Toen ik nog opvallend jong was dacht ik soms reeds aan de oude dag.Dat kwam door tante Mie,de moeder van nonkel Fons.Hij nam zijn moeder steeds mee als hij moest verhuizen voor de zaak.Die zaak van kinderkoetsen nam steeds maar uitbreiding en dergelijke verplaatsingstuigjes vroegen veel ruimte.De laatste verplaatsing was voor tante Mie eigenlijk de beste.Haar woonkamer keek door een groot glasraam recht in de grote winkel waar steeds veel beweging was,klanten die keurden en overwogen en ook klanten die kochten en tevreden naar huis huppelden.Ik mocht langs de brede trap naar boven gaan om haar te bezoeken,die trap was de verbinding tussen haar kamer en de grote winkel.Tante Mie was steeds zo blij dat een kind van zes jaar naar haar toekwam.Onmiddellijk schonk zij mij een tas zwarte koffie in en legde er een stuk peperkoek naast.Ik had een hekel aan beide maar ik deed alsof ik het een lekkernij vond en dat deed haar zichtbaar plezier.Zij had een licht Hollands accent maar we verstonden elkaar en dat was het voornaamste. Nu ik zelf oud ben nu begrijp ik die vreugde van tante Mie heel goed.Ik heb zelf geen kinderen maar als een van mijn zus eens binnen komt dan ben ik ook zo blij ofschoon zijzelf dit nog niet kunnen begrijpen.Ze hebben hun huishouden en hun werk en de tijden zijn zo enorm gewijzigd! Toch zou ik durven aanraden aan wat jonge mensen;denk eens aan oude eenzamen.
Ik kreeg een aanbod om op voordelige wijze een koffiezetapparaat aan te kopen met bovendien 85% vermindering bij het aanschaffen van een digitaalfotoapparaat .Ik vroeg aan een beste vriendinwat zij daarover dacht.Terwijl wij aan ' spreken waren in de looptelefoon werd ons gesprek afgebroken.Intussen gaf mijn hoorapparaat me te kennen dat de batterij ging aflopen.Ik neem de GSM en daarop komt"batterij dringend opladen.Dan neem ik de vaste telefoon die forfait gaf. Dus 4 bronnen lieten ons in de steek,en om daarover een brief te schrijven over depost vonden wij het ietske erover.Dus gaan wij terug oploskoffie slurpen,ieder neemt zoveel hij of zij wil en de batterijtjes komen niet ter sprake!!Veel eenvoudiger vindt u ook niet. ?
kan.....tot ik eindelijk een zusterziel ontmoette,die mij werkelijk aanstond.Zij had werkelijk alles voor zich;vooreerst was zij ook alleen,zeer sociaal en vriendelijk en bekommerd om 't leed en de tekorten van anderen.Als vrijwilligster kon iedereen op haar rekenen.Bovendien was zij zeer handig en werkelijk bekwaam.Last but not least was zij een mooie vrouw.Héél voorzichtig naderden wij elkaars innerlijke,werkelijk met schroom want opdringerigheid zou alles kunnen vernietigen. En zo groeide het tot een ware, echte vriendschap,wederzijdse steun in alle omstandigheden is zo waardevol zeker als men alleen wenst te blijven. Tante vertelde dit opdat velen wellicht, en hopelijk, aan haar verhaal iets zouden hebben. slot
Een tante vertelde: Wij zagen elkaar héél graag en huwden laat,kinderen kwamen er niet meer daarvoor was het te laat.Maar aan caritatieve werken deden we beiden met plezier,daardoor hadden we zeker niet te kort aan vrienden en kennissen.Helaas de jaren vlogen voorbij en na dertig jaren zat ik weer alleen. Om op 75j.in een zetel te gaan zitten treuren had geen zin daarmee kwam de dierbare niet terug en rouwen moet men toch alleen men moet daar door.Bovendien is echte empathie voor weinigen weg gelegd.Daarom sloot ik mij na een tijdje aan bij verschillende groepen;zang,tekenen en schilderen,voordrachten beluisteren en muziek,maar nergens vond ik de zusterziel waarmee men écht praten..... wordt vervolgd
Ja en toen gebeurde het,het moest er toch eens vankomen,maar liefst op een andere manier!!Zij reden tegen elkaar terwijl zij verstrooid bromden naar hun caritatieve bezigheid op een vrije dag.Je zou nu zeggen hoe kan dat nou??En toch benadert het de realiteit.Zij keek om terwijl hij naar haar keek want ze gingen beiden stoppen en zo reed hij in haar voorste wiel.Het werd inderdaad jammer want hij,de brommer was nog zo nieuw en mooi!<ze lachten tegen elkaar zo van och 'tis niet zo erg.Hij nam het heel ernstig op zijn geweten,ging alles terug laten in orde brengen op zijn kosten en ja ja dat moest zij aanvaarden.En zo was er eindelijk een gesprek dat reden van bestaan had.Ze gingen samen naar de nabije garage die zij beiden kenden en die er terug het beste zou van maken.Er was reeds lang eenliefdesdraadje gespannen tussen die twee dat maar niet van de grond wilde komen (of uit de lucht?)nu ging het spinnen van dat zeldzame draadje verder en het gaat nog steeds verder.Alle dagen wordt er GMS'st in de liefste woordjes zo ' avonds als ' s morgens.Mooi is dat, je kunt het je niet indenken zo mag het nog lang duren,zo lang tot zij zelf er zullen over beslissen. Dit is een ware geschiedenis.Besluit:nooit opgeven wat men verlangt<<<<<; einde
'Was ineen klein groepje in een heel gezellig restaurantje dat hij haar voor het eerst zag.Zij zelf was met drie vriendinnen in een vrolijk gesprek.Hij hield haar discreet in het oog,hij vond haar uiterst opvallend sympathiek,zo in haar lichaamstaal als in haar kleding als in haar gezichtsuidrukkingen.Het genre dat hij reeds eerder zocht maar nergens vond.Nergens. Hoe ging hij met haar in contact komen?Hij zelf was geen "opvallerd"wel ernstig en wel opgevoed en ook bereid voor 'n plezierig onderhoudje maar zomaar iemand aanspreken voor verdere en diepere kennismaking,nee,dat was niets voor hem.De vriend die bij hem was meende te weten dat zij zich als vrijwilligster steeds aanbood waar moest geholpen worden en de gemeente kende hij ook. Zo lukte hij erin openbare feestjes van op 'n afstand mee te maken,lootjes van haar af te kopen om 'n klassieke tombola te steunen,een" dank u en tot ziens" uit te wisselen en die openbare feestjes gaven hem telkens moed om verder te gaan .Er was wel vooruitgang in de sfeer van gemoedelijkheid maar.......trouw als hij was en vast besloten haar voor zich te winnen vroegen acht jaren van zijn geduld.Voor hem bleef zij wat zij was;een uiterst sympathieke vrouw,eerder een uitzonderlijke vrouw,bovendien zeer begaafd en in vele verenegingen discreet leiding gevend. Toen moest het ervan komen......... wordt vervolgd
het is onzin,zegt het verstand,het is ongeluk zegt de berekening,het is alleen verdriet zegt de angst,het is uitzichtloos zegt het inzicht,het is belachelijk,zegt de trots,het is lichtzinnig zegt de voorzichtigheid,het is onmogelijk zegt de ervaring,HET IS WAT HET IS ZEGT DE LIEFDE Deze tekst kreeg ik enkele dagen geleden onder ogen ik., dacht daar wil ik mijn lezers niet van onthouden. Misschien sla ik reeds enkele deuren open maar het eens voor de tweede maal lezen kan zeker geen kwaad.. Mijn volgende cursiefje zal wat langer zijn en is op komst.
Grijze Belgische zomernamiddagWij verwachtten een trouwe vriendin wilden haar 'n beetje feestelijk ontvangen,nee geen feest maar 'n soort klein Bourgondische tafel u kent dat wel.Als toetje een lekker ijsje,dat je dan zelf mag aanvullen met karamelsauce ,of gemengd fruit of muizenkorreltjes en ijskoekjes enz. We waren voorbereid De zaterdagnamiddag ging dat alles eens naar de maan helpen !Natuurlijk ging de telefoon 'n handje helpen;ze kon niet komen was zwaar verkouden en wilde dit niet doorgeven.Wel dan proeven we zelf eens aan die nieuwe verpakking van het ijsboerke zeiden we eensgezind en haalde de doos uit de ijsschuif.Maar hoe ging dat deksel eraf????Geen denken aan,het zat erop gevrozen,geen begin,geen einde,geen aanwijzing ,niets en toch moest het open,wat was dat nu voor 'n systeem?We begonnen systematisch met een gewoon mes,er lag duidelijk een band rond het deksel,dus die band moest verwoest!'n gewoon mes lachte ons uit,dan de trektang,die lachte nog harder,de crème van binnen wou er ook uit maar zo simpel ging dat dus niet, nadat de ganse tafelschuifinhoud aan de beurt was gekomen om te helpen kwam mijn man met de sint jozefszaag voor de pinnen,die maakte héél veel van haar oren maar daar bleef het bij.Mijn goesting voor die inhoud was over,geef mij maar Carte d'or die maakt vee lminder chichi,is heel lekker en open als men wil.Uiteindelijk is het dak eraf gekomen en hebben we er met een soeplepel van geproefd,niet slecht nee dat niet maar ik blijf bij mijn eerste gedacht zulke dessertjes mogen niet zo omslachtig zijn bij het openen!!!
Mijn man had een opdracht in het buitenland aanvaard voor 14 dagen.Wij vonden dat helemaal niet aangenaam,maar de plicht riep en gelukkig hadden wij ieder een GSM.Iedere avond stuurde wij een goedenavondwoordje en zoook iedere morgen.De voornaamste evenementen werde kort doorgezonden en dat was het dan.Kunt u geloven dat dit droevig stemde? Dat kleine zwarte ding kreeg plots een heel voorname plaats in ons hart en brein.Onverwacht kwam er soms plots een signaaltje,dus een nieuwsje een vriendelijk woordje,soms een kusje en dat gaf een ongelooflijke vreugde genoeg om weer moedig verder te kunnen.Men keek onvrijwillig naar de kalender,die natuurlijk steeds zijn zelfde rythme hield maar toch......hij ging heel trouw vooruit.Ja,de dagen werden afgeteld reeds vanaf de eerste dag.Ja,zoveel hielden wij van elkaar,maar het GSMmmetje was er om ons er nog eens aan te herinneren en hij kreeg écht grote waardering. Het weerzien na die 14 dagen was alsof mijn man 4 maanden afwezig was geweest,'t was en beetje feest op de tafel en in ons hart en liefst zouden wij dergelijke opdrachten niet meer moeten uitvoeren als dat kon aub.
Nu zo maar bij vrienden of kennissen binnen wippen uit vriendschap zonder vooraf te hebben geemaild of getelefoneerd of GSMSt!!dat wordt niet meer gedaan,daardoor is ook alles wat met spontaniiteit te maken heeft ook verdwenen. Toch gingen wij erop in;onze vrienden woonden in de buurt v an Grobbendonck en ze zeiden ons,mits wij tamelijk vaak langs daar reden om naar ons buitentje te snorren,dat wij spontaan dus eens moesten langs achter binnen stappen!!Om mij te plezieren zou mijn man dat dan maar eens doen!Mens, hebben wij daar spijt over gehad!Met enige schroom stapten wij langs achter binnen,daar was geen kat te zien!<moesten wij beginnen roepen?Dat doet men toch niet.......mijn man wou dadelijk terug keren en alles blauw blauw laten maar juist op dit moment kwam zijn vriend naar beneden geheel in "fachette"'smoking enz.Dan verschenen de echtgenote de zoon en dochter in dezelfde stijl. Wij hadden dadelijk begrepen dat wij op een zeer kritiek moment ons expirement hadden uitgevoerd.De vrienden wisten zich aanvankelijk geen houding te geven kwamen dan met drank natjes en droogjes voor de dag en onder een zeer gedwongen gesprek knabbelden wij wat naar binnen.Wij namen dan beleefdheidshalve zo vlug mogelijk afscheid met de bese wensen voor de trouwers,die hun vrienden waren, en verdwenen met ons wagentje naar rustiger oordenen met het voornemen deze stap nooit meer te zetten.Wel zijn wij vrienden gebleven van op afstand.
Ik heb mijn bovenwerk gedaan,dat moet trouwens iedereen doen.Daarmee bedoel ik eerst je toilet maken en dan de kamers in orde brengen en dan wordt de bekoring voor mij zeer groot om niet in de voorste plaats te gaan,vooral als de deur openstaat,want daar staat mijn geliefde piano.Als het na tien uur is dan durf ikwel eens een nootje riskeren,trouwens met de toelating van mijn buurvrouw,maar als het nog vroeger is dan ja dan wordt het wat riskant.Dus nu was het 1O.2Ou.Eerst kies ik een wiegelied van Mozart,dan een mooie trage wals,die laat ik volgen door Bach,mijn lieveling,ik geef wat gas want dat hoort daar zo en wat zie ik midden op mijn trap?.................een man met een lange paardestaart die staat te luisteren.Ik spring recht Bach helemaal alleen achterlatend, vraag hem hoe hij is binnen geraakt? " met de sleutels van je zus die hiernaast woont zegt hij kalm!!!!Hemel mijn boodschapper vergeten!!en mijn lijstje met al wat ik nodig heb!!Maar hij is nog wat onder de indruk van Johan S.Bach en zegt" dicteer jij maar ik zal wel schrijven en dat heeft hij gedaan,de lieverd. Je ziet het, klassieke muziek en paardestaarten zijn goede maatjes!.
Om correct te zijn moet men twee puntjes op de I plaatsen ,klinkt ook veel mooier,niet waar?Adelaide was de grootmoeder van mijn grootvader en van Spaanse origine zij was een gravin.Zij werd smoorverliefd op een zeer mooie man met wie zij trouwde en meteen vergooide zij haar blauw bloed want van adel kon nu geen sprake meer zijn,dat kon haar niet deren(in Nederland zegt men dat kon haar worst wezen!?) In onze familie spreken wij er soms over en beginnen dan te fanataseren!Wat zouden wij dan als kleedsel moeten dragen en schoenenen handtassen?en onze mannen zouden dat van die pofbroeken moeten zijn?en een hoedje met een pluim?zouden zij gaan jagen?Enne wat zouden wij te eten krijgen?Persoonlijk zou ik met twee dienstmeiden genoeg hebben ,een voor de boven en een voor beneden en natuurlijk een kokkin!Ja,een poetsvrouw die moet natuurlijk erbij zijn stel je voor dat we dat allemaal zelf moesten fixen!!! Maar een paardestal met drie paardjes en één ezeltje plus de stalknecht hoort daar zeker bij en indien er dan nog geen autootjes zouden zijn dan een tilburytje of course! Zou de lezer toch liever in onze huidige tijd wonen en huizen?Dan zou hij kunnen beschikken over een TV een GSM een iPod een looptelefoon een Laptop enz.Ja dat moet hij zelf maar uitmaken (in zijn hersenpannetje)daar kan niemand baas over spelen!!!!!
Ze liepen dus zachtjes aan over de kasseien en sloegen af aan de Holleweg,daar was geen kat en ons beestje moest van niets schrikken en zeker niet stijgeren.Aan het brugje van de Witte villa gekomen rook hij zijn stal met een beetje tegengoesting,want tenslotte was het geen volwaardige stal;wel veel stro maar met zijn kop steeds tegen een blinde muur is ook niet om naar huis over te schrijven .Toen kwam de vroegere legerruiter op een idee(mijn vader dus)hij spande den Tommy uit zijn gareel liet de chees waar hij stond,zei aan de kindjes dat zij met de eetwaren naar de mama moesten wat zij graag deden en behield alleen de teugels,zo zonder zadel sprong hij op den Tommy,zei ju en zij wandelden samen door de velden.Eerst was het wandelen maar daar had ons dier niet zoveel aan daarom werd het zachtjes en dan wat harder draven,ja draven dat was het wat zijn pootjes vroegen.Ze zijn toch braaf gebleven want galloperen hebben ze niet gedaanThuis stonden de volwassenen vol angst te wachten op de terugweg van die twee durvers zij bleven té lang weg en uit zicht het koren stond ook al zo hoog dat men hen niet kon volgen.Maar........geen nood alles was in zijn plooitjes gebleven en daar waren ze,allebei vol spijt van dat de schone liedjes niet blijven duren. Nonkel Jef was er het ergste aan toe,hij ging den Tommy niet behouden terug naar de verkoper dat was trouwens de overeenkomst.Voortaan kochten zij hun eetwaren aan de kar die drie maal per week langs kwam en daar zijn zij ook van in leven gebleven.Immers oudere mensen moeten geen jong vurig paardje tegen een muur stallen waar het beestje maar enkele keren per week van achteruit kon. Dit verhaal is absoluut zo gebeurd slot.
Hij moest dus blijven stilstaan en liefst enige stappen terug achteruitgaan,maar dat was andere peper!.De weinige aanwezigen in het cafeetje wilden absoluut helpen.'n Klein korpulent vrouwtje kwam met een volle emmer water aansjouwen,immers het beestje moest bekomen,een andere brave man had 'n viertal suikerklontjes bij,en andere die er niets van kende had een stok gevonden en dacht hem een aansporingsklopje te geven,maar nee,dat was het niet hij moest gestreeld worden Mijn vader die bij het paardenvolk gediend had bij het leger kende dat nog,hij streelde hem op zijn neus en sprak hem lieve woordjes toe.De omstaanders zagen dat dat hielp en begonnen hem ook te strelen waar ze konden.Toen liet hij een hoopje vijgen vallen en dat was een goed teken!de meerijders gingen rustig de doos taartjes halen en de broodjes die nog in het cafeetje stonden en waar het nu heel stil was en kwamen,nog wat twijfelend dichter bij.Mijn vader die de leiding noodgedwongen op zich had genomen zei dat ze mochten instappen en ja ze begonnen zachtjes voorwaarts te rijden
Vlak tegenover en over de bareel stond ee n gezellig soldatencafeetje!De twee vaders hadden toch zo'n goesting in een Pilsje zo op een vroege zomerzondag rond 11u.dat zij aan de verleiding niet konden weerstaan!Maar hun vaderlijke v erantwoordelijkheid kwam de kop opsteken,daar waren ten eerste hun kindjes de grote doos taartjes en dan nog de broden.Dus besloten zij ditalles mee naar binnen te nemen en het Pilsje naar binnen te gieten.Helaas zij dachten te weinig aan het vurig paardje!!!vanzodra het volkje binnen kwam ontstak de waard zijn electrische piano met ophefmakende klanken van een vrolijk lied of den Tommy schoot als een pijl uit een boog naar voor en galoppeerde de straatkasseien over, weg,ja dat wist hij zelf niet hij was te zeer geschrokken !!!De jonge vaders lieten staan al wat stond en vooral mijn vader,de turner,koerste den Tommy achterna!nonkel Stan ietwat minder sportief, liep mee en zij haalde het verschrikte dier in en hij moest stil blijven staan.Hij moest.Maar zo v anzelf ging dat niet.......... wordt vervolgd
't Was op een zonnige zondagmorgen,de blijvers waren reeds fris gewassen en aangekleed en toen kwam mijn vader op 'n prettige gedachte mits de toelating van nonkel Jef.Hij mijn vader die een turner (gymnasman!)was voor zijn hobby spande den Tommy in en zette de chees klaar achter hem.De vier oudste kleinkinderen mochten mee en ook dus de twee jonge vaders van ieder ongeveer 45j.Tante Marie,die dus op geen centje moest zien en bovendien een zeer consequente vrouw was,had het smalle bruggetje datover het stromend riviertje rondom de witte villa liep, aan de voorzijde ,laten wijzigen in een volwaardige brug.Netjes niet te groot maar stevig en alle gewicht waardig.Ze namen plaats met z'n zes en waren in een euphorische stemming.Ju,zei mijn vader en met een zwier reden zij over de nieuwe brug naar Mariaburg waar een grote en lekkere patisserie was die iedereen bekoorde.Daar mochten zij hun keuze doen qua lekker dessert en voor de broodjes(voor straks in het bos)zorgden de vaders. Op de terugweg moesten zij over een spoorweg die eigenlijk in hoofdzaak door de militairen gebruikt werd want er was in de buurt 'n kazerne.............
Mijn grootouders hadden een drukke zaak in de stad en om zich te heropladen trokken zij tijdens het weekende naar hun villa in Hoogboom.Zij hadden zes kinderen en zes schoonkinderen en elf kleinkinderen en die mochten allemaal altijd komen tijdens het weekeinde.Er werd daar wat afgelachen en gegeten!!Vooral in de aardbeien tijd;want er stond in een deel v an de grote tuin(een parkske bijna)een grote strook van die lekkere bezen en maar plukken!!!!en smullen.Daar was ook nog een bos aan verbonden maar dat was om er paaseieren te zoeken en te rapen,wat natuurlijk ook zeer prettig was.Die klokken waren juist overgevlogen toen wij met onze tante een stapje verder gaan wandelen waren!!Toch curieus hé? Een openbaar vervoermiddel bestond er toen nog niet naar die streek;tenzij een busje enkele keren per dag maar dat was heel onaangenaam en gaf geen verbinding,de meesten kwamen met een klein motootje en enkele hadden reeds een kleine citroen.%Maar er geraken deden zij altijd. Toen kwam onze tante Marie op het idee de witte villa voor een zestal maanden te beheren. Zij was laat getrouwd met een weduwnaar die zeven eigen huizen bezat en er kon dus wat af!!! ZE kochten onmiddellijk den Tommy(jong vurig paard)en een cheese met al het nodige. Tante Marie liet een tijdelijke stal naast de villa aanbrengen en zij deden dagelijks hun boodschappen met den Tommy naar het dorp Goen gebeurde het...............
De tiendedag verspreide zich een biezondere reukvanonder mijn lakens,Zuster Hilgarde constateerde dat de keizersnede terug was open gegaan en de onsteking zich liet zien en dus ook ruiken.Onmiddellijk begon zij met de ontsmetting;langestaven indoeken gewikkeld met ether gingen de diepte in(nietzonder pijn!).Zo hield zij dat 12 dagen vol meerdere malen per dag.Na 23 dagen mocht ik het bed eens uit,mits men mij verwittigde dat ik een zeer naar gevoel in mijn negentienjarige benen zou beleven,wat ook meer dan waar was.Zo was er een dame die alleen nog kon gaan als zij aqua distilata kreeg!!!! Toen ik eindelijk thuis was moest zuster Roza iedere dag compressen komen leggen op de resterende.wonde dat bleef te lang aanslepen.Ons mama nam een koen besluit,en wij gingen naar de chirurg,die sxhreef een fles voor,voor verdere compressen en na drie dagen was de wonde dicht. Zestig jaren later moest de dochter van een vriendin dezelfde operatie ondergaan,zij moest naar een ééndagskliniek en ' s anderendaags ging zij met haar moeder boodschappen doen in het centrum van de stad.Dat bedoelde tante Jeanne met die fabuleuze vooruitgang van ons medische kennis en kunnen.
Tante Jeanne vertelt; In 1943 midden in de wereldoorlog,was ik 16 jaar oud.Regelmatig had ik buikpijn die de specialist niet kon duiden noch plaatsen,hij gaf medicijnen die niet hielpen en ten einde raad gaf hij ons mama de raad me te opereren.Er was geen ander alternatief,Xstralen konden niet zover doordringen en dus moest ik naar de operatietafel.Buiten choroforme om te verdoven bestond er niets.De operateur deed een keizersnede zo had hij een beter zicht om te zoeken en hij vond het:'n kistje op de rechter eiertak en een waterblaasje op de linker.Dat kwam hij fluisteren in het oor van de hoofdzuster maar ik had het verstaan. Daarna kreeg ik hoge, zeer hoge koortsen die niet wilden wijken.Mercurochroom bestond nog niet evenmin antibiothica,die zo nodig was en alles zou geklaard hebben. Toen kwam Zuster Hildegarde naast mij staan en vroeg" juffrouwke ge zoudt toch nog niet graag naar de hemel gaan?ik zei nee zuster,wel zei zij dan gaan we samen een noveen voor OLVr.beginnen.Ik had begrepen,dat zij mij kwam verwittigen. Alle dagen kwam zij in de zetel naast mijn bed zitten bidden.Ons mama sliep reeds vijf nachten op een strandstoel in mijn kamer en papa kon mijn gekreun niet aanhoren en kon daarom hooguit slechts even op bezoek komen . De tiende dag gebeurde het.............. wordt vervolgd
In hoever de lezers van colums en cursiefje geinteresseerd zijn in voornoemde figuur weet ik niet.Moeten zij liefst sex verhalen hebben dan moeten zij niet hier zijn,dat zullen de meesten al wel weten.. Persoonlijk vind ik Rik Torfs,hoogleraar kerkrecht, 'n interessante figuur;waarvan we weldra méér zullen vernemen vermits hij zijn intrede deed als politicus.Hij heeft reeds meerdere TV prestaties achter de rug,vooral toen hij er naast zat als rector van de universiteit.Zijn intervews in die donkere garage blijven mij het meest bij.Dat Kard;Danneels daar niet door hem wilde ondervraagd worden kan ik goed plaatsen.Vele prominenten deden daar, tot mijn verwondering, heel wat bekentenissen,dat zullen velen die geluisterd hebben nog wel weten.Wat mij het meest is bijgebleven is het gesprek met Herman Van Rompuy:hij zei,"ik was aan de dijk gezet,ik was niets of niemand meer,na al wat hij daarvoor gepresteerd had,en plots werd hij voorzitter van de kamers!!Op dit moment wist hij nog helemaal niet dat hij tot voorzitter van de Europese raad ging verkozen worden.Het kan verkeren,niet waar? Dus zij die belangstelling hebben moeten nog een beetje geduld oefenen! Wat ik het meest sympathieke aan hem vind is dat hij zei"ik ga in de politiek doen wat ik kan,maar ik vind schrijven het mooiste wat er is,mooier dan de politiek en de wetenschap. En dan denk ik stil voor mezelf aan Masoeur Henriette van het eerste studiejaar,die zei"kinderen we hebben hieronder ons een grote schrijfster",zei noemde toen mijn naam!!!en ik hoopte dat zij gelijk zou hebben,maar andere wegen hebben zich aan mij opgedrongen waarvan ik toch geen spijt heb.En nu is er Sinjorennet dat enige soelaas brengt en goed werd opgevat.
