Wij noemen haar steeds "tantje" zonder meer en dat heeft zij het liefst. Zoals reeds eerder op deze blog werd beschreven beleefde zij een uniek verjaardagsfeest,uniek aan vriendschap en waarderingNu is er reeds een maand overheen en alles is terug in zijn oude plooi gevallen. Iedereen is terug aan zijn gewone doening en tantje moet zich terug bezig houden met haar noodgedwonge bezigheden.'s Morgens haar potje koken nadat zij de slaapkamer weer netjes in orde bracht en het vester opende! Haar Teddyke(hondje) eten geven en zelf ook wat naar binnen spelen en naar de berichten luisteren.Dan de briefwisseling openen en rangschikken en lezen,ja vooral eerst lezen!!Soms zijn er leuke brieven bij,maar de bedelbrieven spannen de kroon en natuurlijk de vele reklamen. Dan ........leest tantje de krant op de P.C.of haar weekblad Tertio(moeilijke artikels soms!)Dat is pas met pensioen zijn! Lang mag dat echter niet duren want Teddy eist regelmatig haar aandacht op!Hij moet in de tuin want er zit een duif op het gazon of hij moet voor de zoveelste keer zijn pootje gaan opheffen..... Na het middagmaal vangen zij samen een uitje,dan is alles stil en rustig. Teddy weet,dat hij braaf moet zijn want tante slaapt,maar als zij na 'n half uurtje één beweging maakt springt hij op haar schoot en likt aan haar rechter oor! Dan begint tantje aan haar hobby's.Ze heeft er vijf: duits- Assimil voor het gesprek met de poetsvrouw!) Italiaans, uit pure interesse, piano(van sinds ze vijf jaar was) tekenen en schilderen !!(ook vankindsbeen af!)en...........de Laptop:ze moet oppassen want daaraan zou ze kunnen verslaafd geraken! Maar toch,ja toch kan de eenzaamheid haar soms parten spelen.Een mens is niet geschapen om alleen te zijn en haar man is helaas reeds 10 jaar naar de eeuwigheid.Ze mist hem nog ieder dag hij was toch zo innig goed en begrijpend en lief voor haar. Jonge mensen hebben het vaak moeilijk om te begrijpen dat ouderen dezelfde mensen zijn als zij zelf, alleen dragen zij geen minnirokjes meer en is voor hen vriendschap het allervoornaamste geworden. slot
Wij begrepen deze tolerantie niet zo best maar bevroedden dat er 'n motivatie achter zat! Het studieleven ging zijn gewone gang; proffessoren kwamen en gingen en in 'n apart gezellige kamer dronken zij koffie en aten koekjes om te bekomen van de inspanning! en het vele palaberen! De huisbewaarders bewoonden de hoogste verdieping(3de) de man was politieagent,zijn vrouw de feitelijke bewaarster.Dit gaf ons een zeker gevoel van geborgenheid. Af en toe gaf de kleedkamer, ingevolge verstrooidheid,nog problemen wat steeds zéér onaangenaam was. Toen kreeg de oudste monitrice het er fameus van op haar heupen.Ze had er diep over nagedacht en ze deed ,in haar eentje, het volgende;aangezien haar persoonlijk bureeltje op de 2de verdieping gelegen was stak zij 50in haar geldbeugel en liet deze zgz.bij vergetelheid op het kleine tafeltje liggen. Ze ging naar beneden alwaar ALLE leerlingen voor een spreekbeurt verenigd waren in het daartoe bestemde zaaltje. Na ruim 'n uurtje trok zij weer naar boven (de spreekbeurt was nog niet beeindigd) en keek in haar geldbeugel.....de 50 waren verdwenen! Met de toelating van de directrice heeft zij onmiddellijk de politie opgebeld die vrij vlug gekomen is en de zaak nauwkeurig onderzocht heeft. Het vermoeden kwam concreet voor de pinnen!Onze huisbewaarster was nu eindelijk tegen de lamp gevlogen;ze kon er niet onderuit en bekende alles. Ze zou mogelijk kleptomaan geweest zijn, ze opende haar speciale kast en daar lag al wat zij opgeborgen had en zelf niet kon gebruiken!! Haar echtgenoot zou daarvan niet op de hoogte geweest zijn. Zij werden verzocht zo gauw mogelijk te verhuizen want hun betrekkening van huisbewaarders konden zij nu wel vergeten.Ze zijn zeer vlug vertrokken en er heerste eindelijk rust in de kleedkamer.......tot eenieders grote voldoening.De gestolen goederen werden aan de eigenaressen weer bezorgd! In ons wereldje is alles mogelijk!
Toen wij ons lieten inschrijven in de Sociale School voor Vrouwen (nu Hoger Instituut voor Maatschappelijk Welzijn genaamd)zei men ons , toen we amper binnen waren,dat we in de kleedkamer goed moesten oppassen voor " gauwdieven".We moesten onze mantelzakken eerst grondig ledigen alvorens naar een cursus te gaan.Daar stonden wij serieus van te kijken.Naar men ons bovendien meedeelden was,dat de dader niet kon gevonden worden!!Hoezeer men ook reeds gespeurd had. Wij lieten daarom onze grote ijver en moed niet zakken ledigden onze jassen en deden onze best om daar steeds aan te denken.In het begin was dat zeker wennen temeer dat een les verlaten om een vergetelheid niet aanvaard werd. Op'n keertje liet ik mijn fiets in de inkomhal staan omdat ik even iets van boven moest halen en mijn tas met regenjasje bleef op het bagagerek achter liggen. Ja,u raadt het al toen ik nog geen tien minuten later beneden kwam.....stond mijn fiets er nog maar het bagagerek was ledig!.Hoe kon dat nu? Ik teende naar de directie die mij vriendelijk op onvoorzichtigheid attendeerde en mij voor het overige 'n beetje in de kou liet staan!Maar het is zo ik had het zelf gezocht.Het stond dus onherroepelijk vast,dat ik mijn gerief kwijt was en daar kon ik niet mee lachen.
Hooguit 'nklein jaartje was zij jonge weduwe, haar goede man verongelukte door een autoongeval.Haar enig kind studeerde voor advokaat en deed dit zeer flink.Hij was héél lief en behulpzaam voor zijn moeder en had helemaal het karakter van zijn zopas overleden vader.Hij was in Leuven op kot en kwam regelmatig op vrijdagavond naar huis. Aan hem,Guy, kon de jonge weduwe zich nog optrekken voor hem had het zorgen en leven nog zin.Veel familie had zij niet, haar ouders woonden in Italie. Karel was vertegenwoordiger van een welbekende firma en ganse dagen op de baan.Hij was een " snelduivel"op de snelwegen,dat was sterker dan hemzelf, zei hij.Eigenlijk deed hij zijn werk niet graag,maar hij verdiende goed.Als compensatie zocht hij veel te veel het bier op,en reed daardoor zeer vaak onder invloed.Ook hij stond bekend voor een hulpvaardig en sociaal man,daardoor kwam het ook dat hij dikwijls jonge lifters meenam/ Hij zelf was ook gehuwd en had twee pubers(jongens)en 'n zorgzame vrouw. OP 'n vrijdag in de late namiddag liet hij,aan een oprit,Guy instappen zeer zeker vertelde de student onder de weg,dat hij nog niet zolang zijn vader had verloren door een wagenongeluk en dat hij nu nog alleen was met zijn moeder die zoveel verdriet had,net als hijzelf,want hij kon er moeilijk over zwijgen. Karel had weer te veel op, reed , zoals steeds, te snel maar luisterde aandachtig. Plots....... een hevige knal,een klapband was oorzaak waardoor de auto tegen een betonnen verlichtingspaal terecht kwam en de twee inzittenden doodde. Men mag wel zeggen dat zij op slag dood waren,volgens de politie. Bijna dagelijks leest men zulke voorvallen in de krant,maar als men de slachtoffers van nabij kent komt het nog veel intenser aan. Mannen die gedronken hebben en toch achter het stuur "kruipen"en het pedaal veel te diep indrukken....... Het verdriet van de naastbestaanden was enorm .De moeder van Guy was ontroostbaar. Hoe komt het toch,dat (vooral)mannen zo weinig (of geen?)verantwoordelijksgevoel hebben wanneer zij , onder invloed zijnde ,toch willen rijden? Hoe komt het dat mannen drinken wanneer zij weten wat zware gevolgen dit gedrag kan teweeg brengen? Ik zal het NOOIT begrijpen. slot
Dat klapke(babbeltje)groeide uit tot een echte Antwerpse babbel waarbij zij allen samen op 'n terras gingen zitten voor nog meer nadere kennismaking.Het kwam zover dat ze afspraken voor volgende week,zelfde dag(zondag)zelfde plaats om 15u. En waarempel zij waren er allen,ook de kinderen samen 7,uit de ene familie drie en de andere dus vier.Ook zij konden het best met elkaar vinden. Toevallig gingen de jongens naar hetzelfde college,dat maakte het gezellig praten nog makkelijker. De volwassenen moesten niet zoeken naar gespreksonderwerpen! De traditionele wafels werden niet vergeten en natuurlijk hoorde daar ook koffie bij die zo heerlijk ,samen met de wafels,roken en geurden. Zo ging het leven verder,zijn gewone gang van werken en studeren en af en toe bij elkaar thuis komen voor een droogje en 'n natje. De jaren vorderden zoals voor iedereen. Mijn zusje(Mimi)vond van de drie jongens Marc de leukste en de meest verstandige.Zij waren beiden zeer kunstminnend en studeerden in die richting. En zo kwam het dat zij beiden samen al eens een stapje in de wereld zetten,om te beginen zeker naar bekende tentoonstellingen;het Rubenshuis en Plantijn Moretus kwamen zeker ook aan de beurt,aan tentoonstellingen geen nood noch tekort. Zij waren sterk gemotiveerd!! Wij zagen het allemaal aankomen, toen de tijd er rijpvoor was,dat er 'n verloving ging volgen.We hadden ons niet vergist! Een jaartje later,toen ze beiden hun diploma behaald hadden en een betrekking gevonden,die vooral voor Marc best meeviel,begonnen zij over 'n huwelijk te mijmeren............. Dat is een aandoenlijk en liefdevol huwelijksfeest geworden waarop velen aanwezig waren die blij waren met deze stap. Drie kindjes zijn er uit voortgekomen,die nu zelf al volwassen zijn en kindjes hebben! Ja,ZO is het gegaan. Zich toevallig en onschuldig aan een verkeerde arm vasthaken kan héél aangename gevolgen hebben,dat heeft de ervaring ons nu bewezen!!! slot
Toen wij nog klein waren gingen wij vaak in familiegroep met de Flandria- boot naar St.Anneke.Daar wandelden wij op de dijk en vooral in het zand.Het was er héél mooi en rustig en regelmatig kwamen grote boten en schepen langs gevaren.Men rook er het zoute Scheldewater maar ook de uitzonderlijk lekkere wafelbakgeur.Zo zonder wafel konden wij,de kinderen(en ook de grote mensen!) niet terug naar huis.Dat zou incompleet geweest zijn,zelfs 'n beetje ongewoon. Mijn zusje liep heel vaak aan de arm van onze papa,die kon zo smakelijk over de Schelde en zijn groot belang vertellen en hij deed dat in heel simpele bewoordingen. Maar ze liep niet altijd aan zijn arm!Ze liep al eens alleen,ze moet zo n' 9 jaar oud geweest zijn,geloof ik.Ze bleef dan staan kijken en treuzelen en zo gebeurde het,dat ze zonder opkijken aan de arm van een verkeerde mijnheer ging hangen.Ze was zich van geen kwaad bewust en ze liepen zwijgend gearmd naast mekaar.De vreemde mijnheer in kwestie was ook met zijn gezin op wandel en had onmiddellijk de vergissing begrepen!. Opeens vroeg mijn zusje weer uitleg over de omgeving van een schuimend schip en keek daarbij omhoog!Hemel lief is ze dan geschrokken!!ZE bleef pal staan en keek naar achter,wat had ze nu toch gedaan?? De mijnheer in kwestie moest er écht om lachen want hij zag de échte papa reeds komen aangestapt. De twee families zijn naar elkaar toegestapt en een "klapke" begonnen. Wordt vervolgd
Onze illustere Vlaamse schrijvers van toen...........
Héél recent hoorde ik in een vlaamse kwis een jong element antwoorden,dat Stijn Streuvels de maker (schrijver) was van " De Witte"!! Dan hebben,mijn man en ik ons de vraag gesteld hoe dat toch komt,dat onze illustere Vlaamse schrijvers zo vlug in de vergeethoek zijn geduwd. Onze jonge mensen kennen zelfs hun namen,laat staan hun werken niet meer. Dat Felix Timmermans Palieter schiep en Ernest Claes De Witte en 'n rasverteller was.Dat Willem Elsschot o.m.Kaas en Het been schreef,dat Gerard Walschap, ",'nMens van Goeden wil schiep.Dan waren daar nog de onvergetelijke werken van André De Mets en Maria Rosseels enz.enz. We laten best de vraag in het midden,we willen niemand voor het hoofd stoten,maar niettemin blijft het een waardevolle vraag. Vanzelfsprekend zijn er jonge schrijvers komen opdagen die ook verdienstelijk zijn,zij het voor sommigen op een ander niveau maar kan dat het doodzwijgen van onze destijds zoveel gelezen en geprezen grote Vlaamse schrijvers rechtvaardigen? Wij denken van niet en raden aan deze werken nog eens ter hand te nemen. Las u reeds " de zeer schone uren van Juffrouw Symphorosa Van Felix Timmermans?Of "het kleine meisje en ik" van Gérard Walschap?Of " Floere het Flewijn van Ern.Claes? We zouden zeggen DOEN!!.
Wat nu volgt is zeker niet wereldschokkend maar toch vind ik het,het vertellen waard! Aangezien ik 'n oud-leerlinge van mijn man ben stond ik helemaal buiten de kwestie die hij mij veel later eens heeft aangehaald. Hij,(later dus mijn man)was niet alleen leraar maar ook titularis- bibliothecaris en lid van de Hoge Raad van Openbare Bibliotheken.In die functie had hij 'n spreekbeurt aanvaard te houden in de Elisabethzaal naast de Zoo.Aanwezigen waren ;de gouverneur,de burgemeester en schepenen en gemeenteraadsleden. 'n Half uur voor dat deze" redevoering"moest plaats grijpen kwam mijn leraar(toen nog)tot het besef dat hij deze aangenomen opdracht TOTAAL vergeten was.!! Wat heeft hij dan gedaan?......... Zéér vlug zich omgekleed,taxi opgebeld,in die wagen zijn pikfijne schoenen aangedaan en nestels vastgebonden,zijn manchetten dicht geknepen,zijn das in de juiste plooi geschikt en aan de tekst gedacht die hij ging voorbrengen. Bij aankomst was de zaal juist goed gevuld(met ook uitgenodigden en geinteresserden) en is hij dus niet te laat gekomen .! Niemand heeft kunnen merken wat avontuurtje daaraan is voorafgegaan.! In alle rust en kalmte heeft hij hen toegesproken over " De rol en het doel van de Openbare Bibliotheken en de weg er naartoe vooral voor de Jeugd". Moest dit avontuurtje mij overkomen zijn .......ik zou het nooit gehaald hebben met al de gevolgen van dien.......!!
Gerard Walschap was niet alleen een zeer groot alom bekend schrijver,hij was ook inspecteur van Openbare Bibliotheken.Zodoende kwam hij vrij regelmatig "mijn" bib.bezoeken.Bovendien woonde hij privé met zijn familie om de hoek van de bib.Dat was mooi meegenomen en zeer practisch voor het afwikkelen van sommige dingen i.v.b.met de administratie. Hij was 'n eerlijk en heerlijk man in de omgang, steeds vriendelijk en zo eenvoudig.Natuurlijk keek hij de nodige officiele papieren grondig na alvorens hij ze aftekende en mee naar het Ministerie nam.Maar daarna hielden wij 'n gemoedelijk babbeltje.Dat kon over allerlei gaan,doch meestal over de vochtige muren die achter de vele boeken stonden en waaraan niets gedaan werd.De toenmalige pastoor trok er zich niet te veel van aan en het kerkfabriek evenmin want zulke werkjes waren hun zorg.Wij konden dan eens goed op hun kap zitten,het luchtte 'nbeetje op maar helpen deed het naturlijk niet! Wanneer ik door de straat fietste terwijl hij juist kwam langs gereden toeterde hij vrolijk en zwaaide ten groet.Natuurlijk zwaaide ik terug alsof het de gewonste zaak van de wereld was.Nochtans Gerard Walschap was in de litéraire wereld toen een grote Mijnheer. NU denk ik,wat was dat toch een schone tijd! Neen,herinneringen kan men ons niet afnemen,daar kunnen de toestand van obligaties en aandelen nu eens niets aan wijzigen! De hemel zij daarvoor geprezen. slot
Zonder bluffen mag ik wel zeggen,dat ik ook 'n diploma heb van bibiliothecaris en dat dit mij toeliet een voordrachtavond in te richten.Ik koos Ernest Claes als spreker en schreef hem een verzoekbriefje.Dat viel wat tegen want hij antwoordde dat hij met voordrachten gestopt was(7Oj.) en dat hij dus niet kwam.Ik schreef terug en hij antwoordde ,ce que femme veut Dieu le veut en hij kwam!Ik ging hem aan het Centraal station afhalen en we gingen eerst samen een etentje doen in de Commerce(héél fijn en duur!)Terwijl wij daar zo gezellig zaten te eten,kwam een bloemenvrouw langs onze tafel en bood takjes meiklokjes aan voor( toen!) 125fr.het stuk!! Onze beroemde schrijver bood mij er eentje aan ,dat ik dadelijk opstak en terwijl keek hij verontwaardigd de vrouw aan en vroeg haar(ze sprak frans)"Madame n' avez vous pas honte?"ze lachte verlegen stak de centjes op zak en ging verder met aanbieden en bedriegen! Na onze onvergetelijke " tete à tete" reden wij naar de nokvole zaal en luisterden naar zijn enig boeiend verteltalent. Toen het afgelopen was hadden de helpers van de bib.in een plaatsje daarnaast een receptie klaar gemaakt héél fijn,en vol verwachting.Helaas,onze meester zei",dank u ik ga dadelijk terug naar huis.De ontgoocheling was groot voor de voorbereiders!"Wij wilden hem nog naar Brussel terug brengen maar dat vond hij écht niet nodig hij dankte ons van harte en vertrok per spoor en ik..........vergat hem zijn honorarium (, of hoe moet men dat noemen) te overhandigen van pure overweldiging!! Wat een mens toch allemaal kan meemaken!Natuurlijk is die vergetelheid wel in orde gekomen en die avond blijft een zéér moei herinnering.
werd haar dadelijk een lekker aperitiefje met de nodige versnaperingen aangeboden terwijl de aanwezigen zongen"happy birhday to you"!De piano stond open en klaar met het welbekende liedje " Only love"en tante liet zich niet smeken want het klavier is één van haar beste vrienden.! Er volgden nog kleine smakelijke hapjes en na nog wat babbelen werd er langzaam naar het familiefeestzaaltje gewandeld .De feesttafel was prachtig,fijn,en discreet versierd en al wat opgediend werd was even lekker.Ook de wijnen waren van eerste kwaliteit. Zoals gebruikelijk volgden dan aan het d essert de feesttoespraken,die tante helemaal niet verwacht had!! Mooi,zéér mooi was dat en heel hartverwarmend.Tante wist niet dat zij zoveel herinneringen had nagelaten en dat haar impact zo groot was geweest.Tranen zijn er niet gevloeid daarvoor was écht geen tijd ,zo druk was het om alles terug naar boven te halen en vooral......te herbeleven! Ook de ludieke toneelspelen die tante samen met haar zus opgevoerd hadden werden demonstratief terug in de verf gezet, tot ieders jolijt!! Het zou dit cursiefje te ver voeren om in détails te treden bovendien kunnen woorden toch niet weergeven wat deze sfeer teweeg bracht. Wél 'n greepje uit de bedankingen(in E.mails's anderdaags) zijn wellicht niet misplaatst? "Dank,véél dank het was een uitzonderlijke sfeer........of nog " het is onvergetelijk,staat voor altijd in mijn geheugen gegriefd U bent een tante uit de miljarden!! of nog " hartelijk dank voor het prachtige pianospel,de onderhoudende en boeiende gesprekken........... Niet te verwonderen,dat tante ditalles emotioneel nog steeds aan het verwerken is ofschoon het vandaag juist een week reeds........ voorbij is. Stil voor zich zelf heeft zij gezegd:Deo gratias. slot
Onze enige tante is 85 jaar oud mogen worden!Ze heeft dat gevierd in het mooie restaurant van haar petekind en nodigde hiertoe uit haar zus en schoonbroer met hun vier zonen en hun vrouwtjes. Het is 'n enig,warm,hartelijk,oergezellig familiefeestje geworden,dat zeggen zij(de neven)hen nog lang zal geheugen.Emotioneel heeft tante het nog niet helemaal verwerkt want vier verschillende toespraken van de neven hebben haar héél erg verrast en aangegrepen. 'tIs waar dat zij TOEN nog ongehuwd,véél met hen is opgetrokken in hun jeugdige jeugd.Tante bezat een wagentje met open dak;autoritjes naar bos en duin,naar de zee met al de avontuurtjes daaraan verbonden en die niet altijd van de poes waren, kwamen nu in hun guitige toespraken naar boven.Het schiep een héél aparte warme sfeer. Toen tante in het restaurant binnen kwam..............
Op 'n keer was iets niet duidelijk,de majoor had slechts een dun dossiertje in de hand en vroeg mij het originele te gaan ophalen,wat ik deed.Toen ik terug kwam zag ik,dat de majoor'n veel lijviger dossier in de handen hield en raadpleegde ter hoogte van zijn lage lenden,verwonderd riep ik uit:oh,majoor u hebt nu zo ineens zo'n dikke.......dossier wilde ik aanvullen ,maar ik zag,dat de man plots opmerkelijk grote gezichtsspieroefeningen uitvoerde! De majoor heeft,correct als hij was,het onmogelijke gedaan om zijn lippen op elkaar te houden.Ik daarentegen had in de grond willen kruipen ofschoon ik geen spier vertrok. Ik was de schaamte voorbij(!!),hoe kon ik zulke idiote impulsiviteit laten doorgang vinden?! Maar we zijn voornaam gebleven en hebben na een poosje het originele dossier bekeken en behandeld.Mijn onschuld was té ontegensprekelijk en overduidelijk. Hoe dit naive incident nu in DEZE tijd zou verlopen zijn weet ik niet maar, zoals u ziet, was dicipline aan de orde in mijn studietijd.Nooit werd er met één woord ,ook later niet ,nog over gealludeerd. Waarvoor,nu nog, mijn oprechte dank.
Ooit is mij eens iets overkomen waarvoor ik mij, nu bij nader nadenken,nog schaam! Impulsief en naif zou ik het nu noemen,denk ik,en héél onschuldig. Toen ik het later aan mijn man vertelde heeft die zich een breuk gelachen en mijn moeder ook.Ik heb toen hoegenaamd niet gelachen zelfs geen krimp gegeven toen het gebeurde. In mijn opleiding zaten o.m.3 maanden stage in of bij het leger.Zelf konden we die stages niet kiezen,dat werd ons opgelegd.Naar ik vernam kregen wij daar(tijdelijk natuurlijk)de graad van,ik geloof,luitenant.De soldaten wisten dat en moesten dus voor ons aanslaan!!. In het begin schaamde ik mij dood,ik wist me geen houding te geven,maar stilaan wende dat zoals dat met de meeste zaken gaat.Wij groetten dus terug met de militaire groet.(vier vingers aan de slaap!) Wij brachten huisbezoeken met een chauffeur in een betere jeap en bezochten de families van zieke of moeilijke miliciens of beroepssoldaten en moesten daarvan verslag maken en bespreken met de Majoor die verbonden was aan onze sociale dienst. Die majoor was een zéér correcte man,ook vriendelijk van op afstand. Om de week;werden de gevallen besproken aan de hand van de dossiers in kwestie Wordt vervolgd
'tZal maar een kort woordje zijn over" knuffelen "maar het heeft mij heel diep doen nadenken....... Af en toe ontvang ik bezoek van collega's,die meestal apart eens afkomen.Ze hebben alledrie een groot gezin dat goed en gelukkig leeft.Zopas kwam de jongste (65j.)eens wat bijbabbelen en zo terloops kwam het gesprek op knuffelen Zij zegt mij heel openhartig en gewoon,dat zij hoegenaamd geen knuffelaar is en haar man evenmin.Wanneer ze een oudere dame in een home bezoekt heeft zij daar moeite mee.Anderen slaan hun arm eens rond de oudere haar schouder enz.maar zij kan dat niet. Zij zelf heeft zeven kinderen gebaard,zie en hier blijf ik steken. Ik moet mij niet de vraag stellen of dat kan,de bewijzen zijn er;maar ........hoe is dat mogelijk?? Dus het kan,dat kindjes maken een louter biologische technische aangelegenheid is.Zelfs zeven maal? Naar ik dan van mededeelster verder vernam was dat geen van haar zeven kinderen evenmin knuffelaars zijn en die hebben ook een mooi gezin.'tZal hem dus in de genen zitten? Dat kan ik dan weer beter begrijpen. Toch zou ik het waarderen moest één van mijn lezers mij hierover willen "terwille" zijn met 'n kleine toelichting. slot
Met lichte tred stapten wij, na een week, de garagevlakte binnen!Bijgezind en niets vermoedend! Ons autootje stond ons reeds op te wachten met zijn snoet naar ons gekeerd en blinkend in de zon! De jonge uitbater kwam wat stroefjes uit zijn werkplaats en snoot zijn neus.Terwijl deden wij de ronde van ons wagentje en wat zagen wij?!!In koor riepen wij " ha,neen dat kan niet!" De jonge "baas"deed ietwat verwonderd"wat,hoe" zei hij gemaakt. Onze zgz.spierwitte deur zag kanariegeel!!Echt waar! Die gepensioneerde spuiter moet héél erg verstrooid zijn geweest of was er met zijn kleurenpsychologie iets niet meer in orde? "Dat nemen wij niet,"zei mijn man vast besloten,"dat moet herdaan worden." De jonge garagist wist zich geen houding te geven"rijd er een maandeke mee rond"meesmuilde hij" en kom er dan mee terug". Wat was dat nu voor zeverpraat? Mijn man herhaalde dat dit onmiddellijk moest herspoten worden zoals overeengekomen en opgedragen. Resultaat:de zaakvoerder zou hem terug rijden en laten herspuiten. Na 'n week stonden wij er terug!Het werk werd behoorlijk uitgevoerd. Toen kwam de kat op de koord!Mijn echtgenoot betaalde de overeengekomen prijs en de jonge "baas" vroeg 2.000fr.méér na al deze tribulaties die hij zelf veroorzaakt had. Mijn man,die de eerlijkheid zelf is,wilde daar niet op ingaan. "Goed"zei de jonge "knaap"dan EIS ik,dat gij hier nooit meer binnen komt. Dat hebben wij NATUURLIJK ook nooit meer gedaan.!! Achteraf hebben wij ondervonden,wanneer wij naar een andere behoorlijke garage trokken, hoeveel wij steeds te veel hadden betaald aan die jonge uitbater(onopgeleid en ongeschoold)die zo vlug mogelijk rijk wilde worden. Het is niet te verwonderen dat er zoveel jong opgestarte zaken failliet gaan.Niet alleen een degelijke technische opleiding maar ook een psychologische handelsopleiding is noodzakelijkOm maar te zwijgen over de boekhoudkundigheid. Dit is onze bescheide persoonlijke mening!
We wilden nu ook eens een spierwitte wagen,we zagen het allebei graag en we waren toch aan 'n nieuwe toe dus......hij kwam er en we waren er zo blij mee als twee kleine kinderen! Mijn man heeft een hekel aan rijden en ik doe het dolgraag dus de vraag stelt zich niet wie er steeds achter het stuur zat. In ons buurt waren jonge mensen een krantenzaak begonnen en ik vond dat we gerust een straatje om konden rijden voor een tijdschriftje om het die jonge mensen te gunnen/! Het is een héél duur tijdschrift geworden en die jonge mensen hebben dat nooit geweten!.Zij zaten er voor niets tussen. De school was juist uit,de lessen beeindigd en vele moeders gingen hun kinderen afhalen.Maar.......de hoek van die straat was heel moeilijk te berijden;op de vier hoeken veel te weinig plaats because geparkeerde(strafbare )wagens.Ik wil sociaal zijn(beroepsmisvorming geef ik toe)en schuif maar steeds op naar rechts......totdat ik, ja u begrijp het al, tegen een te dichte wagen rijd.Onze achterdeur natuurlijk ingedeukt. "Dat is voor onze Kerstmis pake"zei ik luchtig!!maar in mijn binnenste dacht ik"verdorie,kijk in 'vervolg meer naar je eigen bezit". We rijden naar onze garagist,ook nog een jonge kerel waarin we veel te veel vertrouwen hadden(zo bleek achteraf)en geven hem onze deur in reparatie.Hij kende 'n gepensioneerde spuiter,zei hij,en dat ging allemaal dik in orde komen!
En hiermede bedoel ik de slavinnen van de modewereld........... Nu ga ik mijn woorden moeten wikken en wegen!.Alhoewel? Ann heeft héél dikke dijen,maar die enkele mannen die boven aan de directie van de modetrend staan hebben besloten,dat de minirok gaat " in" zijn.Dus Ann draagt minirokken,dikke billen of niet ,wat zouden de mensen anders denken van haar modeachterstand ? Ilse heeft zeven(7)hamertenen,maar die zelfde modemannen hebben beslist,dat de zeer puntige schoenen met hoge hakken"zullen" gedragen worden.Ilse wringt haar zeven hamertenen in 'n paar nieuwe kostelijke schoenen.Ze mankt er geweldig mee,maar dat zal wel wennen.Want ze wil niet achter blijven.Nog liever koopt ze haar zoveelste paar schoenen menende dat die laatste aanwinst het zal doen. Haar man begrijpt er niets van. Thérèse had voor haar zelf,enkele jaren terug een donker brilmontuur gekozen,ze zag er uiterst streng en helemaal niet voordelig mee.Een vriendin maakt toevallig een digitale foto van haar die zij op de buffetkast zet.Haar kinderen(6)zeggen" maar moeder zie je dat nu zelf niet die bril staat veel te! streng"Thérèse koopt een licht montuurtje en toont er 10jaar jonger mee.Maar...........nu zijn juist de donkere monturen weer erg in de modetrend wat moet ze nu doen??? Ze vroeg het mij"kindje(7Oj.)heb ik gezegd "stop toch met die slavernij,wees toch jezelf en laat die modekoningen in hun vet stoven. Wie heeft er nu bepaald dat alle dames een diepe décolleté moeten dragen?Wie? Zelfs de verimpelden doen mee!!Zien zij dan zelf niet dat dat niet meer gaat? Gelukkig zijn er enkelen die zich zelf blijven en die respect afdwingen vooral omdat zij niet willen meedoen. Dames,laten we toch persoonlijk blijven en dragen waarin we ons goed voelen.Of mag deftig en voornaam niet meer? Wie zal dat bepalen a.u.b.? slot
.....en zei"ik geluuf dat hij de geest gegeven heeft,zet hem af en loop er nevens"Ik gehoorzaamde gewillig en samen liepen wij verder .De moedwillige brommer tussen ons in. Toen begon hij gesappig te vertellen,dat hij zopas te voet van Brussel kwam(op de klok was het nu ongeveer drie uur)en dat hij zijn moeder was gaan vinden,maar dat ze van hem niet wilde weten.Daarom was hij maar terug te voet naar Geel gekomen alwaar hij bij een boer op het veld werkte en daar graag was.Ik luisterde aandachtig,terwijl ik begon na te denken.Dat hij graag bij die boeren was luchtte mij op. "en zijt ge nu niet moe"vroeg ik"Hij schudde van neen,en we liepen nog een eindje verder.Natuurlijk keek ik voortdurend uit naar een helpende hand in een nabije garage. Plots zei hij",stap er nu maar terug op,hij zal nu wel afgekoeld zijn"ik gehoorzaamde weer om hem plezier te doen;en waarempel hij deed het!! .terwijl ik verder reed stak ik mijn hand en duim omhoog om hem te bedanken en hij zwaaide zichtbaar tevreden terug. Zonder onderbrekingen ben ik veilig te Westerlo aangekomen en zelfs terug thuis geraakt Deze ontmoeting zal mij altijd bijblijven. Tante Jetje heeft haar brommer na enkele jaren van de hand gedaan omdat haar vriendinnen steeds fietstochtjes maakten en zij steeds met een ingehouden tempo moest meerijden wat voor geen van beiden prettig was.Dus kocht zij een gloednieuwe fiets en was daar heel tevreden over en de vriendinnen ook!
Als verpleegster moest ik een gekwetst kindje gaan verzorgen.Ik plaatste mijn ijzeren paardje tegen het gaanpad dus aan de boord en liep naar boven.Toen ik mijn taak volbracht had hoorden wij beneden (de jonge moeder en ik)een zeer verdacht kletterend geluid."Oei,riep het mamaatje,dat is zeker uw brommertje!".Ik stoof van al de trappen en ja,daar stond de melkboer mij beteuterd op te wachten.Hij had zijn draai in de straat wat ruim genomen en zodoende....... Mijn tuigje lag op zijn zijde naast de goot en zijn achterspatbord was serieus gehavend. We hebben onze verzekeringspapieren boven gehaald en de zaak afgehandeld.Gelukkig was daar in diezelfde straat een fietsenzaak die binnen de week alles weer in orde bracht. Natuurlijk is het niet bij dat ene avontuurtje gebleven!! Tijdens een week -einde reed ik naar Westerlo om vrienden te bezoeken en in Geel hield mijn motoorke het voor bekeken! Of course stapte ik af vijsde de " bougie"(ontstekingskaars)los en begon er in te blazen want het kleinste stofje was voldoende om de boel stil te leggen. Plots stond er een voetganger naast mij,ik had dadelijk gezien;dat het een patient van het alom bekende Instituut van Geel was......hij zei..... wordt vervolgd.
