Midden op onze weg zagen we twee armzwaaiende dames ze liepen ons letterlijk voor de wielen dus daar was iets gaande! Of ze mochten meerijden tot in het centrum van Echternach?Hun mannen waren ginds ver nog steeds aan 't vissen en wisten van geen ophouden.Zij,hadden honger en om 18u.wachtte er een lekker soupeetje in hun hotelletje.Wij verwonderden ons wel enigzins over hun zonderlinge outfit;grote ronde zonnehoed en hoge rubbere laarsen.Vermoedelijk hadden zij mee staan vissen op forel!Zij waren van Holland zeiden ze maar dat hadden we alwel gehoord!en vonden het hier zo mooi en fijn. Dra waren we op bestemming en na een heen en weer gebabbel en vele bedankingen verlieten de gelaarsden ons vervoermiddel. Wij konden ,na onze emoties, ook een hapje verdragen en zetten ons kevertje aan de kant.Ons soupeetje was ook zeer verzorgd en vlug verobberd,daarom gingen we ons verfrissen en dan nog even tot aan de Sure wandelen maar eerst opende ik nog mijn autootje om achterin iets te nemen en wat zag mijn verbaasd oog??Leme en kleiachtige klonters lagen ,dus achterin,her en der verspreid.Overal rond gesmeerd zelfs tegen de ruggen van onze voorzetels!En, och arme, onze nieuwe tapijtjes,vol gepleisterd! Van wandelen was geen sprake meer,kuisen werd nu de boodschap!Gelukkig hadden we poetsgerief in de koffer en ook wat borstels en vodden!!Er werd wat afgepoetst!! Is daar zo geen spreuk die zegt: Daar alleen kan liefde wonen,daar alleen is het leven zoet,waar men stil en ongedwogen alles voor elkander doet? slot
Nog geen vijf minuten alleen op de terugweg begon mijn verbeelding me lelijke parten te spelen!Achter iedere boom kon een lustmoordenaar staan die op mij kon afkomen en zijn gangen kon gaan.Alles kraakten bedreigend van onder mijn wandelschoenen.Nee,zo mocht dat niet verder gaan,daarom liep ik naar de rand van het zo gevreesde woud en stapte flink door op een uitgebreid stoppelveld.Vanzelfsprekend werd mijn stap jammerlijk gehinderd door de zeer dikke stoppels. Mijn panische stemming koelde af bij het zien van de blauwe hemel! Eindelijk zag ik ginds mijn wagentje dat allenig en trouw op mij stond te wachten. Met een sprong zat ik achter het stuur en stoof langs het schilderachtig baantje naar het Kasteel. Van mijn nicht geen spoor!!Dan maar wachten en kijken hoeveel toeristen er reeds wijn geproefd hadden.Mij dunkt dat ze allemaal nog nuchter waren!. Plots zag ik mijn nicht vanuit het woud te voorschijn komen en het eerste wat ze me zei was"kindlief,wat heb ik een angst uitgestaan zo alleen tussen die vele bomen"! We bezochten het Kasteel,we proefden van de rode wijn en reden terug langs het baantje waar ons een ander avontuurtje te wachten stond!
Eerst kwam Trier aan de beurt.Zoals ieder toerist klommen we op de overblijfselen van de Romeinen.Steen op steen gingen zij destijds tewerk,geen cement noch ander kleefmiddel.Ge moet het maar kunnen!De nodige foto's werden geschoten,een wandeling doorheen de stad en een hapje kwam er ook bij.De ruinen boeiden ons minder we waren tenslotte voor de mooie natuur gekomen.Daarom kwamen de wouden ons bekoren,we vernamen over het "Kasteel" dat wijn perste en aan iedereen liet proeven. Dus kozen we het kasteel dat diep in het woud lag. Twee wegen leidden er ons naartoe;de ene dwars door de bossen ,de andere langsheen een schilderachtig baantje.We gaven de voorkeur aan het meest avontuurlijke dus,......doorheen het woud! Na amper een vijftal minuten ervoeren we,dat het er "keistil"was!.Ja,doodstil,geen mens,geen vogel, wellicht zelfs geen muis! Zwijgzaam stapten we naast elkaar,alleen het gekraak van droge bladeren en-twijgjes onder onze voetzolen......verder hoegenaamd niets.Een eerder bangelijke stilte en zo onbeschrijfelijk eenzaam.Nooit vroeger ervaren! We zagen ook totaal geen lucht meer,geen blauwe hemelVerstikkend!. Na een klein kwartiertje gaf ik het op ik zei"Lizette,laten we terugkeren,'t wordt hier te riskant en zelfs angstaanjagend.Nee,zei Lizette vastberaden,ga jij je gangmaar ik hou vol..... En zo scheidden onze wegen!Onverwacht! Wordt vervolgd
"Madame Mariette" was een heel sociale lieve alleenstaande dame.Zij stelde kamers ter beschikking voor jonge mensen op doortocht,zoals wij Ze ontving ons alsof ze ons verwachtte en ons reeds jaren kende.Mijn batterijen waren volledig plat,die van mijn nicht waren half opgebruikt! We kregen onmiddellijk warme melk en een aangenaam avondmaal.Toen ik de mooie slaapkamer zag keurde ik de matras pikfijn en ging erop liggen tot's anderendaags 8u.!!Ik heb geslapen als een marmotte! Mijn nicht is wat later gekomen na een franse parlotte met onze hospita. Met spijt hebben wij haar 's anderendaags verlaten om al rijdend van de prachtige natuur te genieten en te stoppen voor ons aangeraden hotelletje! Het lag inderdaad in een bijna verlaten hoekje en de inrij voor de wagens was voorafgegaan van een héél smal gangetje iets voor een ruime kindervoiture!Er waren twee boksen......ik had zo mijn persoonlijk vermoeden voor wat nu nog volgen kon........ En inderdaad dit was een hotelletje voor ouderen die graag lekker eten. Ons kamertje had geen panoramisch uitzicht ,enkel wat grote dikke bomen De ontvangst kon niet vergeleken worden met die van Mw.Mariette...... Kortom het beviel er ons niet echt. Toch moesten we er iets van maken en dat hebben we ook trachten te doen.
Eindelijk was het er van gekomen!.Daar stond mijn eerste kevertje met schuifdak,te blinken in de vroege zomerzon!'t Gaf een heerlijk gevoel,vooral als men bedenkt,dat ik als vijfjarige er reeds zo sterk naar verlangd had(zie cursiefje: de eerste frustratie)zij,de frustratie had dus wel heel lang aangesleept. Een sportieve nicht wilde graag mijn éérste verlofreisje meemaken.Onze ouders gaven aarzelend hun zegen omdat ik nog maar enkele maanden mijn rijbewijs had en dus nog niet zo lang op eigen benen(wielen!) stond We reden naar Echternach,vrienden hadden ons daar een hotelletje aanbevolen,'t lag er rustig en de keuken was er fijn,zo zeiden zij. Rond 10u.vertrokken we heel welgezind en vol verwachting.Even voorbij Brussel begon het pijpestelen te gieten,dus vlug het wagendakje dicht!Jammer! Het bleef pijpestelen regenen........ De baan van Namen tot Bastogne lag helemaal opengebroken, wél mochten de luxewagen er doorrijden.Het werd een vreselijke hobbelbaan vol diepe plassen en slijk en losse stenen.Een ware marteling voor een beginnende autovoerster!Het werd eerder een slakkengang,maar de ruitenwissers deden het uitstekend! Te Bastogne ,waren we niets of niemand kenden,reden we een klein bakkerijtje voorbij stopten hongerig van de inspanning en schrokten ieder twee rijsttaartjes naar binnen ter compensatie! En nu naar " Madame Mariette"in Esch/Sure......... Wordt vervolgd
