Roza vertelt, want ze moet het eens kwijt.Ze was zo blij dat ze Oma werd,ze ging met haar echtgenoot naar de winkel waar het geboortelijstje lag en ze zouden er alles gekocht hebben ware het niet dat d it wat te duur zou uitgevallen zijn en te zwaar om dragen !Het was een mooi kindje en het groeide als 'n kool/Helaas ze zag het te weinig om het te zien opgroeien omwille van de te grote afstand en de werkzaamheden van de ouders.Héél gauw kwam achter de doop de eerste Communie en daarna de Plechtige en in de school ging het ook zo snel.Maar.......Roza had in 't snuitje dat Rietje een erg verwend kindje was;Ze kreeg al wat ze begeerde en van de Opa langs moeders zijde werd haar niets maar dan ook niets geweigerd.Zij was zijn oogappel want ze was ook het enige kleinkind in de familie.Daarenboven was het een mooi meisje dat ook héél lief kon zijn.Studeren vond ze héél vervelend en zelfs overbodig zodat ze van de ene school naar de andere ging steeds maar gemakkelijkere programma's en richtingen uitkiezend!. Haar vader was een te goed mens hij liet de leiding aan de mama over met al de spijtige gevolgen vandien.De puberteit werd een zeer zeer moeilijke periode.Verwende kinderen hebben het er dan nog zwaarder mee. En Roza stelde zich de vraag wat gaat er toch van dat kind geworden? wordt vervolgd
Echt waar een volle uur zit ik hier nu mijn best te doen om mijn vriendin eens te verrassen langs dit nieuwe kanaal of site,zoals u wil.Er moet op het laatst ook een controlegetal gevormd worden zoals bij seniorennet.Geef mij dan dit laatste maar. Hemel ,heb ik daar mijn best gedaan,NOOIT maar dan ook NOOIT ben ik erin geslaagd de juiste letters te raden en heb het daarom nu opgegeven.Waarom moet men daar nu zo moeilijk over doen?Wat kwaad kan er nu geschieden wanneer men langs Facebook 2you een briefje naar zijn vriendin zendt?en dan nog in het Frans want in onze taal gaat het niet of be- staat het niet.Dus ik bedoel......in het Vlaams kan het niet want onze taal wordt in Italie niet gebruikt noch gekend, never! Op You tube wordt alles in het Engels vertaald TERWIJL de Paus in het Italiaans aan' t praten is,dus zijn eigen stem komt nooit aan bod.Tot daar aan toe we moeten dan maar 'n paar talen bijleren want met ons Vlaams komen we niet zo ver,dat moet ik toegeven.Dus ben ik al 'n tijdje met Assimil-Italiaans bezig,maar veel kan dat niet helpen vermits STEEDS Engels gebruikt wordt om wat uitleg te geven. En nu doen ze zo moeilijk met dat controlegetal EN ,dat vergat ik nog ,mijn E.mailadres is ook nooit juist!!!!Nu na 5 jaren zou ik dat ineens niet meer kennen!! U leest het ik ben niet goed gezind!Nochtans ben ik een vriend van de Paus want op vele terreinen ben ik het met Hem eens.Maar natuurlijk kan Hij het niet helpen dat Facebook 2you zo vreselijk omslachtig in elkaar zit. Het kan natuurlijk ook dat het mijn dag niet is,'t kan allemaal De Paus zal wel wat interessanters te doen hebben. Als u de moed hebt probeer het dan ook eens............En als u erin geslaagd bent zoek dan de vragenlijst van " een kilootje minder "" ook eens op,daar kunt ge ook plezier aan beleven als ge eens niet weet wat doen!! 't Is maar dat u het weet!!
De lezer heeft het vermoedelijk reeds geraden!Nog geen volle minuut of hij(de lift) begon te beven en te schokken en wij ook!Toen viel hij morsdood stil!en dit tussen de twee verdiepingen.Wij zaten als ratten in de val en konden geen kant uit.Geen enkele knop reageerde nog.Wat nu?Onmiddellijk dacht ik aan mijn man die rond 17u.voor de deur van Arlette ging staan en maar bellen en verwonderd zijn.Arlette zag wat bleekjes en ik zag haar nadenken,zij had met de grootste onderscheiding haar diploma behaald maar of dat NU ging helpen bleef voor mij 'n vraagteken.In het beste geval konden wij de nacht doorbrengen in deze moedwilligaard,ons op de grond uitstrekken en de eerste bediende van ' s anderdaags afwachten.Daar zouden we ons moeten aan onderwerpen.Maar....de w.c.affaire dat was een andere eikele zaak!Ik moest aan Napoleon denken,die koos ook een hoekje van zijn living uit(heb ik gelezen!)maar die had een knecht met vuilblik en borstel! Wij dus niet....... Als gelovig mens begon ik te bidden ik sprak met O.L.Vrouwke,ik las ook zopas, dat zij tegenwoordig héél veel wordt aangesproken. Alles bleef muisstil,Arlette was sprakeloos,zij die anders nooit naar woorden moest zoeken. Toen begon de lift terug te beven en te schokken,wij durfden geen knop meer aanraken en dat was ook niet meer nodig want opeens schoot hij de hoogte in en waarempel hij hield halt op de 2de verdieping.Wij waren dus in de regionen van de privé appartementen aangekomen die nog niet bewoond werden omdat de binnenafwerking nog niet voltooid was.De liftdeur was open gegaan en wij konden er niet vlug genoeg uit zijn!! Niets veiliger dan een trap ook al ontbrak de leuning nog . Toen we terug bij Arlette waren kwam mijn man er 'n tiental minuten aangestapt,hij wist gelukkig van toeten noch blazen maar we hebben hem alles in kleuren en geuren verteld,de opluchting was te groot om zulks niet te doen!Hoe zou u zelf zijn?Trouwens waarom zouden we dat verzwegen hebben?Aanvankelijk kon hij er toch niet om lachen,immers de gevolgen zouden alles behalve geestig geweest zijn,vooral voor hem die geen enkel vermoeden kon bevroeden. We hebben er 'n glaasje wijn op gedronken want.....eind goed alles goed! slot.
In een naburig,levendig stadje moest mijn man iets gaan regelen met de kotmadame van zijn neef. Toevallig woonde een collega-vriendin in datzelfde stadje en zij verwachtte mij om eens flink wat bij te praten. Dus scheidde onze wegen zich,van mijn man en mijzelf ,op de parking voor enkele uurtjes. Mijn vriendin was in de wolken zo te zien aan alles wat zij reeds had voorbereid op 'n kleine ronde theetafel.Alles was voorradig in andere woorden niets ontbrak!Snoepperijen van eerste kwaliteit en een schotel van de beste heerlijkste taartjes.Thee en koffie ontbraken zeker niet en of er gesmuld werd en gepraat natuurlijk! Toen kwam Arlette,mijn vriendin, op de gedachte mij de hernieuwde zaak van haar ouders eens te tonen niet ver van haar woonst gelegen.Als intermezzo vond ik dat fijn en wij gingen. Inderdaad die zaak was pikfijn hernieuwd en gemoderniseerd,ook de eerste verdieping was nu toonzaal van allerlei fijn gleiswerk en bestekken en al wat daar kan bijhoren.Er was voor de gemakkelijkheid ook een lift voorradig.En die ging Arlette,fier als 'n pauw ,met mij eens uitproberen!!Uit persoonlijke ondervinding weet ik,dat liften in het begin van hun dienstverlening aan kinderziekten durven te lijden.......toch had ik op dat moment niet deze gedachte in het hoofd.Toen we aan't stijgen waren zei Arlette," nu doen wij iets zeer gewaagd,want 't is zondag en geen kat zou ons hier terugvinden indien we zouden blijven hangen"
In een van mijn vorige blogjes vertelde ik u over de Generale Overste die mij een lange brief typte over haar Indische reis,haar verhaal las als een trein.Maar toen ze over het slamschooltje begon raakte zij mijn hart.Zo vertelde zij o.m.dat de kindjes in dat schooltje één schrijfboek hadden voor 5 leerlingetjes en enkele potloden.Dat die lokaaltjes uit ammoniak platen bestonden die erg op de longen werkte enz.enz.het armste volkje van gans Indie zat daar bij elkaar.Datalles had de Generale Overste bezocht en dus gezien.Ik was onder de indruk en schreef haar terug,dat ik mijn beurs ging opendoen voor dat slamschooltje en of ze mij 'n naam en P.C.n° zou willen laten kennen opdat ik zou kunnen storten.Zo naif ben ik nog,dat ik dacht na een week antwoord te zullen krijgen!!Ik was waarlijk in stemming om zotte dingen met mijn spaargeld te doen!! Want......... nu moet ik u bekennen dat ik in mijn vorig blogje er niet bij verteld had dat de beste vriendin van Soeur Superieur een héél rijke dame was,die als vrijwilligster in het slamschooltje nu en dan " werkte" en zelf heel chique gehuisvest was niet zo heel ver daarvandaan! En verder moet ik er nu ook nog bijvertellen,dat het schooltje in kwestie in de achtertuin van het gouvernement lag.............. Op mijn verzoek om te "mogen " storten is dus geen antwoord gekomen,de Heer zij dank hiervoor.De knip staat nu op mijn beurs en de inhoud zal in deze crisistijd zeker voor andere dingen van pas komen. Jammer voor het slamschooltje,maar wie weet heeft die rijke vriendin ook eens diep nagedacht en enkele van haar kristallen vazen van de hand gedaan voor een prijsje.Of zou het gouvernement een geste hebben gedaan? Ik hoop het van harte.
Om de hoek ontmoet ik tante Emmy die er zeer beteuterd uitziet" och kind" zegt ze," hoe durven de mensen elkaar zo voor de gek houden en ze begint te vertellen."Het is natuurlijk niet om over naar huis te schrijven, maar toch ben ik diep teleur gesteld.Nu moet ge weten,dat 'n goede kennis van ons vraagt of zijn nieuwe stiefzoon bij ons de ramen mag komen kuisen.Wij stemden onmiddellijk toe omdat we zelf achter zo'n raamlapper aan ' t zoeken waren.De volgende week kwam Tony dus de ramen poetsen en zo zou hij om de 14 dagen afkomen. Wie niet kwam was Tony.Toen zei onze kennis maar ......hij doet liever tuinwerk,o.k.zeiden wij laat hem maar opduiken! En waarempel hij kwam en of hij het kon!Nooit was onze tuin zo mooi,zo verzorgd en afgewerkt als toen. Natuurlijk spraken wij af om die zorg regelmatig aan hem toe te vertrouwen,wat hij volmondog beloofde. Hoeveel keren we langs onze kennis om gevraagd hebben of Tony nog eens wilde komen voor de tuin,nee die keren kunnen wij niet meer tellen.Telkens zei Jan,de kennis,dat hij er hem zou over aanspreken als hij hem zag want ze woonden 'n eindje van elkaar.Niets,maar dan ook niets kwam ervan in huis.Tot we het opgaven en andere hulp vonden. Toen,ongeveer twee jaren later, stond Jan plots met Tony voor onze voordeur!!Wij geloofden onze ogen niet.Tony kwam eens naar ons tuintje kijken en of wij het goed vonden dat hij volgende donderag alles weer eens 'n flinke beurt zou geven.Ik sprong een gat in de lucht,omdat hij toch zo goed was in zijn vak en weer aan het werk wou bij ons. Tegen drie uur ging hij afkomen vandaag.!Tony is niet gekomen!.........Tante Emmy zuchtte...."t is nu 17.15u.kind, ik begin aan mijn boodschappen en ga er natuurlijk niet meer op wachten.'n Telefoontje zou er nu toch wel op zijn plaats geweest zijn hé?Ze gaf mij 'n zoen en zette er de pas in. Ik had haar graag getroost maar ......hoe?
Weet u wat een Bursitis is?Dat is een ontsteking van een slijmbeurs.In ieder gewricht is een burse aanwezig die telkens men een beweging maakt 'n beetje slijm afscheidt opdat we met ons gewricht geen gerucht zouden maken en omdat het geen pijn zou doen. In de heup zijn er ,volgens de radioloog, 5 bursen aanwezig waarvan er een of meedere kunnen ontstoken zijn.Een befaamd chirurg wil dergelijke toestanden niet opereren omdat het niet zou helpen en omdat de patient sowiso heel lang zou moeten manken(zonder resultaat) Een Bursitis is niet gevaarlijk,wel zeer pijnlijk en kan zeer hardnekkig zijn vooral in de heup,omdat ze daar zeer diep verborgen zitten. In de elleboog,de knie ,de schouder komt het vaker voor en is het te genezen zij het als laatste toevlucht met een infiltratie. De lezer heeft het vermoedelijk reeds begrepen dat schrijfster dezer met een Bursitis in de heup opgezadeld zit.Reeds meedere malen kreeg zij spuiten met het niet zo gegeerde goedje(Depo Medrol o.m.)maar na 'n tijdje begint de mizerie opnieuw. Zou er geen middel bestaan,dat schrijfster niet kent,maar de lezer wél? En zou die lezer dan dit aub.willen meedelen? Het zou 'n grote daad van naastenliefde zijn en waarvoor bij voorbaat mijn hartelijkste dank en steeds tot wederdienst bereid. slot
Misschien heeft eenieder van ons al eens zo'n klein, heel klein mirakeltje ervaren?Men kan daar ook 'n andere benaming aan geven.Bijvoorbeeld:"hoe is dat nu mogelijk,of " dat is nu écht toeval"of hoe kan dat nu "?enz.enz. Wel mijn mirakeltje (van daarjuist!!)ging over het volgende;Enkele dagen terug ontvangen wij een mededeling vanuit de Parochie dat er een soort Missiefeest was voor de broederparochie Brody met een eetmaal aan verbonden en diverse filmen voor 17 p/pEn dit op 19 april e.k..Later dan 5 april kon men niet meer inschrijven.Ik was 2 dagen te laat,want de poetsvrouw had het gele papier reeds bij het oude gemoffeld.Mijn oog was er toevallig op gevallen! Ik rekende op diplomatische invallen en wilde nog een E.mailtje wagen,men kon nooit weten dat er nog twee toegelaten werden.JUIST op het moment,dat ik één vinger op het toetsbord zette weerklonk de telefoon! Eén van onze neven inviteerde ons op het grote verjaardagsfeest van zijn moeder die 8O jaar wordt en dat plaats heeft op .......19 april e.k.Die moeder is ook een zus van mij,en die neef wil met mij een muzikaal intermezzo op dit feest geven,waarvan ik de partituur nog moet instuderen.(zei hij) Dus heb ik mijn E.mail aan de parochie ,met al de schoon woorden die ik klaar had(!)opgedoekt.'t Zou belachelijk geweest zijn ,nadien alles weer te moeten afmelden.Zie voor mij is dat nu overgekomen als 'n klein,héél klein mirakeltje!.Mij man,de lieverd ,glimlacht en laat mij blij zijn. En wat denkt mijn lezer?(naif schaap???) slot
Bijvoorbeeld het type dat absoluut iets van je wil los krijgen met de belofte van" ik vertel dat niet verder ,gekent mij nu toch!!"daar moet men mee oppassen en daar ben ik toch 'n paar keer ingetrapt!!Dom,natuurlijk maar als je zelf recht voor de raap bent dan tuimel je daar makkelijker in.Enfin. Dan het type dat je gebruikt vooral omdat je een wagen hebt......ze hebben een uitnodiging gekregen voor bv.'n tentoonstelling l2 km.verder en vragen of je soms eens graag meegaat!!!In andere woorden" zou je voor mij eens willen rijden want ik vind 'n taxi te duur!!!"(zij zelf hebben geen auto,versta je?) dat kan je moeilijk 'n vriendin noemen,vind ik. Het derde type zijn diegenen die jou steeds vriendelijk benaderen maar achter je rug je een kleedje passen,dat vind ik repugnant.Dat moeten ze mij maar één keer "lappen"(=Antwerps!) en dan laat ik die vallen gelijk een steen. En dan heb je nog de introverten,die komen op bezoek, stellen je wat vragen en zitten te luisteren en te smullen .En jij maar vertellen en oppassen dat je niet té veel "tettert"want wanneer die inzichzelfgekeerde buiten gaat heeft die hoegenaamd niets verteld en voel je je achteraf 'n beetje beet genomen!! Alsof je hen niet de kans hebt gegeven aan het woord te komen. Daar ga ik mij in't vervolg speciaal voor hoeden. Het is toch echt waar ,men is nooit te oud om bij te leren. Vinden mijn lieve lezers dat ik te streng ben?of dat ik overdreven heb? Zeg het mij dan aub.dan kan ik daar ook weer uit distileren........
Sta mij toe even terug in de tijd te gaan......Mijn eerste vriendinnetje heette Linda,ze was heel lief en aangenaam en had een broertje, François die mij soms meenam op zijn trotinette om tijdig in de school te zijn.Ik vond dat héél fijn.We waren 8j.oud.Helaas,mijn ouders besliste te verhuizen naar een andere gemeente en ik moest natuurlijk mee en naar een andere school.Tot mijn groot kinderverdriet bleven Linda en Francois in de vergeethoek steken!. Op 8 jaar heeft men nog niet veel in de pap te brokken,dat is van zelfsprekend.In die nieuwe school kwamen natuurlijk ook weer andere vriendinnen op de proppen,maar ze waren mij niet zo lief als Linda.Temeer dat mijn ouders na drie jaar weer naar een andere gemeente verhuisden en ditmaal hadden zij hun juiste stek gevonden.We verbleven er 29 jaren,en naast ons woonde een gezin van zes kinderen die héél sociaal over kwamen. In de scheidingsmuur werd na enkele tijd een poortje aangebracht zodat we héél makkelijk konden buurten Het poortje stond altijd open.Toen werd de muur afgebroken en kwam er een haag in de plaats met het poortje erin,dat spreekt.! Eén van de meisjes had mijn leeftijd,dat duurde niet lang of wij werden de beste vriendinnen een gans leven lang.Zie dat noem ik een ware vriendin,een die je volledig begrijpt,die je nooit verraadt waarop je ten alle tijden kan tellen.En dat was wederzijds. Een derde échte vriendin was Zuster Bernadette.Héle mooie vriendschap was dat bijna gesublimeerd.Om de vier a vijf weken gingen mijn man en ik haar bezoeken,zéker wanneer ze ziek werd.En steeds was ze zo overgelukkig toen we in haar kamer kwamen.Ik had haar alle gerief voor de schilderkunst meegebracht en opnieuw begon zij met haar linker hand te akwareleren.Dat was in het begin niet zo eenvoudig maar ze bereikte mooie resultaten. Maar ........ ik heb ook andere zogezegd vriendinnen gekend..............
Lang voor mijn man met mij gehuwd was ging hij regelmatig naar Oostenrijk met zijn directeur ,nog een collega en diens vrouw in het volkswagentje van de tweede vermelde.Zij vonden dat héél prettig want ze waren nog jong en lenig.Zij gingen, of reden om stipt te zijn, naar een boerenfamilie die er goed voor zat en veel plaats had,ook om te logeren.Het zicht was er prachtig, naar ik later vernam, en de familie was altijd welgezind. De wandelingen varieerden constant en dat werden ze nooit moe. De Oostenrijkse maaltijden waren aan de zware kant,dus erg voedzaam;maar dat had men nodig voor die prachtige bergwandelingen! Vrij dikwijls werd er een varken geslacht voor de nodige worsten en de hespen en al dat andere dat een zwijn hen te eten gaf.Kippen in overvloed en eieren natuurlijk ook.De boerin maakte alle dagen pudding van die lekkere melk want ze hadden natuurlijk ook menige koe. De groenten mochten de toeristen zelf uit de tuin gaan kiezen,dat was zoal het enige dat ze als inspanning mochten doen.En eten,ja veel eten.!! ZE waren echte vrienden van die Oostenrijkers.De directeur had er zijn jaarlijks verlof geboekt en had geen oog voor een andere bestemming. Zijn gezelschap moest hem volgen! Toen ze terug thuis waren ontving mijn man een tamelijk lijvige enveloppe met postzegel van ....ja van Oostenrijk maar door zijn druk leven deed hij ze te vlug open en zag geen brief erin zitten en dacht aan een grap.De omslag werd terzijde gelegd en moet in een doos terecht gekomen zijn. Toen we reeds jaren gehuwd waren kwam die doos in mijn handen,vermoedelijk in de grotekuis periode.IK keek in die verdachte omslag waarvan ik het bestaan absoluut niet kende,noch de afkomst en zag toen een prachtig bundeltje Edelweisjes mooi neergelegd, na zoveel jaren. De boerin of één van haar dochters moet dus, na een grote bergwandeling,aan mijn man gedacht hebben,die zo vaak over dat bloempje gesproken had dat hij er nooit gevonden had, tot zijn spijt. Wanneer ik dan met die omslag en die vondst kwam aandraven vertelde hij dat hij destijds veel te vlug en onnadenkend aan een grap gedacht had.We hebben de mooie Edelweisjes in hun natuurlijke vorm beeldig ingekaderd en een opvallend plaatsje gegeven want zelf zijn we nooit meer zo hoog geraakt.Zij staan ,naar het schijnt, héél hoog in die enig prachtige berglandschappen.Van bedanken is niets meer in huisgekomen dat was te lang geleden,helaas. Zo ziet men dat alles terecht komt!
........dat er iets aan de knikker hing! Bijna alles had hij verkeerd aangekocht! Onze adrenaline werd volledig naar boven gehaald!Eén voorbeeldje maar ....we bestelden één flesje versnipperde gedroogde ajuin en lieten hem,voor hij vertrok, het lege flesje zien.Hij bekeek het doorheen zijn Kruidtuinbrilletje met zgz.aandacht.Wat bracht hij mee?Een groot plastiekpak met grote gefrituurde ajuinbladeren om gerechten mee te versieren (stond er op het pak!) Voor 'n dooskervel diepvriessoep koos hij een minipotje kervel,voor één pak speculoos bracht hij er vier in een grote verpakking mee en zo kunnen we doorgaan maar dat kan de lezer niet boeien.Dus we zeggen hem(zoals onze buurvrouw hem dikwijls oplegt) ,dat hij moet gaan ruilen.Hij werd toen Hollandsboos,ja,ja!!Maar........ging terug de brommer op met al het verkeerde in zijn tassen. Inmiddels waren er vrienden binnen gekomen ,die ook nog wat zagen liggen,dat zij konden gebruiken en voor ons toch wat te veel was. Toen Kees terug arriveerde was hij gekalmeerd,hij zal wel ingezien hebben dat het niet door de beugel gekund had zonder telefonische gevolgen!! Ondertussen vernamen we dat Stef over 14 dagen terug aan het werk gaat. Laat die dan maar zéér puntlich zijn en wellicht wat minder sociaal in zijn voorkomen,maar het spaart ons heel wat tribulaties en onze adrenaline kan rustig zijn gang gaan
Wij hebben ook 'n boodschapper om de 14 dagen,Stef,die heel akuraat tewerk gaat.Hij moet het kennen of hij brengt het niet mee.Dus zetten wij gedienstig(als wij zijn!!)de lege (nieuwe)exemplaren klaar ten toon in de gang op de commode en dat vindt hij fijn. Maar,hoejammer,nu breekt Stef zijn enkel;gevallen met zijn dienstbrommer en hij moet voor lang in de plaaster. Kees(Hollander, maar dat had u al begrepen!) deftig voorkomen en eigenlijk de klusjesman van de dienst,moet nu Stef vervangen.Aanvankelijk,d.w.z.de eerste keren ging het behoorlijk goed mits enkele " abuizen". Inmiddels kwam hij ook ons tuintje wat opfrissen,daar hebben we veel van door de vingers moeten kijken!De klimop kreeg 'n flinke beurt, ja dat wel,maar de dorre bladeren liet hij liggen,niet om te doen,zei hij,en het onkruid liet hij staan waar het stond.Zijn specialiteit was behangen en schilderen,en daarmee uit (besloten wij dan maar!) De rekening voor het tuintje kwam achteraf ,zei hij!!Daarvoor zorgde de dienst wel. Stef 's enkel bleef véél te lang in de plaaster,vond Kees,en dat liet hij ook duidelijk blijken.Die boodschappen begonnen hem flink de keel uit te hangen.En dat werd zichtbaar!! We hadden ons lijstje in grote letters,zo duidelijk mogelijk ,klaargelegd maar toen hij binnen kwam zagen we............
Onze tante van 85 nogmaals aan het woord: "Zoals een blogger een dame van 85 beschreef dacht ik eerst dat hij het over mij had!Naar het schijnt zie ik er ook nog goed uit en héél actief in huis! Maar weldra merkte ik dat het over 'n andere dame ging want ik heb het over 'n andere boeg geworpen.Ik was 16j.toen de tweede oorlog uitbrak en de studies werden onderbroken.Dan maar huishoudster bij vader en moeder/Dat werd een lange stage.Toen begon ik op 3Oj.opnieuw te studeren in de sociale sector en behaalde vlot het diploma en werk.Dat liep als een trein mag ik wel zeggen......maar 10 jaar later stapte ik toch het huwelijksboodje in.Nooit spijt van gehad in ' t tegendeel.Er kwamen geen kinderen meer want ik was reeds 41!We namen een verlaten jongetje onder onze hoede die daar nu nog steeds dankbaar voor is en mij regelmatig diensten bewijst.Hij is nu 47, gelukkig gehuwd en drie kinderen. Maar mijn ingoede man heb ik moeten afgeven toen hij reeds een respectabele leeftijd had.Dat is nu ongeveer 9 jaar geleden en iedere dag mis ik hem meer en meer.Want,inderdaad 'n sociale mens wordt eenzaamheid nooit gewoon.Er komt af en toe bezoek,in' t begin tamelijk frequent maar dat neemt af met de jaren want zij worden ook 'n dagje ouder of vallen definitief weg.Wat moet men dan doen,of hoe lost men het op, zo goed en zo kwaad als het kan.?Koken doe ik nog graag maar toch voor twee dagen zodat ik het 'sanderendaags eens kan opwarmen(en uitblazen!)Om de maand bedien ik mijn wasmachine en al wat er nog komt bijkijken.Verder heb ik me een Laptop aangekocht en er leren mee om gaan Dan blijf ik van mijn muziek houden en vooral van mijn lectuur.Onlangs kocht ik een Assimil voor Italiaans,die taal boeit mij héél erg.Ook mijn Duistse Assimil heb ik terug voor de dag gehaald,want die twee talen staan elkaar helemaal niet in de weg.Schilderen en tekenen doe ik reeds van in mijn jeugd en piano spelen ook.Ditalles vertel ik niet om te bluffen maar om" mee te delen"dat men bij eenzaamheid ZELF het heft in handen moet nemen.Zéker wanneer men van een oudere leeftijd mag genieten." Dat schreef onze tante en wij zijn daar fier op!
Omwille van de onregelmatigheden zat het er aan te komen,dat Moeke naar haar toelage van het Ministerie zou mogen fluiten.Want de inspectie was er opuit gekomen,dat zij de aan haar toevertrouwde kindjes gans alleen liet ,nadat zij met haar man had ruzie gemaakt Zij was 3Okm.verder naar haar ouders gereden!.Zoiets werd natuurlijk niet getolereerd . Rita mijn vriendin,die maatschappelijk assistente was, kreeg het voor elkaar,dat David naar de Zusters van Don Bosco mocht en daar enkele jaren kon doorbrengen.Nadien verhuisde hij naar de Broeders van dezelfde orde en ging ook naar hun welbekende school.Hij volgde met aandacht de lessen en behaalde er twee diploma's van Electro Mechanica.Nadien bezocht hij nog een andere school en verwierf het diploma van Meet en Regeltechniek(A1) Toen mocht hij alleen gaan wonen en had het grote voorrecht in een gans gemeubeld appartementje van de moeder van Rita te kunnen intrekken,omdat die m oeder naar een Home verhuisde. Ondertussen had David reeds vrienden en kennissen gemaakt en een goede betrekking gevonden zodat hij zich een klein wagentje had kunnen aanschaffen want zijn werk lag een eind buiten de stad, moeilijk te bereiken met het openbaar vervoer. Op aanraden van Rita,met wie hij regelmatige en uitstekende contacten onderhield , ging hij tijdens het weekeinde een danscursus volgen en leerde er zijn vrouwtje kennen.Zij huwden na een jaar en kregen drie kindjes. Dat hij naar een ruimere woning verhuisd was spreekt voor zich. Dit verhaal wil duidelijk maken dat VLaanderen zeer goed inspeelt (financieel) op kinderen die alleen komen te staan en bovendien dat sociale assistentie ook haar duit in het zakje(kan) mag doen,wat hier zeker gebeurd is. Het pleeghuis van Moeke werd opgevouwen.
Toen de grootmoeder van David overleed stond de zesjarige jongen er helemaal alleen voor.Buren verwittigden de nodige instanties die hem plaatste in een grote pleegfamilie.Dat wil zeggen dat de bazin in haar proeftijd stond om aanvaard te worden door het Openbaar Ministerie en dus de leefbaarheid van het pleeghuis moest bewijzen.Daar was drie jaar voor voorzien.De zgz.pleegmoeder liet zich " Moeke" noemen en had haar inspiratie gehaald in een Jongenstehuis waar zij kuisvrouw was.Haar vader was aannemer van kleine bouwwerken en ze vroeg hem van haar zolder een slaapgelegenheid te maken voor een 12 à 14 jongentjes tot 12j.en achter haar huis een veranda aan te bouwen die als verblijfplaats zou dienen om de jongens te laten eten en hun huiswerk te maken.In de tuin konden zij spelen.Dit voorstel werd dus door vader uitgevoerd. Daar kwam David terecht tussen nog andere half verlatenen.Want de meesten hadden nog één ouder of 'n bloedverwant. Zij liepen school in het dorp en kregen bij moeke hun zgz .verzorging.De kleerkast en schoenkast zat vol gekregen gerief. Eén van mijn collega's kwam door onvoorziene omstandigheden in aanraking met het huis van moeke en onderschepte vrij vlug verscheidene onregelmatigheden. Zij bekwam dat zij David uit zijn isolatie mocht halen om de 14 dagen voor een weekeinde zodat hij in contact kon komen met de buitenwereld.Dit gebeurde zeer erg tegen de zin van het " moeke".David kwam dus in het gezin van mijn collega en zag er opgelucht uit en tevreden.
Dit is dan nog eens ons Bobbyke met zijn allergrootste vriend.Hij " hoort " hem al afkomen zonder dat hij hem gezien heeft.Komt hij dan binnen dan is het de allergrootste vreugde.Tom gaat onmiddellijk in de zetel zitten en Bobby op zijn schoot,dat doet hij bij niemand anders.Zelfs niet bij het vrouwke,die moet eerst op de canapé gaan liggen en dan vleit hij zich naast haar.Zijn vreugde moet hij minstens vijf minuten uitblaffen want hij is een extravert type! Dan gaat hij zijn nieuwste been uit zijn doos halen en dan moeten wij doen alsof we dat gaan afnemen.Dat is zijn grootste plezier want wij slagen er niet in het been maar zelfs aan te raken zo snel reageert hij. Hij heeft ook een dozijn balletjes.Aanvankelijk zit daar een belletje in ofschoon het een typisch hondenballetje is.Zolang dat belletje er niet uit gebeten is heeft hij geen rust,nadien wordt het kalmer gebruikt maar het blijft van hém. Momenteel zitten er twee wilde duiven op ons grasperk,gelukkig ziet hij ze niet zitten omdat er een struik voorstaat,maar o wee als hij ze in zijn vizier krijgt dan moeten de sukkelaars dadelijk het luchtpad kiezen!!en ze waren zo vredig aan ' t pikken in dat lekkere gras....... Zijn plasjes mag hij in de tuin doen,waar hij ze blijt halen Joost mag het weten want om de haverklap staat hij voor de achterdeur!Natuurlijk om eens een frisse neus te halen(die hij gelukkig altijd heeft!)en om op inspectie te kunnen hollen. Moest hij kunnen spreken ik denk dat hij zou zeggen,dat hij het bij ons prima getroffen heeft.!
Eindelijk hebben we ons Bobbyke op een fotootje kunnen zetten.Ik zelf heb het niet kunnen verwezenlijken maar ben op de goede gedachte gekomen van het aan mijn zoon te vragen die al het nodige heeft gedaan. Bobby zelf trekt zich daar natuurlijk niets van aan.Hij is een schatje,is héél braaf geweest bij de dierenarts die zijn tantjes(onder verdoving )terug hagelwit heeft gemaakt.Hij heeft nog eventjes op z'n pootjes gewaggeld,och arme, maar's anderendaags was hij weer helemaal de oude.Hij kan zeer lief zijn,maar ook héél boos,wanneer de poes in onze boom zit bijvoorbeeld.Ook heeft hij absoluut niet graag dat hij geborsteld wordt,wat dagelijks moet gebeuren.Aan véél wandelen heeft hij ook een broertje dood,veel liever zit hij in zijn zetel achter het raam en blaft naar iedere voorbijganger die zgz.op zijn erf komt!! Wanneer de telefoon te zacht rinkelt en er niet afgenomen wordt geeft hij weenachtige geluidjes door,zodat we onmiddellijk begrijpen dat iemand ons oproept.Is wel héél practisch!. De koekjesdoos weet hij zeer goed staan,en na de middag en zijn middagdutje,staat hij voor de kast met schuin bedelhoofdje,wat wij natuurlijk begrijpen,en hoe kan men daaraan weerstaan? De lieve lezer zal nu wel begrijpen,dat deze tekst een testtekst is,want héél zeker ben ik nog niet dat deze onderneming zal lukken(met de foto bedoel ik) Wij danken u in ieder geval voor uwe aandacht!! En tot nogeens,hopelijk met een ander fotootje! slot!
Beroepshalve moest ik hem gaan manen!Hij stond reeds méér dan zes maanden achter met het betalen van zijn sociale huishuur.Hij stond bekend voor een onmogelijk karakter en zijn vrouw met de drie kinderen waren van hem weggegaan. Eigenlijk had hij niet meer het recht om in een dergeljke woning nog gehuisvest te zijn,dergelijke woonst was bestemd voor een gezin met minstens drie kinderen.Rede te meer om zorgvuldig de huur te respecteren. Hij ontving mij in de woonkamer en toonde mij onmiddellijk zijn door hemzelf geborstelde schilderijen.Daar was ik natuurlijk niet voor gekomen,doch beleefdheidshalve gaf ik mijn appreciatie. Toen begon ik over de achterstallige huishuur en dat 'n mens toch niet zonder een dak boven zijn hoofd kon leven,dat dit het eerste was dat van het inkomen zou moeten afgenomen worden enz.enz.Hij bezag mij met een spottende blik en deed enkele stappen richting vogelkooi,dan deed hij het deurtje van het kooitje open en onmiddellijk vloog een afgerichte parkiet op mijn hoofd en in mijn haar en begon daarin te pikken!!!........ Nu moet u eens proberen iemand de levieten te lezen met een pikkende parkiet in uw hoofdhaar.Ik stond daar oerbelachelijk en zweeg terwijl hij mij stond uit te lachen. Toen vroeg ik hem beleefd of hij dat beest terug in zijn kooitje wou commanderen,wat hij niet deed.Kwam er nog bij dat ik een aversie heb voor pluimen!! Er zat voor mij maar één ding op,naar buiten gaan met de parkiet op mijn kop en die zou dan zeker de vrijheid kiezen , dat was ik ook van zins,genoodzaakt door het sarcasme van de wanbetaler.Maar........hij had mij strategie begrepen en floot tusen zijn tanden het diertje terug uit mijn haar. Daarop ben ik weggegaan nog zonder één woord. Zoals het hoort heb ik mijn verslag aan de directie afgegeven en na nog twee maanden geduld,heeft mijnheer zijn opzeg gekregen. In die gezinswoning is een gezin komen wonen,dat daarmee héél gelukkig was en er volkomen recht op had.
Met een postbus had ik nog nooit onderhandeld!Nu dus wél,omdat ik iets erin vond waarnaar ik het vertikte te gaan zoeken.Zo van winkel in en winkel uit,niets voor mij. Dus een testje wilde ik wel wagen langs de telefoon.Ik tikte het nummer en alles bleef doodstil.Heel vreemd vond ik.Ik had al zin om terug in te haken doch duwde nog eens eerst op mijn microotje en toen........toen hoorde ik een kolosaal brutale Hollandse vrouwestem.Of ik niet wat stiller kon spreken want ZO verstond zij niets.Ik had mijn mond nog niet open gedaan!!(heb je me nouw!) Ik vroeg of zij niet wat vriendelijker kon zijn!Hoe moet ik het dan doen riep ze terug,moet ik het dan zingen?........ Kunt u niet wat beleefder zijn, vroeg ik kalm.De robotstem viel uit!!Ze ging verder op menselijkere toon en stelde de nodige vragen die ik zo vriendelijk mogelijk beantwoordde! Het gesprek verliep dus menswaardiger.Blijkbaar hebben deze mensen niet geleerd hoe zij met (nieuwe!)klanten moeten omgaan, jammer! Ik vroeg of er naar Nederland moest gestort worden,zoja dan annuleerde ik sito presto mijn bestelling,want naar Nederland storten is nu precie geen sinécure.(invullen van grote formulieren!zelfs voor een klein sommetje!)Nee, zei ze, het is in Belgie.Ja,dan was ik gerust,tenminste in zoverre dat ik nu nog moet afwachten wat mij zal verzonden worden en hoe! Toch kreeg ik van die uitzonderlijk minzame telefoniste een" ' n avond " Ik heb daaruit begrepen dat zij mij een " goede avond" wilde wensen,en dat was toch al een héle voorwaartse stap, vond ik, en U? slot
