Hij moest dus blijven stilstaan en liefst enige stappen terug achteruitgaan,maar dat was andere peper!.De weinige aanwezigen in het cafeetje wilden absoluut helpen.'n Klein korpulent vrouwtje kwam met een volle emmer water aansjouwen,immers het beestje moest bekomen,een andere brave man had 'n viertal suikerklontjes bij,en andere die er niets van kende had een stok gevonden en dacht hem een aansporingsklopje te geven,maar nee,dat was het niet hij moest gestreeld worden Mijn vader die bij het paardenvolk gediend had bij het leger kende dat nog,hij streelde hem op zijn neus en sprak hem lieve woordjes toe.De omstaanders zagen dat dat hielp en begonnen hem ook te strelen waar ze konden.Toen liet hij een hoopje vijgen vallen en dat was een goed teken!de meerijders gingen rustig de doos taartjes halen en de broodjes die nog in het cafeetje stonden en waar het nu heel stil was en kwamen,nog wat twijfelend dichter bij.Mijn vader die de leiding noodgedwongen op zich had genomen zei dat ze mochten instappen en ja ze begonnen zachtjes voorwaarts te rijden
Vlak tegenover en over de bareel stond ee n gezellig soldatencafeetje!De twee vaders hadden toch zo'n goesting in een Pilsje zo op een vroege zomerzondag rond 11u.dat zij aan de verleiding niet konden weerstaan!Maar hun vaderlijke v erantwoordelijkheid kwam de kop opsteken,daar waren ten eerste hun kindjes de grote doos taartjes en dan nog de broden.Dus besloten zij ditalles mee naar binnen te nemen en het Pilsje naar binnen te gieten.Helaas zij dachten te weinig aan het vurig paardje!!!vanzodra het volkje binnen kwam ontstak de waard zijn electrische piano met ophefmakende klanken van een vrolijk lied of den Tommy schoot als een pijl uit een boog naar voor en galoppeerde de straatkasseien over, weg,ja dat wist hij zelf niet hij was te zeer geschrokken !!!De jonge vaders lieten staan al wat stond en vooral mijn vader,de turner,koerste den Tommy achterna!nonkel Stan ietwat minder sportief, liep mee en zij haalde het verschrikte dier in en hij moest stil blijven staan.Hij moest.Maar zo v anzelf ging dat niet.......... wordt vervolgd
't Was op een zonnige zondagmorgen,de blijvers waren reeds fris gewassen en aangekleed en toen kwam mijn vader op 'n prettige gedachte mits de toelating van nonkel Jef.Hij mijn vader die een turner (gymnasman!)was voor zijn hobby spande den Tommy in en zette de chees klaar achter hem.De vier oudste kleinkinderen mochten mee en ook dus de twee jonge vaders van ieder ongeveer 45j.Tante Marie,die dus op geen centje moest zien en bovendien een zeer consequente vrouw was,had het smalle bruggetje datover het stromend riviertje rondom de witte villa liep, aan de voorzijde ,laten wijzigen in een volwaardige brug.Netjes niet te groot maar stevig en alle gewicht waardig.Ze namen plaats met z'n zes en waren in een euphorische stemming.Ju,zei mijn vader en met een zwier reden zij over de nieuwe brug naar Mariaburg waar een grote en lekkere patisserie was die iedereen bekoorde.Daar mochten zij hun keuze doen qua lekker dessert en voor de broodjes(voor straks in het bos)zorgden de vaders. Op de terugweg moesten zij over een spoorweg die eigenlijk in hoofdzaak door de militairen gebruikt werd want er was in de buurt 'n kazerne.............
Mijn grootouders hadden een drukke zaak in de stad en om zich te heropladen trokken zij tijdens het weekende naar hun villa in Hoogboom.Zij hadden zes kinderen en zes schoonkinderen en elf kleinkinderen en die mochten allemaal altijd komen tijdens het weekeinde.Er werd daar wat afgelachen en gegeten!!Vooral in de aardbeien tijd;want er stond in een deel v an de grote tuin(een parkske bijna)een grote strook van die lekkere bezen en maar plukken!!!!en smullen.Daar was ook nog een bos aan verbonden maar dat was om er paaseieren te zoeken en te rapen,wat natuurlijk ook zeer prettig was.Die klokken waren juist overgevlogen toen wij met onze tante een stapje verder gaan wandelen waren!!Toch curieus hé? Een openbaar vervoermiddel bestond er toen nog niet naar die streek;tenzij een busje enkele keren per dag maar dat was heel onaangenaam en gaf geen verbinding,de meesten kwamen met een klein motootje en enkele hadden reeds een kleine citroen.%Maar er geraken deden zij altijd. Toen kwam onze tante Marie op het idee de witte villa voor een zestal maanden te beheren. Zij was laat getrouwd met een weduwnaar die zeven eigen huizen bezat en er kon dus wat af!!! ZE kochten onmiddellijk den Tommy(jong vurig paard)en een cheese met al het nodige. Tante Marie liet een tijdelijke stal naast de villa aanbrengen en zij deden dagelijks hun boodschappen met den Tommy naar het dorp Goen gebeurde het...............
De tiendedag verspreide zich een biezondere reukvanonder mijn lakens,Zuster Hilgarde constateerde dat de keizersnede terug was open gegaan en de onsteking zich liet zien en dus ook ruiken.Onmiddellijk begon zij met de ontsmetting;langestaven indoeken gewikkeld met ether gingen de diepte in(nietzonder pijn!).Zo hield zij dat 12 dagen vol meerdere malen per dag.Na 23 dagen mocht ik het bed eens uit,mits men mij verwittigde dat ik een zeer naar gevoel in mijn negentienjarige benen zou beleven,wat ook meer dan waar was.Zo was er een dame die alleen nog kon gaan als zij aqua distilata kreeg!!!! Toen ik eindelijk thuis was moest zuster Roza iedere dag compressen komen leggen op de resterende.wonde dat bleef te lang aanslepen.Ons mama nam een koen besluit,en wij gingen naar de chirurg,die sxhreef een fles voor,voor verdere compressen en na drie dagen was de wonde dicht. Zestig jaren later moest de dochter van een vriendin dezelfde operatie ondergaan,zij moest naar een ééndagskliniek en ' s anderendaags ging zij met haar moeder boodschappen doen in het centrum van de stad.Dat bedoelde tante Jeanne met die fabuleuze vooruitgang van ons medische kennis en kunnen.
Tante Jeanne vertelt; In 1943 midden in de wereldoorlog,was ik 16 jaar oud.Regelmatig had ik buikpijn die de specialist niet kon duiden noch plaatsen,hij gaf medicijnen die niet hielpen en ten einde raad gaf hij ons mama de raad me te opereren.Er was geen ander alternatief,Xstralen konden niet zover doordringen en dus moest ik naar de operatietafel.Buiten choroforme om te verdoven bestond er niets.De operateur deed een keizersnede zo had hij een beter zicht om te zoeken en hij vond het:'n kistje op de rechter eiertak en een waterblaasje op de linker.Dat kwam hij fluisteren in het oor van de hoofdzuster maar ik had het verstaan. Daarna kreeg ik hoge, zeer hoge koortsen die niet wilden wijken.Mercurochroom bestond nog niet evenmin antibiothica,die zo nodig was en alles zou geklaard hebben. Toen kwam Zuster Hildegarde naast mij staan en vroeg" juffrouwke ge zoudt toch nog niet graag naar de hemel gaan?ik zei nee zuster,wel zei zij dan gaan we samen een noveen voor OLVr.beginnen.Ik had begrepen,dat zij mij kwam verwittigen. Alle dagen kwam zij in de zetel naast mijn bed zitten bidden.Ons mama sliep reeds vijf nachten op een strandstoel in mijn kamer en papa kon mijn gekreun niet aanhoren en kon daarom hooguit slechts even op bezoek komen . De tiende dag gebeurde het.............. wordt vervolgd
In hoever de lezers van colums en cursiefje geinteresseerd zijn in voornoemde figuur weet ik niet.Moeten zij liefst sex verhalen hebben dan moeten zij niet hier zijn,dat zullen de meesten al wel weten.. Persoonlijk vind ik Rik Torfs,hoogleraar kerkrecht, 'n interessante figuur;waarvan we weldra méér zullen vernemen vermits hij zijn intrede deed als politicus.Hij heeft reeds meerdere TV prestaties achter de rug,vooral toen hij er naast zat als rector van de universiteit.Zijn intervews in die donkere garage blijven mij het meest bij.Dat Kard;Danneels daar niet door hem wilde ondervraagd worden kan ik goed plaatsen.Vele prominenten deden daar, tot mijn verwondering, heel wat bekentenissen,dat zullen velen die geluisterd hebben nog wel weten.Wat mij het meest is bijgebleven is het gesprek met Herman Van Rompuy:hij zei,"ik was aan de dijk gezet,ik was niets of niemand meer,na al wat hij daarvoor gepresteerd had,en plots werd hij voorzitter van de kamers!!Op dit moment wist hij nog helemaal niet dat hij tot voorzitter van de Europese raad ging verkozen worden.Het kan verkeren,niet waar? Dus zij die belangstelling hebben moeten nog een beetje geduld oefenen! Wat ik het meest sympathieke aan hem vind is dat hij zei"ik ga in de politiek doen wat ik kan,maar ik vind schrijven het mooiste wat er is,mooier dan de politiek en de wetenschap. En dan denk ik stil voor mezelf aan Masoeur Henriette van het eerste studiejaar,die zei"kinderen we hebben hieronder ons een grote schrijfster",zei noemde toen mijn naam!!!en ik hoopte dat zij gelijk zou hebben,maar andere wegen hebben zich aan mij opgedrongen waarvan ik toch geen spijt heb.En nu is er Sinjorennet dat enige soelaas brengt en goed werd opgevat.
Ja,ik hoor menselijke stemmen en weer veel muziek,dan niets meer maar op het kleine screen verschijnen vele nummers en namen ;eerst de naam van mijn lief met zijn 2nummers,ik denk wat moet die nu,juist nu dat we samen ieder thuis naar de ronde van ons hart kijken?Komt daar bij weer 2 nummers vlak eronder met de naam van mijn nicht die in Portugal in haar villa zit te genieten,ze had juist gebeld dat het er bloedheet was(met de gewone telefoon) Zie van zo'n toestanden kan ik razend worden !!!Laat mij aub gerust en verder naar de ronde kijken en als ge mij dan toch nodig hebt schrijf dan een smsje.Die derde was een naamloze wat moet men daarmee aanvangen?Laten stoven in zijn vet,of hem ophangen bij wijze vnn spreken. Laten we n u serieus zijn,als je een degelijke GSM hebt,je kan ermeetelefonerenenbeluisterenen jekansmssen en beantwoorden ,de inbox vinden en die andere kleine nuttige dingen(outbox moet je niet trachten te vinden wantdaar heb je geen affaire meer mee,denken zij)is dat dan niet voldoende?Moet dat muziek erbij(heel luid!!)en dan die drie dingen samen op een bladje? Voor mij niet gelaten maar doe dat dan bij iemand die van zulke ingewikkelde dingen houdt,en nog eens laat mij in vrede naar mijn ronde kijken en strak met mijn lief daarover roddelen.Ik dank u.!!
Om je de stuipen te lachen,tenminste als je nog zo onnozel bent als ik!! Moet je weten dat ikreeds een GSM toestel bezat als de anderen nog in hun neus zaten te peuteren. Hij kreeg stilaan zijn leeftijd door steeds maar in de kast te liggen.Eén of hooguit twee maal had hij zijn dienst mogen doen bij 'n platte band;maar dat was het dan.Bovendien was hij uit model geraakt,nog met zo'n antennetje en veel te zwaar in de zak.Dus een andere met veel meer mogelijkheden,veel mooier en lichter om weg te moffelen kwam in de plaats.Er mee telefoneren en aannemen kon ik nog en nu was ik ook beginnen te leren smssen dat was er ook bijgekomen en twee maal per dag smssten wij met mekaar,wat dat ging kosten interesseerden ons nog geen fluit. Maar op een zondagvoormiddag heeft heel de instalatie mij wreed de keel uit gehangen. Moet u lezen.......eerst gaat de looptelefoon die juist in de lader zat.Toevallig ben ik gehandicapt aan de knie en moet tijdelijk met een gaanstok mijn plan trekken,vanzodra ik aan de laatste belappel kom hangen ze natuurlijk in.Ik zeg foert en pikkel terug naar mijn TV want de ronde van Frankrijk is aan het woord.Twee minuten later ronkt de nieuwe GSM die op de tafel ligt(men kan toch niet alles aan zijn hals hangen,niet waar?)Ik zag dat het om de telefoon ging en zeg beleefd hallo,geen kat die antwoordt,direct daarop begint een muziekje te spelen en ik sta daarop te luisteren menende dat er daarna wel iets verstaanbaar zal volgen,ik hoor................ wordt vervolgd
Vooraleer verder te gaan met mijn verslag voel ik mij enigzinsverplicht u,lezer aan haar voor te stellen of opdat u tenminste een beeld van haar kan ophangen:Van middelmatige grootte en aan de corpulente kant,héél vettige aangezichtshuid en brede neus met brede neusgaten ,zwaar geporiede huid,héél kleine varkensoogjes met rechte witte wimpers en een lijfreuk.En zo stond zij te begluren.......hoeveel keren dat zij dat gedaan heeft weet niemand want méér gebeurde er niet,daarvan ben ik zeker.Er werd dus nooit over gerept en de grotere meisjes zouden wel gesproken hebbenJozefa was geen autoriteit. Wij vernamen dat zij van haar ouders verplicht werd kloosterlinge te worden omdat zij in leven gebleven was na zes zusjes die haar voorafgingen en zeer vroeg stierven.Een belofte dus van haar vader en moeder, wat eigenlijk niet zou mogen bestaan.? Veel veel later toen ik gehuwd was vertelde ik deze onnozele geschiedenis van het bad en het gluren aan mijn man,menende dat hij hiermee misschien zou glimlachen,maar niets daarvan,hij bleef bij zijn oordeel dat deze toestand van destijds een ongezonde situatie was absoluut ongezond en niet normaal. Wat denkt u? slot
Met over het blootje een mantelcape in het bad!!!!
Op zaterdag in de voormiddag terwijl iedereen in de studiezaal zat en zijn lessen overliep voor de volgende maandag,kwam " Mère Jozefa" kwelen "les demoiselles pour le bains.s. v.pl. Zij die het vertikte bleven zitten de anderen volgden.Boven bevond zich een frisse grote kamer(klein zaaltje)gans in het wit geschilderd met blauw biesje rondom de deuren en aan beide zijde van de badruimte vier afgeschermde houten kamertjes,een rijtje links en een rijtje rechts,en rechts ook nog vier kamertjes. Bij het binnen komen merkte ik op een bank een stapel opgevouwen linnen doeken.Ik was toen nog nieuwelinge en zag het meisje dat voor mij stond zo'n ding mee in haar kamertje nemen.Ik dacht dan zal ik dat ook maar doen maar wat moet ik daarmee aanvangen immers ik had alle gerief reeds onder de arm.Jozefa(ma mère!)zei geen woord ze stond daar maar te staan. Toen ik gans in mijn blootje stond en de cape(ontvouwen ondertussen)op het stoeltje naast het bad had gelegd kwam de Hollandse Jozefa binnen en met de deur veel te lang in haar hand glimlachte zij dégoutant,haar blik stevig op mijn blootje gericht.Ik stond verstomd en machteloos.Op twaalf jaar blijft men daar niet zo lang b ij stil staan en dus klasseerde ik dat bij de plicht van haar toezichtstaak. wordt vervolgd
Ik vraag de lezer om excuus indien ik hier in herhaling val.De gebeurtenis heeft destijds zo'n indruk op mij gemaakt dat ik het u misschien nogeens vertel Dus daar gaan we!! Ik moest op inspectie naar een zeer verwaarloosde woning met nadien verslag natuurlijk Dergelijke djopkens waren gewoonlijk voor de eigenlijke toezichters,maar omdat hier ook een sociaal aspect aan vast zat werd ik er op uitgestuurd.De man had kortelings zijn vrouw verloren en bleef achter met drie kleine kindjes en twee dochters en nog een zoon,die dra naar het leger moest.De vader was thuis en in een hachelijke situatie met vooral de kleine kinderen.Vooreerst spraken wij over zijn toestand en wat we zouden kunnen doen om hem bij te staan.Daarna kwam ik voorzichtig op het onderhoud van de huishouding en vroeg om de slaapkamers te mogen bezichtigen.De jongste dochter gidste mij naar boven en deed de deur open van één van de kinderkamers,het was er inderdaad een stal zoals men mij op mijn dienst had voorspeld.De oudere dochter was stil mee naar boven geteend,zij kwam naderbij maakte haar hand tot een stevige vuist en zei "gij direct naar beneden of ik sla al je tanden uit"Ik zag dat het haar ernst was en herinnerde mij dergelijk geval overkomen bij een collega die nu een hinderlijk gebit moet dragen.Ik draaide mij aanstonds terug naar de trap en nam de leuning vast terwijl zij mij volgde en mij een harde duw in de rug gaf,ik viel bijna maar ben buiten kunnen geraken met nog al mijn tanden,die ik nu Goddank nog allemaal heb! u ziethet aan ieder beroep zit een risico verbonden,oppassen is altijd geblazen!
Moet je horen!Ik besluit nieuwe hoorapparaten aan te kopen,wat ik ook doe en moet van de Proffessor bij de leverancier er op drukken dat er een musicaal programma moet voorzien worden .Dat wordt zorgvuldig genoteerd en al het nodige gebeurt om de bestelling door te geven die een hele tijd op zich laat wachten. Niet zo zeer de bestelling dan wel de levering.Dan komt eindelijk het bericht dat men de apparaten mag komen insteken om te horen of alles o.k.is.Allerlei nuttige testen worden toegepast,men is tevreden in zoverre dat men zich natuurlijk moet aanpassen en de rekening volgt en wordt vereffend. Jeanine is een pianiste dit wil zeggen dat zij zeer goed kon spelen toen ze nog veel tijd had en veel jonger was,maar spelen doet ze nu voor haar puur plezier en als ze tijd over heeft. Op aanraden van de audiologe steekt zij haar hoorapparaten op hun plaats van als ze uit haar bed stapt.En dat is ze nu compleet gewoon geworden ,ze verstaat de mensen uitstekend en daarmee is de kous af,denkt ze.De piano wordt niet aangeraakt omdat de buurman zwaar ziek is(kanker)en het niet past dan veel lawaai te maken.Maar toen ze van de echtgenote vernam dat het hem beter gaat en hij al eens graag een deuntje hoort,begint Jeanine op'n zondagnamiddag rond vier uur een zgz.klein concertje te geven.Ze schrikt zich een ongeluk toen ze de klanken van haar vertrouwd instrument hoort,en na een kort tijdje sluit ze de boel en laat de pianostemmer komen.Die raakt het instrument niet aan want hij weet dat het niet gloednieuw meer is en begint dadelijk over de aankoop van een nieuwe.Daar zal Jeanine eens eerst 'n nachtje over slapen en dan beslissen. Acht dagen later,weer op 'n zondagnamiddag herbegint zij zo een en ander tte spelen dat ze zelf zeer graag hoort en speelt en dat klonk ongelooflijk vals,pijnlijk om te aanhoren en toen............dacht zij aan haar onafschiedelijke hoorapparaten en deed ze uit!! Het verschil was om te huilen van blijdschap,terug te bekende oude tonen van destijds!! Van nieuwe piano kopen was natuurlijk geen sprake meer,maar toch gaat ze zich eens trakteren en dat zal een nieuwe T.V.zijn want daar beginnen haar ogen over te klagen ofschoon de oogarts er nog zeer tevreden over is.De T.V.is 13j.oud hij heeft dus zijn dienst gedaan en mag nu met pensioen. Lezers, ieder hoorapparaat van Jeanine kost honderd duizend Belgische franken de beste momenteel op de markt, en nog kan men met het musikaalprogramma niet over weg!. Jammer zeer jammer. slot
Fataal?nee,bijna dodelijk....... Zij wandelden al keuvelend te Zeegrugge alwaar zij dus verbleven ietwat te dicht,te nabij de werken die men er voor de nieuwe have aan' t uitvoeren was.Het was interessant om zien wat daar allemaal werd opgericht en verwenzenlijkt.Ook al kenden onze zusters daar niets van zij hadden grote bewondering voor diegenen die dat moesten uitvoeren.Op de grond lag er van alles;heel veel werktuigen en ook bergen zeezand. Opeens schoof zuster Agnes in een grote hoeveelheid zeezand waaruit zij niet meer weg kon.Zij begreep dat ze in gevaar ging geraken en riep naar zuster Gertrude,die vlak bijstond haar een hand te geven om haar weg te trekken ,want uit eigen beweging schoof zij verder en begon zich machteloos te voelen.Zuster Gertrude trok,eerst gewoon,daarna uit al haar macht maar slaagde er niet in haar gezellin uit het drijfzand te bevrijden!! God zij werkelijk dank dat een eenzame visser,bekend voor dit soort gevaren,kwam aangelopen,want zuster Agnes zat reeds tot aan de schouders in het drijzand.Met al zijn macht trok hij de zuster terug naar boven wierp haar over zijn schouder als een meelzak en liep ermee naar het nog verre appartement door zuster Gertrude, mede al lopend, aangewezen. De thuisblijvers schrokken zich een bult,vlug werd een bad klaar gemaakt,de natte klederen op de centrale verwarming uitgespreid,warme melk opgediend,want Zuster Agnes was héél erg onder de indruk evenals haar consores.En wat ook niet te onderschatten viel:zij moesten die avond terug thuis in hun klooster zijn!.Zulk avontuur moest angstvallig onder de mat geveegd worden of ' t zou gedaan zijn met het zo gegeerde zeeverblijf!! Natuurlijk is er gezwegen geworden en is alles terug in de plooien gevallen.
En dus was december op komst en daarmee ook de ongeduldige en opgewonde sfeer bij de vier zusters die de sprong,midden in de winter,naar de kust gingen wagen! Bovendien was alles nieuw en vreemd voor hen,zo de omgeving als het verblijf want in een appartement wonen hadden zij nog niet meegemaakt. Het was dan zover ieder had zijn valiesje ingepakt en klaar gezet en Jan kwam hen afhalen want Treesje zorgde voor het onthaalmaal! Het werd een uitzonderlijk hartelijk weerzien met diepgemeende welkomstzoenen,zij kregen hun slaapvertrekken te zien,ze gingen daarna samen avondmalen en toen vertrokken Treesje met hare Jan huiswaarts.De zusters waren moe en gingen vroeg slapen,maar eerst luisterden zij aandachtig naar het barengeluid van die grote waterplas die wij de zee noemen. 's Anderendaags verdeelden zij de huistaken;twee voor de boodschappen(ofschoon alles practisch voorradig was,)en twee voor de bereiding van de maaltijden.Ze wisselden van taak om de twee dagen en dat liep als een trein,ook hadden zij het kerkje ontdekt waar zij iedere morgen heen trokken voor het bijwonen van de Eucharistieviering. Zuster Agnes hield erg aan wandelingen en zuster Gertrude ook,dus trokken zij er op uit wanneer zij niet van dienst waren voor de kook! Maar dat is een keer bijna fataal afgelopen..........
Wat was nu u dat voorstel van Treesje(in overeenkomst met Jan natuurlijk)wel,zij bezaten in eigendom een appartement aan zee,dat tijdens het Kerstverlof helemaal onbewoond was.Zou dat nu geen fijn idee zijn moesten de zusters vier aan vier daar 'n weekje konden gebruik van maken?Dat verzoek werd dus Moeder Overste voorgelegd. Moeder Overste was een uitzonderlijke verschijning,héél vriendelijk charmant,met een opvallend spierwit eigen tandengebit!!Zij lachte gemakkelijk zich bewust,waarschijnlijk, van haar charme!Bovendien was zij heel progressitisch ingesteld en moest zij niet lang nadenken om haar zegen te geven over het voorstel van Treesje en Jan.Toch stelde zij één voorwaarde ;het zou één week betreffen en de zeeverblijfsters moesten de dag voor Kerstmis terug in hun klooster zijn.Zo werd dus dat zeeverblijf in het vooruitzicht gesteld en aan de communauteit meegedeeld.Zuster Agnes was in haar nopjes temeer dat Jan en Treesje er gingen voor zorgen dat een lekker soupeetje hen zou te wachten staan bij aankomst. De maand december was in aantocht.........
Midden in die vrolijke sfeer werd zij ter zijde geroepen en moest zij op de spreekkamer komen!Ze volgde natuurlijk onmiddellijk de portierster en stond in die spreekkamer(parloir!)voor een heer..........ze bezagen elkaar en dan héél vriendelijk zei hij"ja ik heb gelezen dat de poort voor iedereen openstond met die Vlaamse kermis en ik dacht" ik wandel daar nu toch eens binnen want ik wil haar nog eens terug zien!!!"Zuster Agnes die anders nooit uit het veld te slagen was,was ditmaal de kluts helemaal kwijt!!.............. Maar,zo was ze,ze had ze tamelijk vlug terug gevonden" maar Jan toch,nu hebt ge mij toch doen schrikken,en waar is Treesje?Die was nog in het dorp aan 't rondneuzen maar ze ging dadelijk komen. En inderdaad ze kwam en ze gingen er bij zitten in de " parloir"alsof ze elkaar verleden week nog gezien hadden.En of er gebabbeld werd!Veel te veel om hier te vertellen maar toen kwam er van Treesje heel onverwacht een voorstel.Daar had zuster Agnes zich helemaal niet aan verwacht,zij ging dadelijk akkoord maar daar moest mère Supérieur haar zegje in krijgen wat maar normaal was. De lezer kan nooit raden wat Treesje voorstelde en wat er nu gaat volgen....... Wordt vervolgd
Aanvankelijk was haar naam simonne,ze was onderwijzeres in haar dorp,heel eenvoudig en graag gezien,ze was n og jong en ze had heel deftige verkering met Jan.Maar helaas,Jan dronk!Simonne begon haar twijfels te krijgen want ze voelde ook heel veel voor het nuttige kloosterleven.Ze kreeg dus een strijd die ze moest strijden,want met een goede man,en dat was Jan,die echter dronk kon zij niet leven. Toen ze haar strijd gestreden had sprak zij openhartig met Jan,hij had er héél veel spijt van maar hij begreep dat hij zijn pintjes niet ging kunnen laten en van ruzie in zijn gezin wilde hij ook niet weten. Dus simonne hakte de knoop door,zij ging nog eens eerst naar een gepaste retraite en ging dan binnen,zoals men dat zei. Haar ouders waren tevreden vooral omdat zij zagen dat hun kind gelukkig was met haar keuze. De gewone rhitus volgde:novice voor drie jaren dan eeuwige gelofte en natuurlijk had zij van in het begin een klas gekregen waarin zij zich kon in en uitleven en door de kinderen echt graag gezien werd,zoals vroeger in haar dorp. Als bijkomende les gaf zij ook turnen aan meerdere klassen ,zij stroopte dan haar mouwen op en stak haar rok in haar gordel.Zo deed zij de oefeningen voor en deed mee met haar leerlingen.Geen mens of kind dat aanstoot nam aan haar aangepaste kledij. Na de oorlog(de tweede natuurlijk)werd er een grote fancy fair gehouden in bijna gans het klooster,zelfs in de tuin waar we anders niet te dikwijls in mochten want er waren twee ruime koeren of speelplaatsen en het was er echt plezierig.Er werden plaatjes aangevraagd en al de in komsten waren voor het goede doel Toen opeens beleefde Simonne;die nu zuster Agnes noemde,het" verschieten"van haar kloosterleven..........wordt vervolgd
Marc was dus zo ziek dat hij door zijn benen viel.Lizy was thuis met haar schoonzus op bezoek,die verpleegster was en zag dat het hier zeer ernstig aantoe ging.Het ziekenhuis bracht hem dadelijk naar de spoed.Een zware lever cirrose was hier aan de gang en spijts alle goede zorgen is Marc niet meer levend uit zijn ziekekamer gekomen. Lizy was niet te troosten zij was alleen,haar familie had haar al lang in de steek gelaten. Jaarlijks was zij met Marc naar de kust met verlof geweest en had de uitbaters van het hotelletje tot hun vrienden gemaakt.Zij waren de enigen die Lizy er terug bovenop wilden helpen.Zij overtuigden haar dat ze aan zee in een van hun appartementen kon komen wonen wat ze uiteindelijk deed.De kinderen van de hoteliers gaven haar veel vriendschap en zij zelf kwam af en toe naar de familie van Marc.Ze is nooit meer dezelfde geworden,rookte als een tempelier,kreeg suikerziekte en deed wat kleine naaiwerkjes om zich te verzetten. Ze moest regelmatig naar de dokter en op een keer,toen ze daarvan buiten kwam viel ze op de straatstenen.Voorbijgangers kwamen toegelopen,maar het was te laat zij was plots overleden. Zo is het haar vergaan,ze had zo graag kindjes gehad,maar Marc was physisch oorzaak dat het er niet van kwam,hij vreesde een kleine operatie destijds,dus kinderen waren er niet om hun ouders te betreuren maar voor Lizie zou het een ware therapie geweest zijn. De lezer heeft al lang begrepen dat het hier om een waar verhaal gaat dat vrij recent heeft plaats gehad en waar héél veel bekenden om getreurd hebben. slot
Hij,Marc,had altijd graag 'n pintje gedronken vooral tijdens de troubles onder en na zijn eerste huwelijk.De vrienden deden mee,gaven hem moed en begrepen zijn onaangename situatie.Lizy gunde hem dat ook terwijl zij samen een stapje in de wereld zetten,maar hij begon te overdrijven en op een keertje liep het mis.Hij was alleen een boodschap gaan doen en liep,in gedachten en een klein pintje,onder een auto.Zijn been was ernstig gekwetst en het verblijf in het ziekenhuis was van lange duur tot groot verdiet van zijn vrouwtje.Zij kwam hem dagelijks bezoeken na haar werk en moest daar met het openbaar vervoer veel tijd insteken,nml.een autobus en een tram. Hij kreeg veel bezoek van zijn grote familie maar hij snakte naar zijn eigen thuisje.Toen dat eindelijk mocht lag hij thuis op de canapé,luisterde veel naar zijn uitverkoren muziek,leerde nog wat Engels bij en was steeds blij de kinesist te zien,maar dat bleek een treuzelaar te zijn,het ging niet vooruit.De huisarts hakte de knoop door en bracht een andere mee.Toen kwam er schot in de beenzaak en stilaan kon Marc de trap op en af. Helaas héél dicht bij zijn woonst bevond zich een gezellig cafeetje waar meerdere buren een beetje kwamen uitrusten en hun dorst laven.Aangezien Marc nog heel wat ziekenverlof had kon hij ook een stapje in het brasserietje wagen,hij zat anders toch alleen want Lizy ging naar haar kledingzaak en trachtte zoveel mogelijk de klanten wat aan te smeren! Jammer genoeg begon het de spuigaten uit te lopen ,want de lever van Marc had reeds eens een ernstige aandoening doorstaan en begon ernstig te reageren tot..........
