Wat u nu gaat lezen geeft u de sfeer weer van twintig jaar geleden!Dit cursiefje verscheen toen in een maandblad van de hand van Jibé. En het begon zo: Het moet me nu maar eens eindelijk van het hart!De meeste mannen zijn ten zeerste ontstemd bij de woorden " emancipatie van de vrouw".Voor hen betekent dat inleveren van eeuwenoude voordelen en voorrechten!....... Akkoord,het is niet prettig iets aangenaam voor iets minder aangenaam te moeten inruilen,maar........met de vrouw achter het stuur ligt het toch nog wel even anders.Zou het dan toch waar zijn ,dat de mannen deze vrouw nog steeds niet hebben kunnen verwerken?Moeten zij nog zoveel bijbenen? Op dat stuk heb ik reeds heel wat ervaring want ik rijd ruim l5 jaar dagelijks op de drukste banen.Veelal gaat dat dan zo:in de zomer ,met de hoofdsteun achter het hoofd kan het er nog mee door,ze(de mannen!) merken dan niet zo gauw wie er voor hen bolt.Maar........in de winder als ik,of de vrouw, het waagt een hoedje te dragen O,maar dan gaan de poppen aan het dansen.Dan worden ze zo driest,zo driest ,dan kan er vanalles gebeuren.Ofwel wordt er totaal nodeloos getoeterd zomaar om met zijn gewaande meerderwaardigheid te zwaaien of er wordt zeer snel rechts voorbij gestoken om toch maar niet achter die treuzelmie te moeten blijven hangen,ook al neemt die zelf met het snelheidsverbod een loopje !
Buiten de hulpverpleegster beschikte hij ook over een huishoudhulp. En dus spoorde Jan iedere zaterdagmorgen tot zondagavond naar zijn gezin.Het was een noodoplossing maar het bracht toch soelaas. Natuurlijk waren ook daar de kinderen rumoerig en uitgelaten vooral nu zij meer ruimten en vrijheid gewoon werden,zij konden zich nu uitleven in de grote tuin !Ook binnen werd het anders leven.Daarom bleef Jan al eens een keertje in de stad tijdens de zondagen. Annie cijferde zich zoveel mogelijk weg en trok zich op aan de kinderen.Als hij dan toch kwam ,escaleerden zich weerom de moeilijkheden:te druk,te veel lawaai.Immers hij zag niets maar hoorden alles.Kleine ruzies werden onvermijdelijk grote discusies......... Het moest ervan komen,Jan wilde terug vrij zijn,immers hij kon zijn mannetje staan. De hulpverpleegster was aan deze toestand niet vreemd........ Uiteindelijk vroeg Jan de echtscheiding aan.Dit was volledig tegen de principes van Annie die steeds correct gelovig was gebleven.Lang zeer lang heeft zij zich hiertegen verzet tot de situatie onhoudbaar werd. De kinderen waren intussen pubers en betreurden het ganse verloop. Annie werd voor haar "opoffering "en inspanning zeker niet gewaardeerd Haar familie heeft haar begrepen en gesteund.Zij is steeds alleen gebleven en de kinderen hebben hun weg gevonden. Hun vader is hertrouwd .Natuurlijk zijn er geen kinderen meer gekomen. De tweede vrouw is na ettelijke jaren ziek geworden en overleden. Annie woonden alleen en is plots en eenzaam overleden.Haar kinderen hebben het nodige gedaan om haar een waardige uitvaart te bezorgen.
Schrijfster dezer is steeds deze toestand blijven volgen en immer zeer erg met het lot van Annie begaan geweest
Vanzelfsprekend viel de wederzijdse aanpassing niet te onderschatten.Vooral karakterieel werd het eerste jaar 'n zware opgave. Na anderhalf jaar kwam hun eerste kindje,'n meisje en het was goed gezond.Inmiddels was Jan met behulp van zijn echtgenote de opleiding voor kinesist begonnen en hij beeindigde deze met onderscheiding.Nu kon hij een eigen praktijk starten.Ze kochten een huis en Jan installeerde zich op de eerste verdieping. Toen kondigde zich een tweeling aan waarvan eentje haast onmiddellijk na de geboorte overleed.Ditmaal werd hun gezinnetje verrijkt met een jongentje.Omdat Annie verkoos haar kindjes zelf opte voeden en haar huishouding ter harte te nemen, nam Jan een jonge verpleegster in zijn dienst. Wanneer hij ' s middags en in de late namidag naar beneden kwam eiste hij bijna volledige stilte.Hij verdroeg geen kinderrumoer noch speelgoedlawaai,maar dat begrepen de kindjes niet en Annie evenmin ofschoon zij erg haar best deed. De moeilijkheden begonnen met kleine misverstanden die stilaan escaleerden.Zij zochten naar een oplossing. En dus gingen zij apart wonen;Annie met de kinderen in een woning buiten de stad en Jan die hen ieder weekend zou komen vervoegen.Hij kon zich alleen wonderwel uit de slag trekken.
