Piet moest een zakelijke opdracht vervullen met de wagen en vroeg Jan om mee te willen rijden,wat deze graag inwilligde.Tijdens deze rit zaten ongeveer 5 uren woestijn in;zij zouden één nacht in een hotelletje moeten doorbrengen wat gebeurde .De opdracht verliep prima zonder gevreesde hindernissen. Toen zij huiswaarts keerden begon de huid van Jan rode vlekken te vertonen met jeuk.Jan dacht, optimist als hij was,dat het wel spoedig zou voorbij gaan.Helaas het werd erger.Nog juist twee dagen moest Jan in Amerika verblijven alvorens terug naar Belgie te kunnen vertrekken,daarom wilde hij liever in zijn land naar een dokter stappen.Dat deed hij bij de allereerste gelegenheid.Na onderzoek zei zijn dokter " man je hebt schurft "!Hij moest thuis onmiddellijk een stortbad nemen zich met een voorgeschreven zeep wassen en dan goed afdrogen en daarna zijn gans corpus insmeren met een bepaalde zalf.Hij had nml.in vuile lakens geslapen!(in die semi woestijn) Aangezien Jan gans alleen woonde deed hij wat de dokter hem had voorgeschreven en liep ingesmeerd in zijn blootje rond in zijn appartement.Leona werd enkele dagen later door hem weer afgehaald en thuis gebracht.Zijn wagen was er speciaal voor aangepast. De temperatuur in het appartement was nec plus ultra! Jan was weer helemaal van zijn schurftkado verlost. Nette lakens in een hotelletje zijn zeker van groot belang.
Enkele tijd nadien merkte Jan dat een jonge vrouw ook zeer erg door deze ziekte getroffen werd.Hij nam contact met haar op maar spreken kon ziju reeds niet meer tenzij heel onduidelijk,haar benen en armen waren onbeweeglijk.Met de ogen kon zij zich nog verduidelijken en met moeilijk verbale.geluiden.Zo vernam Jan dat ook zij verlaten werd door haar man,die met een dergelijk zieke vrouw niet verder wou of kon.Hier in deze instelling kreeg zij van de medepatienten en het personeel de nodige vriendschap en verzorging.Wel had zij nog een moeder die veel van haar hield en regelmatig op bezoek kwam wat voor haar telkens een heel reisje betekende.Van genezing is nog steeds voor deze ziekte geen sprake.De spieren sterven af. Een jonge specialist ter zake steldeJan een expirementele operatie voor .Hij zou de hoofdspier van de benen doorsnijden,zodat de andere spieren die er naast liggen aan bod moesten komen door ZEER vele oefeningen,wat hard werken betekende en dagelijks moesten uitgewerkt worden.Jan riskeerde het aanbod van de specialist en de operatie werd uitgevoerd.Dan kwam pas het grote werk voor Jan op de proppen.Hij heeft er aan gezwoegd en is er in geslaagd,vechter als hij was,terug zijn benen te gebruiken mits behulp van twee krukken later nog één, om zich normaal voort te bewegen. De jonge vrouw,Leona,en de medepatienten waren zeer blij voor hem en feliciteerden hem gemeend. Hij mocht terug naar zijn appartement want hij kon zelfstandig verder leven mits de nodige controle aanvankelijk. Toen werd er besloten Leona onder zijn hoede te plaatsen,dat was de grote wens van Jan.Zij zou bij hem intrekken mits de nodige aangepaste meubilering en thuisverzorging door het gepaste verplegingspersoneel.De omgeving was zeer gezellig en familiaal en haar moeder kon véél dichter tot bij haar geraken. Ook kwamen de kinderen van Jan nu vaker en werd zodoende weerom een gezinnetje gevormd.Leona was zeer gelukkig en Jan ook. Eens per jaar ging Jan zijn vriend in Amerika bezoeken en dan ging Leona voor enkele weken naar de instelling waar zij ook graag was,en waar men haar de PC met de kin leerde bedienen,wat zij onvoorstelbaar graag deed. Tijdens zijn laatste bezoekje aan Piet beleefde Jan er een speciaal avontuurtje.................. wordt vervolgd
Zij leerden elkaar kennen in de industriele wereld.Piet woonde in Amerika en Jan in Belgie.Maar,zoals ik al zei,in voorgenoemde wereld zijn geen grenzen.Jan was een zgz.crisismanager,waar hij gevraagd werd loste hij de zaken zo op dat alles weer ronddraaide,dit is bij de vorming ook een aparte gave.Hij sprak ook alle talen en bezocht onze ganse aardbol.Piet woonde in een prachtige villa met zwembad en al wat men in chique villa's kan bedenken,maar beide waren eenvoudige mensen.Zij waren gehuwd en hadden een normaal gezond gezin. Het vele werk,verplaatsingen en inspanningen werden Jan fataal.Hij kon niet meer vooruit noch achteruit en liet zich opnemen in een goede kliniek.Na grondige onderzoeken kwam men tot de vaststelling dat hij MS.had(multiple sclerose)Dat was een zéér ernstige en droeve constatatie. Vier maanden verbleef hij eenzaam in die speciale instelling,slechts één iemand kwam hem bezoeken :Piet, die voor een weekendje van Amerika kwam. De echtgenote van Jan liet hem in de steek;een invaliede man zag zij niet zitten(Jan kon nog amper gaan noch staan)zijn kinderen bleven bij hun moeder wat normaal was, waar moesten zij anders naartoe?
Arme cursiefjes!!Zojuist merk ik dat ze op de laatste rij van de apprecitiaties geschoven zijn.Dus op de laatste bank,zoals de stoute kinderen!En de sukkelaars kunnen er zelf niets aan verhelpen.Ze moesten een nieuwe Northon krijgen maar de man die dat moest doen was ziek,en de zaak waar ze anders terecht konden was aan ' t verhuizen.En dus vlogen zij mooi ingepakt ergens wachtende totdat zij weer in aanmerking konden komen en in ere werden hersteld en in orde werden gebracht.Zo gaat dat met de mensen ook,kunt gij niet meer presteren?Hewel dan moet ge achteruit,dan wordt gij zelfs uitgesloten,zelfs uitgestoten tot ge weer iets gaat betekenen. En moet gij op pensioen gaan ja dan moet ge 'n andere weg opslaan om misschien toch nog iets te kunnen betekenen.Maar......ge zult moeten zoeken want ....ge wordt o zo gauw afgeschreven Dus" cursiefjes" zijn weer in orde! Ze hopen dat ze weldra terug in aanmerking mogen komen met een sterk verhaal,dat niet iedereen in zijn leven zal meemaken.! Tot zolang! slot
Ons lichaam is volgens mij een compleet raadsel!Ja,ik meen dat écht. Ik geef 'n klein voorbeeld:Mijn rechter duimvinger begon me pijn te doen,héél jammer want die vinger hebben wij broodnodig en dat ondervindt men pas wanneer hij begint te begeven.Toevallig kwam er een kinesiste op bezoek ik vertelde haar de moedwilligheid van mijn duim/Zegt ze" ge moet die zo snel mogelijk laten opereren,ik heb dat ook moeten doen anders had ik niet kunnen masseren,en er is geen andere remedie. Mijn duim begon stijf te worden,dat is helemaal niet om doen.Raadpleeg ik een kinesist die wij gewoonlijk bezoeken,zegt die" ik zou héél veel aan die duim trekken met uw linker hand.De duimspier moet door een smal tunnelletje om te kunnen plooien. Dadelijk ben ik aan dat trekoefeningetje begonnen telkens ik er aan dacht,ook " avonds aan de TV"! Inmiddels had ik ook nog met een kinesist, met jaren ondervinding en faam, gesproken en die zei" sorry,maar opereren is de enige uitweg" Dus ik hield het bij dat trekken en ja om korter te gaan mijn duim is helemaal terug normaal geworden hij plooit dat het een plezier is om zien en reeds jaren!en van pijn is helemaal geen sprake meer. 't Is maar dat u het ook weet!
'tWas op 'n maandag,de namiddag waarop oma steeds de mensen ontving die dachten dat zij hen kon helpen.Het kleine autoritaire,onverbiddellijke mannetje zat ook in de rij.Hij wachtte, ietwat zenuwachtig,zijn beurt af.De dame die hij ging te knie vallen was hem onbekend,men zei van haar dat ze vriendelijk was maar rechtvaardig!! En oma vertelde verder.......Hij kwam ietwat schuchter binnen,zijn petje vlug afnemend, en begon aarzelend,nadat oma hem vroeg wat ze voor hem kon doen,of hij aub het gegeerde appartementje vlug zou kunnen bekomen want zijn vrouw was ziek van gans de onverkwikkelijke situatie.Oma stelde hem gerust dat het nu voor hen niet meer zo lang ging duren te oordelen naar zijn inschrijvingscijfer. Er volgde 'n korte pauze,toen vroeg oma of hij niet de parkeerwachter geworden was van een mutualiteit?Hij schrok zichtbaar 'n beetje en zei deemoedig dat hij dit nu werkelijk deed voor zijn zieke vrouw.Zijn petje draaide voortdurend tussen zijn tamelijk kleine handjes. Wel,zei oma,nu ga ik jou ook iets vragen.Hij keek uiterst verwonder en luisterde aandachtig.Zou jij voortaan de mensen die op jouw parkeerterrein komen,terecht of niet terecht ,'nbeetje menswaardiger willen behandelen en niet a la Hitler willen toesnauwen? Hij beloofde het plechtig,want nu had hij haar herkend. Mits nog wat geduld heeft hij zijn appartementje in huur gekregen,en is hij haar met zijn vrouwtje komen bedanken. slot
Oma vertelde uit haar voorbije beroepsleven: Zoals zij zoveel heeft moeten doen,bracht zij een huisbezoek aan een oud gehuwd koppel dat'n verzoekschrift had ingediend om beter te wonen.Inderdaad zij woonden veel te duur in verhouding tot de woonst die helemaal geen confort bood.Met 'n objectief verslag kon oma bemiddelen wisten zij. En dat zou oma zeker doen,zeker wanneer zij zag dat het nodig was.Maar........ze moesten geduld oefenen want de wachtlijsten waren lang. Het aanvraagformulier werd bij het sociale verslag gevoegd en zou zo zijn normale weg volgen. Na een gemoedelijk praatje werd dit bezoekje besloten. n' Kleine zestal maanden later reed oma op de parking van een mutualiteit,en plaatste haar wagen op haar gewone plaats omdat zij iets te bespreken had met de voorzitter. Plots kwam 'n kleine zeer boze man van achter reeds geparkeerde wagens opduiken en begon met zij armen te zwieren!"ER AF " schreeuwde hij tot oma en nogeens met zeer autoritaire stemgeluiden "ER AF"oma kreeg geen kans hem uit te leggen,dat zij daar al jaren kwam parkeren want voor de derde maal keelde hij " ER AF ".Oma zocht op de straat in de buurt een plaatsje dat zij met moeite vond.Zij had de kleine man onmiddellijk herkend,hij haar echter niet. Na 'n drietal maanden ............
Zou het dan toch waar zijn? Ik heb gelezen,en anderen met en na mij,dat er wezenlijk een slaap-trein bestaat. D.w.z.:men ligt te bed,gezond,maar men kan hoegenaamd de slaap niet vatten.Het blijft maar duren en van dat wachten wordt men onrustig.Draaien naar links,draaien naar rechts ,het helpt geen moer. Plots denkt men aan die theorie van die slaaptrein waar men moet opspringen als hij voorbij rijdt!De slaaptrein dus! Dat kan toch niet zo moeilijk zijn,denkt men dan en men probeert. Best is,denken we,je verbeelding toch maar wat geweld aan te doen.Hoort of voelt ge hem komen (die trein!)ja dan moet ge u klaar houden en er op springen! Zo heb ik enkele uren mijn best gedaan!Géén trein,noch in de verte noch dichtbij,wel opkomende nervositeit!! Persoonlijk ben ik geen fantasiemens,'n felle treinreiziger ben ik evenmin en van springen heb ik helemaal geen verstand,op school bij het touwtje springen viel ik aanhoudend door de mand,tot ergernis van de medespringsters. Dus afwachten dan maar.......maar wie heeft die nonsens over die slaap-trein in de wereld gestuurd? Is het een reeele proefondervinding?Of heeft 'n goedaardig man(of vrouw?)dat geschreven om de auto-suggestie aan te wakkeren? In ieder geval bij mij lukt het dus niet ,ook niet na herhaalde pogingen tijdens verscheidene nachten.Nu ontsteek ik mijn leeslamp en begin verwoed te lezen.Moest er (per abuis)een T.G.V.voorbij mijn bed snorren dan kijk ik zelf niet meer op. Stel u voor dat ik(verstrooid!) er op wil springen en verongeluk in mijn eigen kamer!Nee,écht daar voel ik niets voor. Wat ik wél erg zou apprecieren is dat iemand (van mijn lezers?)mijn 'n goede raad zou willen en kunnen geven......... buiten pillen innemen en Kamillethee met honing slurpen. Hij of zij weze hiervoor bij voorbaat bedankt. Of nog.......HOE geraakte u op die wondertrein?
Culinaire raadgevingen krijgen we meer dan voldoende op T.V.daar niet van.Maar wat wij onder ons samenstellen daar heeft niemand zaken mee! Zo eet ik persoonlijk doodgraag 'n pekelharing met veel donkere bruine suiker tot grote jolijt van mijn man en kinderen.Ik stoor me daar absoluut niet aan want ik vind het heerlijk!. Een collega-viendin eet stevast een boterham belegd met een dikke snede oude kaas daar bovenop een laagje hesp uit de Ardennen en dat werkt ze af met 'n bedenkelijke laag confituur liefst aardbeien maar ander fruit mag ook.Ik heb de test eens gedaan ,maar daar is het bij gebleven! Wat ik dan onlangs vernam van een zeer goed bekend lief vrouwtje is dat zij 'n boterham eet met een grote groene appel en daarbij 'n groot dik stuk zwarte chocolade.Ze zegt dat het het summum is.Een buitengewone combinatie! Nu voor mij niet gelaten.Toch schrok ik daar 'n beetje van omdat ik in ons mondwerk deze twee ingredienten zo moeilijk kan gemaald zien en vooral voelen. Om dan over de smaak maar te zwijgen. Ik beken,dat ik de moed niet heb het zelf uit te proberen.Eerstens is een grote groene appel niet aan mij besteed en lust ik helemaal geen zwarte chocolade.Dus deze keuze is vlug gemaakt. Geef mij maar 'n pekelharing met veel donkere bruine suiker en laat mijn lievelingen maar lachen/Daarenboven is lachen zeer gezond en wordt dit tegenwoordig veel te weinig gedaan! slot
Neen,ik ben niet zo jong meer en wellicht daarom heb ik nog zoveel vragen in mijn hoofd die onbeantwoord blijven,ook al leest men erover en spreekt men met zgz.bevoegden. Jaren geleden volgde ik ,omdat het moest, 'n cursus over de mens en zijn sexualiteit en zei de prof dat we er niet onderuit konden want dat we allemaal bi -sexueel waren,maar dat de overhelling verschillend was.Dus de geaardheid dachten we. Laten we dat aanvaarden.Tamelijk vroeg ondervindt de betrokkene dat hij anders is en richt er zijn leven naar.Tot hier kan ik volgen.Maar..........waarom eerst trouwen en kinderen verwekken ,daarmee komen bluffen,terwijl men reeds een jongere vriend heeft?Waarmee men dan " trouwt"de goede echtgenote en de flink studerende kinderen ten spijt?Men huwde met een vrouw en beloofde trouw in goede en kwade dagen.......speelt men zo met dergelijke ernstige zaken? Nog iets waar ik mee zit,waarom maken homo's zich zelf zo grenzeloos belachelijk tijdens de openbare zgz.roze dag.?Denken zij dan werkelijk dat zij op die wijze ernstig zullen genomen worden door de maatschappij?Iedereen heeft deze walgelijke demonstraties reeds gezien ,waar is hun verstand op die protestdag?Nee echt ik kan er niet bij. In onze buurt destijds bestond een herenhemdenzaak,de man bediende de klanten en had een mooie vrouw en drie jongetjes.De man kon zijn herenklanten moeilijk met rust laten en zijn echtgenote begon hem te wantrouwen voor zijn eigen kinderen,daar zal dan toch wel 'n specifieke ziekte mee gemoeid geweest zijn en een psychiater bij te pas gekomen zijn.Later is de vrouw toch moeten verhuizen met de aankomende jongens.Héél droevig vonden wij dat allemaal in de buurt. Om deze treurnis te besluiten:wij kenden twee vrienden die veertig jaren bevriend waren,die beiden een pracht van een betrekking hadden,zich zeer correct gedroegen,oprecht van elkaar hielden en elkaar tot aan de dood verzorgd hebben,mits de nodige huishulp. Op die manier kan een anders geaardheid zonder veel moeite aanvaard en zelfs begrepen worden.Wat vindt u?
Vingervlugheid is eigenlijk een term die men bij de pianisten gebruikt maar dan noemt men het gewoonlijk vélociteit.Hier gaat het over een ware échte vingervlugheid zonder toetsen. De man waarover ik ga vertellen is eigenlijk veel te braaf voor deze wereld,zo zegt men dat voor écht degelijke mensen,die nooit kwaad over een ander spreken en nooit denken aan bestolen ,noch bedrogen worden . Hij ging ,van God geen erg ,dus gewoon over de straat , die weinig bevolkt was, op linker oever in de late morgen.Komt er opeens een vreemde vrouw voor hem staan,die argeloos vraagt of hij voor haar een euro wil wisselen.Onze brave man haalt op slag zijn porte-feuille boven water en laat dat madameke zelf in het voorzakje van de klein centjes die euro,die zij in haar hand houdt ,wisselen.Terwijl ze dus aan ' t rommelen is in dat kleingeldzakje,haalt ze al de grote brieven uit de grote achterzak en onze brave man heeft de kans niet gekregen dit op te merken.Zij is natuurlijk begiftigd met twee handen,en wat de linker deed ,de rechter geen weet!! Onze voorbeeldige sociale man,gaat verder zijn weg en heeft zijn porte-feuille niet meer nodig die dag.Echt waar. Dan gaat hij ' s anderendaags een groot warenhuis binnen om vlug iets te halen en bemerkt dat hij fameus is beet genomen,hij bezit in het centenzakje nog enkele stukjes van 5 cent.Al het overige is ribbedebi. Thuis doet hij zijn verhaal en zijn moeder zegt"jongen toch wanneer gaat gij nu eens geloven dat er "stoute" mensen zijn!!Wat gaat je vrouw daar nu van zeggen?In deze crisistijd is 300 toch zo maar niets. Hij is de politie gaan verwittigen dat er van dat gespuis op linker oever " zijn kost aan' t verdienen is"en de politie antwoordde terecht" ja dat is hun broodwinning/We zullen een oogje in het zeil houden." Op die manier is geld incasseren natuurlijk niet moeilijk maar.....het blijft toch'n kunst .Probeer het zelf eens ik denk dat ge gaat verschieten hoe vlug ge tegen de lamp zult lopen. Sinds dat grapje(Antwerps!!)loopt onze brave man tot nogtoe steeds maar met 2O in zijn geldbeugel.Maar.......hoe lang zal hij dat kunnen volhouden temeer dat men met 20 qua aankopen niet ver meer geraakt,dat zal de lezer ook wel weten!?? Goede raad,draai je rug naar dat soort vrouwen en loop een stapje vlugger en vooral laat je door medelijden niet in de doeken doen.
We kwamen elkaar tegen,'t was een poosje geleden en hoe gaat het,goed en met jou?U kent die inleidende gesprekken,een dialoog noemen we dat nu Zo kwamen we bij de kinderen,ja ook goed alleen de zoon zit nu al 'n tijdje zonder werk en heeft nu een leefloon.En kan hij zich bezig houden?......... Ik zou het geloven met al zijn wagens!!!hij zoekt nu een groter magazijn om te huren want hij wil ze goed bergen. Ik kon mijn mond niet houden en zei héél voorzichtig" dat zouden we vroeger met onze dop toch niet gekund hebben hé,geen werk ,veel occasiewagens als collectie en een magazijn huren,ik sta daar wel even van te kijken!.Had ik ze niet zo goed en reeds zo lang gekend ik zou wellicht gezwegen hebben.Nu zag ik dat ze dicht klapte en voor goed,want als we elkaar nu ,zeer sporadisch, ontmoeten kijkt ze de andere kant op.Toch ben ik blij deze opmerking gemaakt te hebben,ieder zijn mening natuurlijk en ook zijn levenswijze daar niet van. Alleszins is het nog steeds toegelaten 'n beetje kritiek te hebben ,al is het dan maar heel eventjes en niet altijd in gedachten over " dingen " die naar onze mening" erover" zijn. slot
Wij kwamen in een grote half donkere ruimte waaraan onze ogen wat moesten wennen.Toen zag ik kleine witte kopjes uit een zwarte meststof steken,mooi in grote vakken verdeeld. In het midden een gaanpad en ontelbare kwekelingen langs beide zijden van ht pad.De fotograaf vertelde hoe dat in zijn werk ging en naarmate wij dieper in de ruimte doken hoe meer de paddestoelen van formaat vergrootten.Als ze helemaal voor consumptie klaarwaren moesten zij verpakt worden volgens formaat en dat was een hele klus.Maar er waren vaste afnemers wat het werk enigzins verlichtte. Over de opbrengst of de winst durfde ik niet spreken,trouwens dat kwam niet aan de orde. Toen de omleiding ten einde was en wij voor de nog vergrendelde poort stonden begonnen wij over de oorlog en al wat er kwam bij kijken,ditalles in een ontspannen sfeer. Toen de grote poort ontgrendeld werd deed het mij deugd weer in de frisse lucht te staan.Mij zouden ze zeker geen vaste "job "moeten aanbieden in een halve duistere bierstekerij,ook niet wanneer ze paddestoelen zou kweken die ik nochtans zeer graag lust. De joviale houding en de sympathieke spreektaal van de stadsgenoot zal ik me nog lang herinneren.Ook de donkere sfeer en het sleutelgeknars!!en het klein beetje angst dat ik daarbij voelde en dat helemaal niet nodig was geweest!! slot
Oma vertelde ons,tijdens de bomaanvallen van de V1's hadden wij ook prijs:al onze ruiten aan stuk ,zolderingen half naar beneden en vele muren gebarsten.Spoedig werden al de venstes met dik karton dicht gespijkerd.ZO konden wij niet blijven wonen.Gelukkig boden vrienden in het Leuvense ons een klein appartementje aan,zijzelf sliepen uit angst in de kelder Met 'n kleine verhuiswagen namen wij het hoogstnodige mee en onze twee fietsen en trachtten ons te schikken in ons lot De V1 bommen vlogen boven ons hoofd,vooral s' nachts,maar van " overvliegen" hadden wij geen schrik,wel betreurden wij hevig de schade die voor Antwerpen weerom bestemd was.(wraak van de lozer)Onze Papa moest in de stad blijven voor zijn werk,maar op vrijdagavond kwam hij per spoor ons vervoegen en bracht telkens droevig nieuws mee.(instortingen,gekwetsten en doden)Onze mama was héél benauwd geworden en ging veel naar onze vrienden die bestendig in ons dorpje woonden. Mijn zus en ikzelf reden met de fiets, als vluchtelingen, naar de boeren.die ons zeer welgezind waren,zij hadden welgemeend medelijden met deze toestand.Voor een prijsje kochten wij dagelijks groenten vers uit het veld getoverd Mijn zusje ging op bezoek bij onze vrienden en ik trok er alleen op uit met de fiets om de omgeving eens wat verder te bekennen. Zo reed ik voorbij een totaal verlaten oude brouwerij, richting Aarschot en juist toen ikmijn tred(of trap?) wat vertraagde ging de grote poort open en stond een vriendelijke man in het deurgat en knikte mij gemoedelijk toe .Hij kwam een stapje nader en zei"ik sta hier op wacht,de eigenaar is naar de markt."Omdat ik meende dat hij mij iets wilde vragen stapte ik van de fiets en zag toen dat hij zin had in een praatje.Dadelijk hoorden wij dat we van dezelfde stad waren.Hij was ook bij vrienden op vlucht met zijn echtgenote en een welbekend fotograaf in het Antwerpse. Hij nodigde mij uit 'n kijkje te komen nemen in deze tot paddestoelen kwekerij omvormde brouwerij.Van deze gelegenheid wilde ik wel gebruik maken want zulks had ik nog nooit gezien Wij stapten binnen en de poort werd dicht gegrendeld.Dat sleutelgeknars gaf mij wel even een onveilig gevoel.Ik was 2O jaar.
Hoe is dat toch gekomen zo vroegen wij onze Oma,dat één man de ganse wereld op zijn kop heeft kunnen zetten?En toen vertelde onze Oma wat zij ervan wist door lectuur en ervaring.Hitler,zo begon zij,woonde alleen met zijn moeder als jongeling.Hij verlangde vurig aan de tekenacademie te mogen studeren want hij tekende héél graag.Zodra hij voor een toelatingsexame werd aangeschreven lukte hij niet in de opgaven en werd niet aanvaard.Dat betreurde hij héél erg en stemde hem zéér bitter. Dan ging hij maar bij het leger en na een tijdje sloot hij zich aan bij de nationalistische partij.Hij werd er een vurig aanhanger van en toen hiij eens de kans kreeg'n woordje in het openbaar te spreken,stonden enige officieren daar toevallig op te luisteren en vonden hem een puike woordvoerder.Adolf zelf ontdekte ook dat hij gemakkelijk in het openbaar zijn woordje deed. Hij is dan hogerop geklommen in die nieuwe partij en er tenslotte de leider van geworden met al de gevolgen vandien. Wij,de kleinkinderen van Oma,namen genoegen met deze beknopte uitleg en hebben de gevolgen er mee van gedragen en ondervonden. Inderdaad een verbitterd iemand met bovendien autoritaire en opvallende leidersgaven met ook 'n buitengemeen doorzettingsvermogen én'n oratorisch talent is tot héél veel in staat Vaak vergalloperen ze zich,denken we ook nog maar eens aan Napoléon!!. .
Wanneer men nergens pijn gevoelt dan is men meestal tevreden,men waardeert die situatie en da's maar goed en redelijk ook.Maar..........als u 's nachts zo op het onverwacht pijn krijgt aan uw linker grote teen dan begint men zich toch vragen te stellen want dit is iets dat men nog niet heeft mee gemaakt.En het doet pijn ,echt pijn.Bovendien zo midden in de nacht komt dat zeer ongelegen.Wat heb ik nu? vraagt men zich af, terecht.Wel ik kan het u zeggen ; u hebt jicht. En wat kan de rede daarvan zijn?...Te veel urinezuur . Wat moet ik daarvoor doen vraagt u zich af.Ten eerste héél veel water drinken(het mag kraantjeswater zijn zegt de dokter)e, dan Colchicine innemen volgens voorschrift van uw huisarts want u hebt een opstoot van jicht die kan eventjes duren en terwijl moet u op uw tanden byten want het is alsof een ijzeren tang op uw grote teen geprangd werd!! De huisarts geeft u zéker een dieetblad en de Colchicine werkt tegen de pijn maar geeft onaangename bijwerkingen zoals diarree,misselijkheid soms overgeven.(niet altijd) Na die behandeling en het beeindigen van de opstoot mag men Allopurinol innemen(1OOmg)om te beginnen en dit voor de rest van uw leven om geen aanvallen meer te krijgen.De Allopurinol(heet nu Zyloric) zorgt voor het wegebben van het urinezuur.Meestal worden de 100mg.opgedreven tot,ja voor sommigen zelfs tot 300mg.maar die krijgen dan ook geen opstoten meer(aldus onze goede apotheker met veel ervaring) ook onze huisarts is van dat gedacht en werkt op die manier. Voor de hardnekkige gevallen wordt wel eens 'n spuitje van Depo-Medrol gegeven tegen ontsteking en voor diegenen die geen anti- inflamatoire pillen verdragen. Ziezo,beste lezers,hopelijk heb ik aan sommigen van u 'n goede raad gegeven of u tenminste toch op de goede weg gezet. Dat was mijn enige bedoeling.
Dus na vijf jaar, nieuwe tussenkomst van de ziekenkas voor nieuwe hoorapparaten.Dat is dan wel nodig na die tijd en er is veel verbeterd.Als je GSM een bluetooth heeft en je hebt een iCOM dan moet je alleen maar een klein schermpje om je hals hangen en dan mag je GSM liggen waar hij wil,als hij je roept druk je op je schermpje en je kan praten.,en vooral HOREN Dat gaan we dus eens uitproberen,maar helaas 's avonds zit iedereen voor het scherm gekluisterd en belt er niemand!!dus dat uitproberen laat op zich wachten ' t zou anders wel eens iets anders zijn vinden wij! Maar we zijn tot dusver wel iets belangsrijks vergeten,we :moeten nog naar de hoorapparatenleverancier rijden om de verbinding te laten maken tussen de iCOM en de bluetooth,dat zijn we toch vergeten zeker,hoe onverklaarbaar dom! Komt daar nog bij dat diegenen die je willen horen de telefoon nemen,is goedkoper want de GSMkaart is aan de dure kant en vlug opgebruikt.Of moeten we daar ook nog een abonnement voor nemen? Lezers en lezeresen wat was het leven vroeger 'n stuk eenvoudiger,of zijn wij nu alléén om zulks te beweren en te ondervinden? Onze oude GSM is nu 10 jaar oud,heeft ons nooit in de steek gelaten,maar omdat de sukkelaar geen bluetooth heeft ligt hij nu in de kast opgeborgen tussen prachtige fotoapparaten die ook afgedankt werden omdat zij niet digitaal zijn!! Mensen ,waar gaan wij toch naartoe en waarom laten wij ons toch zo beinvloeden? Wij hebben een vriend die droomt en tracht terug naar de tijd van de paardentram,hij meent dat uit de grond van zijn hart en wij geloven hem maar toch hebben we daarover onze twijfels qua beleving. Zouden we dat écht nog aankunnen?
Onze oma heeft natuurlijk héél veel herinneringen, meestal waaraan ze graag terugdenkt en wij luisterden steeds met open oren.Zo vertelde ze ons uit haar prille jeugd het volgende;Ze moest dan toch maar eens naar de kleuterschool gaan,de mama moest haar brengen en halen,want de papa was dan reeds vertrokken.Zo arriveerde zij voor de allereerste maal in een klasje met vele andere meisjes en ook jongetjes want gemengd mocht nog in de kleuterklas!. Ze kreeg een plaatsje op de tweede rij naast een onbekend kind en toen zag ze dat haar lerares geen zuster was zoals ze dat verwacht had(haar tante Nonneke was een héél lieve zuster!!)maar een Juffrouw, rosharige met vele sproeten ,die bovendien geen vriendelijke snoet had.Dat viel tegen. Ze kregen allemaal " 'n goedenmorgen groet" en een bol stopverf in kleur.Die van Oma zag rood.Daaruit moesten zij een mandje toveren met eitjes daarin en een brugje om over de arm te hangen.Oma vond dat niet zo moeilijk en ze was er tamelijk vlug mee klaar.Dat stemde haar al wat vrolijker. Juffrouw sproet kwam de mandjes bewonderen of bekritiseren en verbeteren .Dan volgde de speeltijd en de kindjes maakten op hun manier kennis met elkaar.Na de middag mochten zij thuis blijven. Zo kwam er iedere dag een andere bezigheid en meestal viel dat nogal mee.Maar op zekere voormiddag kwam er vlechtwerk aan de beurt.Zo'n matje vlechten dat was niet zo evident.Ze kregen een voorgeprepareerd vierkant matje waarop de onderste latjes in gekleurd papier reeds opgespannen waren,maar daaronder moesten de kleuters met een ander papierenlatje vlechten zodat dit een mooi alternatief geheel werd.('n voorbeeld van een macroweefsel!) Oma had er de grootste moeite mee,ze begon steeds verkeerd,op die manier kon ze om half twaalf niet klaar komen en dan moest ze op haar knietjes op de trede gaan zitten.Zo was de afgesproken voorwaarde.Het moeilijke vlechten gaf haar zweetdruppeltjes(was ze nu maar bij mama om met de blokjesdoos te spelen!! )En ja ,het was zo ver,ze was niet klaar en ze moest op de trede gaan zitten samen met nog twee andere achterblijvers.Ze begon stilletjes te wenen en een hekel te krijgen aan gans die kleuterklas de rosse Juffouw zeker incluis.Wat had zij nu misdaan? De straf duurde gelukkig niet lang want het was tijd om naar huis te gaan en de mama stond aan de poort,ze was dubbel blij haar weer te zien en haar haar wedervaren te kunnen meedelen. Toen volgde er iets positiefs.Er werden grote klinkerletters op het bord geschreven door Juffrouw sproet en die moesten zij van buiten leren.Nadien om de beurt voorlezen uit een boekje dat deed oma biezonder flink en als beloning mocht ze bij de Juffrouw op haar schoot komen zitten!!!Oma was daar helemaal niet blij mee,eerder beschaamd en weer dacht ze "zat ik nu maar bij de mama!!". De kleuterschool heeft maar veertiendagen geduurd want oma kreeg een zware bronchitis en moest thuis héél goed verzorgd worden . Nadien besloten de mama en de papa dat ze mocht thuis blijven om dichterbij bij de Soeurs de notre Dame naar het eerste studiejaar te gaan!En zo gebeurde het dat ze bij die lieve masoeur Henriette terecht kwam waarover zij reeds vertelde. Is dat niet aangenaam nog een oma te hebben die zo goed kan vertellen uit haar kindertijd?.Wij vinden dit van onschatbare waarde.
Toen ze verder kon mijmeren dacht zij aan de belofte van haar mama"er ging een zusje bijkomen om mee te spelen dan zou ze niet meer zo alleen zijn"Oma was toen al bijna zes jaar.Voor een weekje moest zij naar een tante met twee nichtjes gaan logeren,en spelen. Daarna gingen zij het nieuwe zusje bezoeken dat in haar wiegje lag en de mama lag ook te bed.Wat was dat zusje klein,zo'n klein mensje daar kon ze zeker nog niet mee spelen laat staan in de koord springen!! Nu moest de mama veel voor het zusje zorgen en waren de intieme momentjes met oma sterk aan't verminderen,dat vond ze wel jammer.Ze gingen nu samen met z'n drietjes wandelen,het zusje in de koets en oma moest haar handje op het " stuur " van de koets leggen,maar van spelen zoals ze gedacht had,kwam niets terecht...... Toen het zusje drie jaar was zat oma reeds in het eerste studiejaar bij Massoeur Henriette.Daar moesten zij voor het eerst een opstelletje maken over het Meiklokje.Na een week gaf Massoeur haar mening over de vele opstelletjes en de kindjes zaten aandachtig te luisteren en opeens hoorde oma haar naam noemen en zei Massoeur"kindjes er zit onder ons een grote schrijfster........!!!Oma werd helemaal rood tot achter haar oortjes.Eigenlijk wist ze niet zo goed wat dat wou zeggen!! Wel ondervond ze in de latere klassen,dat haar opstelletjes samen met nog werkjes van andere kindjes ten toon gespijkerd hingen op een kartonnen bord achter in het klaslokaal en haar tekeningen ook. Maar een grote schrijfster is oma zeker niet geworden ofschoon ze dat misschien wel graag had gewild. Ze was zestien toen de tweede wereldoorlog uitbrak en dat heeft haar leven een gans andere wending gegeven. Oma zou kunnen blijven mijmeren maar dat gaat ze zeker niet doen want dan worden hare mijmeringen een geschreven levensverhaal en dan zou ze toch nog ,ongewild, een schrijfster worden!! Haar lieve overleden man zei steeds" de omstandigheden bepalen uw leven" en daar zal iedereen wel mee akkoord gaan.
Iemand die mijmert kan héél ver in het verleden gaan het kan deugd doen maar soms ook 'n beetje leed meebrengen,dat hangt er dus van af.Oma denkt aan de dag dat haar ouders 'n piano kochten,zij zelf was toen nog geen vijf jaar ten volle.De mama speelde wondermooi en zij,oma,luisterde heel stil en ingetogen.Wat was dat heerlijk!. Toen ze gans alleen in het salon zat durfde ze op de pianobank met fluweel bekleed,eventjes gaan zitten en 'n paar noten aanraken.Ze vond vrij snel die noten die haar mama ,maar dan veel gecompliceerder speelde,doch die de toon aangaven van het lied. Met één soms twee vingertjes deed zij dat zo meerdere malen en dit ontsnapte niet aan de oren van de mama en de papa. Op haar vijfde verjaardag kwam de lerares(Mw.Van Noten)en ze had een snoepkadootje bij en gaf, zeer vriendelijk haar eerste les,dat was héél prettig.Voortaan kwam Mevrouw iedere week,ze schreef haar theorie in een boekje,maar helaas oma kon toen nog niet lezen,dat was jammer. Ze speelde dan maar op het gehoor, zoals men dat zei,het klonk even mooi en vrolijk! Toen moest oma naar de grote school want van de kleuterschool had ze niet veel kaas gegeten en wanneer ze zeven was raadde men haar ouders aan haar naar het conservatorium te sturen!Dat was onmogelijk vond de mama,dan moest haar " gouden kindje" alleen met de tram naar het gevaarlijke centrum van de stad,nee dat kon ze niet over haar hart krijgen en de papa had ook zijn twijfels. Dan maar verder gaan met lessen thuis van goede leraren. Dus een beroepspianiste zou zij niet worden maar er waren nog zoveel andere richtingen waarin zij zich zou kunnen uitleven en de piano zou zij daarom niet de rug toekeren wel het tegendeel. Toen kwam de kostschooltijd waar men goede manieren leerde!!maar waar men ook toneel en muziek mocht en soms moest spelen,waar iedereen héél vriendelijk was en zij heel veel vriendinnetjes had. Ja,dat was 'n heerlijke tijd. Oma werd uit haar mijmeringen gerukt(!)omdat het koffietijd was,maar ze nam zich resoluut voor,verder te mijmeren als ze daar de kans toe kreeg.Want voor jezelf herinneringen ophalen kan héél aangenaam zijn en deugd doen.
