Fataal?nee,bijna dodelijk....... Zij wandelden al keuvelend te Zeegrugge alwaar zij dus verbleven ietwat te dicht,te nabij de werken die men er voor de nieuwe have aan' t uitvoeren was.Het was interessant om zien wat daar allemaal werd opgericht en verwenzenlijkt.Ook al kenden onze zusters daar niets van zij hadden grote bewondering voor diegenen die dat moesten uitvoeren.Op de grond lag er van alles;heel veel werktuigen en ook bergen zeezand. Opeens schoof zuster Agnes in een grote hoeveelheid zeezand waaruit zij niet meer weg kon.Zij begreep dat ze in gevaar ging geraken en riep naar zuster Gertrude,die vlak bijstond haar een hand te geven om haar weg te trekken ,want uit eigen beweging schoof zij verder en begon zich machteloos te voelen.Zuster Gertrude trok,eerst gewoon,daarna uit al haar macht maar slaagde er niet in haar gezellin uit het drijfzand te bevrijden!! God zij werkelijk dank dat een eenzame visser,bekend voor dit soort gevaren,kwam aangelopen,want zuster Agnes zat reeds tot aan de schouders in het drijzand.Met al zijn macht trok hij de zuster terug naar boven wierp haar over zijn schouder als een meelzak en liep ermee naar het nog verre appartement door zuster Gertrude, mede al lopend, aangewezen. De thuisblijvers schrokken zich een bult,vlug werd een bad klaar gemaakt,de natte klederen op de centrale verwarming uitgespreid,warme melk opgediend,want Zuster Agnes was héél erg onder de indruk evenals haar consores.En wat ook niet te onderschatten viel:zij moesten die avond terug thuis in hun klooster zijn!.Zulk avontuur moest angstvallig onder de mat geveegd worden of ' t zou gedaan zijn met het zo gegeerde zeeverblijf!! Natuurlijk is er gezwegen geworden en is alles terug in de plooien gevallen.
En dus was december op komst en daarmee ook de ongeduldige en opgewonde sfeer bij de vier zusters die de sprong,midden in de winter,naar de kust gingen wagen! Bovendien was alles nieuw en vreemd voor hen,zo de omgeving als het verblijf want in een appartement wonen hadden zij nog niet meegemaakt. Het was dan zover ieder had zijn valiesje ingepakt en klaar gezet en Jan kwam hen afhalen want Treesje zorgde voor het onthaalmaal! Het werd een uitzonderlijk hartelijk weerzien met diepgemeende welkomstzoenen,zij kregen hun slaapvertrekken te zien,ze gingen daarna samen avondmalen en toen vertrokken Treesje met hare Jan huiswaarts.De zusters waren moe en gingen vroeg slapen,maar eerst luisterden zij aandachtig naar het barengeluid van die grote waterplas die wij de zee noemen. 's Anderendaags verdeelden zij de huistaken;twee voor de boodschappen(ofschoon alles practisch voorradig was,)en twee voor de bereiding van de maaltijden.Ze wisselden van taak om de twee dagen en dat liep als een trein,ook hadden zij het kerkje ontdekt waar zij iedere morgen heen trokken voor het bijwonen van de Eucharistieviering. Zuster Agnes hield erg aan wandelingen en zuster Gertrude ook,dus trokken zij er op uit wanneer zij niet van dienst waren voor de kook! Maar dat is een keer bijna fataal afgelopen..........
Wat was nu u dat voorstel van Treesje(in overeenkomst met Jan natuurlijk)wel,zij bezaten in eigendom een appartement aan zee,dat tijdens het Kerstverlof helemaal onbewoond was.Zou dat nu geen fijn idee zijn moesten de zusters vier aan vier daar 'n weekje konden gebruik van maken?Dat verzoek werd dus Moeder Overste voorgelegd. Moeder Overste was een uitzonderlijke verschijning,héél vriendelijk charmant,met een opvallend spierwit eigen tandengebit!!Zij lachte gemakkelijk zich bewust,waarschijnlijk, van haar charme!Bovendien was zij heel progressitisch ingesteld en moest zij niet lang nadenken om haar zegen te geven over het voorstel van Treesje en Jan.Toch stelde zij één voorwaarde ;het zou één week betreffen en de zeeverblijfsters moesten de dag voor Kerstmis terug in hun klooster zijn.Zo werd dus dat zeeverblijf in het vooruitzicht gesteld en aan de communauteit meegedeeld.Zuster Agnes was in haar nopjes temeer dat Jan en Treesje er gingen voor zorgen dat een lekker soupeetje hen zou te wachten staan bij aankomst. De maand december was in aantocht.........
