Mijn man had een opdracht in het buitenland aanvaard voor 14 dagen.Wij vonden dat helemaal niet aangenaam,maar de plicht riep en gelukkig hadden wij ieder een GSM.Iedere avond stuurde wij een goedenavondwoordje en zoook iedere morgen.De voornaamste evenementen werde kort doorgezonden en dat was het dan.Kunt u geloven dat dit droevig stemde? Dat kleine zwarte ding kreeg plots een heel voorname plaats in ons hart en brein.Onverwacht kwam er soms plots een signaaltje,dus een nieuwsje een vriendelijk woordje,soms een kusje en dat gaf een ongelooflijke vreugde genoeg om weer moedig verder te kunnen.Men keek onvrijwillig naar de kalender,die natuurlijk steeds zijn zelfde rythme hield maar toch......hij ging heel trouw vooruit.Ja,de dagen werden afgeteld reeds vanaf de eerste dag.Ja,zoveel hielden wij van elkaar,maar het GSMmmetje was er om ons er nog eens aan te herinneren en hij kreeg écht grote waardering. Het weerzien na die 14 dagen was alsof mijn man 4 maanden afwezig was geweest,'t was en beetje feest op de tafel en in ons hart en liefst zouden wij dergelijke opdrachten niet meer moeten uitvoeren als dat kon aub.
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek