De tante blijft aan het woord: "Met z'n vieren zijn we naar Stresa getreind en sliepen in een " couchette". Tamelijk fris arriveerden we in ons Hotel de la Tore (bestaat nu nog) Toen héél fijn hotel met aan iedere tafel een ober.Onze kamers waren ook prima,iedere dag zuivere lakens,slopen ,ook servetten enz. Suzy mijn nicht,deelde de kamer met mij.De anderen,Mietje en Fientje hadden ieder hun apart vertrek.De maaltijden werden prima verzorgd en opgediend.Zo aten we er voor het eerst courgetten op z'n Italiaans,héél fijn! Ook de huiswijn,zo rood als wit mocht er zijn.De Italiaanse taal vloog ons om de oren!Aan de telefoon : pronto!aan de balie, prego, per favore,grazie.Mooie zachte warme klanken! Mietje sprak een aardig mondje Italiaans,zij voerde dan ook het woord,ook in het postkantoor voor de zichtkaarten en de frankering.Wij stonden voor haar in bewondering! Tijdens onze wandelingen kregen wij niet genoeg van de vele rijpe citroenen aan redelijk kleine boompjes in de voortuinen van de autochtonen Nooit eerder gezien! Wij gingen zwemmen in de boorden van het Maggiore meer tussen kleine vinnige visjes die zich helemaal niet aan die rusteloze mensjes stoorden. Bezijde het meer lag een kleine luxe haven voor prachtige mini jachtbootjes,van arme eigenaars!Na 'n plaatselijke stormbui sloegen vele te pletter tegen elkaar en waren erg gehavend,toch jammer.(de verzekering zal er haar werk aan gehad hebben) Toen namen we de toeristenboot en vaarden over het Maggioremeer naar Isola Bella,héél mooi en druk bezocht.Heerlijke beplanting er moesten foto's gemaakt worden,dat was een must.....lange natuurbeschijvingen zijn aan mij niet besteed,toch maakten de zeldzame palmbomen en dito exotisch bloemen diepe indruk.We maakten er 'n prachtige wandeling en kochten de klassieke" soeveniertjes!" Nadien kwam Isola Pescatori aan de beurt,daar gebeurde wel iets zeer speciaals voor mij............. Wordt vervolgd
'n Tyroleravond dat moesten we toch meemaken,we hadden er al over gehoord ,maar daar was het bijgebleven. Het begon rond 2Ou.en de zaal zat reeds afgeladen vol.De meesten in Tyrolerpak zo de vrouwen als de mannen.De toeristen kon men er zo uitpikken.De muziek begon stipt te schetteren de ene wals na de andere.Ook de pijpen werden aangestoken. In een mum van tijd was de rook,blauwgrijs,met een broodmes te snijden. De leider zette zich in het midden en het billenkletsen begon samen met een soort volksdans.Hij kwam er telkens een dame uithalen die willens nillens moest meedraaien.Wij met ons drie zaten met een ei,want wij kenden daar natuurlijk niets v an. Maar wat nog erger was,was de ongelooflijke rookwalm. Suzy kon het, na een uurtje, niet langer uithouden en begon hevig te hoesten en bovendien kreeg zij ,steeds in dergelijke omstandigheden, blaasjes op haar oogranden.Zij gaf daarover een uitgebreide uitleg tot grote ergernis van Mietje,die als verpleegster,zich nu eens wou ontspannen en geen uitleg over allergie enz.wilde aanhoren.Bovendien hield ze van dit genre ontspanning.(veel volk en ambiance!!) Suzy maakte zich klaar om te vertrekken,ik volgde want die rook was werkelijk niet om te harden.Mietje kon moeilijk alleen blijven zitten en vertrok mee naar de kleedkamer.Daar deed zij richting Suzy nog een ernstige uitval!!!In volledige zwijgzaamheid zijn wij ieder naar zijn kamer getrokken. ' s Anderendaags,geen vuiltje meer aan de lucht. We reisden met een plaatselijk ,totaal versleten treintje naar Insbruck.Het tempo van dit tuigje gaf ons de slappe lach! We bezochten in het stadje het welbekende " gouden dak"Vele toeristen stonden te kijken naar die dakpannen die stonden te blinken in de blakende zon .Daarna zochten we een gezellig restaurantje op en toen......toen vergastte Suzy ons,als toetje ,op een monument van een ijsbeker met alles erop en eraan,uitstekend voor het behoud van de " lijn"!!Daar was Mietje bijna door ontroerd!Dat had ze van Suzy nu niet verwacht...... De volgende dagen deden wij nog vele wandelingen en vermits aan alles een eind komt,moesten wij ook hier afscheid nemen van onze dierbare berglandschappen en wellicht............. tot nogeens?
Wat nu?Ik vluchtte in de nabije gelagzaal menende dat daar " gewone"lucht zou op te snuiven zijn,maar dat hielp geen fluit.Inmiddels kwam Suzy(zij had enkel jaren geneeskunde gestudeerd) mij vertellen,dat enkel dagen geleden men een dokter ijlings had terug naar beneden moeten zenden omdat hij hartproblemen kreeg.Heel geruststellend was dat niet!Ik dacht ;ik zal mij wel aanpassen en inderdaad het beterde,die zelfovertuiging had geholpen! Daar was Suzy weer.......ze had zo juist een rotsklimpartij achter de rug(duur een kwartierje) en raadde mij met aandrang aan dat ook te doen.Van op het plateau van de Zugspitze,waar meerder toeristen naar de mooie uitzichten stonden te kijken en te fotograferen,vertrok een stijle rots met uitgeholde zgz.trappen en zonder leuning.Die rots leidde naar een stijle hoogte en eens boven werd men er waarachtig onvergetelijk beloond.Dus niet zonder angst en zeer voorzichtig beklom in de rots en ja'twas zoals Suzy zei," het is om in je op te nemen en nooit meer te vergeten"!!Daar ginds lagen de besneeuwde Alpen en daarrond vele vele bergtoppen 't Gaf een zeldzame en mysterieuze aanblik,die men werkelijk niet meer vergeet. Voorzichtig keerde ik terug naar beneden en niet zo lang nadien vertrok de téléférique weer ,het was de laatste rit voor die avond Natuurlijk was de plaatselijke autobus vertrokken en Mietje ook. Ging Suzy nu naar de Pastoor? Plots zag ik een koppel dat met hun wagen ging vertrekken ik spurtte in hun richting,en ja we mochten mee.Was dat een meevaller! In ons Hotel arriveerden wij juist op tijd voor het avondmaal;Mietje had zich reeds allenig geinstalleerd en was uitermate verbaasd ons diezelfde dag nog weer te zien. 's Avonds beleefden wij een Tyroleravond! en ........we maakten ruzie!!
Het hoogtepunt letterlijk en figuurlijk,werd het bezoek,aan de " Zugspitze" (berg met 3.5OO m.hoogte plus minus). We moesten 'n eindje lopen zonder noemenswaardig klimmen,daarna de plaatselijke autobus nemen die natuurlijk juist voor onze neus wegreed. Met z'n drieen waagden wij een autostopje(,destijds zonder enig gevaar!!)Dat lukte vrij spoedig en we mochten mee tot aan de balie van de tickets voor genoemde berg.De nog jonge chauffeur deed aardig zijn best om ons 'n beetje bang te maken:hij reed héél snel ook in de krommingen,me dunkt dat hij daar nog 'n schepje bovenop deed.Ontegensprekelijk lag ons lot in zijn drieste handen!! Maar we zijn er heelhuids uitgekomen! Na 'n beetje in de rij te hebben aangeschoven kochten wij ons ticket en zeer nieuwsgierig namen wij plaats in de téléférique.Mietje verkoos beneden te blijven,ze vond het te hoog en te geriskeerd.Ze verkoos een tafeltje beneden met een boekje en een drankje en ze zou de laatste bus nemen terug naar het Hotel. Mijn zeer avontuurlijke nicht Suzy zou desnoods, nadien, de pastoor gaan vinden zijn om een nachtverblijf te vinden!!Mietje is steeds een buitenbeentje geweest, dus nu ook weer. Dat stijgen in zo'n luchtvervoer(buiten het vliegtuig) was voor mij de eerste keer!Aanvankelijk viel het best mee,de medereizigers waren gezellig en de panoramische zichten werden al langer hoe mooier.Aan foto's nemen ontbrak het zeker niet! Maar..........toen we na zo'n twintig minuten ,boven op bestemming kwamen had ik geen lucht meer en werd ik zeer kortademig, ik moest happen en er overviel mij een kleine paniek.Wat nu...........?
Die morgen deden wij een ochtendritje met de melkboer! Suggestie van onze waardin,die wij niet in de wind sloegen! Dagelijks kwam hij vanuit de hoogte met de verse melk van zijn vele koeien om enkele vaste klanten te bevoorraden.Voor 'n " abekrats" nam hij op zijn terugtocht enkele toeristen mee de hoogte in naar zijn hoeve die daar gevestigd lag.Ditmaal waren wij van de partij.We zaten achterin op de banken,ik tegen de rand van de afgrond,want na enkele minuten durfde ik al niet meer opzij te kijken!!Die melkboer was die dagelijkse rit zo gewoon,dat hij blijkbaar geen aandacht meer schonk aan het gevaar dat er aan verbonden was! Amper 10 cm.reed hij van de de boord.Moest hij missen wij lagen gewoon daar beneden morsdood!Hij moest dus een slingerpad beklimmen dat héél smal was.Ofschoon wij van 'n avontuurtje niet afkerig waren hielden wij toch onze adem in. Gelukkig draaide hij rechts van het pad af en hield na enige minuten halt voor zijn hoeve.Het panoramisch uitzicht was er mateloos mooi! We kregen een groot glas verse melk en na 'n kort Duits praatje stapten wij terug naar beneden. Geen kwartiertje verder botste wij, bijna, op een stilstaand kevertje(VW)waar drie oudere mensen naast stonden.Zij waren uitgestapt omdat de chauffeur faalangst had opgedaan niet wetend dat het slingerklimpaadje zo gevaarlijk was.De dames konden geen wagen besturen. Wij waren blij te kunnen helpen ,we keerden terug naar de melkboer die onmiddellijk het nodige deed om deze mensen veilig weer naar beneden te brengen. Tevreden vervolgden wij onze daling,immers, zelfs onrechtstreeks hulp bieden, geeft altijd een goed gevoel. Na de middag hebben wij rustig gewandeld en genoten van de steeds aanwezige berglandschappen,die men niet kan moe worden te bewonderen! wordt vervolgd
Eerst stonden wij even perplex,toen begonnen wij te roepen stop! stop!stop!De koebeest was er blijkbaar zelf van geschrokken want met zotte sprongen liep zij terug naar haar soortgenoten.Inmiddels was Mietje tegen een uitsteeksel blijven liggen.Ze kwam traag recht met een zeer verongelijkt gezicht en had haar been geschramd.Ze ging sprakeloos recht voor zicht uit al klimmend en had ,met haar verpleegsters ogen, een klein huisje van het Rode Kruis ontdekt.Wij volgden 'n beetje al jammerend wat hadden wij dat beest nu misdaan?In het huisje kreeg Mietje de beste zorgen;ontsmetting,'n zalfje ,n 'gaasje en 'n plakker en klaar was Kees,dachten wij maar dan hadden wij niet met de waard gerekend!!...... Mietje ,die al niet van het sportieve type was,had er genoeg van!.In andere woorden ze gaf er de brui aan.Onze berghut lonkte van ver maar daar moest het bij blijven.Met het tempo van onze klimtred zouden wij er zeker nog voor 'n uurtje werk aan gehad hebben! Wij begonnen dus te dalen menenden dat dit 'n pretje zou zijn met steeds onze blik naar die prachtige natuur.Dat hadden wij natuurlijk mis.Na een half uurtje begonnen onze stadsvoetzolen te branden dat het 'n lieve lust was! Wij waren verplicht steeds wat halte te houden .Gelukkig en hoera!liep er een straaltje fris water over ons pad dat recht vanuit een berm te voorschijn kabbelde.Het was een hemels gevoel daar met beide geteisterde voeten in te mogen waden. Eén houten huis lag op onze terugweg waar men uitsluitend dikke zwarte boterhammen met dikke plakken kaas kon kopen en bier of water. Die heerlijke berglucht had ons een wolvenhonger gegeven en we lieten het ons smaken.Persoonlijk heb ik dat moeten bekopen! 's Avonds heb ik in het hotel geen tafel meer bekeken. wordt vervolgd
Onze tante weer aan het woord. Ja,wanneer de orthopedie geen reizen meer toestaat moet men zich dankbaar verdiepen in de kostbare herinneringen ,bijgestaan door de zeer vele fotoalbums. Met z'n drieen,singles en twintigers reisden wij naar de bergen van Oostenrijk.Wij waren verrukt door hun hoogte en verscheidenheid en ook door het aantal! Ons hotelletje lag vlak naast een schlucht (waterval!) dat was even wennen,non stop steeds maar water dat met 'n vaart naar beneden stroomde dag en nacht en zonder ophouden! De hotellierster was een forsige vrouw,niet bijster aanhalig maar toch correct.Zij sprak uitsluitend Duits,bijgevolg moesten wij ons beste schoolduits voor de dag halen.Onze kamers hadden alle uitzicht op de bergzichten,mooi héél mooi was dat.In het begin geraakten wij er niet op uitgekeken.Ons ontbijt was veel te krachtig,iedere morgen twee eieren,worst en kaas en platte kaas met veel suiker.Het brood kwam nooit van de warme bakker maar uit plastiekpakken die in een mand lagen. Het middagmaal was ook veel te zwaar voor onze stadse magen en wat mij bijblijft is dat men vaak in de soep nog een rauwe ei kletste!! Onze eerste klimpartij ging naar de Muttekopf ,héél in de verte lag de berghut en dat was ons streefdoel op aanraden van hotelgenoten. Na een uurtje hijgen begonnen we het wel degelijk in onze voeten en kuiten gewaar te worden maar dat moesten we natuurlijk verbijten!We waren helemaal niet gekleed om bergen te trotseren,immers sandalen laten wel lucht door maar geven hoegenaamd geen nodige steun.In elk geval onze moeders zouden dat niet meer aangekund hebben zo gaven wij elkaar de gewenste moed!! Na nog een uurtje afzien hoorden we in de verte een concert van koegebel. Zo hoog moesten die dieren lopen en staan om nog mals gras te vinden. Het was een aangenaam en gerustellend geluid en héél in de verte stond onze berghut Daar zouden we op adem kunnen komen en ons hopelijk wat uitstrekken. We waren zo stilaan de " hermalende " koebeesten genaderd,sprong daar opeens een jonge dartele koe naar onze vriendin Mietje met vaart op haar toe Mietje schrok zich ,van pure overrompeling ,'n aap en zette het op een lopen tot ze viel en begon de berg af te rollen..............
En dus waren wij in blijde afwachting van de specialist-reparaties vaatwasmachine. Stipt om 14u.deed hij bij ons zijn intrede;beleefde nog zéér jonge man goed gekleed en met een zware tas.Ja,'t was voor de vaatwasmachine! Wij achtten het onze plicht hem een kleine voorgeschiedenis te geven.Hij luisterde aandachtig en begon te ontvijzen.de twee aquastops lagen ter beschikking,zo de oude als de jonge. Bleek nu dat de loodgieter slechts de doos waarmee de buizenklus begon, had moeten vervangen!Kort gezegd:verloren kosten en ook nodeloos . De jonge knaap(in onze ogen) draaide de knop,die bovenop het aanrecht staat,met een ruk los en het water spoot met vaart in de keuken,aangezien er geen aquastop meer aanwezig was!!! Vlug de stop op het aanrecht terug naar rechts ,en dan emmer en dweil en trekker om niet te verzuipen! Diagnose van de jonge man,na G.S.M. met zijn baas,alles terug op zijn plaats zetten en deze 15jarige vaatmachine de eeuwige rust gunnen.Hij heeft zijn diensten goed en geruisloos geleverd en is ook in alle stilte heen gegaan De meeste(Bosch exclusive)houden het slechts plus minus 12à13jaar uit,dit moge dus onze troost wezen,aldus de jonge hersteller. Wij betaalde hem,hij was juist een half uur binnen geweest en onze keuken had een extra dweilbeurt gekregen!! Wij zullen nu de twee aquastops door de kringwinkel laten ophalen wellicht kan iemand er nog mee geholpen zijn. Te hopen dat de poetsvrouw,in een verstrooide bui,en terwijl zij het aanrecht doet blinken,niet aan de gevaarlijke knop draait,ze zou het zich qua opkuis erg beklagen want een echte gewone stop kan niet meer geplaatst worden,aldus nog onze " knaap". Het zij dan zo, want een derde vaatmachine aanschaffen zullen wij eerst eens grondig in overweging nemen. slot
Kort na elkaar kochten wij drie stuks nieuw voor onze huishouding;'n degelijke ijskast,een wasmachine en een microgolfoventje.Toen viel na enige tijd onze vaatmachine uit,nooit eerder gebeurd.We lieten de verkoper van de drie nieuwe stuks komen, menenden dat die dat eens gauw ging fixen. Hij kwam de volgende dag stipt om 10u.Hij droeg een tamelijk mooie paardestaart en was wat nors in de vorming van zijn zinsbouw.Met héél modern gerief opende hij het voorste blad keek eens rond en zei "de aquastop is defect".Dat ging heel veel geld kosten.We zeiden dat we er eens gingen over nadenken omdat de machine in kwestie niet meer zo jong was.Wij betaalden wat hij vroeg en hij vetrok.Toen belde ik onze persoonlijke loodgieter op,en vroeg hem of hij een aquastop kon vervangen,zeker zei hij ,en bestelde een nieuwe.Hij kwam enige dagen later ,verwijderde de oude en plaatste de nieuwe.Dan testte hij de vaatmachine en die zei " gij kunt eens komen!!"Dus alle moeite voor de paus van Rome.Onze loodgieter zei verder ",hier eindigt mijn taak want ik ben geen elektrieker."Daarom zochten wij in de telefoongids een aankondiging van een Boschhersteller en lieten hem komen.Toen hij binnenkwam deed hij ons terstond denken aan Yul Brinner!.Hij begon ook te ontvijzen en lichtte met een T.L.lamp zo hier en daar wat rond.Hij zei"ik moet die meenemen en uit de inbouw nemen en op het atelier laten uittesten maar de aquestop is niet de oorzaak!"Ik schrok en vroeg hem die dan terug te willen verwijderen wat hij deed(tegen zijn zin!)Wij besloten de vaat voortaan zelf manueel te doen,betaalden hem en hij vertrok. Natuurlijk vroeg ik aan onze loodgieter of hij die nieuwe aquastop terug aan de grossist zou kunnen afgeven tegen terugbetaling.Hij zou het proberen maar had zijn twijfels.Omdat wij niets meer van hem hoorde belde ik hem zelf op en zei dat hij zijn uitgaven moesten komen ontvangen.Wat hij deed en hij was zeer schappelijk want hij is werkelijk geen uitbater. Na enige dagen de aquastop te hebben bekeken die welopgevouwd in de veranda in een hoekje lag kwam ik op het idee in de telefoonboek eens niet naar keukens enz/te zoeken maar naar vaatwasmachine.En ja!één enkele annonce stond er in te lezen die ik opbelde en die gaat nu heden namiddag komen.Wij zijn dus in blijde verwachting en vertellen u het resultaat in 'n volgend cursiefje.
'n Oudere nicht van mijn man,reeds 20 jaar weduwe,werd 70jaar.Ze was zeer eenzaam en had nog nooit in Duisland geweest.Daarom boden wij haar,voor haar verjaardag een tripje aan voor drie dagen in Heimbach.Wij zelf waren er reeds 2X geweest bij Frau Matthes op Fremde Zimmer en het was er zeer aangenaam. Onze nicht,Bertje ,was in de wolken en ging dus graag in op ons verzoek.'t Was in de lente,en bovendien lenteweer!! Het ritje in de Eifel was schilderachtig mooi en de zon deed daar nog een schepje bovenop. Frau Matthes was een stevige Duitse frau,tamelijk streng want ze had meerdere kamers(4)en alles moest op orde blijven. Ze woonde reeds jaren samen met Heinrich,'n héél sympathieke gepensioneerde bediende,opvallend corpulent en steeds welgeluimd. Bertje kreeg 'n mooie kamer met berguitzicht en wij mochten zeker ook niet klagen.'s Morgens lekker ontbijt op het terras met alles er op en er aan.'s Middag gingen wij dineren in het Hotel Arens dat 'n beetje in de hoogte lag.Het liep allemaal gesmeerd en de tijd vloog zo om.We wandelden welgezind in de Eifelbergen,speelden minigolf,we vaarden op het grote meer in de buurt in een primatoeristenboot.We gingen het kasteel bezoeken kortom het was echt prettig. Bertje genoot opvallend,ze was al zo lang alleen en had geen kinderen en weinig bezoek ze vond Heimbach biezonder aantrekkelijk Met TOEN nog weinig toeristen.Zij zelf was nog steeds een mooie vrouw,ze kon qua leeftijd makkelijk 10jaar liegen.We namen natuurlijk ook de nodige foto's. Frau Matthes hield steeds over alles 'n wakend oog;alsof ze steeds 'n beetje ongerust was!Heinrich daarentegen zag nergens graten in.Hij leefde onbezorgd en zichtbaar tevreden. Op de dag van ons vertrek stond onze wagen met de valiezen reeds klaar voor de deur(want aan alles kom een einde nietwaar?)Heinrich stond tussen Bertje en mijn man en plots legde hij zijn arm rond de schouder van Bertje en trok haar ' ietsje tegen zich aan en Bertje zéér geschrokken en impulsief gaf hem 'n zoen op zijn vlezige wang.Op dit moment kwam frau Matthes uit de keuken en zag het gebeuren!!!o,wee,ze sprak geen woord maar haar blik sprak boekdelen zo van" ziet ge wel ik had het wel gedacht!" Ons afscheid was 'n tikje geforceerd hartelijk ik hoorde geen" auf wiedersehen(?) "van geen van beiden. We hebben de Eifel met gemengde gevoelens verlaten maar er zeker geen trauma aan overgehouden!!Het schilderachtige bleef ons bekoren. 'n Uitnodigend schrijven, zoals ieder jaar, hebben wij niet meer ontvangen. En dus zijn wij naar verdere landen getrokken de volgende vacanties waarover we zeker geen spijt hebben gehad.
Er kwam dus een aparte en onverwachte kink in de kabel! Liesje kwam totaal onvoorbereid in 'n sectegezelschap terecht(die gebeurtenis zou op zich zelf al 'n cursiefje kunnen zijn!)Wat ze daar hoorde en zag begeesterde haar intens.Ze ging er zodanig in op dat ze vrij spoedig de leidster van de plaatselijke groep werd.Zij die voorheen catechiste met vuur geweest was!ze gaf nu de brui aan haar christelijk geloof.De klassieke medische wetenschap kreeg ook de bons/Al wat uit noodzaak door een gewone geneesheer werd voorgeschreven moest eerst de goedkeuring en toestemming krijgen van "hun" bosdoktoor".Oordeelde hij "niet nemen" dan werd het medicament opzij gezet. Hij,de bosdoktoor, woonde vanzelfsprekend in een donker bos!in een klein houten huisje,helemaal alleen.Wél ging hij sporadisch naar een congres van zijn wetenschap. Hij werkte met foto's en 'n pendel. Deze nieuwe levenswijze en filosofie van Liesje en haar nieuwe bijbeluitleg werkte zéér sterk op mijn zenuwen.Wanneer zij op bezoek kwam trachtte zij mij allerlei aan te smeren(ik was ondertussen gehuwd)mijn man kon haar veel beter tewoord staan maar ik liet maar begaan. Tot ze 'n beetje er over ging........... zo vertelde zij, dat destijds O.L.Vr.met Satan verloofd geweest was..........Ook in het aardsparadijs waren er vreemde dingen gebeurd er waren goede en stoute engelen enz.enz. Wij zaten schromelijk onze tijd te verliezen!! Kortom zo is onze vriendschap stilaan uitgedoofd.We schrijven nu nog een kaartje met Nieuwjaar en eentje voor de verjaardag en dat is het dan. Dergelijke voorvalletjes behoren nu eenmaal tot het leven hoe jammer men dit ook kan vinden. slot
Na een kleine chirurgische ingreep had ik recht op 14 dagen ziekteverlof in een mooi herstellingsoord!(lang geleden!) Toen ik daar met de wagen arriveerde werd ik ontvangen door 'n zeer vriendelijke Moeder Overste die zelfs zelf mijn valiesje naar boven droeg en slechts drie woorden Vlaams sprak.Never mind! Mijn kamertje gaf uit op 'n prachtig verzorgde tuin met een vijver(tje)en veel eenden.Ik was toen reeds verloofd en had het prettige vooruitzicht op " zijn " bezoek de volgende zondag. Mijn mede verblijfsgasten,die ook aan't herstellen waren, bleken wel 'n beetje ouder maar wel zeer aangenaam.Zij wandelden veel op de aangelegde paden.Er was ook een binnenruimte die héél gezellig oogde met bovendien aardige meubilering ,gezelschapsspelen en zelfs 'n piano ! Algauw verdiepte ik mij in meegebrachte lectuur en babbelde ook met de anderen. Toen kwam Moeder Overste met 'n dame van mijn leeftijd aangestapt en zei" ik denk ,dat ik 'n gezellin voor u gevonden heb,ze is zopas gearriveerd". En ja,dat klikte onmiddellijk tussen ons.Haar kamer lag aan de zijkant van het gebouw tegenover de boskant maar dat speelde hoegenaamd geen rol De maaltijden werden op de kamer opgediend en waren heerlijk. Het weder was uitstekend.Wij,Liesje en ik ,gingen badmingtonnen en als we moe waren,al gauw!gingen we dammen of scrabbelen. De tijd vloog zo voorbij.Ook in de gezelschapszaal kwamen we met de piano aan onze trekken.Liesje was ook in haar nopjes en kreeg bezoek van haar man en zoontje.Wij herstelden zichtbaar en kwamen dus weer flink op krachten. Wij achtten ons vriendinnen voor het leven. Toch kwam er ,toen we reeds terug thuis waren, een aparte kink in de kabel. (wordt vervolgd)
Wij zaten op ons terras te middagmalen bij puik zomerweer! Plots weerklonk vanuit het nabije bos een jammerlijk miauwgeluid!Onmiddellijk sprongen wij recht en zagen moederpoes met vier jongskens komen aangestapt,zichtbaar uitgehongerd! Daar moesten we dadelijk iets aandoen.Sito presto haalden wij twee kommetjes,eentje met water en eentje met afgeroomde melk.Dadelijk werd er geslabberd, want angst hadden ze niet. Onze Tom sprong meteen op zijn fiets naar de " Techno"om doosjes kattenvoer.Geen kwartiertje later zaten ze allevijf te smullen dat het een lieve lust was.Nadien,en dat was héél mooi en aandoenlijk,gingen de kleintjes op hun rugje liggen rollebollen in de zon en op de dennennaalden. Hadden ze kunnen spreken ze zouden hun dankwoordje hebben uitgejubeld! Zo hebben we dat enkele dagen mogen volhouden,ze sliepen in de bergplaats. Maar op 'n zekere morgen waren ze alle vijf verdwenen,vermoedelijk verder getrokken naar weer andere oorden.We hebben ze niet meer weer gezien. Wél nog verscheidene dagen naar uitgekeken, tevergeefs. Vreemd hé?
Toen ik nog héél jong was,zei tante,beleefde ik een tramavontuurtje!Het was op het spitsuur en de tram zat nokvol zéker op het achterwagengedeelte waar ik mij bevond.We konden niet meer bewegen,ik had er mij letterlijk nog bijgeduwd om toch nog maar te kunnen meerijden.Mijn armen lagen vast geprangd op mijn borst.Voel ik daar ineens een stiekemerd die in mijn achterwerk begint te knijpen.Ik was dus nog jong,en naar men zei,nogal aantrekkelijk,en bovendien was het een snikhete zomer,dus iedereen licht gekleed,ik dus ook .Ik kon mij hoegenaamd niet weren en werd inwendig woedend van machteloosheid.Die knijpamusementjes voor de onbeschofterik gebeurde met tussenpoosjes,iedere maal wanneer ik dacht ervan af te zijn begon het opnieuw!Ik kon zelfs mijn hoofd niet draaien om te zien wie deze heimelijke genieter(?)was. Gelukkig kwam een halte mij uit mijn machteloosheid bevrijden want ofschoon ik nog minstens twee halten moest meerijden ,om op mijn bestemming te geraken, stapte ik ook af.,samen met nog 'n paar medereizigers. De stiekermerd heb ik niet kunnen ontdekken. Voor mezelf heb ik er vanzelfsprekend geen drama van gemaakt.Het leven ging verder. Maar nu,nu ik ouder en rijper ben geworden en ik aan deze herinnering terug denk,denk ik ook aan de vrouwen,jonge en oudere,die verkracht worden en totaal machteloos zijn.Machteloosheid is iets zéér erg dat ook diepe psychische en morele sporen nalaat.Iets dat de ene mens de andere aandoet en waarop onvoldoende straffen staan.Denken de leiders hier genoeg overna? Onvoldoende ,meen ik,waarschijnlijk omdat de beoordeelaars zelf mannen zijn en niet kunnen beseffen waarover het hier in wezen eigenlijk gaat? Zopas las ik,dat in een bepaald land men van zins is in hun wet verkrachting in het huwelijk toe te staan?? Waar gaan we in Godsnaam naartoe?.Gelukkig ligt dit land tamelijk ver van ons bed ......maar toch schudden veel hagen veel wind!................ En tante vraagt zich af,wat denkt de lezer hiervan?
Moet men zich voor 'n oude tante,die nog zeer goed bij de pinken is,niet houden aan afspraken?Of zou dat ook tot de nieuwe trends behoren? Volgt nu enige toelichting:een lief nichtje mailt dat ze nu tijdens de verlofdagen eens langs komt,ze zal nog eerst bellen.Juist die dag is tante helaas benomen.Het nichtje laat absoluut niets meer van zich horen.GedaanVeel later bij de eerste ontmoeting wordt er zelfs niet meer over gerept. Een muzikale neef ging langs komen,ook tijdens het lange weekeinde om samen een Bach prelude in te kijken die dan eventueel zou gespeeld worden,wanneer Mama terug uit de kliniek komt.De neef is niet gekomen en liet zich niet meer horen ofschoon zij(de neven en nichten allen over een G.S.M. beschikken) Een nieuw neefje(!) ging telefonisch afspreken om het tuintje wat op te frissen en enkele overhangende takken weg te halen.Niets meer van gehoord,het zou nochtans tegen betaling geweest zijn.! Naar mijn peteking schreef ik een hartelijk mailtje omdat hij wat in moeilijkheden zit,geen wederwoordje. Toch vreemd want wanneer tante een verjaardagsfeest geeft zijn ze er allemaal, zonder uitzondering!! Is het dan toch waar dat een oudere mens zo stilaan uitgerangeerd wordt? Het gehoor is wat minder ja dat wel maar voor het overige doen we onze best om zoveel mogelijk bij te blijven. Kent u 'n wauwfeest ?Ik wel!! Vroeger noemde we dat een verlovingsfeest,maar nu is dat een WAUWFEEST dat dus een huwelijksfeest voorafgaat en dat komt voort,u raadde het reeds, van de uitroep" wauw!!!" Dus u hoort het wij lopen nog niet achter!.
Ondertussen heeft" dat kind"haar zoveelste school laten steken en onderbreking bekomen tot sept.dan zal ze nog zien of ze nog eens iets anders zal kiezen.Inmiddels mag zij'n aantal uurtjes 'n werkje aannemen waarmee ze wat verdient, ging Roza verder.Zodoende vond ze een djobke om rekken aan te vullen en dat ging ze dan eens uitproberen.Ze had nu sinds enkele maanden ook 'n vriendje en vermits al haar vriendinnen " het deden" begon zij ook te zaniken over de pil.Natuurlijk haalde zij haar slag thuis en de vriend was heel content.Uit dankbaarheid kocht hij een voorraad condooms en bleef slapen en was vaak kostgast.Hij had geen werk en noemde zich al lachend en ietwat trots" 'n professionele dopper"!! En Roza ging verder terwijl wij haar lieten stoom afblazen.Op het werk,kreeg Rietje een zgz.promotieaanbieding,ze mocht voortaan in 'n bepaalde afdeling de klanten bedienen,maar het was te nemen of te laten.Rietje verkoos haar werk stop te zetten want zo met mensen omgaan lag haar niet.! Roza zuchtte, en zo ver staan we nu ging zij verder.Sex komt nu vermoedelijk op de allereerste plaats vermits daar nu tijd genoeg voor overblijft.De vriend vertikt het om naar werk te zoeken,de belastingbetaler zal daar allemaal wel in voorzien! Roza vreest dat Rietje in september haar studies niet zal hervatten,maar daar wil ze nu nog niet op vooruit lopen.Wél besluit zij, dat kinderen opvoeden een ernstige zaak is en" kundigheid "van de ouders vraagt en o wee als die daar niet over beschikken noch tijd voor maken. De school zou dan alles alleen moeten aanbrengen en dat is niet mogelijk. Tot hier de ontlading van Roza.Zij bedankten ons voor het aandachtig luisteren want ,zei ze ,het had haar werkelijk opgelucht. Slot.
Roza vertelt, want ze moet het eens kwijt.Ze was zo blij dat ze Oma werd,ze ging met haar echtgenoot naar de winkel waar het geboortelijstje lag en ze zouden er alles gekocht hebben ware het niet dat d it wat te duur zou uitgevallen zijn en te zwaar om dragen !Het was een mooi kindje en het groeide als 'n kool/Helaas ze zag het te weinig om het te zien opgroeien omwille van de te grote afstand en de werkzaamheden van de ouders.Héél gauw kwam achter de doop de eerste Communie en daarna de Plechtige en in de school ging het ook zo snel.Maar.......Roza had in 't snuitje dat Rietje een erg verwend kindje was;Ze kreeg al wat ze begeerde en van de Opa langs moeders zijde werd haar niets maar dan ook niets geweigerd.Zij was zijn oogappel want ze was ook het enige kleinkind in de familie.Daarenboven was het een mooi meisje dat ook héél lief kon zijn.Studeren vond ze héél vervelend en zelfs overbodig zodat ze van de ene school naar de andere ging steeds maar gemakkelijkere programma's en richtingen uitkiezend!. Haar vader was een te goed mens hij liet de leiding aan de mama over met al de spijtige gevolgen vandien.De puberteit werd een zeer zeer moeilijke periode.Verwende kinderen hebben het er dan nog zwaarder mee. En Roza stelde zich de vraag wat gaat er toch van dat kind geworden? wordt vervolgd
Echt waar een volle uur zit ik hier nu mijn best te doen om mijn vriendin eens te verrassen langs dit nieuwe kanaal of site,zoals u wil.Er moet op het laatst ook een controlegetal gevormd worden zoals bij seniorennet.Geef mij dan dit laatste maar. Hemel ,heb ik daar mijn best gedaan,NOOIT maar dan ook NOOIT ben ik erin geslaagd de juiste letters te raden en heb het daarom nu opgegeven.Waarom moet men daar nu zo moeilijk over doen?Wat kwaad kan er nu geschieden wanneer men langs Facebook 2you een briefje naar zijn vriendin zendt?en dan nog in het Frans want in onze taal gaat het niet of be- staat het niet.Dus ik bedoel......in het Vlaams kan het niet want onze taal wordt in Italie niet gebruikt noch gekend, never! Op You tube wordt alles in het Engels vertaald TERWIJL de Paus in het Italiaans aan' t praten is,dus zijn eigen stem komt nooit aan bod.Tot daar aan toe we moeten dan maar 'n paar talen bijleren want met ons Vlaams komen we niet zo ver,dat moet ik toegeven.Dus ben ik al 'n tijdje met Assimil-Italiaans bezig,maar veel kan dat niet helpen vermits STEEDS Engels gebruikt wordt om wat uitleg te geven. En nu doen ze zo moeilijk met dat controlegetal EN ,dat vergat ik nog ,mijn E.mailadres is ook nooit juist!!!!Nu na 5 jaren zou ik dat ineens niet meer kennen!! U leest het ik ben niet goed gezind!Nochtans ben ik een vriend van de Paus want op vele terreinen ben ik het met Hem eens.Maar natuurlijk kan Hij het niet helpen dat Facebook 2you zo vreselijk omslachtig in elkaar zit. Het kan natuurlijk ook dat het mijn dag niet is,'t kan allemaal De Paus zal wel wat interessanters te doen hebben. Als u de moed hebt probeer het dan ook eens............En als u erin geslaagd bent zoek dan de vragenlijst van " een kilootje minder "" ook eens op,daar kunt ge ook plezier aan beleven als ge eens niet weet wat doen!! 't Is maar dat u het weet!!
De lezer heeft het vermoedelijk reeds geraden!Nog geen volle minuut of hij(de lift) begon te beven en te schokken en wij ook!Toen viel hij morsdood stil!en dit tussen de twee verdiepingen.Wij zaten als ratten in de val en konden geen kant uit.Geen enkele knop reageerde nog.Wat nu?Onmiddellijk dacht ik aan mijn man die rond 17u.voor de deur van Arlette ging staan en maar bellen en verwonderd zijn.Arlette zag wat bleekjes en ik zag haar nadenken,zij had met de grootste onderscheiding haar diploma behaald maar of dat NU ging helpen bleef voor mij 'n vraagteken.In het beste geval konden wij de nacht doorbrengen in deze moedwilligaard,ons op de grond uitstrekken en de eerste bediende van ' s anderdaags afwachten.Daar zouden we ons moeten aan onderwerpen.Maar....de w.c.affaire dat was een andere eikele zaak!Ik moest aan Napoleon denken,die koos ook een hoekje van zijn living uit(heb ik gelezen!)maar die had een knecht met vuilblik en borstel! Wij dus niet....... Als gelovig mens begon ik te bidden ik sprak met O.L.Vrouwke,ik las ook zopas, dat zij tegenwoordig héél veel wordt aangesproken. Alles bleef muisstil,Arlette was sprakeloos,zij die anders nooit naar woorden moest zoeken. Toen begon de lift terug te beven en te schokken,wij durfden geen knop meer aanraken en dat was ook niet meer nodig want opeens schoot hij de hoogte in en waarempel hij hield halt op de 2de verdieping.Wij waren dus in de regionen van de privé appartementen aangekomen die nog niet bewoond werden omdat de binnenafwerking nog niet voltooid was.De liftdeur was open gegaan en wij konden er niet vlug genoeg uit zijn!! Niets veiliger dan een trap ook al ontbrak de leuning nog . Toen we terug bij Arlette waren kwam mijn man er 'n tiental minuten aangestapt,hij wist gelukkig van toeten noch blazen maar we hebben hem alles in kleuren en geuren verteld,de opluchting was te groot om zulks niet te doen!Hoe zou u zelf zijn?Trouwens waarom zouden we dat verzwegen hebben?Aanvankelijk kon hij er toch niet om lachen,immers de gevolgen zouden alles behalve geestig geweest zijn,vooral voor hem die geen enkel vermoeden kon bevroeden. We hebben er 'n glaasje wijn op gedronken want.....eind goed alles goed! slot.
In een naburig,levendig stadje moest mijn man iets gaan regelen met de kotmadame van zijn neef. Toevallig woonde een collega-vriendin in datzelfde stadje en zij verwachtte mij om eens flink wat bij te praten. Dus scheidde onze wegen zich,van mijn man en mijzelf ,op de parking voor enkele uurtjes. Mijn vriendin was in de wolken zo te zien aan alles wat zij reeds had voorbereid op 'n kleine ronde theetafel.Alles was voorradig in andere woorden niets ontbrak!Snoepperijen van eerste kwaliteit en een schotel van de beste heerlijkste taartjes.Thee en koffie ontbraken zeker niet en of er gesmuld werd en gepraat natuurlijk! Toen kwam Arlette,mijn vriendin, op de gedachte mij de hernieuwde zaak van haar ouders eens te tonen niet ver van haar woonst gelegen.Als intermezzo vond ik dat fijn en wij gingen. Inderdaad die zaak was pikfijn hernieuwd en gemoderniseerd,ook de eerste verdieping was nu toonzaal van allerlei fijn gleiswerk en bestekken en al wat daar kan bijhoren.Er was voor de gemakkelijkheid ook een lift voorradig.En die ging Arlette,fier als 'n pauw ,met mij eens uitproberen!!Uit persoonlijke ondervinding weet ik,dat liften in het begin van hun dienstverlening aan kinderziekten durven te lijden.......toch had ik op dat moment niet deze gedachte in het hoofd.Toen we aan't stijgen waren zei Arlette," nu doen wij iets zeer gewaagd,want 't is zondag en geen kat zou ons hier terugvinden indien we zouden blijven hangen"
Foto Pascal Vyncke seniorennt.be
Foto Pascal Vyncke seniorennet. be
Foto: Pascal Vyncke; Seniorennet.be
