En het werd zwaarder.Dat soort eenzaamheid,alleen in de afdeling,had zij niet  verwacht.Bovendien liep de verstandhouding met de leidster niet vlot.Zij bleken elkaar niet echt te begrijpen,wat nochtans zeer belangrijk was in deze fase.Zes weken beet zij op haar tanden toen,na ernstig te hebben overwogen,gaf zij er de brui aan.
Misschien dacht zij ook aan de brief die zij, alleen, in de trein gelezen had ?In ieder geval kwamen haar ouders haar terug naar huis halen.
Ze wierp het op een andere boeg en begon de studies van verpleegkunde die zij er met brio vanaf bracht  en met fierheid haar diploma opborg.
Inmiddels was zij een mooie relatie met Jan begonnen.Het liep op wieltjes.
Jan was van het autoritaire type, dat had hij van zijn vader.Hij was beroepsofficier en verbleef(toen nog)in Duitsland.
Op 'n morgen reed hij met zijn "ordonnance" in een jeep over een landmijn en de ontploffing trof zijn beide ogen.Hij was blind.Alles heeft men er aan gedaan om tenminste nog één oog te redden,doch de oogzenuwen waren uiteen gereten en  geen enkele operatie kon nog baten.
Bij ditalles overleed ook nog de vader van Annie ,haar steun en toeverlaat vooral nu in deze sombere dagen en maanden en jaren..........
Toch mochten hun dierbare huwelijksplannen niet in het water vallen.Nu vooral  zou zij Jan ,moedig en vol liefdevolle toewijding bijstaan.
Zij huwden in ontroerende omstandigheden  en waren gelukkig.

Wordt vervolgd