Jef was al zeventig.Hij vond het zo jammer dat hij nog steeds niet met de wagen kon rijden,eigenlijk was hij daar 'n beetje voor verlegen.Daarom besloot hij daar iets aan te doen.Hij ging naar een rijschool en liet zich inschrijven. Hij betaalde vooraf 10 lessen en begon eraan onder leiding van een goed leraar.De 1ste les viel nogal mee,zelf moest hij niet veel doen alleen maar luisteren en kijken. De 2de les kon er nogal mee door,wat gas geven ,even remmen en 'n beetje sturen/. De 3de viel wat tegen want met sturen had hij veel last hij reeds steeds 'n beetje naar links. Bij de 4de zat hij bijna tegen een hoekhuis,gelukkig kon de leraar tijdig bijsturen! De volgende lessen begonnen zijn strot uit te hangen,hij vond dat hij er reeds genoeg van kende en er dus mee weg was. Hij resumeerde voor zich zelf;gewoon starten wat gas geven in eerste dan in tweede enz.en remmen als het moest. Zoveel" kunst "was daar nu niet aan,hé? wordt vervolgd
"Wat ik mij al zo dikwijls heb afgevraagd is waarom seksemoppen toch steeds zo'n succes hebben?Maakt men deel uit van'n groep dan is diegene die dat soort moppen opdelft steeds onmiddellijk omringd en sommigen lachen al op voorhand!!Hi,hi,hi!!!! Die moppen gaan natuurlijk altijd over hetzelfde en dat onderwerp blijkt onuitputtelijk............. Hoe meer ik erover nadenk des temeer begin ik gaan in te zien dat zij(de moppen!)een tegemoetkoming zijn aan een zekere frustratie.Vooral de vrouwen schuiven het dichts aan tegen de verteller om toch maar geen woord te missen.......? Zo ben ik eens deerlijk door de mand gevallen,ik had nog nooit mijn mond opengedaan op dit terrein en dacht ook eens iets lachwekkend te moeten vertellen.Helaas, het was te deftig,te verdoken(sekse)niet cru genoeg men moest er zijn verstand op scherp bijzetten om het te snappen en dat lukte niet bij dat soort liefhebbers.Dus ben ik daar nooit meer aan begonnen,trouwens ik vond het zo'n verloren tijd.Persoonlijk vind ik dat er zoveel geestiger onderwerpen zijn zonder daarom voor 'n zuurpruim te moeten doorgaan.Wat niet wegneemt dat ik voor een échte zinnige mop wél te vinden ben en er hard kan om lachen zonder dat er vulgaire "seksedingens" moeten inzitten en bijkomen. Durft de lezer hierover zijn mening geven?? Of vindt hij(zij)het de moeite niet????" Dit vertelde mij 'n oudere vriendin in een vertrouwelijk moment en dat had haar deugd gedaan,zei ze. slot
Eén voorval,dat ons mateloos heeft doen rechtveren was héél vroeg in de morgen'n luid geklop,op de landweg links,naar ons dorpje toe.Vanuit onze slaapkamerraam zagen wij vader-boer met twee van zij aankomende zoons,2 dikke palen in het midden van de landweg kloppen verbonden met een brede lange houten plank.Een volkomen versperring dus! "Wij zullen die ongevraagde stedelingen eens tonen dat dit hier allemaal van ons is,zouden die niet beter in hun stinkende stad blijven?"Zoiets moesten wij waarschijnlijk daaruit verstaan!! Al onze pogingen om vriendelijke sociale omgang was tevergeefs geweest. Mijn man stelde een beeedigd landmeter aan om de zaak eens verder uit te diepen en die vond tot in 17O2,dat deze landweg een gemeentelijke weg was die nooit door iemand mocht versperd worden. Vader-boer ontving hierop een officieel schrijven;dat hij niet verwacht had en na enige dagen was de hele kinderachtige komedie afgebroken. Destijds zat de vete tussen de stedeling en de boeren nog steeds opmerkelijk diep. Gelukkig zijn het nu geschoolde landbouwers geworden,en dit komt hen en ons allemaal tengoede. Wij zijn onverstoord blijven genieten van ons Heidehutje, immers zo vlug laat een stedeling zich niet uit het lood slaan!!De prachtige natuur sprak ook een woordje mee en ook de vele bezoekers en vele vrienden. Wellicht komen er nog andere anekdootjes over Heidehutje aan bod dat zal van de inspiratie afhankelijk zijn!! Tot zo! tijdelijk slot
De morgenstond heeft goud in de mond!Nooit hebben wij deze spreuk zo intens kunnen aanvoelen als tijdens dit eerste ontbijt op ons terras in kamerjas en begeleid door allerlei vogelgezang!!Enig mooi was dat en onvergetelijk. De putboorder ging er zo dadelijk aankomen om 15 m.diep ,fris gezond water boven te halen en 'n ijverig pompje te plaatsen.En zo gebeurde! Electriciteit werd ons bezorgd door de naast bijgelegen sportkantine en met de fiets haalde wij in het naastgelegen dorpje AL wat wij nodig hadden.Ditalles vonden wij paradijselijk in vergelijking tot de anexe van Allicante! Tijdens al de Heidehutjesjaren deden wij nog meerdere Europese reisjes van hooguit 'n dag of tien,maar telkens waren wij blij terug in ons klein paradijsje te kunnen neerstrijken. Natuurlijk beleefden wij er ook minder prettige momenten,niet met onze verre buren,maar met de landbouwerszonen!Immers wij hadden hen beroofd van een deel van hun jachtterrein! De vier verkavelingen waren door de gemeente gepland,wij hadden er eentje vanop de kop kunnen tikken tot onze grote vreugde en meer hadden wij niet misdaan....... Ja,zo gaat dat in het leven......
Het zoeken op zich had dus 'n bepaalde charme en boeide ons erg,maar het was ook 'n mesje dat langs beide kanten sneed!Gingen wij wel "juist" kiezen.....temeer,dat we op die recreatieve grond niet echt mochten bouwen! Normaliter ben ik tamelijk voorzichtig van aard,maar nu was mijn driestheid niet te stuiten.Mijn lieve man liet mij maar begaan,hij wist wat dit voor mij betekende;op de buiten, veel lucht en rust na de beroepsdrukte,dennen en vogelzang enz. Opeens hadden wij het gevonden.Er ging een prefab Finse Chalet ineen gestoken worden op één dag;alles erop en eraan:living,kichinette,2 slaapkamers,een mini badkamertje,en opzij de garage!Wat moesten wij nog meer hebben om verder te kunnen? De koop werd gesloten en op een mooie lentedag arriveerde een immense verhuiswagen in de holle weg. Heel voorzichtig en traag,door onze poort tot op de nodige aflaatplaats.Natuurlijk maakte ik een fotoreportage van gans de bedoening.Vier beroepsmannen gingen aan de slag zij wisten hoe de puzzlestukken in elkaar moesten gekneld worden.Héél fascinerend om gade te slaan!! Het dient gezegd,dat wij vooraf een plaatselijke aannemer opdracht hadden gegeven een stevige onderbouw in een sterke steensoort aan te brengen(grondvesting)zodat de oprichting dadelijk kon aanvangen.De glazenmaker kwam het allerlaatst aan de beurt,nog voor de avond viel! Eten moesten wij inmiddels ook maar daar was een picnic de juiste oplossing voor en nog prettig ook!!En voor de dorstigen was zeker goed gezorgd. Toen iedereen voldaan was over de prestaties reden zij tevreden huiswaarts en mijn man en ik waren moe heel moe ook al hadden wij niet zoveel moeten helpen,maar toch..... Er resten ons nu nog juist de nodige kracht om ons bedje te spreiden...............
Mijn trouwe lezers(zoveel zullen het er niet zijn!!)hebben het recht op het vervolg van ons voornemen en besluit nml.ons een eigen buitenverblijfje aan te schaffen. Zestien percelen recreatie-bouwgronden hebben wij ,op zaterdagnamiddagen bezocht,telkens begeleid door de verkoper-eigenaar ,of zijn afgevaardigde. Een " stuk grond moet tot uw hart spreken"en dat was tot nogtoe niet gebeurd. We wilden er juist de brui aan geven toen we nog één maal ingingen op een uitnodiging. Door een soort rimboe volgden wij de eigenaar en zijn vrouw en kwamen uit op een ruimte begroeid met brem en heide omringt aan een zijde door een grote weide met schaapjes,aan de andere zijde 'n groot écht korenveld en een sparrenbos. Wat verder een boerderij met 'n paar koeien en een paard! Dat moest het zijn en we kochten het direct! Toen zijn we aan de slag gegaan en nog geen beetje! We vonden de nodige mensen voor de omheining en het aanleggen van een slingerweg en een dubbele poort!! Dan kochten we kleine dennenboompjes voor de afmaak van de slingerweg(weg breed genoeg voor de wagen!) en toen moest er een gepast huisje gevonden worden,niet te groot,vlug verwezenlijkt en gezellig! Dat gaan zoeken was op zich ook al prettig! Wordt vervolgd
Wij voerden ons besluit uit,het werd dus Allicante met zijn klein gevaarlijk vliegveld tussen de rotsen! De piloot moest daar de nodige ervaring hebben want de reizigers-passagiers hadden de indruk ,dat hij met één vleugel een rots ging raken.Maar nee hoor,'t ging prima. Dan de taxi tot aan Hotel Romano.De patron sprak vlot frans en zijn ouders ook,die verzorgden de annexe om de hoek. Het klein toeristenbureautje dat ons Romano had aangeraden,omdat ze er zelf geresideerd had,had ons over een annexe niet gesproken!.Natuurlijk hadden wij het aan ons been bij plaatsgebrek in het hotel.Die annexe was een triestige bedoening!!Een doodgewone kamer met stortbad en toilette dat wel ,maar we hadden ons toch aan wat beters verwacht.De maaltijden werden ons opgediend in het hotel,dat moest er nog aan mankeren!! We hadden ons thuis reeds voorgenomen een wagen ginds te huren en rond te toeren maar dat viel ook tegen;de temperatuur lag gemiddeld rond de 4O°iedereen ging siesten. Er bestond toen nog geen airco,zeker niet in de wagens die verhuurd werden en die om 18u.terug binnen moesten zijn.Dus daar zagen wij vanaf. Dan maar te voet naar het strand over de mooie laan links en rechts omzoomd met grote palmbomen en de vloer in prachtige mozaike tegeltjes belegd. Om 'n strandstoel te bemachtigen en 'n parasol, moest mijn man nuchter alleen op weg!!Ik volgde dan met zijn ontbijt en zo konden wij genieten van die zuiderse zon! Waarom waren wij niet in een frissere maand vertrokken?Omdat mijn echtgenoot als leraar juli of augustus moest kiezen. Om 's middags terug in het hotel te geraken moesten wij 4 X een drankstalletje aandoen om te drinken of wij konden er niet aankomen!!Echt waar.Wij waren 42°niet gewoon dat kunt ge wel denken! Dus een sieste was ons ook héél welkom. Rond vier uur deden wij een wandeling in de nieuwe stad,in de oude zijn we niet geweest. 'sAvonds wandelen tot aan het strand,snoepen en koopjes doen en ijsjes met de vleet! De foto's werden niet vergeten en in een kunstzaak konden we eigen schilderijen spuiten met een systeem dat we in andere landen nooit gezien hebben.Dat was zoal het enige dat ik echt leuk vond!! Ter plaatse hebben wij samen besloten een buitenverblijf aan te kopen waar wij op een ruim grasperk onze eigen strandstoelen konden zetten waar en wanneer we wilden en ook 'n paar zonneparaplu's(gratis!!)om ons eigen goestingske te kunnen doen in ons eigen landje met minder dan 42 graden!! En dat hebben wij dan ook gedaan en er NOOIT spijt over gehad.
Als bij mirakel vond ik in mijn persoonlijk geldbeugeltje nog 2OOOFr.(belgisch geld)daar konden we nog een bronwatertje en 'n klein ijsje mee "degusteren"!En wie weet gebeurde er nog een groter mirakeltje? 's Anderendaags kwam de chauffeur van het Hotel aan de balie vertellen dat de portefeuille van mijn echtgenoot gevonden was door de dienster van het terrras waar wij zo knusjes en totaal onwetend gezeten hadden.We moesten ons tot daar richten en dan 1O% van de inhoud aan de eerlijke vindster afstaan.Dat is in Zwitserland zo de gewoonte.In tegenwoordigheid van de baas van die brasserie hebben wij dat dan uitgeteld en afgegeven.Het was wel 'n heel sommetje waar wij helemaal niet op gerekend hadden!! Zoals men ons vooraf zei,is het stadje Locarno wel degelijk nog mooier dan Lugano.We hebben het afgedweild en mooie herinneringen op de kop getikt.Het meer bleef onzichtbaar. Het stadje in de buurt ,Ascona, is een parel van een bouwtrant.Héél biezonder!Ter illustratie;een pralinenzaak werd gebouwd in de vorm van een bonbonière met open deksel waarin de inkomdeur!Enig origineel en prachtig en onvergetelijk mooi. Ook nog vele andere winkeltjes kregen een aparte bouwstijl. We zijn dan maar veel gaan snoepen(helaas!)en ook gaan proeven in allerlei restaurantjes van de streek,maar waar we voor gekomen waren nml.het MEER hebben we er naast gevist. Gelukkig was er geen mist in de paradijselijke tuin van het hotel en hebben we menige foto kunnen schieten. We hadden ons hondje thuis gelaten bij de buurvrouw menende dat het beestje niet welkom zou zijn!!Nooit hebben wij zoveel poedels met hun baasjes samen gezien als daar ter plaatse!Sindsdien hebben wij hem steeds meegenomen wanneer wij erop uittrokken . Na tien dagen zijn we aan onze terugtocht begonnen met onze zeven verschillende voertuigen!Vooral die vier uren trein waren er te veel aan! Die ervaring heeft ons geleerd een reis te kiezen met vliegveld niet ver gelegen van de stad of streek die wij wilden aandoen en dat hebben wij dan ook gedaan, de volgende maal. Een ezel stoot zich geen twee maal aan dezelfde steen nietwaar?
En dus ditmaal met het vliegtuig!Laat mij niet lachen!Telt u mee de voertuigen die wij in't totaal hebben moeten aandoen? Vooreerst 'n taxi tot aan het Centraal station,dan de trein naar Brussel.Daar 'n speciaal treintje naar Zaventem,dan de bus die ons naar het vliegtuig bracht.Ja,dan eindelijk in het vliegtuig tot in Bern.Daar stond ons een trein op te wachten die ons in 4 uren (!!)tot in Locarno bracht.Dan de taxi tot aan het hotel Esplanade.Het moet gezegd dit Hotel lag in een pracht van een exotische tuin,goed voor vele foto's! Maar.......we hadden het uitzicht op het meer besteld vanuit ons toeristenbureau en dat hadden ze ons stellig beloofd,want ze waren er zelf ook geweest,zeiden ze!Ons uitzicht vanuit onze kamer was een fameuze tegenvaller!Eerst kregen we een héél groot zinkendak(van het hotel)en dan pas in de verte het meer. Achteraf bleek dit maar een half drama te zijn vermits we het meer niet te zien kregen!Die dikke mist,was naar habitués beweerden,zéér zeer zelden ZO te betreuren! De Esplanade was een standing hotel eigenlijk té chique voor ons,die zo graag alles stil en eenvoudig beleefden.Het interieur was prachtig ook de bediening buitengewoon fijn en wat er werd opgediend natuurlijk ook.De dame die naast ons tafeltje haar vaste plaats had veranderde bij iedere maaltijd van pruik en van toilette om u maar een voorbeeld te geven van de sfeer!! 's Avonds gingen meerdere naar een aparte bar,héél chic (zou Toon Hermans gezegd hebben!)We wilden dat ook eens meemaken maar na een half uurtje waren wij al gaan repen snijden,nee niets voor ons. Dan zijn wij in de morgenden ook maar aan een terrasje gaan zitten,naast het meer en heeft mijn man zijn porte-feuille NAAST zijn achterzak geborgen en waren we AL ons geld verloren!!.Dat geeft een zeer speciaal gevoel zo ineens zo arm als Job te zijn...... Aan de balie van het hotel brachten wij de receptioniste op de hoogte..........
Eigenlijk is dit een verijdelde titel!! Het zat zo: Op kostschool mochten wij iedere zaterdag naar het bad;kleine wit gelakte chambretten met blauw biesje omlijnd en gelegen in 'n grotere plaats met mooi bad.ook een tabouretje met al het nodige rondom. In 'geheel zo'n dozijn nette baden. Gewoonlijk was Zuster Jozefa de " controleuse".Zij keek nauw toe of wij wel 'n beschermdoek van de stapel namen die op de hoek van een tafel lag!Méér moest het mens niet doen ,dacht ik. Z.Jozefa was een zuivere Hollandse,met 'n boereface en kleine oogjes zonder wimpers.Haar huid blonk altijd,'n beetje vettig uitzicht.Wij moesten elkaar niet.(Mijn grootmama was ook van Nederlandse origine, zij was een fijne dame. ) Op 'n keertje nam ik schijnheilig zo'n corpusdoek mee naar binnen en legde hem sito presto op het tabouretje.Ge ziet dat van hier dat ik dit ging omhangen terwijl ik mij overvloedig inschuimde om me daarna af te douchen!! Terwijl ik zo doende was ging opeens de deur wagenwijd open en wie stond daar te kijken?Natuurlijk Z.Jozefa.Ze zag het beschermdoek liggen maar zei geen woord.Ze bleef veel te lang staan, vond ik, terwijl ik daar hulpeloos in mijn ingezeepte blootje stond te staan.'k vond het genant.Toen sloot ze de deur en ik dacht dat dit wellicht ook tot haar taak van toezichtster hoorde.Zwaar tilt en kind van 14j.daar niet aan.Toch voelde het aan als 'n soort machtsmisbruik. Enkele dagen nadien,zo in de loop van 'n gesprek, vertelde ik daarover aan mijn tante koosterlinge,die heel wat in de pap te brokken had en 'n week nadien was voortaaan Z.Caroline de toezichtster in de badkamer,zij keek niet naar die belachelijke bschermdoeken! Later vernam ik dat Z.Jozefa(toevallig(?) versast was naar een zusterklooster.Zij was het 7de meisje na zes vorigen die allen gestorven waren.Haar ouders hadden beloofd,dat indien het 7de mocht in leven blijven dat meisje naar het klooster zou gaan.En zo is het ook gebeurd,haar toekomst was voorbestemd .Persoonlijk vind ik dat tragisch en onverantwoord,men kan wel andere beloften doen en niet tenkoste van één mens Die dan geen keuze meer kan maken. Nog veel veel later vertelde ik dit terloops aan mijn man,die als pedagoog,dit zgz.toezichtersgedrag (van destijds) van Z.Jozefa volledig afkeurde,dat was niet gezond, zei hij. Als ik er nu aan terug denk,ja dan moet ik erom lachen want een trauma heb ik er zéker niet aan overgehouden. Gefrustreerdheid kan vreemde kronkelingen maken en die moeten dan tussen de ploeien kunnen vallen.Dat zal nu ook nog wel zo zijn,maar het mag de spuigaten niet uitlopen want dan zitten we op een verkeerd spoor. Wat denkt U? slot
Ik zit te lezen op ,het terras van onze tuin aan 'n tafeltje en krijg plots een kleine ijverige spin in het oog op 'n halve meter afstand.Ik word er door geboeid en blijf ze aandachtig volgen.Zij was bezig haar web te vormen. 'n Betere meer bewonderenswaardige accrobate is nauwelijks denkbaar! Middenin haar reeds gepresteerde web hangt een klein wit bolletje,ik vermoed dat ze daaruit haar lijmgerief haalt ,telkens ze het nodig heeft.Want regelmatig kruipt ze erheen om daarna héél vlug, in vrije val, te exiberen, regelrecht naar beneden tot aan de door haarzelf afgebakende grens. Dan kruipt ze ondersteboven,'n pracht van een uivoering! terug naar de verdere uitbouw van haar prachtige halve web. Aan mijn aanwezigheid stoort ze zich niet in het minst. Haar eigen opgebouwde tactiek en techniek herhaalt zij steevast;spinsel halen ,vrije val(prachtig!)terug naar boven op haar rug(dus ondersteboven) de twee voorste en de twee achterste pootjes naarstig en onvermoeibaar aan de prestatie,in evenwicht gehouden door aan beide zijde de twee kleinere pootjes,de trouwe helpers! Dan ben ik verder gaan lezen en heb haar met mijn ogen gerust gelaten. Van " postuur" in zij eerder klein ineen gedrongen,ros van kleur met een ovaal lijfje een klein kopje en korte vinnige stevige pootjes. Ooit zei onze huisschilder" nooit zal ik een spin doden" Ik had maar mijn hand uit te steken beschemd door een lap van de keukenrol om haar en haar reeds mooie prestatie te vernietigen. Dat heb ik zéker niet gedaan.Waarom zou ik? 's Anderendaags was alles verdwenen,zo het web als de kunstenares Hoe,waarom en waarheen?Ik zal het nooit weten.Jammer.
Om 18.3Ou.begon in ons hotelletje het diner,we hadden nog juist 1O minuten!Als hinden zijn wij van de vele trappen naar beneden gehold(,jammer dat daar geen filmpje van gemaakt werd!) zo elegant en soepel en snel!!maar we waren slechts 2 min.te laat.Discreet zijn wij aan onze tafel neergezegen en moesten natuurlijk wat bijademen!. 's Anderendaags vingen we bot te Bissone waar we met de boot naartoe waren gevaren.Daar was een expositie van heemkunde(plaatselijk)en een tentoonstelling van moderne kunsten maar spijtig was juist die dag wekelijkse sluitingsdag.Erom treuren hebben we niet gedaan,en terug gekeerd evenmin. Langsheen het meer deden we iedere avond onze amoureuse wandeling, de verlichting was er natuurlijk romantisch en zeer stemmig .Dat had begrijpelijk zijn aparte charme,wat moet er méér zijn op een liefdesreis? We hadden ook kunnen zwemmen in het meer voor ons Hotel,maar dat hebben we liever niet gedaan,te gevaarlijk met die voorbij varende boten. In de buurt bevond zich een mini strandje met trapjes naar het water,daar hebben we een prachtfoto van,'t was daar veel intiemer en frisser onder een grote streekboom. Dan zijn we nog naar Morcote gevaren,héél mooi stadje en ook naar Campione zuiver Italiaans stadje op Zwitsers grondgebied,alles even schilderachtig en heerlijk . Na 21 dagen moesten we terug in de wagon-lits!!zoals ik reeds zei,dat was de laatste maal.Nadien is het steeds het vliegtuig geworden of de wagen. Maar die treinbedden en dat nachtelijk geschok,kon onze napret niet bederven!Nee,helemaal niet! Het is zeer,zeer mooi geweest en ONVERGETELIJK !
.........en hij sliep vlug in.Ikzelf had een kort hazenslaapje want ik beleefde mijn eerste huwelijksangst!! Goddank was er " s anderdaags geen spoor meer van te merken zodat we met een gerust gemoed onze exploraties konden voortzetten. Met een toeristentreintje, in vurige rode kleur, bezochten we de Monte Generosa(1.725m.hoogte)men had ons verwittigd voor de grote koude daarboven en ik nam 'n pull mee voor mijn man en voor mezelf een licht jasje!Het treinritje was héél prettig je voelde dat hij stevig moest klimmen,maar eens boven was het er inderdaad bitter koud, om te klappertanden!Wij beklommen wat er nog te beklimmen viel te voet en genoten van de uitzonderlijk mooie panoramische zichten en vluchtten nadien in het plaatselijk restaurantje voor hete thee en botercake.Of course werden er foto's genomen.Het afdalen was zeker zo amusant als het stijgen,het treintje deed het met plezier en wij ook! Maar naar Gandria was onze uitverkoren klimwandeling, uit de rotsen werden brede soms smalle trappen gehouwen die wij graag opstapten want het stadje was 'n uitgelezen plaatsje voor verliefden.Overal Oleanderplanten met prachtige bloemen,kleine straatjes,mini restaurantjes en Italiaanse gerechten.Op 'n keer,we waren weer opweg,deed mijn man een forse sprong naar rechts,aanvankelijk dacht ik dat hij met een vreugde sprong een soort tango begon,maar nee,het was een grote slang die te slapen lag in een ruime holte van een rots en waar wij vlak naast liepen!Ze had zo haar kop maar uit te steken om een van ons 'n hap te geven.Gelukkig sliep ze de slaap der onwetenden en waren wij er aan ontsnapt!En andere keer waren wij het uur vergeten en toen.......
Het lag voor de hand,dat er na een huwelijksaanzoek 'n verlovingsfeest en 'n trouwpartij ging volgen en daarna de huwelijksreis! Wij kozen voor Lugano omdat we beiden van bergen én van water houden.We kozen ook voor een trein 1ste klas met wagon lits!!maar dat was de eerste en de laatste keer,zoveel gestommel om s' nachts van sporen te wisselen dat was toen bijna mensonwaardig! Eigenlijk is het San Domenico geworden een kleinbergdorpje naast Lugano. Ons Hotelletje lag aan het meer;Boccalino(=klein bokaaltje)héél romantisch! Vlak voor onze slaapkamer lag een gaanpad dat klom en naast de flank van een hoge berg lag.Naar San Domenico kon je over die berg tot in het dorpje raken maar dat was heel stijl klimmen(binnenpaadje)We deden dat één maal om naar het kerkje te gaan maar ik was pompaf,mijn man niet! Natuurlijk is een huwelijksreis een liefdesreis,dat weet iedereen en dat er van iedere liefkozing geen plaatje bijkomt,dat zal iedereen ook wel weten,maar het is iets enigs om te beleven en nooit te vergeten. Het gaanpaadje onder onze kamer liep recht tot in Gandria,'n enig mooi hoogbergstadje,alles in mini,zo de straatjes als de restaurantjes en veel veel Oleanderplanten met prachtige bloemen. Wat we allereerst deden was een abonnemento generale aankopen,zodat we dagelijks met de toeristenboot de hele omgeving konden verkennen.Het weder was uniek en onze stemming ook!! Omdat we zo vlug mogelijk een kleurtje wilde krijgen begingen wij de grote onvoorzichtigheid in een openzwemgelegenheid op de middag midden in de zon te gaan liggen.de meer ervarenen lagen te siesten in het lommergebied/ Tegen het slapengaan begon mijn echtgenoot te bibberen,onmiddellijk dacht ik aan een zonneslag.Vanzelfsprekend werd ik ook bang en gaf hem gauw een antikoorts middel..............
Inderdaad daar gebeurde voor mij iets origineels.Ik had 'n brief ontvangen in ons Hotel,die ik alleen en in een romantische omgeving wilde lezen.Dat leek mij Isola Pescatori te zijn!Terwijl de anderen weerom soeveniertjes gingen kopen leunde ik tegen een vooruitstekende rots en begon te lezen.Nu bleek dat een huwelijksaanzoek te zijn (''n stille wensdroom!) van mijn latere echtgenoot.Mijn hart sprong op van vreugde maar dat was nu mijn geheimpje tot nogtoe.Toen ik de anderen ging vinden zei ik hen eens te willen vergasten op een reuze lekkere Gelatti en een lekkere cappuccino waarmee ze dadelijk akkoord gingen. Op onze kamer sprak ik er met mijn nicht Suzy over, die mijn vertrouwelinge was ,en die kierde"kindje laat dergelijke kans niet voorbij gaan!!!wat ik zeker niet ging doen.Maar.........ik besefte dat ik er NU nog eens in alle deftigheid moest van profiteren want dat mijn volledige vrijheid binnen afzienbare tijd in het gedrang kwam!! 'sAvonds reden wij naar een voorname dansgelegenheid in openlucht met enkele varieténummers.Iedere danspartner vroeg ons vanwaar wij afkomsig waren en toen wij zeiden Antwerpen hadden zij daar nog nooit van gehoord!! Brussel kenden sommigen van heel verre! Er was ook 'n bekende berg waarvan de naam mij ontgaan is.Een bommeltoeristentreintje leidde ons door vele tunnelletjes en boven kon men tevoet nog hoger tot aan een groot kruis.Alleen Suzy had de moed er naartoe te klimmen dat was iets voor haar.Het plateau was niet toeristisch uitgebaat alleen een heel klein stalletje met ijs en drankjes.De natuur was er méér dan prachtig. Gans het verlof was onvergetelijk mooi geweest en zit diep in ons geheugen,zeker voor mij!!En voor de lezer"mettete le parole che mancano! Ciao! slot
De tante blijft aan het woord: "Met z'n vieren zijn we naar Stresa getreind en sliepen in een " couchette". Tamelijk fris arriveerden we in ons Hotel de la Tore (bestaat nu nog) Toen héél fijn hotel met aan iedere tafel een ober.Onze kamers waren ook prima,iedere dag zuivere lakens,slopen ,ook servetten enz. Suzy mijn nicht,deelde de kamer met mij.De anderen,Mietje en Fientje hadden ieder hun apart vertrek.De maaltijden werden prima verzorgd en opgediend.Zo aten we er voor het eerst courgetten op z'n Italiaans,héél fijn! Ook de huiswijn,zo rood als wit mocht er zijn.De Italiaanse taal vloog ons om de oren!Aan de telefoon : pronto!aan de balie, prego, per favore,grazie.Mooie zachte warme klanken! Mietje sprak een aardig mondje Italiaans,zij voerde dan ook het woord,ook in het postkantoor voor de zichtkaarten en de frankering.Wij stonden voor haar in bewondering! Tijdens onze wandelingen kregen wij niet genoeg van de vele rijpe citroenen aan redelijk kleine boompjes in de voortuinen van de autochtonen Nooit eerder gezien! Wij gingen zwemmen in de boorden van het Maggiore meer tussen kleine vinnige visjes die zich helemaal niet aan die rusteloze mensjes stoorden. Bezijde het meer lag een kleine luxe haven voor prachtige mini jachtbootjes,van arme eigenaars!Na 'n plaatselijke stormbui sloegen vele te pletter tegen elkaar en waren erg gehavend,toch jammer.(de verzekering zal er haar werk aan gehad hebben) Toen namen we de toeristenboot en vaarden over het Maggioremeer naar Isola Bella,héél mooi en druk bezocht.Heerlijke beplanting er moesten foto's gemaakt worden,dat was een must.....lange natuurbeschijvingen zijn aan mij niet besteed,toch maakten de zeldzame palmbomen en dito exotisch bloemen diepe indruk.We maakten er 'n prachtige wandeling en kochten de klassieke" soeveniertjes!" Nadien kwam Isola Pescatori aan de beurt,daar gebeurde wel iets zeer speciaals voor mij............. Wordt vervolgd
'n Tyroleravond dat moesten we toch meemaken,we hadden er al over gehoord ,maar daar was het bijgebleven. Het begon rond 2Ou.en de zaal zat reeds afgeladen vol.De meesten in Tyrolerpak zo de vrouwen als de mannen.De toeristen kon men er zo uitpikken.De muziek begon stipt te schetteren de ene wals na de andere.Ook de pijpen werden aangestoken. In een mum van tijd was de rook,blauwgrijs,met een broodmes te snijden. De leider zette zich in het midden en het billenkletsen begon samen met een soort volksdans.Hij kwam er telkens een dame uithalen die willens nillens moest meedraaien.Wij met ons drie zaten met een ei,want wij kenden daar natuurlijk niets v an. Maar wat nog erger was,was de ongelooflijke rookwalm. Suzy kon het, na een uurtje, niet langer uithouden en begon hevig te hoesten en bovendien kreeg zij ,steeds in dergelijke omstandigheden, blaasjes op haar oogranden.Zij gaf daarover een uitgebreide uitleg tot grote ergernis van Mietje,die als verpleegster,zich nu eens wou ontspannen en geen uitleg over allergie enz.wilde aanhoren.Bovendien hield ze van dit genre ontspanning.(veel volk en ambiance!!) Suzy maakte zich klaar om te vertrekken,ik volgde want die rook was werkelijk niet om te harden.Mietje kon moeilijk alleen blijven zitten en vertrok mee naar de kleedkamer.Daar deed zij richting Suzy nog een ernstige uitval!!!In volledige zwijgzaamheid zijn wij ieder naar zijn kamer getrokken. ' s Anderendaags,geen vuiltje meer aan de lucht. We reisden met een plaatselijk ,totaal versleten treintje naar Insbruck.Het tempo van dit tuigje gaf ons de slappe lach! We bezochten in het stadje het welbekende " gouden dak"Vele toeristen stonden te kijken naar die dakpannen die stonden te blinken in de blakende zon .Daarna zochten we een gezellig restaurantje op en toen......toen vergastte Suzy ons,als toetje ,op een monument van een ijsbeker met alles erop en eraan,uitstekend voor het behoud van de " lijn"!!Daar was Mietje bijna door ontroerd!Dat had ze van Suzy nu niet verwacht...... De volgende dagen deden wij nog vele wandelingen en vermits aan alles een eind komt,moesten wij ook hier afscheid nemen van onze dierbare berglandschappen en wellicht............. tot nogeens?
Wat nu?Ik vluchtte in de nabije gelagzaal menende dat daar " gewone"lucht zou op te snuiven zijn,maar dat hielp geen fluit.Inmiddels kwam Suzy(zij had enkel jaren geneeskunde gestudeerd) mij vertellen,dat enkel dagen geleden men een dokter ijlings had terug naar beneden moeten zenden omdat hij hartproblemen kreeg.Heel geruststellend was dat niet!Ik dacht ;ik zal mij wel aanpassen en inderdaad het beterde,die zelfovertuiging had geholpen! Daar was Suzy weer.......ze had zo juist een rotsklimpartij achter de rug(duur een kwartierje) en raadde mij met aandrang aan dat ook te doen.Van op het plateau van de Zugspitze,waar meerder toeristen naar de mooie uitzichten stonden te kijken en te fotograferen,vertrok een stijle rots met uitgeholde zgz.trappen en zonder leuning.Die rots leidde naar een stijle hoogte en eens boven werd men er waarachtig onvergetelijk beloond.Dus niet zonder angst en zeer voorzichtig beklom in de rots en ja'twas zoals Suzy zei," het is om in je op te nemen en nooit meer te vergeten"!!Daar ginds lagen de besneeuwde Alpen en daarrond vele vele bergtoppen 't Gaf een zeldzame en mysterieuze aanblik,die men werkelijk niet meer vergeet. Voorzichtig keerde ik terug naar beneden en niet zo lang nadien vertrok de téléférique weer ,het was de laatste rit voor die avond Natuurlijk was de plaatselijke autobus vertrokken en Mietje ook. Ging Suzy nu naar de Pastoor? Plots zag ik een koppel dat met hun wagen ging vertrekken ik spurtte in hun richting,en ja we mochten mee.Was dat een meevaller! In ons Hotel arriveerden wij juist op tijd voor het avondmaal;Mietje had zich reeds allenig geinstalleerd en was uitermate verbaasd ons diezelfde dag nog weer te zien. 's Avonds beleefden wij een Tyroleravond! en ........we maakten ruzie!!
Het hoogtepunt letterlijk en figuurlijk,werd het bezoek,aan de " Zugspitze" (berg met 3.5OO m.hoogte plus minus). We moesten 'n eindje lopen zonder noemenswaardig klimmen,daarna de plaatselijke autobus nemen die natuurlijk juist voor onze neus wegreed. Met z'n drieen waagden wij een autostopje(,destijds zonder enig gevaar!!)Dat lukte vrij spoedig en we mochten mee tot aan de balie van de tickets voor genoemde berg.De nog jonge chauffeur deed aardig zijn best om ons 'n beetje bang te maken:hij reed héél snel ook in de krommingen,me dunkt dat hij daar nog 'n schepje bovenop deed.Ontegensprekelijk lag ons lot in zijn drieste handen!! Maar we zijn er heelhuids uitgekomen! Na 'n beetje in de rij te hebben aangeschoven kochten wij ons ticket en zeer nieuwsgierig namen wij plaats in de téléférique.Mietje verkoos beneden te blijven,ze vond het te hoog en te geriskeerd.Ze verkoos een tafeltje beneden met een boekje en een drankje en ze zou de laatste bus nemen terug naar het Hotel. Mijn zeer avontuurlijke nicht Suzy zou desnoods, nadien, de pastoor gaan vinden zijn om een nachtverblijf te vinden!!Mietje is steeds een buitenbeentje geweest, dus nu ook weer. Dat stijgen in zo'n luchtvervoer(buiten het vliegtuig) was voor mij de eerste keer!Aanvankelijk viel het best mee,de medereizigers waren gezellig en de panoramische zichten werden al langer hoe mooier.Aan foto's nemen ontbrak het zeker niet! Maar..........toen we na zo'n twintig minuten ,boven op bestemming kwamen had ik geen lucht meer en werd ik zeer kortademig, ik moest happen en er overviel mij een kleine paniek.Wat nu...........?
Die morgen deden wij een ochtendritje met de melkboer! Suggestie van onze waardin,die wij niet in de wind sloegen! Dagelijks kwam hij vanuit de hoogte met de verse melk van zijn vele koeien om enkele vaste klanten te bevoorraden.Voor 'n " abekrats" nam hij op zijn terugtocht enkele toeristen mee de hoogte in naar zijn hoeve die daar gevestigd lag.Ditmaal waren wij van de partij.We zaten achterin op de banken,ik tegen de rand van de afgrond,want na enkele minuten durfde ik al niet meer opzij te kijken!!Die melkboer was die dagelijkse rit zo gewoon,dat hij blijkbaar geen aandacht meer schonk aan het gevaar dat er aan verbonden was! Amper 10 cm.reed hij van de de boord.Moest hij missen wij lagen gewoon daar beneden morsdood!Hij moest dus een slingerpad beklimmen dat héél smal was.Ofschoon wij van 'n avontuurtje niet afkerig waren hielden wij toch onze adem in. Gelukkig draaide hij rechts van het pad af en hield na enige minuten halt voor zijn hoeve.Het panoramisch uitzicht was er mateloos mooi! We kregen een groot glas verse melk en na 'n kort Duits praatje stapten wij terug naar beneden. Geen kwartiertje verder botste wij, bijna, op een stilstaand kevertje(VW)waar drie oudere mensen naast stonden.Zij waren uitgestapt omdat de chauffeur faalangst had opgedaan niet wetend dat het slingerklimpaadje zo gevaarlijk was.De dames konden geen wagen besturen. Wij waren blij te kunnen helpen ,we keerden terug naar de melkboer die onmiddellijk het nodige deed om deze mensen veilig weer naar beneden te brengen. Tevreden vervolgden wij onze daling,immers, zelfs onrechtstreeks hulp bieden, geeft altijd een goed gevoel. Na de middag hebben wij rustig gewandeld en genoten van de steeds aanwezige berglandschappen,die men niet kan moe worden te bewonderen! wordt vervolgd
Foto Pascal Vyncke seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto Pascal Vyncke seniorennt.be
