Dagelijks zat Pieter onder zijn merelboom,zijn beste vriend.Zoals hij kon zingen kon geen ander.Hij had er een gedicht over gevonden dat hij ook dagelijks overliep zo mooi vond hij het en dat was het ook.Hier volgt het: De merel gooit als klaar kristal een klaterende waterval van frisse tonen door de lucht dat ieder blaadje trilt en zucht Hij drijft het droppelend geluid zijn boordevole zieltje uit uitbundig als een orgelspel diepzalig als een altaarbel gelijk een kindeke dat lacht zo wonderwel en wonderzacht schatert hij in een lange teug maar vrij en blij naar heug en meug Hij tokkelt in de zijde snaar grijpt zijn akkoorden hier en daar te grabbel tussen 't wit gebloemd waar 't gonst en zingt en zoemt.
Pieter is gek op gedichten,hij kan er zo van genieten en u?
Zij waren vriedinnen van mijn moeder en kwamen op bezoek.Ditmaal hadden zij een meisje bij van mijn leeftijd,zo ongeveer 6 jaar.Zij heette Hilda en was een mooi kind. Terwijl de grote mensen ik rook lont" gingen taterekatn moesten wij in de veranda spelen met de poppen en al wat daar bij hoorden.Heel plezierig vond ik dat niet omdat dit meisje voor mij totaal vreemd was en ik zo van moedertje met onechte kindjes niet graag speelde. Opeens stootte ik mij aan een houtenstoel met houten armleuningen en zei"ha,mijn kont"Ik schrok zelf van deze uitspraak die ik van de dagelijkse melkboer gehoord had toen hij het over zijn paard had,maar wilde gewoon voortspelen.Hilda hield op met spelen en zette een voet richting grote mensen en ik vroeg haar "ge gaat dat toch niet zeggen hé?"nee,nee, zei de valse kat"en weg was ze.Geen minuut later stond mijn moeder er inde veranda met een grote wijsvinger inde lucht en ik moest haar volgen naar het saalon waar de grote mensen koffie slurpten.Ik vloog erop mijn knieen in de hoek en schaamde mij dood.Hilda moest nooit meer in mijn buurt komen ik heb haar nooit meer bezien noch gezien,ze stond fier te kijken naar mijn nederige positie.Bij dat al kwam er juist nog bezoek bij die mee genoten van mijn situatie! NU hoort men het woord langs alle kanten,door iedereen,en als de gewoonste zaak v an de wereld.Kont zowel als kontje zijn in,en daar heb ik mij zo moeten voor schamen,wat kan er toch veel vernderen in deze vreemde aardbol,en wat zal er nog wijzigen????
'kbeloof mooi Klaartje ik doe het nimmer meer, maar ze is zo mooi,zo lelijk ik mijnheer dat ik mijn lust om haar in 't glinsterend oog schouwen en haar te kussen zelfs,niet langer kon weerhouden snikkend gilt ze ' uit en schreit en kermt en klaagt ik werd bij ieder spel meedoogloos verjaacht de jongens jouwen mij uit,de meisjes moet ik mijden geen kus die ooit mij troost voor al mijn bitter lijden maar ach ' t is niets 'k beloofhet ik zal het nooit mer doen toen gaf de meester haar op ieder wang een zoen
Dan ziet hij Leentje aan het arm misvormde wezen pokdalig,lelijk ook,wier schaamrood hem doet lezen in haar berouwvol hart,dat zij zich schuldig weet spreek Klaartje!zegt hij dan,vertel wat zij misdeed mooi Klaartje zegt met wraaklust in haar ogen een blos op't fier gelaat,hard zonder mededogen, dat frank en lelijk wicht dat mij steeds tart en plaagt heeft onverhoeds,o,meester het gewaagd met hare vieze mond de mijne aan te raken en mij te kussen zelfs,los kon ik mij niet maken zo hield zij mij omarmd,ik gaf haar toen een slag in 't hatelijkaangezicht wat de ondermeester zag die beiden ons strafte, maar zij heeft alleen misdreven had zij mij niet gekust ik had haar geen slag gegeven. Wel Leentje,zegt hij dan wat dreef u tot die daad? met tranenin het oog heft zij het misvormd gelaat en spreekt met zachte stem bedeesd,ontroerd,weemoedig, vergeef het mij,Mijneer,wees in uw oordeel goedig
Aan mijn trouwe lezers wil ik dit gedicht niet onthouden:
ze stonden in de hoek en zouden weldra horen wat straf de meester hen voor't misdrijf had beschoren mooi Klaartje's hartje klopte hoorbaar in haar keel, want meester strafte streng al deed hij het niet veel doch Leentje fluistert zacht,mooi Klaartje moet niet vrezen ik zeg de meester straks dat ik heb schuld in deze doch Klaartje antwoordt niet,maar stampvoet op de grond en mompelt voor zich uit"houd lelijk nest je mond" daar roept de Meester luid en streng de beide kindernamen en zegt,dat beiden zich wel ernstig mogen schamen om, meisjes als ze zijn, te vechten met elkaar mooi Klaartje heft het hoofd met golvend goudblond haar en richt de fiere blik met bruine glinsterend ogen met wimpers van fluweel en zijde wenkbrouwbogen vol moed naar meester heen die welgevallig staart naar 't schoon gevormde kind, een engeltje op aard wordt vervolgd
Vandaag dus het grote kinderfeest!ik ga de lezer toch mijn grote ontchoogeling nog eens vertellen!In onze straat reed een jongetje vaneen jaar of vijf zes in een knalrood autootje met alles eraan;rond stuur,deurtje,toeter enz.Ik was dol op zo'n ding!Ons mama verstond dat want alstoen nog enig kind,dat nooit op de straat mocht spelen had iknood aan een speelgoeddat mij plezier en beweging,gaf daaromhielp ze mij aan de Heilige man te schrijven met mijn vurig verzoek; een rood autootje!! Toen ik dan heel braaf geweest was en ik op de grote morgen naar beneden kwam vol verwachting en overtuiging,stond daar .........een fietsje met drie wielen!Ik kon mijn ontgoocheling niet verbergenSint Niklaas had mij niet verstaan,maar daar was geen lieve moederen meer aan.Ik heb me er moeten bij neerleggen en dertig jaar later een echte wagen aangeschaft met dubbel plezier!!Destijds zei mama "ik denk dat gij geen autootje kreeg omdat gij een meisje zijt!!vanaf die dag ben ik een feministe geworden!!
Toen ik nog opvallend jong was dacht ik soms reeds aan de oude dag.Dat kwam door tante Mie,de moeder van nonkel Fons.Hij nam zijn moeder steeds mee als hij moest verhuizen voor de zaak.Die zaak van kinderkoetsen nam steeds maar uitbreiding en dergelijke verplaatsingstuigjes vroegen veel ruimte.De laatste verplaatsing was voor tante Mie eigenlijk de beste.Haar woonkamer keek door een groot glasraam recht in de grote winkel waar steeds veel beweging was,klanten die keurden en overwogen en ook klanten die kochten en tevreden naar huis huppelden.Ik mocht langs de brede trap naar boven gaan om haar te bezoeken,die trap was de verbinding tussen haar kamer en de grote winkel.Tante Mie was steeds zo blij dat een kind van zes jaar naar haar toekwam.Onmiddellijk schonk zij mij een tas zwarte koffie in en legde er een stuk peperkoek naast.Ik had een hekel aan beide maar ik deed alsof ik het een lekkernij vond en dat deed haar zichtbaar plezier.Zij had een licht Hollands accent maar we verstonden elkaar en dat was het voornaamste. Nu ik zelf oud ben nu begrijp ik die vreugde van tante Mie heel goed.Ik heb zelf geen kinderen maar als een van mijn zus eens binnen komt dan ben ik ook zo blij ofschoon zijzelf dit nog niet kunnen begrijpen.Ze hebben hun huishouden en hun werk en de tijden zijn zo enorm gewijzigd! Toch zou ik durven aanraden aan wat jonge mensen;denk eens aan oude eenzamen.
Ik kreeg een aanbod om op voordelige wijze een koffiezetapparaat aan te kopen met bovendien 85% vermindering bij het aanschaffen van een digitaalfotoapparaat .Ik vroeg aan een beste vriendinwat zij daarover dacht.Terwijl wij aan ' spreken waren in de looptelefoon werd ons gesprek afgebroken.Intussen gaf mijn hoorapparaat me te kennen dat de batterij ging aflopen.Ik neem de GSM en daarop komt"batterij dringend opladen.Dan neem ik de vaste telefoon die forfait gaf. Dus 4 bronnen lieten ons in de steek,en om daarover een brief te schrijven over depost vonden wij het ietske erover.Dus gaan wij terug oploskoffie slurpen,ieder neemt zoveel hij of zij wil en de batterijtjes komen niet ter sprake!!Veel eenvoudiger vindt u ook niet. ?
kan.....tot ik eindelijk een zusterziel ontmoette,die mij werkelijk aanstond.Zij had werkelijk alles voor zich;vooreerst was zij ook alleen,zeer sociaal en vriendelijk en bekommerd om 't leed en de tekorten van anderen.Als vrijwilligster kon iedereen op haar rekenen.Bovendien was zij zeer handig en werkelijk bekwaam.Last but not least was zij een mooie vrouw.Héél voorzichtig naderden wij elkaars innerlijke,werkelijk met schroom want opdringerigheid zou alles kunnen vernietigen. En zo groeide het tot een ware, echte vriendschap,wederzijdse steun in alle omstandigheden is zo waardevol zeker als men alleen wenst te blijven. Tante vertelde dit opdat velen wellicht, en hopelijk, aan haar verhaal iets zouden hebben. slot
Een tante vertelde: Wij zagen elkaar héél graag en huwden laat,kinderen kwamen er niet meer daarvoor was het te laat.Maar aan caritatieve werken deden we beiden met plezier,daardoor hadden we zeker niet te kort aan vrienden en kennissen.Helaas de jaren vlogen voorbij en na dertig jaren zat ik weer alleen. Om op 75j.in een zetel te gaan zitten treuren had geen zin daarmee kwam de dierbare niet terug en rouwen moet men toch alleen men moet daar door.Bovendien is echte empathie voor weinigen weg gelegd.Daarom sloot ik mij na een tijdje aan bij verschillende groepen;zang,tekenen en schilderen,voordrachten beluisteren en muziek,maar nergens vond ik de zusterziel waarmee men écht praten..... wordt vervolgd
Ja en toen gebeurde het,het moest er toch eens vankomen,maar liefst op een andere manier!!Zij reden tegen elkaar terwijl zij verstrooid bromden naar hun caritatieve bezigheid op een vrije dag.Je zou nu zeggen hoe kan dat nou??En toch benadert het de realiteit.Zij keek om terwijl hij naar haar keek want ze gingen beiden stoppen en zo reed hij in haar voorste wiel.Het werd inderdaad jammer want hij,de brommer was nog zo nieuw en mooi!<ze lachten tegen elkaar zo van och 'tis niet zo erg.Hij nam het heel ernstig op zijn geweten,ging alles terug laten in orde brengen op zijn kosten en ja ja dat moest zij aanvaarden.En zo was er eindelijk een gesprek dat reden van bestaan had.Ze gingen samen naar de nabije garage die zij beiden kenden en die er terug het beste zou van maken.Er was reeds lang eenliefdesdraadje gespannen tussen die twee dat maar niet van de grond wilde komen (of uit de lucht?)nu ging het spinnen van dat zeldzame draadje verder en het gaat nog steeds verder.Alle dagen wordt er GMS'st in de liefste woordjes zo ' avonds als ' s morgens.Mooi is dat, je kunt het je niet indenken zo mag het nog lang duren,zo lang tot zij zelf er zullen over beslissen. Dit is een ware geschiedenis.Besluit:nooit opgeven wat men verlangt<<<<<; einde
'Was ineen klein groepje in een heel gezellig restaurantje dat hij haar voor het eerst zag.Zij zelf was met drie vriendinnen in een vrolijk gesprek.Hij hield haar discreet in het oog,hij vond haar uiterst opvallend sympathiek,zo in haar lichaamstaal als in haar kleding als in haar gezichtsuidrukkingen.Het genre dat hij reeds eerder zocht maar nergens vond.Nergens. Hoe ging hij met haar in contact komen?Hij zelf was geen "opvallerd"wel ernstig en wel opgevoed en ook bereid voor 'n plezierig onderhoudje maar zomaar iemand aanspreken voor verdere en diepere kennismaking,nee,dat was niets voor hem.De vriend die bij hem was meende te weten dat zij zich als vrijwilligster steeds aanbood waar moest geholpen worden en de gemeente kende hij ook. Zo lukte hij erin openbare feestjes van op 'n afstand mee te maken,lootjes van haar af te kopen om 'n klassieke tombola te steunen,een" dank u en tot ziens" uit te wisselen en die openbare feestjes gaven hem telkens moed om verder te gaan .Er was wel vooruitgang in de sfeer van gemoedelijkheid maar.......trouw als hij was en vast besloten haar voor zich te winnen vroegen acht jaren van zijn geduld.Voor hem bleef zij wat zij was;een uiterst sympathieke vrouw,eerder een uitzonderlijke vrouw,bovendien zeer begaafd en in vele verenegingen discreet leiding gevend. Toen moest het ervan komen......... wordt vervolgd
het is onzin,zegt het verstand,het is ongeluk zegt de berekening,het is alleen verdriet zegt de angst,het is uitzichtloos zegt het inzicht,het is belachelijk,zegt de trots,het is lichtzinnig zegt de voorzichtigheid,het is onmogelijk zegt de ervaring,HET IS WAT HET IS ZEGT DE LIEFDE Deze tekst kreeg ik enkele dagen geleden onder ogen ik., dacht daar wil ik mijn lezers niet van onthouden. Misschien sla ik reeds enkele deuren open maar het eens voor de tweede maal lezen kan zeker geen kwaad.. Mijn volgende cursiefje zal wat langer zijn en is op komst.
Grijze Belgische zomernamiddagWij verwachtten een trouwe vriendin wilden haar 'n beetje feestelijk ontvangen,nee geen feest maar 'n soort klein Bourgondische tafel u kent dat wel.Als toetje een lekker ijsje,dat je dan zelf mag aanvullen met karamelsauce ,of gemengd fruit of muizenkorreltjes en ijskoekjes enz. We waren voorbereid De zaterdagnamiddag ging dat alles eens naar de maan helpen !Natuurlijk ging de telefoon 'n handje helpen;ze kon niet komen was zwaar verkouden en wilde dit niet doorgeven.Wel dan proeven we zelf eens aan die nieuwe verpakking van het ijsboerke zeiden we eensgezind en haalde de doos uit de ijsschuif.Maar hoe ging dat deksel eraf????Geen denken aan,het zat erop gevrozen,geen begin,geen einde,geen aanwijzing ,niets en toch moest het open,wat was dat nu voor 'n systeem?We begonnen systematisch met een gewoon mes,er lag duidelijk een band rond het deksel,dus die band moest verwoest!'n gewoon mes lachte ons uit,dan de trektang,die lachte nog harder,de crème van binnen wou er ook uit maar zo simpel ging dat dus niet, nadat de ganse tafelschuifinhoud aan de beurt was gekomen om te helpen kwam mijn man met de sint jozefszaag voor de pinnen,die maakte héél veel van haar oren maar daar bleef het bij.Mijn goesting voor die inhoud was over,geef mij maar Carte d'or die maakt vee lminder chichi,is heel lekker en open als men wil.Uiteindelijk is het dak eraf gekomen en hebben we er met een soeplepel van geproefd,niet slecht nee dat niet maar ik blijf bij mijn eerste gedacht zulke dessertjes mogen niet zo omslachtig zijn bij het openen!!!
Mijn man had een opdracht in het buitenland aanvaard voor 14 dagen.Wij vonden dat helemaal niet aangenaam,maar de plicht riep en gelukkig hadden wij ieder een GSM.Iedere avond stuurde wij een goedenavondwoordje en zoook iedere morgen.De voornaamste evenementen werde kort doorgezonden en dat was het dan.Kunt u geloven dat dit droevig stemde? Dat kleine zwarte ding kreeg plots een heel voorname plaats in ons hart en brein.Onverwacht kwam er soms plots een signaaltje,dus een nieuwsje een vriendelijk woordje,soms een kusje en dat gaf een ongelooflijke vreugde genoeg om weer moedig verder te kunnen.Men keek onvrijwillig naar de kalender,die natuurlijk steeds zijn zelfde rythme hield maar toch......hij ging heel trouw vooruit.Ja,de dagen werden afgeteld reeds vanaf de eerste dag.Ja,zoveel hielden wij van elkaar,maar het GSMmmetje was er om ons er nog eens aan te herinneren en hij kreeg écht grote waardering. Het weerzien na die 14 dagen was alsof mijn man 4 maanden afwezig was geweest,'t was en beetje feest op de tafel en in ons hart en liefst zouden wij dergelijke opdrachten niet meer moeten uitvoeren als dat kon aub.
Nu zo maar bij vrienden of kennissen binnen wippen uit vriendschap zonder vooraf te hebben geemaild of getelefoneerd of GSMSt!!dat wordt niet meer gedaan,daardoor is ook alles wat met spontaniiteit te maken heeft ook verdwenen. Toch gingen wij erop in;onze vrienden woonden in de buurt v an Grobbendonck en ze zeiden ons,mits wij tamelijk vaak langs daar reden om naar ons buitentje te snorren,dat wij spontaan dus eens moesten langs achter binnen stappen!!Om mij te plezieren zou mijn man dat dan maar eens doen!Mens, hebben wij daar spijt over gehad!Met enige schroom stapten wij langs achter binnen,daar was geen kat te zien!<moesten wij beginnen roepen?Dat doet men toch niet.......mijn man wou dadelijk terug keren en alles blauw blauw laten maar juist op dit moment kwam zijn vriend naar beneden geheel in "fachette"'smoking enz.Dan verschenen de echtgenote de zoon en dochter in dezelfde stijl. Wij hadden dadelijk begrepen dat wij op een zeer kritiek moment ons expirement hadden uitgevoerd.De vrienden wisten zich aanvankelijk geen houding te geven kwamen dan met drank natjes en droogjes voor de dag en onder een zeer gedwongen gesprek knabbelden wij wat naar binnen.Wij namen dan beleefdheidshalve zo vlug mogelijk afscheid met de bese wensen voor de trouwers,die hun vrienden waren, en verdwenen met ons wagentje naar rustiger oordenen met het voornemen deze stap nooit meer te zetten.Wel zijn wij vrienden gebleven van op afstand.
Ik heb mijn bovenwerk gedaan,dat moet trouwens iedereen doen.Daarmee bedoel ik eerst je toilet maken en dan de kamers in orde brengen en dan wordt de bekoring voor mij zeer groot om niet in de voorste plaats te gaan,vooral als de deur openstaat,want daar staat mijn geliefde piano.Als het na tien uur is dan durf ikwel eens een nootje riskeren,trouwens met de toelating van mijn buurvrouw,maar als het nog vroeger is dan ja dan wordt het wat riskant.Dus nu was het 1O.2Ou.Eerst kies ik een wiegelied van Mozart,dan een mooie trage wals,die laat ik volgen door Bach,mijn lieveling,ik geef wat gas want dat hoort daar zo en wat zie ik midden op mijn trap?.................een man met een lange paardestaart die staat te luisteren.Ik spring recht Bach helemaal alleen achterlatend, vraag hem hoe hij is binnen geraakt? " met de sleutels van je zus die hiernaast woont zegt hij kalm!!!!Hemel mijn boodschapper vergeten!!en mijn lijstje met al wat ik nodig heb!!Maar hij is nog wat onder de indruk van Johan S.Bach en zegt" dicteer jij maar ik zal wel schrijven en dat heeft hij gedaan,de lieverd. Je ziet het, klassieke muziek en paardestaarten zijn goede maatjes!.
Om correct te zijn moet men twee puntjes op de I plaatsen ,klinkt ook veel mooier,niet waar?Adelaide was de grootmoeder van mijn grootvader en van Spaanse origine zij was een gravin.Zij werd smoorverliefd op een zeer mooie man met wie zij trouwde en meteen vergooide zij haar blauw bloed want van adel kon nu geen sprake meer zijn,dat kon haar niet deren(in Nederland zegt men dat kon haar worst wezen!?) In onze familie spreken wij er soms over en beginnen dan te fanataseren!Wat zouden wij dan als kleedsel moeten dragen en schoenenen handtassen?en onze mannen zouden dat van die pofbroeken moeten zijn?en een hoedje met een pluim?zouden zij gaan jagen?Enne wat zouden wij te eten krijgen?Persoonlijk zou ik met twee dienstmeiden genoeg hebben ,een voor de boven en een voor beneden en natuurlijk een kokkin!Ja,een poetsvrouw die moet natuurlijk erbij zijn stel je voor dat we dat allemaal zelf moesten fixen!!! Maar een paardestal met drie paardjes en één ezeltje plus de stalknecht hoort daar zeker bij en indien er dan nog geen autootjes zouden zijn dan een tilburytje of course! Zou de lezer toch liever in onze huidige tijd wonen en huizen?Dan zou hij kunnen beschikken over een TV een GSM een iPod een looptelefoon een Laptop enz.Ja dat moet hij zelf maar uitmaken (in zijn hersenpannetje)daar kan niemand baas over spelen!!!!!
Ze liepen dus zachtjes aan over de kasseien en sloegen af aan de Holleweg,daar was geen kat en ons beestje moest van niets schrikken en zeker niet stijgeren.Aan het brugje van de Witte villa gekomen rook hij zijn stal met een beetje tegengoesting,want tenslotte was het geen volwaardige stal;wel veel stro maar met zijn kop steeds tegen een blinde muur is ook niet om naar huis over te schrijven .Toen kwam de vroegere legerruiter op een idee(mijn vader dus)hij spande den Tommy uit zijn gareel liet de chees waar hij stond,zei aan de kindjes dat zij met de eetwaren naar de mama moesten wat zij graag deden en behield alleen de teugels,zo zonder zadel sprong hij op den Tommy,zei ju en zij wandelden samen door de velden.Eerst was het wandelen maar daar had ons dier niet zoveel aan daarom werd het zachtjes en dan wat harder draven,ja draven dat was het wat zijn pootjes vroegen.Ze zijn toch braaf gebleven want galloperen hebben ze niet gedaanThuis stonden de volwassenen vol angst te wachten op de terugweg van die twee durvers zij bleven té lang weg en uit zicht het koren stond ook al zo hoog dat men hen niet kon volgen.Maar........geen nood alles was in zijn plooitjes gebleven en daar waren ze,allebei vol spijt van dat de schone liedjes niet blijven duren. Nonkel Jef was er het ergste aan toe,hij ging den Tommy niet behouden terug naar de verkoper dat was trouwens de overeenkomst.Voortaan kochten zij hun eetwaren aan de kar die drie maal per week langs kwam en daar zijn zij ook van in leven gebleven.Immers oudere mensen moeten geen jong vurig paardje tegen een muur stallen waar het beestje maar enkele keren per week van achteruit kon. Dit verhaal is absoluut zo gebeurd slot.
Hij moest dus blijven stilstaan en liefst enige stappen terug achteruitgaan,maar dat was andere peper!.De weinige aanwezigen in het cafeetje wilden absoluut helpen.'n Klein korpulent vrouwtje kwam met een volle emmer water aansjouwen,immers het beestje moest bekomen,een andere brave man had 'n viertal suikerklontjes bij,en andere die er niets van kende had een stok gevonden en dacht hem een aansporingsklopje te geven,maar nee,dat was het niet hij moest gestreeld worden Mijn vader die bij het paardenvolk gediend had bij het leger kende dat nog,hij streelde hem op zijn neus en sprak hem lieve woordjes toe.De omstaanders zagen dat dat hielp en begonnen hem ook te strelen waar ze konden.Toen liet hij een hoopje vijgen vallen en dat was een goed teken!de meerijders gingen rustig de doos taartjes halen en de broodjes die nog in het cafeetje stonden en waar het nu heel stil was en kwamen,nog wat twijfelend dichter bij.Mijn vader die de leiding noodgedwongen op zich had genomen zei dat ze mochten instappen en ja ze begonnen zachtjes voorwaarts te rijden
