In het hoger Instituut was Yvette steeds de beste.Ze had bovendien 'n paardegeheugen.Normaal werd er voor één specialiteit gekozen,zij koos er twee en stond dan nog de eerste in de rij.Zo eindigde haar vorming en opleiding. Daarop bood zich een interessante betrekking aan die zij volbracht tot aan haar pensionering.Bijkomend deed zij nog aan verenigingswerk en hield dat ook, na de oprust zijnde periode, nog een tijd vol. Ze was een enig kind en haar ouders waren voor haar halfgoden.Ze zijn nu beiden overleden.De familieleden waren eerder schaars,'n verre kozijn en twee achternichten die slechts bij 'n begrafenis kwamen opduiken. Haar ganse leven was zij eigenlijk op zich zelf aangewezen en zij trok zich wonderwel uit de slag.Maar.......daar waren de studiecollega's die voor haar op de eerste rij stonden,zoals ze zelf zei.Er waren ook nog bekenden uit de vroegere vereningingsactiviteiten,maar die waren stilaan aan' afnemen wegens allerlei levensomstandiheden. De collega's hielden echter stand,zij het dan op gespreide afstanden.Verjaardagen werden gevierd met regelmaat. Toen kwam er verandering in de levenswijze van Yvette.Zij ging steeds minder met de autobus naar het centrum,haar zo geliefd centrum, en haar geheugen begon haar stilaan in de steek te laten. wordt vervolgd
Eén van mijn vriendinnen ,gehuwd,kreeg kort achter elkaar vier kinderen.Zij viel op door haar diepe godsvrucht.Telkens ik haar bezocht sprak zij over dit thema.Wanneer ik thuis kwam vertelde ik mijn man over deze uitzonderlijke gesprekken.Nooit tevoor ontmoette ik iemand die haast geobsedeerd was door haar geloof.Voor het overige hadden wij veel affiniteiten en konden het dus best met elkaar vinden. Zelf ben ik ook gedoopt en kristelijk groot gebracht en ben daar helemaal niet rouwig om,maar daarover steeds commentaar geven lag mij zo niet.Wél had ik mijn overtuiging. Toen in 1968 de encycliek Humanae Vitae van Paus Paulus VI verscheen gingen de poppen bij mijn vriendin hevig aan het dansen.Zij keerde letterlijk als een blad!Niets,maar dan ook niets was nog degelijk aan de institutie van de Kerk.Het ging zo ver,dat zij de bisschoppen het " uitschot van Rome "noemde!Mij kwetste zulke taal héél diep,temeer,dat zij voor mijn mening niet het minst respect opbracht en zij deze uitspraken steeds in ons huis deed wanneer ik alleen was.Tot nogtoe had ik gezwegen,maar voor mezelf vond ik mij een lafaard.Dus nam ik me voor dit geen 5de maal te laten gebeuren,het was genoeg geweest. Toen het weer zo ver was vroeg ik haar rustig voortaan dit onderwerp met mij niet meer te bespreken,immers voegde ik er aan toe er zijn nog zoveel andere onderwerpen om aan te snijden. Zij schrok 'n beetje en we namen vriendelijk afscheid. Het is het laatste bezoekje geweest .Er zijn sindsdien reeds vier jaren overheen gegaan.Ik heb nooit nog iets van haar gehoord. SINDSDIEN kan ik pas ECHT begrijpen hoe godsdienstoorlogen kunnen ontstaan tussen volkeren die voordien vredig met elkaar omgingen en samenleefden. Vrienden kunnen dus vijanden worden............. Zo broos kan "échte(?)" vriendschap zijn.
Het moet mij van het hart. Zojuist lees ik op internet in de krant van vandaag 18.8.08(G.V.A.)dat er in Nederland(Amersfoort) in 2 rusthuizen aan de residenten een brief gepubliceerd werd waarin meegedeeld werd,dat mensen boven de 7Oj.niet meer gereanimeerd worden,tenzij iemand schriftelijk aanvraagt dit te willen. Daarop volgde natuurlijk verontwaardigd protest! Reden zou zijn dat het de levenskwaliteit ernstig kan beschadigen.Een dochter van een moeder van 85j.vroeg zich af hoe het personeel kan weten,of haar moeder wil gereanimeerd worden. Ook de Nederlandse Hartstichting spreekt zijn afkeer uit en vindt het belachelijk een leeftijdsgrens te stellen aan reanimatie.Uit een recent onderzoek blijkt dat 89% van de overlevenden na reanimatie nog zelfstandig kan functioneren,ook mensen van boven de 70j Persoonlijk ben ik ook zeer geschokt.Juist nu in deze tijd waar meer en meer negentigjarigen gevierd worden en ook het aantal honderjarigen verdubbeld is,vind ik dergelijke publicatie mensonwaardig.Is dit geen bedekte tweede vorm van euthanasie? Hoe denkt u daarover?(u kan zelf het artikel lezen)
