We waren doodmoe en absoluut aan overnachten toe.Daarom wierpen wij anker in het enige hotelletje van dit zeer kleine dorpje. Ja,er was nog 'n kamer,waarom niet? Opgelucht aten we eerst nog een eenvoudig hapje,lieten onbezorgd de koffers in de wagen staan en gingen nog 'n luchtje scheppen,'n frisse neus halen zoals dat heet. Het was te warm om nu reeds onder de katoen te kruipen bovendien gaf het avondmaal ons weer de kracht om de benen even uit te strekken.We voelden ons zo ongeveer op tweede huwelijksreis,zo heerlijk was die late sfeer,zo bedwelmend de avondgeur van slapende bloemen en planten. Toch kwam tenslotte ook voor ons het uur van wel te ruste gaan.De koffers werden voor ons naar boven gedragen en op 't einde van een behoorlijk lange gang,belegd met een sterk versleten voltapijt,doordrongen van hevige tabakwalm lag onze kamer! Het voltapijt genoot mijn biezondere aandacht! wordt vervolgd
Ja,wij dropen af,de witroze azalea stijf in de arm gekneld,maar achterdochtig!. Schat,zei ik,we rijden niet naar Merksem want ze is HIER. Mijn man stelde een gezonde wandeling voor om nadien naar huis te rijden,wat we deden. 's Anderendaags belde ik mijn tante Louisa op en vroeg haar waar en in welk ziekenhuis Johanna verbleef op dit ogenblik.Ik heb er zojuist nog mee getelefoneerd ,zei ze ,als vanzelfsprekend,ze ligt in Vesalius te Brasschaat en ik ga haar deze namiddag weer bezoeken in kamer l5 op de 4de verdieping! Twee dagen later keerden ook wij terug,met onze azalea, naar Brasschaat!..... We liepen de balie straal voorbij,recht de lift in tot in kamer l5 op de 4de verdieping! Daar lag nu Johanna Janssens reeds l4 dagen,en ze was zo blij ons te zien en vooral te horen!! Zo zie je maar....... slot
Kunt u dat dan niet even natrekken,vroeg ik,ietwat geprikkeld,.Neen,wedervoer de brave vrouw,dat kunnen we niet. Mevrouw,kaatste ik terug,'twas vroeger nogal wat gemakkelijke met een schrijfboekje ,hé? O neen replikeerde zij gevat,want de computer liegt nooit!Uw Johanna is hier zeker nooit geweest.... Ik dacht dat ik omver viel!! Toen zei de jongste,verlossend,ik bel eens naar het Lindenhof,daar moeten zij zeker weten waar hun residente nu verblijft.Zij dééd het waarempel De stem vanuit Kapellen proclameerde,dat Johanna te Merksem verbleef in het St.Bartholomeus ziekenhuis..;;;;; Ziet u nu wel,dat onze computer niet liegt,triomfeerden de witte dames,ze is hier nooit geweest!! Ons herhaaldelijk verontschuldigend en met onze ware dank voor al de moeite dropen wij af met stille trom. Maar.......... Wordt vervolgd
Nee,zei ze vastberaden,Janssens Johanna kennen wij hier niet.Zou ze hier wel verbleven hebben? Natuurlijk, riepen wij in koor.Toen vroeg onze receptioniste ons wanneer Johanna geboren was,op lO februari, zei ik gedienstig! De dame ging opnieuw aan de tokkel,op dit moment verscheen er 'n tweede bediende,ook in het wit.Zij begon haar collega sofort bij te staan. Zij deed dit door achter een andere computer plaats te nemen en samen zochten zij verwoed,ieder voor zich naar de geboorte datum van Johanna,.weerom zonder resultaat. Toen vroeg de eerste witte dame ,ietwat ongeduldig,in welke gemeente patiente woonde. Te kapellen zeiden wij moe. Ijverig werd op kapellen gezocht.Helaas,vruchte loos.Dan werd ons gevraagd in welke straat Lindendreef Home Lindenhof gaven wij op.Op -nieuw gingen de dames samen aan het klavieren Mijn voeten begonnen. zo'n pijn te doen van het lange staan De bloemen troonde op de toogbank! Ik begon het werkelijk op mijn zenuwen te krijgen.Mijn man was inmiddels rustig aan de kant gaan zitten.Plots, zei ik beslist,dames u bent wel bedankt doet u verder geen moeite.M'n man veerde reeds recht!Ja,maar zei de oudste,ze is wellicht vertrokken? Wordt vervolgd
