's anderendaags waren het er nog drie en daar bleef het bij,dat hadden we zo onderling besloten! Tjip is een doorwinterde flatbewoonster geworden en de broertjes en zusjes uit het verre bos zitten al lang in de vergeethoek! Hoe kon het anders;aanvankelijk 5xper dag lekkere "beetjes"(of betjes)nestje vol kussentjes,overal tapijten en altijd (bijna)lieve woordjes.....! Maar.....zegt Tjip,er is toch een schaduwzijde aan mijn bestaan;mijn baasjes hebben de leefkamer van de keuken moeten scheiden bij middel van een dwarliggend vliegenraam.Dat vind ik bepaald vervelend want wanneer ze het in hun hoofd halen zetten zij mij in de keuken zodat ik niet meer in hun kuiten kan bijten.En dat vind ik juist zo heerlijk.Ook in 't vrouwtjes neus en armen en wangen wanneer zij eens rustig T.V;wil kijken.Zij heeft zich nu gewapend tot aan haar tanden,zie ik;schort met lange mouwen,hoge kraag en ja,oude handschoenen.Ik vind dat heel kleinpijnig en belachelijk
Weerom op 'n mooie herfstdag tufte het vrouwtje naar de grote villa ,midden in de bossen en koos er de leidster van de bende uit,inktzwart,lief,8weken oud en zij noemde hem TJIP. Blijkbaar zat Tjipke veilig in haar kartonnen doos,zodat er op de terugweg even kon gestopt worden om nog vlug een aankoopje te doen. Toen 't vrouwtje terug in de wagen stapte was de doos absoluut leeg maar op het kussen van de voerster lag een hele grote visitekaart ..van Tjip... uit schrik en salut! was dus verdwenen! Omdat ik geen arsenaal aan kuisgerief bij had heb ik de hele toestand met een zwier in de naastliggende weide gesmeten Tjipzelf zat te bibberen achter in de verste hoek van de wagen.Toch zijn we samen,onder het kwelen van wederzijdse lieve woordjes,veilig in de stad en thuis geraakt.Daar heb ik nog zeven visitekaartjes mogen lezen....... (wordt vervolgd)
Maar ......dat beloofde poedelbeestje kwam,als 't lukte,pas in april bij ons inwonen.Dit impliceerde dus dat het allemaal flink moest meevallen:het huwelijk,de bevalling,de verdeling van de boorlingskens en zo.Natuurlijk zou mevrouw van daarnaast ook wel haar beste beentje voorzetten en als er dan maar ééntje te verdelen viel,dan stond ik daar voor schut. Neen,zei plots man-lief,zolang moet ge niet wachten...... Pas toen kreeg mijn obsessie echt fabelachtige afmetingen! Op de straat begon ik iedere dame en zelfs heer, vergezeld van een poedelbeestje, zo maar aan te spreken en te interviewen.Daar kwamen zelfs te- lefoon en consultatiegesprekken van ten huize van de dierenarts,ja zoiets als een prenatale voorlichtingsconversatie. Adressen van betrouwbare en ja befaamde poedel- kenners werden zorgzaam genoteerd en in het hoofd geregistreerd!! De vrucht van al deze arbeid stond op ' t springen! Wordt vervolgd
Nee,U wéét niet wat het is aan een poedelobsessie te hebben geleden,dat weet U beslist niet,maar ik wél. Hoe ik dat zo te pakken kreeg kunt U meteen van mij vernemen:Toen ik op een mooie voorherfstdag bij een lieve dame op bezoek was,stelde deze mij bij wijze van kennismaking,haar enig mooie poedel voor....... Nadja was haar naam en om in goede gezondheid te blijven mocht zij over een zestal weken huwen en dus kindjes krijgen. En u, zei de dame, mag dan één van die kindjes komen kiezen als u dat graag zou willen?en of ik wou!....... Daarmee was de vonk aan de lont en ze begon pas hevig te vlammen toen thuis echtgenoot-lief er eveneens mee akkoord ging. Nu kon ik er in de volgende morgenuren waarempel niet meer van slapen en al mijn overwegingen van voor en tegen konden niet meer baten. Natuurlijk,overdacht ik,zouden er formidabele nadelen mee gepaard gaan:geen tuin,baasje en vrouwtje veel uithuizig,hondje aanvankelijk nog te jong om steeds maar mee te tuffen.Bovendien vier maal per dag hondje buiten,dus gedaan met de spontane leefwijze van pantoffeltjes aan ,in kamerjasje voor het teeveetje en daarna recht tussen de veertjes..... Nee,'t mocht al niet baten,'t was al boter aan de galg.Het werd onweerstaanbaar.Zeg nu eerlijk hebt U zoiets al eens meegemaakt?
