Dus na vijf jaar, nieuwe tussenkomst van de ziekenkas voor nieuwe hoorapparaten.Dat is dan wel nodig na die tijd en er is veel verbeterd.Als je GSM een bluetooth heeft en je hebt een iCOM dan moet je alleen maar een klein schermpje om je hals hangen en dan mag je GSM liggen waar hij wil,als hij je roept druk je op je schermpje en je kan praten.,en vooral HOREN Dat gaan we dus eens uitproberen,maar helaas 's avonds zit iedereen voor het scherm gekluisterd en belt er niemand!!dus dat uitproberen laat op zich wachten ' t zou anders wel eens iets anders zijn vinden wij! Maar we zijn tot dusver wel iets belangsrijks vergeten,we :moeten nog naar de hoorapparatenleverancier rijden om de verbinding te laten maken tussen de iCOM en de bluetooth,dat zijn we toch vergeten zeker,hoe onverklaarbaar dom! Komt daar nog bij dat diegenen die je willen horen de telefoon nemen,is goedkoper want de GSMkaart is aan de dure kant en vlug opgebruikt.Of moeten we daar ook nog een abonnement voor nemen? Lezers en lezeresen wat was het leven vroeger 'n stuk eenvoudiger,of zijn wij nu alléén om zulks te beweren en te ondervinden? Onze oude GSM is nu 10 jaar oud,heeft ons nooit in de steek gelaten,maar omdat de sukkelaar geen bluetooth heeft ligt hij nu in de kast opgeborgen tussen prachtige fotoapparaten die ook afgedankt werden omdat zij niet digitaal zijn!! Mensen ,waar gaan wij toch naartoe en waarom laten wij ons toch zo beinvloeden? Wij hebben een vriend die droomt en tracht terug naar de tijd van de paardentram,hij meent dat uit de grond van zijn hart en wij geloven hem maar toch hebben we daarover onze twijfels qua beleving. Zouden we dat écht nog aankunnen?
Onze oma heeft natuurlijk héél veel herinneringen, meestal waaraan ze graag terugdenkt en wij luisterden steeds met open oren.Zo vertelde ze ons uit haar prille jeugd het volgende;Ze moest dan toch maar eens naar de kleuterschool gaan,de mama moest haar brengen en halen,want de papa was dan reeds vertrokken.Zo arriveerde zij voor de allereerste maal in een klasje met vele andere meisjes en ook jongetjes want gemengd mocht nog in de kleuterklas!. Ze kreeg een plaatsje op de tweede rij naast een onbekend kind en toen zag ze dat haar lerares geen zuster was zoals ze dat verwacht had(haar tante Nonneke was een héél lieve zuster!!)maar een Juffrouw, rosharige met vele sproeten ,die bovendien geen vriendelijke snoet had.Dat viel tegen. Ze kregen allemaal " 'n goedenmorgen groet" en een bol stopverf in kleur.Die van Oma zag rood.Daaruit moesten zij een mandje toveren met eitjes daarin en een brugje om over de arm te hangen.Oma vond dat niet zo moeilijk en ze was er tamelijk vlug mee klaar.Dat stemde haar al wat vrolijker. Juffrouw sproet kwam de mandjes bewonderen of bekritiseren en verbeteren .Dan volgde de speeltijd en de kindjes maakten op hun manier kennis met elkaar.Na de middag mochten zij thuis blijven. Zo kwam er iedere dag een andere bezigheid en meestal viel dat nogal mee.Maar op zekere voormiddag kwam er vlechtwerk aan de beurt.Zo'n matje vlechten dat was niet zo evident.Ze kregen een voorgeprepareerd vierkant matje waarop de onderste latjes in gekleurd papier reeds opgespannen waren,maar daaronder moesten de kleuters met een ander papierenlatje vlechten zodat dit een mooi alternatief geheel werd.('n voorbeeld van een macroweefsel!) Oma had er de grootste moeite mee,ze begon steeds verkeerd,op die manier kon ze om half twaalf niet klaar komen en dan moest ze op haar knietjes op de trede gaan zitten.Zo was de afgesproken voorwaarde.Het moeilijke vlechten gaf haar zweetdruppeltjes(was ze nu maar bij mama om met de blokjesdoos te spelen!! )En ja ,het was zo ver,ze was niet klaar en ze moest op de trede gaan zitten samen met nog twee andere achterblijvers.Ze begon stilletjes te wenen en een hekel te krijgen aan gans die kleuterklas de rosse Juffouw zeker incluis.Wat had zij nu misdaan? De straf duurde gelukkig niet lang want het was tijd om naar huis te gaan en de mama stond aan de poort,ze was dubbel blij haar weer te zien en haar haar wedervaren te kunnen meedelen. Toen volgde er iets positiefs.Er werden grote klinkerletters op het bord geschreven door Juffrouw sproet en die moesten zij van buiten leren.Nadien om de beurt voorlezen uit een boekje dat deed oma biezonder flink en als beloning mocht ze bij de Juffrouw op haar schoot komen zitten!!!Oma was daar helemaal niet blij mee,eerder beschaamd en weer dacht ze "zat ik nu maar bij de mama!!". De kleuterschool heeft maar veertiendagen geduurd want oma kreeg een zware bronchitis en moest thuis héél goed verzorgd worden . Nadien besloten de mama en de papa dat ze mocht thuis blijven om dichterbij bij de Soeurs de notre Dame naar het eerste studiejaar te gaan!En zo gebeurde het dat ze bij die lieve masoeur Henriette terecht kwam waarover zij reeds vertelde. Is dat niet aangenaam nog een oma te hebben die zo goed kan vertellen uit haar kindertijd?.Wij vinden dit van onschatbare waarde.
Toen ze verder kon mijmeren dacht zij aan de belofte van haar mama"er ging een zusje bijkomen om mee te spelen dan zou ze niet meer zo alleen zijn"Oma was toen al bijna zes jaar.Voor een weekje moest zij naar een tante met twee nichtjes gaan logeren,en spelen. Daarna gingen zij het nieuwe zusje bezoeken dat in haar wiegje lag en de mama lag ook te bed.Wat was dat zusje klein,zo'n klein mensje daar kon ze zeker nog niet mee spelen laat staan in de koord springen!! Nu moest de mama veel voor het zusje zorgen en waren de intieme momentjes met oma sterk aan't verminderen,dat vond ze wel jammer.Ze gingen nu samen met z'n drietjes wandelen,het zusje in de koets en oma moest haar handje op het " stuur " van de koets leggen,maar van spelen zoals ze gedacht had,kwam niets terecht...... Toen het zusje drie jaar was zat oma reeds in het eerste studiejaar bij Massoeur Henriette.Daar moesten zij voor het eerst een opstelletje maken over het Meiklokje.Na een week gaf Massoeur haar mening over de vele opstelletjes en de kindjes zaten aandachtig te luisteren en opeens hoorde oma haar naam noemen en zei Massoeur"kindjes er zit onder ons een grote schrijfster........!!!Oma werd helemaal rood tot achter haar oortjes.Eigenlijk wist ze niet zo goed wat dat wou zeggen!! Wel ondervond ze in de latere klassen,dat haar opstelletjes samen met nog werkjes van andere kindjes ten toon gespijkerd hingen op een kartonnen bord achter in het klaslokaal en haar tekeningen ook. Maar een grote schrijfster is oma zeker niet geworden ofschoon ze dat misschien wel graag had gewild. Ze was zestien toen de tweede wereldoorlog uitbrak en dat heeft haar leven een gans andere wending gegeven. Oma zou kunnen blijven mijmeren maar dat gaat ze zeker niet doen want dan worden hare mijmeringen een geschreven levensverhaal en dan zou ze toch nog ,ongewild, een schrijfster worden!! Haar lieve overleden man zei steeds" de omstandigheden bepalen uw leven" en daar zal iedereen wel mee akkoord gaan.
Iemand die mijmert kan héél ver in het verleden gaan het kan deugd doen maar soms ook 'n beetje leed meebrengen,dat hangt er dus van af.Oma denkt aan de dag dat haar ouders 'n piano kochten,zij zelf was toen nog geen vijf jaar ten volle.De mama speelde wondermooi en zij,oma,luisterde heel stil en ingetogen.Wat was dat heerlijk!. Toen ze gans alleen in het salon zat durfde ze op de pianobank met fluweel bekleed,eventjes gaan zitten en 'n paar noten aanraken.Ze vond vrij snel die noten die haar mama ,maar dan veel gecompliceerder speelde,doch die de toon aangaven van het lied. Met één soms twee vingertjes deed zij dat zo meerdere malen en dit ontsnapte niet aan de oren van de mama en de papa. Op haar vijfde verjaardag kwam de lerares(Mw.Van Noten)en ze had een snoepkadootje bij en gaf, zeer vriendelijk haar eerste les,dat was héél prettig.Voortaan kwam Mevrouw iedere week,ze schreef haar theorie in een boekje,maar helaas oma kon toen nog niet lezen,dat was jammer. Ze speelde dan maar op het gehoor, zoals men dat zei,het klonk even mooi en vrolijk! Toen moest oma naar de grote school want van de kleuterschool had ze niet veel kaas gegeten en wanneer ze zeven was raadde men haar ouders aan haar naar het conservatorium te sturen!Dat was onmogelijk vond de mama,dan moest haar " gouden kindje" alleen met de tram naar het gevaarlijke centrum van de stad,nee dat kon ze niet over haar hart krijgen en de papa had ook zijn twijfels. Dan maar verder gaan met lessen thuis van goede leraren. Dus een beroepspianiste zou zij niet worden maar er waren nog zoveel andere richtingen waarin zij zich zou kunnen uitleven en de piano zou zij daarom niet de rug toekeren wel het tegendeel. Toen kwam de kostschooltijd waar men goede manieren leerde!!maar waar men ook toneel en muziek mocht en soms moest spelen,waar iedereen héél vriendelijk was en zij heel veel vriendinnetjes had. Ja,dat was 'n heerlijke tijd. Oma werd uit haar mijmeringen gerukt(!)omdat het koffietijd was,maar ze nam zich resoluut voor,verder te mijmeren als ze daar de kans toe kreeg.Want voor jezelf herinneringen ophalen kan héél aangenaam zijn en deugd doen.
Mijn zus en ik waren nog jong en onervaren!.We kochten een mooi kleedje omdat we dat plezierig vonden en dat altijd konden gebruiken al was het maar om te paraderen op "n onverwacht feest" Het was een chique zaak mogen we wel zeggen en bovenop kregen we een uitnodiging voor een modeshow van de eigenaar-verkoper. Die show had 14 dagen nadien plaats met allerlei nieuwigheden,dat ging natuurlijk de moeite waard zijn.Op die uitnodiging stond niets anders vermeld dan de datum en het adres en het uur van showen. 't Was in de gouden jaren en dus was dat gratis.Vanzelfsprekend. We trokken erop af en nodigden nog een paar vriendinnen uit dat was altijd nog gezelliger. De zaal was al flink bevolkt en rumoerig want de show moest nog beginnen.We kozen een aangenaam plaatsje uit,en zetten ons in een confortabel zeteltje.Een lief meisje vroeg wat wij verlangde te drinken als aperitiefje en wij kozen het fijnste en het duurste. Na een poosje verscheen het eerste modelletje met een charmant zomerkleedje en 'n paar aangepaste schoentjes.Kort daarop kwam een tweede opdagen met een zomerpakje.Terwijl bood met ons een ruime schotel aan met lekkere patekens(taartjes met room)wij kozen het lekkerste en keken verder naar de mooie modellen,terwijl we een hapje namen zoals meerdere deden. Men kwam 'n tweede maal met de taartjes en wij kozen en kozen en kozen !!.Onmiddellijk daarna liet men ons kiezen tussen thee en koffie en natuurlijk de nodige suiker en melk.Wij lieten niets onaangeroerd,de vriendinnen waren content dat ze waren meegekomen.Er volgde een korte pauze en 'n versierd ijsje op 'n luxe schoteltje met vele koekjes en nootjes allemaal voor ons!!. Toen ging de show weer verder met liefelijke vrouwtjes en heerlijke klederdrachten.Wij keken en keken terwijl men een schotel pralinen voor onze neus zette. Toen kwam een dame wat uitleg geven over al wat wij hadden mogen zien en bewonderen en zei dat de ober seffens ging langskomen met de rekening van wat eenieder van ons gebruikt had.Blijkbaar was dit zeer nauwkeurig te boek gesteld.Wij zagen dat niemand daarover verwonderd scheen behalve wij dan!!!!die dan nog vriendinnen hadden uitgenodigd. Naif zijn kan héél aandoenlijk zijn maar ook zéér kostelijk Mijn zus en ik deden zo gewoon mogelijk,gelukkig hadden we geld genoeg bij. en onze glimlach en onze gemoedelijkheid hebben we er niet bij ingeschoten!. Wél toen we ' s anderendaags onder ons tweetjes waren en we van modeshows ons bekomste hadden voor altijd!!
Heel blij gezind en fier kwam ik dus thuis,waar manlief braafjes zat te lezen,in afwachting.Hij had de tafel mooi gedekt er ontbrak niets dat zag ik in een oogwenk!maar, zei hij,hij was al zo 'n beetje ongerust aan ' t worden omdat ik altijd de eerste in de keuken was!!We gingen dus aanzitten en we begonnen te avondmalen met lekkere boterhammetjes met beleg en ik bleef 'n wijlen langer wachten om mijn dagelijks verslag uit te brengen(huisbezoeken).Zo, dacht ik, zal hij mij zeker eens extra bekijken!!Ja,blijkbaar had hij honger en dat was begrijpelijk,maar ik meende dat mijn snoet zo opvallend in t'oog sprong dat ik extra pogingen deed om toch maar op te vallen.Toen ik het niet langer kon volhouden begon ik hem te bekogelen met allerlei vragen;"schat,zie je niets aan mij"? Dat was natuurlijk een directe vraag......Toen begon hij mij te ontleden:" was het 'n nieuwe blouse? 'n klein kapselwijziging? 'n ander nieuw halsbandje? Zoeteke,ik geef het op besloot hij,en nam nog wat kriekjes bij zijn fricadellen!. Maar, zei ik, diep ontchoogeld en denkend aan mijn forse uitgave Ziet ge dan niets aan mijn uithangbord(aangezicht!)hij keek,en hij keek nog eens en zei toen,héél oprecht;nee zoet,écht waar ik zie er niets aan dat opvallend is. Dan heb ik hem mijn Euphroditaavontuurtje maar verteld er zat niets anders op!Meteen heb ik hem ook mijn wijs besluit meegedeeld:nooit meer van dat!! Dat ziet ge van hier!!!
Toch had ik in de gauwte een en ander kunnen opvangen zoals daar waren;heel veel flesjes in alle kleuren ,modellen en maten,ook potjes in alle vormen. Rond mijn hoofdharen te beginnen bij het "front"(voorhoofd)werd een witte doek gespannen,toen begon de applicatie;Eerst met een gele pap,die moest wat indrogen,nadien een witte brei('n soort platte kaas)die moest ook indrogen,nadien een vette spijs moesten allemaal wat inwerken.Dan kwam een mooie roze handdoek de hele comedie terug zuiver maken.Ik dacht daar ben ik vanaf,maar neen hoor dan kwam het meest prestigieuse,nml een stoommachine!.De visagiste,nog steeds even ernstig,zette dat tuig aan het stomen,vlak op mijn neusgaten zodat ik dacht te moeten stikken,omdat ik daar helemaal niets voor voelde begon ik luid te protesteren!"maar" zei het stuk pretentie",en dat hebben ze nu allemaal zo graag!"Ik dus niet en ik wilde van mijn tafel en in mijn schoenen wippen!Dat zag zij zo nog niet direct zitten want ik moest nog betalen!!Toen ik terug op mijn benen stond haalde ik eens diep adem en begon ook 'n beetje uit de hoogte te doen.........Ik nam mijn portefeuille en 'n grote brief en legde hem op haar siertafel tussen de vele nepflessen.Ze rekende af en ik verdween om nooit meer terug te keren. Ik moet bekennen,dat mijn face een fris aanvoelen gaf ik stapte met een opgeknapt gevoel naar home sweet home,maar.......toen ik thuis kwam....... wordt vervolgd
Helaas,tot mijn oprechte spijt wonen wij in ee stijve buurt. Reeds 20 jaar houden de buren het op 'n groet en daarmee gedaan.Hooguit ken ik hier zeven mensen, van ver! Daarmee hing er in die stijve straat ook zo'n geleerd bord in de voortuin van een tamelijk oude villa.Toevallig vernam ik dat dit iets met schoonheidsbehandeling te maken had.In mijn uitleggend woordenboek vond ik " een van de drie grati¨en"nu wist ik het nog niet en internet (van dale)zwijgt zich dood. Nog niet zo lang getrouwd zijnde kreeg ik héél veel zin om bij Euphrodita eens te rade te gaan voor een faciale opkuis. Natuurlijk moest dit voor mijn man een verrassing zijn Toen hij op een namiddagvergadering moest zijn nam ik een afspraak. Hemel! ben ik toen geschrokken,vooral omdat het de allereerste keer was dat ik in zo'n kamer kwam! Tenslotte ging ik voor een aangezichtsbehandeling! De visagiste zag er tamelijk streng uit,ik moest languit op een tafel gaan liggen, de schoenen uit. Jammer kon ik in die houding niet zo bijster veel rondkijken!
Op 'n nacht begint je grote teen van zijn oren te maken,je weet niet wat er scheelt.'s Morgens zit hij helemaal rood en het is ,of er een ijzeren tang op gevezen is.De dokter zegt onomwonden dat dit jicht is wegens te veel aan urinenzuur/ Je moet minstens een maand zonder aanval leven alvorens het verlossend medicament te mogen nemen voor de rest van je leven.Inmiddels moet je Colchicine nemen tegen de pijn en daarbij kan je heel misselijk zijn enz.enz. Dus daar zijn we nu voorbij,we hebben het gehad.We zitten reeds in de fase van de Allopurinol die ons van de aanvallen moet vrijwaren.Maar...........de dokter gaat nogeens komen voor bloedafname om te controleren of het urinezuur geluisterd heeft naar het medicament......Zie dat is nu voor mij,die niet veel geduld heeft,een loutering!De ganse dag sta je klaar om je arm op de tafel te leggen!Je durft geen middagmaal te maken want dan komt die medicijnman je natuurlijk storen en wordt alles koud.Dan maar boterhammen met jonge kaas,want een serieus dieet moet je natuurlijk ook volgen.Geen dokter geweest.De hele namiddag zit je te wachten terwijl je schijnbaar wat leest. Dan wordt het bij vijven,vlug wat patatjes geschild,bloemkool uit het pak waaruit je je dosis kan schudden in de micro en 'n beafje bakken met de dampkap op.Je eet zenuwachtig want nu gaat hij zeker aanbellen!!En zo met je mond vol heeft ook geen zicht. Het nieuws van zeven staat reeds te kwelen,geen dokter.Had hij niet, héél vriendelijk, gezegd dat hij, in de morgen ging komen??Zéker gaat hij nu om 21u.telefoneren dat hij morgen ' in de morgen" gaat komen en dan kan héél de rithus weer opnieuw beginnen.Hewel merci. En wat kunt ge daar nu aandoen?Toch ben ik blij ,dat ik het eens heb kunnen zeggen en de lezer is écht bedankt.
Wij zeiden;beide oren want krijgt u de raad" met eentje kan je ook al verder" dan moet je dat later bezuren.Onze hersenen zijn gewend beide oren te bedienen.Begin je dan later toch met twee apparaatjes dan moeten die luie hersenen,die voordien zowat op hun lauweren mochten rusten, dit dus 'n beetje en 'n tijdje bekopen.Dit is de uitleg die een zeer uitstekende audiologe ons gaf.Die ene oor die alles alleen moest doen is soms nog nauwelijks te redden met het beste apparaat dat NU op de markt is.Komt ze onder de 2O(%)dan is ze niet meer te helpen.Gelukkig hebben we twee oren!. En als de lezer niet op z'n duiten moet zien dan is er nog heel wat bijgekomen aan hedendaagse techniek.Zo is er nu de iCOM die mits'n goed modern ingestelde GSM alles in het bereik van het oor stelt,met alles bedoelen we alle eletronische toestellen.Men zit vol aandacht voor de TV.bv.en de telefoon of de gsm rinkelt,met je hoorapparaten hoor je de TV maar DAN ook wat er nog bijkomt aan oproepen in je huiskamer(de radio,je gsm,de laptop) Het weze herhaald dat op je GSM een Bloetooth moet ingebouwd staan(die gsm's zijn nu reeds in gebruik). Dus de laatst nieuwe apparaten bezitten in hun pakket een iCOM of je die nu gebruikt of niet,je kan hem dus evengoed in je schuif opbergen,en gewoon je puike hoorapparaten alleen gebruiken. Dus iCOM is de verbinding tussen uw hoortoestellen en audioapparaten.iCOM kan draadloos autosignalen ontvangen van Bloetoothapparaten zoals een GSM en PC,ook stereotoren en telefoon(draadloos) Wat is nu een Bloetooth?Met Bloetooth kunnen apparaten als GSM,laptops en PC's onderling draadloos communiceren. Bezitters van twee hoorapparaten, die nu aan de top staan,krijgen zoals eerder werd vermeld een iCOM als toemaat,met daarbij een gebruiksaanwijzing die zo makkelijk te volgen is,dat niemand daar last kan mee hebben.Dit zeg ik dus uit ondervinding en geef ik u als " gouden raad"! Het is heerlijk er terug bij te "horen"ik kan het u NU verzekeren. slot
Dit cursiefje zou een uitblinker moeten worden van goede raad uit ervaringen!!Het moeten altijd geen avonturen zijn of komische toestanden. Zo.....heeft men tandmizerie men gaat wijselijk naar de tandarts die het nodige zal doen.Laten je ogen je soms in de steek,soms op de straat om iemand te herkennen(zo kan het vaak beginnen)dan trekt men logischer wijze naar de oogarts,die geeft medicijnen of schrijft een bril voor, waar men aanvankelijk 'n beetje moet aan wennen.Maar..........begint in een groep de pointe van een mopje je te ontgaan,dan wordt men argwanig.Die verteller sprak te stil of te onduidelijk.Tot zich dat ook op andere terreinen herhaalt,en anderen je discreet laten verstaan dat je oren het niet zo goed meer doen.Dat is het nu zie,ANDEREN moeten het je zeggen want zelf ben je er niet zo zeker van. Wijselijk ga je dan naar een NKOspecialist die bevestigt dat je inderdaad met 'n hoorapparaatje zou mogen beginnen,je mag ook nog even uitstellen,dat kan je zelf bepalen. In gezelschap en op familiefeestjes begint het je te vervelen,wat had hij nu zojuist gezegd of verteld,?je durft het nauwelijks te herhalen wat je denkt gehoord te hebben want je weet dat je verkeerd zit!!en héél vaak maak je je belachelijk.Dat de anderen er dan meelachen is niet zo aangenaam. Eindelijk maak je een afspraak met de audiologe,want je bezit een voorschrift van de specialist dat 6 maanden geldig is.En dan begint het kostbare werk opdat je er " terug " zou bijhoren,maar je moet gemotiveerd zijn(natuurlijk)en 'n beetje geduld hebben.Dat in elk geval en voor je beide oren!! wordt vervolgd
Herinnering aan een bedevaart naar Scherpenheuvel(slot)
Wij namen dus plaats aan een gereserveerde tafel,als aperitiefje een fruitsapje want alcohol is héél ongezond.Er werd wat gebabbeld en toen verscheen een mini slaatje als voorgerecht. Na tamelijk lang wachten diende men een ovaal schoteltje op met lekker geurend jachtgebraad.Ik dacht dat is zéker voor twee personen maar er kwam niets meer bij!!Wel 'n glaasje rode wijn.Tante Thilly begon te verdelen ,zoals moeders dat thuis doen, en we kregen een mooi stukje(!)vlees en kroketjes met errellen als toemaat.Het rekenmachientje lag op haar knie......... Op het einde van de zware maaltijd riep tante " voor mij geen dessert want ik ben voldaan!"Nonkel Lode bromde" voor mij 'n koffie".En zo verschenen er 4 tasjes koffie met melk en suiker en 'n koekje op het bordje......Het diner was afgelopen.Voor mijn moeder was steeds het dessert de kers op de taart,trouwens voor mij ook!!Samen,wij de genodigden, rammelden nog van de honger en de goesting!!,gelukkig gebeurde dat rammelen in alle stilte.Zeker niet omdat wij zo'n grote eters waren, nee heel gewone mensen waren wij met een gezonde normale eetlust.Ik ben dan zo vrij geweest mij te verontschuldigen om eventjes mijn dierbaar tante nonneke in haar nabije klooster te gaan verrassen(natuurlijk heb ik haar doen lachen toen ik haar over het overdadige tafelen vertelde)het korte weerzien was dus héél vluchtig maar wel prettig)Beleefdheidshalve heb ik me dan terug bij de andere vervoegd........... Toen zijn we na 'n kort tijdje weer naar de Basiliek geteend om er 'n Eucharistieviering bij te wonen, ergens in een zijkapel en nadien kocht Nonkel Lode een zakje" babbelutten" aan een klein kraampje "voor onderweg",zei hij. Om de bedevaarttrip te beeindigen werden wij gedienstig aan onze voordeur afgezet en met vele dankbare groeten hebben wij afscheid genomen. 't Is niet uitgesloten,dat de 2de wereldoorlog er voor deze levensstijl nog voor iets tussen zit......wat niet wegneemt dat wij voor de attentie en intentie geen waardering hadden. Wat ook niet uitsloot dat wij thuis nog 'n paar lekkere boterhammen hebben veroberd!!! slot
Toen mijn vader zeer plots overleed en ik alleen met mijn moeder overbleef beleefden wij een diep rouwproces. Meerder familieleden en vrienden nodigden ons uit om ons bij te staan en wat verstrooiing bij te brengen Zo ook tante Thilly en haar brave man nonkel Lode.Zij waren beiden zeer godvruchtig en nodigden ons uit op bedevaart naar Scherpenheuvel met achteraf een jachtdiner.De jacht was volop open verklaard. We vertrokken in 'n tamelijk kleine Fiat met héél vuil ruiten zodat naarbuiten kijken niet mogelijk was!.Dat was ook niet nodig want weldra begon Tante Thilly met het bidden van de rozenkrans.Wij waren ook gelovig maar dit hadden wij nog niet meegemaakt.Dus wij baden braaf en onderdanig mee met onze wederwoorden. Te Scherpenheuvel gingen wij dadelijk naar de Basiliek en gingen weer bidden en spreken met O.L.Vrouw. Daarna vertrokken we te voet naar Rest.De Zwaan zeer bekend om zijn aanbiedingen.Het werd dus een jachtmaal.Mijn moeder en ik waren wel 'n beetje benieuwd de grote gierigheid van Tante Thilly reeds jaren kennende.Zij was ook bekend voor haar grote goedheid,en haar man ook.
Daarom wilde Jef zich er zelf van overtuigen en ging hij dat eens uitproberen op 'n zonnige vroege morgen.Hij koos daarvoor 'n smal betonnen baantje dat er héél stil bijlag en zo wat aan de verlaten kantHij had zich ondertussen een klein wagentje aangeschaft want hij had er geen gras laten over groeien. Het ging uitstekend en Jef was tevreden over zich zelf en over zijn rijkunde.Hij begon er zowaar wat bij te fluiten! Opeens komt er uit een zijspoor,die naar het veld voer,'n grote paardekop tevoorschijn met daarachter een platte wagen vol hooi geladen.Jef sprak van 't danig opschrikken enkele woordjes met O.L.Heer!De platte wagen reed inmiddels reeds voor het wagentje van Jef die zich vergistte van pedaal en gas gaf i.p.v.te remmen.Zo belandde hij midden in het hooi en reed mee tot aan de boerderij!! De boerezonen hebben het nogal sportief opgenomen en Jef met wagen en al weer op de gewone grond gezet.Er viel geen schram te bekennen,Goddank! Voor Jef was het besluit vlug genomen op ,zijn gemakske reed hij naar zijn garagehouder en gaf hem orde dat "machientje" zo vlug mogelijk te verkopen.Hij zelf nam met plezier terug zijn oude fiets die hij bleef gebruiken tot aan zijn 86jaar,zonder ongelukken!! Waar gebeurd verhaal. slot
Jef was al zeventig.Hij vond het zo jammer dat hij nog steeds niet met de wagen kon rijden,eigenlijk was hij daar 'n beetje voor verlegen.Daarom besloot hij daar iets aan te doen.Hij ging naar een rijschool en liet zich inschrijven. Hij betaalde vooraf 10 lessen en begon eraan onder leiding van een goed leraar.De 1ste les viel nogal mee,zelf moest hij niet veel doen alleen maar luisteren en kijken. De 2de les kon er nogal mee door,wat gas geven ,even remmen en 'n beetje sturen/. De 3de viel wat tegen want met sturen had hij veel last hij reeds steeds 'n beetje naar links. Bij de 4de zat hij bijna tegen een hoekhuis,gelukkig kon de leraar tijdig bijsturen! De volgende lessen begonnen zijn strot uit te hangen,hij vond dat hij er reeds genoeg van kende en er dus mee weg was. Hij resumeerde voor zich zelf;gewoon starten wat gas geven in eerste dan in tweede enz.en remmen als het moest. Zoveel" kunst "was daar nu niet aan,hé? wordt vervolgd
"Wat ik mij al zo dikwijls heb afgevraagd is waarom seksemoppen toch steeds zo'n succes hebben?Maakt men deel uit van'n groep dan is diegene die dat soort moppen opdelft steeds onmiddellijk omringd en sommigen lachen al op voorhand!!Hi,hi,hi!!!! Die moppen gaan natuurlijk altijd over hetzelfde en dat onderwerp blijkt onuitputtelijk............. Hoe meer ik erover nadenk des temeer begin ik gaan in te zien dat zij(de moppen!)een tegemoetkoming zijn aan een zekere frustratie.Vooral de vrouwen schuiven het dichts aan tegen de verteller om toch maar geen woord te missen.......? Zo ben ik eens deerlijk door de mand gevallen,ik had nog nooit mijn mond opengedaan op dit terrein en dacht ook eens iets lachwekkend te moeten vertellen.Helaas, het was te deftig,te verdoken(sekse)niet cru genoeg men moest er zijn verstand op scherp bijzetten om het te snappen en dat lukte niet bij dat soort liefhebbers.Dus ben ik daar nooit meer aan begonnen,trouwens ik vond het zo'n verloren tijd.Persoonlijk vind ik dat er zoveel geestiger onderwerpen zijn zonder daarom voor 'n zuurpruim te moeten doorgaan.Wat niet wegneemt dat ik voor een échte zinnige mop wél te vinden ben en er hard kan om lachen zonder dat er vulgaire "seksedingens" moeten inzitten en bijkomen. Durft de lezer hierover zijn mening geven?? Of vindt hij(zij)het de moeite niet????" Dit vertelde mij 'n oudere vriendin in een vertrouwelijk moment en dat had haar deugd gedaan,zei ze. slot
Eén voorval,dat ons mateloos heeft doen rechtveren was héél vroeg in de morgen'n luid geklop,op de landweg links,naar ons dorpje toe.Vanuit onze slaapkamerraam zagen wij vader-boer met twee van zij aankomende zoons,2 dikke palen in het midden van de landweg kloppen verbonden met een brede lange houten plank.Een volkomen versperring dus! "Wij zullen die ongevraagde stedelingen eens tonen dat dit hier allemaal van ons is,zouden die niet beter in hun stinkende stad blijven?"Zoiets moesten wij waarschijnlijk daaruit verstaan!! Al onze pogingen om vriendelijke sociale omgang was tevergeefs geweest. Mijn man stelde een beeedigd landmeter aan om de zaak eens verder uit te diepen en die vond tot in 17O2,dat deze landweg een gemeentelijke weg was die nooit door iemand mocht versperd worden. Vader-boer ontving hierop een officieel schrijven;dat hij niet verwacht had en na enige dagen was de hele kinderachtige komedie afgebroken. Destijds zat de vete tussen de stedeling en de boeren nog steeds opmerkelijk diep. Gelukkig zijn het nu geschoolde landbouwers geworden,en dit komt hen en ons allemaal tengoede. Wij zijn onverstoord blijven genieten van ons Heidehutje, immers zo vlug laat een stedeling zich niet uit het lood slaan!!De prachtige natuur sprak ook een woordje mee en ook de vele bezoekers en vele vrienden. Wellicht komen er nog andere anekdootjes over Heidehutje aan bod dat zal van de inspiratie afhankelijk zijn!! Tot zo! tijdelijk slot
De morgenstond heeft goud in de mond!Nooit hebben wij deze spreuk zo intens kunnen aanvoelen als tijdens dit eerste ontbijt op ons terras in kamerjas en begeleid door allerlei vogelgezang!!Enig mooi was dat en onvergetelijk. De putboorder ging er zo dadelijk aankomen om 15 m.diep ,fris gezond water boven te halen en 'n ijverig pompje te plaatsen.En zo gebeurde! Electriciteit werd ons bezorgd door de naast bijgelegen sportkantine en met de fiets haalde wij in het naastgelegen dorpje AL wat wij nodig hadden.Ditalles vonden wij paradijselijk in vergelijking tot de anexe van Allicante! Tijdens al de Heidehutjesjaren deden wij nog meerdere Europese reisjes van hooguit 'n dag of tien,maar telkens waren wij blij terug in ons klein paradijsje te kunnen neerstrijken. Natuurlijk beleefden wij er ook minder prettige momenten,niet met onze verre buren,maar met de landbouwerszonen!Immers wij hadden hen beroofd van een deel van hun jachtterrein! De vier verkavelingen waren door de gemeente gepland,wij hadden er eentje vanop de kop kunnen tikken tot onze grote vreugde en meer hadden wij niet misdaan....... Ja,zo gaat dat in het leven......
Het zoeken op zich had dus 'n bepaalde charme en boeide ons erg,maar het was ook 'n mesje dat langs beide kanten sneed!Gingen wij wel "juist" kiezen.....temeer,dat we op die recreatieve grond niet echt mochten bouwen! Normaliter ben ik tamelijk voorzichtig van aard,maar nu was mijn driestheid niet te stuiten.Mijn lieve man liet mij maar begaan,hij wist wat dit voor mij betekende;op de buiten, veel lucht en rust na de beroepsdrukte,dennen en vogelzang enz. Opeens hadden wij het gevonden.Er ging een prefab Finse Chalet ineen gestoken worden op één dag;alles erop en eraan:living,kichinette,2 slaapkamers,een mini badkamertje,en opzij de garage!Wat moesten wij nog meer hebben om verder te kunnen? De koop werd gesloten en op een mooie lentedag arriveerde een immense verhuiswagen in de holle weg. Heel voorzichtig en traag,door onze poort tot op de nodige aflaatplaats.Natuurlijk maakte ik een fotoreportage van gans de bedoening.Vier beroepsmannen gingen aan de slag zij wisten hoe de puzzlestukken in elkaar moesten gekneld worden.Héél fascinerend om gade te slaan!! Het dient gezegd,dat wij vooraf een plaatselijke aannemer opdracht hadden gegeven een stevige onderbouw in een sterke steensoort aan te brengen(grondvesting)zodat de oprichting dadelijk kon aanvangen.De glazenmaker kwam het allerlaatst aan de beurt,nog voor de avond viel! Eten moesten wij inmiddels ook maar daar was een picnic de juiste oplossing voor en nog prettig ook!!En voor de dorstigen was zeker goed gezorgd. Toen iedereen voldaan was over de prestaties reden zij tevreden huiswaarts en mijn man en ik waren moe heel moe ook al hadden wij niet zoveel moeten helpen,maar toch..... Er resten ons nu nog juist de nodige kracht om ons bedje te spreiden...............
Mijn trouwe lezers(zoveel zullen het er niet zijn!!)hebben het recht op het vervolg van ons voornemen en besluit nml.ons een eigen buitenverblijfje aan te schaffen. Zestien percelen recreatie-bouwgronden hebben wij ,op zaterdagnamiddagen bezocht,telkens begeleid door de verkoper-eigenaar ,of zijn afgevaardigde. Een " stuk grond moet tot uw hart spreken"en dat was tot nogtoe niet gebeurd. We wilden er juist de brui aan geven toen we nog één maal ingingen op een uitnodiging. Door een soort rimboe volgden wij de eigenaar en zijn vrouw en kwamen uit op een ruimte begroeid met brem en heide omringt aan een zijde door een grote weide met schaapjes,aan de andere zijde 'n groot écht korenveld en een sparrenbos. Wat verder een boerderij met 'n paar koeien en een paard! Dat moest het zijn en we kochten het direct! Toen zijn we aan de slag gegaan en nog geen beetje! We vonden de nodige mensen voor de omheining en het aanleggen van een slingerweg en een dubbele poort!! Dan kochten we kleine dennenboompjes voor de afmaak van de slingerweg(weg breed genoeg voor de wagen!) en toen moest er een gepast huisje gevonden worden,niet te groot,vlug verwezenlijkt en gezellig! Dat gaan zoeken was op zich ook al prettig! Wordt vervolgd
Foto Pascal Vyncke seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
