Eén van mijn vriendinnen ,gehuwd,kreeg kort achter elkaar vier kinderen.Zij viel op door haar diepe godsvrucht.Telkens ik haar bezocht sprak zij over dit thema.Wanneer ik thuis kwam vertelde ik mijn man over deze uitzonderlijke gesprekken.Nooit tevoor ontmoette ik iemand die haast geobsedeerd was door haar geloof.Voor het overige hadden wij veel affiniteiten en konden het dus best met elkaar vinden. Zelf ben ik ook gedoopt en kristelijk groot gebracht en ben daar helemaal niet rouwig om,maar daarover steeds commentaar geven lag mij zo niet.Wél had ik mijn overtuiging. Toen in 1968 de encycliek Humanae Vitae van Paus Paulus VI verscheen gingen de poppen bij mijn vriendin hevig aan het dansen.Zij keerde letterlijk als een blad!Niets,maar dan ook niets was nog degelijk aan de institutie van de Kerk.Het ging zo ver,dat zij de bisschoppen het " uitschot van Rome "noemde!Mij kwetste zulke taal héél diep,temeer,dat zij voor mijn mening niet het minst respect opbracht en zij deze uitspraken steeds in ons huis deed wanneer ik alleen was.Tot nogtoe had ik gezwegen,maar voor mezelf vond ik mij een lafaard.Dus nam ik me voor dit geen 5de maal te laten gebeuren,het was genoeg geweest. Toen het weer zo ver was vroeg ik haar rustig voortaan dit onderwerp met mij niet meer te bespreken,immers voegde ik er aan toe er zijn nog zoveel andere onderwerpen om aan te snijden. Zij schrok 'n beetje en we namen vriendelijk afscheid. Het is het laatste bezoekje geweest .Er zijn sindsdien reeds vier jaren overheen gegaan.Ik heb nooit nog iets van haar gehoord. SINDSDIEN kan ik pas ECHT begrijpen hoe godsdienstoorlogen kunnen ontstaan tussen volkeren die voordien vredig met elkaar omgingen en samenleefden. Vrienden kunnen dus vijanden worden............. Zo broos kan "échte(?)" vriendschap zijn.
Het moet mij van het hart. Zojuist lees ik op internet in de krant van vandaag 18.8.08(G.V.A.)dat er in Nederland(Amersfoort) in 2 rusthuizen aan de residenten een brief gepubliceerd werd waarin meegedeeld werd,dat mensen boven de 7Oj.niet meer gereanimeerd worden,tenzij iemand schriftelijk aanvraagt dit te willen. Daarop volgde natuurlijk verontwaardigd protest! Reden zou zijn dat het de levenskwaliteit ernstig kan beschadigen.Een dochter van een moeder van 85j.vroeg zich af hoe het personeel kan weten,of haar moeder wil gereanimeerd worden. Ook de Nederlandse Hartstichting spreekt zijn afkeer uit en vindt het belachelijk een leeftijdsgrens te stellen aan reanimatie.Uit een recent onderzoek blijkt dat 89% van de overlevenden na reanimatie nog zelfstandig kan functioneren,ook mensen van boven de 70j Persoonlijk ben ik ook zeer geschokt.Juist nu in deze tijd waar meer en meer negentigjarigen gevierd worden en ook het aantal honderjarigen verdubbeld is,vind ik dergelijke publicatie mensonwaardig.Is dit geen bedekte tweede vorm van euthanasie? Hoe denkt u daarover?(u kan zelf het artikel lezen)
Zij bleef vastberaden in haar klas.Ze tekende op het bord een grote mooie paddestoel op 'n bergje met in de stengel een deurtje en twee raampjes,wat gras daarrond en wolkjes erboven met daarin vliegende vogeltjes.Dat vonden de kindjes heel prettig want nu ging er 'n verhaaltje volgen. Terwijl had de conferentie plaats. De zusters, toen nog 65 in getal, waren allen aanwezig ,behalve dus Soeur Julie. Na de uiteenzetting werd gevraagd er met niemand over te commentarieren,ook niet onderling. In al de andere klassen was lekentoezicht en dat ging zeer vlot. Soeur Antonia was altijd wat loslippig geweest zij kon niet verzwijgen,dat zij het allemaal wel had vermoed omdat zij al zolang de zorg over het varken had toegewezen gekregen met al die bijkomende toestanden! Soeur Colette deed uit de hoogte,zij vond deze conferentie verloren tijd en dus totaal overbodig.Al de anderen zwegen als vermoord,zoals hen gevraagd werd. Soeur Julie bleef de ganse dag onzichtbaar,zij kwam zelfs voor het avondeten niet opdagen! 'Anderendaags trok zij vastbesloten naar Moeder Overste en deelde haar, zonder omwegen mee,dat zij "in haar graf wou zonder het te weten " En dat zal dan ook wel zo gebeurd zijn. Waar verhaal. slot.
Soeur Julie nam reeds jaren het eerste studiejaar voor haar rekening.Zij deed dat graag en goed,had zelf ook nog iets kinderlijk en braaf over zich en ze bewoog zich met een opvallende allure! Haar broer was geneesheer-specialist dus was ze van goede huize maar haar keuze was jong in het klooster gaan.Of ze een diploma had laten we in het midden want in die tijd was dit nog niet zo nodig in een vrij school...... In ieder geval was het bekend onder de leerlingen,dat Soeur Julie nog steeds niet wist van waar en hoe de kindjes op de wereld kwamen(anno 1935) ze moet toen eind de veertig geweest zijn. Op zekere dag kwam de Heer Visitator op bezoek,dat gebeurde eerder sporadisch om te zien of alles snor zat.Nu had hij blijkbaar een speciale opdracht .Het was hem nml.ter ore gekomen dat sommige zusters niet of onvoldoende voorgelicht waren Daar moest dus aan gewerkt worden! Al de zusters moesten zich verenigen in de grote zaal waar de conferentie ging plaats hebben. Soeur Julie had lont geroken..........
Die persoon begon dadelijk 'n groot krakend pak te openen.Te oordelen naar het geluid moet het 'n speciaal soort papier geweest zijn.Dan begon een smakelijk appelgebijt dat heel lang duurde, nadien onderscheidde ik wortelgeknabbel,dat waren er ook 'n stuk of vier,dan werd er gedronken uit een drankbus met weerbarstige stop,en toen kwam een zak noten aan de beurt die nog moesten gekraakt worden!!
In mijn klas moest ik ook al eens op de tanden bijten maar nu geraakte mijn zenuwen ten einde raad.Ware het niet,dat het zaaltje zo pover verlicht was ik zou mij ergens van achter geplaatst hebben.Maar nu beging ik een grote fout!Ik heb het nml.gewaagd om te kijken.Eén keertje maar naar die onbekende gretige vegetarier(of ster?)Toen heeft een zware mannenstem zich verheven en luidkeels geroepen" als ge nog ene keer omkijkt sla ik op je smoel" Ik beken,dat ik danig geschrokken was,het kwam zo onverwacht en ook 'n beetje onverdiend, dacht ik.Ja,ik werd overdonderd. Voor de vorm ben ik nog 'n tijdje blijven zitten ik was de draad van de film volledig kwijt en de sfeer was naar de maan. Met stille trom heb ik dan het hazepad gekozen. Ga dan al eens naar een uitgesproken volkscinema! Waarom had ik toch ook geen vegetarisch lunchpakket meegenomen.?Stom. slot
In mijn jeugd was ik 'n zeer grote filmfan.Alles moest ik zien dat de moeite waard en degelijk was. Nu was er daar toch eentje dat mij telkens ontsnapte.Uiteindelijk kwam hij in een uitgesproken volksbuurt op de proppen.Dat was vermoedelijk mijn laatste kans! Ik dacht bij mezelf"tenslotte ben ik toch ook maar een gewoon mens,'t is niet omdat ik onderwijzeres ben dat ik mij niet kan aanpassen"!Dus ik ging naar die volkscinema,de vertoning van 18u.pastte mij het best. Zo ongeveer in het midden van het kleine zeer karig verlichte zaaltje koos ik mijn plaatsje. Indien ik mij niet vergis noemde mijn film" de klokken van St.Mary"maar over de inhoud ervan zou ik nu geen woord meer kunnen voort vertellen Echter wél wat me daar is overkomen!! Na een beetje actueel nieuws begon de film,ik zette mij zo gemakkelijk mogelijk en meteen ook mijn bril op. Alles was heel rustig,dat beloofde een paar aangename uurtjes te worden...... Ware het niet,dat na een tiental minuten,iemand zich achter mij plaatste..... Wordt vervolgd
.......met 'n halve geopende deur van het terras te overnachten.Zoals ik al zei hun appartement ligt op de hoogste verdieping(15de).Bij helder weer hebben zij een fantastisch panoramisch zicht. Helaas,daar gebeurde iets zeer tragisch met Celleke. Op ' nacht kwam een vreemde kat langs de half geopende deur naar binnen en heeft haar wreed jagersinstinct op Celleke bot gevierd.'sMorgens vonden onze vrienden nog 'n klein hoopje pluimpjes .Om zeker te zijn,dat het droeve voorval door een kat veroorzaakt werd heeft het baasje voor de volgende nacht een schaaltje met melk klaar gezet.En ja, de melk werd helemaal opgedronken.Dus is er 'n poes op de 15de verd komen wonen? Celleke,zo mailde ons onze vriend, had reeds een mooie leeftijd bereikt maar dat zij zo wreed aan haar einde moest komen had niemand ooit durven denken.Zij is och arme" een vogel voor de kat geworden"Vermoedelijk werd zij in haar slaap verrast,zoniet ware zij zeker op de hoogste kast gevlogen en had zij kunnen kreten en krijsen. Wij hebben dadelijk onze goede vrienden een troostmail gestuurd want dat zij nu verdriet hebben en bovendien een groot gemis moeten verwerken begrijpen wij als échte dierenvrienden maar al te goed. Immers wij weten allemaal,dat dieren onder elkaar zeer wreedaardig kunnen zijn(wildernis!) wij weten ook dat de tijd alle wonden heelt al kan het voor zekere wonden héél lang duren. slot
Onze vrienden hadden'n broedend parkietje en op 'n mooie zomerdag kwam daar een lief heel klein vogeltje te voorschijn.'t Was, zo bleek,'n meisje!De vader was gaan vliegen.Moeder stond dus alleen in voor de opvoeding.Doch op 'n dag viel het vogelkooitje 'n metertje naar beneden door de wind waardoor het deurtje opensprong en moeder ook de biezen nam.Nu zat dat zeer kleine parkietje helemaal,hulpeloos alleen.Hoe moest dat nu verder om aan de dood te ontspringen? Met heel veel liefde heeft onze vriend dat kleine wichtje groot gebracht in de palm van zijn hand zodat het een prachtige parkiet is geworden met mooie gele en groene veren en n'n heerlijk snoetje. Zichtbaar was zij heel gelukkig en dankbaar.De ganse dag mocht zij over het hele appartement beschikken zij vloog naar believen doch meestal zat zij op de schouder van haar redder terwijl deze in zijn bureel achter de P.C.werkte. Kwam het baasje terug van weg geweest dan stak Celleke haar vreugdekreten zeker niet onder stoelen of banken.Aan de liftgeluiden kon zij horen dat hij op komst was!Celleke was de zon in huis! Met het vrouwtje was zij ietwat minder begaan wellicht omdat zij 'n beetje jaloers was op haar? Onze vrienden woonden op de 15de verdieping,zij hadden de gewoonte...........
Stil voor me zelf dacht ik,wat zijn wij toch sukkelaars!! Bij ons moet er een kraaknet tafelkleedje liggen met servicekopjes en bijhorend garnituur en theepot enz.en 'n taart van bij die hélé goeie patisserie op 'n verzilverde schotel!!En dan denken we nog dat het niet voldoende is voor 'n kort bezoekje! Dus we mochten de ronde doen van de nieuwe biotoop en zagen overal allerlei rondslingeren.Alles lag door elkaar....in mijn verbeelding was ik dadelijk aan't opruimen en wegkieperen.Maar......deze mensen waren zichtbaar zeer gelukkig en hun levensstijl was die van God in Frankrijk.Zij gaven zich blijkbaar hoegenaamd geen rekenschap van deze grote slordigheid ,het kon hun koude klederen niet raken.Waarom zou het? Ze beschikten nu over de nodige kamers en een zeer grote tuin(waar meerder tuiniers hun gangen zouden kunnen in gaan,ook boomspecialisten en houtzagers!)en.....een pracht van een wagen,een koninklijke wagen zou ik mogen zeggen.Niets ontbrak;'n navigator,aico,alles electrisch-automatisch 'n buitendak in plexi,de binnenbekleding schoof met 'n vingerknip helemaal naar achter,zodat de passagiers onder de blote hemel beschermd konden genieten van de blauwe hemel in prachtzetels......om in te dromen! We werden er in afgehaald en terug gebracht en we genoten ervan écht waar!We konden van die onverwachte luxe maar niet genoeg krijgen! Men zegt van ons ,dat wij over een klassewagen beschikken maar hierbij vergeleken is dat dan maar een héél simpel karreke! Natuurlijk staat deze koninklijke wagen 'n beetje in wanverhouding tot die andere toestand maar wie heeft daar last van zolang de boekhouding klopt? slot
Wij waren bij lieve jonge moderne mensen uitgenodigd om 'n kijkje te komen nemen naar hun andere woonst.Zij waren zopas verhuisd van een klein appartementje op een tweede verdieping met slechts één slaapkamer naar een benedenwoning met twee slaapkamers want er was een eerste kindje bijgekomen,een jongetje.Ze waren er zo intens gelukkig mee.Er was nu ook een zeer ruime tuin aan verbonden met veel grote dikke bomen en veel groen rondom. De kamers lagen dus alle beneden,zeker ook het mooie kamertje van hun zo welgekome zoontje. Op het terras,dat ooit wellicht nog een veranda kon worden,stond 'n grote vierkante moderne tent gespannen en daaronder de tafel met bijhorende tuinzetels.Daar gingen wij ons nestelen. De peuter sliep nog zijn middagdutje,maar 'n electrisch apparaatje stond voor het jong mamaatje te waken en ja na een kwartierje ging er een lichtje branden met een schermpje waarop een huilend kindje zichtbaar en hoorbaar werd.Dadelijk sprong het moedertje recht en haalde de kleine Piet uit zijn wiegje.Hij is zes maanden oud en draagt jeans met bostlap zoals dat nu hoort.De papa maakt zijn flesje warm en er wordt spoedig happig gezogen,terwijl kijkt hij nieuwsgierig naar die drie vreemde bezoekers.Eén daarvan doet hem schrikken want die maakt flitsende foto's! De papa maakt lekkere thee,ieder zijn beker,'n pak koekjes op tafel met ieder zijn lepeltje en voor de rest geen gezever!
Om het werkjaar te beeindigen is er in onze parochie steeds een barbecuefeestje.De prijs is zeer schappelijk en wat er te eten valt is zelfs héél lekker en verzorgd.Het geroosterd vlees mag er zijn; lekker mals en niet te zeer aangebrand.Aan vriendelijke vrijwilligsters en ook vrijwilligers geen tekort.Wat moet dat nog meer zijn.?
Wel wat ons opviel was de leeftijd van de aanwezigen.De grijze kopjes spanden de kroon.Hoe zou dat nu komen vroegen wij ons af.Zou het kunnen dat zij(de jongeren) de prijs nog te hoog vonden(12à13 zonder de drank) dessert inbegrepen?Misschien te stil,want er is nooit een vrolijk muziekje.Zo'n walsje en 'n rumbaatje mochten er wel bijzijn en natuurlijk wat rock!! Maar zo te zien hadden de smullers er geen behoefte aan,zij gingen regelmatig aanschuiven,ofwel voor de bijhorende groentjes ,ofwel voor het vlees(saté,kippenbout ,hamburger en lamskoteletjes)en werd tussendoor ook heel veel gepraat met lege mond!!En het flesje rode wijn was meestal goed vertegenwoordigd!
Naar wij vernamen gebeuren dergelijke bijeenkomsten op andere plaatsen ook geregeld en in alle gemoedelijkheid.Waarom zou dat nog niet méér plaats vinden als tegenwicht voor de vele narigheid die wij te zien en te lezen krijgen?.Immers het leven kan,afgezien van ziekten en tegenspoed,zo mooi zijn en zo aangenaam leefbaar,en....... mits een beetje goede wil!
En dus werd epicuristisch tafelen de ontspanning bij uitstek plus de lekkere sigaren als toemaat. Ondertussen werd er reeds een woonst in Spanje aangekocht en een appartement aan de kust in eigen land. Het leven kan toch zo mooi zijn vooral wanneer men gezond is en er een prima onderlinge verstandhouding heerst en daar was geen nood aan. Toen zij terug van een bestelling van bij de wijnboer kwamen in Spanje,alwaar zij ook van een lekker diner genoten hadden door de wijnboer him self aangeboden,aten de mannen nog een grote beefsteak van de speciale koeien terplaatse.De vrouwen waren meer dan verzadigd en keken toe. 's Avonds in eigen woonst bleef Jan uitzonderlijk lang in de badkamer,zodat Mieke het toch raadzaam vond eens te gaan kijken.Zij trof hem er levensloos aan op de vloer liggend,een hartaderbreuk was hem fataal geworden.Hij was nauwelijks 70 jaar oud.(of jong) Niemand had zoiets verwacht.Vijf jaar terug had hij zijn bloed eens laten nazien op aandringen van zijn vrouwtje,en alles was toen prima. Hij waande zich nog steeds in prima conditie. Voor een lang en gezond leven is soberheid steeds een goede raadgever geweest.We weten dat allemaal;maar het in praktijk omzetten is nog heel wat anders. Dat er groot verdriet heerste in kwestieus gezin moet er zeker niet bij verteld worden.Veel medeleven,aanvaarding, aanpassing en berusting kwamen zeker om de hoek kijken en werden na verloop van tijd moedig toegepast. Wellicht is dit voorval het overwegen waard? slot
Zij leerden elkaar kennen en liefhebben aan de universiteit en behaalden beiden een handelslicentie.Na een jaar huwden zij.Aanvankelijk wilden zij naar Congo vertrekken maar dat plan is niet door gegaan. Jan vond een betrekking in een groot bedrijf,hij kreeg er al dadelijk een aanzienlijke verantwoordelijkheid omwille van het feit,dat de zoon was heengegaan.In het begin hielp Mieke,zijn vrouwtje,halftijds maar toen de kindjes kwamen bleef zij thuis. Zij zetten samen nog een nevenbedrijfje op dat niet concureerde maar wel afwisselend en winstgevend was. Toen werd er 'n mooi villaatje gebouwd met grote tuin,zeer gezellig en aantrekkelijk.Aan vrienden ontbrak het geenzins en de kinderen groeiden op als kolen.Bovendien studeerden zij flink en graag en zouden zeker hun weg in het leven vinden. De eerste jaren werd de sport intensief beoefend zowat alle disciplines kwamen aan de beurt.Maar zo stilaan werd het voor Jan wat zwaar en hij was van vele clubs voorzitter geworden waaruit ook vele feestjes" vloeiden!!" Zo kwam het dat zeer fijn eten en gaan eten zijn hobby werd.Het moest van het allerfijnste zijn met de oude dure wijnen, en het vrouwtje, er bij natuurlijk.
Zij wist helemaal niet ,dat hij in een aanpalende gemeente woonde,kortom zij wist helemaal niets over hem. Bij de eerste afgesproken ontmoeting m.h.o.op het proefschrift ontving Prof X. Inge als de meest natuurlijke zaak van de wereld! Zeer gedreven begonnen zij aan het opstellen van de noodzakelijke planning en om de l4 dagen moest Inge de vorderingen van haar werk komen tonen en bespreken.Dat ging uitermate vlot en gemoedelijk en zeer correct. Hoe meer de tijd vorderde hoe blijer Inge zich gevoelde,want ze had ondertussen terloops vernomen,dat prof.X.single was en steeds voor zijn zwaar beproefde familie gezorgd had.Hij was ook benoemd leraar en werd door zijn leerlingen op de handen gedragen. Innerlijk werd iedere afspraak voor Inge een feest en zij vermoedde eenzelfde stemming bij haar promotor! Dan brak de dag van het eindexamen aan,weerom te Brussel,en Inge behaalde grote onderscheiding.Zij was dubbel gelukkig want ze voelde dat er tussen haar en prof.X iets mooies aan't openbloeien was. Zo vroeg hij haar hem 'n halve dag te vergezellen naar Planckendael en dat werd 'n oergezellige namiddag.Zij praatten over diverse onderwerpen en spraken af voor een dagje Bokrijk.Die dag werd hun bezoek door een zoen bezegeld.Zij waren beiden door het dolle heen.En zo is het verder gegaan tot op de dag van hun huwelijk en nog steeds,nu 4O jaar geleden! Ja,er is een leeftijdverschil maar daar heeft niemand last van.Hun vrienden en kennissen spreken over een prachthuwelijk van een leerling met haar leraar!! Zo ziet u maar dat sprookjes niet alleen in de fantasie bestaan maar ook in het echte leven kunnen voorkomen.
Inge was een single van vooraan in de twintig.Zij had reeds meerdere aanzoeken gekregen maar de prins op het witte paard was n og niet komen opdagen.Dus bleef alles zoals het was. Zij ging in Leuven 'n zomercursus volgen en verscheidene professoren kwamen daar aan het woord,zij hadden ieder hun dagen en uren.De cursisten waren volwassenen die één en al aandacht waren.Vooral prof X had héél veel succes,zo voor de inhoud van zijn lessen als voor zijn ganse présence;vriendelijk ,zeer eenvoudig,gereserveerd-joviaal,kortom heel sympathiek.Na zijn aantal uren en dagen nam hij afscheid en kreeg een staande ovatie.Op dergelijke wijze was dat de anderen niet te beurt gevallen. Stilletjes voor zich zelf dacht Inge,dat is nu mijn type,zo'n man zou ik wel willen! Na de cursus waren er drie maanden voorzien om de stof te verwerken en nadien in Brussel examen af te leggen. Inge besloot nog drie jaren te gaan bij studeren op het einde daarvan moest zij een proefschrift maken en iedere leerling kreeg een promotor toegewezen. Mirakuleus toeval.....Inge kreeg .....Prof.X als promotor! Zij kon haar ogen niet geloven!
Steeds was zij een zeer energieke vrouw,directrice van twee achtereenvolgende instellingen.Organiseren was haar grootste talent,daarvan gaf zij dagelijks de bewijzen.Wij waren collega's en werkten in de sociale sector.Héél veel morele steun hadden wij aan elkaar,jaren lang. Maar toen begon onverwacht de mizerie.eerst 'n borstamputatie met de nodige nazorg.'nTijd nadien een darmoperatie eveneens met de noodzakelijke hospitalitatie.Angst en onrust waren haar deel,maar klagen deed ze niet.De rechter knie begaf het en er werd een prothese geplaatst. Haar ogen en handen zouden ook onder de scalp moeten maar dat werd uitgesteld.In de plaats daarvan stond een heup op het in elkaar zakken,dus werd er een heupprothese beplaatst.Van revalidatie wou zij niet weten dat zou ze zelf met de kinesist in haar appartement in orde brengen. Het gaan werd zeer moeilijk maar ze had de nodige hulp voorzien en georganiseerd.Twee maal in de week de poetsvrouw die warm eten meebracht. Twee maal in de week een bejaarde helpster.Alle dagen de verpleegster zo 's morgens als 's avonds,men hielp haar in en uit het bed.Zich voort bewegen deed zij met een rolator wat soms heel veel tijd en moeite vroeg. Haar belangrijkse ontspanning was muziek beluisteren en haar telefonische contacten.Van een home wilde zij absoluut niet weten,daar ging men haar beetje zelfstandigheid afnemen....... Eén vraag stelde zij zich meerdere malen(afscheid)waar hoe en wanneer. Op l8 mei jl. vond de verpleegster haar voor eeuwig ingeslapen in haar bed. Ze heeft haar wens gehad....in de slaap afscheid nemen van al die haar dierbaar waren en dat waren of zijn er velen.
Ken jij die ook,die mensen waar je al jaren mee omgaat en die je denkt te kennen en te kunnen vertrouwen? Eigenlijk ben je er vast van overtuigd,dat er niets mis meer kan gaan,na al die jaren.Dan heb ik het over vrienden,zo mannen als vrouwen. En plots gebeurt er iets heel onverwacht iets waarvan je zelf geen weet hebt.Je komt ze tegen en ze draaien het hoofd naar de andere straatzijde,of ze zeggen ,ook heel onverwacht,"nooit spreek ik nog tegen je want je hebt me gekwetst tot in het diepste van m'n ziel"terwijl je de deur voor je neus dicht krijgt.Ja,daar sta je dan met je mond vol tanden,je bent van de hand Gods geslagen!Op die manier kan je je natuurlijk niet verdedigen want je weet van toeten noch blazen. Zo'n voorval wil je uiteindelijk toch kwijt,bijvoorbeeld aan je zus,en of die bij gelegenheid eens navraag wil doen.........Wat je dan te horen krijgt na ruggespraak grenst aan het absurde aan het ongelooflijke.Het brengt je in de wereld van de pure fantasie.Die uitleg is zo klein en bekrompen dat je het niet meer waard vind er op in te gaan.Immers 'n scenario zo onhandig sluw en leep in elkaar steken is alleen de hele kleinen gegeven. En dat alleen om 'n bepaalde sociale verantwoordelijkheid te kunnen afschudden.Iemand met een gewoon gezond verstand KAN zich daar niet mee bezig houden en sluit dergelijk hoofdstuk zonder meer af. De mens is 'n raadsel,hij kan je laten vallen als 'n baksteen,maar hij kan je ook laten opspringen van vreugde. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Hoofdzaak is dat we er niet bitter bij worden maar, in het tegendeel, er onze wijsheid flink laten door aanscherpen.
Zo moest het zijn,dus alles zat goed.Toch waren we,ik vooral!,'n beetje gespannen en ongerust.Immers de warmtegraad en de tijd zaten in het achterhoofd.We besloten na 'n half uur te gaan gluren door het ovenvenster.Helaas het bracht ons geen stap verder want we zagen hoegenaamd niets. We besloten er nog een kwartiertje aan toe te voegen.Plots begon een niet te ontkennen aangebrande keukenlucht zich te verspreiden in gans onze omgeving. Met een forse druk draaide ik de ovendop dicht en samen opende we de oven!!! De taart was zo plat als een mispel en zo hard als een betonnen Permekeblok.Er viel niets anders te doen dan een hamer en een beitel te halen want zo kon het er toch niet tot in der eeuwigheid blijven inzitten. We zijn er in geslaagd haar,de zgz.taart, er uit te kloppen................. Mijn schat van een man wilde er toch nog trachten een klein stukje af te krijgen maar daarvan heb ik hem weerhouden.Hoe zou zijn spijsvertering daarop gereageerd hebben en dat allemaal om mij plezier te doen!? Samen hebben we de hele toestand in de vuilbak gekieperd en nu heb ik voor altijd mijn "bekomste" van taartenbakken.Ik heb nu een puik adres gevonden van een gespecialiseerde appeltaartenbakker en die zal aan ons een trouwe klant hebben. De reden van dit kleine drama was natuurlijk de veel te lange duurtijd en vooral de warmtegraad.Een goede en échte bakkerin moest dit vanzelfsprekend geweten hebben. Laat mij maar een degelijk stuk piano spelen of een taart akwareleren!!!
In mijn omgeving werd er op een bepaald moment voortdurend over taarten en bakken gesproken in kleuren en geuren. Omdat bij mij dergelijke prestaties nooit lukken luisterde ik maar met 'n half oor.Bovendien voor kook en bak moet men de nodige tijd hebben en die had ik niet. Mijn lieve man lust echter doodgraag appeltaart en op 'n zekere zaterdagnamiddag kreeg ik van mijn zus een recept voor appeltaart dat nooit mislukte " dat KAN niet mislukken zei ze er nog bij.Dus ik begon eraan. Alle ingredienten waren in huis;bloem(zelfrijzende!)suiker,boter, eieren;'n beetje melk,'n snuifje zout ,'n snuifje kaneel,'n snuifje vanille,alles zat vol snuifjes dat kon inderdaad niet mislopen.En de appelschijfjes natuurlijk!! Ditalles moest grondig gemengd worden en in een ingeboterde springvorm Dat kon een klein kind!Mijn man hield alles mee in de gaten,maar één ding had mijn zus er niet bij verteld...nml.de duurtijd en de warmtegraad. We moesten dus op ons gevoel afgaan en dat gingen wij dan ook doen.!! De oven brandde reeds een tijdje en we schoven,vol verwachting,de gevulde springvorm erin. Ondertussen hadden we onze kleine tafel in de veranda reeds gedekt met een splinternieuw tafelkleedje en het nodige gleiswerk en de aangepaste bestekjes. Een subtiele bakgeur begon onze neusvleugels te bekoren.......
Nadien was het de beurt aan mijn vader.Hij koos voor het nieuwe type harmonikasysteem.Dat kon dus net als een harmonika dichtgevouwen worden en met een riempje om de schouder hangen.Evengoed als bij de "schoendoos" van mijn grootvader moest er achterin het apparaat een glazen plaat ingeschoven worden.Iedere plaat betekende een foto. Het statief bestond nu uit metaal en was wat handiger De donkere kamer bleef in gebruik/,en van het vogeltje dat ging vliegen was geen sprake meer! Inmiddels was ik reeds een puber geworden en kreeg mijn eerste apparaatje.Een boxje noemde men dat(Agfa)en het lensje was lang niet slecht. Het viziertje was echter wat te klein maar het ging en deed zijn werk. Er volgden nog drie andere toestellen telkens gekende merken,Zeiss zonder batterijen,met aparte lichtmeter uitstekend maar met de flits bovenop.Pentax met de flits ingebouwd en ook de lichtmeter(met de voor en de nadelen.)Bij laatstgenoemde werden al de bijhorende lenzen aangekocht:de telelens(groot lawaai!)de portret lens,de groothoek enz.Datalles opgeborgen weerom in een grote kist!!En dan maar zeulen als men ergens mooie foto's wilde schieten! Op zeker ogenblik had ieder liefhebber een apparaat waar al die mogelijke lenzen ingetoverd zaten en het woog haast niets.Dus kocht ik ook een Minolta en deed gans de kist van de hand. Maar dan kwam de PC of de Laptop waar men zelf zijn eigen foto's kon in opslaan en uitprinten!!!Het digitaal apparaatje was geboren!! Van de donkere kamer was allang geen sprake meer die zat in de fotozaak,men bracht en haalde zijn "kunstwerken"!.Doch met het eigen Printtoestel ging het nog vlugger en op een A4 zelfs haarscherp! Het digitaalapparaatje is nu zo algemeen,dat bijna iedereen erover beschikt. Men kan er zelfs mee filmen! Wat zal nu de volgende uivinding zijn???
