Uit angst niet herkozen te worden! Alsof die jankerds een meerderheid vormden.
Ben net uit mijn zoveelste zelfanalyse gekomen. Waarover het dit keer ging? Wel, nadenkend over mijn columns begon ik mezelf plots een ouwe zaag te vinden die op alles en nog wat gaat vitten! En ik was weer vertrokken voor een paar uurtjes zelfonderzoek!
Want inderdaad, hoewel ik een hekel heb aan jankerds, vroeg ik me af of ik door al mijn kritiek op de samenleving en de politiek niet ook zon specimen aan het worden was.
Maar ik ben er uitgekomen. En neen. Ik ben geen jankerd. Bemoei me niet met zaken die me niet aangaan of ver van mijn bed liggen. Want de huidige mentaliteit en politiek liggen drommels dicht bij mijn bed. Angstwekkend dicht! Dichter dan de meesten van ons denken, en dat zullen we de eerstkomende jaren wel voelen in onze geldbeugel! Waar ik over schrijf is dus zéker geen ver van mijn bed show! Want ik schrijf, gesorteerd naar leeftijd, over:
- Modern ouderschap: verwennen in plaats van opvoeden. En daar is het begonnen.
- Moderne scholen: altijd het kind gelijk geven om de ouders te paaien. Het verwenverhaal kreeg een vervolg.
- Moderne jeugd: grotendeels rotverwende en waardeloze watjes.
- Moderne volwassenen: Onvolwassen wegens verprutst in hun jeugd!
- Moderne politici: producten van hierboven. Ellebogenwerk tót ; daarna klungelwerk tot en mét.
- Modern en humaan asiel-, migranten- werkonwilligen- en andere parasietenbeleid: onverantwoord en kost ons pakken geld. (Correctie: pakken schuld, want geld is er al lang niet meer). Resultaat: schept nog meer parasitisme.
- Moderne jankerds: stellen zóveel eisen dat ze hun eigen graf delven en veel kans maken nooit nog van een pensioen te zullen kunnen genieten. Juist door hun gejank. Juist door de geldverkwisting die door dat gejank is ontstaan. Juist door de eisen die ze zélf in hun onwetendheid stellen.
Het resultaat van die evolutie komt al goed in beeld aan de horizon voor wie wil of durft kijken.
En toch wil ik niet zeggen dat we in een apenland leven. Dat doen we niet. Nog niet. Want kijk om je heen en je ziet welvaart en luxe. En zelfs als je niet wilt werken of enige bijdrage aan de samenleving wilt leveren, moet je al drommels veel pech hebben om niet van een of andere uitkering te kunnen genieten waarvan je toch minstens kunt leven, en dat kan niet in veel landen worden gezegd.
Inderdaad, nog steeds een land dat (nog) lijkt over te vloeien van melk en honing. Het heden is namelijk nog altijd goed ondanks alles. Dààr wil ik dan ook nooit op vitten. Maar dat beeld strooit ook zand in de ogen van zij die niet verder denken! Zij die niet zien hoe dit alles in recordtempo wordt verkwist. Zij die niet willen snappen welke toekomst ons land nog heeft met een dergelijk beleid. Zij die vandaag leven en niet in staat blijken naar morgen te kijken.
De modale burger lijkt het nog steeds niet door te hebben. Maar ik had het al door van op het einde van de twintigste eeuw. Toen een regering van weldoeners het roer overnam. Toén al zei ik tot iedereen die het horen wilde dat we daar ooit zwaar zouden moeten voor boeten.
Als repliek kreeg ik meestal een licht schouderophalen. Typerend voor de moderne mens die alleen maar aan vandaag denkt, en vandaag had hij het dus nog goed, overstelpt als hij werd door cadeautjes. Cadeautjes die als enig doel hadden de kiezer nòg maar eens te doen stemmen voor die Sinterklazen.
En tot op heden zie ik mijn toenmalige voorspelling alleen maar elke dag een beetje meer waar worden! Had ik dan een bovennatuurlijke gave? Helemaal niet. Hoogstens de gave logisch en toekomstgericht te denken en dat is al meer dan voldoende om in te zien waarop het allemaal zal uitdraaien! We voelen het nog niet echt in onze geldbeugel, maar dat komt alleen maar omdat de sinterklazen lustig en onverantwoord verder lenen om de wilde weldoener te kunnen uithangen! Wie denkt dat dit eindeloos kan is een grote naïeveling.
Een apenland zijn we nog niet, al zitten de apen wél al in de regering. Nu kunnen we enkel nog maar afwachten waarheen die apen ons zullen leiden. Dàn pas zullen we van een apenland mogen spreken.
Ik? Klagen over dingen ver van mijn bed? Nooit vanzenleven! Maar ik zou het liever ver van mijn bed houden, al lijkt die kans wel heel erg klein! Dat is dan ook de enige reden van mijn gezaag!
Zitten is dus een werkwoord. Al heeft het op het eerste gezicht weinig te maken met werken! Voor de meeste mensen is zitten eerder een synoniem van rusten. En toch je kunt behoorlijk moe worden door een hele dag in een bepaalde houding te zitten werken! Rugklachten komen dan ook veel meer voor onder kantoormensen dan onder arbeiders. Al is de diagnose voor veel mensen wel al gauw gesteld in dit geval: kantoormensen zijn watjes!
Toch is niets minder waar, en dat ondervond ik op een eigenaardige manier. Zelf heb ik nooit ernstige rugklachten ondervonden, maar toch
Op zekere dag lag een briefje op mijn bureau: of ik op die dag en uur zo vriendelijk wou zijn aanwezig te zijn in de vergaderzaal. Reden: cursus zitten. Een hele namiddag! Het was getekend door de hoofdcommissaris, en denkend dat het een grap was belde ik hem op.
Het was géén grap! Maar meer wou hij er ook niet over kwijt. Dat zou me ter plekke wel worden meegedeeld zei hij.
Nu had ik al veel gekke dingen meegemaakt, maar een cursus zitten vond ik toch wel de kroon spannen!
Enfin, ik kwam erachter dat twaalf van onze mensen dezelfde uitnodiging hadden gekregen. Mensen van verschillende leeftijd en heel verschillende taken. Dus ook dàt kon mijn nieuwsgierigheid niet bevredigen.
Op de afgesproken dag kwam ik de vergaderzaal binnen en zag daar twaalf verschillende en genummerde bureaustoelen staan! Een manneke maakte zich bekend als cursusleider, en verzocht ons een beetje met die stoelen te spelen. Ze een voor een uit te proberen en zo en dan in gedachten te houden op welk van die stoelen we het liefste zouden zitten om ons werk te doen. Dat begon dus wel al héél raar. Maar kom, om die vent een plezier te doen deden we wat gevraagd werd.
Persoonlijk had ik al snel stoel nummer vijf als mijn favoriet verkozen: simpel, weinig poespas, weinig te regelen, en gewoon comfortabel.
Na een half uurtje gestoeid te hebben was de speeltijd voorbij en konden we op de banken plaatsnemen om nu eindelijk te horen wat dit allemaal te betekenen had.
De man stelde zich voor als vertegenwoordiger in bureaustoelen, legde uit hoe je een bureaustoel perfect afstelt en diste ons een verhaaltje op over hoé je moest zitten om rug- en andere klachten te vermijden. Knieën en voeten in een hoek van negentig graden bijvoorbeeld, en hij gaf ons het voorbeeld van een auto.
Bleek dat elke auto een hellend vlak heeft (niét zoals dat van Ronquieres natuurlijk). Dat vlak bevindt zich op de bodem, helemaal links van de chauffeur, naast de pedalen. Lijkt een uitstulpsel in de carrosserie maar is er niet zomaar voor niets! Het dient om de linkervoet op te plaatsen als die niets te doen heeft, en zorgt er voor dat je rug xxx procent minder wordt belast!
Hé? Daar had ik nu nog nooit op gelet! Had mijn auto dat? s Avonds ben ik natuurlijk snel gaan kijken, en inderdaad, dat hellend vlak wàs er, tot mijn verbazing! In de volgende weken die houding uitgeprobeerd, maar het leek weinig effect te hebben, eerder ongemakkelijk aan te voelen en dus nam ik maar weer mijn oude houding aan.
Maar de les ging door. Nu vroeg hij ons welke stoel onze voorkeur had, en mijn stoel nummer 5 bleek de meeste stemmen te hebben gehaald.
En nu kwam de waarheid van de hele bedoening aan het licht! Uit die twaalf stoelen moest er door ons, twaalf willekeurige bureaumensen, ééntje te worden uitgekozen. Dié zou dan door het stadsbestuur worden besteld voor alle burelen in heel het kantoor.
- Maar let op! Waarschuwde hij. De prijzen variëren van drieduizend tot dertigduizend frank per stuk. De diverse prijzen worden hier nog niét bekendgemaakt. Jullie moeten zelf uitkiezen wélke stoel het wordt, zonder de prijs in acht te nemen.
- Laat het maar nummer vijf worden, was de algemene reactie.
- Ho ho! Niet zo snel! Een stoel kun je niet beoordelen in vijf minuutjes of een uur. Je moet er minstens een hele dag op zitten werken. Dàn pas zul je de verschillen gewaarworden!
En hij vervolgde met verhalen van firmas en gemeentebesturen die voor goedkope stoelen gekozen hadden, die achteraf door rugklachten en daarbij gepaard gaand werkverzuim, héél duur waren uitgevallen voor de betrokken besturen.
- En dus, besloot hij, jullie gemeentebestuur wil niet besparen op de stoelen, maar de rugklachten moeten afnemen en daarom blijven deze twaalf stoelen hier voor twaalf dagen. Elke dag worden ze verwisseld zodat elk van jullie elke stoel een hele dag kunnen uittesten.
En zo gezegd zo gedaan. Toen ik op een dag stoel nummer vijf kreeg (die achteraf vierduizend frank bleek te kosten) zat ik meteen goed en zou zéker bij die keuze blijven. Tegen de avond echter begon ik me minder gemakkelijk te voelen en te twijfelen. Wat stijf en zo
Op een bepaalde dag had ik stoel nummer acht. Een ingewikkeld ding met allerlei instellingen waarbij je, de eerste keer toch, wel een uurtje zoet was om hem juist af te stellen alvorens je kon gaan werken. Maar dat uurtje was gauw ingehaald, want die stoel zat, eenmaal juist afgesteld op je lengte en gewicht, gewoon zalig!
Zat je iets voorovergebogen te schrijven, dan kwam de leuning voorzichtig mee. Niet opdringerig, maar je voelde je rug nog altijd even goed gesteund. Leunde je achterover, dan ging de rugleuning heel soepel mee en bleef je steunen. Wélke houding je ook aannam, de stoel paste zich onmiddellijk en bijna onmerkbaar aan. Alsof het een levend wezen was. Je kon er bijna in liggen!
En ja dat hadden ook de anderen na die twaalf dagen allemaal wel ondervonden, en het werd met algemene stemmen stoel nummer acht.
Een maand later werden de stoelen geleverd en hoorden we dat ze vijfentwintigduizend frank per stuk kostten! Maar de rugklachten en het werkverzuim daalden drastisch en al met al had het stadsbestuur er dus een heel voordelige zaak aan gedaan.
En voor de rest van mijn loopbaan zat ik toch bijna letterlijk op rozen! Vergroeide met die stoel en die stoel vergroeide met mij!
En zo leerde ik dat een goede bureaustoel kiezen niet zómaar gaat. Het eerste gevoel is altijd een vals gevoel! Maar ja, wat kan je anders doen als particulier? Ik ken geen enkele winkel die bereid is je twaalf stoelen uit te lenen om ze twaalf dagen lang uit te testen! Ik vond dat initiatief van die verkoper dan ook bijzonder spitsvondig en bleef hem dankbaar.
En als er één ding is dat ik nog dagelijks mis uit mijn loopbaan, dan is het zéker wel die stoel! Goedkoop is toch inderdaad niet altijd beterkoop!
Met enige wellust koos ik de titel betutteling voor dit stukje! Want ik vind dat echt een van de treffendste woorden van onze taal. Zéker in ons tijdperk! Het stamt namelijk af van wat in beschaafd Nederlands fopspeen noemt, maar in de voksmond tut of tutter. Als ik dus over betutteling spreek, dan heb ik het ook letterlijk over beTUTtelen!
Dit gezegd zijnde kan ik er aan beginnen. Daar gaan we:
Mijn hele actieve leven heb ik doorgebracht in een stad waar politiek een heel ondergeschikte rol speelde. Gelukkig maar! Ook 38 jaar met veel plezier voor deze stad gewerkt. Een stad waar zowat telkens weer de gemeentebelangen de verkiezingen wonnen.
Dat had voor gevolg dat mensen UIT de gemeente de belangen VAN de gemeente konden dienen. Niet aan handen en voeten gebonden waren aan partijen die vanuit Brussel de lakens uitdeelden en dicteerden hoe het moest.
En dat had resultaat: de stad ging bloeien als geen andere in België. Daardoor ook hoefden niet eens gemeentebelastingen betaald te worden door de inwoners.
Het had ook één keerzijde, zoals de burgemeester zélf me ooit toefluisterde: We worden kapotgemaakt door ons succes. Waarmee hij bedoelde dat téveel mensen op een té kleine oppervlakte wilden komen vertoeven of wonen, met allerlei kleingeestige vitterijen tot gevolg.
Want inderdaad, zo herinner ik me een bakker die na lang getouwtrek en een aantal rechtszaken, moegepest was en zijn bakkerij dan maar stopte! Waarom? Omdat één nieuwe inwoner uit het binnenland in een nieuw appartementsgebouw naast hem was komen wonen, een hekel aan de geur van vers gebakken brood bleek te hebben, en de ene rechtszaak na de andere inspande!!! Beetje analoog aan het rookverbod dus! Tenminste, zó begint het dus: steeds meer toegeven aan jankerds, tot de jankerds het voor het zeggen hebben in het land.
Maar desondanks, het systeem gemeentebelangen op zich bleek een succesverhaal. Waarom? Wegens het ontbreken van betutteling! Men kreeg, in Brussel, geen vat op mijn stad, en dat zinde hen niet. Daarom moest de pers de burgemeester, én de stad, belachelijk maken vanwege één ondoordacht woordje, door de burgemeester in een humoristische bui uitgesproken: Frigoboxtoeristen.
Prompt werd dat woord in een heel verdraaide context gewrongen en werd de man, dank zij de pers, gehaat door iedereen die hem niét kende. De anderen wisten wel beter!
Betutteling in zaken waar men geen verstand van heeft, in gebieden waarvan men de mentaliteit niet snapt, is zowat de algemene trend geworden in onze maatschappij. Dààrvoor wordt op straat betoogd. Door mensen die niet weten waarover ze het hebben! Iedereen wil zich met alles bemoeien! Of het nu ver of dicht bij zijn bed is.
Welnu, dit alles was niét het geval in mijn stad. De stad werd voor de volle honderd procent bestuurd door mensen die voeling hadden met de bevolking en wisten waar ze mee bezig waren. O ja er wàren wel uitschieters: sommige gemeenteraadsleden die wél lijfeigenen waren van een of andere partij en gedicteerd van uit Brussel, constant stokken in de wielen probeerden te steken. Probeerden de doelstellingen van hún partij naar voor te schuiven. Maar gelukkig raakten ze, door hun minderheid, nooit ver in hun kwade bedoelingen.
Als voorbeeld kan ik mijn eigen loopbaan nemen: achttien jaar nadenkend motoragent geweest en alle fouten en gebreken in elk hoekje van de stad nauwkeurig in de geest geprent. Massas verkeerservaring opgedaan. Ook altijd stilgestaan bij het psychologisch effect van verkeerstoestanden op de weggebruikers.
En dan plots was het allemaal voor mij en van mij. Moto opzij en ik kreeg zowat carte blanche in verkeersaangelegenheden. Kon mijn geluk niet op en werkte als een paard. Nooit in mijn leven méér of enthousiaster gewerkt. Regelde de verkeerssituatie in de hele stad vanuit mijn comfortabele bureauzetel (*moet ooit eens een stukje schrijven over die zetel!). Een paar beroepsjankerds daar gelaten was iedereen tevreden, en ik zelf niet het minst.
Wel, dat kàn. Ook in de tegenwoordige tijd. Als er maar geen nationale politiek en -betutteling mee gemoeid is. Ik zag andere gemeenten bezig braaf luisterend naar orakelende verkeersbonzen van hogerhand op conferenties. Dan even braaf terug naar de eigen gemeente om het geleerde in de praktijk te brengen meestal uitdraaiend op een regelrechte ramp! Maar ze bleven luisteren en ze bleven rampen veroorzaken! Ze konden wel niet anders, want ofwel was er in hun gemeente geen knowhow aanwezig, ofwel kreeg de knowhow geen kans vanwege de ellebogenpolitiek.
Want er was op die conferenties, in theorie, aan alles gedacht, uitgenomen aan het feit dat elke gemeente zijn eigen specifieke problemen heeft die op plaatselijk niveau moeten worden opgelost door mensen die echt voeling hebben met die gemeente. De universele oplossingen bleken telkens weer een strop!
Als ik nu ga wandelen in de stad waar ik nu woon, doe ik dat met oogkappen. Wil me niet moeien en wil de grove fouten die ik zie in wegeninfrastructuur en gebruik van verkeersborden eigenlijk liever niet zien. Kijk daarom alleen maar naar mijn hond. De rest kan me gestolen worden. Dat is een overlevingsmechanisme geworden. Zoniet zou ik me wel eens kunnen doodkankeren!
Maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Ik ben met plezier gekomen, en ben met plezier gegaan. En waar ik vroeger geen tijd had naar het nieuws te kijken en beter inzicht in de nationale politiek te krijgen, had ik dat nu plots wél! Mijn mond viel open van verbazing. Ik wist wel dat je van de nationale politiek niet veel moest verwachten, maar dat het zó erg was? Dat had ik in mijn ergste nachtmerries niet kunnen dromen!
Een andere blogger, waarmee ik eens het genoegen had een kortstondig maar gezellig onderonsje te delen op een terrasje te Oostende, vroeg me hoe ik het kon waarmaken ELKE dag met iets nieuws op mijn blog te komen! Moest ik zélf even over nadenken! Had ik nooit bij stilgestaan. Bleef gewoon maar schrijven. Zomaar.
Wel Fredje, het is niet moeilijk! De inspiratie komt meestal niet van mij, maar van de vele clowns die dagelijks de revue maken op TV, via andere media, of me gewoon voor de voeten lopen!!! Als ik dàn mijn wondere wereld bekijk, lijkt die me echt wel zó ongeloofwaardig dat ik er wel moét over berichten!
En waarschijnlijk, moest iemand binnen pakweg vijfhonderd jaar mijn blog kunnen lezen, zou hij denken dat ik fantaseer. Dat zoiets gewoon niet mogelijk kan zijn geweest in een samenleving die zich beschaafd durfde te noemen!
In De Graaiende Griek legde ik mijn persoonlijke visie op de feiten uit, en stelde dat we beter af zouden zijn zonder Griekenland.
Wél, mijn wens werd verleden week ei zo na vervuld! Het had er alle schijn van of Griekenland zou vrijwillig uit de Eurozone stappen! Tot grote paniek van alle Europese politici! Waarom die paniek? Wel, vanwege de typisch politieke kortzichtigheid. Kortetermijndenken. Als het onze tijd maar meegaat. Kortzichtigheid lijkt wel de allerbeste eigenschap van politici!
Want ja, op korte termijn wordt het volgende gevreesd:
1. De reputatie van Europa krijgt een deuk! Verliest (tijdelijk) een stuk vertrouwen.
2. In dit geval gaat Griekenland failliet en zien we ons uitgeleend geld nooit meer terug.
Klopt! Als je in korte termijn denkt. Maar op langere termijn zouden we veel meer vertrouwen wekken zonder de ballast van landen die telkens weer moeten gesteund worden en bewijzen niet mee te kunnen met de Europese trein.
En ons geld? Dat zien we sowieso nooit meer terug. Dat was een cadeautje van ONZE politici met ONS belastingsgeld. Heeft iemand onze mening of instemming gevraagd? Heeft één Griek ons daarvoor bedankt? Als Griekenland in de Europese unie blijft, zullen we blijven betalen in plaats van ooit terugbetaald te worden, én blijvend wantrouwig worden bekeken door de rest van de wereld! Griekenland er in houden is dus enkel maar héél kostelijk uitstel van gerechtigheid!
Want hoe moet Griekenland ooit al die miljarden terugbetalen? Waarmee? Die terugbetaling is al net zon mythe als de Griekse mythologie!
Maar langetermijndenken is blijkbaar niet de beste eigenschap van politici. Logisch! Ze doen toch maar hun (korte) tijd, en daarna moeten de nieuwelingen het maar weer zien te redden. Zal dan hun zorg niet meer zijn. Leuke manier toch om je verantwoordelijkheden te ontlopen?
Tja dat heb je nu eenmaal in een democratie!
Wat Griekenland betreft: met een zucht van verlichting kijken de Europese politici uit naar een nieuwe premier in Griekenland! Alsof dié de redding uit zijn mouw zal komen schudden! Alsof dié met een toverdoos zal afkomen.
Welnu, of nu Papandreou of Zorba de Griek aan het roer staat: dat land kàn gewoon nooit meer de schuld terugbetalen dat het gemaakt heeft door boven zijn stand te gaan leven! Tenzij door heel pijnlijke besparingen.
Maar dat is nou net waar de Grieken zich niet willen voor inspannen! Dat is nou net waarvoor ze betogen, schade aanrichten die op zijn beurt moet bekostigd worden, en het toerisme helemaal afschrikken. Het toerisme dat net een van hun grootste inkomsten vertegenwoordigde!
Beseffen die mensen eigenlijk wel dat elke betoging, elke vorm van vandalisme of brandstichting handenvol geld kost en hun financiële situatie alleen maar erger maakt?
En die Papandreou? Die staat gewoon voor een onmogelijke taak, net als wié hem ook opvolgt. De cadeautjes zijn uitgedeeld, het uur van terugbetalen heeft geslagen! Daar kan zélfs Zorba de Griek niet onderuit.
Héél vergelijkbaar met de acht jaar rampzalige regering Verhofstadt waarin ook onze schatkist werd leeggeroofd aan cadeautjes voor het volk om toch maar aan de bak te kunnen blijven! Vooral daardoor heeft nu ook ons uur geslagen en zullen we ook mogen betalen voor dat wanbeheer, enkele jaren geleden. Toén werden de grootste schulden gemaakt! Nú nadert het uur der vergelding snel!
En erger nog: als we blijven stemmen voor dergelijke Pipos verhaasten we onze eigen ondergang alleen maar.
Zomaar een ideetje tussendoor omdat het me nu eenmaal ontbreekt aan andere ideetjes. Sorry!
Ik had het er onlangs nog over dat ik altijd nadenk bij de dingen die ik doe of zie doen. Altijd zoekend of het niet beter zou kunnen. Wel, hier volgt eventjes een voorbeeldje van iets dat veel beter zou kunnen:
Mijn vrouw heeft de gewoonte de harde vloer (laminaat) te vegen met zon stok waarop je een doekje vastklikt. Swiffer of ander merk, komt er niet op aan. Ze doet dat terwijl ik in de badkamer ben. Nadien stofzuig ik de tapijten, en ook dat doekje. Al doen de meeste mensen dat laatste niet, op die manier gaat het verschillende weken mee in plaats van één keer. En toch
Telkens weer valt het me op dat het doekje na gebruik slechts twee strepen vuil vertoont: net op de lijnen van de voorkant en van de achterkant van de houder. Daar tussenin blijft het doekje nog bijna maagdelijk, evenals op de omgeslagen gedeelten natuurlijk. Logisch ook: het zijn vooral de voor- en achterkant die het vuil opnemen naar gelang je vooruit of achteruit veegt. Tegen dat het midden van het platte vlak aan de beurt is, is het vuil al opgenomen.
Bijgevolg, als je dan het doekje na vervanging bekijkt, is eigenlijk hooguit 20% van het volledige oppervlak effectief gebruikt! Zonde toch? 80% van de betaalde prijs wordt gewoon maagdelijk in de vuilzak gegooid!
Tja, geen probleem in een wegwerpmaatschappij: de fabrieken moeten ook draaien en de afvalberg laten we wel over aan onze achterkleinkinderen!
Maar toch, omdat ik nu eenmaal geen product van de wegwerpmaatschappij ben, moest ik gaan nadenken over hoe die doekjes veel efficiënter zouden kunnen worden gemaakt en gebruikt: als de fabriek ze nu, in plaats van in rechthoekvorm, op een rol verkocht, zoals keukenrollen. Een rol die kan worden vastgeklikt en geblokkeerd op een stok en vegen maar! Vanwege het rolvormig grondvlak zal geen maagdelijk middenvlak meer overblijven op de rol maar zal de hele onderkant het stof hebben opgenomen. Na gebruik de rol enkele centimeter doortrekken naar een tweede (lege) rol die op de stok gemonteerd zit, en opnieuw vastzetten met een klemsysteem. En zo maar doorgaan tot de verse rol leeg is. De gebruikte rol kan dan integraal weggegooid worden en is gegarandeerd over de volle oppervlakte gebruikt.
Als hiér geen lekkere gratis tip in zit voor de industrie dan weet ik het ook niet meer! Wie springt in dat gat in de markt?
Dom van me dat idee zomaar te grabbel te gooien? Helemaal niet! Mocht iemand het ooit maken, geïnspireerd door mijn idee, dan ben ik al lang gelukkig het in de handel te kunnen vinden voor eigen gebruik, én beloond door het besef weer een stukje te hebben kunnen bijdragen tot het menselijk comfort. En naar mijn maatstaven gerekend zou dat al heel goed betaald zijn. Meer moet dat écht niet zijn voor een stom idee.
Trouwens: de meeste uitvinders schoppen het niet ver. Ofwel betalen ze zich blauw aan een patentbureau voor een patent dat ook maar heel relatief is, ofwel moeten ze over een enorm vermogen beschikken om hun bedenksel zélf helemaal te fabriceren en op de markt te brengen.
Of ze doen meteen een beroep op de industrie en weten daar hun uitvinding in het beste geval te verkopen tegen een appel en een ei!
Of het systeem dan zo oneerlijk is? Neen hoor! En dàt is nu juist de reden van dit column: bepaalde misverstanden over industriëlen van de baan helpen. En ik heb het hierna wél over verstandige industriëlen. Er zijn er namelijk ook nog andere! (Zoontjes van bijvoorbeeld)
Want kijk, die industrieel in kwestie moet enorm investeren in een nieuw product: er moeten immers nieuwe machines worden ontwikkeld voor de vervaardiging; hij moet gokken of het ding ook verkoopbaar zal zijn. Contacten leggen met de groothandel. Er komt héél wat bij kijken alvorens een product van de ontwerptafel bij de klant terechtkomt. En blijkt het een sof blijkt er geen vraag naar ja, dan is hij natuurlijk de pineut. Ook bestaat het risico dat het product aanvankelijk wel verkoopt, maar dat de verkoop daarna stilvalt wegens bepaalde onvoorziene nadelen. Ook dàn komt hij niet eens uit de gemaakte kosten.
Met andere woorden: hij neemt een pak risicos méér dan de bedenker, én is uiteindelijk diegene die het aanvankelijk dode product tot leven wist te wekken.
Als je dit alles overweegt, kom je toch tot de conclusie dat de inbreng van zon uitvinder toch een pak minder is dan men denkt. Maar ja, zonder hem zou het product er ook wel niet geweest zijn.
Nog stof tot nadenken is het feit dat een verstandige industrieel vooral voor ogen heeft zijn kapitaal zoveel mogelijk te verhogen en daarvoor zoveel mogelijk winst moet proberen te maken. Voor zichzelf? Neen, niet helemaal! Vooral om de firma draaiende te kunnen houden, werkgelegenheid te kunnen blijven bieden, en tegen een stootje te kunnen als het eens wat slechter gaat!
Werknemers zien dat dikwijls heel anders; vinden hun baas een vrek en/of een slavendrijver. Maar zijn toch maar wàt blij dat ze ook in moeilijke tijden aan de slag kunnen blijven. Staan ze er wel eens bij stil dat dit juist door de spaarzaamheid en het doorzicht van die baas komt?
Logisch denken is, als ik het goed voorheb, tegenwoordig ook een vak op school. Als dat in de juiste banen wordt geleid kan dat wel positief werken. En toch vind ik logisch denken op zich niet echt zaligmakend. Er ontbreekt iets: humanistisch denken. Wat dan weer net het omgekeerde is van wat de meerderheid van de wereldbevolking doet.
Die meerderheid? Die denkt egoïstisch! Eigen persoontje eerst. Eigen persoontje heeft altijd gelijk. Eigen persoontje is de beste! Eigen initiatieven zijn van hoogstaand allure. Die van anderen zijn verwerpelijk.
Maar denken vanuit humanistisch standpunt? Denken vanuit het standpunt van die zeven miljard mensen met wie je de wereld deelt? Oh ja , dat kan nog nét: als er misschien voordeel uit te halen valt, als je je ermee in de belangstelling kunt werken, als je daarvoor kunt meelopen in betogingen van jankerds ja, dàn lijkt het wel te kunnen. En dan nog meestal voor ondoordachte doelstellingen.
Maar jezelf, bij belangrijke beslissingen, helemaal wegcijferen en gaan voor het algemeen belang? Zélfs als je eigen persoontje er door benadeeld wordt? Dàt is dan weer een brug te ver. Maar die brug wordt dan maar snel omzeild door te stellen dat jouw belang identiek is aan het algemeen belang. Dat het algemeen belang gediend is met jouw belang.
En dààr is het eigenlijk telkens weer waar het op neerkomt! Je eigen belang maar duidelijk demonstreren en opdringen aan anderen, en vinden héél humanistisch bezig te zijn! Humanisme als dekmantel voor egoïsme.
Ja toch? Neem bevoorbeeld het feit van een kind te adopteren uit de derde wereld. Toch wel erg humanistisch hé? Ach jongens, zwijg stil! Geef toch eindelijk eens toe dat het de zoveelste daad is die je uit puur egoïsme verricht! Heb toch eens het lef een koe een koe te noemen! In werkelijkheid is het noch min noch meer dan je kinderwens bevredigen als het niet op een andere manier kan. Punt en amen! Meer moet niemand daarachter zoeken! Je doet, uit puur egoïsme, een enorme gok! En net als bij een gemiddelde gokmachine is de kans op goede afloop erg miniem.
Telkens ik weer met de neus op dergelijk egoïsme word gedrukt, stel ik me de vraag wat er later dan zal gebeuren in die families. Alleen al de erfeniskwesties bevoorbeeld. De geadopteerde kan zich in een enkel geval ontpoppen tot een lieve mens, maar ook als een complete gangster. En dan komen de ouders te sterven en de natuurlijke kinderen moeten de erfenis met die gangster delen. Of met een persoon waarmee ze totaal geen voeling of band hebben kunnen ontwikkelen vanwege zijn anders zijn!
Dat is dan nog maar één zaak. Maar de geadopteerde vreemdeling zélf? Is die gelukkig in een cultuur en samenleving die niet de zijne is? Vindt hij vrienden in die cultuur? Een partner? Want hoé humaan en globalistisch sommige mensen ook zijn serieus contact of partnerschap met een vreemd ras blijkt toch dikwijls nét teveel van het goede. En zelfs als het dat niét is, dan blijken gemengde huwelijken ook telkens weer op een catastrofe uit te draaien. Het is immers al moeilijk om dagdagelijks met een partner van eigen ras om te kunnen. Hoe moet dat dan met een van een ander ras?
Ach ja, ik weet het. De stap wordt dikwijls toch maar onbezonnen genomen, gebaseerd op het exotische en erotische effect. Maar dat effect is meestal slechts van korte duur! Vooral als de vele onoverbrugbare verschillen aan het licht komen.
Hoedanook, de egoïstische daad een kind uit een vreemd ras te adopteren kan veel gevolgen hebben, maar weinig gunstige. Noch voor het kind zelf, noch voor de familie.
Moesten mensen minder egoïstisch, en meer humaan gaan denken, en vooral meer toekomstgericht, zou al een pak leed uit de wereld kunnen verdwijnen.
Of dat adoptiekind in zijn eigen cultuur welvarender zou zijn geweest? Waarschijnlijk niét. Maar wij denken veel te veel in termen van welvaart en veel te weinig in termen van geluk en samenhorigheid!
Ik denk wel dat een leeuwenwelp ook gelukkiger zou zijn als hij hongerig in een leeuwennest ligt, dan op een berg voedsel in een slangennest!
Humaan? Adoptie van rasvreemde kinderen? Kom nou!
Ik wil nu ook niet beweren dat onder dergelijke adopties geen echte succesverhalen steken! Dat zijn dan de verhalen die de pers halen. Wedden dat er vele honderden heel andere verhalen zijn die ver van de schijnwerpers gehouden worden? Zoals ik al zei: het is een gok. En wie gokt heeft altijd wel een kleine kans op succes, anders zou gokken totaal zinloos zijn.
Maar in dit geval is het wél gokken met mensenlevens!
Ik heb het al gezegd: ik ben een fervent racist, maar dan in de positieve en ware betekenis van dit woord en niet in de omgekeerde (politieke) betekenis die achterlijken er meenden te moeten aan geven.
Een racist is vóór rassen, net zoals een humanist vóór mensen is. En ja hoor! Ik ben vóór rassen en volkeren en vind dat ze, net als wij in het verleden, de kans moeten krijgen aan hun eigen cultuur en religie te sleutelen tot ze een leefbare en eerlijke samenleving hebben weten te creëren, zonder inmenging van buitenaf.
Tot ze begrijpen dat je je maar kunt voortplanten als je de kroost ook kunt voeden. Tot ze begrijpen dat ze dit nooit zullen kunnen zo lang hun religie de wetenschap verdrukt. Tot ze begrijpen dat ze het in eigen land moeten oplossen, en niet naar sinterklazen onder andere rassen moeten gaan zoeken. Noch in de hemel, noch op aarde!
Eens ze dat alles hebben begrepen zijn ze rijp voor verdere evolutie. En dat kunnen ze maar op één manier begrijpen: het zélf ervaren met honger, bloed, zweet en tranen. Net als onze voorvaderen. Dàn pas zal het tenvolle zijn doorgedrongen, en geen seconde eerder.
Bij ons heeft dat vele honderden jaren moeten duren. Vooral dan ook weer vanwege onze religie die een zware rem op de wetenschap legde. Maar wij hebben tenminste de tijd gekregen die we nodig hadden om dat te overwinnen zonder bemoeienissen en betutteling van buitenaf!
Waar zouden wijzelf trouwens staan, als onze voorvaderen op hun gat waren blijven zitten vóór hun hutje, levend van wat het bos hen bood, het bos helemaal uitputtend en onvruchtbaar makend en zich onverantwoord voortplantend als tijdverdrijf? Niet denkend aan hoe dié kroost ook weer nog door ditzelfde bos kon worden gevoed? Niét denkend aan hoe dit alles op een positieve manier te verbeteren? Niet éérst denkend en daarna kinderen makend? Gewoon bij de pakken blijven zitten en hopen dat er wel ergens een grote god dit alles wel zou goedmaken? Hém de eigen verantwoordelijkheden toegooiend? Wat zouden wij nu zijn als onze voorvaderen aldus hadden gehandeld?
Wel, waarom dan gunnen we de andere rassen ook niet de kans te evolueren door hun negatieve ervaringen met die grote god die helemààl niet tussenkomt en enkel in hun fantasie bestaat? Hen zelf laten inzien dat ze die god enkel maar fantaseren om hun eigen verantwoordelijkheden te ontlopen?
Waarom willen we ons met alle geweld moeien? Alles proberen te forceren, met als gevolg dat alles mislukt? Waarom laten we ze niet de kans zelf te ontdekken hoe hun religie als enig doel heeft ze arm en onwetend te houden? Denken we dan zo alwetend te zijn en te vinden dat we een evolutie in de menselijke geest die eeuwen vergt, in één of twee generaties kunnen bewerkstelligen?
Denken we dan heus dat ze het met tijd en boterhammen niet zullen doorkrijgen als ze vaststellen dat, als ze niets doen, niets leren, niets uitvinden, en zich maar blijven voortplanten als de konijnen, het ook helemaal spaak zal gaan lopen? Dàn pas is het moment gekomen dat ze zullen inzien dat ze zichzelf op die manier alleen maar naar de verdoemenis helpen. Eerder niet, en zéker niet als de beschaafde wereld steeds weer klaar staat hulp te gaan bieden en we ze ook zelf met open armen ontvangen in onze cultuur. Ze niet laten integreren, maar óns, in ons eigen vaderland, gaan integreren in hún cultuur. Ja, zélf gaan denken als zijzelf, en hun eisen in wetten omzetten.
Want je zult me toch niet vertellen dat de antiracismewet niet door hén werd gedicteerd? Het verkeerd uitgelegd woord racisme alleen al komt wel degelijk van hen, want zelfs ònze politici en taalkundigen kunnen niet zo stom zijn om dat verheven woord zo verkeerd uit te leggen!
Ik vind dat andere culturen dezelfde kansen als wij moeten krijgen. Het kan lang duren alvorens het licht wordt gezien in de duisternis. Vooral als religies er zich gaan in mengen. Maar ze zouden er ooit wel uitkomen op eigen houtje en met eigen middelen. We moeten ze enkel maar de kans geven en een vijfhonderdtal jaar geduldig wachten. Maar dat doen we juist niét! We willen persé onze melk en honing delen met hen, maar bereiken daarmee net het omgekeerde effect.
Voor hen is de overgang te plots, en voor ons luidt het de ondergang in omdat die mensen nu eenmaal niet zomaar van de ene cultuur in de andere kunnen stappen. Dat vergt eeuwen! Dat hebben we zélf ondervonden. Maar neen! De beschaafde wereld wil die evolutie met alle geweld forceren. Met alle negatieve gevolgen vandien natuurlijk!
Want omdat ze niet zomaar eeuwen evolutie kunnen overslaan en overstappen naar onze cultuur, en dat ook helemaal niet wordt aangemoedigd door onze leiders, vinden ze dan maar dat ze ónze cultuur naar beneden moeten halen! Meeslepen in een middeleeuwse afgrond. En weer staan onze politici klaar om ze gelijk te geven en hun het pad naar de ondergang van ons allemaal, te effenen.
Juist nu we op het punt stonden een supergelukkig volk te worden in een superveilig land!
Juist nu de onmenselijke inspanningen van onze voorouders begonnen te lonen!
Juist nu onze sociale voorzieningen tot de beste ter wereld behoren
Juist nu gaan in de Wetstraat hersendode clowns zetelen die vinden dat ze nu maar eens uit humanistisch oogpunt al het schuim van de hele wereld moeten binnenhalen en zo snel mogelijk Belg verklaren zodat ze voor hen kunnen stemmen!
Schuim? Jawél! Schuim dat niet rasgebonden is wel te verstaan. Geen enkel ras bestaat enkel maar uit schuim, maar elk ras hééft wel zijn schuim. Profiteurs en criminelen zijn ook altijd de eersten om van de geboden kansen te gaan genieten! Liever dan te vechten om de levensomstandigheden van hun eigen ras in eigen land te verbeteren gaan ze van andere rassen profiteren. Mét de hulp van de naïevelingen onder die rassen! En als die naïevelingen dan ook nog grotendeels in de Wetstraat zetelen kan hun geluk niet meer op. Het wordt dan immers gelegaliseerde criminaliteit!
Ik? Racist? Jawel hoor! Ik respecteer alle mensen, van welk ras ook, die niet te beroerd zijn om in eigen land op te komen voor betere omstandigheden. En als ze daarvoor zowel hun geïndoctrineerde religie als hun op winst beluste leiders als hoofdschuldigen weten te herkennen is de kans op succes héél groot! Biédt ze dan verdorie die kans! Gééf ze de vijfhonderd of duizend jaar die ze daarvoor nodig hebben! Hadden wij die soms ook niet nodig? Of vergeten we dat maar liever?
De natuur zélf beschermt trouwens de rassen die het via de evolutie van de mens heeft geschapen: elk zijn kleurtje, zijn gelaatstrekken en zijn stukje wereld. Kon het onderscheid duidelijker gemaakt worden? Wat ze met dit stukje wereld doen is hún probleem. Brengen ze het om zeep, dan moeten ze het maar opnieuw zien op te bouwen en leren van hun fouten. Een heel natuurlijke taak voor stervelingen. Misschien wel dé taak en dé reden van ons bestaan op aarde.
Die taak kan noch mag door andere rassen worden overgenomen of ze op de schouders worden gegooid. Niemand kan verantwoordelijk worden gesteld voor de fouten die in het verleden in andere werelddelen door andere rassen werden gemaakt! Dàt kan de natuur nooit bedoeld hebben en is bijgevolg helemaal tegennatuurlijk. De enige mogelijkheid tot natuurlijke evolutie is leren van je eigen fouten door er met de neus te worden in gedrukt. Zo lang de beschaafde wereld dat niet begrijpt of niet voldoende humaan vindt zullen de problemen enkel maar erger worden!
En weeral kan ik teruggrijpen naar het voorbeeld van het hedendaagse luie gedeelte van de jeugd: van zodra onze samenleving op grote schaal de fouten van haar kroost is gaan bedekken met de mantel der liefde, zijn steeds meer regelrechte ettertjes en watjes de wereld ingestuurd als volwassenen! Door die helemaal tegennatuurlijke handelswijze natuurlijk!
En zoals alles wat tegennatuurlijk is: vroeg of laat wreekt dat zichzelf. Zowel op familiegebied als op mondiaal gebied.
Maar ja het wordt niet gesnapt. Nóg niet! Het ziet er naar uit dat het pas zal gesnapt worden als het te laat is.
En last but not least wil ik even de link leggen met UFOs! Die worden zowat overal waargenomen. De meeste waarnemingen zullen wel fantasie zijn of verkeerde interpretaties van natuurverschijnselen. Maar waar rook is, is er altijd vuur. En ik heb sterk de indruk dat we toch wel heel nauw bekeken en beoordeeld worden door hoger ontwikkelde culturen uit ons heelal. Waarom maken die dan geen contact?
Het antwoord ligt vervat in dit column: ze zijn slimmer dan wij, en willen ons de kans geven op eigen houtje te evolueren tot een volk waarmee verstandig te communiceren valt. En dat is nog lang niet het geval! Maar ze zijn niet, zoals wij, haastig. Ze gunnen ons de tijd die we nodig hebben. Is dat duizend jaar? Wel, dan moet het maar duizend jaar zijn. Liever dan ons over te halen toe te treden tot een gemeenschap die we helemaal nog niet aankunnen en ons aldus grote rampen te laten veroorzaken!
Er zijn zo van die dagen dat je wakker wordt, vervuld van negatieve gedachten en twijfels:
- Oei! Vandaag zijn dingen gepland die helemaal in het honderd zouden kunnen lopen! Was het maar al avond!
Maar dikwijls ook zijn het juist dié dagen die voor onvergetelijk mooie momenten gaan zorgen. Momenten die je wilt koesteren! Momenten die, eenmaal een herinnering geworden, juist bij de mooiste uit je leven horen. Maar helaas, dat weet je nooit op voorhand!
Zo verging het me ook enkele dagen geleden. We verwachtten bezoek. Van mijn dochter, schoonzoon, en jongste spruit, een meisje van vijf. Komen niet zo dikwijls, gezien de afstand en hun druk leven. Maar nu toevallig juist op een datum die volgens de maatstaven van onze maatschappij droevig moest zijn. Mijn vrouw was al niet in haar beste doen en eerder droevig gestemd Oei! Wat gaat dat worden?
We hadden ze een etentje beloofd, maar tot overmaat van ramp bleek het enige restaurant dat we vertrouwden net dié dag gesloten! En we wilden zéker niet in schande komen. Wat nu?
Omdat we al sedert jaren niet meer op restaurant gaan vanwege het rookverbod, en ook omdat we voorheen zelden een restaurant vonden waar je minstens even goed kon eten als thuis, behalve dat éne dat net nou gesloten was, zaten we dus met een groot probleem!
En ik had gegokt! Nét naast de Melrose, ons stamcafé, bevindt zich De Katteie. Een restaurantje dat er nog niet zo lang is, en voorheen op de Zeedijk was gelegen. De Katteie is trouwens Oostends voor strandhoofd.
We hadden er wel al eens wat gedronken op het terras, maar hoe de keuken was wisten we totaal niet! En toch wilde ik de gok maar wagen.
Volgend probleem: we vonden het ding niet in het telefoonboek! Niet moeilijk, want ik spelde de naam verkeerd. Alle elementen leken zich te verzamelen om als donderwolken een mooie dag naar de knoppen te helpen!
Dan maar op zijn ouderwets: tijdens een wandeling met Chico ging ik dan maar mondeling bestellen voor 4 personen + kind + eh hond? Bleek allemaal geen probleem, en de reservatie werd genoteerd.
Na een Scotch te hebben gedronken ging ik buiten nog eens de geafficheerde menus bekijken. Huisgemaakte garnaalkroketjes leek me al wat voor mijn vrouw verschillende vis- en vleesgerechten, allemaal niet te duur. Of het ook goed was, bleef echter de vraag. En vol twijfels dan maar terug huiswaarts.
De volgende dag was dus De dag! Vol twijfel opgestaan, angstig het bezoek afwachten, hen verwittigen om niet op de pianist te schieten als het eten tegenviel. Bovendien angstig voor de hond. Hoe zou dié zich gedragen, de eerste keer op restaurant met de baasjes?
Dan thuis eerst een aperitiefje had een fles witte Chardonnay wijn in de frigo staan, eens gekregen van vrienden, maar of ze lekker was? Totaal geen idee van.
Maar ze wàs lekker. Zondermeer. Wel een van de beste Chardonnays die ik ooit proefde! Ha het tij leek te keren! Had ik me zorgen gemaakt voor niets? Was die wijn een goed voorteken? Zou de rest ook meevallen?
En uiteindelijk toch nog vol twijfels op weg naar het restaurant.
Wel, de verrassing was compleet! Supervriendelijke patron die zijn gasten allemaal persoonlijk verwelkomde en alles in de gaten hield, want niets mocht mislopen! En het eten? Menslief, bijna beter dan thuis! Mijn dochter en ik hadden een vispannetje gekozen. Die bleken boordevol zeeverse vis te steken: grote stukken kabeljauw, zalm, scampis teveel om op te noemen, en er was heus niet op de hoeveelheid beknibbeld en het waren niét, zoals dikwiijls het geval is met dergelijke preparaten, onverkoopbare restjes!
Mijn schoonzoon, die zelf kelner-manager is, kon zijn bewondering niet onder stoelen of banken steken. Hij had een smakelijk hammetje gekozen, en mijn vrouw een stuk kabeljauw om U tegen te zeggen! Onze dag kon echt niet meer stuk. Mijn vrouw, die echt een kleine eter is, en heel kieskeurig, zag toch kans het hele stuk kabeljauw smakelijk te verorberen, en dat wil wat zeggen!
En oef alle zorgen en twijfels vielen van onze schouders! De prijzen? Ach, tussen de 14 en 18 euro per man. Maar dan had je ook wel écht gegeten! Stukken beter en méér dan in de dure restaurants in de toeristische zone. We betaalden, elk drie drankjes én een kinderspaghetti inbegrepen, nét geen honderd euro!
En als altijd als je lekker hebt gegeten, kan ook de rest van je dag niet meer stuk, en dat ondervonden we dan ook in de namiddag.
Kortom: een dag, begonnen met veel twijfels, maar een dag om niet meer te vergeten!
En de hond? Die gedroeg zich voorbeeldig! Ontpopte zich als een echte klassehond. Een beest waar je fier mag op zijn en overal kunt mee komen. We hadden zijn puppybrokken meegenomen en ze hem op de grond laten opeten terwijl wij aten. Wel, we hebben hem totaal niet gehoord! Vergaten zelfs dat hij mee was! Ook tegenover mijn vijfjarige kleindochter gedroeg hij zich heel lief en zachtaardig.
En zo zie je maar dat een dag waar je vol twijfels tegenaan kijkt, zich als een prachtdag kan ontpoppen!
Ik heb efkens gewacht tot die moeilijke dagen weer voorbij zijn om dit stukje te publiceren. Om traditioneel denkende mensen niet voor het hoofd te stoten. Doe ik dat toch, sorry dan hoor. Mijn bedoeling is juist om dat zinloos verdriet wat te temperen.
Mensen hebben namelijk de nare eigenschap om hun emoties het hele jaar lang als het ware op te sparen, om het dan in volle geweld te laten uitbarsten op de afgesproken datum! Alsof iemand inderdaad Hallo - Ween! Heeft gezegd. Als ik logisch zou denken, en niet beter zou weten, zou ik zeggen: je reinste comedie. Geprogrammeerd verdriet! Maar dat is het niet. Misschien wél een zekere vorm van cultuurgebonden naïviteit. Ons ingelepeld van in de wieg.
En omdat ik zelf te logisch ben aangelegd, heb ik dergelijke lepeltjes altijd aan me laten voorbijgaan. Maar logica mag dan misschien wel goed zijn, ik ondervond al lang dat het een schoentje is dat jammer genoeg lang niet iedereen past! Het zou nochtans veel nutteloos lijden kunnen besparen.
Misschien ben ik dan wel te ongevoelig op dit vlak, hoewel ik die mensen ergens wel kan begrijpen. Maar desondanks vind ik het belachelijk. 1 november is natuurlijk weer net zon dag geweest. Met zijn allen naar de begraafplaatsen. Met zijn allen nog maar eens met de neus in het al dan niet verwerkte verdriet gedrukt! Het verwerkte weer oprakelend en het onverwerkte nog versterkend.
Het principe op zich kan ik ook nog wel begrijpen: een willekeurige dag, uitgekozen door onze religie om nog even aan de doden te denken. Heb ik niks tegen. Hoeft wel niet voor mij, maar niet iedereen denkt gelijk. Persoonlijk begraaf ik geliefden in mijn hart, en mijn hart kent geen wereldse noch religieuze kalenders. Mijn hart weent als het droevig is, en lacht als het vrolijk is. Niét omdat iemand toevallig een weendag of een lachdag heeft ingesteld.
Tot daar mijn strikt persoonlijke filosofie over Allerzielen op zich. Een filosofie die ik niemand wil opdringen, want elk vogeltje zingt toch zoals het gebekt is, en het zou maar eentonig zijn als we allemaal gelijk zongen.
Maar wat ik dan weer wél walgelijk vind, is de recente modernisering van die dodendag! We moesten hoognodig Haloween gaan importeren uit Amerika, compleet met alle wansmakelijke gekte rond het hele doodsgebeuren! Haloweenstoeten met afgrijselijke lijkenmaskers, de hele stad vrolijk opgesmukt tot dodenstad! En natuurlijk, niet te vergeten: de commercie rond dat hele circus!
De winkels wedijveren met mekaar om de griezeligste etalage! Staan er niet bij stil dat veel mensen juist op dié dag stil en ingetogen hun doden willen herdenken. Geen behoefte hebben aan het belachelijk maken van de dood! Daar geen reden in zien om vrolijk een griezelig feest te gaan vieren.
Hadden ze hun haloween dan nog op een ander tijdstip gepland, maar neen! Nét dié dagen! En wat ik helemààl hypocriet vind zijn mensen die 's morgens staan te wenen aan een graf, en 's avonds de bloemetjes gaan buitenzetten in een spetterend haloweenfeest! Van programmatie gesproken!
Hoé in godsnaam dat gebruik ooit in Amerika is binnengesijpeld mag de duivel weten! Vond het altijd al van onbegrijpelijke wansmaak getuigen. Spotten met de dood doé je nu eenmaal niet in beschaafde landen. En zéker al niet op Allerzielen. Lijkt me echt wel het toppunt van wansmaak. Mensen komen droevig terug van het kerkhof en worden al direct met de neus in een bespottelijke lijkenstoet gedrukt of moeten langs etalages lopen die wel uit een griezelfilm lijken te komen.
Is dàt het enige respect dat onze maatschappij nog voor de doden weet op te brengen?
Neen! Ik begrijp mijn wereld van langsom minder!
En wat ik nog minder begrijp is dat juist ik, die de hele begraafplaatspoespas op Allerzielen aan mijn laars lap dit stukje moest gaan schrijven!
Ziet dan niemand anders de wansmaak van dit gebeuren in, zodat ik me wel verplicht voel er zelf dan maar over te berichten? Noch in de pers noch waar ook zul je zelden iets negatiefs over haloween horen! En toch...
Mijn moederstad is dus Knokke. Mijn gaststad, waar ik eigenlijk een migrant ben sedert mijn pensionering, is Oostende. Het verschil tussen die twee badsteden is hemelbreed. Hoé in s hemelsnaam ben ik hier dan verzeild?
Wel, in de eerste plaats voel ik me overal thuis, vooral als er zeelucht is.
In de tweede plaats ben ik Knokke ontvlucht omdat ik in het huidige Knokke heimwee had naar het echte Knokke! Het vroegere Knokke, met zijn gastvrije en ruimdenkende inwoners! Maar helaas, zó gastvrij dat het overwoekerd werd door rijke vluchtelingen uit het binnenland, die echt wel die ruimdenkendheid wisten te appreciëren en er op af kwamen, maar ze helaas niet zelf konden opbrengen! Ze integendeel langzaam maar zeker vernietigden door eender hoeveel te betalen voor een piepklein woonhokje. Aldus de grondprijzen de hoogte lieten injagen, en nu genieten van ja, van wàt eigenlijk? Van datgene wat ze vernietigd hebben? Want van de oorspronkelijke joviale inwoners is al lang geen sprake meer. Die kunnen zich een vierkante meter grond te Knokke niet meer permitteren!
Gevolg: het is een toevluchtsoord geworden van de beau monde die leeft van schone schijn! In mijn jeugd waren die er ook. Maar ze waren bezoekers. Op weekends. In de vakantie. Nu echter zijn ze inwoners geworden en hebben de originele Knokkenaars verdreven.
In Knokke word je beoordeeld naar het correcte merk van kledij en parfum, en vooral naar het merk en de kostprijs van je auto!
In Oostende word je beoordeeld naar je hond!
Misschien een rare vergelijking, maar ze is correct. Heb ik zelf ondervonden, en wel op dié manier:
Mijn autos waren meestal tweedehands kleine familiewagens. Waar ik er mee kwam, werd ik gewoon aanzien als tja gewoon hé? Noch min noch meer. Gewoon ordinair. Niet de moeite waard er verder bij stil te staan.
Tot ik, door een toevallige samenloop van omstandigheden in de jaren tachtig de kans kreeg en benutte, om een amper twee jaar oude Citroën CX Limousine op de kop te tikken voor een appel en een ei! Nét dezelfde wagen waarmee de Franse president zich liet rondrijden! Supercomfortabele luchtvering, servostuur ook met lucht bediend en ongelooflijk precies en baanvast kortom, echt een wagen om U tegen te zeggen. Ongelooflijk rijcomfort en bovendien Diesel, zodat de brandstofprijs ver onder dat van mijn vorige wagens lag. Bovendien lag het verbuik heel laag door de precies uitgekiende stroomlijn! Met die wagen rééd je niet, die wagen reed jou en bediende je op al je wenken. Puur rijplezier! Alsof je letterlijk zwevend naar je bestemming reed.
En trouwens de enige wagen waarin ik ooit echt graag reed. Want ik ben een geboren tweewieler liefhebber, en dit was wel de enige wagen die me aan het besturen van een moto deed denken. Vraag me niet waarom, maar zo was het.
Verder een geslaagd futuristisch interieur, en lederen zetels waarin je je na 50 kilometer niet ongemakkelijk begon te voelen en je telkens wat moest gaan verplaatsen! Neen! Die sterk kuipvormige zetels namen je als het ware meteen in de juiste houding op en je kon blijven rijden zonder vermoeid te raken. Volledig ontspannen.
Verder dan dat had ik helemaal niet gedacht. De gelegenheid deed zich voor, ik was aan een nieuwe wagen toe, en ik greep de geboden kans.
Maar Na korte tijd stelde ik vast dat mijn wereld onbedoeld veranderde. Waar ik kwam met die wagen was ik plots niet langer Jan Modaal! Neen! Deuren gingen wijdopen en ik werd met het nodige ontzag behandeld! Pas toen ging ik echt begrijpen dat de pluimen de vogel maken! Zéker wel in een mondaine badstad als Knokke! En ocharme wat zegt nu een stomme auto over wie je bent? Maar toch werkt het zo. Zéker daar.
Nu ondervind ik plots hetzelfde in Oostende, maar het gaat niet om kledij of auto. Het gaat om de hond! Wel, ik vind die vergelijking toch wel erg frappant en ik moet toegeven: ik zou ook eerder het Oostendse voorbeeld volgen. Want een hond zegt toch wel degelijk iets over het baasje. Hij heeft toch tenminste een hart voor dieren. Al zegt dat lang niet alles, het is toch een stuk raker dan gewoon iemand achten om het merk van de auto waarin hij rijdt!
Maar zoals elke medaille een keerzijde heeft, ook de Oostendse heeft er een: hoogste werkloosheid van de hele kust. Hoge criminaliteit. Weinig werklust onder de jonge bevolking. Hoog leugenpercentage, want waar je in Knokke aandachtig naar een verhaal mocht luisteren en het ook doorvertellen hier blijkt net het omgekeerde. Hier wordt er maar gewoon doorgepraat, puttend uit de actualiteit of gewoon uit de grenzeloze fantasie. Liegen tegen de sterren op, maar hier wordt dat blijkbaar niet als liegen aanzien. Hier worden eerder de wenkbrouwen gefronsd als iemand de waarheid spreekt!
En wat die criminaliteit betreft: ik ben bij mezelf Oostende CCC gaan noemen: Criminal Coastal City. Waarom ik die coastal ertussen zet is omdat Oostende ontegensprekelijk het hoogste criminaliteitscijfer van de KUST heeft. Maar dat is nog altijd een stuk lager dan veel steden in het binnenland die ik ken.
En dat leugengehalte: best verwarrend in het begin. Maar je went er wel aan en leert ermee leven en er rekening mee te houden. Zoals met alles trouwens.
En onder ons gezegd: liegen is inderdaad helemaal niet zo erg. Een leugenverhaaltje om het gesprek gaande te houden heeft ook zo zijn charme. Zo lang de belogene maar niet denkt dat het de waarheid is en het doorvertelt! En dat is nu juist wat je in Oostende nooit mag doen! Voor de rest is het hier zeker wel okee!
Gek hoe steden die geografisch zo dicht bij mekaar liggen zoveel verschil vertonen! De afstand Knokke-Oostende is 33 km. Daar tussenin ligt Blankenberge. En net als de afstand, houdt ook de mentaliteit in Blankenberge zon beetje het midden tussen de twee.
Het was zaterdag weer zover: Aldi verkocht, naar jaarlijkse gewoonte, tijdelijk hele Serrano hammen. Van Spaanse makelij natuurlijk. Van witte zwijnen uit de Sierra Nevada als ik goed ben ingelicht. Zouden de hoogst levende zwijnen ter wereld zijn. Hoogstaande zwijnerij dus! (Net zoals onze Wetstraat, maar dan smakelijker). Maar ook een topproduct! De hammen worden gedurende één jaar gedroogd in de gezonde berglucht en dan verkocht of geëxporteerd.
Natuurlijk heb ik me er eentje aangeschaft en de buit likkebaardend naar mijn hol gesleept. Snel mijn allerbeste mes nog allerscherper geslepen en snijden maar!
Mensen lieve deugd! Wàt een festijn van smaken: een lekker blondje van Grimbergen, een schoteltje Serranohamblokjes, een handvol zwarte olijven Héérlijk.
En jawel hoor! Jullie lezen goed: hamBLOKJES! Laat die zelfbenoemde keukenbonzen maar orakelen dat een klasseproduct als Serranoham in flinterdunne plakjes moet worden gesneden! Laat ze maar stoven in hun eigen vet, die alwetende TV-koks! Zonde om zon smakelijk product te versnipperen als blaadjes papier en ze aldus even smakeloos te verorberen. Moeten er dan een dipsausje of wat dan ook bij serveren om het nog een beetje smakelijk te houden.
Niks van. Ik laat me niet leiden door modes of trends. Ik laat me leiden door mijn eigen smaak. Blokjes van een goede halve centimeter. Zo in de mond. Je tong proeft al heel even iets! Maar wacht! De voorstelling moet nog beginnen. Want daar raakt het blokje tussen je tanden, en die beginnen te kauwen en te malen. Langzaam komen de smaakstoffen uit het blokje vrij en strelen je smaakpapillen. Heerlijke geneugten verspreiden zich in je mond als indrukwekkende vuurwerkfonteinen! En nét als de vlam der geneugten begint af te nemen ga je blussen met goede teug lekker gekoelde trappist. Dan een olijfje om de nasmaak een beetje te temperen en je voor te bereiden op een nieuw stukje, een nieuw slokje, en een nieuw olijfje.
De eerlijke en heerlijke smaken van de Spaanse hoogvlakten maken zich meester van je lijf en leden en dat gaat zo door tot het laatste stukje jamón de Serrano, het laatste olijfje, en het laatste slokje. En ontwaak je uit die heerlijke, bijna erotische droom. Olé!
Ja! Jullie hebben gelijk: ik ben een culinaire barbaar. Heb de foute smaak. Wil niet mee met de trend. Ben een dwarsligger. Een doorn in het oog van de TV koks, die willen dat we eten zoals zij voorschrijven. En bovendien eet ik nog, net als de oeroude homo sapiens, met de mond. Niét met de ogen! Een ware schande nu de chefs hun gebrek aan kookkunst toch oh zo graag verdoezelen door hun overschot aan kleurige fantasie op je bord! Desondanks blijf ik met de mond, en niet met de ogen eten. Tot spijt van wie benijdt. Om je ogen te bevredigen loopt er trouwens genoeg vrouwelijk schoon rond, zodat die niet te klagen hebben. Maar de tong wil ook wat!
Wat die tegenwoordige koks bezielt is misschien allemaal waar en culinair correct in de eenentwintigste eeuw. MAAR IK GENIET TENMINSTE!
En ik weet echt niet of die trendzetters hetzelfde kunnen zeggen van hun culinaire en oogstrelende hoogstandjes. Laat mij dan maar bij mijn standje blijven. Hoogstaand of laagliggend, het zal me worst wezen! Als het maar lekker is.
Ik weet niet of ik de namen goed spel, maar die twee waren, in mijn jeugd, regelrechte gangsters. Afkomstig uit Antwerpen geloof ik. Wat ze precies op hun kerfstok hadden weet ik niet meer. Het speelde zich af in de late jaren 40 van vorige eeuw.
Hoedanook, die twee waren voortvluchtig. Ik moet toen 8 jaar geweest zijn, en stelde tot mijn verwondering vast dat je geen straat meer in kon lopen zonder dat er politie of rijkswacht aanwezig was. Met mitrailletes op de rug nog wel! Overal. In heel België! Ik vond het reuze boeiend. Eindelijk gebeurde er eens wat in dat saaie, vredige België: gangsters dan nog wel verdorie! Daar had niemand nog van gehoord sedert de bende van Baeckelandt!
Ik zat toen nog in mijn Wild West periode en verslond cowboyavonturen bij de vleet, waarbij zowat overal banken werden beroofd. Spannend! Maar helaas ver van huis. En nu doken plots twee echte gangsters op in België. Het hele land stond op de kop en er werd over niets anders gesproken dan over Mulders en Beekmans. Maar dat was pas het begin!
Plots bleken ze gesignaleerd in mijn geboortestad! Mijn geluk kon niet op al was ik ook wel een beetje bang om die twee revolverhelden tegen het lijf te lopen. De spanning hing in de lucht. Stel je voor! Voor het eerst in mijn leven waren échte gangsters gesignaleerd in mijn buurt!
En naar de gesprekken op straat te oordelen had iedereen ze gezien: taximannen hadden ze in hun taxi vervoerd, winkeliers hadden ze besteld, wandelaars hadden ze zien lopen De wildste fantasieën deden de ronde.
Maar waar rook is, is er meestal ook vuur, en inderdaad, enkele weken later werden ze gesnapt in een leegstaande villa te Knokke, waar ze zich verscholen. In een vuurgevecht daarbij werd ook nog een politieman in de arm geschoten!
Nog vele jaren bleven ze het onderwerp van veel gesprekken, want veel meer gebeurde er destijds niet in België.
Maar goed, de gangsters achter slot en grendel, de goegemeente kon weer rustig slapen, en de journalisten moesten van lieverlee weer over koetjes en kalfjes gaan schrijven.
En ja, jullie snappen het al! Ik bedoel met dit verhaal eigenlijk heel wat anders.
Wat ik bedoel is: in die tijden was het opduiken van een of meer gangsters maandenlang frontpaginanieuws. Mensen die nooit een krant lazen gingen er nu dagelijks een kopen om op de hoogte te blijven. De oplagen gingen waarschijnlijk verdriedubbelen! En bovendien: alle beschikbare middelen en mankracht werd ingezet! Want zoiets kon niet in een beschaafd land. Zoiets moest zo snel mogelijk de kop worden ingedrukt.
Tja, het was dan ook niet niks! Twee gangsters in ons vaderland! Suspence tot en met.
Nu? Een bankovervalletje? Een moordje? Een verkrachtinkje? Ach jongens, hoogstens één dag frontpaginanieuws en daarna naar de fait divers. Van diefstal zondermeer spreken we niet eens meer! Véél te banaal. Véél te dagelijks!
Wat is er, in de laatste 50 jaar, dan wel met ons vaderland gebeurd? Hoe kón men dat laten gebeuren? Hoe zouden Vlamingen die, na 50 jaar op een andere planeet te hebben gewoond, terugkomen, denken over de nieuwsberichten? En vooral: wat zouden ze denken van de politici die dit alles zomaar laten gebeuren? Méér zelfs: het een boost geven door criminaliteit uit alle werelddelen aan te trekken? Naar ons land te lokken met likstokken en stroop?
Hoe zouden ze staan tegenover de clowns die ze in het parlement zien zetelen en met veel geleerde woorden alleen maar gebakken lucht produceren? Heel onveilige lucht dan nog wel! Zouden ze uitbarsten in een schaterlach of zouden ze hun tranen ongebreideld laten vloeien?
Ik heb er het raden naar. Maar heb wél een goede raad voor dergelijke mensen:
Kom niet terug! Blijf waar je bent want hier zul je je ogen niet geloven en alleen maar verloedering zien van jullie eens zo mooi en vredig vaderland. Verloedering van steden en gebouwen. Verloedering van onze cultuur. Verloedering van de mooie waarden waar we eens in geloofden en voor wilden vechten. Tot ons dit verboden werd door de eigen leiders! Tot vaderlandsliefde veroordeeld werd als racisme!
Deze week ving ik nog maar eens zoiets op in het nieuws: er zou dringend werk gemaakt worden van het hervormen van Justitie! Ach ja, lieve Pipos! Droom maar rustig verder! Hervorm maar lustig door tot alles hervormd is. Daarna kunnen jullie dan weer beginnen aan het hervormen van de hervormingen! Wat dachten jullie daarmee op te lossen? Is het toverwoord hervormen nu in jullie midden gedrongen als nieuwe zaligmakende stemmentrekker? Om nog even aan de bak te kunnen blijven?
Hoe hervormd is de politie? Dezelfde, of minder mensen, met nog meer beknotting van hun bevoegdheid, moeten nog steeds hetzelfde werk doen. In een ander uniform en andere structuur. Heeft onwaarschijnlijk veel geld gekost, en ja! Het is hervormd. Maar is het verbeterd? Is de burger nu veiliger? Kan hij nu eindelijk weer op beide oren slapen? Worden criminelen nu niet meer gesteund en aangemoedigd door vadertje staat? Worden ze ook niet meer geïmporteerd? Zijn die bankovervallen, moorden en verkrachtingen nu eindelijk voorbij? Want dàt was toch de bedoeling na de zaak Dutroux? Daarvoor toch moest zoveel geld worden gespendeerd aan de hervorming van de politie?
Maar de zaak Dutroux was nog niet koud of daar kwam de zaak Ronald Jansens alweer boven! Ondanks de politiehervorming die dergelijke blunders juist moest uitsluiten!
En wees gerust! Blunders worden altijd gemaakt op lager niveau. Maar worden wél veroorzaakt door belachelijke regeltjes en wetjes op veel hoger niveau, door mensen die de consequenties van hun domme verzinsels niet snappen, maar daar mag niemand over spreken! Want op hoger niveau doe je niks dat op praktijk gelijkt! En wie niks doet kan ook niks misdoen. Altijd weer zijn de kleintjes, de lui die de hete kolen uit het vuur moeten halen, de schuldigen. Want die groten? Tja, die zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk!
Voor de meeste zaken loopt de politie nu zoveel als met geboeide handen. Bezwijkend onder de wetjes en regeltjes die ernstig politiewerk volledig dwarsbomen! Alsof vadertje staat het zo wil! Alsof vadertje staat tegen elke prijs de criminaliteit en de maffia wil steunen.
Want als het misloopt is nooit de Wetstraat verantwoordelijk. Neen! Er wordt pietluttig gezocht naar pietluttige foutjes die een der kleintjes misschien wel zou kunnen gemaakt hebben. Foutjes die niet kunnen uitblijven in een korps dat gebukt gaat onder de vele onmogelijke regeltjes die elke vorm van ernstig politiewerk in de weg staan!
Soms vraag ik me af of geen enkele advocaat ooit het lef zou hebben om de staat voor het gerecht te slepen als de door haar geïmporteerde misdaad nog maar eens het zoveelste slachtoffer maakt!
De moraal: als een wet tegenwoordig maar in grote mate wordt overtreden, dan wordt het gewoon door de vingers gezien of wordt de wet afgeschaft. Veel makkelijker dan zinnige wetten in stand te houden! Veel veiliger om met 'cleane' misdaadstatistieken te kunnen afkomen.
Rookverbod op café doen respecteren is trouwens véél belangrijker! Dat om de hoek iemand wordt doodgeslagen... nou ja, kijk niet achter de hoek hé? Dan zul je ook niet moeten zeuren!
Sommigen hebben het al gemerkt, anderen niet. Ik ben verplicht geweeest om mijn blog een beetje te beveiligen voor de reclamemaffia, die schaamteloos reclame plaatst via reacties! Meestal ellenlange saaie reclameboodschappen in het Engels. Ik zou zeggen: antireclame eigenlijk, want wie wil nu iets kopen aan spammers? Beter kunnen ze echt niet doen om hun producten de hel in te wensen!
Hoedanook, voortaan dien ik elke reactie die jullie via reageer plaatsen op mijn blog, zelf eerst goed te keuren. Zo ben ik lekker van die reclame af, maar de medaille heeft een keerzijde: na goedkeuring kan het vele uren duren voor de reactie er daadwerkelijk op komt. Ik vraag dus begrip voor deze situatie die niet aan mij ligt, maar aan het feit dat bij Seniorennet blijkbaar nog altijd met postduiven wordt gewerkt.
Tot slot: het gaat er me niet om negetieve kritiek te weren! Integendeel, die zou ik juist appreciëren en zal die zéker altijd goedkeuren.
To the spammers: sorry guys, its useless without my permission! Try elsewhere or go to hell where you belong!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
