Een tante vertelde: Wij zagen elkaar héél graag en huwden laat,kinderen kwamen er niet meer daarvoor was het te laat.Maar aan caritatieve werken deden we beiden met plezier,daardoor hadden we zeker niet te kort aan vrienden en kennissen.Helaas de jaren vlogen voorbij en na dertig jaren zat ik weer alleen. Om op 75j.in een zetel te gaan zitten treuren had geen zin daarmee kwam de dierbare niet terug en rouwen moet men toch alleen men moet daar door.Bovendien is echte empathie voor weinigen weg gelegd.Daarom sloot ik mij na een tijdje aan bij verschillende groepen;zang,tekenen en schilderen,voordrachten beluisteren en muziek,maar nergens vond ik de zusterziel waarmee men écht praten..... wordt vervolgd