Vingervlugheid is eigenlijk een term die men bij de pianisten gebruikt maar dan noemt men het gewoonlijk vélociteit.Hier gaat het over een ware échte vingervlugheid zonder toetsen. De man waarover ik ga vertellen is eigenlijk veel te braaf voor deze wereld,zo zegt men dat voor écht degelijke mensen,die nooit kwaad over een ander spreken en nooit denken aan bestolen ,noch bedrogen worden . Hij ging ,van God geen erg ,dus gewoon over de straat , die weinig bevolkt was, op linker oever in de late morgen.Komt er opeens een vreemde vrouw voor hem staan,die argeloos vraagt of hij voor haar een euro wil wisselen.Onze brave man haalt op slag zijn porte-feuille boven water en laat dat madameke zelf in het voorzakje van de klein centjes die euro,die zij in haar hand houdt ,wisselen.Terwijl ze dus aan ' t rommelen is in dat kleingeldzakje,haalt ze al de grote brieven uit de grote achterzak en onze brave man heeft de kans niet gekregen dit op te merken.Zij is natuurlijk begiftigd met twee handen,en wat de linker deed ,de rechter geen weet!! Onze voorbeeldige sociale man,gaat verder zijn weg en heeft zijn porte-feuille niet meer nodig die dag.Echt waar. Dan gaat hij ' s anderendaags een groot warenhuis binnen om vlug iets te halen en bemerkt dat hij fameus is beet genomen,hij bezit in het centenzakje nog enkele stukjes van 5 cent.Al het overige is ribbedebi. Thuis doet hij zijn verhaal en zijn moeder zegt"jongen toch wanneer gaat gij nu eens geloven dat er "stoute" mensen zijn!!Wat gaat je vrouw daar nu van zeggen?In deze crisistijd is 300 toch zo maar niets. Hij is de politie gaan verwittigen dat er van dat gespuis op linker oever " zijn kost aan' t verdienen is"en de politie antwoordde terecht" ja dat is hun broodwinning/We zullen een oogje in het zeil houden." Op die manier is geld incasseren natuurlijk niet moeilijk maar.....het blijft toch'n kunst .Probeer het zelf eens ik denk dat ge gaat verschieten hoe vlug ge tegen de lamp zult lopen. Sinds dat grapje(Antwerps!!)loopt onze brave man tot nogtoe steeds maar met 2O in zijn geldbeugel.Maar.......hoe lang zal hij dat kunnen volhouden temeer dat men met 20 qua aankopen niet ver meer geraakt,dat zal de lezer ook wel weten!?? Goede raad,draai je rug naar dat soort vrouwen en loop een stapje vlugger en vooral laat je door medelijden niet in de doeken doen.
We kwamen elkaar tegen,'t was een poosje geleden en hoe gaat het,goed en met jou?U kent die inleidende gesprekken,een dialoog noemen we dat nu Zo kwamen we bij de kinderen,ja ook goed alleen de zoon zit nu al 'n tijdje zonder werk en heeft nu een leefloon.En kan hij zich bezig houden?......... Ik zou het geloven met al zijn wagens!!!hij zoekt nu een groter magazijn om te huren want hij wil ze goed bergen. Ik kon mijn mond niet houden en zei héél voorzichtig" dat zouden we vroeger met onze dop toch niet gekund hebben hé,geen werk ,veel occasiewagens als collectie en een magazijn huren,ik sta daar wel even van te kijken!.Had ik ze niet zo goed en reeds zo lang gekend ik zou wellicht gezwegen hebben.Nu zag ik dat ze dicht klapte en voor goed,want als we elkaar nu ,zeer sporadisch, ontmoeten kijkt ze de andere kant op.Toch ben ik blij deze opmerking gemaakt te hebben,ieder zijn mening natuurlijk en ook zijn levenswijze daar niet van. Alleszins is het nog steeds toegelaten 'n beetje kritiek te hebben ,al is het dan maar heel eventjes en niet altijd in gedachten over " dingen " die naar onze mening" erover" zijn. slot
Wij kwamen in een grote half donkere ruimte waaraan onze ogen wat moesten wennen.Toen zag ik kleine witte kopjes uit een zwarte meststof steken,mooi in grote vakken verdeeld. In het midden een gaanpad en ontelbare kwekelingen langs beide zijden van ht pad.De fotograaf vertelde hoe dat in zijn werk ging en naarmate wij dieper in de ruimte doken hoe meer de paddestoelen van formaat vergrootten.Als ze helemaal voor consumptie klaarwaren moesten zij verpakt worden volgens formaat en dat was een hele klus.Maar er waren vaste afnemers wat het werk enigzins verlichtte. Over de opbrengst of de winst durfde ik niet spreken,trouwens dat kwam niet aan de orde. Toen de omleiding ten einde was en wij voor de nog vergrendelde poort stonden begonnen wij over de oorlog en al wat er kwam bij kijken,ditalles in een ontspannen sfeer. Toen de grote poort ontgrendeld werd deed het mij deugd weer in de frisse lucht te staan.Mij zouden ze zeker geen vaste "job "moeten aanbieden in een halve duistere bierstekerij,ook niet wanneer ze paddestoelen zou kweken die ik nochtans zeer graag lust. De joviale houding en de sympathieke spreektaal van de stadsgenoot zal ik me nog lang herinneren.Ook de donkere sfeer en het sleutelgeknars!!en het klein beetje angst dat ik daarbij voelde en dat helemaal niet nodig was geweest!! slot
Oma vertelde ons,tijdens de bomaanvallen van de V1's hadden wij ook prijs:al onze ruiten aan stuk ,zolderingen half naar beneden en vele muren gebarsten.Spoedig werden al de venstes met dik karton dicht gespijkerd.ZO konden wij niet blijven wonen.Gelukkig boden vrienden in het Leuvense ons een klein appartementje aan,zijzelf sliepen uit angst in de kelder Met 'n kleine verhuiswagen namen wij het hoogstnodige mee en onze twee fietsen en trachtten ons te schikken in ons lot De V1 bommen vlogen boven ons hoofd,vooral s' nachts,maar van " overvliegen" hadden wij geen schrik,wel betreurden wij hevig de schade die voor Antwerpen weerom bestemd was.(wraak van de lozer)Onze Papa moest in de stad blijven voor zijn werk,maar op vrijdagavond kwam hij per spoor ons vervoegen en bracht telkens droevig nieuws mee.(instortingen,gekwetsten en doden)Onze mama was héél benauwd geworden en ging veel naar onze vrienden die bestendig in ons dorpje woonden. Mijn zus en ikzelf reden met de fiets, als vluchtelingen, naar de boeren.die ons zeer welgezind waren,zij hadden welgemeend medelijden met deze toestand.Voor een prijsje kochten wij dagelijks groenten vers uit het veld getoverd Mijn zusje ging op bezoek bij onze vrienden en ik trok er alleen op uit met de fiets om de omgeving eens wat verder te bekennen. Zo reed ik voorbij een totaal verlaten oude brouwerij, richting Aarschot en juist toen ikmijn tred(of trap?) wat vertraagde ging de grote poort open en stond een vriendelijke man in het deurgat en knikte mij gemoedelijk toe .Hij kwam een stapje nader en zei"ik sta hier op wacht,de eigenaar is naar de markt."Omdat ik meende dat hij mij iets wilde vragen stapte ik van de fiets en zag toen dat hij zin had in een praatje.Dadelijk hoorden wij dat we van dezelfde stad waren.Hij was ook bij vrienden op vlucht met zijn echtgenote en een welbekend fotograaf in het Antwerpse. Hij nodigde mij uit 'n kijkje te komen nemen in deze tot paddestoelen kwekerij omvormde brouwerij.Van deze gelegenheid wilde ik wel gebruik maken want zulks had ik nog nooit gezien Wij stapten binnen en de poort werd dicht gegrendeld.Dat sleutelgeknars gaf mij wel even een onveilig gevoel.Ik was 2O jaar.
Hoe is dat toch gekomen zo vroegen wij onze Oma,dat één man de ganse wereld op zijn kop heeft kunnen zetten?En toen vertelde onze Oma wat zij ervan wist door lectuur en ervaring.Hitler,zo begon zij,woonde alleen met zijn moeder als jongeling.Hij verlangde vurig aan de tekenacademie te mogen studeren want hij tekende héél graag.Zodra hij voor een toelatingsexame werd aangeschreven lukte hij niet in de opgaven en werd niet aanvaard.Dat betreurde hij héél erg en stemde hem zéér bitter. Dan ging hij maar bij het leger en na een tijdje sloot hij zich aan bij de nationalistische partij.Hij werd er een vurig aanhanger van en toen hiij eens de kans kreeg'n woordje in het openbaar te spreken,stonden enige officieren daar toevallig op te luisteren en vonden hem een puike woordvoerder.Adolf zelf ontdekte ook dat hij gemakkelijk in het openbaar zijn woordje deed. Hij is dan hogerop geklommen in die nieuwe partij en er tenslotte de leider van geworden met al de gevolgen vandien. Wij,de kleinkinderen van Oma,namen genoegen met deze beknopte uitleg en hebben de gevolgen er mee van gedragen en ondervonden. Inderdaad een verbitterd iemand met bovendien autoritaire en opvallende leidersgaven met ook 'n buitengemeen doorzettingsvermogen én'n oratorisch talent is tot héél veel in staat Vaak vergalloperen ze zich,denken we ook nog maar eens aan Napoléon!!. .
Wanneer men nergens pijn gevoelt dan is men meestal tevreden,men waardeert die situatie en da's maar goed en redelijk ook.Maar..........als u 's nachts zo op het onverwacht pijn krijgt aan uw linker grote teen dan begint men zich toch vragen te stellen want dit is iets dat men nog niet heeft mee gemaakt.En het doet pijn ,echt pijn.Bovendien zo midden in de nacht komt dat zeer ongelegen.Wat heb ik nu? vraagt men zich af, terecht.Wel ik kan het u zeggen ; u hebt jicht. En wat kan de rede daarvan zijn?...Te veel urinezuur . Wat moet ik daarvoor doen vraagt u zich af.Ten eerste héél veel water drinken(het mag kraantjeswater zijn zegt de dokter)e, dan Colchicine innemen volgens voorschrift van uw huisarts want u hebt een opstoot van jicht die kan eventjes duren en terwijl moet u op uw tanden byten want het is alsof een ijzeren tang op uw grote teen geprangd werd!! De huisarts geeft u zéker een dieetblad en de Colchicine werkt tegen de pijn maar geeft onaangename bijwerkingen zoals diarree,misselijkheid soms overgeven.(niet altijd) Na die behandeling en het beeindigen van de opstoot mag men Allopurinol innemen(1OOmg)om te beginnen en dit voor de rest van uw leven om geen aanvallen meer te krijgen.De Allopurinol(heet nu Zyloric) zorgt voor het wegebben van het urinezuur.Meestal worden de 100mg.opgedreven tot,ja voor sommigen zelfs tot 300mg.maar die krijgen dan ook geen opstoten meer(aldus onze goede apotheker met veel ervaring) ook onze huisarts is van dat gedacht en werkt op die manier. Voor de hardnekkige gevallen wordt wel eens 'n spuitje van Depo-Medrol gegeven tegen ontsteking en voor diegenen die geen anti- inflamatoire pillen verdragen. Ziezo,beste lezers,hopelijk heb ik aan sommigen van u 'n goede raad gegeven of u tenminste toch op de goede weg gezet. Dat was mijn enige bedoeling.
Dus na vijf jaar, nieuwe tussenkomst van de ziekenkas voor nieuwe hoorapparaten.Dat is dan wel nodig na die tijd en er is veel verbeterd.Als je GSM een bluetooth heeft en je hebt een iCOM dan moet je alleen maar een klein schermpje om je hals hangen en dan mag je GSM liggen waar hij wil,als hij je roept druk je op je schermpje en je kan praten.,en vooral HOREN Dat gaan we dus eens uitproberen,maar helaas 's avonds zit iedereen voor het scherm gekluisterd en belt er niemand!!dus dat uitproberen laat op zich wachten ' t zou anders wel eens iets anders zijn vinden wij! Maar we zijn tot dusver wel iets belangsrijks vergeten,we :moeten nog naar de hoorapparatenleverancier rijden om de verbinding te laten maken tussen de iCOM en de bluetooth,dat zijn we toch vergeten zeker,hoe onverklaarbaar dom! Komt daar nog bij dat diegenen die je willen horen de telefoon nemen,is goedkoper want de GSMkaart is aan de dure kant en vlug opgebruikt.Of moeten we daar ook nog een abonnement voor nemen? Lezers en lezeresen wat was het leven vroeger 'n stuk eenvoudiger,of zijn wij nu alléén om zulks te beweren en te ondervinden? Onze oude GSM is nu 10 jaar oud,heeft ons nooit in de steek gelaten,maar omdat de sukkelaar geen bluetooth heeft ligt hij nu in de kast opgeborgen tussen prachtige fotoapparaten die ook afgedankt werden omdat zij niet digitaal zijn!! Mensen ,waar gaan wij toch naartoe en waarom laten wij ons toch zo beinvloeden? Wij hebben een vriend die droomt en tracht terug naar de tijd van de paardentram,hij meent dat uit de grond van zijn hart en wij geloven hem maar toch hebben we daarover onze twijfels qua beleving. Zouden we dat écht nog aankunnen?
Onze oma heeft natuurlijk héél veel herinneringen, meestal waaraan ze graag terugdenkt en wij luisterden steeds met open oren.Zo vertelde ze ons uit haar prille jeugd het volgende;Ze moest dan toch maar eens naar de kleuterschool gaan,de mama moest haar brengen en halen,want de papa was dan reeds vertrokken.Zo arriveerde zij voor de allereerste maal in een klasje met vele andere meisjes en ook jongetjes want gemengd mocht nog in de kleuterklas!. Ze kreeg een plaatsje op de tweede rij naast een onbekend kind en toen zag ze dat haar lerares geen zuster was zoals ze dat verwacht had(haar tante Nonneke was een héél lieve zuster!!)maar een Juffrouw, rosharige met vele sproeten ,die bovendien geen vriendelijke snoet had.Dat viel tegen. Ze kregen allemaal " 'n goedenmorgen groet" en een bol stopverf in kleur.Die van Oma zag rood.Daaruit moesten zij een mandje toveren met eitjes daarin en een brugje om over de arm te hangen.Oma vond dat niet zo moeilijk en ze was er tamelijk vlug mee klaar.Dat stemde haar al wat vrolijker. Juffrouw sproet kwam de mandjes bewonderen of bekritiseren en verbeteren .Dan volgde de speeltijd en de kindjes maakten op hun manier kennis met elkaar.Na de middag mochten zij thuis blijven. Zo kwam er iedere dag een andere bezigheid en meestal viel dat nogal mee.Maar op zekere voormiddag kwam er vlechtwerk aan de beurt.Zo'n matje vlechten dat was niet zo evident.Ze kregen een voorgeprepareerd vierkant matje waarop de onderste latjes in gekleurd papier reeds opgespannen waren,maar daaronder moesten de kleuters met een ander papierenlatje vlechten zodat dit een mooi alternatief geheel werd.('n voorbeeld van een macroweefsel!) Oma had er de grootste moeite mee,ze begon steeds verkeerd,op die manier kon ze om half twaalf niet klaar komen en dan moest ze op haar knietjes op de trede gaan zitten.Zo was de afgesproken voorwaarde.Het moeilijke vlechten gaf haar zweetdruppeltjes(was ze nu maar bij mama om met de blokjesdoos te spelen!! )En ja ,het was zo ver,ze was niet klaar en ze moest op de trede gaan zitten samen met nog twee andere achterblijvers.Ze begon stilletjes te wenen en een hekel te krijgen aan gans die kleuterklas de rosse Juffouw zeker incluis.Wat had zij nu misdaan? De straf duurde gelukkig niet lang want het was tijd om naar huis te gaan en de mama stond aan de poort,ze was dubbel blij haar weer te zien en haar haar wedervaren te kunnen meedelen. Toen volgde er iets positiefs.Er werden grote klinkerletters op het bord geschreven door Juffrouw sproet en die moesten zij van buiten leren.Nadien om de beurt voorlezen uit een boekje dat deed oma biezonder flink en als beloning mocht ze bij de Juffrouw op haar schoot komen zitten!!!Oma was daar helemaal niet blij mee,eerder beschaamd en weer dacht ze "zat ik nu maar bij de mama!!". De kleuterschool heeft maar veertiendagen geduurd want oma kreeg een zware bronchitis en moest thuis héél goed verzorgd worden . Nadien besloten de mama en de papa dat ze mocht thuis blijven om dichterbij bij de Soeurs de notre Dame naar het eerste studiejaar te gaan!En zo gebeurde het dat ze bij die lieve masoeur Henriette terecht kwam waarover zij reeds vertelde. Is dat niet aangenaam nog een oma te hebben die zo goed kan vertellen uit haar kindertijd?.Wij vinden dit van onschatbare waarde.
Toen ze verder kon mijmeren dacht zij aan de belofte van haar mama"er ging een zusje bijkomen om mee te spelen dan zou ze niet meer zo alleen zijn"Oma was toen al bijna zes jaar.Voor een weekje moest zij naar een tante met twee nichtjes gaan logeren,en spelen. Daarna gingen zij het nieuwe zusje bezoeken dat in haar wiegje lag en de mama lag ook te bed.Wat was dat zusje klein,zo'n klein mensje daar kon ze zeker nog niet mee spelen laat staan in de koord springen!! Nu moest de mama veel voor het zusje zorgen en waren de intieme momentjes met oma sterk aan't verminderen,dat vond ze wel jammer.Ze gingen nu samen met z'n drietjes wandelen,het zusje in de koets en oma moest haar handje op het " stuur " van de koets leggen,maar van spelen zoals ze gedacht had,kwam niets terecht...... Toen het zusje drie jaar was zat oma reeds in het eerste studiejaar bij Massoeur Henriette.Daar moesten zij voor het eerst een opstelletje maken over het Meiklokje.Na een week gaf Massoeur haar mening over de vele opstelletjes en de kindjes zaten aandachtig te luisteren en opeens hoorde oma haar naam noemen en zei Massoeur"kindjes er zit onder ons een grote schrijfster........!!!Oma werd helemaal rood tot achter haar oortjes.Eigenlijk wist ze niet zo goed wat dat wou zeggen!! Wel ondervond ze in de latere klassen,dat haar opstelletjes samen met nog werkjes van andere kindjes ten toon gespijkerd hingen op een kartonnen bord achter in het klaslokaal en haar tekeningen ook. Maar een grote schrijfster is oma zeker niet geworden ofschoon ze dat misschien wel graag had gewild. Ze was zestien toen de tweede wereldoorlog uitbrak en dat heeft haar leven een gans andere wending gegeven. Oma zou kunnen blijven mijmeren maar dat gaat ze zeker niet doen want dan worden hare mijmeringen een geschreven levensverhaal en dan zou ze toch nog ,ongewild, een schrijfster worden!! Haar lieve overleden man zei steeds" de omstandigheden bepalen uw leven" en daar zal iedereen wel mee akkoord gaan.
Iemand die mijmert kan héél ver in het verleden gaan het kan deugd doen maar soms ook 'n beetje leed meebrengen,dat hangt er dus van af.Oma denkt aan de dag dat haar ouders 'n piano kochten,zij zelf was toen nog geen vijf jaar ten volle.De mama speelde wondermooi en zij,oma,luisterde heel stil en ingetogen.Wat was dat heerlijk!. Toen ze gans alleen in het salon zat durfde ze op de pianobank met fluweel bekleed,eventjes gaan zitten en 'n paar noten aanraken.Ze vond vrij snel die noten die haar mama ,maar dan veel gecompliceerder speelde,doch die de toon aangaven van het lied. Met één soms twee vingertjes deed zij dat zo meerdere malen en dit ontsnapte niet aan de oren van de mama en de papa. Op haar vijfde verjaardag kwam de lerares(Mw.Van Noten)en ze had een snoepkadootje bij en gaf, zeer vriendelijk haar eerste les,dat was héél prettig.Voortaan kwam Mevrouw iedere week,ze schreef haar theorie in een boekje,maar helaas oma kon toen nog niet lezen,dat was jammer. Ze speelde dan maar op het gehoor, zoals men dat zei,het klonk even mooi en vrolijk! Toen moest oma naar de grote school want van de kleuterschool had ze niet veel kaas gegeten en wanneer ze zeven was raadde men haar ouders aan haar naar het conservatorium te sturen!Dat was onmogelijk vond de mama,dan moest haar " gouden kindje" alleen met de tram naar het gevaarlijke centrum van de stad,nee dat kon ze niet over haar hart krijgen en de papa had ook zijn twijfels. Dan maar verder gaan met lessen thuis van goede leraren. Dus een beroepspianiste zou zij niet worden maar er waren nog zoveel andere richtingen waarin zij zich zou kunnen uitleven en de piano zou zij daarom niet de rug toekeren wel het tegendeel. Toen kwam de kostschooltijd waar men goede manieren leerde!!maar waar men ook toneel en muziek mocht en soms moest spelen,waar iedereen héél vriendelijk was en zij heel veel vriendinnetjes had. Ja,dat was 'n heerlijke tijd. Oma werd uit haar mijmeringen gerukt(!)omdat het koffietijd was,maar ze nam zich resoluut voor,verder te mijmeren als ze daar de kans toe kreeg.Want voor jezelf herinneringen ophalen kan héél aangenaam zijn en deugd doen.
Mijn zus en ik waren nog jong en onervaren!.We kochten een mooi kleedje omdat we dat plezierig vonden en dat altijd konden gebruiken al was het maar om te paraderen op "n onverwacht feest" Het was een chique zaak mogen we wel zeggen en bovenop kregen we een uitnodiging voor een modeshow van de eigenaar-verkoper. Die show had 14 dagen nadien plaats met allerlei nieuwigheden,dat ging natuurlijk de moeite waard zijn.Op die uitnodiging stond niets anders vermeld dan de datum en het adres en het uur van showen. 't Was in de gouden jaren en dus was dat gratis.Vanzelfsprekend. We trokken erop af en nodigden nog een paar vriendinnen uit dat was altijd nog gezelliger. De zaal was al flink bevolkt en rumoerig want de show moest nog beginnen.We kozen een aangenaam plaatsje uit,en zetten ons in een confortabel zeteltje.Een lief meisje vroeg wat wij verlangde te drinken als aperitiefje en wij kozen het fijnste en het duurste. Na een poosje verscheen het eerste modelletje met een charmant zomerkleedje en 'n paar aangepaste schoentjes.Kort daarop kwam een tweede opdagen met een zomerpakje.Terwijl bood met ons een ruime schotel aan met lekkere patekens(taartjes met room)wij kozen het lekkerste en keken verder naar de mooie modellen,terwijl we een hapje namen zoals meerdere deden. Men kwam 'n tweede maal met de taartjes en wij kozen en kozen en kozen !!.Onmiddellijk daarna liet men ons kiezen tussen thee en koffie en natuurlijk de nodige suiker en melk.Wij lieten niets onaangeroerd,de vriendinnen waren content dat ze waren meegekomen.Er volgde een korte pauze en 'n versierd ijsje op 'n luxe schoteltje met vele koekjes en nootjes allemaal voor ons!!. Toen ging de show weer verder met liefelijke vrouwtjes en heerlijke klederdrachten.Wij keken en keken terwijl men een schotel pralinen voor onze neus zette. Toen kwam een dame wat uitleg geven over al wat wij hadden mogen zien en bewonderen en zei dat de ober seffens ging langskomen met de rekening van wat eenieder van ons gebruikt had.Blijkbaar was dit zeer nauwkeurig te boek gesteld.Wij zagen dat niemand daarover verwonderd scheen behalve wij dan!!!!die dan nog vriendinnen hadden uitgenodigd. Naif zijn kan héél aandoenlijk zijn maar ook zéér kostelijk Mijn zus en ik deden zo gewoon mogelijk,gelukkig hadden we geld genoeg bij. en onze glimlach en onze gemoedelijkheid hebben we er niet bij ingeschoten!. Wél toen we ' s anderendaags onder ons tweetjes waren en we van modeshows ons bekomste hadden voor altijd!!
Heel blij gezind en fier kwam ik dus thuis,waar manlief braafjes zat te lezen,in afwachting.Hij had de tafel mooi gedekt er ontbrak niets dat zag ik in een oogwenk!maar, zei hij,hij was al zo 'n beetje ongerust aan ' t worden omdat ik altijd de eerste in de keuken was!!We gingen dus aanzitten en we begonnen te avondmalen met lekkere boterhammetjes met beleg en ik bleef 'n wijlen langer wachten om mijn dagelijks verslag uit te brengen(huisbezoeken).Zo, dacht ik, zal hij mij zeker eens extra bekijken!!Ja,blijkbaar had hij honger en dat was begrijpelijk,maar ik meende dat mijn snoet zo opvallend in t'oog sprong dat ik extra pogingen deed om toch maar op te vallen.Toen ik het niet langer kon volhouden begon ik hem te bekogelen met allerlei vragen;"schat,zie je niets aan mij"? Dat was natuurlijk een directe vraag......Toen begon hij mij te ontleden:" was het 'n nieuwe blouse? 'n klein kapselwijziging? 'n ander nieuw halsbandje? Zoeteke,ik geef het op besloot hij,en nam nog wat kriekjes bij zijn fricadellen!. Maar, zei ik, diep ontchoogeld en denkend aan mijn forse uitgave Ziet ge dan niets aan mijn uithangbord(aangezicht!)hij keek,en hij keek nog eens en zei toen,héél oprecht;nee zoet,écht waar ik zie er niets aan dat opvallend is. Dan heb ik hem mijn Euphroditaavontuurtje maar verteld er zat niets anders op!Meteen heb ik hem ook mijn wijs besluit meegedeeld:nooit meer van dat!! Dat ziet ge van hier!!!
Toch had ik in de gauwte een en ander kunnen opvangen zoals daar waren;heel veel flesjes in alle kleuren ,modellen en maten,ook potjes in alle vormen. Rond mijn hoofdharen te beginnen bij het "front"(voorhoofd)werd een witte doek gespannen,toen begon de applicatie;Eerst met een gele pap,die moest wat indrogen,nadien een witte brei('n soort platte kaas)die moest ook indrogen,nadien een vette spijs moesten allemaal wat inwerken.Dan kwam een mooie roze handdoek de hele comedie terug zuiver maken.Ik dacht daar ben ik vanaf,maar neen hoor dan kwam het meest prestigieuse,nml een stoommachine!.De visagiste,nog steeds even ernstig,zette dat tuig aan het stomen,vlak op mijn neusgaten zodat ik dacht te moeten stikken,omdat ik daar helemaal niets voor voelde begon ik luid te protesteren!"maar" zei het stuk pretentie",en dat hebben ze nu allemaal zo graag!"Ik dus niet en ik wilde van mijn tafel en in mijn schoenen wippen!Dat zag zij zo nog niet direct zitten want ik moest nog betalen!!Toen ik terug op mijn benen stond haalde ik eens diep adem en begon ook 'n beetje uit de hoogte te doen.........Ik nam mijn portefeuille en 'n grote brief en legde hem op haar siertafel tussen de vele nepflessen.Ze rekende af en ik verdween om nooit meer terug te keren. Ik moet bekennen,dat mijn face een fris aanvoelen gaf ik stapte met een opgeknapt gevoel naar home sweet home,maar.......toen ik thuis kwam....... wordt vervolgd
Helaas,tot mijn oprechte spijt wonen wij in ee stijve buurt. Reeds 20 jaar houden de buren het op 'n groet en daarmee gedaan.Hooguit ken ik hier zeven mensen, van ver! Daarmee hing er in die stijve straat ook zo'n geleerd bord in de voortuin van een tamelijk oude villa.Toevallig vernam ik dat dit iets met schoonheidsbehandeling te maken had.In mijn uitleggend woordenboek vond ik " een van de drie grati¨en"nu wist ik het nog niet en internet (van dale)zwijgt zich dood. Nog niet zo lang getrouwd zijnde kreeg ik héél veel zin om bij Euphrodita eens te rade te gaan voor een faciale opkuis. Natuurlijk moest dit voor mijn man een verrassing zijn Toen hij op een namiddagvergadering moest zijn nam ik een afspraak. Hemel! ben ik toen geschrokken,vooral omdat het de allereerste keer was dat ik in zo'n kamer kwam! Tenslotte ging ik voor een aangezichtsbehandeling! De visagiste zag er tamelijk streng uit,ik moest languit op een tafel gaan liggen, de schoenen uit. Jammer kon ik in die houding niet zo bijster veel rondkijken!
Op 'n nacht begint je grote teen van zijn oren te maken,je weet niet wat er scheelt.'s Morgens zit hij helemaal rood en het is ,of er een ijzeren tang op gevezen is.De dokter zegt onomwonden dat dit jicht is wegens te veel aan urinenzuur/ Je moet minstens een maand zonder aanval leven alvorens het verlossend medicament te mogen nemen voor de rest van je leven.Inmiddels moet je Colchicine nemen tegen de pijn en daarbij kan je heel misselijk zijn enz.enz. Dus daar zijn we nu voorbij,we hebben het gehad.We zitten reeds in de fase van de Allopurinol die ons van de aanvallen moet vrijwaren.Maar...........de dokter gaat nogeens komen voor bloedafname om te controleren of het urinezuur geluisterd heeft naar het medicament......Zie dat is nu voor mij,die niet veel geduld heeft,een loutering!De ganse dag sta je klaar om je arm op de tafel te leggen!Je durft geen middagmaal te maken want dan komt die medicijnman je natuurlijk storen en wordt alles koud.Dan maar boterhammen met jonge kaas,want een serieus dieet moet je natuurlijk ook volgen.Geen dokter geweest.De hele namiddag zit je te wachten terwijl je schijnbaar wat leest. Dan wordt het bij vijven,vlug wat patatjes geschild,bloemkool uit het pak waaruit je je dosis kan schudden in de micro en 'n beafje bakken met de dampkap op.Je eet zenuwachtig want nu gaat hij zeker aanbellen!!En zo met je mond vol heeft ook geen zicht. Het nieuws van zeven staat reeds te kwelen,geen dokter.Had hij niet, héél vriendelijk, gezegd dat hij, in de morgen ging komen??Zéker gaat hij nu om 21u.telefoneren dat hij morgen ' in de morgen" gaat komen en dan kan héél de rithus weer opnieuw beginnen.Hewel merci. En wat kunt ge daar nu aandoen?Toch ben ik blij ,dat ik het eens heb kunnen zeggen en de lezer is écht bedankt.
Wij zeiden;beide oren want krijgt u de raad" met eentje kan je ook al verder" dan moet je dat later bezuren.Onze hersenen zijn gewend beide oren te bedienen.Begin je dan later toch met twee apparaatjes dan moeten die luie hersenen,die voordien zowat op hun lauweren mochten rusten, dit dus 'n beetje en 'n tijdje bekopen.Dit is de uitleg die een zeer uitstekende audiologe ons gaf.Die ene oor die alles alleen moest doen is soms nog nauwelijks te redden met het beste apparaat dat NU op de markt is.Komt ze onder de 2O(%)dan is ze niet meer te helpen.Gelukkig hebben we twee oren!. En als de lezer niet op z'n duiten moet zien dan is er nog heel wat bijgekomen aan hedendaagse techniek.Zo is er nu de iCOM die mits'n goed modern ingestelde GSM alles in het bereik van het oor stelt,met alles bedoelen we alle eletronische toestellen.Men zit vol aandacht voor de TV.bv.en de telefoon of de gsm rinkelt,met je hoorapparaten hoor je de TV maar DAN ook wat er nog bijkomt aan oproepen in je huiskamer(de radio,je gsm,de laptop) Het weze herhaald dat op je GSM een Bloetooth moet ingebouwd staan(die gsm's zijn nu reeds in gebruik). Dus de laatst nieuwe apparaten bezitten in hun pakket een iCOM of je die nu gebruikt of niet,je kan hem dus evengoed in je schuif opbergen,en gewoon je puike hoorapparaten alleen gebruiken. Dus iCOM is de verbinding tussen uw hoortoestellen en audioapparaten.iCOM kan draadloos autosignalen ontvangen van Bloetoothapparaten zoals een GSM en PC,ook stereotoren en telefoon(draadloos) Wat is nu een Bloetooth?Met Bloetooth kunnen apparaten als GSM,laptops en PC's onderling draadloos communiceren. Bezitters van twee hoorapparaten, die nu aan de top staan,krijgen zoals eerder werd vermeld een iCOM als toemaat,met daarbij een gebruiksaanwijzing die zo makkelijk te volgen is,dat niemand daar last kan mee hebben.Dit zeg ik dus uit ondervinding en geef ik u als " gouden raad"! Het is heerlijk er terug bij te "horen"ik kan het u NU verzekeren. slot
Dit cursiefje zou een uitblinker moeten worden van goede raad uit ervaringen!!Het moeten altijd geen avonturen zijn of komische toestanden. Zo.....heeft men tandmizerie men gaat wijselijk naar de tandarts die het nodige zal doen.Laten je ogen je soms in de steek,soms op de straat om iemand te herkennen(zo kan het vaak beginnen)dan trekt men logischer wijze naar de oogarts,die geeft medicijnen of schrijft een bril voor, waar men aanvankelijk 'n beetje moet aan wennen.Maar..........begint in een groep de pointe van een mopje je te ontgaan,dan wordt men argwanig.Die verteller sprak te stil of te onduidelijk.Tot zich dat ook op andere terreinen herhaalt,en anderen je discreet laten verstaan dat je oren het niet zo goed meer doen.Dat is het nu zie,ANDEREN moeten het je zeggen want zelf ben je er niet zo zeker van. Wijselijk ga je dan naar een NKOspecialist die bevestigt dat je inderdaad met 'n hoorapparaatje zou mogen beginnen,je mag ook nog even uitstellen,dat kan je zelf bepalen. In gezelschap en op familiefeestjes begint het je te vervelen,wat had hij nu zojuist gezegd of verteld,?je durft het nauwelijks te herhalen wat je denkt gehoord te hebben want je weet dat je verkeerd zit!!en héél vaak maak je je belachelijk.Dat de anderen er dan meelachen is niet zo aangenaam. Eindelijk maak je een afspraak met de audiologe,want je bezit een voorschrift van de specialist dat 6 maanden geldig is.En dan begint het kostbare werk opdat je er " terug " zou bijhoren,maar je moet gemotiveerd zijn(natuurlijk)en 'n beetje geduld hebben.Dat in elk geval en voor je beide oren!! wordt vervolgd
Herinnering aan een bedevaart naar Scherpenheuvel(slot)
Wij namen dus plaats aan een gereserveerde tafel,als aperitiefje een fruitsapje want alcohol is héél ongezond.Er werd wat gebabbeld en toen verscheen een mini slaatje als voorgerecht. Na tamelijk lang wachten diende men een ovaal schoteltje op met lekker geurend jachtgebraad.Ik dacht dat is zéker voor twee personen maar er kwam niets meer bij!!Wel 'n glaasje rode wijn.Tante Thilly begon te verdelen ,zoals moeders dat thuis doen, en we kregen een mooi stukje(!)vlees en kroketjes met errellen als toemaat.Het rekenmachientje lag op haar knie......... Op het einde van de zware maaltijd riep tante " voor mij geen dessert want ik ben voldaan!"Nonkel Lode bromde" voor mij 'n koffie".En zo verschenen er 4 tasjes koffie met melk en suiker en 'n koekje op het bordje......Het diner was afgelopen.Voor mijn moeder was steeds het dessert de kers op de taart,trouwens voor mij ook!!Samen,wij de genodigden, rammelden nog van de honger en de goesting!!,gelukkig gebeurde dat rammelen in alle stilte.Zeker niet omdat wij zo'n grote eters waren, nee heel gewone mensen waren wij met een gezonde normale eetlust.Ik ben dan zo vrij geweest mij te verontschuldigen om eventjes mijn dierbaar tante nonneke in haar nabije klooster te gaan verrassen(natuurlijk heb ik haar doen lachen toen ik haar over het overdadige tafelen vertelde)het korte weerzien was dus héél vluchtig maar wel prettig)Beleefdheidshalve heb ik me dan terug bij de andere vervoegd........... Toen zijn we na 'n kort tijdje weer naar de Basiliek geteend om er 'n Eucharistieviering bij te wonen, ergens in een zijkapel en nadien kocht Nonkel Lode een zakje" babbelutten" aan een klein kraampje "voor onderweg",zei hij. Om de bedevaarttrip te beeindigen werden wij gedienstig aan onze voordeur afgezet en met vele dankbare groeten hebben wij afscheid genomen. 't Is niet uitgesloten,dat de 2de wereldoorlog er voor deze levensstijl nog voor iets tussen zit......wat niet wegneemt dat wij voor de attentie en intentie geen waardering hadden. Wat ook niet uitsloot dat wij thuis nog 'n paar lekkere boterhammen hebben veroberd!!! slot
Toen mijn vader zeer plots overleed en ik alleen met mijn moeder overbleef beleefden wij een diep rouwproces. Meerder familieleden en vrienden nodigden ons uit om ons bij te staan en wat verstrooiing bij te brengen Zo ook tante Thilly en haar brave man nonkel Lode.Zij waren beiden zeer godvruchtig en nodigden ons uit op bedevaart naar Scherpenheuvel met achteraf een jachtdiner.De jacht was volop open verklaard. We vertrokken in 'n tamelijk kleine Fiat met héél vuil ruiten zodat naarbuiten kijken niet mogelijk was!.Dat was ook niet nodig want weldra begon Tante Thilly met het bidden van de rozenkrans.Wij waren ook gelovig maar dit hadden wij nog niet meegemaakt.Dus wij baden braaf en onderdanig mee met onze wederwoorden. Te Scherpenheuvel gingen wij dadelijk naar de Basiliek en gingen weer bidden en spreken met O.L.Vrouw. Daarna vertrokken we te voet naar Rest.De Zwaan zeer bekend om zijn aanbiedingen.Het werd dus een jachtmaal.Mijn moeder en ik waren wel 'n beetje benieuwd de grote gierigheid van Tante Thilly reeds jaren kennende.Zij was ook bekend voor haar grote goedheid,en haar man ook.
Daarom wilde Jef zich er zelf van overtuigen en ging hij dat eens uitproberen op 'n zonnige vroege morgen.Hij koos daarvoor 'n smal betonnen baantje dat er héél stil bijlag en zo wat aan de verlaten kantHij had zich ondertussen een klein wagentje aangeschaft want hij had er geen gras laten over groeien. Het ging uitstekend en Jef was tevreden over zich zelf en over zijn rijkunde.Hij begon er zowaar wat bij te fluiten! Opeens komt er uit een zijspoor,die naar het veld voer,'n grote paardekop tevoorschijn met daarachter een platte wagen vol hooi geladen.Jef sprak van 't danig opschrikken enkele woordjes met O.L.Heer!De platte wagen reed inmiddels reeds voor het wagentje van Jef die zich vergistte van pedaal en gas gaf i.p.v.te remmen.Zo belandde hij midden in het hooi en reed mee tot aan de boerderij!! De boerezonen hebben het nogal sportief opgenomen en Jef met wagen en al weer op de gewone grond gezet.Er viel geen schram te bekennen,Goddank! Voor Jef was het besluit vlug genomen op ,zijn gemakske reed hij naar zijn garagehouder en gaf hem orde dat "machientje" zo vlug mogelijk te verkopen.Hij zelf nam met plezier terug zijn oude fiets die hij bleef gebruiken tot aan zijn 86jaar,zonder ongelukken!! Waar gebeurd verhaal. slot
