Onze oma heeft natuurlijk héél veel herinneringen, meestal waaraan ze graag terugdenkt en wij luisterden steeds met open oren.Zo vertelde ze ons uit haar prille jeugd het volgende;Ze moest dan toch maar eens naar de kleuterschool gaan,de mama moest haar brengen en halen,want de papa was dan reeds vertrokken.Zo arriveerde zij voor de allereerste maal in een klasje met vele andere meisjes en ook jongetjes want gemengd mocht nog in de kleuterklas!. Ze kreeg een plaatsje op de tweede rij naast een onbekend kind en toen zag ze dat haar lerares geen zuster was zoals ze dat verwacht had(haar tante Nonneke was een héél lieve zuster!!)maar een Juffrouw, rosharige met vele sproeten ,die bovendien geen vriendelijke snoet had.Dat viel tegen. Ze kregen allemaal " 'n goedenmorgen groet" en een bol stopverf in kleur.Die van Oma zag rood.Daaruit moesten zij een mandje toveren met eitjes daarin en een brugje om over de arm te hangen.Oma vond dat niet zo moeilijk en ze was er tamelijk vlug mee klaar.Dat stemde haar al wat vrolijker. Juffrouw sproet kwam de mandjes bewonderen of bekritiseren en verbeteren .Dan volgde de speeltijd en de kindjes maakten op hun manier kennis met elkaar.Na de middag mochten zij thuis blijven. Zo kwam er iedere dag een andere bezigheid en meestal viel dat nogal mee.Maar op zekere voormiddag kwam er vlechtwerk aan de beurt.Zo'n matje vlechten dat was niet zo evident.Ze kregen een voorgeprepareerd vierkant matje waarop de onderste latjes in gekleurd papier reeds opgespannen waren,maar daaronder moesten de kleuters met een ander papierenlatje vlechten zodat dit een mooi alternatief geheel werd.('n voorbeeld van een macroweefsel!) Oma had er de grootste moeite mee,ze begon steeds verkeerd,op die manier kon ze om half twaalf niet klaar komen en dan moest ze op haar knietjes op de trede gaan zitten.Zo was de afgesproken voorwaarde.Het moeilijke vlechten gaf haar zweetdruppeltjes(was ze nu maar bij mama om met de blokjesdoos te spelen!! )En ja ,het was zo ver,ze was niet klaar en ze moest op de trede gaan zitten samen met nog twee andere achterblijvers.Ze begon stilletjes te wenen en een hekel te krijgen aan gans die kleuterklas de rosse Juffouw zeker incluis.Wat had zij nu misdaan? De straf duurde gelukkig niet lang want het was tijd om naar huis te gaan en de mama stond aan de poort,ze was dubbel blij haar weer te zien en haar haar wedervaren te kunnen meedelen. Toen volgde er iets positiefs.Er werden grote klinkerletters op het bord geschreven door Juffrouw sproet en die moesten zij van buiten leren.Nadien om de beurt voorlezen uit een boekje dat deed oma biezonder flink en als beloning mocht ze bij de Juffrouw op haar schoot komen zitten!!!Oma was daar helemaal niet blij mee,eerder beschaamd en weer dacht ze "zat ik nu maar bij de mama!!". De kleuterschool heeft maar veertiendagen geduurd want oma kreeg een zware bronchitis en moest thuis héél goed verzorgd worden . Nadien besloten de mama en de papa dat ze mocht thuis blijven om dichterbij bij de Soeurs de notre Dame naar het eerste studiejaar te gaan!En zo gebeurde het dat ze bij die lieve masoeur Henriette terecht kwam waarover zij reeds vertelde. Is dat niet aangenaam nog een oma te hebben die zo goed kan vertellen uit haar kindertijd?.Wij vinden dit van onschatbare waarde.
Toen ze verder kon mijmeren dacht zij aan de belofte van haar mama"er ging een zusje bijkomen om mee te spelen dan zou ze niet meer zo alleen zijn"Oma was toen al bijna zes jaar.Voor een weekje moest zij naar een tante met twee nichtjes gaan logeren,en spelen. Daarna gingen zij het nieuwe zusje bezoeken dat in haar wiegje lag en de mama lag ook te bed.Wat was dat zusje klein,zo'n klein mensje daar kon ze zeker nog niet mee spelen laat staan in de koord springen!! Nu moest de mama veel voor het zusje zorgen en waren de intieme momentjes met oma sterk aan't verminderen,dat vond ze wel jammer.Ze gingen nu samen met z'n drietjes wandelen,het zusje in de koets en oma moest haar handje op het " stuur " van de koets leggen,maar van spelen zoals ze gedacht had,kwam niets terecht...... Toen het zusje drie jaar was zat oma reeds in het eerste studiejaar bij Massoeur Henriette.Daar moesten zij voor het eerst een opstelletje maken over het Meiklokje.Na een week gaf Massoeur haar mening over de vele opstelletjes en de kindjes zaten aandachtig te luisteren en opeens hoorde oma haar naam noemen en zei Massoeur"kindjes er zit onder ons een grote schrijfster........!!!Oma werd helemaal rood tot achter haar oortjes.Eigenlijk wist ze niet zo goed wat dat wou zeggen!! Wel ondervond ze in de latere klassen,dat haar opstelletjes samen met nog werkjes van andere kindjes ten toon gespijkerd hingen op een kartonnen bord achter in het klaslokaal en haar tekeningen ook. Maar een grote schrijfster is oma zeker niet geworden ofschoon ze dat misschien wel graag had gewild. Ze was zestien toen de tweede wereldoorlog uitbrak en dat heeft haar leven een gans andere wending gegeven. Oma zou kunnen blijven mijmeren maar dat gaat ze zeker niet doen want dan worden hare mijmeringen een geschreven levensverhaal en dan zou ze toch nog ,ongewild, een schrijfster worden!! Haar lieve overleden man zei steeds" de omstandigheden bepalen uw leven" en daar zal iedereen wel mee akkoord gaan.