Stotteren deed ik nu percies wel niet,want naar men zegt ben ik nogal goed ter tale!Maar ik begon mij tegenover die opgetutte winkeljuffers toch een beetje ongemakkelijk te voelen temeer dat ik niet wist waarmee te beginnen en er wachtenden na mij kwamen!Dus keek ik rond en zag mooi ingepakte servetjes liggen op 'n klein tafeltje die ging ik alvast meenemen!!Bleken dit geen servetjes te zijn maar feestkaarten!!Daarvan bezit ik er pakken,dus .....weer rondkijken.Toen kwam de oudste met een nieuwigheidje voor de pinnen;een allogeenboekleeslampje,héél mooi qua design en dus dat "nam" ik met nog de bijhorende batterijtjes.Maar mijn geld was nog niet opgekocht.Neem nog maar eens een kartabel zei mijn zoon, ja dat deed ik ,maar nog had ik overschot!!De dame achter mij begon zo onbarmhartig te zuchten dat ik .........'n paar pakken lange omslagen vroeg en de rest van de centjes liet stikken. Nu werd ditalles in feestverpakking ingebundeld, dat ging zéér traag mede omdat die verkoopsters veel te lange nagels hebben die het ficelleren héél erg bemoeilijken!!!Hemel,dacht ik, geef mij maar groene weiden met koetjes en schaapjes en paarden erin.Zie ,zo'n sfeer bedoel ik nu, die geeft mij op de stadszenuwen, die ik vermoedelijk toch heb! Immers ,ik zei het reeds, ik ben een Antwerpse van een aparte soort! Blijkbaar zitten mijn voorouders er zeker voor een deel tussen. Langs vaderskant, vroeger, nog vroeger Hollandse boeren en langs moederskant Spaanse adel die van blauw bloed op gewoon bloed is overgeschakeld door huwelijkstoestanden. 't Deed mij deugd u dit even te kunnen vertellen en bedankt omdat u het gelezen hebt.Van de weeromstuit zijn wij daar in de buurt iets lekkers gaan smullen, dat hadden wij écht wel verdiend! Of niet?
Ja,ik ben een sinjoor(of sinjorina?)maar ik geloof van een heel aparte soort. Laat mij a.u.b.niet alle dagen naar 't stad gaan want daar zou ik knetter gek van worden.Mijn vriendin is zo iemand en die wordt dat hoegernaamd niet beu.Zij kent alle retaurantjes en patisserietjes en natuurlijk ook de vele winkels.Enfin,voor mij niet gelaten,ze kan er maar gelukkig mee zijn. Natuurlijk houd ik ook van mijn stad met haar rijkdom en haar bezienswaardigheden maar daarom moet ik dat niet iedere dag gaan vaststellen! Naar men zegt is de Antwerpernaar een joviale mens en heeft hij 'n dikke nek.Als men dat heeft ondervonden zal dat wel waar zijn en dat neem ik daar dan maar bij,die nek zal nog een restant zijn van de periode dat Antwerpen een zeer welvarende stad was(zie geschiedenis!) In elk geval,mij niet om de haverklap gezien in 't stad. Maar zeer onlangs had ik het aan mijn been!!Ik kreeg een waardebon van 1OO die moest opgekocht worden in een héél chique zaak in het centrum! Tot 11u.'s morgens mocht men in die straat parkeren/Dus ik reed er met mijn zoon naartoe en inderdaad wij hadden maar binnen te stappen. Er stond geen kat bij wijze van spreken maar toen ik mijn mond open deed en mijn bon voor de dag haalde kwamen er reeds vier achter mij staan. Ik herhaal,het was,als u 't mij vraagt,een chique zaak van papeterie en kleine lederwaren maar ik had werkelijk niets nodig?Begin dan maar te stotteren tegen die twee opgedirkte winkelpoppen........ Wordt vervolgd
Tijdens de middagpauze werd er uitvoerig en blufferig getaterd over hun lieven en dat zij alle drie een i.Pod hadden en een i.Tune en een LCD T.V.!! Het liefst kweekten zij over hun Jacuzzi,dat was toch zo prettig.Zij vermoedden zeer sterk,dat Jw.Trezebees daar geen fluit van begreep n och kende en dat zij daarom in haar eentje zat te lezen. Maar.......Irma werd ziek wellicht door opgelegde zelfbeheersing en verdraagzaamheid.De dokter schreef haar een rustverlof van 14 dagen voor,wat zij dankbaar aanvaardde en uitvoerde. Toen zij nadien terug in haar bureelzetel zat en met zichtbare onverschilligheid verwelkomd werd verlangde zij voor het eerst in haar beroepsleven naar haar pensioen.Wat was zij hier vroeger toch gelukkig geweest ,alleen, ongestoord en vol arbeidsvreugde! Die jonge mensen hadden er geen benul van wat zij haar aandeden,en ze hadden toch zoveel zgz zelfzekerheid en praat!! Irma is met vervroegd pensioen gegaan,zij kreeg van de directie een spikpsplinter nieuwe T.V.als afscheidsgeschenk en wéér veel bloemen,en bedankingstoespraken. Nu kon zij eindelijk verder rustig leven zonder pesterijen, door mensen die zoveel (ten opzichte van haar) achter stonden qua ontwikkeling en vorming. Jammer die huidige toestanden van generatieverschil.Vroeger bestond dat ook,maar in veel mindere maten.Wellicht is de modetrend en de consumptiedrang daar mede oorzaak van?Wat denkt U?
Irma was daar natuurlijk niet gelukkig mee,zij voelde de geest van de nieuwe generatie op haar afkomen.Zij was veel te zachtaardig om daar krachtdadig tegen in te gaan.Wél liet zij haar afkeuring voorzichtig blijken. Moest zij méér haar op haar tanden gehad hebben ze zou hen gemakkelijk een poepje hebben kunnen laten ruiken,maar ze zocht soelaas in haar noeste werkstijl. De kleine clan kreeg dus de bovenhand;er kwam een radiootje,niet te luid(dat moest er nog aan makeren)maar toch flink storend voor iemand die reeds 25 jaar gewoon was in stilte geconsentreerd te werken.Er werd gerookt ,stikum om te beginnen daarna flagranter.Met zachte stem vroeg Irma ditalles te willen modereren,wat niet aansloeg.Ze wilde er de directie niet,of nog niet bij betrekken,wellicht zou dit de sfeer achteraf nog meer verpesten. Toen volgden de plagerijen;één van hen verborg de handtas van Irma,zodat zoeken veel tijd en spanning meebracht!Of men verborghaar schrijfgrief,zodat ze niet onmiddellijk aan haar werk kon beginnen.Allemaal zogezegd kleine plagerijtjes die heel zenuwslopend overkwamen en stresserend werkte. Persoonlijk ontmoete ik Irma soms op dezelfde autobus en dan vertelde ze mij wat op haar hart lag en dat haar arbeidsvreugde helemaal verdwenen was. Ook met haar oudmodische kleding werd stikum de draak gestoken.Zij droeg inderdaad platte stapschoenen,een ietwat antiek hoedje en haar jas was op een maat die altijd kon gedragen worden.Ditalles uiterst netjes verzorgd en afgeborsteld. Van de koffie madame vernam ze dat ze haar juffrouw trezebees noemde.
Uiterlijk zag ze er inderdaad een trezebees van een zeker kaliber uit.Maar ze was zeer verstandig en toegewijd en vooral uiterst betrouwbaar Van opleidig was zij directie secretaresse ,viertalig en organiseren was één van haar talenten.Dat wisten haar bazen ook,daarom genoot zij alle vertrouwen. Op veertjes liep zij ' s morgens naar haar werk,ze deed het zo graag en wist dat men zeer tevreden over haar was.Nogmaals organisatorisch was zij een krak. Dat hield zij zo 25 jaar vol en werd dan grandioos gevierd met veel wijn- en likeurflessen en bloemen.Mede door haar had de zaak van wijnen en likeuren uitbreiding genomen(in-en uitvoer met bekende naam) En daarom ging zij een hulpje bijkrijgen! Dat hulpje werd zorgvuldig uitgetest en kreeg een plaatsje in het persoonlijk bureel van Irma,onze secretaresse in kwestie. Aanvankelijk was het kind zeer onderdanig en lief en betrekkelijk bekwaam.Natuurlijk werd zij ingewijd en opgeleid door Irma. Zij deed al wat haar voorgedaan en gevraagd werd,was zorgzaam en stipt op tijd .Ook haar vestimentair voorkomen was prima. Toen kwam er nog een hulpje bij,zo eentje om de gewone telefoontjes op te nemen,die bleek al wat astranter......... De poetsvrouw werd gepromoveerd tot " koffiemadame"(en poetsen moest ze ook nog blijven doen zodat ze overal haar neus kon insteken) En zo stilaan werd er een kleine "clan" gevormd ..............
met gierende banden vlamde hij van Rillaar richting Scherpenheuvel hij negeerde alle mogelijke obstakels en verkeerslichten snorde altijd maar rechtdoor.Hoe hij er fysich uitzag weet geen mens,ook niet wat er van binnen bij hem omging,wél wat er gebeurde toen hij Scherpenheuvel aandeed.Hij nam niet de rechter baan naar Diest maar reed stormerderwijze door de dubbel poort van de Basiliek reed er los door tot aan de Communiebank,kwam daar tot stilstand,.......... en was op slag morsdood. Natuurlijk had de plaatselijke bevolking dergelijke stunt nog nooit meegemaakt.Het altaar was waardig op zijn plaats gebleven zoook het vermaarde Lieve Vrouwe beeldje.De Communiebank was de redder geweest en naar ik meen lichtelijk gehavend,ook de bidbanken van de wederzijdse beuken.Goddank zaten er op dit hachelijke moment weinig bedevaarders in de kerk en dus geen lichamelijke gekwetsten maar de ontzetting door de klap en het totale onverwachte gebeurde was enorm. Dat er dadelijk opschudding was en 'n toeloop van nieuwsgierigen was vanzelfsprekend.De politie en het parket,de burgemeester en de pastoor allen waren zij van de hand Gods geslagen.Wie doet nu zoiets?En waarom? Tot hier dit waar gebeurde verslag. Wellicht zijn er onder de lezers die zich deze gebeurtenis nog herinneren? Bij dergelijke evenementen kan men niet anders dan nadenken en concluderen. Zelfbeheersing en zelfcontrole kan men,volgens psychologen,aanleren en doorgeven. slot
Hun relatie liep al zo lang mank.Ze paste écht niet bij elkaar.Zij was heel zachtaardig en droomde van een evenwichtig normaal gezinnetje.Hij was héél opvliegend en negatief ingesteld en kinderen interesseerde hem niet echt.Daarom had zij eindelijk haar vast besluit genomen.Ze maakte het uit,in hun stamcafé met toevallige getuigen. Het is gedaan tussen ons,zei ze en daar kom ik niet meer op terug.Ge moet mij nu gerust laten. Hij werd woedend en begon te roepen"als ge dat meent maak ik mij vandaag nog van kant."Ik meen het,wedervoer ze,trouwens ge weet dat ik een andere keuze heb gemaakt. Daar werd hij nog woester van en dreigde nogmaals met zelfmoord. De aanwezigen waren ervan overtuigd dat het grootspraak was,want dat lag in zijn aard. Hij wachtte nog even met de deurkruk in zijn rechter hand en dacht nog dat ze zou zeggen dat ze het ,nog één keer wilde beproeven maar ze keerde zich van hem af en zweeg. De weinige omstaanders in de herberg wilden zich niet mengen en hielden zich dus afzijdig Zij hadden reeds meermaals deze onenigheden en brutaliteiten van de man in kwestie meegemaakt.In hun hart konden zij de jonge vrouw geen ongelijk geven ,wel het tegendeel. Opeens liep hij naar buiten,sprong in zijn wagen en reed weg met gierende banden................
Volledigheidshalve moet ik u er nog bijvertellen,dat Tim,toen hij Mies leerde kennen een Haerly Davidson bereed.Dat was een geschenk van een oom die er bang op was!Die kocht zich een wagen want op 4 wielen voelde hij zich veel veiliger.Aanvankelijk durfde Tim met dat groot gevaarte niet voor de dag komen,hij vreesde,dat Mies er ook vrees voor had en hij zou ze niet willen mishagen! Maar na enkele maanden stond hij er haar mee op te wachten en Mies was stom verbaasd maar ook wild enthousiast.Ze ging onmiddellijk akkoord om voortaan ritjes te maken liefst zo ver mogelijk en zijn snelheid mocht hij zelf kiezen.Het eerlijke gebrom van dergelijk tuig was zalig om te aanhoren.Dus iedere zondag, en ze namen er ook de zaterdagnamiddag bij ,werd er stevig gebromd.Aangezien zij aan de heikant woonde kroste zij los door het mulle zand en riepen elkaar toe want gewoon spreken ging niet meer.Er waren ook zoveel "ulten en bulten"!! Op zekere moment kreeg Tim geen antwoord meer ,hij dacht dat Mies'stem wat wilde rusten.Maar dat rusten duurde toch wat te lang,vond hij,daarom keek hij om en wat zag hij ..............Mies was verdwenen!!! Tim schrok zich te pletter en keek naar de verte,waarempel daar lag zijn Mies te spartelen in het witte heidezand!!Ze had geroepen,zei ze,maar door het geronk had Tim haar niet gehoord en was natuurlijk doorgereden. Gelukkig geen kilometers ver,daar had de gestoorde dialoog wel voor gezorgd. Gelukkig had Mies zich niet erg bezeerd het vele zand had haar zachtjes opgevangen tot grote opluchting van haar geliefde Tim. Daar zijn ze er toch ene gaan opdrinken in de eerste gelegenheid die op hun weg lag. En ze waren het eens, zoals steeds"eind goed alles goed".
Zij gingen dus ook een frisse neus halen,zoals dat heet,en wandelden keurig in de dreef.Daar vertelde Tim dat hij voor huisarts studeerde en nog twee jaar te doen had.Hij woonde in een van de naburige dorpen.Mies vertelde ook wat over haar doen en laten en ze spraken af voor de volgende zondag aan de ingang van het parkske. Mies keerde blij gezind met haar vriendinnen weer naar huis maar ze zweeg over haar afspraak. Zij zagen inderdaad elkaar weer ,ook de volgende zondagen en ze voelden dat ze het best,opperbest met elkaar konden vinden. Zo goed zelfs dat ze op een donkere avond achter een hooimijt in de appel beten.De verkering ging dus serieus verder! Na twee maanden vermoedde Mies dat ze het zeel aan had.Een toekomstige dokter had beter moeten weten maar het vlees was zo zwak geweest en had hen overvallen....... Ze wachtte nog een maandeke en toen vertelde ze hem blij,dat ze moeder ging worden en hij vader!!Maar..........dat viel in slechte aarde.Daar had hij helemaal niet op gerekend ,daar was hij absoluut niet klaar voor.Bovendien moest hij nog ongeveer 2 jaren studeren.Mies schrok zich te pletter want zij was haar huwelijksdatum al aan't overwegen en in haar gedachten schikte zij hun huis al en de kinderkamer. Kortom ze besloten dat Mies ongehuwd zou bevallen(wat in die tijd iets heel ongewoon was en niet eervol voor haar familie)dat ze vrienden zouden blijven en lieten de poort voor een later mogelijk huwelijk openstaan. En zo is het gebeurd,de families werden inmiddels op de hoogte gebracht,het zoontje is op nieuwjaarsdag geboren en twee jaar later heeft het huwelijk pianissimo plaats gehad. Een jaar later is er nog een zusje bijgekomen en nog een broertje zodat het een benijdenswaardig gezinnetje geworden is,eentje van Mijnheer doktoor van het dorp die heel veel te doen had en graag gezien werd. Mies heeft haar die kermis nooit beklaagd en ook niet het geduld dat ze die twee jaar als alleenstaande moeder heeft moeten opbrengen.Want Tim had haar niet in de steek gelaten. Met verstandig wikken en wegen kan er immers veel opgelost worden.
Mies was een héél mooi meisje,misschien wel de mooiste van haar dorp.Ze was een dochter van 'n bekende landbouwer,die ook nog 8 andere kinderen en 'n vlijtige echtgenote had.Enkele kinderen hielpen in de grote boerderij en de anderen hadden voor verder studeren gekozen.Mies had de landbouwschool gevolgd met als specialiteit de groetenteelt.Ze deed dat werk graag het gaf haar voldoening zo alles te zien groeien en bloeien maar ze nam te weinig ontspanning.Lezen deed ze in haar vrije tijd en ook mooie handwerkjes maken,maar uitgaan liet ze steeds aan zich voorbij gaan. Nu ging ze déze kermis, die uitgebreid in haar dorp gevierd werd ,eens per jaar, ditmaal eens 'n kijkje nemen met enkele vriendinnen. Er werd daar overvloedig gegeten en gedronken en ook gedanst dat het een lieve lust was. De meisjes waren vooral gekomen om te genieten op de dansvloer. Mies had zich laten overhalen want al bij al zat ze evengraag thuis ze was was wat men noemt een échte huisduif tot spijt van haar lieve moeder. Plots stond daar voor haar een jonge man.Hij had iets " grafelijks" over zich en nodigde haar uit ten dans.Hij danste en leidde uitstekend Mies had maar te volgen.Veel werd er niet gesproken. Bijna de ganse avond kwam hij haar steeds halen en zij vormde werkelijk een schoon koppel. Het was daarbinnen in de danstent onvoorstelbaar warm en velen gingen naar buiten om af en toe 'n luchte te scheppen zoook Mies en haar partner. Wordt vervolgd
Mijn grootvader was 16j.toen zijn moeder stierf.Hij verbleef toen in het college intern terwijl hij Grieks-Latijns studeerde. Toen hij deze studies achter de kiezen had ging hij verder naar de Hogere Handelsschool St.Ignatius en werkte die jaren ook af.Dan kwam hij in de Verzekeringswereld terecht en vermoedelijk, omwille van zijn gedane studies en zijn voorkomen, moest hij iedere bestuursafdeling doorlopen om ook dat onder de knie te krijgen.Hij begreep waar zij met hem naar toe wilde en begon diep na te denken.Hij bewoonde in de stad een gezellig appartementje.Het ouderlijk huis lag tegen het Mechelse waar hij ieder weekeinde naartoe trok.En op 'n zondagnamiddag zei hij tegen zijn vader,dat hij dit soort werk niet graag deed,dat de verzekeringswereld niets voor hem was,dat hij zich daar niet thuis voelde en zich daarin niet kon uitleven. En vader vroeg heel rustig wat hij dan voorop stelde.Ik wil regent- Germaanse talen halen zoals mijn vriend gedaan heeft en naar het Onderwijs trekken,was het duidelijk antwoord.Dan moet gij dat doen, zei de begrijpende vader en het gesprek liep over een andere boeg. Aangezien het proefcontract toeliet vlug een einde te stellen aan de vezekeringswerkzaamheden!verliet mijn grootvader deze wereld zonder enig spijt. Hij besprak zijn voornemen met zijn vriend, die hem wegwijs maakte;ik geef je de stof van het eerste jaar, zei hij, blok dat in en ga dan naar de Middenjury en spaar daarmee een jaar uit, gezien je voorbije studies is dat geoorloofd. Mijn grootvader heeft zich gedurende drie maanden van de wereld afgezonderd!! en heeft die weg met veel succes gevolgd. Toen hij voor een weekje in de Ardennen aan het bekomen was, zei iemand ;ga vlug naar gemeente X daar gaat men een Hogere Handelsschool beginnen. De valies van mijn grootvader was vlug gemaakt en zo heeft hij mee aan de wieg gestaan van bewuste school waar hij tot zijn 7O ste jaar is mogen blijven les geven in de hogere cyclus. (nu mag dat sinds geruime tijd niet meer) Zo ziet men dat " waar een wil is, ook een weg is "
Ik weet niet of dit nieuws heet van de naald zal zijn,ik durf het betwijfelen,maar ik ga het toch verder vertellen:gisteren kreeg ik bezoek van iemand die men bij de erudieten zou mogen klasseren en die vertelde mij iets om toch over na te denken en zelfs te filosoferen.Persoonlijk heb ik er 'n poosje van wakker gelegen.Moet u horen;de wetenschappers zijn een middel aan't uitdokteren om 'n soort medicijnen in het leven te roepen zodat de mens in afzienbare tijd het ouder worden zou kunnen voor zich uitschuiven.Hij zou dan beetje bij beetje geraken tot 120 à 150 jaren. We weten allemaal,dat wetenschappers het niet zo gauw opgeven,en dus voort gaan met experimenteren het is tenslotte hun vak en zelfs hun broodwinning.! Maar kunt u zich nu voorstellen wat dat zou teweeg brengen? Hoe graag we nu ook leven(of niet?) Hoeveel generaties achterkleinkinderen zouden er dan te voorschijn komen?Bewoning?gezondheidszorg?,voedselvoorziening?,verdiensten? Werkgelegenheid,en tot hoelang blijven werken?want op 65j.zal men dan nog héél jong zijn. Ik geef u ditalles graag ter overweging het is een gratis tijdverdrijf!! En wat ons zéker kan gerust stellen is dat wij daar niet meer zullen bij zijn. Denken we nu maar éérst aan de Kerstboom en de vele pakjes die er wellicht onder liggen,zij het dan wat minder luxueus dan voorbije jaar!! Maar toch!! Aan U ,beste lezer,mijn beste wensen voor een zalige Kerst en een héél goed en gezond 2009.
Wij noemen haar steeds "tantje" zonder meer en dat heeft zij het liefst. Zoals reeds eerder op deze blog werd beschreven beleefde zij een uniek verjaardagsfeest,uniek aan vriendschap en waarderingNu is er reeds een maand overheen en alles is terug in zijn oude plooi gevallen. Iedereen is terug aan zijn gewone doening en tantje moet zich terug bezig houden met haar noodgedwonge bezigheden.'s Morgens haar potje koken nadat zij de slaapkamer weer netjes in orde bracht en het vester opende! Haar Teddyke(hondje) eten geven en zelf ook wat naar binnen spelen en naar de berichten luisteren.Dan de briefwisseling openen en rangschikken en lezen,ja vooral eerst lezen!!Soms zijn er leuke brieven bij,maar de bedelbrieven spannen de kroon en natuurlijk de vele reklamen. Dan ........leest tantje de krant op de P.C.of haar weekblad Tertio(moeilijke artikels soms!)Dat is pas met pensioen zijn! Lang mag dat echter niet duren want Teddy eist regelmatig haar aandacht op!Hij moet in de tuin want er zit een duif op het gazon of hij moet voor de zoveelste keer zijn pootje gaan opheffen..... Na het middagmaal vangen zij samen een uitje,dan is alles stil en rustig. Teddy weet,dat hij braaf moet zijn want tante slaapt,maar als zij na 'n half uurtje één beweging maakt springt hij op haar schoot en likt aan haar rechter oor! Dan begint tantje aan haar hobby's.Ze heeft er vijf: duits- Assimil voor het gesprek met de poetsvrouw!) Italiaans, uit pure interesse, piano(van sinds ze vijf jaar was) tekenen en schilderen !!(ook vankindsbeen af!)en...........de Laptop:ze moet oppassen want daaraan zou ze kunnen verslaafd geraken! Maar toch,ja toch kan de eenzaamheid haar soms parten spelen.Een mens is niet geschapen om alleen te zijn en haar man is helaas reeds 10 jaar naar de eeuwigheid.Ze mist hem nog ieder dag hij was toch zo innig goed en begrijpend en lief voor haar. Jonge mensen hebben het vaak moeilijk om te begrijpen dat ouderen dezelfde mensen zijn als zij zelf, alleen dragen zij geen minnirokjes meer en is voor hen vriendschap het allervoornaamste geworden. slot
Wij begrepen deze tolerantie niet zo best maar bevroedden dat er 'n motivatie achter zat! Het studieleven ging zijn gewone gang; proffessoren kwamen en gingen en in 'n apart gezellige kamer dronken zij koffie en aten koekjes om te bekomen van de inspanning! en het vele palaberen! De huisbewaarders bewoonden de hoogste verdieping(3de) de man was politieagent,zijn vrouw de feitelijke bewaarster.Dit gaf ons een zeker gevoel van geborgenheid. Af en toe gaf de kleedkamer, ingevolge verstrooidheid,nog problemen wat steeds zéér onaangenaam was. Toen kreeg de oudste monitrice het er fameus van op haar heupen.Ze had er diep over nagedacht en ze deed ,in haar eentje, het volgende;aangezien haar persoonlijk bureeltje op de 2de verdieping gelegen was stak zij 50in haar geldbeugel en liet deze zgz.bij vergetelheid op het kleine tafeltje liggen. Ze ging naar beneden alwaar ALLE leerlingen voor een spreekbeurt verenigd waren in het daartoe bestemde zaaltje. Na ruim 'n uurtje trok zij weer naar boven (de spreekbeurt was nog niet beeindigd) en keek in haar geldbeugel.....de 50 waren verdwenen! Met de toelating van de directrice heeft zij onmiddellijk de politie opgebeld die vrij vlug gekomen is en de zaak nauwkeurig onderzocht heeft. Het vermoeden kwam concreet voor de pinnen!Onze huisbewaarster was nu eindelijk tegen de lamp gevlogen;ze kon er niet onderuit en bekende alles. Ze zou mogelijk kleptomaan geweest zijn, ze opende haar speciale kast en daar lag al wat zij opgeborgen had en zelf niet kon gebruiken!! Haar echtgenoot zou daarvan niet op de hoogte geweest zijn. Zij werden verzocht zo gauw mogelijk te verhuizen want hun betrekkening van huisbewaarders konden zij nu wel vergeten.Ze zijn zeer vlug vertrokken en er heerste eindelijk rust in de kleedkamer.......tot eenieders grote voldoening.De gestolen goederen werden aan de eigenaressen weer bezorgd! In ons wereldje is alles mogelijk!
Toen wij ons lieten inschrijven in de Sociale School voor Vrouwen (nu Hoger Instituut voor Maatschappelijk Welzijn genaamd)zei men ons , toen we amper binnen waren,dat we in de kleedkamer goed moesten oppassen voor " gauwdieven".We moesten onze mantelzakken eerst grondig ledigen alvorens naar een cursus te gaan.Daar stonden wij serieus van te kijken.Naar men ons bovendien meedeelden was,dat de dader niet kon gevonden worden!!Hoezeer men ook reeds gespeurd had. Wij lieten daarom onze grote ijver en moed niet zakken ledigden onze jassen en deden onze best om daar steeds aan te denken.In het begin was dat zeker wennen temeer dat een les verlaten om een vergetelheid niet aanvaard werd. Op'n keertje liet ik mijn fiets in de inkomhal staan omdat ik even iets van boven moest halen en mijn tas met regenjasje bleef op het bagagerek achter liggen. Ja,u raadt het al toen ik nog geen tien minuten later beneden kwam.....stond mijn fiets er nog maar het bagagerek was ledig!.Hoe kon dat nu? Ik teende naar de directie die mij vriendelijk op onvoorzichtigheid attendeerde en mij voor het overige 'n beetje in de kou liet staan!Maar het is zo ik had het zelf gezocht.Het stond dus onherroepelijk vast,dat ik mijn gerief kwijt was en daar kon ik niet mee lachen.
Hooguit 'nklein jaartje was zij jonge weduwe, haar goede man verongelukte door een autoongeval.Haar enig kind studeerde voor advokaat en deed dit zeer flink.Hij was héél lief en behulpzaam voor zijn moeder en had helemaal het karakter van zijn zopas overleden vader.Hij was in Leuven op kot en kwam regelmatig op vrijdagavond naar huis. Aan hem,Guy, kon de jonge weduwe zich nog optrekken voor hem had het zorgen en leven nog zin.Veel familie had zij niet, haar ouders woonden in Italie. Karel was vertegenwoordiger van een welbekende firma en ganse dagen op de baan.Hij was een " snelduivel"op de snelwegen,dat was sterker dan hemzelf, zei hij.Eigenlijk deed hij zijn werk niet graag,maar hij verdiende goed.Als compensatie zocht hij veel te veel het bier op,en reed daardoor zeer vaak onder invloed.Ook hij stond bekend voor een hulpvaardig en sociaal man,daardoor kwam het ook dat hij dikwijls jonge lifters meenam/ Hij zelf was ook gehuwd en had twee pubers(jongens)en 'n zorgzame vrouw. OP 'n vrijdag in de late namiddag liet hij,aan een oprit,Guy instappen zeer zeker vertelde de student onder de weg,dat hij nog niet zolang zijn vader had verloren door een wagenongeluk en dat hij nu nog alleen was met zijn moeder die zoveel verdriet had,net als hijzelf,want hij kon er moeilijk over zwijgen. Karel had weer te veel op, reed , zoals steeds, te snel maar luisterde aandachtig. Plots....... een hevige knal,een klapband was oorzaak waardoor de auto tegen een betonnen verlichtingspaal terecht kwam en de twee inzittenden doodde. Men mag wel zeggen dat zij op slag dood waren,volgens de politie. Bijna dagelijks leest men zulke voorvallen in de krant,maar als men de slachtoffers van nabij kent komt het nog veel intenser aan. Mannen die gedronken hebben en toch achter het stuur "kruipen"en het pedaal veel te diep indrukken....... Het verdriet van de naastbestaanden was enorm .De moeder van Guy was ontroostbaar. Hoe komt het toch,dat (vooral)mannen zo weinig (of geen?)verantwoordelijksgevoel hebben wanneer zij , onder invloed zijnde ,toch willen rijden? Hoe komt het dat mannen drinken wanneer zij weten wat zware gevolgen dit gedrag kan teweeg brengen? Ik zal het NOOIT begrijpen. slot
Dat klapke(babbeltje)groeide uit tot een echte Antwerpse babbel waarbij zij allen samen op 'n terras gingen zitten voor nog meer nadere kennismaking.Het kwam zover dat ze afspraken voor volgende week,zelfde dag(zondag)zelfde plaats om 15u. En waarempel zij waren er allen,ook de kinderen samen 7,uit de ene familie drie en de andere dus vier.Ook zij konden het best met elkaar vinden. Toevallig gingen de jongens naar hetzelfde college,dat maakte het gezellig praten nog makkelijker. De volwassenen moesten niet zoeken naar gespreksonderwerpen! De traditionele wafels werden niet vergeten en natuurlijk hoorde daar ook koffie bij die zo heerlijk ,samen met de wafels,roken en geurden. Zo ging het leven verder,zijn gewone gang van werken en studeren en af en toe bij elkaar thuis komen voor een droogje en 'n natje. De jaren vorderden zoals voor iedereen. Mijn zusje(Mimi)vond van de drie jongens Marc de leukste en de meest verstandige.Zij waren beiden zeer kunstminnend en studeerden in die richting. En zo kwam het dat zij beiden samen al eens een stapje in de wereld zetten,om te beginen zeker naar bekende tentoonstellingen;het Rubenshuis en Plantijn Moretus kwamen zeker ook aan de beurt,aan tentoonstellingen geen nood noch tekort. Zij waren sterk gemotiveerd!! Wij zagen het allemaal aankomen, toen de tijd er rijpvoor was,dat er 'n verloving ging volgen.We hadden ons niet vergist! Een jaartje later,toen ze beiden hun diploma behaald hadden en een betrekking gevonden,die vooral voor Marc best meeviel,begonnen zij over 'n huwelijk te mijmeren............. Dat is een aandoenlijk en liefdevol huwelijksfeest geworden waarop velen aanwezig waren die blij waren met deze stap. Drie kindjes zijn er uit voortgekomen,die nu zelf al volwassen zijn en kindjes hebben! Ja,ZO is het gegaan. Zich toevallig en onschuldig aan een verkeerde arm vasthaken kan héél aangename gevolgen hebben,dat heeft de ervaring ons nu bewezen!!! slot
Toen wij nog klein waren gingen wij vaak in familiegroep met de Flandria- boot naar St.Anneke.Daar wandelden wij op de dijk en vooral in het zand.Het was er héél mooi en rustig en regelmatig kwamen grote boten en schepen langs gevaren.Men rook er het zoute Scheldewater maar ook de uitzonderlijk lekkere wafelbakgeur.Zo zonder wafel konden wij,de kinderen(en ook de grote mensen!) niet terug naar huis.Dat zou incompleet geweest zijn,zelfs 'n beetje ongewoon. Mijn zusje liep heel vaak aan de arm van onze papa,die kon zo smakelijk over de Schelde en zijn groot belang vertellen en hij deed dat in heel simpele bewoordingen. Maar ze liep niet altijd aan zijn arm!Ze liep al eens alleen,ze moet zo n' 9 jaar oud geweest zijn,geloof ik.Ze bleef dan staan kijken en treuzelen en zo gebeurde het,dat ze zonder opkijken aan de arm van een verkeerde mijnheer ging hangen.Ze was zich van geen kwaad bewust en ze liepen zwijgend gearmd naast mekaar.De vreemde mijnheer in kwestie was ook met zijn gezin op wandel en had onmiddellijk de vergissing begrepen!. Opeens vroeg mijn zusje weer uitleg over de omgeving van een schuimend schip en keek daarbij omhoog!Hemel lief is ze dan geschrokken!!ZE bleef pal staan en keek naar achter,wat had ze nu toch gedaan?? De mijnheer in kwestie moest er écht om lachen want hij zag de échte papa reeds komen aangestapt. De twee families zijn naar elkaar toegestapt en een "klapke" begonnen. Wordt vervolgd
Onze illustere Vlaamse schrijvers van toen...........
Héél recent hoorde ik in een vlaamse kwis een jong element antwoorden,dat Stijn Streuvels de maker (schrijver) was van " De Witte"!! Dan hebben,mijn man en ik ons de vraag gesteld hoe dat toch komt,dat onze illustere Vlaamse schrijvers zo vlug in de vergeethoek zijn geduwd. Onze jonge mensen kennen zelfs hun namen,laat staan hun werken niet meer. Dat Felix Timmermans Palieter schiep en Ernest Claes De Witte en 'n rasverteller was.Dat Willem Elsschot o.m.Kaas en Het been schreef,dat Gerard Walschap, ",'nMens van Goeden wil schiep.Dan waren daar nog de onvergetelijke werken van André De Mets en Maria Rosseels enz.enz. We laten best de vraag in het midden,we willen niemand voor het hoofd stoten,maar niettemin blijft het een waardevolle vraag. Vanzelfsprekend zijn er jonge schrijvers komen opdagen die ook verdienstelijk zijn,zij het voor sommigen op een ander niveau maar kan dat het doodzwijgen van onze destijds zoveel gelezen en geprezen grote Vlaamse schrijvers rechtvaardigen? Wij denken van niet en raden aan deze werken nog eens ter hand te nemen. Las u reeds " de zeer schone uren van Juffrouw Symphorosa Van Felix Timmermans?Of "het kleine meisje en ik" van Gérard Walschap?Of " Floere het Flewijn van Ern.Claes? We zouden zeggen DOEN!!.
Wat nu volgt is zeker niet wereldschokkend maar toch vind ik het,het vertellen waard! Aangezien ik 'n oud-leerlinge van mijn man ben stond ik helemaal buiten de kwestie die hij mij veel later eens heeft aangehaald. Hij,(later dus mijn man)was niet alleen leraar maar ook titularis- bibliothecaris en lid van de Hoge Raad van Openbare Bibliotheken.In die functie had hij 'n spreekbeurt aanvaard te houden in de Elisabethzaal naast de Zoo.Aanwezigen waren ;de gouverneur,de burgemeester en schepenen en gemeenteraadsleden. 'n Half uur voor dat deze" redevoering"moest plaats grijpen kwam mijn leraar(toen nog)tot het besef dat hij deze aangenomen opdracht TOTAAL vergeten was.!! Wat heeft hij dan gedaan?......... Zéér vlug zich omgekleed,taxi opgebeld,in die wagen zijn pikfijne schoenen aangedaan en nestels vastgebonden,zijn manchetten dicht geknepen,zijn das in de juiste plooi geschikt en aan de tekst gedacht die hij ging voorbrengen. Bij aankomst was de zaal juist goed gevuld(met ook uitgenodigden en geinteresserden) en is hij dus niet te laat gekomen .! Niemand heeft kunnen merken wat avontuurtje daaraan is voorafgegaan.! In alle rust en kalmte heeft hij hen toegesproken over " De rol en het doel van de Openbare Bibliotheken en de weg er naartoe vooral voor de Jeugd". Moest dit avontuurtje mij overkomen zijn .......ik zou het nooit gehaald hebben met al de gevolgen van dien.......!!
