Grijze Belgische zomernamiddagWij verwachtten een trouwe vriendin wilden haar 'n beetje feestelijk ontvangen,nee geen feest maar 'n soort klein Bourgondische tafel u kent dat wel.Als toetje een lekker ijsje,dat je dan zelf mag aanvullen met karamelsauce ,of gemengd fruit of muizenkorreltjes en ijskoekjes enz. We waren voorbereid De zaterdagnamiddag ging dat alles eens naar de maan helpen !Natuurlijk ging de telefoon 'n handje helpen;ze kon niet komen was zwaar verkouden en wilde dit niet doorgeven.Wel dan proeven we zelf eens aan die nieuwe verpakking van het ijsboerke zeiden we eensgezind en haalde de doos uit de ijsschuif.Maar hoe ging dat deksel eraf????Geen denken aan,het zat erop gevrozen,geen begin,geen einde,geen aanwijzing ,niets en toch moest het open,wat was dat nu voor 'n systeem?We begonnen systematisch met een gewoon mes,er lag duidelijk een band rond het deksel,dus die band moest verwoest!'n gewoon mes lachte ons uit,dan de trektang,die lachte nog harder,de crème van binnen wou er ook uit maar zo simpel ging dat dus niet, nadat de ganse tafelschuifinhoud aan de beurt was gekomen om te helpen kwam mijn man met de sint jozefszaag voor de pinnen,die maakte héél veel van haar oren maar daar bleef het bij.Mijn goesting voor die inhoud was over,geef mij maar Carte d'or die maakt vee lminder chichi,is heel lekker en open als men wil.Uiteindelijk is het dak eraf gekomen en hebben we er met een soeplepel van geproefd,niet slecht nee dat niet maar ik blijf bij mijn eerste gedacht zulke dessertjes mogen niet zo omslachtig zijn bij het openen!!!
Mijn man had een opdracht in het buitenland aanvaard voor 14 dagen.Wij vonden dat helemaal niet aangenaam,maar de plicht riep en gelukkig hadden wij ieder een GSM.Iedere avond stuurde wij een goedenavondwoordje en zoook iedere morgen.De voornaamste evenementen werde kort doorgezonden en dat was het dan.Kunt u geloven dat dit droevig stemde? Dat kleine zwarte ding kreeg plots een heel voorname plaats in ons hart en brein.Onverwacht kwam er soms plots een signaaltje,dus een nieuwsje een vriendelijk woordje,soms een kusje en dat gaf een ongelooflijke vreugde genoeg om weer moedig verder te kunnen.Men keek onvrijwillig naar de kalender,die natuurlijk steeds zijn zelfde rythme hield maar toch......hij ging heel trouw vooruit.Ja,de dagen werden afgeteld reeds vanaf de eerste dag.Ja,zoveel hielden wij van elkaar,maar het GSMmmetje was er om ons er nog eens aan te herinneren en hij kreeg écht grote waardering. Het weerzien na die 14 dagen was alsof mijn man 4 maanden afwezig was geweest,'t was en beetje feest op de tafel en in ons hart en liefst zouden wij dergelijke opdrachten niet meer moeten uitvoeren als dat kon aub.
