Eén voorval,dat ons mateloos heeft doen rechtveren was héél vroeg in de morgen'n luid geklop,op de landweg links,naar ons dorpje toe.Vanuit onze slaapkamerraam zagen wij vader-boer met twee van zij aankomende zoons,2 dikke palen in het midden van de landweg kloppen verbonden met een brede lange houten plank.Een volkomen versperring dus! "Wij zullen die ongevraagde stedelingen eens tonen dat dit hier allemaal van ons is,zouden die niet beter in hun stinkende stad blijven?"Zoiets moesten wij waarschijnlijk daaruit verstaan!! Al onze pogingen om vriendelijke sociale omgang was tevergeefs geweest. Mijn man stelde een beeedigd landmeter aan om de zaak eens verder uit te diepen en die vond tot in 17O2,dat deze landweg een gemeentelijke weg was die nooit door iemand mocht versperd worden. Vader-boer ontving hierop een officieel schrijven;dat hij niet verwacht had en na enige dagen was de hele kinderachtige komedie afgebroken. Destijds zat de vete tussen de stedeling en de boeren nog steeds opmerkelijk diep. Gelukkig zijn het nu geschoolde landbouwers geworden,en dit komt hen en ons allemaal tengoede. Wij zijn onverstoord blijven genieten van ons Heidehutje, immers zo vlug laat een stedeling zich niet uit het lood slaan!!De prachtige natuur sprak ook een woordje mee en ook de vele bezoekers en vele vrienden. Wellicht komen er nog andere anekdootjes over Heidehutje aan bod dat zal van de inspiratie afhankelijk zijn!! Tot zo! tijdelijk slot
De morgenstond heeft goud in de mond!Nooit hebben wij deze spreuk zo intens kunnen aanvoelen als tijdens dit eerste ontbijt op ons terras in kamerjas en begeleid door allerlei vogelgezang!!Enig mooi was dat en onvergetelijk. De putboorder ging er zo dadelijk aankomen om 15 m.diep ,fris gezond water boven te halen en 'n ijverig pompje te plaatsen.En zo gebeurde! Electriciteit werd ons bezorgd door de naast bijgelegen sportkantine en met de fiets haalde wij in het naastgelegen dorpje AL wat wij nodig hadden.Ditalles vonden wij paradijselijk in vergelijking tot de anexe van Allicante! Tijdens al de Heidehutjesjaren deden wij nog meerdere Europese reisjes van hooguit 'n dag of tien,maar telkens waren wij blij terug in ons klein paradijsje te kunnen neerstrijken. Natuurlijk beleefden wij er ook minder prettige momenten,niet met onze verre buren,maar met de landbouwerszonen!Immers wij hadden hen beroofd van een deel van hun jachtterrein! De vier verkavelingen waren door de gemeente gepland,wij hadden er eentje vanop de kop kunnen tikken tot onze grote vreugde en meer hadden wij niet misdaan....... Ja,zo gaat dat in het leven......
Het zoeken op zich had dus 'n bepaalde charme en boeide ons erg,maar het was ook 'n mesje dat langs beide kanten sneed!Gingen wij wel "juist" kiezen.....temeer,dat we op die recreatieve grond niet echt mochten bouwen! Normaliter ben ik tamelijk voorzichtig van aard,maar nu was mijn driestheid niet te stuiten.Mijn lieve man liet mij maar begaan,hij wist wat dit voor mij betekende;op de buiten, veel lucht en rust na de beroepsdrukte,dennen en vogelzang enz. Opeens hadden wij het gevonden.Er ging een prefab Finse Chalet ineen gestoken worden op één dag;alles erop en eraan:living,kichinette,2 slaapkamers,een mini badkamertje,en opzij de garage!Wat moesten wij nog meer hebben om verder te kunnen? De koop werd gesloten en op een mooie lentedag arriveerde een immense verhuiswagen in de holle weg. Heel voorzichtig en traag,door onze poort tot op de nodige aflaatplaats.Natuurlijk maakte ik een fotoreportage van gans de bedoening.Vier beroepsmannen gingen aan de slag zij wisten hoe de puzzlestukken in elkaar moesten gekneld worden.Héél fascinerend om gade te slaan!! Het dient gezegd,dat wij vooraf een plaatselijke aannemer opdracht hadden gegeven een stevige onderbouw in een sterke steensoort aan te brengen(grondvesting)zodat de oprichting dadelijk kon aanvangen.De glazenmaker kwam het allerlaatst aan de beurt,nog voor de avond viel! Eten moesten wij inmiddels ook maar daar was een picnic de juiste oplossing voor en nog prettig ook!!En voor de dorstigen was zeker goed gezorgd. Toen iedereen voldaan was over de prestaties reden zij tevreden huiswaarts en mijn man en ik waren moe heel moe ook al hadden wij niet zoveel moeten helpen,maar toch..... Er resten ons nu nog juist de nodige kracht om ons bedje te spreiden...............
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
