Vooraleer verder te gaan met mijn verslag voel ik mij enigzinsverplicht u,lezer aan haar voor te stellen of opdat u tenminste een beeld van haar kan ophangen:Van middelmatige grootte en aan de corpulente kant,héél vettige aangezichtshuid en brede neus met brede neusgaten ,zwaar geporiede huid,héél kleine varkensoogjes met rechte witte wimpers en een lijfreuk.En zo stond zij te begluren.......hoeveel keren dat zij dat gedaan heeft weet niemand want méér gebeurde er niet,daarvan ben ik zeker.Er werd dus nooit over gerept en de grotere meisjes zouden wel gesproken hebbenJozefa was geen autoriteit. Wij vernamen dat zij van haar ouders verplicht werd kloosterlinge te worden omdat zij in leven gebleven was na zes zusjes die haar voorafgingen en zeer vroeg stierven.Een belofte dus van haar vader en moeder, wat eigenlijk niet zou mogen bestaan.? Veel veel later toen ik gehuwd was vertelde ik deze onnozele geschiedenis van het bad en het gluren aan mijn man,menende dat hij hiermee misschien zou glimlachen,maar niets daarvan,hij bleef bij zijn oordeel dat deze toestand van destijds een ongezonde situatie was absoluut ongezond en niet normaal. Wat denkt u? slot
Met over het blootje een mantelcape in het bad!!!!
Op zaterdag in de voormiddag terwijl iedereen in de studiezaal zat en zijn lessen overliep voor de volgende maandag,kwam " Mère Jozefa" kwelen "les demoiselles pour le bains.s. v.pl. Zij die het vertikte bleven zitten de anderen volgden.Boven bevond zich een frisse grote kamer(klein zaaltje)gans in het wit geschilderd met blauw biesje rondom de deuren en aan beide zijde van de badruimte vier afgeschermde houten kamertjes,een rijtje links en een rijtje rechts,en rechts ook nog vier kamertjes. Bij het binnen komen merkte ik op een bank een stapel opgevouwen linnen doeken.Ik was toen nog nieuwelinge en zag het meisje dat voor mij stond zo'n ding mee in haar kamertje nemen.Ik dacht dan zal ik dat ook maar doen maar wat moet ik daarmee aanvangen immers ik had alle gerief reeds onder de arm.Jozefa(ma mère!)zei geen woord ze stond daar maar te staan. Toen ik gans in mijn blootje stond en de cape(ontvouwen ondertussen)op het stoeltje naast het bad had gelegd kwam de Hollandse Jozefa binnen en met de deur veel te lang in haar hand glimlachte zij dégoutant,haar blik stevig op mijn blootje gericht.Ik stond verstomd en machteloos.Op twaalf jaar blijft men daar niet zo lang b ij stil staan en dus klasseerde ik dat bij de plicht van haar toezichtstaak. wordt vervolgd
Ik vraag de lezer om excuus indien ik hier in herhaling val.De gebeurtenis heeft destijds zo'n indruk op mij gemaakt dat ik het u misschien nogeens vertel Dus daar gaan we!! Ik moest op inspectie naar een zeer verwaarloosde woning met nadien verslag natuurlijk Dergelijke djopkens waren gewoonlijk voor de eigenlijke toezichters,maar omdat hier ook een sociaal aspect aan vast zat werd ik er op uitgestuurd.De man had kortelings zijn vrouw verloren en bleef achter met drie kleine kindjes en twee dochters en nog een zoon,die dra naar het leger moest.De vader was thuis en in een hachelijke situatie met vooral de kleine kinderen.Vooreerst spraken wij over zijn toestand en wat we zouden kunnen doen om hem bij te staan.Daarna kwam ik voorzichtig op het onderhoud van de huishouding en vroeg om de slaapkamers te mogen bezichtigen.De jongste dochter gidste mij naar boven en deed de deur open van één van de kinderkamers,het was er inderdaad een stal zoals men mij op mijn dienst had voorspeld.De oudere dochter was stil mee naar boven geteend,zij kwam naderbij maakte haar hand tot een stevige vuist en zei "gij direct naar beneden of ik sla al je tanden uit"Ik zag dat het haar ernst was en herinnerde mij dergelijk geval overkomen bij een collega die nu een hinderlijk gebit moet dragen.Ik draaide mij aanstonds terug naar de trap en nam de leuning vast terwijl zij mij volgde en mij een harde duw in de rug gaf,ik viel bijna maar ben buiten kunnen geraken met nog al mijn tanden,die ik nu Goddank nog allemaal heb! u ziethet aan ieder beroep zit een risico verbonden,oppassen is altijd geblazen!
Moet je horen!Ik besluit nieuwe hoorapparaten aan te kopen,wat ik ook doe en moet van de Proffessor bij de leverancier er op drukken dat er een musicaal programma moet voorzien worden .Dat wordt zorgvuldig genoteerd en al het nodige gebeurt om de bestelling door te geven die een hele tijd op zich laat wachten. Niet zo zeer de bestelling dan wel de levering.Dan komt eindelijk het bericht dat men de apparaten mag komen insteken om te horen of alles o.k.is.Allerlei nuttige testen worden toegepast,men is tevreden in zoverre dat men zich natuurlijk moet aanpassen en de rekening volgt en wordt vereffend. Jeanine is een pianiste dit wil zeggen dat zij zeer goed kon spelen toen ze nog veel tijd had en veel jonger was,maar spelen doet ze nu voor haar puur plezier en als ze tijd over heeft. Op aanraden van de audiologe steekt zij haar hoorapparaten op hun plaats van als ze uit haar bed stapt.En dat is ze nu compleet gewoon geworden ,ze verstaat de mensen uitstekend en daarmee is de kous af,denkt ze.De piano wordt niet aangeraakt omdat de buurman zwaar ziek is(kanker)en het niet past dan veel lawaai te maken.Maar toen ze van de echtgenote vernam dat het hem beter gaat en hij al eens graag een deuntje hoort,begint Jeanine op'n zondagnamiddag rond vier uur een zgz.klein concertje te geven.Ze schrikt zich een ongeluk toen ze de klanken van haar vertrouwd instrument hoort,en na een kort tijdje sluit ze de boel en laat de pianostemmer komen.Die raakt het instrument niet aan want hij weet dat het niet gloednieuw meer is en begint dadelijk over de aankoop van een nieuwe.Daar zal Jeanine eens eerst 'n nachtje over slapen en dan beslissen. Acht dagen later,weer op 'n zondagnamiddag herbegint zij zo een en ander tte spelen dat ze zelf zeer graag hoort en speelt en dat klonk ongelooflijk vals,pijnlijk om te aanhoren en toen............dacht zij aan haar onafschiedelijke hoorapparaten en deed ze uit!! Het verschil was om te huilen van blijdschap,terug te bekende oude tonen van destijds!! Van nieuwe piano kopen was natuurlijk geen sprake meer,maar toch gaat ze zich eens trakteren en dat zal een nieuwe T.V.zijn want daar beginnen haar ogen over te klagen ofschoon de oogarts er nog zeer tevreden over is.De T.V.is 13j.oud hij heeft dus zijn dienst gedaan en mag nu met pensioen. Lezers, ieder hoorapparaat van Jeanine kost honderd duizend Belgische franken de beste momenteel op de markt, en nog kan men met het musikaalprogramma niet over weg!. Jammer zeer jammer. slot
Fataal?nee,bijna dodelijk....... Zij wandelden al keuvelend te Zeegrugge alwaar zij dus verbleven ietwat te dicht,te nabij de werken die men er voor de nieuwe have aan' t uitvoeren was.Het was interessant om zien wat daar allemaal werd opgericht en verwenzenlijkt.Ook al kenden onze zusters daar niets van zij hadden grote bewondering voor diegenen die dat moesten uitvoeren.Op de grond lag er van alles;heel veel werktuigen en ook bergen zeezand. Opeens schoof zuster Agnes in een grote hoeveelheid zeezand waaruit zij niet meer weg kon.Zij begreep dat ze in gevaar ging geraken en riep naar zuster Gertrude,die vlak bijstond haar een hand te geven om haar weg te trekken ,want uit eigen beweging schoof zij verder en begon zich machteloos te voelen.Zuster Gertrude trok,eerst gewoon,daarna uit al haar macht maar slaagde er niet in haar gezellin uit het drijfzand te bevrijden!! God zij werkelijk dank dat een eenzame visser,bekend voor dit soort gevaren,kwam aangelopen,want zuster Agnes zat reeds tot aan de schouders in het drijzand.Met al zijn macht trok hij de zuster terug naar boven wierp haar over zijn schouder als een meelzak en liep ermee naar het nog verre appartement door zuster Gertrude, mede al lopend, aangewezen. De thuisblijvers schrokken zich een bult,vlug werd een bad klaar gemaakt,de natte klederen op de centrale verwarming uitgespreid,warme melk opgediend,want Zuster Agnes was héél erg onder de indruk evenals haar consores.En wat ook niet te onderschatten viel:zij moesten die avond terug thuis in hun klooster zijn!.Zulk avontuur moest angstvallig onder de mat geveegd worden of ' t zou gedaan zijn met het zo gegeerde zeeverblijf!! Natuurlijk is er gezwegen geworden en is alles terug in de plooien gevallen.
En dus was december op komst en daarmee ook de ongeduldige en opgewonde sfeer bij de vier zusters die de sprong,midden in de winter,naar de kust gingen wagen! Bovendien was alles nieuw en vreemd voor hen,zo de omgeving als het verblijf want in een appartement wonen hadden zij nog niet meegemaakt. Het was dan zover ieder had zijn valiesje ingepakt en klaar gezet en Jan kwam hen afhalen want Treesje zorgde voor het onthaalmaal! Het werd een uitzonderlijk hartelijk weerzien met diepgemeende welkomstzoenen,zij kregen hun slaapvertrekken te zien,ze gingen daarna samen avondmalen en toen vertrokken Treesje met hare Jan huiswaarts.De zusters waren moe en gingen vroeg slapen,maar eerst luisterden zij aandachtig naar het barengeluid van die grote waterplas die wij de zee noemen. 's Anderendaags verdeelden zij de huistaken;twee voor de boodschappen(ofschoon alles practisch voorradig was,)en twee voor de bereiding van de maaltijden.Ze wisselden van taak om de twee dagen en dat liep als een trein,ook hadden zij het kerkje ontdekt waar zij iedere morgen heen trokken voor het bijwonen van de Eucharistieviering. Zuster Agnes hield erg aan wandelingen en zuster Gertrude ook,dus trokken zij er op uit wanneer zij niet van dienst waren voor de kook! Maar dat is een keer bijna fataal afgelopen..........
Wat was nu u dat voorstel van Treesje(in overeenkomst met Jan natuurlijk)wel,zij bezaten in eigendom een appartement aan zee,dat tijdens het Kerstverlof helemaal onbewoond was.Zou dat nu geen fijn idee zijn moesten de zusters vier aan vier daar 'n weekje konden gebruik van maken?Dat verzoek werd dus Moeder Overste voorgelegd. Moeder Overste was een uitzonderlijke verschijning,héél vriendelijk charmant,met een opvallend spierwit eigen tandengebit!!Zij lachte gemakkelijk zich bewust,waarschijnlijk, van haar charme!Bovendien was zij heel progressitisch ingesteld en moest zij niet lang nadenken om haar zegen te geven over het voorstel van Treesje en Jan.Toch stelde zij één voorwaarde ;het zou één week betreffen en de zeeverblijfsters moesten de dag voor Kerstmis terug in hun klooster zijn.Zo werd dus dat zeeverblijf in het vooruitzicht gesteld en aan de communauteit meegedeeld.Zuster Agnes was in haar nopjes temeer dat Jan en Treesje er gingen voor zorgen dat een lekker soupeetje hen zou te wachten staan bij aankomst. De maand december was in aantocht.........
Midden in die vrolijke sfeer werd zij ter zijde geroepen en moest zij op de spreekkamer komen!Ze volgde natuurlijk onmiddellijk de portierster en stond in die spreekkamer(parloir!)voor een heer..........ze bezagen elkaar en dan héél vriendelijk zei hij"ja ik heb gelezen dat de poort voor iedereen openstond met die Vlaamse kermis en ik dacht" ik wandel daar nu toch eens binnen want ik wil haar nog eens terug zien!!!"Zuster Agnes die anders nooit uit het veld te slagen was,was ditmaal de kluts helemaal kwijt!!.............. Maar,zo was ze,ze had ze tamelijk vlug terug gevonden" maar Jan toch,nu hebt ge mij toch doen schrikken,en waar is Treesje?Die was nog in het dorp aan 't rondneuzen maar ze ging dadelijk komen. En inderdaad ze kwam en ze gingen er bij zitten in de " parloir"alsof ze elkaar verleden week nog gezien hadden.En of er gebabbeld werd!Veel te veel om hier te vertellen maar toen kwam er van Treesje heel onverwacht een voorstel.Daar had zuster Agnes zich helemaal niet aan verwacht,zij ging dadelijk akkoord maar daar moest mère Supérieur haar zegje in krijgen wat maar normaal was. De lezer kan nooit raden wat Treesje voorstelde en wat er nu gaat volgen....... Wordt vervolgd
Aanvankelijk was haar naam simonne,ze was onderwijzeres in haar dorp,heel eenvoudig en graag gezien,ze was n og jong en ze had heel deftige verkering met Jan.Maar helaas,Jan dronk!Simonne begon haar twijfels te krijgen want ze voelde ook heel veel voor het nuttige kloosterleven.Ze kreeg dus een strijd die ze moest strijden,want met een goede man,en dat was Jan,die echter dronk kon zij niet leven. Toen ze haar strijd gestreden had sprak zij openhartig met Jan,hij had er héél veel spijt van maar hij begreep dat hij zijn pintjes niet ging kunnen laten en van ruzie in zijn gezin wilde hij ook niet weten. Dus simonne hakte de knoop door,zij ging nog eens eerst naar een gepaste retraite en ging dan binnen,zoals men dat zei. Haar ouders waren tevreden vooral omdat zij zagen dat hun kind gelukkig was met haar keuze. De gewone rhitus volgde:novice voor drie jaren dan eeuwige gelofte en natuurlijk had zij van in het begin een klas gekregen waarin zij zich kon in en uitleven en door de kinderen echt graag gezien werd,zoals vroeger in haar dorp. Als bijkomende les gaf zij ook turnen aan meerdere klassen ,zij stroopte dan haar mouwen op en stak haar rok in haar gordel.Zo deed zij de oefeningen voor en deed mee met haar leerlingen.Geen mens of kind dat aanstoot nam aan haar aangepaste kledij. Na de oorlog(de tweede natuurlijk)werd er een grote fancy fair gehouden in bijna gans het klooster,zelfs in de tuin waar we anders niet te dikwijls in mochten want er waren twee ruime koeren of speelplaatsen en het was er echt plezierig.Er werden plaatjes aangevraagd en al de in komsten waren voor het goede doel Toen opeens beleefde Simonne;die nu zuster Agnes noemde,het" verschieten"van haar kloosterleven..........wordt vervolgd
Marc was dus zo ziek dat hij door zijn benen viel.Lizy was thuis met haar schoonzus op bezoek,die verpleegster was en zag dat het hier zeer ernstig aantoe ging.Het ziekenhuis bracht hem dadelijk naar de spoed.Een zware lever cirrose was hier aan de gang en spijts alle goede zorgen is Marc niet meer levend uit zijn ziekekamer gekomen. Lizy was niet te troosten zij was alleen,haar familie had haar al lang in de steek gelaten. Jaarlijks was zij met Marc naar de kust met verlof geweest en had de uitbaters van het hotelletje tot hun vrienden gemaakt.Zij waren de enigen die Lizy er terug bovenop wilden helpen.Zij overtuigden haar dat ze aan zee in een van hun appartementen kon komen wonen wat ze uiteindelijk deed.De kinderen van de hoteliers gaven haar veel vriendschap en zij zelf kwam af en toe naar de familie van Marc.Ze is nooit meer dezelfde geworden,rookte als een tempelier,kreeg suikerziekte en deed wat kleine naaiwerkjes om zich te verzetten. Ze moest regelmatig naar de dokter en op een keer,toen ze daarvan buiten kwam viel ze op de straatstenen.Voorbijgangers kwamen toegelopen,maar het was te laat zij was plots overleden. Zo is het haar vergaan,ze had zo graag kindjes gehad,maar Marc was physisch oorzaak dat het er niet van kwam,hij vreesde een kleine operatie destijds,dus kinderen waren er niet om hun ouders te betreuren maar voor Lizie zou het een ware therapie geweest zijn. De lezer heeft al lang begrepen dat het hier om een waar verhaal gaat dat vrij recent heeft plaats gehad en waar héél veel bekenden om getreurd hebben. slot
Hij,Marc,had altijd graag 'n pintje gedronken vooral tijdens de troubles onder en na zijn eerste huwelijk.De vrienden deden mee,gaven hem moed en begrepen zijn onaangename situatie.Lizy gunde hem dat ook terwijl zij samen een stapje in de wereld zetten,maar hij begon te overdrijven en op een keertje liep het mis.Hij was alleen een boodschap gaan doen en liep,in gedachten en een klein pintje,onder een auto.Zijn been was ernstig gekwetst en het verblijf in het ziekenhuis was van lange duur tot groot verdiet van zijn vrouwtje.Zij kwam hem dagelijks bezoeken na haar werk en moest daar met het openbaar vervoer veel tijd insteken,nml.een autobus en een tram. Hij kreeg veel bezoek van zijn grote familie maar hij snakte naar zijn eigen thuisje.Toen dat eindelijk mocht lag hij thuis op de canapé,luisterde veel naar zijn uitverkoren muziek,leerde nog wat Engels bij en was steeds blij de kinesist te zien,maar dat bleek een treuzelaar te zijn,het ging niet vooruit.De huisarts hakte de knoop door en bracht een andere mee.Toen kwam er schot in de beenzaak en stilaan kon Marc de trap op en af. Helaas héél dicht bij zijn woonst bevond zich een gezellig cafeetje waar meerdere buren een beetje kwamen uitrusten en hun dorst laven.Aangezien Marc nog heel wat ziekenverlof had kon hij ook een stapje in het brasserietje wagen,hij zat anders toch alleen want Lizy ging naar haar kledingzaak en trachtte zoveel mogelijk de klanten wat aan te smeren! Jammer genoeg begon het de spuigaten uit te lopen ,want de lever van Marc had reeds eens een ernstige aandoening doorstaan en begon ernstig te reageren tot..........
Zonder het te weten noch te willen groeiden zij naar elkaar toe,tijdens de middagpause gingen zij samen elders hun boterhammetje opeten en hielden terwijl een vriendschappelijk babbeltje.Dat duurde 'n heel tijdje.Toen kwam Marc op het idee,met haar toestemming,haar 's zondags bij haar thuis 'n bezoekje te brengen,zij zat toch alleen meestal te naaien.Het trio was op pad.Marc was zeer blij een deftig meisje te hebben leren kennen,want zijn eerste huwelijk was lelijk tegengevallen.Lizy van haar kant vond Marc ook 'n heel treffelijke man.Het leeftijdsverschil was wel groot(18j.)maar ze waren beiden nog zo jong van hart en leden.Ze overwonnen het tegenstribbelen van haar vader die overigens zeer onverschillig met zijn eerste kind omging en zij huwden in alle eenvoud maar gelukkig.Ze hadden een gezellig appartementje even buiten de stad gehuurd en heel gezellig ingericht.Marc had nog drie zussen en een broer maar die hadden geen bezwaar. Ze vonden beiden ander werk in de stad.Marc werd op het eerste werk bedankt omdat hij voor familie een broekje aan't verkorten was,terwijl de grote bazin er opuit kwam! Hij vond in een herenzaak een veel beter job van verkoper en was daar alleen en verantwoordelijk.Lizy bleef ook in de kledingssector maar van hoger niveau. Maar toen begon het .......
Haar moeder was niet meer te redden en dus bleef ze met vader alleen achter,ze was amper l5j.Vader werkte en zij Lizy,liep nog school tot ze wettelijk mocht thuis blijven. Maar ondertussen had vader reeds een vrouw gevonden waarmee hij huwde en 'n jaartje later een zoon kreeg.Lizy had nu een klein broertje ze was daar wel blij mee maar ondervond al vlug dat dit het kindje van vader en de nieuwe moeder was Zij vormden van in het begin een trio,waar Lizy werd buiten gehouden.Ze miste haar eigen moeder zeer erg en haar verdriet moest zij onderdruken als de anderen erbij waren. Toen ze 17 was vond ze werk als verkoopster in een tamelijk grote dameszaak.'s Zondags zat ze thuis,alleen,terwijl het trio op stap was ze deed dan wat naaiwerk en keek naar tv. Ze was stil en onderdanig van aard. Op haar werk waar ze dagelijks heen treinde,was ook een verkoper die terzelfde tijd verbeteringen aanbracht(retouches)en hij zat zodanig dat hij een zicht op de handelingen van Lizy had.Ze was heel wat jonger maar rijzig en lief en geduldig eigenlijk een mooi meisje. Marc was ook alleen,pas uit de echtgescheiden en verloren in deze omgeving.
Dat zij nog steeds met haar wagen reed op 85 gaf mij een fameuze kik,dan had ik zelf nog 'n goed aantal jaren te goed Ja,nu wist ze weer met wie zij onverwacht aan ' t bellen was!!We hebben toen een flink en aardig woordeke geplaceerd over vanalles;de huidige toestand van onze politiek en daar kunt ge wat over zeggen hé?en dan de huidige situatie van de kerk.Clementijntje zei, mij kunt ge niet wijs maken dat die slachtoffers niet vroeger gesproken hebben,maar die zwegen voor de goede punten tijdens de examen.Ik beaamde haar bemerking enigzins want daar zat iets in! En verder hadden wij het over onze lang voorbije studies en nog eens over de wagen die ze sinds drie jaren op stal gezet had wegens haar arthrose.Momenteel zat ze met een geplitste pols van de linker hand,maar rechts kon ze nog goed hare plan trekken.We hebben ons geen minuut verveeld want gelukkig zijn we alle twee rad gesneden van tong!!Toch zijn we gestopt op één minuut voor zeven (19u.)want dan kwamen de berichten en die kunnen wij niet missen! Dus ,lieve lezers,niet getreurd op 96 is het leven nog boeiend en nog niet beeindigd!. Ik beloofde C lementijntje NOG telefoontjes daar kan ze van op aan en zij bedankten me reeds op voorhand.
Dit cursiefje is vooral gericht tot de ECHT gepensioneerden,d.w.z.tot de zeventigers en de tachtigers!Jong gepensioneerden gaan nog op reis en sporten en dus hebben van op rust zijn nog geen kaas gegeten!! Ik kreeg een dame op bezoek,die mij vertelde over Clementijntje en dat ze nu 96 is en tot haar 93 met haar wagen gereden heeft.Ze woont nog steeds alleen in het centrum in haar appartement....... Toen kreeg ik achteraf een idee,ik zocht haar adres op en telefoon en belde haar op.We hebben samen in hetzelfde Instituut gestudeerd maar zaten n iet in dezelfde klas.Vaak gingen wij naar de vergadering van de beroepsgroepering en zo babbelden wij samen over de dingen des levens!! In dat telefoongesprekje moest ik mij natuurlijk bekend maken want het was ruim 12jaren geleden sinds ik haar voor het laatst zag in een patisserie waar zij binnen stoof met drie vriendinnen.Daar had zij mij onmiddellijk herkend,was van achter haar tafeltje uit gekomen om mij te omhelzen en in mijn oor te fluisteren,dat ze85 was en nog steeds met de wagen reed.
De dochter was voor haar ouders 'n waar geschenk dat enorm verwend werd!Zij bezocht zeer befaamde scholen met select publiek,was modieus gekleed en deed opvallend afstandelijk,uit de hoogte zoals men zag.Bovendien wist ze dat ze beeldmooi was. Toen gingen wij verhuizen en hoorden amper,met mondjesmaat,af en toe nog iets over de hoedenzaak. Wij hadden begrepen,dat Nini nu héél gelukkig was en dat was voor ons voldoende. Toen,geheel onverwacht, vernamen wij,dat Nini uit de echt ging scheiden,ja daar schrokken wij echt van,dat hadden wij nooit kunnen bevroeden.De rede hebben wij never geweten,toch betreurden wij deze omstandigheden.En het leven ging verder,tot ik op zekere dag vanuit het Bankgebouw stapte en met mij Nini en haar man(of exman?)zijwaren uiterst vriendelijk en een klein gemoedelijk gesprekje ontspon zich. Dan gingen er jaren maar écht veel jaren voorbij.........en toen we in een oude hoeve,buiten de stad gelegen midden in het groen, een dame aan 'n tafeltje zagen zitten zei ik bijmezelf,dat is Nini.En het was ze! ik ging naar haar toe en wij begonnen een babbeltje.Opeens zei ze alsof ze zich wilde verontschuldigen,dat zij volgende week 90 jaren werd.Dit te horen gaf mij ambivalente gevoelens,enerzijds wist ik dat zij in de hoge leeftijdscategorie zat maar het getal 90 ontroerde mij toch.Ik zei haar mij te herinneren dat zij zulk een moeie dochter had" dat is ze nog ,ze is nu 60j wedervoer ze trots.Ze woonde in een moderne eigendom en reed nog met de tram en de bus,alles gewoon zoals vroeger!Zulke ontmoetingen maken je vrolijk en geven je moed en vertrouwen. slot
Nini was de naam van haar hoedenzaak voor dames.Destijds was een welgeklede modebewuste dame niet op straat te zien zonder hoed,tenzij om boodschapjes te doen.Stel je voor paraderend in een kostelijke bontmantel zonder hoed!De zaak draaide behoorlijk goed zelfs héél goed.Nini was uiterst creatief en paste een hoedje aan,aan het voorkomen van haar klante.Ze was bovendien steeds vriendelijk en voorkomend evenals haar moeder met wie zij samenwoonde,ook 'n moderne dame. Helaas,onverwacht werd moeder ziek en overleed spijts alle goede zorgen van de specialisten.Nu was Nini alleen en hoe ze zich ook tenvolle aan haar zaak gaf haar verdriet kon dit niet verzachten. Op een droeve regendag,maanden nadien,zagen wij Nini stijf gearmd over de laan stappen,zij had een vriend gevonden die er, uiterlijk althans, mocht zijn.Een zeer flinke man met een uitermate sympatiek aangezicht. Nini zag er gelukkig uit,er volgde voor haar een glorietijd en ook een aandoenlijk huwelijksgebeure.Na de huwelijksreis ging de zaak verder en haar echtgenoot reisde dagelijks naar Brussel waar hij zijn vast werk had.
Zoals gezegd werden de twee jongetjes flinke kereltjes.De vrouwen werkten zich uit de naad,leverden lekkere prestaties en de Engelse vader sprak geen woord,terwijl hij vissen opensneet en zuiverde van hun ingewanden.Toen werd de grootmoeder ziek,zij deed haar uiterste best om verder te werken en zich moedig te houden.Helaas de kliniek volgde en kon haar niet redden ook zij moest definitief verdwijnen.Het jonge paar deed de zaak nu onder hun twee terwijl de kinderen studeerden.Vader was zo mogelijk nog stiller. De klanten kwamen evenwel steeds terug,sommigen zelfs dagelijks maar veel babbelen was er niet bij. Op een dag vernamen wij dat vader weg was........terug naar zijn vaderland voor goed zei men.Daar had hij 'n interessant werk aangeboden gekregen en daarmee was de kous af. Alle klanten hadden toch graag één klein woordje uitleg gekregen maar die is er niet gekomen.De zaak werd gesloten en de winkel bleef geruime tijd leeg staan. Moeder is met haar kinderen verhuisd,we hebben ze nooit meer ontmoet.Wij hadden vooral groot spijt dat voor ons die lekkere paling in't groen voor ons nu ook definitief onbereikbaar was en dat daar hoegenaamd niets meer aan te verhelpen was. Echt gebeurd in onze buurt. slot
Zij waren 'n héél apart huwelijkskoppel,hij klein ventje dat hoegenaamd niets te zegggen had,zij grote struise brute vrouw die absoluut de baas was.Ze hadden één dochter die zeer goede scholen bezocht en perfect tweetalig was.Nadien hielp zij in de viszaak van haar ouders.Moeder de vrouw kon prima gerechten klaar maken vooral paling in het groen was haar gekende specialiteit.Vader droeg al de bestelling aan huis De ligging van de zaak was uitstekend gelegen,er was geen last van concurrentie. Persoonljk had ik, als jong meisje, medelijden met de dochter die hard moest meewerken,zij leerde al wat moeder kon en ' s avonds waren beiden moe.Vader stierf plots.Van ontspanning was hier weinig of geen sprake. Tot op zekere dag de dochter een kleine magere Engelsman aan de haak geslagen had.Hij moest dadelijk mee aan de visblok,om de vissen te reinigen,sprak nooit,maar leerde toch vlaams op zijn manier en dat soms verstaanbaar was.Ze zijn heel eenvoudig gehuwd en na geruime tijd werd er 'n tweeling geboren.De dochter was toen 36jaar.Nu hadden zij twee zoontjes,die thuis werden grootgebracht Ieder op zijn beurt deed aan opvoedingswerk en het werden flinke gastjes!!
Wij gingen de nieuwe dus eens uitproberen.Er stonden zeven knoppen klaar,de laatste was een combi,die intrigeerden ons het meest.Dus gingen wij hem te lijf met een voorgeprepareerde schotel witloof met hesp en kaassauce en kruimelbrood.We schoven de ronde schotel overdekt en voorzichtig in de microoven en duwden de knop combi in.Van puren nieuwsgierigheid ging ik gehurkt en steunend op beide ellebogen voor het proces zitten!!want de nieuwe stond nu op'n leeg plaatsje van het keukenkastblad Veel te vlug roken wij aangebrande lucht,ook zagen wij een zwartkorstje aande zijrand,dat was ook te snel!!Ik opende de schotel en verwijderde het deksel dat ik v an spanning er reeds veel vroeger had moeten aflaten.Toen het korstje amper mooi begon te worden riskeerden wij het niet langer de reuk verontrustte ons.En hoe verliep het vanonder?Dat zal zeker nog koud zijn dachten we hoe kon het anders? Dus combi wil zeggen bovenaan verbrand en onderaan lauw.Zo hebben wij het tenminste opgegeten ,niet uit goesting maar om de lekkere ingredienten, die wij nu eens niet gingen wegkieperen!! Wij gaan in 't vervolg onze gewone bakoven belasten en gelasten dat heeft steeds succes gehad en de micro mag opwarmen want van grillen én opwarmen tezamen kent hij niets.Tenzij..........de kokkin niet wil toegeven dat zij de domme gans is? slot
