Het is niet uitgesloten,dat sommige lezers zich nog zullen herinneren wat ik nu terug ga ophalen.Het gebeurde in een grote gemeente rondom onze stad gelegen.Een zeer deftige,bevoegde huisarts had er zijn uitgebreide praktijk.Dagelijks had hij er zijn drukke consultatieafspraken en nadien zijn vele huisbezoeken met de wagen.Het was privé van hem bekend dat hij zijn vrouw en kinderen hartstochtelijk lief had.Doch zijn eed aan Hypocrates zou hij zeker ook nooit vergeten.Allerlei types van patienten moest hij behandelen en dat deed hij ook. Zo was er een nog jonge vrouw die stilaan verliefd begonnen was op deze huisarts die een mooie beminnelijke man was.Zeer vaak belde zij hem op om allerlei redenen tot zij de uiterlijke tekenen van verliefdheid niet langer kon verbergen.De dokter deed zijn beroepsplicht maar bleef zeer afstandelijk.Te vaak begon zij hem op te bellen voor opvallende kleinigheden.Ze deed nu geen moeite meer haar verlangen te verdoezelen,echter zonder het minste succes. Ze werd zelfs handtastelijk,ze wilde verder gaan,kortom hem bezitten.De huisarts bleef zonder enige moeite op zijn stuk.Geen haar op zijn hoofd dacht er aan zijn dierbare vrouw te bedriegen. De jonge vrouw werd boos en vernederd en vooral wanhopig.Ze gaf het op en ging verhuizen,ze wilde hem niet meer zien Natuurlijk was de dokter en ook zijn gezin verlicht en dankbaar Op'n zéér koude nieuwjaarsnacht werd hij dringend opgeroepen door een onbekende stem en naar een totaal afgelegen adres dicht tegen het aanliggende bos van de gemeente.Zijn vrouw was ongerust,toch moest hij,de geneesheer,zijn plicht doen en hij reed doorheen, de zwarte, uiterst koude nacht,alleen. Toen hij aanbelde ging de deur vrij onmiddellijk open en schoot de geobsedeerde vrouw in kwestie de dokter neer met afgezaagde loop.Hij overleed aanstonds ter plaatse. Al wat daarop gevolgd is laat ik aan de verbeelding van de lezer .
Frank behaalde zopas zijn diploma van boekhouder en ging nu op zoek naar een passende betrekking.Hij had er zin in en ook een goed oog! Helaas,de dienstplicht was nog niet afgeschaft en enkele tijd nadien werd hij opgeroepen.Hij kreeg in zijn Vlaanderenland de eerste opleiding en moest dan naar Duitsland.Daar verliep alles zoals het moest en na 'n zestal maanden mocht hij voor 'n kort weekje naar huis als ontspanning.Hij zou er zijn liefje zien,dat hij nog niet zo heel lang kende en trouw op hem wachtte,en ook schreef Dus de vooruitzichten waren niet zo slecht.. Hij werd héél vriendelijk onthaald in zijn streek en tijdens de lege dagen ging hij bij zijn oom wat bijverdienen indiens boekhoudingbureel.Die oom was ook jong geweest en stak zijn neef na dat werkje een omslag in Frank's bovenzak. Frank dacht daar kan ik met Elsje,zijn liefje, eens deftig van profiteren. Bij hem thuis in zijn kamer en bureeltje moest er een en ander uitgemest worden en dat ging hij nu eens doen vol lust en gedrevenheid.Gemotiveerd zijn kan heerlijk zijn!. Hij scheurde alles in minstens 6 stukken en dan de mand in en daarna door de papierversnipperaar.Oef,er van af,'t lag allemaal in de weg en zonder betekenis.Hij was tevreden. Maar waar had hij die omslag van zijn oom gelegd?ja juist ook bij die hoop witte enveloppen.......die ja in zijn grote iever eveneens door de versnipperaar waren gejaagd!!! Dat durfde hij thuis niet te vertellen....... Hij zou dan met zijn liefje maar een cola gaan drinken en het voor haar oprecht uit de doeken doen. Haast en spoed,zelden goed,maar door dit wederzijds vertrouwen zijn zij voor altijd bij elkaar gebleven en hebben zij een fijn gezinnetje gesticht. Dit is écht gebeurd.
Ja,de rolluiken naar beneden houdt de koude ietwat buiten maar maakt alles ook heel wat donkerder.doch als men slaap heeft denkt men daar niet zo diep overna. Tante Roza wordt's morgens wakker en kijkt met een beetje achterdocht naar haar uurwerk op het nachtkastje, het wijst tien voor half elf! Het uurwerkje dat even daar achter staat wijst hetzelfde aan.Tante Roza zegt voor zich uit" ' t is toch weer niet waar zeker!!Ze springt in haar kamerjas en stapt naar beneden.In de trapzaal is alles ongewoon donker maar dat zal weer zo een van die heel donkere dagen zijn, denkt ze .Dan doet ze de livingdeur open en kijkt sito presto naar de grote klok en wat wijst die overduidelijk aan? tien voor vier.!!! De stand van de wijzers is dezelfde,dat wel maar met andere wijzers op dezelfde cijfers.Tante Roza maakt de tekening in de lucht want ze vreest dat wij haar niet begrepen hebben! Maar dat hebben we wél. Ja,natuurlijk ben ik zo vlug, als me mogelijk was, terug naar boven gevlucht !Mijn bedje was nog lekker warm en geloof het of niet maar ik sliep héél vlug terug in.Vermoedelijk nog op dezelfde trein kunnen springen! "Ze besluit wijs,dat ze dan voortaan maar terug haar wekker zal instellen,gepensioneerd of niet,'t is tenslotte toch haar zaak en daar heeft niemand iets in te zien. slot
Ons Tante Roza woont alleen in 'n gezellig huis(je)enkele meters voor bij het onze.Af en toe komt zij wat bijpraten of wat stoom afblazen en dat doet haar goed.Wij luisteren dan steeds graag want ze heeft altijd iets interessants te vertellen.Zoook nu weer!! Nu had ze toch wat meegemaakt!.Ze wordt wat ouder en haar nachten zijn niet meer zo doorlopend.Ze wordt wakker midden in de nacht en na enkele uren soms valt zij terug in ' slaap met als gevolg dat zij zich dan overslaapt.Dwz.dat haar luiken langs de straatkant dan te laat worden opgetrokken en dat vindt ze lastig voor de buren.Wat zouden die wel kunnen denken?Eens heeft ze zich overslapen tot 9u.en nog eens tot 10u.allemaal door dat lange wakker liggen in de nacht.Dus zal ze in 't vervolg haar wekker laten aflopen. Maar prettig vindt zij dat niet voor iemand die gepensioneerd is!! Na een tijdje gaf zij dat op,ze zou nu wel terug normaal doen! toch zat de angst van dat overslapen er nog wat in........ Op 'n avond had ze de rolluiken van de slaapvertrekken ook neergelaten want de weerman had een koude nacht voorspeld.......... wordt vervolg
Mijn vader was 'n joviale man door iedereen graag gezien,altijd bereid te helpen en de plezante noot op 'n feestje te brengen.Soms durfde hij een ruigvolkswoordje gebruiken en daar had ik,vijfjarige oren naar,blijkbaar!! Op 'n keertje hoorde ik hem in onze huisgang in gesprek met een vriend het woord kont uitspreken!Ik begreep onmiddellijk dat zoiets onze mama zeker niet mocht horen.Zij was uiterst streng op dergelijke uitschuivers.Ik had ook begrepen waarover het ging uit de ganse context,want eigenlijk zat ik verborgen in de naaste kamer waarvan de deur op 'n ruime kier open stond. Weken later komen twee dames v an goede huize en kennissen van onze mama op namiddagbezoek.Er was één meisje van ongeveer mijn leeftijd bij en die ging met mij spelen in de keuken.De dames zaten i n het salon. Op'n gegeven moment stootte ik me aan mijn rechter dij(bil)en omdat het pijn deed en in het vuur van het spel(moedertje met de vele poppen!!)riep ik wat luid " ha,mijn kont".Hilda zo noemde het speelkameraadje verwijderde zich onmiddellijk uit de keuken,maar ik kreeg toch nog net de tijd om haar te vragen mijn uitroep niet te gaan verraden?O nee zei ze" ik ga maar zeggen,dat we zo goed aan't spelen zijn" De valse kat!... Geen twee minuten later stond mama met de vinger in de lucht en dan naar mij met dwingend uitnodigend gebaar,geen twijfel mogelijk is moest haar volgen.Ik kon er niet onderuit ik moest op mijn knieen in de hoek van het salon gaan zitten in tegenwoordigheid van het gezelschap en Hilda stond triomferend erop tekijken. Tot overmaat van ramp kwam een vreemde heer het electrisch verbruik opnemen en die meter stond juist in mijn buurt.!!!Hij maakte gelukkig geen opmerking,de lieverd,en na een poos mocht ik terug gaan spelen.Ja!!dat had je gedacht!! Ik ben in een zetel gaan zitten en Hilda mocht nog honderd keren komen(wat ze Goddank niet gedaan heeft)maar nooit zou ik met dergelijk vals schepsel nog een poot verzet hebben. Deze kleine onbenullige geschiedenis heb ik verteld om u te zeggen dat we er met onze taalkundige woordenschat zeker op vooruit gegaan zijn ,of is het achteruit? 't Is maar hoe je het wil bekijken!
Piet moest een zakelijke opdracht vervullen met de wagen en vroeg Jan om mee te willen rijden,wat deze graag inwilligde.Tijdens deze rit zaten ongeveer 5 uren woestijn in;zij zouden één nacht in een hotelletje moeten doorbrengen wat gebeurde .De opdracht verliep prima zonder gevreesde hindernissen. Toen zij huiswaarts keerden begon de huid van Jan rode vlekken te vertonen met jeuk.Jan dacht, optimist als hij was,dat het wel spoedig zou voorbij gaan.Helaas het werd erger.Nog juist twee dagen moest Jan in Amerika verblijven alvorens terug naar Belgie te kunnen vertrekken,daarom wilde hij liever in zijn land naar een dokter stappen.Dat deed hij bij de allereerste gelegenheid.Na onderzoek zei zijn dokter " man je hebt schurft "!Hij moest thuis onmiddellijk een stortbad nemen zich met een voorgeschreven zeep wassen en dan goed afdrogen en daarna zijn gans corpus insmeren met een bepaalde zalf.Hij had nml.in vuile lakens geslapen!(in die semi woestijn) Aangezien Jan gans alleen woonde deed hij wat de dokter hem had voorgeschreven en liep ingesmeerd in zijn blootje rond in zijn appartement.Leona werd enkele dagen later door hem weer afgehaald en thuis gebracht.Zijn wagen was er speciaal voor aangepast. De temperatuur in het appartement was nec plus ultra! Jan was weer helemaal van zijn schurftkado verlost. Nette lakens in een hotelletje zijn zeker van groot belang.
Enkele tijd nadien merkte Jan dat een jonge vrouw ook zeer erg door deze ziekte getroffen werd.Hij nam contact met haar op maar spreken kon ziju reeds niet meer tenzij heel onduidelijk,haar benen en armen waren onbeweeglijk.Met de ogen kon zij zich nog verduidelijken en met moeilijk verbale.geluiden.Zo vernam Jan dat ook zij verlaten werd door haar man,die met een dergelijk zieke vrouw niet verder wou of kon.Hier in deze instelling kreeg zij van de medepatienten en het personeel de nodige vriendschap en verzorging.Wel had zij nog een moeder die veel van haar hield en regelmatig op bezoek kwam wat voor haar telkens een heel reisje betekende.Van genezing is nog steeds voor deze ziekte geen sprake.De spieren sterven af. Een jonge specialist ter zake steldeJan een expirementele operatie voor .Hij zou de hoofdspier van de benen doorsnijden,zodat de andere spieren die er naast liggen aan bod moesten komen door ZEER vele oefeningen,wat hard werken betekende en dagelijks moesten uitgewerkt worden.Jan riskeerde het aanbod van de specialist en de operatie werd uitgevoerd.Dan kwam pas het grote werk voor Jan op de proppen.Hij heeft er aan gezwoegd en is er in geslaagd,vechter als hij was,terug zijn benen te gebruiken mits behulp van twee krukken later nog één, om zich normaal voort te bewegen. De jonge vrouw,Leona,en de medepatienten waren zeer blij voor hem en feliciteerden hem gemeend. Hij mocht terug naar zijn appartement want hij kon zelfstandig verder leven mits de nodige controle aanvankelijk. Toen werd er besloten Leona onder zijn hoede te plaatsen,dat was de grote wens van Jan.Zij zou bij hem intrekken mits de nodige aangepaste meubilering en thuisverzorging door het gepaste verplegingspersoneel.De omgeving was zeer gezellig en familiaal en haar moeder kon véél dichter tot bij haar geraken. Ook kwamen de kinderen van Jan nu vaker en werd zodoende weerom een gezinnetje gevormd.Leona was zeer gelukkig en Jan ook. Eens per jaar ging Jan zijn vriend in Amerika bezoeken en dan ging Leona voor enkele weken naar de instelling waar zij ook graag was,en waar men haar de PC met de kin leerde bedienen,wat zij onvoorstelbaar graag deed. Tijdens zijn laatste bezoekje aan Piet beleefde Jan er een speciaal avontuurtje.................. wordt vervolgd
Zij leerden elkaar kennen in de industriele wereld.Piet woonde in Amerika en Jan in Belgie.Maar,zoals ik al zei,in voorgenoemde wereld zijn geen grenzen.Jan was een zgz.crisismanager,waar hij gevraagd werd loste hij de zaken zo op dat alles weer ronddraaide,dit is bij de vorming ook een aparte gave.Hij sprak ook alle talen en bezocht onze ganse aardbol.Piet woonde in een prachtige villa met zwembad en al wat men in chique villa's kan bedenken,maar beide waren eenvoudige mensen.Zij waren gehuwd en hadden een normaal gezond gezin. Het vele werk,verplaatsingen en inspanningen werden Jan fataal.Hij kon niet meer vooruit noch achteruit en liet zich opnemen in een goede kliniek.Na grondige onderzoeken kwam men tot de vaststelling dat hij MS.had(multiple sclerose)Dat was een zéér ernstige en droeve constatatie. Vier maanden verbleef hij eenzaam in die speciale instelling,slechts één iemand kwam hem bezoeken :Piet, die voor een weekendje van Amerika kwam. De echtgenote van Jan liet hem in de steek;een invaliede man zag zij niet zitten(Jan kon nog amper gaan noch staan)zijn kinderen bleven bij hun moeder wat normaal was, waar moesten zij anders naartoe?
Arme cursiefjes!!Zojuist merk ik dat ze op de laatste rij van de apprecitiaties geschoven zijn.Dus op de laatste bank,zoals de stoute kinderen!En de sukkelaars kunnen er zelf niets aan verhelpen.Ze moesten een nieuwe Northon krijgen maar de man die dat moest doen was ziek,en de zaak waar ze anders terecht konden was aan ' t verhuizen.En dus vlogen zij mooi ingepakt ergens wachtende totdat zij weer in aanmerking konden komen en in ere werden hersteld en in orde werden gebracht.Zo gaat dat met de mensen ook,kunt gij niet meer presteren?Hewel dan moet ge achteruit,dan wordt gij zelfs uitgesloten,zelfs uitgestoten tot ge weer iets gaat betekenen. En moet gij op pensioen gaan ja dan moet ge 'n andere weg opslaan om misschien toch nog iets te kunnen betekenen.Maar......ge zult moeten zoeken want ....ge wordt o zo gauw afgeschreven Dus" cursiefjes" zijn weer in orde! Ze hopen dat ze weldra terug in aanmerking mogen komen met een sterk verhaal,dat niet iedereen in zijn leven zal meemaken.! Tot zolang! slot
Ons lichaam is volgens mij een compleet raadsel!Ja,ik meen dat écht. Ik geef 'n klein voorbeeld:Mijn rechter duimvinger begon me pijn te doen,héél jammer want die vinger hebben wij broodnodig en dat ondervindt men pas wanneer hij begint te begeven.Toevallig kwam er een kinesiste op bezoek ik vertelde haar de moedwilligheid van mijn duim/Zegt ze" ge moet die zo snel mogelijk laten opereren,ik heb dat ook moeten doen anders had ik niet kunnen masseren,en er is geen andere remedie. Mijn duim begon stijf te worden,dat is helemaal niet om doen.Raadpleeg ik een kinesist die wij gewoonlijk bezoeken,zegt die" ik zou héél veel aan die duim trekken met uw linker hand.De duimspier moet door een smal tunnelletje om te kunnen plooien. Dadelijk ben ik aan dat trekoefeningetje begonnen telkens ik er aan dacht,ook " avonds aan de TV"! Inmiddels had ik ook nog met een kinesist, met jaren ondervinding en faam, gesproken en die zei" sorry,maar opereren is de enige uitweg" Dus ik hield het bij dat trekken en ja om korter te gaan mijn duim is helemaal terug normaal geworden hij plooit dat het een plezier is om zien en reeds jaren!en van pijn is helemaal geen sprake meer. 't Is maar dat u het ook weet!
'tWas op 'n maandag,de namiddag waarop oma steeds de mensen ontving die dachten dat zij hen kon helpen.Het kleine autoritaire,onverbiddellijke mannetje zat ook in de rij.Hij wachtte, ietwat zenuwachtig,zijn beurt af.De dame die hij ging te knie vallen was hem onbekend,men zei van haar dat ze vriendelijk was maar rechtvaardig!! En oma vertelde verder.......Hij kwam ietwat schuchter binnen,zijn petje vlug afnemend, en begon aarzelend,nadat oma hem vroeg wat ze voor hem kon doen,of hij aub het gegeerde appartementje vlug zou kunnen bekomen want zijn vrouw was ziek van gans de onverkwikkelijke situatie.Oma stelde hem gerust dat het nu voor hen niet meer zo lang ging duren te oordelen naar zijn inschrijvingscijfer. Er volgde 'n korte pauze,toen vroeg oma of hij niet de parkeerwachter geworden was van een mutualiteit?Hij schrok zichtbaar 'n beetje en zei deemoedig dat hij dit nu werkelijk deed voor zijn zieke vrouw.Zijn petje draaide voortdurend tussen zijn tamelijk kleine handjes. Wel,zei oma,nu ga ik jou ook iets vragen.Hij keek uiterst verwonder en luisterde aandachtig.Zou jij voortaan de mensen die op jouw parkeerterrein komen,terecht of niet terecht ,'nbeetje menswaardiger willen behandelen en niet a la Hitler willen toesnauwen? Hij beloofde het plechtig,want nu had hij haar herkend. Mits nog wat geduld heeft hij zijn appartementje in huur gekregen,en is hij haar met zijn vrouwtje komen bedanken. slot
Oma vertelde uit haar voorbije beroepsleven: Zoals zij zoveel heeft moeten doen,bracht zij een huisbezoek aan een oud gehuwd koppel dat'n verzoekschrift had ingediend om beter te wonen.Inderdaad zij woonden veel te duur in verhouding tot de woonst die helemaal geen confort bood.Met 'n objectief verslag kon oma bemiddelen wisten zij. En dat zou oma zeker doen,zeker wanneer zij zag dat het nodig was.Maar........ze moesten geduld oefenen want de wachtlijsten waren lang. Het aanvraagformulier werd bij het sociale verslag gevoegd en zou zo zijn normale weg volgen. Na een gemoedelijk praatje werd dit bezoekje besloten. n' Kleine zestal maanden later reed oma op de parking van een mutualiteit,en plaatste haar wagen op haar gewone plaats omdat zij iets te bespreken had met de voorzitter. Plots kwam 'n kleine zeer boze man van achter reeds geparkeerde wagens opduiken en begon met zij armen te zwieren!"ER AF " schreeuwde hij tot oma en nogeens met zeer autoritaire stemgeluiden "ER AF"oma kreeg geen kans hem uit te leggen,dat zij daar al jaren kwam parkeren want voor de derde maal keelde hij " ER AF ".Oma zocht op de straat in de buurt een plaatsje dat zij met moeite vond.Zij had de kleine man onmiddellijk herkend,hij haar echter niet. Na 'n drietal maanden ............
Zou het dan toch waar zijn? Ik heb gelezen,en anderen met en na mij,dat er wezenlijk een slaap-trein bestaat. D.w.z.:men ligt te bed,gezond,maar men kan hoegenaamd de slaap niet vatten.Het blijft maar duren en van dat wachten wordt men onrustig.Draaien naar links,draaien naar rechts ,het helpt geen moer. Plots denkt men aan die theorie van die slaaptrein waar men moet opspringen als hij voorbij rijdt!De slaaptrein dus! Dat kan toch niet zo moeilijk zijn,denkt men dan en men probeert. Best is,denken we,je verbeelding toch maar wat geweld aan te doen.Hoort of voelt ge hem komen (die trein!)ja dan moet ge u klaar houden en er op springen! Zo heb ik enkele uren mijn best gedaan!Géén trein,noch in de verte noch dichtbij,wel opkomende nervositeit!! Persoonlijk ben ik geen fantasiemens,'n felle treinreiziger ben ik evenmin en van springen heb ik helemaal geen verstand,op school bij het touwtje springen viel ik aanhoudend door de mand,tot ergernis van de medespringsters. Dus afwachten dan maar.......maar wie heeft die nonsens over die slaap-trein in de wereld gestuurd? Is het een reeele proefondervinding?Of heeft 'n goedaardig man(of vrouw?)dat geschreven om de auto-suggestie aan te wakkeren? In ieder geval bij mij lukt het dus niet ,ook niet na herhaalde pogingen tijdens verscheidene nachten.Nu ontsteek ik mijn leeslamp en begin verwoed te lezen.Moest er (per abuis)een T.G.V.voorbij mijn bed snorren dan kijk ik zelf niet meer op. Stel u voor dat ik(verstrooid!) er op wil springen en verongeluk in mijn eigen kamer!Nee,écht daar voel ik niets voor. Wat ik wél erg zou apprecieren is dat iemand (van mijn lezers?)mijn 'n goede raad zou willen en kunnen geven......... buiten pillen innemen en Kamillethee met honing slurpen. Hij of zij weze hiervoor bij voorbaat bedankt. Of nog.......HOE geraakte u op die wondertrein?
Culinaire raadgevingen krijgen we meer dan voldoende op T.V.daar niet van.Maar wat wij onder ons samenstellen daar heeft niemand zaken mee! Zo eet ik persoonlijk doodgraag 'n pekelharing met veel donkere bruine suiker tot grote jolijt van mijn man en kinderen.Ik stoor me daar absoluut niet aan want ik vind het heerlijk!. Een collega-viendin eet stevast een boterham belegd met een dikke snede oude kaas daar bovenop een laagje hesp uit de Ardennen en dat werkt ze af met 'n bedenkelijke laag confituur liefst aardbeien maar ander fruit mag ook.Ik heb de test eens gedaan ,maar daar is het bij gebleven! Wat ik dan onlangs vernam van een zeer goed bekend lief vrouwtje is dat zij 'n boterham eet met een grote groene appel en daarbij 'n groot dik stuk zwarte chocolade.Ze zegt dat het het summum is.Een buitengewone combinatie! Nu voor mij niet gelaten.Toch schrok ik daar 'n beetje van omdat ik in ons mondwerk deze twee ingredienten zo moeilijk kan gemaald zien en vooral voelen. Om dan over de smaak maar te zwijgen. Ik beken,dat ik de moed niet heb het zelf uit te proberen.Eerstens is een grote groene appel niet aan mij besteed en lust ik helemaal geen zwarte chocolade.Dus deze keuze is vlug gemaakt. Geef mij maar 'n pekelharing met veel donkere bruine suiker en laat mijn lievelingen maar lachen/Daarenboven is lachen zeer gezond en wordt dit tegenwoordig veel te weinig gedaan! slot
Neen,ik ben niet zo jong meer en wellicht daarom heb ik nog zoveel vragen in mijn hoofd die onbeantwoord blijven,ook al leest men erover en spreekt men met zgz.bevoegden. Jaren geleden volgde ik ,omdat het moest, 'n cursus over de mens en zijn sexualiteit en zei de prof dat we er niet onderuit konden want dat we allemaal bi -sexueel waren,maar dat de overhelling verschillend was.Dus de geaardheid dachten we. Laten we dat aanvaarden.Tamelijk vroeg ondervindt de betrokkene dat hij anders is en richt er zijn leven naar.Tot hier kan ik volgen.Maar..........waarom eerst trouwen en kinderen verwekken ,daarmee komen bluffen,terwijl men reeds een jongere vriend heeft?Waarmee men dan " trouwt"de goede echtgenote en de flink studerende kinderen ten spijt?Men huwde met een vrouw en beloofde trouw in goede en kwade dagen.......speelt men zo met dergelijke ernstige zaken? Nog iets waar ik mee zit,waarom maken homo's zich zelf zo grenzeloos belachelijk tijdens de openbare zgz.roze dag.?Denken zij dan werkelijk dat zij op die wijze ernstig zullen genomen worden door de maatschappij?Iedereen heeft deze walgelijke demonstraties reeds gezien ,waar is hun verstand op die protestdag?Nee echt ik kan er niet bij. In onze buurt destijds bestond een herenhemdenzaak,de man bediende de klanten en had een mooie vrouw en drie jongetjes.De man kon zijn herenklanten moeilijk met rust laten en zijn echtgenote begon hem te wantrouwen voor zijn eigen kinderen,daar zal dan toch wel 'n specifieke ziekte mee gemoeid geweest zijn en een psychiater bij te pas gekomen zijn.Later is de vrouw toch moeten verhuizen met de aankomende jongens.Héél droevig vonden wij dat allemaal in de buurt. Om deze treurnis te besluiten:wij kenden twee vrienden die veertig jaren bevriend waren,die beiden een pracht van een betrekking hadden,zich zeer correct gedroegen,oprecht van elkaar hielden en elkaar tot aan de dood verzorgd hebben,mits de nodige huishulp. Op die manier kan een anders geaardheid zonder veel moeite aanvaard en zelfs begrepen worden.Wat vindt u?
Vingervlugheid is eigenlijk een term die men bij de pianisten gebruikt maar dan noemt men het gewoonlijk vélociteit.Hier gaat het over een ware échte vingervlugheid zonder toetsen. De man waarover ik ga vertellen is eigenlijk veel te braaf voor deze wereld,zo zegt men dat voor écht degelijke mensen,die nooit kwaad over een ander spreken en nooit denken aan bestolen ,noch bedrogen worden . Hij ging ,van God geen erg ,dus gewoon over de straat , die weinig bevolkt was, op linker oever in de late morgen.Komt er opeens een vreemde vrouw voor hem staan,die argeloos vraagt of hij voor haar een euro wil wisselen.Onze brave man haalt op slag zijn porte-feuille boven water en laat dat madameke zelf in het voorzakje van de klein centjes die euro,die zij in haar hand houdt ,wisselen.Terwijl ze dus aan ' t rommelen is in dat kleingeldzakje,haalt ze al de grote brieven uit de grote achterzak en onze brave man heeft de kans niet gekregen dit op te merken.Zij is natuurlijk begiftigd met twee handen,en wat de linker deed ,de rechter geen weet!! Onze voorbeeldige sociale man,gaat verder zijn weg en heeft zijn porte-feuille niet meer nodig die dag.Echt waar. Dan gaat hij ' s anderendaags een groot warenhuis binnen om vlug iets te halen en bemerkt dat hij fameus is beet genomen,hij bezit in het centenzakje nog enkele stukjes van 5 cent.Al het overige is ribbedebi. Thuis doet hij zijn verhaal en zijn moeder zegt"jongen toch wanneer gaat gij nu eens geloven dat er "stoute" mensen zijn!!Wat gaat je vrouw daar nu van zeggen?In deze crisistijd is 300 toch zo maar niets. Hij is de politie gaan verwittigen dat er van dat gespuis op linker oever " zijn kost aan' t verdienen is"en de politie antwoordde terecht" ja dat is hun broodwinning/We zullen een oogje in het zeil houden." Op die manier is geld incasseren natuurlijk niet moeilijk maar.....het blijft toch'n kunst .Probeer het zelf eens ik denk dat ge gaat verschieten hoe vlug ge tegen de lamp zult lopen. Sinds dat grapje(Antwerps!!)loopt onze brave man tot nogtoe steeds maar met 2O in zijn geldbeugel.Maar.......hoe lang zal hij dat kunnen volhouden temeer dat men met 20 qua aankopen niet ver meer geraakt,dat zal de lezer ook wel weten!?? Goede raad,draai je rug naar dat soort vrouwen en loop een stapje vlugger en vooral laat je door medelijden niet in de doeken doen.
We kwamen elkaar tegen,'t was een poosje geleden en hoe gaat het,goed en met jou?U kent die inleidende gesprekken,een dialoog noemen we dat nu Zo kwamen we bij de kinderen,ja ook goed alleen de zoon zit nu al 'n tijdje zonder werk en heeft nu een leefloon.En kan hij zich bezig houden?......... Ik zou het geloven met al zijn wagens!!!hij zoekt nu een groter magazijn om te huren want hij wil ze goed bergen. Ik kon mijn mond niet houden en zei héél voorzichtig" dat zouden we vroeger met onze dop toch niet gekund hebben hé,geen werk ,veel occasiewagens als collectie en een magazijn huren,ik sta daar wel even van te kijken!.Had ik ze niet zo goed en reeds zo lang gekend ik zou wellicht gezwegen hebben.Nu zag ik dat ze dicht klapte en voor goed,want als we elkaar nu ,zeer sporadisch, ontmoeten kijkt ze de andere kant op.Toch ben ik blij deze opmerking gemaakt te hebben,ieder zijn mening natuurlijk en ook zijn levenswijze daar niet van. Alleszins is het nog steeds toegelaten 'n beetje kritiek te hebben ,al is het dan maar heel eventjes en niet altijd in gedachten over " dingen " die naar onze mening" erover" zijn. slot
Wij kwamen in een grote half donkere ruimte waaraan onze ogen wat moesten wennen.Toen zag ik kleine witte kopjes uit een zwarte meststof steken,mooi in grote vakken verdeeld. In het midden een gaanpad en ontelbare kwekelingen langs beide zijden van ht pad.De fotograaf vertelde hoe dat in zijn werk ging en naarmate wij dieper in de ruimte doken hoe meer de paddestoelen van formaat vergrootten.Als ze helemaal voor consumptie klaarwaren moesten zij verpakt worden volgens formaat en dat was een hele klus.Maar er waren vaste afnemers wat het werk enigzins verlichtte. Over de opbrengst of de winst durfde ik niet spreken,trouwens dat kwam niet aan de orde. Toen de omleiding ten einde was en wij voor de nog vergrendelde poort stonden begonnen wij over de oorlog en al wat er kwam bij kijken,ditalles in een ontspannen sfeer. Toen de grote poort ontgrendeld werd deed het mij deugd weer in de frisse lucht te staan.Mij zouden ze zeker geen vaste "job "moeten aanbieden in een halve duistere bierstekerij,ook niet wanneer ze paddestoelen zou kweken die ik nochtans zeer graag lust. De joviale houding en de sympathieke spreektaal van de stadsgenoot zal ik me nog lang herinneren.Ook de donkere sfeer en het sleutelgeknars!!en het klein beetje angst dat ik daarbij voelde en dat helemaal niet nodig was geweest!! slot
Oma vertelde ons,tijdens de bomaanvallen van de V1's hadden wij ook prijs:al onze ruiten aan stuk ,zolderingen half naar beneden en vele muren gebarsten.Spoedig werden al de venstes met dik karton dicht gespijkerd.ZO konden wij niet blijven wonen.Gelukkig boden vrienden in het Leuvense ons een klein appartementje aan,zijzelf sliepen uit angst in de kelder Met 'n kleine verhuiswagen namen wij het hoogstnodige mee en onze twee fietsen en trachtten ons te schikken in ons lot De V1 bommen vlogen boven ons hoofd,vooral s' nachts,maar van " overvliegen" hadden wij geen schrik,wel betreurden wij hevig de schade die voor Antwerpen weerom bestemd was.(wraak van de lozer)Onze Papa moest in de stad blijven voor zijn werk,maar op vrijdagavond kwam hij per spoor ons vervoegen en bracht telkens droevig nieuws mee.(instortingen,gekwetsten en doden)Onze mama was héél benauwd geworden en ging veel naar onze vrienden die bestendig in ons dorpje woonden. Mijn zus en ikzelf reden met de fiets, als vluchtelingen, naar de boeren.die ons zeer welgezind waren,zij hadden welgemeend medelijden met deze toestand.Voor een prijsje kochten wij dagelijks groenten vers uit het veld getoverd Mijn zusje ging op bezoek bij onze vrienden en ik trok er alleen op uit met de fiets om de omgeving eens wat verder te bekennen. Zo reed ik voorbij een totaal verlaten oude brouwerij, richting Aarschot en juist toen ikmijn tred(of trap?) wat vertraagde ging de grote poort open en stond een vriendelijke man in het deurgat en knikte mij gemoedelijk toe .Hij kwam een stapje nader en zei"ik sta hier op wacht,de eigenaar is naar de markt."Omdat ik meende dat hij mij iets wilde vragen stapte ik van de fiets en zag toen dat hij zin had in een praatje.Dadelijk hoorden wij dat we van dezelfde stad waren.Hij was ook bij vrienden op vlucht met zijn echtgenote en een welbekend fotograaf in het Antwerpse. Hij nodigde mij uit 'n kijkje te komen nemen in deze tot paddestoelen kwekerij omvormde brouwerij.Van deze gelegenheid wilde ik wel gebruik maken want zulks had ik nog nooit gezien Wij stapten binnen en de poort werd dicht gegrendeld.Dat sleutelgeknars gaf mij wel even een onveilig gevoel.Ik was 2O jaar.
