Zij leerden elkaar kennen en liefhebben aan de universiteit en behaalden beiden een handelslicentie.Na een jaar huwden zij.Aanvankelijk wilden zij naar Congo vertrekken maar dat plan is niet door gegaan. Jan vond een betrekking in een groot bedrijf,hij kreeg er al dadelijk een aanzienlijke verantwoordelijkheid omwille van het feit,dat de zoon was heengegaan.In het begin hielp Mieke,zijn vrouwtje,halftijds maar toen de kindjes kwamen bleef zij thuis. Zij zetten samen nog een nevenbedrijfje op dat niet concureerde maar wel afwisselend en winstgevend was. Toen werd er 'n mooi villaatje gebouwd met grote tuin,zeer gezellig en aantrekkelijk.Aan vrienden ontbrak het geenzins en de kinderen groeiden op als kolen.Bovendien studeerden zij flink en graag en zouden zeker hun weg in het leven vinden. De eerste jaren werd de sport intensief beoefend zowat alle disciplines kwamen aan de beurt.Maar zo stilaan werd het voor Jan wat zwaar en hij was van vele clubs voorzitter geworden waaruit ook vele feestjes" vloeiden!!" Zo kwam het dat zeer fijn eten en gaan eten zijn hobby werd.Het moest van het allerfijnste zijn met de oude dure wijnen, en het vrouwtje, er bij natuurlijk.
Zij wist helemaal niet ,dat hij in een aanpalende gemeente woonde,kortom zij wist helemaal niets over hem. Bij de eerste afgesproken ontmoeting m.h.o.op het proefschrift ontving Prof X. Inge als de meest natuurlijke zaak van de wereld! Zeer gedreven begonnen zij aan het opstellen van de noodzakelijke planning en om de l4 dagen moest Inge de vorderingen van haar werk komen tonen en bespreken.Dat ging uitermate vlot en gemoedelijk en zeer correct. Hoe meer de tijd vorderde hoe blijer Inge zich gevoelde,want ze had ondertussen terloops vernomen,dat prof.X.single was en steeds voor zijn zwaar beproefde familie gezorgd had.Hij was ook benoemd leraar en werd door zijn leerlingen op de handen gedragen. Innerlijk werd iedere afspraak voor Inge een feest en zij vermoedde eenzelfde stemming bij haar promotor! Dan brak de dag van het eindexamen aan,weerom te Brussel,en Inge behaalde grote onderscheiding.Zij was dubbel gelukkig want ze voelde dat er tussen haar en prof.X iets mooies aan't openbloeien was. Zo vroeg hij haar hem 'n halve dag te vergezellen naar Planckendael en dat werd 'n oergezellige namiddag.Zij praatten over diverse onderwerpen en spraken af voor een dagje Bokrijk.Die dag werd hun bezoek door een zoen bezegeld.Zij waren beiden door het dolle heen.En zo is het verder gegaan tot op de dag van hun huwelijk en nog steeds,nu 4O jaar geleden! Ja,er is een leeftijdverschil maar daar heeft niemand last van.Hun vrienden en kennissen spreken over een prachthuwelijk van een leerling met haar leraar!! Zo ziet u maar dat sprookjes niet alleen in de fantasie bestaan maar ook in het echte leven kunnen voorkomen.
Inge was een single van vooraan in de twintig.Zij had reeds meerdere aanzoeken gekregen maar de prins op het witte paard was n og niet komen opdagen.Dus bleef alles zoals het was. Zij ging in Leuven 'n zomercursus volgen en verscheidene professoren kwamen daar aan het woord,zij hadden ieder hun dagen en uren.De cursisten waren volwassenen die één en al aandacht waren.Vooral prof X had héél veel succes,zo voor de inhoud van zijn lessen als voor zijn ganse présence;vriendelijk ,zeer eenvoudig,gereserveerd-joviaal,kortom heel sympathiek.Na zijn aantal uren en dagen nam hij afscheid en kreeg een staande ovatie.Op dergelijke wijze was dat de anderen niet te beurt gevallen. Stilletjes voor zich zelf dacht Inge,dat is nu mijn type,zo'n man zou ik wel willen! Na de cursus waren er drie maanden voorzien om de stof te verwerken en nadien in Brussel examen af te leggen. Inge besloot nog drie jaren te gaan bij studeren op het einde daarvan moest zij een proefschrift maken en iedere leerling kreeg een promotor toegewezen. Mirakuleus toeval.....Inge kreeg .....Prof.X als promotor! Zij kon haar ogen niet geloven!
Steeds was zij een zeer energieke vrouw,directrice van twee achtereenvolgende instellingen.Organiseren was haar grootste talent,daarvan gaf zij dagelijks de bewijzen.Wij waren collega's en werkten in de sociale sector.Héél veel morele steun hadden wij aan elkaar,jaren lang. Maar toen begon onverwacht de mizerie.eerst 'n borstamputatie met de nodige nazorg.'nTijd nadien een darmoperatie eveneens met de noodzakelijke hospitalitatie.Angst en onrust waren haar deel,maar klagen deed ze niet.De rechter knie begaf het en er werd een prothese geplaatst. Haar ogen en handen zouden ook onder de scalp moeten maar dat werd uitgesteld.In de plaats daarvan stond een heup op het in elkaar zakken,dus werd er een heupprothese beplaatst.Van revalidatie wou zij niet weten dat zou ze zelf met de kinesist in haar appartement in orde brengen. Het gaan werd zeer moeilijk maar ze had de nodige hulp voorzien en georganiseerd.Twee maal in de week de poetsvrouw die warm eten meebracht. Twee maal in de week een bejaarde helpster.Alle dagen de verpleegster zo 's morgens als 's avonds,men hielp haar in en uit het bed.Zich voort bewegen deed zij met een rolator wat soms heel veel tijd en moeite vroeg. Haar belangrijkse ontspanning was muziek beluisteren en haar telefonische contacten.Van een home wilde zij absoluut niet weten,daar ging men haar beetje zelfstandigheid afnemen....... Eén vraag stelde zij zich meerdere malen(afscheid)waar hoe en wanneer. Op l8 mei jl. vond de verpleegster haar voor eeuwig ingeslapen in haar bed. Ze heeft haar wens gehad....in de slaap afscheid nemen van al die haar dierbaar waren en dat waren of zijn er velen.
Ken jij die ook,die mensen waar je al jaren mee omgaat en die je denkt te kennen en te kunnen vertrouwen? Eigenlijk ben je er vast van overtuigd,dat er niets mis meer kan gaan,na al die jaren.Dan heb ik het over vrienden,zo mannen als vrouwen. En plots gebeurt er iets heel onverwacht iets waarvan je zelf geen weet hebt.Je komt ze tegen en ze draaien het hoofd naar de andere straatzijde,of ze zeggen ,ook heel onverwacht,"nooit spreek ik nog tegen je want je hebt me gekwetst tot in het diepste van m'n ziel"terwijl je de deur voor je neus dicht krijgt.Ja,daar sta je dan met je mond vol tanden,je bent van de hand Gods geslagen!Op die manier kan je je natuurlijk niet verdedigen want je weet van toeten noch blazen. Zo'n voorval wil je uiteindelijk toch kwijt,bijvoorbeeld aan je zus,en of die bij gelegenheid eens navraag wil doen.........Wat je dan te horen krijgt na ruggespraak grenst aan het absurde aan het ongelooflijke.Het brengt je in de wereld van de pure fantasie.Die uitleg is zo klein en bekrompen dat je het niet meer waard vind er op in te gaan.Immers 'n scenario zo onhandig sluw en leep in elkaar steken is alleen de hele kleinen gegeven. En dat alleen om 'n bepaalde sociale verantwoordelijkheid te kunnen afschudden.Iemand met een gewoon gezond verstand KAN zich daar niet mee bezig houden en sluit dergelijk hoofdstuk zonder meer af. De mens is 'n raadsel,hij kan je laten vallen als 'n baksteen,maar hij kan je ook laten opspringen van vreugde. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Hoofdzaak is dat we er niet bitter bij worden maar, in het tegendeel, er onze wijsheid flink laten door aanscherpen.
Zo moest het zijn,dus alles zat goed.Toch waren we,ik vooral!,'n beetje gespannen en ongerust.Immers de warmtegraad en de tijd zaten in het achterhoofd.We besloten na 'n half uur te gaan gluren door het ovenvenster.Helaas het bracht ons geen stap verder want we zagen hoegenaamd niets. We besloten er nog een kwartiertje aan toe te voegen.Plots begon een niet te ontkennen aangebrande keukenlucht zich te verspreiden in gans onze omgeving. Met een forse druk draaide ik de ovendop dicht en samen opende we de oven!!! De taart was zo plat als een mispel en zo hard als een betonnen Permekeblok.Er viel niets anders te doen dan een hamer en een beitel te halen want zo kon het er toch niet tot in der eeuwigheid blijven inzitten. We zijn er in geslaagd haar,de zgz.taart, er uit te kloppen................. Mijn schat van een man wilde er toch nog trachten een klein stukje af te krijgen maar daarvan heb ik hem weerhouden.Hoe zou zijn spijsvertering daarop gereageerd hebben en dat allemaal om mij plezier te doen!? Samen hebben we de hele toestand in de vuilbak gekieperd en nu heb ik voor altijd mijn "bekomste" van taartenbakken.Ik heb nu een puik adres gevonden van een gespecialiseerde appeltaartenbakker en die zal aan ons een trouwe klant hebben. De reden van dit kleine drama was natuurlijk de veel te lange duurtijd en vooral de warmtegraad.Een goede en échte bakkerin moest dit vanzelfsprekend geweten hebben. Laat mij maar een degelijk stuk piano spelen of een taart akwareleren!!!
In mijn omgeving werd er op een bepaald moment voortdurend over taarten en bakken gesproken in kleuren en geuren. Omdat bij mij dergelijke prestaties nooit lukken luisterde ik maar met 'n half oor.Bovendien voor kook en bak moet men de nodige tijd hebben en die had ik niet. Mijn lieve man lust echter doodgraag appeltaart en op 'n zekere zaterdagnamiddag kreeg ik van mijn zus een recept voor appeltaart dat nooit mislukte " dat KAN niet mislukken zei ze er nog bij.Dus ik begon eraan. Alle ingredienten waren in huis;bloem(zelfrijzende!)suiker,boter, eieren;'n beetje melk,'n snuifje zout ,'n snuifje kaneel,'n snuifje vanille,alles zat vol snuifjes dat kon inderdaad niet mislopen.En de appelschijfjes natuurlijk!! Ditalles moest grondig gemengd worden en in een ingeboterde springvorm Dat kon een klein kind!Mijn man hield alles mee in de gaten,maar één ding had mijn zus er niet bij verteld...nml.de duurtijd en de warmtegraad. We moesten dus op ons gevoel afgaan en dat gingen wij dan ook doen.!! De oven brandde reeds een tijdje en we schoven,vol verwachting,de gevulde springvorm erin. Ondertussen hadden we onze kleine tafel in de veranda reeds gedekt met een splinternieuw tafelkleedje en het nodige gleiswerk en de aangepaste bestekjes. Een subtiele bakgeur begon onze neusvleugels te bekoren.......
Nadien was het de beurt aan mijn vader.Hij koos voor het nieuwe type harmonikasysteem.Dat kon dus net als een harmonika dichtgevouwen worden en met een riempje om de schouder hangen.Evengoed als bij de "schoendoos" van mijn grootvader moest er achterin het apparaat een glazen plaat ingeschoven worden.Iedere plaat betekende een foto. Het statief bestond nu uit metaal en was wat handiger De donkere kamer bleef in gebruik/,en van het vogeltje dat ging vliegen was geen sprake meer! Inmiddels was ik reeds een puber geworden en kreeg mijn eerste apparaatje.Een boxje noemde men dat(Agfa)en het lensje was lang niet slecht. Het viziertje was echter wat te klein maar het ging en deed zijn werk. Er volgden nog drie andere toestellen telkens gekende merken,Zeiss zonder batterijen,met aparte lichtmeter uitstekend maar met de flits bovenop.Pentax met de flits ingebouwd en ook de lichtmeter(met de voor en de nadelen.)Bij laatstgenoemde werden al de bijhorende lenzen aangekocht:de telelens(groot lawaai!)de portret lens,de groothoek enz.Datalles opgeborgen weerom in een grote kist!!En dan maar zeulen als men ergens mooie foto's wilde schieten! Op zeker ogenblik had ieder liefhebber een apparaat waar al die mogelijke lenzen ingetoverd zaten en het woog haast niets.Dus kocht ik ook een Minolta en deed gans de kist van de hand. Maar dan kwam de PC of de Laptop waar men zelf zijn eigen foto's kon in opslaan en uitprinten!!!Het digitaal apparaatje was geboren!! Van de donkere kamer was allang geen sprake meer die zat in de fotozaak,men bracht en haalde zijn "kunstwerken"!.Doch met het eigen Printtoestel ging het nog vlugger en op een A4 zelfs haarscherp! Het digitaalapparaatje is nu zo algemeen,dat bijna iedereen erover beschikt. Men kan er zelfs mee filmen! Wat zal nu de volgende uivinding zijn???
De hobby van mijn grootvader was fotografie.Hij werkte met een modernapparaat,dat er uitzag als een grote zwarte schoendoos met vooraan een groot glazen oog.Die doos stond geschroefd op 'n houten statief. Wanneer mijn grootvader 'n foto ging schieten(term in de fotografie)legde hij 'n grote zwarte doek op zijn hoofd terwijl hij achter de doos ging staan om door het glazen oog te kunnen kijken.Daar ik zijn (tot dan toe)enig kleinkind was(5j.)mocht ik vaak als model voor de grote doos gaan staan of zitten zgz.als model! Klaar en duidelijk riep hij dan dat ik naar het vogeltje moest kijken,dat uit de zwarte doos ging vliegen!.Geboeid keek ik steeds in die richting maar nooit heb ik dat mysterieus vogeltje gezien! Mijn grootvader had een donkere kamer met één enkel rood lichtje dat alles toch duidelijk weergaf.Daar maakte hij zijn mooie foto's.Hij gebruikte daar verschillende badjes voor die gevuld waren met een liquide en die of een vierkant of een langwerpige vorm hadden.Af en toe mocht ik eens komen kijken,maar ééns binnen mocht ik niet meer buiten want er mocht hoegenaamd geen licht meer van buiten naar binnen komen. Wanneer de papieren blaadjes aan een draad te drogen hingen mochten we samen weer naar de buitenwereld! Zo maakte mijn lieve grootvader zijn ,voor ons prachtige foto's.
Of ze willen je terecht wijzen door te dimmen,want...ze weten absoluut alles beter!Maken zij zelf een foutje dan wordt dat door alle mannelijke weggebruikers tolerant toegestaan.Maar o wee ,als 'n dame ditzelfde blundertje begaat! Dan slaan de heersers der aarde met hun arm in de lucht,nadien tegen hun wijs voorhoofd en nog later met hun wijsvinger aan de slaap,zo van mens toch was je maar liever bij moeder thuis gebleven!! Of nog ze beginnen te slingeren;rechts voorbijsteken,twee wagens passeren en weer naar links om opnieuw rechts voort te snorren.Héél kundig en absoluut niet gevaarlijk,zo denken de rustige vrouwen dan toch.... Gelukkig zijn er ook nog hoffelijke mannen die 'n dame met een hoedje toch voorrang geven maar helaas ze lopen niet dik.......eigenlijk moet men ze met een zaklampje trachten te ontdekken!! Wanneer het mij te bar wordt dan werp ik mijn hoofddekseltje achter op de zitbank en dan kan ik weer gerust zijn voor de tijd dat het mag duren! De mannen kunnen héél lief zijn ,maar niet achter een dame met een hoedje die achter haar stuur zit.Dus zijn ze hoognodig aan emancipatie toe.
Dit cursiefje werd,zoals ik al meldde,bijna twintig jaar terug geschreven. Nu zijn onze mannen van heden de rijdende vrouw gewend maar toch hebben zij liever dat ze geen hoedje draagt!! slot
Wat u nu gaat lezen geeft u de sfeer weer van twintig jaar geleden!Dit cursiefje verscheen toen in een maandblad van de hand van Jibé. En het begon zo: Het moet me nu maar eens eindelijk van het hart!De meeste mannen zijn ten zeerste ontstemd bij de woorden " emancipatie van de vrouw".Voor hen betekent dat inleveren van eeuwenoude voordelen en voorrechten!....... Akkoord,het is niet prettig iets aangenaam voor iets minder aangenaam te moeten inruilen,maar........met de vrouw achter het stuur ligt het toch nog wel even anders.Zou het dan toch waar zijn ,dat de mannen deze vrouw nog steeds niet hebben kunnen verwerken?Moeten zij nog zoveel bijbenen? Op dat stuk heb ik reeds heel wat ervaring want ik rijd ruim l5 jaar dagelijks op de drukste banen.Veelal gaat dat dan zo:in de zomer ,met de hoofdsteun achter het hoofd kan het er nog mee door,ze(de mannen!) merken dan niet zo gauw wie er voor hen bolt.Maar........in de winder als ik,of de vrouw, het waagt een hoedje te dragen O,maar dan gaan de poppen aan het dansen.Dan worden ze zo driest,zo driest ,dan kan er vanalles gebeuren.Ofwel wordt er totaal nodeloos getoeterd zomaar om met zijn gewaande meerderwaardigheid te zwaaien of er wordt zeer snel rechts voorbij gestoken om toch maar niet achter die treuzelmie te moeten blijven hangen,ook al neemt die zelf met het snelheidsverbod een loopje !
Buiten de hulpverpleegster beschikte hij ook over een huishoudhulp. En dus spoorde Jan iedere zaterdagmorgen tot zondagavond naar zijn gezin.Het was een noodoplossing maar het bracht toch soelaas. Natuurlijk waren ook daar de kinderen rumoerig en uitgelaten vooral nu zij meer ruimten en vrijheid gewoon werden,zij konden zich nu uitleven in de grote tuin !Ook binnen werd het anders leven.Daarom bleef Jan al eens een keertje in de stad tijdens de zondagen. Annie cijferde zich zoveel mogelijk weg en trok zich op aan de kinderen.Als hij dan toch kwam ,escaleerden zich weerom de moeilijkheden:te druk,te veel lawaai.Immers hij zag niets maar hoorden alles.Kleine ruzies werden onvermijdelijk grote discusies......... Het moest ervan komen,Jan wilde terug vrij zijn,immers hij kon zijn mannetje staan. De hulpverpleegster was aan deze toestand niet vreemd........ Uiteindelijk vroeg Jan de echtscheiding aan.Dit was volledig tegen de principes van Annie die steeds correct gelovig was gebleven.Lang zeer lang heeft zij zich hiertegen verzet tot de situatie onhoudbaar werd. De kinderen waren intussen pubers en betreurden het ganse verloop. Annie werd voor haar "opoffering "en inspanning zeker niet gewaardeerd Haar familie heeft haar begrepen en gesteund.Zij is steeds alleen gebleven en de kinderen hebben hun weg gevonden. Hun vader is hertrouwd .Natuurlijk zijn er geen kinderen meer gekomen. De tweede vrouw is na ettelijke jaren ziek geworden en overleden. Annie woonden alleen en is plots en eenzaam overleden.Haar kinderen hebben het nodige gedaan om haar een waardige uitvaart te bezorgen.
Schrijfster dezer is steeds deze toestand blijven volgen en immer zeer erg met het lot van Annie begaan geweest
Vanzelfsprekend viel de wederzijdse aanpassing niet te onderschatten.Vooral karakterieel werd het eerste jaar 'n zware opgave. Na anderhalf jaar kwam hun eerste kindje,'n meisje en het was goed gezond.Inmiddels was Jan met behulp van zijn echtgenote de opleiding voor kinesist begonnen en hij beeindigde deze met onderscheiding.Nu kon hij een eigen praktijk starten.Ze kochten een huis en Jan installeerde zich op de eerste verdieping. Toen kondigde zich een tweeling aan waarvan eentje haast onmiddellijk na de geboorte overleed.Ditmaal werd hun gezinnetje verrijkt met een jongentje.Omdat Annie verkoos haar kindjes zelf opte voeden en haar huishouding ter harte te nemen, nam Jan een jonge verpleegster in zijn dienst. Wanneer hij ' s middags en in de late namidag naar beneden kwam eiste hij bijna volledige stilte.Hij verdroeg geen kinderrumoer noch speelgoedlawaai,maar dat begrepen de kindjes niet en Annie evenmin ofschoon zij erg haar best deed. De moeilijkheden begonnen met kleine misverstanden die stilaan escaleerden.Zij zochten naar een oplossing. En dus gingen zij apart wonen;Annie met de kinderen in een woning buiten de stad en Jan die hen ieder weekend zou komen vervoegen.Hij kon zich alleen wonderwel uit de slag trekken.
En het werd zwaarder.Dat soort eenzaamheid,alleen in de afdeling,had zij niet verwacht.Bovendien liep de verstandhouding met de leidster niet vlot.Zij bleken elkaar niet echt te begrijpen,wat nochtans zeer belangrijk was in deze fase.Zes weken beet zij op haar tanden toen,na ernstig te hebben overwogen,gaf zij er de brui aan. Misschien dacht zij ook aan de brief die zij, alleen, in de trein gelezen had ?In ieder geval kwamen haar ouders haar terug naar huis halen. Ze wierp het op een andere boeg en begon de studies van verpleegkunde die zij er met brio vanaf bracht en met fierheid haar diploma opborg. Inmiddels was zij een mooie relatie met Jan begonnen.Het liep op wieltjes. Jan was van het autoritaire type, dat had hij van zijn vader.Hij was beroepsofficier en verbleef(toen nog)in Duitsland. Op 'n morgen reed hij met zijn "ordonnance" in een jeep over een landmijn en de ontploffing trof zijn beide ogen.Hij was blind.Alles heeft men er aan gedaan om tenminste nog één oog te redden,doch de oogzenuwen waren uiteen gereten en geen enkele operatie kon nog baten. Bij ditalles overleed ook nog de vader van Annie ,haar steun en toeverlaat vooral nu in deze sombere dagen en maanden en jaren.......... Toch mochten hun dierbare huwelijksplannen niet in het water vallen.Nu vooral zou zij Jan ,moedig en vol liefdevolle toewijding bijstaan. Zij huwden in ontroerende omstandigheden en waren gelukkig.
Annie was l8,zeer gelovig en ze wilde missionaris worden.Dat ging zo maar niet onmiddellijk.Eérst moest zij postulante worden in een Vlaams klooster,wat zij deed.Nadien zou, gedurende driejaar, het noviceleven volgen en dan de eeuwige geloften die haar een vertrek naar de Missies zouden toelaten. Familie,vriendinnen en vrienden deden haar uitgeleide in het station en één vriend(broer van haar beste vriendin)gaf haar een brief die zij ,alleen, in de trein moest lezen.Ze was dus op weg naar het vlaamse klooster dat zij kende en waar zij verwacht werd met open armen. Ofschoon zij vergezeld werd door haar ouders,las zij,alleen, de brief en vernam,dat de vriend, Jan, er steeds van gedroomd had met haar een nestje te bouwen en hij dit tot zijn groot verdriet nu wel kon vergeten......... Annie werd er wel eventjes stil van.Natuurlijk kreeg haar plan verder vorm. Voortaan droeg zij een zwarte jurk en een klein zwart sluiertje en volgde zo haar opleiding die postulanten voorbeschikt zijn.Meditaties en gebed waren dagelijks aan de orde.Zij was alleen in de afdeling, wat wel jammer was.maar ze hield het vooruitzicht van het vertrek naar de Missies steeds voor ogen,wat haar hielp wanneer het eens wat zwaarder werd.
Zo vinnig en trouw!We konden haar niet genoeg loven en prijzen!Ze had een tafelmodel met een vriesvakje dat ons aanvankelijk ruim voldoende leek en zelfs sympathiek.Ze hield alles flink bevroren en dat was wat wij wensten. Méér moest dat niet zijn. Maar na tien jaren verhuisden wij naar ons nieuw huis en durfden wij soms te zeuren vanwege het zo kleine vriesvak en de toenemende lekkere ingevroren gerechten,die wij dan meestal moesten derven. Vrienden zeiden" zet ze toch buiten en koop een grotere"maar dat konden wij werkelijk niet over ons hart krijgen.Trouw vraagt eerbied! Ze bleef staan en deed behoorlijk verder.Wél begon ze méér te brommen vooral wanneer ze moest ontvriezen.Daardoor vroeg ze ook vaker een totale schoonmaakbeurt, die ze dan ook kreeg. Toch wisten we dat er 'n donderwolk boven ons hoofd hing,ze had haar jaren dienst geleverd.We bleven afwachten....... En ja,op een zekere morgen had zij stilletjes de geest gegeven na 38 jaar hard en trouw te hebben gewerkt. Er werd natuurlijk een nieuwe aangekocht (wie kan nog zonder?)en geplaatst en onze goede oude getrouwe werd afgevoerd naar het ijskastkerkhof.Het deed ons toch iets. Vanzelfsprekend is de nieuwe het van het.We zijn er blij mee en door de twee grote diepvriesbakken onderaan worden wij nu verwend. Kom ik ' s anderendaags toch niet tot de ontdekking dat we het afgesloten vakje in de deur van onze "oude"niet geopend en dus niet geledigd hebben! Er zit nog menig nuttig gerief in.Wat nu?Zou dat nu allemaal op het kerkhof liggen? We zullen eens telefoneren naar de verkopers,'t zijn lieve mensen.Misschien is er toch nog een oplossing....... Het afscheid moet dan toch moeilijker geweest zijn dan we gedacht hadden! Wellicht vandaar! slot
Dat rappelletje bleef ook zonder antwoord.Ik begon dat héél vreemd te vinden!Toen ik met mijn neef, die in Australie zat, mailden liep dat als een trein.Italie was toch een stuk gemakkelijker dacht ik .Het moet dus wel zo geweest zijn,dat die boekhandelaars het zeer druk hadden. We waren reeds in de aanloop van fabruari! Toevallig zag ik opeens de naam, op internet nl.vermeld, van de directeur van de Libreriria Vaticana. Ik zou wel dom geweest zijn indien ik daarvan geen gebruik maakte! En dus schreef ik een brief aan de Révérend Directeur met de opsomming van al mijn vruchteloze ondernemingen.Op de omslag links meldde ik "confidencial" opdat niemand op de vingers zou getikt worden. Nog geen tien dagen later kwam een gedienstige postbode mij per aangetekend de bewuste kalender "aanreiken"! Twee dagen later komt de poetsvrouw in de leefkamer en ziet mijn aanwinst in de buurt van mijn bureeltje hangen.Ze geeft haar appreciatie en ik geef haar uitleg over wat er aan vooraf ging............ "Maar Mevrouw, lacht zij,hier twee straten verder;bij de Paterkens,stond na de Mis,een dame achter een tafeltje die kalenders te verkopen!Volgend jaar breng ik voor u zo'n kalender mee!! Moet er geen zand zijn? slot
Heel in het begin van 2007 zag ik op T.V.twee blije nonnekens 'n mooie Pauskalender in hun leefkamer ophangen.Ze waren er zichtbaar fier en gelukkig mee en ze zeiden dat ook. Graag had ik ook zulk een kalender gehad en dus mailden ik naar al de mogelijke bronnen die mij hiertoe de weg konden wijzen.Hoe en waar moest ik bestellen? Alle vijf mijn bronnen antwoordden mij dat ze het echt niet wisten maar of ik de orde van die zusterkens kon opgeven voor verdere zoekactie!? Helaas,nee dat kon ik niet, had er hoegenaamd geen weet van.Ja,dan maar geen kalender. In november 2007 kwam weerom de aankondiging op internet NL dat er voor 2008 andermaal een Pauskalender werd uitgegeven,en dat hij verkrijgbaar was in de Libreria Vaticana, boekhandel naast St.Pieterbasiliek. En dus schreef ik op 22 nov.'07een brief met bestelling aan voornoemd adres. Na veertien dagen ontving ik de factuur die ik onmiddellijk stortte. Twee weken later begon ik uit te zien naar een zending vanuit Italie.Maar dat was blijkbaar nog te vroeg. Misschien best nog eens een vriendelijke rappel sturen?Wat ik deed. Maar er kwam geen antwoord.Toen ontdekte ik op de factuur,'n heel klein E.mail adresje.Natuurlijk maakte ik daar gebruik van en gaf de nodige toelichting.Tot mijn verbazing weer geen antwoord. Het lag voor de hand,dat ik na enkele weken en in het begin van 2008 een tweede E.mailtje verzond!!Een beleefd rappelletje........... Wordt vervolgd
Daar moesten we zijn!Het was er héél prettig,warm en gezellig en er werd wat afgedanst! Mijn partner(één van de meerderen! ) vroeg me vanwaar ik afkomstig was? Van Belgie,zei ik,daar had hij nog nooit van gehoord!Nauwkeuriger zei ik ....van Antwerpen.Hij hoorde het zichtbaar in Keulen donderen....foert zei ik,si si zei hij en we dansten zwierig en tevreden verder! Ons jongste en mooiste reisgezellin kreeg het aan de stok met een blijkbaar vurige aanbidder;hij wou haar absoluut zoenen en daar wou zij hoegenaamd niet van weten Gelukkig is het bij een beschaafde verstandhouding gebleven. Na een super geslaagde avond kwamen wij rond 23u.terug in ons hotelletje en een kwartier later lagen wij in ons confortabel bedje.Ja,ZO ging dat in die tijd! Maar......nu komt het! De kleurfotorolletjes waren juist op de markt en ik had er me zo eentje aangeschaft en was reeds een tijdje de mooiste landschappen op de gevoelige plaat aan 't schieten .De vriendinnen vonden dat fijn en lieten mij begaan,temeer dat ik een statief en zelfontspanner had en die nu en dan meezeulde zodat we er alle vier " opstonden "Ons jongste had ook een kleur-rolletje op haar apparaat staan maar daar werd niet over gerept,ze kwam er dus niet mee voor de dag.Tot op de laatste morgen voor ons vertrek dat om 14u.gepland was. Plots vroeg zij of eenieder van ons HAAR eens wou kieken!!Wij stonden perplex maar gaven gehoor aan haar verzoek.Toen begon zij de poses en plaatsen uit te zoeken;op plaatje één ging zij half tegen een boom liggen de benen ietsje gekruist,op plaatje twee koos ze een bank uit ,de blik naar rechts, plaatje drie werd een ijsje eten aan een tafeltje,vier lag ze op het hotelgras languit met één knie naar omhoog,vijf lag ze tegen de hoteldeurpost,zes zat ze terug op de bank maar ditmaal de blik naar links,zeven ging ze naast een bloemenvaas staan en acht vroeg ze de hoteldame naar buiten, die ze een arm gaf!!!De cheeslach ontbrak nergens!Hoe bestond het! Zie, dat is nu wat ik kei-egoist noem en bovendien aardsdom , want nu had zij geen enkel buitenzicht en die waren ZO MOOI.
Vanwege de hete middagzon deden we na het copieuse diner een kleine siesta,dat was heel welgekome!daarna kwam het meer van Stresa aan de beurt daarin zwommen kleine zilveren visjes die zich aan onze schoolslag niet stoorden.Het strand bestond uit karige zandkorrels en héél véél kleine keitjes die echt pijnlijk waren aan de voeten.Daarom waren strandstoelen of 'n dikke handdoek noodzakelijk. Naast het strand(je)lag de "parking"( kleine haven) van de speedbootjes en de yachts(van héél arme mensen!) Helaas ,de tweede nacht van ons verblijf aldaar kwam 's nachts een speciale stormwind aanzetten die deze kostbare scheepjes tegen elkaar sloeg en jammerlijk havenden.De verzekeringen hadden er zeker hun werk aan. We hadden gehoord en gelezen over Isolla Bella en Isolla Pescatori Vanzelfsprekend wilden we daar ook een beentje aan wal zetten Dus namen we gretig boottickets voor de volgende dag want, naar men zei, waren ze zo vlug uitverkocht Het werd een te kort maar prettig waterreisje dat echt de moeite waard was.Isolla Bella was wat ruimer om in te wandelen,Isolla Pescatori was schattiger en héél mooi van bouwstijl maar veel kleiner. We dronken er natuurlijk een Italiaans koffietje en namen er "kiekjes". De volgende dag gingen we in het stadje Stresa uit winkelen,we spraken reeds een aardig mondje Italiaans(!!) zo van :grazie, prego, pronto, come va, benissimo,abbiamo bene mangiare enz.maar ze verstonden ons toch en wij vonden dat reuze plezant! Eén van ons sprak vrij vlot zo geraakte we aan postzegels om zichtkaarten te schrijven naar huis en familie en vrienden.Het zat dus allemaal snor. Na het dagvermaak kwam het avond uitgaan dat had plaats in het gezellige thee-dansant- gebouw vlak naast het meer...........
