Toen ik nog opvallend jong was dacht ik soms reeds aan de oude dag.Dat kwam door tante Mie,de moeder van nonkel Fons.Hij nam zijn moeder steeds mee als hij moest verhuizen voor de zaak.Die zaak van kinderkoetsen nam steeds maar uitbreiding en dergelijke verplaatsingstuigjes vroegen veel ruimte.De laatste verplaatsing was voor tante Mie eigenlijk de beste.Haar woonkamer keek door een groot glasraam recht in de grote winkel waar steeds veel beweging was,klanten die keurden en overwogen en ook klanten die kochten en tevreden naar huis huppelden.Ik mocht langs de brede trap naar boven gaan om haar te bezoeken,die trap was de verbinding tussen haar kamer en de grote winkel.Tante Mie was steeds zo blij dat een kind van zes jaar naar haar toekwam.Onmiddellijk schonk zij mij een tas zwarte koffie in en legde er een stuk peperkoek naast.Ik had een hekel aan beide maar ik deed alsof ik het een lekkernij vond en dat deed haar zichtbaar plezier.Zij had een licht Hollands accent maar we verstonden elkaar en dat was het voornaamste. Nu ik zelf oud ben nu begrijp ik die vreugde van tante Mie heel goed.Ik heb zelf geen kinderen maar als een van mijn zus eens binnen komt dan ben ik ook zo blij ofschoon zijzelf dit nog niet kunnen begrijpen.Ze hebben hun huishouden en hun werk en de tijden zijn zo enorm gewijzigd! Toch zou ik durven aanraden aan wat jonge mensen;denk eens aan oude eenzamen.
