Op 'n nacht begint je grote teen van zijn oren te maken,je weet niet wat er scheelt.'s Morgens zit hij helemaal rood en het is ,of er een ijzeren tang op gevezen is.De dokter zegt onomwonden dat dit jicht is wegens te veel aan urinenzuur/ Je moet minstens een maand zonder aanval leven alvorens het verlossend medicament te mogen nemen voor de rest van je leven.Inmiddels moet je Colchicine nemen tegen de pijn en daarbij kan je heel misselijk zijn enz.enz. Dus daar zijn we nu voorbij,we hebben het gehad.We zitten reeds in de fase van de Allopurinol die ons van de aanvallen moet vrijwaren.Maar...........de dokter gaat nogeens komen voor bloedafname om te controleren of het urinezuur geluisterd heeft naar het medicament......Zie dat is nu voor mij,die niet veel geduld heeft,een loutering!De ganse dag sta je klaar om je arm op de tafel te leggen!Je durft geen middagmaal te maken want dan komt die medicijnman je natuurlijk storen en wordt alles koud.Dan maar boterhammen met jonge kaas,want een serieus dieet moet je natuurlijk ook volgen.Geen dokter geweest.De hele namiddag zit je te wachten terwijl je schijnbaar wat leest. Dan wordt het bij vijven,vlug wat patatjes geschild,bloemkool uit het pak waaruit je je dosis kan schudden in de micro en 'n beafje bakken met de dampkap op.Je eet zenuwachtig want nu gaat hij zeker aanbellen!!En zo met je mond vol heeft ook geen zicht. Het nieuws van zeven staat reeds te kwelen,geen dokter.Had hij niet, héél vriendelijk, gezegd dat hij, in de morgen ging komen??Zéker gaat hij nu om 21u.telefoneren dat hij morgen ' in de morgen" gaat komen en dan kan héél de rithus weer opnieuw beginnen.Hewel merci. En wat kunt ge daar nu aandoen?Toch ben ik blij ,dat ik het eens heb kunnen zeggen en de lezer is écht bedankt.
Wij zeiden;beide oren want krijgt u de raad" met eentje kan je ook al verder" dan moet je dat later bezuren.Onze hersenen zijn gewend beide oren te bedienen.Begin je dan later toch met twee apparaatjes dan moeten die luie hersenen,die voordien zowat op hun lauweren mochten rusten, dit dus 'n beetje en 'n tijdje bekopen.Dit is de uitleg die een zeer uitstekende audiologe ons gaf.Die ene oor die alles alleen moest doen is soms nog nauwelijks te redden met het beste apparaat dat NU op de markt is.Komt ze onder de 2O(%)dan is ze niet meer te helpen.Gelukkig hebben we twee oren!. En als de lezer niet op z'n duiten moet zien dan is er nog heel wat bijgekomen aan hedendaagse techniek.Zo is er nu de iCOM die mits'n goed modern ingestelde GSM alles in het bereik van het oor stelt,met alles bedoelen we alle eletronische toestellen.Men zit vol aandacht voor de TV.bv.en de telefoon of de gsm rinkelt,met je hoorapparaten hoor je de TV maar DAN ook wat er nog bijkomt aan oproepen in je huiskamer(de radio,je gsm,de laptop) Het weze herhaald dat op je GSM een Bloetooth moet ingebouwd staan(die gsm's zijn nu reeds in gebruik). Dus de laatst nieuwe apparaten bezitten in hun pakket een iCOM of je die nu gebruikt of niet,je kan hem dus evengoed in je schuif opbergen,en gewoon je puike hoorapparaten alleen gebruiken. Dus iCOM is de verbinding tussen uw hoortoestellen en audioapparaten.iCOM kan draadloos autosignalen ontvangen van Bloetoothapparaten zoals een GSM en PC,ook stereotoren en telefoon(draadloos) Wat is nu een Bloetooth?Met Bloetooth kunnen apparaten als GSM,laptops en PC's onderling draadloos communiceren. Bezitters van twee hoorapparaten, die nu aan de top staan,krijgen zoals eerder werd vermeld een iCOM als toemaat,met daarbij een gebruiksaanwijzing die zo makkelijk te volgen is,dat niemand daar last kan mee hebben.Dit zeg ik dus uit ondervinding en geef ik u als " gouden raad"! Het is heerlijk er terug bij te "horen"ik kan het u NU verzekeren. slot
Dit cursiefje zou een uitblinker moeten worden van goede raad uit ervaringen!!Het moeten altijd geen avonturen zijn of komische toestanden. Zo.....heeft men tandmizerie men gaat wijselijk naar de tandarts die het nodige zal doen.Laten je ogen je soms in de steek,soms op de straat om iemand te herkennen(zo kan het vaak beginnen)dan trekt men logischer wijze naar de oogarts,die geeft medicijnen of schrijft een bril voor, waar men aanvankelijk 'n beetje moet aan wennen.Maar..........begint in een groep de pointe van een mopje je te ontgaan,dan wordt men argwanig.Die verteller sprak te stil of te onduidelijk.Tot zich dat ook op andere terreinen herhaalt,en anderen je discreet laten verstaan dat je oren het niet zo goed meer doen.Dat is het nu zie,ANDEREN moeten het je zeggen want zelf ben je er niet zo zeker van. Wijselijk ga je dan naar een NKOspecialist die bevestigt dat je inderdaad met 'n hoorapparaatje zou mogen beginnen,je mag ook nog even uitstellen,dat kan je zelf bepalen. In gezelschap en op familiefeestjes begint het je te vervelen,wat had hij nu zojuist gezegd of verteld,?je durft het nauwelijks te herhalen wat je denkt gehoord te hebben want je weet dat je verkeerd zit!!en héél vaak maak je je belachelijk.Dat de anderen er dan meelachen is niet zo aangenaam. Eindelijk maak je een afspraak met de audiologe,want je bezit een voorschrift van de specialist dat 6 maanden geldig is.En dan begint het kostbare werk opdat je er " terug " zou bijhoren,maar je moet gemotiveerd zijn(natuurlijk)en 'n beetje geduld hebben.Dat in elk geval en voor je beide oren!! wordt vervolgd
Herinnering aan een bedevaart naar Scherpenheuvel(slot)
Wij namen dus plaats aan een gereserveerde tafel,als aperitiefje een fruitsapje want alcohol is héél ongezond.Er werd wat gebabbeld en toen verscheen een mini slaatje als voorgerecht. Na tamelijk lang wachten diende men een ovaal schoteltje op met lekker geurend jachtgebraad.Ik dacht dat is zéker voor twee personen maar er kwam niets meer bij!!Wel 'n glaasje rode wijn.Tante Thilly begon te verdelen ,zoals moeders dat thuis doen, en we kregen een mooi stukje(!)vlees en kroketjes met errellen als toemaat.Het rekenmachientje lag op haar knie......... Op het einde van de zware maaltijd riep tante " voor mij geen dessert want ik ben voldaan!"Nonkel Lode bromde" voor mij 'n koffie".En zo verschenen er 4 tasjes koffie met melk en suiker en 'n koekje op het bordje......Het diner was afgelopen.Voor mijn moeder was steeds het dessert de kers op de taart,trouwens voor mij ook!!Samen,wij de genodigden, rammelden nog van de honger en de goesting!!,gelukkig gebeurde dat rammelen in alle stilte.Zeker niet omdat wij zo'n grote eters waren, nee heel gewone mensen waren wij met een gezonde normale eetlust.Ik ben dan zo vrij geweest mij te verontschuldigen om eventjes mijn dierbaar tante nonneke in haar nabije klooster te gaan verrassen(natuurlijk heb ik haar doen lachen toen ik haar over het overdadige tafelen vertelde)het korte weerzien was dus héél vluchtig maar wel prettig)Beleefdheidshalve heb ik me dan terug bij de andere vervoegd........... Toen zijn we na 'n kort tijdje weer naar de Basiliek geteend om er 'n Eucharistieviering bij te wonen, ergens in een zijkapel en nadien kocht Nonkel Lode een zakje" babbelutten" aan een klein kraampje "voor onderweg",zei hij. Om de bedevaarttrip te beeindigen werden wij gedienstig aan onze voordeur afgezet en met vele dankbare groeten hebben wij afscheid genomen. 't Is niet uitgesloten,dat de 2de wereldoorlog er voor deze levensstijl nog voor iets tussen zit......wat niet wegneemt dat wij voor de attentie en intentie geen waardering hadden. Wat ook niet uitsloot dat wij thuis nog 'n paar lekkere boterhammen hebben veroberd!!! slot
Toen mijn vader zeer plots overleed en ik alleen met mijn moeder overbleef beleefden wij een diep rouwproces. Meerder familieleden en vrienden nodigden ons uit om ons bij te staan en wat verstrooiing bij te brengen Zo ook tante Thilly en haar brave man nonkel Lode.Zij waren beiden zeer godvruchtig en nodigden ons uit op bedevaart naar Scherpenheuvel met achteraf een jachtdiner.De jacht was volop open verklaard. We vertrokken in 'n tamelijk kleine Fiat met héél vuil ruiten zodat naarbuiten kijken niet mogelijk was!.Dat was ook niet nodig want weldra begon Tante Thilly met het bidden van de rozenkrans.Wij waren ook gelovig maar dit hadden wij nog niet meegemaakt.Dus wij baden braaf en onderdanig mee met onze wederwoorden. Te Scherpenheuvel gingen wij dadelijk naar de Basiliek en gingen weer bidden en spreken met O.L.Vrouw. Daarna vertrokken we te voet naar Rest.De Zwaan zeer bekend om zijn aanbiedingen.Het werd dus een jachtmaal.Mijn moeder en ik waren wel 'n beetje benieuwd de grote gierigheid van Tante Thilly reeds jaren kennende.Zij was ook bekend voor haar grote goedheid,en haar man ook.
Daarom wilde Jef zich er zelf van overtuigen en ging hij dat eens uitproberen op 'n zonnige vroege morgen.Hij koos daarvoor 'n smal betonnen baantje dat er héél stil bijlag en zo wat aan de verlaten kantHij had zich ondertussen een klein wagentje aangeschaft want hij had er geen gras laten over groeien. Het ging uitstekend en Jef was tevreden over zich zelf en over zijn rijkunde.Hij begon er zowaar wat bij te fluiten! Opeens komt er uit een zijspoor,die naar het veld voer,'n grote paardekop tevoorschijn met daarachter een platte wagen vol hooi geladen.Jef sprak van 't danig opschrikken enkele woordjes met O.L.Heer!De platte wagen reed inmiddels reeds voor het wagentje van Jef die zich vergistte van pedaal en gas gaf i.p.v.te remmen.Zo belandde hij midden in het hooi en reed mee tot aan de boerderij!! De boerezonen hebben het nogal sportief opgenomen en Jef met wagen en al weer op de gewone grond gezet.Er viel geen schram te bekennen,Goddank! Voor Jef was het besluit vlug genomen op ,zijn gemakske reed hij naar zijn garagehouder en gaf hem orde dat "machientje" zo vlug mogelijk te verkopen.Hij zelf nam met plezier terug zijn oude fiets die hij bleef gebruiken tot aan zijn 86jaar,zonder ongelukken!! Waar gebeurd verhaal. slot
Jef was al zeventig.Hij vond het zo jammer dat hij nog steeds niet met de wagen kon rijden,eigenlijk was hij daar 'n beetje voor verlegen.Daarom besloot hij daar iets aan te doen.Hij ging naar een rijschool en liet zich inschrijven. Hij betaalde vooraf 10 lessen en begon eraan onder leiding van een goed leraar.De 1ste les viel nogal mee,zelf moest hij niet veel doen alleen maar luisteren en kijken. De 2de les kon er nogal mee door,wat gas geven ,even remmen en 'n beetje sturen/. De 3de viel wat tegen want met sturen had hij veel last hij reeds steeds 'n beetje naar links. Bij de 4de zat hij bijna tegen een hoekhuis,gelukkig kon de leraar tijdig bijsturen! De volgende lessen begonnen zijn strot uit te hangen,hij vond dat hij er reeds genoeg van kende en er dus mee weg was. Hij resumeerde voor zich zelf;gewoon starten wat gas geven in eerste dan in tweede enz.en remmen als het moest. Zoveel" kunst "was daar nu niet aan,hé? wordt vervolgd
"Wat ik mij al zo dikwijls heb afgevraagd is waarom seksemoppen toch steeds zo'n succes hebben?Maakt men deel uit van'n groep dan is diegene die dat soort moppen opdelft steeds onmiddellijk omringd en sommigen lachen al op voorhand!!Hi,hi,hi!!!! Die moppen gaan natuurlijk altijd over hetzelfde en dat onderwerp blijkt onuitputtelijk............. Hoe meer ik erover nadenk des temeer begin ik gaan in te zien dat zij(de moppen!)een tegemoetkoming zijn aan een zekere frustratie.Vooral de vrouwen schuiven het dichts aan tegen de verteller om toch maar geen woord te missen.......? Zo ben ik eens deerlijk door de mand gevallen,ik had nog nooit mijn mond opengedaan op dit terrein en dacht ook eens iets lachwekkend te moeten vertellen.Helaas, het was te deftig,te verdoken(sekse)niet cru genoeg men moest er zijn verstand op scherp bijzetten om het te snappen en dat lukte niet bij dat soort liefhebbers.Dus ben ik daar nooit meer aan begonnen,trouwens ik vond het zo'n verloren tijd.Persoonlijk vind ik dat er zoveel geestiger onderwerpen zijn zonder daarom voor 'n zuurpruim te moeten doorgaan.Wat niet wegneemt dat ik voor een échte zinnige mop wél te vinden ben en er hard kan om lachen zonder dat er vulgaire "seksedingens" moeten inzitten en bijkomen. Durft de lezer hierover zijn mening geven?? Of vindt hij(zij)het de moeite niet????" Dit vertelde mij 'n oudere vriendin in een vertrouwelijk moment en dat had haar deugd gedaan,zei ze. slot
Eén voorval,dat ons mateloos heeft doen rechtveren was héél vroeg in de morgen'n luid geklop,op de landweg links,naar ons dorpje toe.Vanuit onze slaapkamerraam zagen wij vader-boer met twee van zij aankomende zoons,2 dikke palen in het midden van de landweg kloppen verbonden met een brede lange houten plank.Een volkomen versperring dus! "Wij zullen die ongevraagde stedelingen eens tonen dat dit hier allemaal van ons is,zouden die niet beter in hun stinkende stad blijven?"Zoiets moesten wij waarschijnlijk daaruit verstaan!! Al onze pogingen om vriendelijke sociale omgang was tevergeefs geweest. Mijn man stelde een beeedigd landmeter aan om de zaak eens verder uit te diepen en die vond tot in 17O2,dat deze landweg een gemeentelijke weg was die nooit door iemand mocht versperd worden. Vader-boer ontving hierop een officieel schrijven;dat hij niet verwacht had en na enige dagen was de hele kinderachtige komedie afgebroken. Destijds zat de vete tussen de stedeling en de boeren nog steeds opmerkelijk diep. Gelukkig zijn het nu geschoolde landbouwers geworden,en dit komt hen en ons allemaal tengoede. Wij zijn onverstoord blijven genieten van ons Heidehutje, immers zo vlug laat een stedeling zich niet uit het lood slaan!!De prachtige natuur sprak ook een woordje mee en ook de vele bezoekers en vele vrienden. Wellicht komen er nog andere anekdootjes over Heidehutje aan bod dat zal van de inspiratie afhankelijk zijn!! Tot zo! tijdelijk slot
De morgenstond heeft goud in de mond!Nooit hebben wij deze spreuk zo intens kunnen aanvoelen als tijdens dit eerste ontbijt op ons terras in kamerjas en begeleid door allerlei vogelgezang!!Enig mooi was dat en onvergetelijk. De putboorder ging er zo dadelijk aankomen om 15 m.diep ,fris gezond water boven te halen en 'n ijverig pompje te plaatsen.En zo gebeurde! Electriciteit werd ons bezorgd door de naast bijgelegen sportkantine en met de fiets haalde wij in het naastgelegen dorpje AL wat wij nodig hadden.Ditalles vonden wij paradijselijk in vergelijking tot de anexe van Allicante! Tijdens al de Heidehutjesjaren deden wij nog meerdere Europese reisjes van hooguit 'n dag of tien,maar telkens waren wij blij terug in ons klein paradijsje te kunnen neerstrijken. Natuurlijk beleefden wij er ook minder prettige momenten,niet met onze verre buren,maar met de landbouwerszonen!Immers wij hadden hen beroofd van een deel van hun jachtterrein! De vier verkavelingen waren door de gemeente gepland,wij hadden er eentje vanop de kop kunnen tikken tot onze grote vreugde en meer hadden wij niet misdaan....... Ja,zo gaat dat in het leven......
Het zoeken op zich had dus 'n bepaalde charme en boeide ons erg,maar het was ook 'n mesje dat langs beide kanten sneed!Gingen wij wel "juist" kiezen.....temeer,dat we op die recreatieve grond niet echt mochten bouwen! Normaliter ben ik tamelijk voorzichtig van aard,maar nu was mijn driestheid niet te stuiten.Mijn lieve man liet mij maar begaan,hij wist wat dit voor mij betekende;op de buiten, veel lucht en rust na de beroepsdrukte,dennen en vogelzang enz. Opeens hadden wij het gevonden.Er ging een prefab Finse Chalet ineen gestoken worden op één dag;alles erop en eraan:living,kichinette,2 slaapkamers,een mini badkamertje,en opzij de garage!Wat moesten wij nog meer hebben om verder te kunnen? De koop werd gesloten en op een mooie lentedag arriveerde een immense verhuiswagen in de holle weg. Heel voorzichtig en traag,door onze poort tot op de nodige aflaatplaats.Natuurlijk maakte ik een fotoreportage van gans de bedoening.Vier beroepsmannen gingen aan de slag zij wisten hoe de puzzlestukken in elkaar moesten gekneld worden.Héél fascinerend om gade te slaan!! Het dient gezegd,dat wij vooraf een plaatselijke aannemer opdracht hadden gegeven een stevige onderbouw in een sterke steensoort aan te brengen(grondvesting)zodat de oprichting dadelijk kon aanvangen.De glazenmaker kwam het allerlaatst aan de beurt,nog voor de avond viel! Eten moesten wij inmiddels ook maar daar was een picnic de juiste oplossing voor en nog prettig ook!!En voor de dorstigen was zeker goed gezorgd. Toen iedereen voldaan was over de prestaties reden zij tevreden huiswaarts en mijn man en ik waren moe heel moe ook al hadden wij niet zoveel moeten helpen,maar toch..... Er resten ons nu nog juist de nodige kracht om ons bedje te spreiden...............
Mijn trouwe lezers(zoveel zullen het er niet zijn!!)hebben het recht op het vervolg van ons voornemen en besluit nml.ons een eigen buitenverblijfje aan te schaffen. Zestien percelen recreatie-bouwgronden hebben wij ,op zaterdagnamiddagen bezocht,telkens begeleid door de verkoper-eigenaar ,of zijn afgevaardigde. Een " stuk grond moet tot uw hart spreken"en dat was tot nogtoe niet gebeurd. We wilden er juist de brui aan geven toen we nog één maal ingingen op een uitnodiging. Door een soort rimboe volgden wij de eigenaar en zijn vrouw en kwamen uit op een ruimte begroeid met brem en heide omringt aan een zijde door een grote weide met schaapjes,aan de andere zijde 'n groot écht korenveld en een sparrenbos. Wat verder een boerderij met 'n paar koeien en een paard! Dat moest het zijn en we kochten het direct! Toen zijn we aan de slag gegaan en nog geen beetje! We vonden de nodige mensen voor de omheining en het aanleggen van een slingerweg en een dubbele poort!! Dan kochten we kleine dennenboompjes voor de afmaak van de slingerweg(weg breed genoeg voor de wagen!) en toen moest er een gepast huisje gevonden worden,niet te groot,vlug verwezenlijkt en gezellig! Dat gaan zoeken was op zich ook al prettig! Wordt vervolgd
Wij voerden ons besluit uit,het werd dus Allicante met zijn klein gevaarlijk vliegveld tussen de rotsen! De piloot moest daar de nodige ervaring hebben want de reizigers-passagiers hadden de indruk ,dat hij met één vleugel een rots ging raken.Maar nee hoor,'t ging prima. Dan de taxi tot aan Hotel Romano.De patron sprak vlot frans en zijn ouders ook,die verzorgden de annexe om de hoek. Het klein toeristenbureautje dat ons Romano had aangeraden,omdat ze er zelf geresideerd had,had ons over een annexe niet gesproken!.Natuurlijk hadden wij het aan ons been bij plaatsgebrek in het hotel.Die annexe was een triestige bedoening!!Een doodgewone kamer met stortbad en toilette dat wel ,maar we hadden ons toch aan wat beters verwacht.De maaltijden werden ons opgediend in het hotel,dat moest er nog aan mankeren!! We hadden ons thuis reeds voorgenomen een wagen ginds te huren en rond te toeren maar dat viel ook tegen;de temperatuur lag gemiddeld rond de 4O°iedereen ging siesten. Er bestond toen nog geen airco,zeker niet in de wagens die verhuurd werden en die om 18u.terug binnen moesten zijn.Dus daar zagen wij vanaf. Dan maar te voet naar het strand over de mooie laan links en rechts omzoomd met grote palmbomen en de vloer in prachtige mozaike tegeltjes belegd. Om 'n strandstoel te bemachtigen en 'n parasol, moest mijn man nuchter alleen op weg!!Ik volgde dan met zijn ontbijt en zo konden wij genieten van die zuiderse zon! Waarom waren wij niet in een frissere maand vertrokken?Omdat mijn echtgenoot als leraar juli of augustus moest kiezen. Om 's middags terug in het hotel te geraken moesten wij 4 X een drankstalletje aandoen om te drinken of wij konden er niet aankomen!!Echt waar.Wij waren 42°niet gewoon dat kunt ge wel denken! Dus een sieste was ons ook héél welkom. Rond vier uur deden wij een wandeling in de nieuwe stad,in de oude zijn we niet geweest. 'sAvonds wandelen tot aan het strand,snoepen en koopjes doen en ijsjes met de vleet! De foto's werden niet vergeten en in een kunstzaak konden we eigen schilderijen spuiten met een systeem dat we in andere landen nooit gezien hebben.Dat was zoal het enige dat ik echt leuk vond!! Ter plaatse hebben wij samen besloten een buitenverblijf aan te kopen waar wij op een ruim grasperk onze eigen strandstoelen konden zetten waar en wanneer we wilden en ook 'n paar zonneparaplu's(gratis!!)om ons eigen goestingske te kunnen doen in ons eigen landje met minder dan 42 graden!! En dat hebben wij dan ook gedaan en er NOOIT spijt over gehad.
Als bij mirakel vond ik in mijn persoonlijk geldbeugeltje nog 2OOOFr.(belgisch geld)daar konden we nog een bronwatertje en 'n klein ijsje mee "degusteren"!En wie weet gebeurde er nog een groter mirakeltje? 's Anderendaags kwam de chauffeur van het Hotel aan de balie vertellen dat de portefeuille van mijn echtgenoot gevonden was door de dienster van het terrras waar wij zo knusjes en totaal onwetend gezeten hadden.We moesten ons tot daar richten en dan 1O% van de inhoud aan de eerlijke vindster afstaan.Dat is in Zwitserland zo de gewoonte.In tegenwoordigheid van de baas van die brasserie hebben wij dat dan uitgeteld en afgegeven.Het was wel 'n heel sommetje waar wij helemaal niet op gerekend hadden!! Zoals men ons vooraf zei,is het stadje Locarno wel degelijk nog mooier dan Lugano.We hebben het afgedweild en mooie herinneringen op de kop getikt.Het meer bleef onzichtbaar. Het stadje in de buurt ,Ascona, is een parel van een bouwtrant.Héél biezonder!Ter illustratie;een pralinenzaak werd gebouwd in de vorm van een bonbonière met open deksel waarin de inkomdeur!Enig origineel en prachtig en onvergetelijk mooi. Ook nog vele andere winkeltjes kregen een aparte bouwstijl. We zijn dan maar veel gaan snoepen(helaas!)en ook gaan proeven in allerlei restaurantjes van de streek,maar waar we voor gekomen waren nml.het MEER hebben we er naast gevist. Gelukkig was er geen mist in de paradijselijke tuin van het hotel en hebben we menige foto kunnen schieten. We hadden ons hondje thuis gelaten bij de buurvrouw menende dat het beestje niet welkom zou zijn!!Nooit hebben wij zoveel poedels met hun baasjes samen gezien als daar ter plaatse!Sindsdien hebben wij hem steeds meegenomen wanneer wij erop uittrokken . Na tien dagen zijn we aan onze terugtocht begonnen met onze zeven verschillende voertuigen!Vooral die vier uren trein waren er te veel aan! Die ervaring heeft ons geleerd een reis te kiezen met vliegveld niet ver gelegen van de stad of streek die wij wilden aandoen en dat hebben wij dan ook gedaan, de volgende maal. Een ezel stoot zich geen twee maal aan dezelfde steen nietwaar?
En dus ditmaal met het vliegtuig!Laat mij niet lachen!Telt u mee de voertuigen die wij in't totaal hebben moeten aandoen? Vooreerst 'n taxi tot aan het Centraal station,dan de trein naar Brussel.Daar 'n speciaal treintje naar Zaventem,dan de bus die ons naar het vliegtuig bracht.Ja,dan eindelijk in het vliegtuig tot in Bern.Daar stond ons een trein op te wachten die ons in 4 uren (!!)tot in Locarno bracht.Dan de taxi tot aan het hotel Esplanade.Het moet gezegd dit Hotel lag in een pracht van een exotische tuin,goed voor vele foto's! Maar.......we hadden het uitzicht op het meer besteld vanuit ons toeristenbureau en dat hadden ze ons stellig beloofd,want ze waren er zelf ook geweest,zeiden ze!Ons uitzicht vanuit onze kamer was een fameuze tegenvaller!Eerst kregen we een héél groot zinkendak(van het hotel)en dan pas in de verte het meer. Achteraf bleek dit maar een half drama te zijn vermits we het meer niet te zien kregen!Die dikke mist,was naar habitués beweerden,zéér zeer zelden ZO te betreuren! De Esplanade was een standing hotel eigenlijk té chique voor ons,die zo graag alles stil en eenvoudig beleefden.Het interieur was prachtig ook de bediening buitengewoon fijn en wat er werd opgediend natuurlijk ook.De dame die naast ons tafeltje haar vaste plaats had veranderde bij iedere maaltijd van pruik en van toilette om u maar een voorbeeld te geven van de sfeer!! 's Avonds gingen meerdere naar een aparte bar,héél chic (zou Toon Hermans gezegd hebben!)We wilden dat ook eens meemaken maar na een half uurtje waren wij al gaan repen snijden,nee niets voor ons. Dan zijn wij in de morgenden ook maar aan een terrasje gaan zitten,naast het meer en heeft mijn man zijn porte-feuille NAAST zijn achterzak geborgen en waren we AL ons geld verloren!!.Dat geeft een zeer speciaal gevoel zo ineens zo arm als Job te zijn...... Aan de balie van het hotel brachten wij de receptioniste op de hoogte..........
Eigenlijk is dit een verijdelde titel!! Het zat zo: Op kostschool mochten wij iedere zaterdag naar het bad;kleine wit gelakte chambretten met blauw biesje omlijnd en gelegen in 'n grotere plaats met mooi bad.ook een tabouretje met al het nodige rondom. In 'geheel zo'n dozijn nette baden. Gewoonlijk was Zuster Jozefa de " controleuse".Zij keek nauw toe of wij wel 'n beschermdoek van de stapel namen die op de hoek van een tafel lag!Méér moest het mens niet doen ,dacht ik. Z.Jozefa was een zuivere Hollandse,met 'n boereface en kleine oogjes zonder wimpers.Haar huid blonk altijd,'n beetje vettig uitzicht.Wij moesten elkaar niet.(Mijn grootmama was ook van Nederlandse origine, zij was een fijne dame. ) Op 'n keertje nam ik schijnheilig zo'n corpusdoek mee naar binnen en legde hem sito presto op het tabouretje.Ge ziet dat van hier dat ik dit ging omhangen terwijl ik mij overvloedig inschuimde om me daarna af te douchen!! Terwijl ik zo doende was ging opeens de deur wagenwijd open en wie stond daar te kijken?Natuurlijk Z.Jozefa.Ze zag het beschermdoek liggen maar zei geen woord.Ze bleef veel te lang staan, vond ik, terwijl ik daar hulpeloos in mijn ingezeepte blootje stond te staan.'k vond het genant.Toen sloot ze de deur en ik dacht dat dit wellicht ook tot haar taak van toezichtster hoorde.Zwaar tilt en kind van 14j.daar niet aan.Toch voelde het aan als 'n soort machtsmisbruik. Enkele dagen nadien,zo in de loop van 'n gesprek, vertelde ik daarover aan mijn tante koosterlinge,die heel wat in de pap te brokken had en 'n week nadien was voortaaan Z.Caroline de toezichtster in de badkamer,zij keek niet naar die belachelijke bschermdoeken! Later vernam ik dat Z.Jozefa(toevallig(?) versast was naar een zusterklooster.Zij was het 7de meisje na zes vorigen die allen gestorven waren.Haar ouders hadden beloofd,dat indien het 7de mocht in leven blijven dat meisje naar het klooster zou gaan.En zo is het ook gebeurd,haar toekomst was voorbestemd .Persoonlijk vind ik dat tragisch en onverantwoord,men kan wel andere beloften doen en niet tenkoste van één mens Die dan geen keuze meer kan maken. Nog veel veel later vertelde ik dit terloops aan mijn man,die als pedagoog,dit zgz.toezichtersgedrag (van destijds) van Z.Jozefa volledig afkeurde,dat was niet gezond, zei hij. Als ik er nu aan terug denk,ja dan moet ik erom lachen want een trauma heb ik er zéker niet aan overgehouden. Gefrustreerdheid kan vreemde kronkelingen maken en die moeten dan tussen de ploeien kunnen vallen.Dat zal nu ook nog wel zo zijn,maar het mag de spuigaten niet uitlopen want dan zitten we op een verkeerd spoor. Wat denkt U? slot
Ik zit te lezen op ,het terras van onze tuin aan 'n tafeltje en krijg plots een kleine ijverige spin in het oog op 'n halve meter afstand.Ik word er door geboeid en blijf ze aandachtig volgen.Zij was bezig haar web te vormen. 'n Betere meer bewonderenswaardige accrobate is nauwelijks denkbaar! Middenin haar reeds gepresteerde web hangt een klein wit bolletje,ik vermoed dat ze daaruit haar lijmgerief haalt ,telkens ze het nodig heeft.Want regelmatig kruipt ze erheen om daarna héél vlug, in vrije val, te exiberen, regelrecht naar beneden tot aan de door haarzelf afgebakende grens. Dan kruipt ze ondersteboven,'n pracht van een uivoering! terug naar de verdere uitbouw van haar prachtige halve web. Aan mijn aanwezigheid stoort ze zich niet in het minst. Haar eigen opgebouwde tactiek en techniek herhaalt zij steevast;spinsel halen ,vrije val(prachtig!)terug naar boven op haar rug(dus ondersteboven) de twee voorste en de twee achterste pootjes naarstig en onvermoeibaar aan de prestatie,in evenwicht gehouden door aan beide zijde de twee kleinere pootjes,de trouwe helpers! Dan ben ik verder gaan lezen en heb haar met mijn ogen gerust gelaten. Van " postuur" in zij eerder klein ineen gedrongen,ros van kleur met een ovaal lijfje een klein kopje en korte vinnige stevige pootjes. Ooit zei onze huisschilder" nooit zal ik een spin doden" Ik had maar mijn hand uit te steken beschemd door een lap van de keukenrol om haar en haar reeds mooie prestatie te vernietigen. Dat heb ik zéker niet gedaan.Waarom zou ik? 's Anderendaags was alles verdwenen,zo het web als de kunstenares Hoe,waarom en waarheen?Ik zal het nooit weten.Jammer.
Om 18.3Ou.begon in ons hotelletje het diner,we hadden nog juist 1O minuten!Als hinden zijn wij van de vele trappen naar beneden gehold(,jammer dat daar geen filmpje van gemaakt werd!) zo elegant en soepel en snel!!maar we waren slechts 2 min.te laat.Discreet zijn wij aan onze tafel neergezegen en moesten natuurlijk wat bijademen!. 's Anderendaags vingen we bot te Bissone waar we met de boot naartoe waren gevaren.Daar was een expositie van heemkunde(plaatselijk)en een tentoonstelling van moderne kunsten maar spijtig was juist die dag wekelijkse sluitingsdag.Erom treuren hebben we niet gedaan,en terug gekeerd evenmin. Langsheen het meer deden we iedere avond onze amoureuse wandeling, de verlichting was er natuurlijk romantisch en zeer stemmig .Dat had begrijpelijk zijn aparte charme,wat moet er méér zijn op een liefdesreis? We hadden ook kunnen zwemmen in het meer voor ons Hotel,maar dat hebben we liever niet gedaan,te gevaarlijk met die voorbij varende boten. In de buurt bevond zich een mini strandje met trapjes naar het water,daar hebben we een prachtfoto van,'t was daar veel intiemer en frisser onder een grote streekboom. Dan zijn we nog naar Morcote gevaren,héél mooi stadje en ook naar Campione zuiver Italiaans stadje op Zwitsers grondgebied,alles even schilderachtig en heerlijk . Na 21 dagen moesten we terug in de wagon-lits!!zoals ik reeds zei,dat was de laatste maal.Nadien is het steeds het vliegtuig geworden of de wagen. Maar die treinbedden en dat nachtelijk geschok,kon onze napret niet bederven!Nee,helemaal niet! Het is zeer,zeer mooi geweest en ONVERGETELIJK !
.........en hij sliep vlug in.Ikzelf had een kort hazenslaapje want ik beleefde mijn eerste huwelijksangst!! Goddank was er " s anderdaags geen spoor meer van te merken zodat we met een gerust gemoed onze exploraties konden voortzetten. Met een toeristentreintje, in vurige rode kleur, bezochten we de Monte Generosa(1.725m.hoogte)men had ons verwittigd voor de grote koude daarboven en ik nam 'n pull mee voor mijn man en voor mezelf een licht jasje!Het treinritje was héél prettig je voelde dat hij stevig moest klimmen,maar eens boven was het er inderdaad bitter koud, om te klappertanden!Wij beklommen wat er nog te beklimmen viel te voet en genoten van de uitzonderlijk mooie panoramische zichten en vluchtten nadien in het plaatselijk restaurantje voor hete thee en botercake.Of course werden er foto's genomen.Het afdalen was zeker zo amusant als het stijgen,het treintje deed het met plezier en wij ook! Maar naar Gandria was onze uitverkoren klimwandeling, uit de rotsen werden brede soms smalle trappen gehouwen die wij graag opstapten want het stadje was 'n uitgelezen plaatsje voor verliefden.Overal Oleanderplanten met prachtige bloemen,kleine straatjes,mini restaurantjes en Italiaanse gerechten.Op 'n keer,we waren weer opweg,deed mijn man een forse sprong naar rechts,aanvankelijk dacht ik dat hij met een vreugde sprong een soort tango begon,maar nee,het was een grote slang die te slapen lag in een ruime holte van een rots en waar wij vlak naast liepen!Ze had zo haar kop maar uit te steken om een van ons 'n hap te geven.Gelukkig sliep ze de slaap der onwetenden en waren wij er aan ontsnapt!En andere keer waren wij het uur vergeten en toen.......
Het lag voor de hand,dat er na een huwelijksaanzoek 'n verlovingsfeest en 'n trouwpartij ging volgen en daarna de huwelijksreis! Wij kozen voor Lugano omdat we beiden van bergen én van water houden.We kozen ook voor een trein 1ste klas met wagon lits!!maar dat was de eerste en de laatste keer,zoveel gestommel om s' nachts van sporen te wisselen dat was toen bijna mensonwaardig! Eigenlijk is het San Domenico geworden een kleinbergdorpje naast Lugano. Ons Hotelletje lag aan het meer;Boccalino(=klein bokaaltje)héél romantisch! Vlak voor onze slaapkamer lag een gaanpad dat klom en naast de flank van een hoge berg lag.Naar San Domenico kon je over die berg tot in het dorpje raken maar dat was heel stijl klimmen(binnenpaadje)We deden dat één maal om naar het kerkje te gaan maar ik was pompaf,mijn man niet! Natuurlijk is een huwelijksreis een liefdesreis,dat weet iedereen en dat er van iedere liefkozing geen plaatje bijkomt,dat zal iedereen ook wel weten,maar het is iets enigs om te beleven en nooit te vergeten. Het gaanpaadje onder onze kamer liep recht tot in Gandria,'n enig mooi hoogbergstadje,alles in mini,zo de straatjes als de restaurantjes en veel veel Oleanderplanten met prachtige bloemen. Wat we allereerst deden was een abonnemento generale aankopen,zodat we dagelijks met de toeristenboot de hele omgeving konden verkennen.Het weder was uniek en onze stemming ook!! Omdat we zo vlug mogelijk een kleurtje wilde krijgen begingen wij de grote onvoorzichtigheid in een openzwemgelegenheid op de middag midden in de zon te gaan liggen.de meer ervarenen lagen te siesten in het lommergebied/ Tegen het slapengaan begon mijn echtgenoot te bibberen,onmiddellijk dacht ik aan een zonneslag.Vanzelfsprekend werd ik ook bang en gaf hem gauw een antikoorts middel..............
Foto Pascal Vyncke seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
