Sta mij toe even terug in de tijd te gaan......Mijn eerste vriendinnetje heette Linda,ze was heel lief en aangenaam en had een broertje, François die mij soms meenam op zijn trotinette om tijdig in de school te zijn.Ik vond dat héél fijn.We waren 8j.oud.Helaas,mijn ouders besliste te verhuizen naar een andere gemeente en ik moest natuurlijk mee en naar een andere school.Tot mijn groot kinderverdriet bleven Linda en Francois in de vergeethoek steken!. Op 8 jaar heeft men nog niet veel in de pap te brokken,dat is van zelfsprekend.In die nieuwe school kwamen natuurlijk ook weer andere vriendinnen op de proppen,maar ze waren mij niet zo lief als Linda.Temeer dat mijn ouders na drie jaar weer naar een andere gemeente verhuisden en ditmaal hadden zij hun juiste stek gevonden.We verbleven er 29 jaren,en naast ons woonde een gezin van zes kinderen die héél sociaal over kwamen. In de scheidingsmuur werd na enkele tijd een poortje aangebracht zodat we héél makkelijk konden buurten Het poortje stond altijd open.Toen werd de muur afgebroken en kwam er een haag in de plaats met het poortje erin,dat spreekt.! Eén van de meisjes had mijn leeftijd,dat duurde niet lang of wij werden de beste vriendinnen een gans leven lang.Zie dat noem ik een ware vriendin,een die je volledig begrijpt,die je nooit verraadt waarop je ten alle tijden kan tellen.En dat was wederzijds. Een derde échte vriendin was Zuster Bernadette.Héle mooie vriendschap was dat bijna gesublimeerd.Om de vier a vijf weken gingen mijn man en ik haar bezoeken,zéker wanneer ze ziek werd.En steeds was ze zo overgelukkig toen we in haar kamer kwamen.Ik had haar alle gerief voor de schilderkunst meegebracht en opnieuw begon zij met haar linker hand te akwareleren.Dat was in het begin niet zo eenvoudig maar ze bereikte mooie resultaten. Maar ........ ik heb ook andere zogezegd vriendinnen gekend..............
Lang voor mijn man met mij gehuwd was ging hij regelmatig naar Oostenrijk met zijn directeur ,nog een collega en diens vrouw in het volkswagentje van de tweede vermelde.Zij vonden dat héél prettig want ze waren nog jong en lenig.Zij gingen, of reden om stipt te zijn, naar een boerenfamilie die er goed voor zat en veel plaats had,ook om te logeren.Het zicht was er prachtig, naar ik later vernam, en de familie was altijd welgezind. De wandelingen varieerden constant en dat werden ze nooit moe. De Oostenrijkse maaltijden waren aan de zware kant,dus erg voedzaam;maar dat had men nodig voor die prachtige bergwandelingen! Vrij dikwijls werd er een varken geslacht voor de nodige worsten en de hespen en al dat andere dat een zwijn hen te eten gaf.Kippen in overvloed en eieren natuurlijk ook.De boerin maakte alle dagen pudding van die lekkere melk want ze hadden natuurlijk ook menige koe. De groenten mochten de toeristen zelf uit de tuin gaan kiezen,dat was zoal het enige dat ze als inspanning mochten doen.En eten,ja veel eten.!! ZE waren echte vrienden van die Oostenrijkers.De directeur had er zijn jaarlijks verlof geboekt en had geen oog voor een andere bestemming. Zijn gezelschap moest hem volgen! Toen ze terug thuis waren ontving mijn man een tamelijk lijvige enveloppe met postzegel van ....ja van Oostenrijk maar door zijn druk leven deed hij ze te vlug open en zag geen brief erin zitten en dacht aan een grap.De omslag werd terzijde gelegd en moet in een doos terecht gekomen zijn. Toen we reeds jaren gehuwd waren kwam die doos in mijn handen,vermoedelijk in de grotekuis periode.IK keek in die verdachte omslag waarvan ik het bestaan absoluut niet kende,noch de afkomst en zag toen een prachtig bundeltje Edelweisjes mooi neergelegd, na zoveel jaren. De boerin of één van haar dochters moet dus, na een grote bergwandeling,aan mijn man gedacht hebben,die zo vaak over dat bloempje gesproken had dat hij er nooit gevonden had, tot zijn spijt. Wanneer ik dan met die omslag en die vondst kwam aandraven vertelde hij dat hij destijds veel te vlug en onnadenkend aan een grap gedacht had.We hebben de mooie Edelweisjes in hun natuurlijke vorm beeldig ingekaderd en een opvallend plaatsje gegeven want zelf zijn we nooit meer zo hoog geraakt.Zij staan ,naar het schijnt, héél hoog in die enig prachtige berglandschappen.Van bedanken is niets meer in huisgekomen dat was te lang geleden,helaas. Zo ziet men dat alles terecht komt!
........dat er iets aan de knikker hing! Bijna alles had hij verkeerd aangekocht! Onze adrenaline werd volledig naar boven gehaald!Eén voorbeeldje maar ....we bestelden één flesje versnipperde gedroogde ajuin en lieten hem,voor hij vertrok, het lege flesje zien.Hij bekeek het doorheen zijn Kruidtuinbrilletje met zgz.aandacht.Wat bracht hij mee?Een groot plastiekpak met grote gefrituurde ajuinbladeren om gerechten mee te versieren (stond er op het pak!) Voor 'n dooskervel diepvriessoep koos hij een minipotje kervel,voor één pak speculoos bracht hij er vier in een grote verpakking mee en zo kunnen we doorgaan maar dat kan de lezer niet boeien.Dus we zeggen hem(zoals onze buurvrouw hem dikwijls oplegt) ,dat hij moet gaan ruilen.Hij werd toen Hollandsboos,ja,ja!!Maar........ging terug de brommer op met al het verkeerde in zijn tassen. Inmiddels waren er vrienden binnen gekomen ,die ook nog wat zagen liggen,dat zij konden gebruiken en voor ons toch wat te veel was. Toen Kees terug arriveerde was hij gekalmeerd,hij zal wel ingezien hebben dat het niet door de beugel gekund had zonder telefonische gevolgen!! Ondertussen vernamen we dat Stef over 14 dagen terug aan het werk gaat. Laat die dan maar zéér puntlich zijn en wellicht wat minder sociaal in zijn voorkomen,maar het spaart ons heel wat tribulaties en onze adrenaline kan rustig zijn gang gaan
Wij hebben ook 'n boodschapper om de 14 dagen,Stef,die heel akuraat tewerk gaat.Hij moet het kennen of hij brengt het niet mee.Dus zetten wij gedienstig(als wij zijn!!)de lege (nieuwe)exemplaren klaar ten toon in de gang op de commode en dat vindt hij fijn. Maar,hoejammer,nu breekt Stef zijn enkel;gevallen met zijn dienstbrommer en hij moet voor lang in de plaaster. Kees(Hollander, maar dat had u al begrepen!) deftig voorkomen en eigenlijk de klusjesman van de dienst,moet nu Stef vervangen.Aanvankelijk,d.w.z.de eerste keren ging het behoorlijk goed mits enkele " abuizen". Inmiddels kwam hij ook ons tuintje wat opfrissen,daar hebben we veel van door de vingers moeten kijken!De klimop kreeg 'n flinke beurt, ja dat wel,maar de dorre bladeren liet hij liggen,niet om te doen,zei hij,en het onkruid liet hij staan waar het stond.Zijn specialiteit was behangen en schilderen,en daarmee uit (besloten wij dan maar!) De rekening voor het tuintje kwam achteraf ,zei hij!!Daarvoor zorgde de dienst wel. Stef 's enkel bleef véél te lang in de plaaster,vond Kees,en dat liet hij ook duidelijk blijken.Die boodschappen begonnen hem flink de keel uit te hangen.En dat werd zichtbaar!! We hadden ons lijstje in grote letters,zo duidelijk mogelijk ,klaargelegd maar toen hij binnen kwam zagen we............
Onze tante van 85 nogmaals aan het woord: "Zoals een blogger een dame van 85 beschreef dacht ik eerst dat hij het over mij had!Naar het schijnt zie ik er ook nog goed uit en héél actief in huis! Maar weldra merkte ik dat het over 'n andere dame ging want ik heb het over 'n andere boeg geworpen.Ik was 16j.toen de tweede oorlog uitbrak en de studies werden onderbroken.Dan maar huishoudster bij vader en moeder/Dat werd een lange stage.Toen begon ik op 3Oj.opnieuw te studeren in de sociale sector en behaalde vlot het diploma en werk.Dat liep als een trein mag ik wel zeggen......maar 10 jaar later stapte ik toch het huwelijksboodje in.Nooit spijt van gehad in ' t tegendeel.Er kwamen geen kinderen meer want ik was reeds 41!We namen een verlaten jongetje onder onze hoede die daar nu nog steeds dankbaar voor is en mij regelmatig diensten bewijst.Hij is nu 47, gelukkig gehuwd en drie kinderen. Maar mijn ingoede man heb ik moeten afgeven toen hij reeds een respectabele leeftijd had.Dat is nu ongeveer 9 jaar geleden en iedere dag mis ik hem meer en meer.Want,inderdaad 'n sociale mens wordt eenzaamheid nooit gewoon.Er komt af en toe bezoek,in' t begin tamelijk frequent maar dat neemt af met de jaren want zij worden ook 'n dagje ouder of vallen definitief weg.Wat moet men dan doen,of hoe lost men het op, zo goed en zo kwaad als het kan.?Koken doe ik nog graag maar toch voor twee dagen zodat ik het 'sanderendaags eens kan opwarmen(en uitblazen!)Om de maand bedien ik mijn wasmachine en al wat er nog komt bijkijken.Verder heb ik me een Laptop aangekocht en er leren mee om gaan Dan blijf ik van mijn muziek houden en vooral van mijn lectuur.Onlangs kocht ik een Assimil voor Italiaans,die taal boeit mij héél erg.Ook mijn Duistse Assimil heb ik terug voor de dag gehaald,want die twee talen staan elkaar helemaal niet in de weg.Schilderen en tekenen doe ik reeds van in mijn jeugd en piano spelen ook.Ditalles vertel ik niet om te bluffen maar om" mee te delen"dat men bij eenzaamheid ZELF het heft in handen moet nemen.Zéker wanneer men van een oudere leeftijd mag genieten." Dat schreef onze tante en wij zijn daar fier op!
Omwille van de onregelmatigheden zat het er aan te komen,dat Moeke naar haar toelage van het Ministerie zou mogen fluiten.Want de inspectie was er opuit gekomen,dat zij de aan haar toevertrouwde kindjes gans alleen liet ,nadat zij met haar man had ruzie gemaakt Zij was 3Okm.verder naar haar ouders gereden!.Zoiets werd natuurlijk niet getolereerd . Rita mijn vriendin,die maatschappelijk assistente was, kreeg het voor elkaar,dat David naar de Zusters van Don Bosco mocht en daar enkele jaren kon doorbrengen.Nadien verhuisde hij naar de Broeders van dezelfde orde en ging ook naar hun welbekende school.Hij volgde met aandacht de lessen en behaalde er twee diploma's van Electro Mechanica.Nadien bezocht hij nog een andere school en verwierf het diploma van Meet en Regeltechniek(A1) Toen mocht hij alleen gaan wonen en had het grote voorrecht in een gans gemeubeld appartementje van de moeder van Rita te kunnen intrekken,omdat die m oeder naar een Home verhuisde. Ondertussen had David reeds vrienden en kennissen gemaakt en een goede betrekking gevonden zodat hij zich een klein wagentje had kunnen aanschaffen want zijn werk lag een eind buiten de stad, moeilijk te bereiken met het openbaar vervoer. Op aanraden van Rita,met wie hij regelmatige en uitstekende contacten onderhield , ging hij tijdens het weekeinde een danscursus volgen en leerde er zijn vrouwtje kennen.Zij huwden na een jaar en kregen drie kindjes. Dat hij naar een ruimere woning verhuisd was spreekt voor zich. Dit verhaal wil duidelijk maken dat VLaanderen zeer goed inspeelt (financieel) op kinderen die alleen komen te staan en bovendien dat sociale assistentie ook haar duit in het zakje(kan) mag doen,wat hier zeker gebeurd is. Het pleeghuis van Moeke werd opgevouwen.
Toen de grootmoeder van David overleed stond de zesjarige jongen er helemaal alleen voor.Buren verwittigden de nodige instanties die hem plaatste in een grote pleegfamilie.Dat wil zeggen dat de bazin in haar proeftijd stond om aanvaard te worden door het Openbaar Ministerie en dus de leefbaarheid van het pleeghuis moest bewijzen.Daar was drie jaar voor voorzien.De zgz.pleegmoeder liet zich " Moeke" noemen en had haar inspiratie gehaald in een Jongenstehuis waar zij kuisvrouw was.Haar vader was aannemer van kleine bouwwerken en ze vroeg hem van haar zolder een slaapgelegenheid te maken voor een 12 à 14 jongentjes tot 12j.en achter haar huis een veranda aan te bouwen die als verblijfplaats zou dienen om de jongens te laten eten en hun huiswerk te maken.In de tuin konden zij spelen.Dit voorstel werd dus door vader uitgevoerd. Daar kwam David terecht tussen nog andere half verlatenen.Want de meesten hadden nog één ouder of 'n bloedverwant. Zij liepen school in het dorp en kregen bij moeke hun zgz .verzorging.De kleerkast en schoenkast zat vol gekregen gerief. Eén van mijn collega's kwam door onvoorziene omstandigheden in aanraking met het huis van moeke en onderschepte vrij vlug verscheidene onregelmatigheden. Zij bekwam dat zij David uit zijn isolatie mocht halen om de 14 dagen voor een weekeinde zodat hij in contact kon komen met de buitenwereld.Dit gebeurde zeer erg tegen de zin van het " moeke".David kwam dus in het gezin van mijn collega en zag er opgelucht uit en tevreden.
Dit is dan nog eens ons Bobbyke met zijn allergrootste vriend.Hij " hoort " hem al afkomen zonder dat hij hem gezien heeft.Komt hij dan binnen dan is het de allergrootste vreugde.Tom gaat onmiddellijk in de zetel zitten en Bobby op zijn schoot,dat doet hij bij niemand anders.Zelfs niet bij het vrouwke,die moet eerst op de canapé gaan liggen en dan vleit hij zich naast haar.Zijn vreugde moet hij minstens vijf minuten uitblaffen want hij is een extravert type! Dan gaat hij zijn nieuwste been uit zijn doos halen en dan moeten wij doen alsof we dat gaan afnemen.Dat is zijn grootste plezier want wij slagen er niet in het been maar zelfs aan te raken zo snel reageert hij. Hij heeft ook een dozijn balletjes.Aanvankelijk zit daar een belletje in ofschoon het een typisch hondenballetje is.Zolang dat belletje er niet uit gebeten is heeft hij geen rust,nadien wordt het kalmer gebruikt maar het blijft van hém. Momenteel zitten er twee wilde duiven op ons grasperk,gelukkig ziet hij ze niet zitten omdat er een struik voorstaat,maar o wee als hij ze in zijn vizier krijgt dan moeten de sukkelaars dadelijk het luchtpad kiezen!!en ze waren zo vredig aan ' t pikken in dat lekkere gras....... Zijn plasjes mag hij in de tuin doen,waar hij ze blijt halen Joost mag het weten want om de haverklap staat hij voor de achterdeur!Natuurlijk om eens een frisse neus te halen(die hij gelukkig altijd heeft!)en om op inspectie te kunnen hollen. Moest hij kunnen spreken ik denk dat hij zou zeggen,dat hij het bij ons prima getroffen heeft.!
Eindelijk hebben we ons Bobbyke op een fotootje kunnen zetten.Ik zelf heb het niet kunnen verwezenlijken maar ben op de goede gedachte gekomen van het aan mijn zoon te vragen die al het nodige heeft gedaan. Bobby zelf trekt zich daar natuurlijk niets van aan.Hij is een schatje,is héél braaf geweest bij de dierenarts die zijn tantjes(onder verdoving )terug hagelwit heeft gemaakt.Hij heeft nog eventjes op z'n pootjes gewaggeld,och arme, maar's anderendaags was hij weer helemaal de oude.Hij kan zeer lief zijn,maar ook héél boos,wanneer de poes in onze boom zit bijvoorbeeld.Ook heeft hij absoluut niet graag dat hij geborsteld wordt,wat dagelijks moet gebeuren.Aan véél wandelen heeft hij ook een broertje dood,veel liever zit hij in zijn zetel achter het raam en blaft naar iedere voorbijganger die zgz.op zijn erf komt!! Wanneer de telefoon te zacht rinkelt en er niet afgenomen wordt geeft hij weenachtige geluidjes door,zodat we onmiddellijk begrijpen dat iemand ons oproept.Is wel héél practisch!. De koekjesdoos weet hij zeer goed staan,en na de middag en zijn middagdutje,staat hij voor de kast met schuin bedelhoofdje,wat wij natuurlijk begrijpen,en hoe kan men daaraan weerstaan? De lieve lezer zal nu wel begrijpen,dat deze tekst een testtekst is,want héél zeker ben ik nog niet dat deze onderneming zal lukken(met de foto bedoel ik) Wij danken u in ieder geval voor uwe aandacht!! En tot nogeens,hopelijk met een ander fotootje! slot!
Beroepshalve moest ik hem gaan manen!Hij stond reeds méér dan zes maanden achter met het betalen van zijn sociale huishuur.Hij stond bekend voor een onmogelijk karakter en zijn vrouw met de drie kinderen waren van hem weggegaan. Eigenlijk had hij niet meer het recht om in een dergeljke woning nog gehuisvest te zijn,dergelijke woonst was bestemd voor een gezin met minstens drie kinderen.Rede te meer om zorgvuldig de huur te respecteren. Hij ontving mij in de woonkamer en toonde mij onmiddellijk zijn door hemzelf geborstelde schilderijen.Daar was ik natuurlijk niet voor gekomen,doch beleefdheidshalve gaf ik mijn appreciatie. Toen begon ik over de achterstallige huishuur en dat 'n mens toch niet zonder een dak boven zijn hoofd kon leven,dat dit het eerste was dat van het inkomen zou moeten afgenomen worden enz.enz.Hij bezag mij met een spottende blik en deed enkele stappen richting vogelkooi,dan deed hij het deurtje van het kooitje open en onmiddellijk vloog een afgerichte parkiet op mijn hoofd en in mijn haar en begon daarin te pikken!!!........ Nu moet u eens proberen iemand de levieten te lezen met een pikkende parkiet in uw hoofdhaar.Ik stond daar oerbelachelijk en zweeg terwijl hij mij stond uit te lachen. Toen vroeg ik hem beleefd of hij dat beest terug in zijn kooitje wou commanderen,wat hij niet deed.Kwam er nog bij dat ik een aversie heb voor pluimen!! Er zat voor mij maar één ding op,naar buiten gaan met de parkiet op mijn kop en die zou dan zeker de vrijheid kiezen , dat was ik ook van zins,genoodzaakt door het sarcasme van de wanbetaler.Maar........hij had mij strategie begrepen en floot tusen zijn tanden het diertje terug uit mijn haar. Daarop ben ik weggegaan nog zonder één woord. Zoals het hoort heb ik mijn verslag aan de directie afgegeven en na nog twee maanden geduld,heeft mijnheer zijn opzeg gekregen. In die gezinswoning is een gezin komen wonen,dat daarmee héél gelukkig was en er volkomen recht op had.
Met een postbus had ik nog nooit onderhandeld!Nu dus wél,omdat ik iets erin vond waarnaar ik het vertikte te gaan zoeken.Zo van winkel in en winkel uit,niets voor mij. Dus een testje wilde ik wel wagen langs de telefoon.Ik tikte het nummer en alles bleef doodstil.Heel vreemd vond ik.Ik had al zin om terug in te haken doch duwde nog eens eerst op mijn microotje en toen........toen hoorde ik een kolosaal brutale Hollandse vrouwestem.Of ik niet wat stiller kon spreken want ZO verstond zij niets.Ik had mijn mond nog niet open gedaan!!(heb je me nouw!) Ik vroeg of zij niet wat vriendelijker kon zijn!Hoe moet ik het dan doen riep ze terug,moet ik het dan zingen?........ Kunt u niet wat beleefder zijn, vroeg ik kalm.De robotstem viel uit!!Ze ging verder op menselijkere toon en stelde de nodige vragen die ik zo vriendelijk mogelijk beantwoordde! Het gesprek verliep dus menswaardiger.Blijkbaar hebben deze mensen niet geleerd hoe zij met (nieuwe!)klanten moeten omgaan, jammer! Ik vroeg of er naar Nederland moest gestort worden,zoja dan annuleerde ik sito presto mijn bestelling,want naar Nederland storten is nu precie geen sinécure.(invullen van grote formulieren!zelfs voor een klein sommetje!)Nee, zei ze, het is in Belgie.Ja,dan was ik gerust,tenminste in zoverre dat ik nu nog moet afwachten wat mij zal verzonden worden en hoe! Toch kreeg ik van die uitzonderlijk minzame telefoniste een" ' n avond " Ik heb daaruit begrepen dat zij mij een " goede avond" wilde wensen,en dat was toch al een héle voorwaartse stap, vond ik, en U? slot
Drie maal per week kreeg zij assistentie van het jongste dochtertje van de brouwer, zo voor haar huishouding als voor het café,en het vlotte. Echt gelukkig was Elsje nog niet,ook miste zij het vaderlijke gezag,dat eigenlijk onmisbaar is, zeker voor opgroeiende jongetjes. Hans scheen een eenzaat te zijn,hij kwam haast dagelijks twee pintjes drinken,las terwijl in een krant of weekblad en zei niet veel.Wél keek hij tamelijk vaak naar Elsje die steeds doende was.Het kwam er dan toch van dat hij haar aansprak en zo meer en vaker en langer.Elsje kwam dan aan zijn tafeltje zitten en zo vernam zij,dat hij van Duitse komaf was,mekanieker en een eigenwagen-garage bedrijfje uitbaatte niet zo ver uit de buurt.Hij had een héél deftig voorkomen en zijn redeneringen waren logisch en aangenaam.Kortom Elsje ging in op zijn voorstel elkaar beter te leren kennen.Hans was single,aan niets gebonden dus, en zijn eigen baas. De omgang met elkaar verliep uitmuntend en zij huwden.Voor Elsje de derde maal! Er kwamen nog twee zoontjes bij en zij bewoonden een behoorlijke woning met garage en eigen wagen. De oudste jongens studeerden en vlogen het nest uit.De jongste bleven natuurlijk nog thuis en Elsje had zeker niet te klagen. Maar Hans begon met zijn rug te sukkelen,hij lag,volgens de specialist,te veel op de blote grond onder de wagens om ze te herstellen,sommige moeilijkere problemen liet hij niet aan zijn hulp over.Zo kreeg hij de ziekte van Berchter,uiterst pijnlijk en waardoor hij zijn zaak moest opgeven.Deze kwaal strekte zich uit over de ganse ruggegraat tot in de nek.,die ook stijf werd.Er werd aan deze ziekte veel geld gespendeerd maar van genezen was geen sprake.Er gingen jaren overheen,zodat de jongste kinderen ook reeds het nest verlaten hadden. Inmiddels waren Hans en Elsje in een buiten wijk van Brugge een sociale woonst gaan betrekken.Het was een zeer stille buurt met slechts één winkeltje waar Elsje 'n klapke kwijt kon. Steeds op maandag reed Hans met de bus, die haar terminus haast voor hun deur had,naar zijn kaartersclub,die aan de kerk gelegen was.Hij groette zijn vrouwtje vanuit de autobus met beide armen alsof hij een wereldreis ging ondernemen!!Elsje die in de deuropening stond wuifde terug en..........zag Hans niet meer levend terug.Hij was vlug naar de bus gestapt op de terugweg,(stees om 18U kwam hij voor het gezamelijk avondeten terug)en had vergeten naar links en rechts te kijken omwille van zijn stijve nek. Zo liep hij recht onder een wagen die niet meer kon stoppen. Hij was volgens getuigen op slag dood.Elsje was ontroostbaar........... De kinderen en kleinkinderen waren te ver uitgevlogen om er haar voldoende aan op te trekken.Daarom ook zocht Elsje troost in drank en cigaretten .Zij overleed in de kliniek op 63Jarige leeftijd,drank en overdadig roken hadden haar neergeveld.
Hugo was een gemotiveerde studax.Hij wilde een puike informaticus worden,een specialist analyse -programmeur;waar toen nog heel veel vraag naar was.
Op 'n late namiddag mocht hij wat vroeger naar huis omdat een leraar ziek was.Tot zijn grote onsteltenis betrapte hij zijn Elsje op ontrouw.Hij was helemaal van de kaart,daar had hij zich nooit aan verwacht.En dan nog met zijn beste vriend!Elsje flapte er ineens al haar frustraties uit.Ze was dat eentonige leventje beu.Er werd veel over en weer gesproken en na enkele weken was het besloten ze zouden uit de echt scheiden en de kindjes zouden bij Elsje blijven.Zij had reeds een appartement in Knokke op het oog en ze zou gaan werken in een druk bezochte patisserie.De kindjes mochten ondertussen reeds naar de Kleuterschool Haar gehuwde vriend woonde ook in die stad en ze konden op die manier elkaar regelmatig ontmoeten.Stikum hoopte Elsje dat hij ook zou scheiden en dan kon ze voor de derde maal huwen! Ze moest héél hard werken in die banketzaak maar ze verdiende veel aan "drinkgeld"vooral omdat ze héél mooi en vriendelijk was! Hugo voleinde zijn studies en vond spoedig werk.Af en toe nam hij contact op met zijn kindjes maar ze waren nog zo klein wat moest hij er mee aan tenzij ze eens meenemen naar zijn ouders die heel die toestand erg betreurden. Leo,de gehuwde vriend, wilde graag sex met Elsje maar van zijn vrouw uit de echt scheiden was geen sprake.De plezierige relatie liep stilaan voor Elsje op een dood spoor.Een eeuwige minnares blijven zag zij niet zitten! Bovendien wilde zij een zelfstandige kostwinning en die vond zij door een gérance van een deftig café aan te nemen, haar bezorgd door een kennis-brouwer. Nu was zij cafémadame en de kindjes dicht bij haar, steeds onder haar hoede..............
Tot groot verdriet van de ouders van Hugo,die voor hun zoon iets héél anders hadden verwacht,eerstens zou hij voor ingenieur verder gaan studeren en tweedens was zijn keuze voor een oudere uit de echtgescheiden vrouw hun helemaal een raadsel.Bovendien ging hij ook nog vader worden op zo'n jonge leeftijd.Dus een kleinkind op komst,daarom lieten zij de dingen maar zoals ze zich aankondigden en er werd in alle eenvoud getrouwd.Er werd een zoontje geboren,dat goed en gezond was.Elsje was er héél blij mee.Inmiddels had Hugo zich ingeschreven bij het leger waar een gans nieuwe leerschool voor informaticus gestart was.Hij was gelukkig zeer verstandig en wist waar hij voorstond.Terzelfder tijd werd hij ook betaald.Na 13 maanden kwam er een tweede zoontje.Het appartementje dat zij aan de kust gehuurd hadden voldeed nog voor 4 personen en het leven ging verder. Maar Hugo moest zeer vroeg uit de veren en kwam' s avonds laat thuis want alledagen naar Brussel sporen vroeg tijd! Wanneer hij dan thuis arriveerden waren de kindjes reeds slapen en ook 'smorgens waren zij nog niet paraat.Natuurlijk was hij moe bij het thuis komen( Gelukkig at hij zijn middagmaal en avondboterhammen op zijn legerafdeling.) Hij ging geregeld op de canapé zitten met zijn arm rond Elsje en samen keken zij nog 'n beetje T.V. Elsje bleef in Hugo de jonge student zien,die zij" Zo" had leren kennen.Zij verlangde naar een échte man.Ook begonnen de ge¨erfde wispelturige genen van haar vader haar parten te spelen! Die échte man vond zij in de gehuwde vriend van Hugo,die kwam haar thuis al eens een bezoekje brengen en van 'een kwam 't ander.........
Zoals reeds eerder werd vermeld werd zij nu verkoopster bij 'n tante die ' fijn pralinen winkeltje uitbaatte met ook wijnen en likeuren en uitgezochte koffiesoorten.Zij deed dat graag en woonde in bij tante die niet lang geleden weduwe was geworden en daarom met dat winkeltje begonnen was. Elsje was een héél mooi meisje,levendig en steeds wel geluimd. Vrij regelmatig kwam al spoedig een jonge man,die op de duur zo dikwils opdaagde,dat hij met zijn aankopen 'n ganse familie kon bevoorraden! Elsje had het al begrepen,na enige tijd nodigde hij haar uit op een etentje en zo is de kennismaking aan het rollen gegaan.Na een klein jaartje is het huwelijk er op gevolgd.Elsje droomde van kindjes en 'n mooi gezinnetje. Bleek nu na vrij korte tijd,dat Sven een sexuele afwijking meedroeg waardoor kindjes niet konden verwekt worden.Daaruit volgde allerlei tribulaties en een echtscheiding kondigde zich aan,met wederzijdse toestemming. Evenals haar broer ging Elsje haar biologische moeder eens opzoeken,die een groot Horeca bedrijf leidde samen met een vriend.Zij mocht er helpen tegen kost en inwoon en 'n klein loontje,maar spoedig ondervond zij,dat ze uitgebuit werd en nam terug haar biezen.Van moederlijke liefde was geen sprake.Zij vluchtte naar de kust waar zij als monitrice 'n groep kindjes binst de dag moest verzorgen.Zij beschikte daar over 'n kamer en drie maaltijden samen met een wettelijk loon.'sAvonds was zij alleen en na wat exploreren vond zij niet ver uit de buurt de Hoeve waar jonge mensen kwamen dansen en plezier maken.Zo leerde Elsje Hugo kennen,hij was nog'n laatste jaars humaniorastudent en werd smoor verliefd op Elsje! Hij was minstens vijf jaar jonger dan zijn geliefde maar liet haar niet meer los.Elsje was niet meer alleen en werd ook verliefd.Hugo liet al zijn toekomstplannen varen want Elsje was spoedig in verwachting en ze gingen huwen................ Wordt vervolgd
Gelukkig had zij nog familie en vrienden waar zij haar leed kwijt kon.Zij was,moet het nog gezegd,een moedige en begrijpende vrouw. 'n Ruim jaar later vernam ze van de zoon,dat zijn vader gehuwd was met een rijk,jong,kordaat en aantrekkelijk vrouwtje die nu reeds in verwachting was.Er kwam inderdaad een half-broertje bij. Het doek was dus voor Mia gevallen. Toch bleef zij op de hoogte van het reilen en zeilen van haar mislukking.Zo vernam zij verder dat het jonge paar er als hobby tafelen in dure restaurants op na hield;oesters ,kreeft, kaviaar,champagne en oude wijnen zouden schering en inslag zijn.Ook luxe reizen kwamen aan de beurt. Mia erfde een niet al te grote woning van een oude tante waar zij haar intrek nam.Ze vond bovendien een werkje waardoor ze veel uithuizig moest zijn en zo leefde zij verder maar bleef in contact met ZIJN kinderen. Na drie jaar huwelijk werd Eric zwaar ziek,hij had nooit een sterke lever gehad maar nu had hij een levercirose,die hem in het ziekenhuis gekluisterd hield en hem op 49 jaar het leven kostte. Zijn jonge weduwe was blij met haar zoontje en niet zo heel lang nadien had zij een nieuwe vriend.Life must go on........... Mia is uiteindelijk naar een Home gegaan waar zij op 82j.overleed. Besluit:het privéleven van Eric geeft stof te over om er een boeiende roman van te maken,wat ik zeker niet ga doen!Ook de inzet van Mia is niet alledaags en was hier zeker het aanhalen waard.
En hij deed maar aan(en de boer hij boerde verder!)Toch wist hij ,dat hij verkeerd bezig was,dat hij op 'n verkeerd spoor zat.Diep in hem sluimerde een verlangen naar meer degelijkheid.Zijn omgang met Mia was verwaterd temeer dat zijn kinderen nu uitgevlogen waren(.Net, zoals hij, huwde z'n zoon op 19j,gelukkig met een deftig meisje en zijn huwelijk hield stand tot aan zijn te vroege dood.Zijn dochter werd verkoopster in de zaak van een tante,maar die krijgt een apart cursiefje!) Innerlijk was Eric op de sukkel,hij had zware en zwarte dagen . Na enige tijd liep hij plots in het centraal station bijna letterlijk,Mia op het lijf.Hij was zo blij haar terug te zien,hij zag recht in haar begrijpende ogen en volkomen impulsief vroeg hij haar om met hem te willen trouwen! Aanvankelijk stond Mia perplex natuurlijk wilde ze dat. Trouwen met Eric was haar enige wensdroom hij bleef haar grote enige liefde. Zij beslisten een appartement te huren in het centrum en Mia mocht voor alles zorgen wat ze ook met veel enthousiasme deed. Ondertussen bleef zij in het benedenhuis wonen waar ze ééns met" het viertal" zo gelukkig was geweest. Toen het appartement in het centrum helemaal klaar was kwam Eric eens kijken........hij keek en zag dat het goed was!Mia neuriede de ganse dagen! Tot zij tot de ontdekking kwam dat Eric niet meer over huwen sprak en dat hij weer nachten wegbleef. Hij besefte dat hij met zijn spontaan aanzoek er over was gegaan.Mia was en bleef voor hem 'n prachtige moederfiguur met 'n héél groot hart,maar beminnen ,echt beminnen deed hij haar niet .De moed om het haar te zeggen ontbrak hem .Uit spîjt en schaamte bleef hij dan maar liever weg........ Mia neuriede niet langer........
Acht jaar heeft dit gezinnetje stand gehouden,Mia was overgelukkig,steeds bezorgd, uiterst netjes en Eric bleek tevreden,zijn werk was voor hem zeer belangrijk en ook het gevoel van geborgenheid dat hij gemist had gaf hem rust.Met zijn kinderen ging het prima zij hadden de echte moederlijke zorgen nu. Toen liep het mis.Hij kwam in contact met een héél rijke chique dame die hem niet meer met rust liet en op een beeldig appartement woonde.Daar was hij steeds welkom.Hij begaf,kreeg passende maatpakken en zoveel luxe als hij zelf wilde.Het begon met 'n nachtje uit huis te blijven,er volgde nog nachtjes,Mia had het begrepen maar aan de gezinstoestand zou zij niets veranderen ZIJN kinderen gingen voor alles.Zij wist en zag ,dat Eric uitermate veel succes had met zijn uiterlijk voorkomen, vooral bij de vrouwen.Ze aanvaardde dat. Ze zou altijd van hem blijven houden,altijd. Eric ontmoette een danseres met een prachtig lichaam,ze was niet rijk maar het physische kon ze hem (graag!)aanbieden waar hij gretig op inging. Hij bezocht Mia en zijn kinderen vrij regelmatig,immers hij was gerust dat daar alles goed liep.Alleen zat Mia met een héél groot en diep verdriet. Met het danseresje heeft het niet zo lang geduurd,maar hij was nog steeds welkom bij de chique madame en maatpakken mocht hij nog altijd gaan kiezen!wat hij niet versmaadde!
Zijn uiterlijk,zijn sympathieke aantrekkingskracht kan het best vergeleken worden met die van de huidige Brat Pitt. Ik heb het hier over de zoon van goede kennissen.Hij was 19 jaar had zijn studies laten staan en was smoorverliefd op de dochter van de Brasserie waar hij dikwijls een pintje ging drinken.Hij wilde er absoluut mee trouwen en ging aan zijn ouders vertellen,dat hij Ilse zwanger had gemaakt en dat hij dus niet anders meer kon dan haar te huwen.Ilse zelf was 3 jaar ouder en vond Eric een danig knappe en sympathieke jongen.Kortom ze huwden. Van zwangerschap was geen sprake,immers het is niet omdat een vrouwtje 14 dagen over tijd is dat ze moeder gaat worden. Maar Eric had geen vast werk.Hij mocht ergens beginnen als ober en deed dat niet slecht maar echt zijn ding was het niet.Hij kon buitengewoon goed praten en zo geraakte hij als vertegenwoordiger in de filmwereld. Daardoor was hij héél veel uithuizig,en er was reeds een zoontje geboren na enkele jaren en nadien nog een zusje.Ilse zat constant alleen thuis met de kindjes.Zij die in de Brasserie steeds omringd geweest was door veel vrolijke jonge mensen, kennissen en vrienden. Zij begon te treuren en na te denken over die vele uithuizigheid.......over zijn sympathiek uiterlijk,zijn welbespraakheid en kreeg argwaan. Hij was gepromoveerd tot vertegenwoordiger ,van deze zeer bekende filmmaatschappij, als commercieel afgevaardigde voor het buitenland.Nu zat het spel helemaal op de wagen.Voortdurend met het vliegtuig naar Italie,Frankrijk ,Spanje. Ze praatte met hem over haar eenzaamheid,maar daar kon hij niets aan verhelpen aangezien hij moest werken, zei hij.Ze waren totaal uit elkaar gegroeid en dus volgde er een scheiding.Heel merkwaardig had zij het liefst dat de kinderen aan hem werden toevertrouwd.Hij hield heel veel van zijn nakomelingen daarom besteedde hij zijn zoon(7j.)aan zijn moeder en het dochtertje (3j.)naar de kostschool waar ook een tante nonneke was die alle moederlijke zorgen op zich nam. Eric was innerlijk op de dool toen hij een ernstige ongehuwde dame ontmoette en met haar een relatie begon.Die dame werd in de kortste tijd ook stapel verliefd en zij huurden een deftig benedenhuis en namen de kinderen bijzich.Mia was een prima huisvrouw op alle terreinen,maar ze was geen type om mee uit te pakken.........
Stotteren deed ik nu percies wel niet,want naar men zegt ben ik nogal goed ter tale!Maar ik begon mij tegenover die opgetutte winkeljuffers toch een beetje ongemakkelijk te voelen temeer dat ik niet wist waarmee te beginnen en er wachtenden na mij kwamen!Dus keek ik rond en zag mooi ingepakte servetjes liggen op 'n klein tafeltje die ging ik alvast meenemen!!Bleken dit geen servetjes te zijn maar feestkaarten!!Daarvan bezit ik er pakken,dus .....weer rondkijken.Toen kwam de oudste met een nieuwigheidje voor de pinnen;een allogeenboekleeslampje,héél mooi qua design en dus dat "nam" ik met nog de bijhorende batterijtjes.Maar mijn geld was nog niet opgekocht.Neem nog maar eens een kartabel zei mijn zoon, ja dat deed ik ,maar nog had ik overschot!!De dame achter mij begon zo onbarmhartig te zuchten dat ik .........'n paar pakken lange omslagen vroeg en de rest van de centjes liet stikken. Nu werd ditalles in feestverpakking ingebundeld, dat ging zéér traag mede omdat die verkoopsters veel te lange nagels hebben die het ficelleren héél erg bemoeilijken!!!Hemel,dacht ik, geef mij maar groene weiden met koetjes en schaapjes en paarden erin.Zie ,zo'n sfeer bedoel ik nu, die geeft mij op de stadszenuwen, die ik vermoedelijk toch heb! Immers ,ik zei het reeds, ik ben een Antwerpse van een aparte soort! Blijkbaar zitten mijn voorouders er zeker voor een deel tussen. Langs vaderskant, vroeger, nog vroeger Hollandse boeren en langs moederskant Spaanse adel die van blauw bloed op gewoon bloed is overgeschakeld door huwelijkstoestanden. 't Deed mij deugd u dit even te kunnen vertellen en bedankt omdat u het gelezen hebt.Van de weeromstuit zijn wij daar in de buurt iets lekkers gaan smullen, dat hadden wij écht wel verdiend! Of niet?
