Sta mij toe even terug in de tijd te gaan......Mijn eerste vriendinnetje heette Linda,ze was heel lief en aangenaam en had een broertje, François die mij soms meenam op zijn trotinette om tijdig in de school te zijn.Ik vond dat héél fijn.We waren 8j.oud.Helaas,mijn ouders besliste te verhuizen naar een andere gemeente en ik moest natuurlijk mee en naar een andere school.Tot mijn groot kinderverdriet bleven Linda en Francois in de vergeethoek steken!. Op 8 jaar heeft men nog niet veel in de pap te brokken,dat is van zelfsprekend.In die nieuwe school kwamen natuurlijk ook weer andere vriendinnen op de proppen,maar ze waren mij niet zo lief als Linda.Temeer dat mijn ouders na drie jaar weer naar een andere gemeente verhuisden en ditmaal hadden zij hun juiste stek gevonden.We verbleven er 29 jaren,en naast ons woonde een gezin van zes kinderen die héél sociaal over kwamen. In de scheidingsmuur werd na enkele tijd een poortje aangebracht zodat we héél makkelijk konden buurten Het poortje stond altijd open.Toen werd de muur afgebroken en kwam er een haag in de plaats met het poortje erin,dat spreekt.! Eén van de meisjes had mijn leeftijd,dat duurde niet lang of wij werden de beste vriendinnen een gans leven lang.Zie dat noem ik een ware vriendin,een die je volledig begrijpt,die je nooit verraadt waarop je ten alle tijden kan tellen.En dat was wederzijds. Een derde échte vriendin was Zuster Bernadette.Héle mooie vriendschap was dat bijna gesublimeerd.Om de vier a vijf weken gingen mijn man en ik haar bezoeken,zéker wanneer ze ziek werd.En steeds was ze zo overgelukkig toen we in haar kamer kwamen.Ik had haar alle gerief voor de schilderkunst meegebracht en opnieuw begon zij met haar linker hand te akwareleren.Dat was in het begin niet zo eenvoudig maar ze bereikte mooie resultaten. Maar ........ ik heb ook andere zogezegd vriendinnen gekend..............
Lang voor mijn man met mij gehuwd was ging hij regelmatig naar Oostenrijk met zijn directeur ,nog een collega en diens vrouw in het volkswagentje van de tweede vermelde.Zij vonden dat héél prettig want ze waren nog jong en lenig.Zij gingen, of reden om stipt te zijn, naar een boerenfamilie die er goed voor zat en veel plaats had,ook om te logeren.Het zicht was er prachtig, naar ik later vernam, en de familie was altijd welgezind. De wandelingen varieerden constant en dat werden ze nooit moe. De Oostenrijkse maaltijden waren aan de zware kant,dus erg voedzaam;maar dat had men nodig voor die prachtige bergwandelingen! Vrij dikwijls werd er een varken geslacht voor de nodige worsten en de hespen en al dat andere dat een zwijn hen te eten gaf.Kippen in overvloed en eieren natuurlijk ook.De boerin maakte alle dagen pudding van die lekkere melk want ze hadden natuurlijk ook menige koe. De groenten mochten de toeristen zelf uit de tuin gaan kiezen,dat was zoal het enige dat ze als inspanning mochten doen.En eten,ja veel eten.!! ZE waren echte vrienden van die Oostenrijkers.De directeur had er zijn jaarlijks verlof geboekt en had geen oog voor een andere bestemming. Zijn gezelschap moest hem volgen! Toen ze terug thuis waren ontving mijn man een tamelijk lijvige enveloppe met postzegel van ....ja van Oostenrijk maar door zijn druk leven deed hij ze te vlug open en zag geen brief erin zitten en dacht aan een grap.De omslag werd terzijde gelegd en moet in een doos terecht gekomen zijn. Toen we reeds jaren gehuwd waren kwam die doos in mijn handen,vermoedelijk in de grotekuis periode.IK keek in die verdachte omslag waarvan ik het bestaan absoluut niet kende,noch de afkomst en zag toen een prachtig bundeltje Edelweisjes mooi neergelegd, na zoveel jaren. De boerin of één van haar dochters moet dus, na een grote bergwandeling,aan mijn man gedacht hebben,die zo vaak over dat bloempje gesproken had dat hij er nooit gevonden had, tot zijn spijt. Wanneer ik dan met die omslag en die vondst kwam aandraven vertelde hij dat hij destijds veel te vlug en onnadenkend aan een grap gedacht had.We hebben de mooie Edelweisjes in hun natuurlijke vorm beeldig ingekaderd en een opvallend plaatsje gegeven want zelf zijn we nooit meer zo hoog geraakt.Zij staan ,naar het schijnt, héél hoog in die enig prachtige berglandschappen.Van bedanken is niets meer in huisgekomen dat was te lang geleden,helaas. Zo ziet men dat alles terecht komt!
........dat er iets aan de knikker hing! Bijna alles had hij verkeerd aangekocht! Onze adrenaline werd volledig naar boven gehaald!Eén voorbeeldje maar ....we bestelden één flesje versnipperde gedroogde ajuin en lieten hem,voor hij vertrok, het lege flesje zien.Hij bekeek het doorheen zijn Kruidtuinbrilletje met zgz.aandacht.Wat bracht hij mee?Een groot plastiekpak met grote gefrituurde ajuinbladeren om gerechten mee te versieren (stond er op het pak!) Voor 'n dooskervel diepvriessoep koos hij een minipotje kervel,voor één pak speculoos bracht hij er vier in een grote verpakking mee en zo kunnen we doorgaan maar dat kan de lezer niet boeien.Dus we zeggen hem(zoals onze buurvrouw hem dikwijls oplegt) ,dat hij moet gaan ruilen.Hij werd toen Hollandsboos,ja,ja!!Maar........ging terug de brommer op met al het verkeerde in zijn tassen. Inmiddels waren er vrienden binnen gekomen ,die ook nog wat zagen liggen,dat zij konden gebruiken en voor ons toch wat te veel was. Toen Kees terug arriveerde was hij gekalmeerd,hij zal wel ingezien hebben dat het niet door de beugel gekund had zonder telefonische gevolgen!! Ondertussen vernamen we dat Stef over 14 dagen terug aan het werk gaat. Laat die dan maar zéér puntlich zijn en wellicht wat minder sociaal in zijn voorkomen,maar het spaart ons heel wat tribulaties en onze adrenaline kan rustig zijn gang gaan
Wij hebben ook 'n boodschapper om de 14 dagen,Stef,die heel akuraat tewerk gaat.Hij moet het kennen of hij brengt het niet mee.Dus zetten wij gedienstig(als wij zijn!!)de lege (nieuwe)exemplaren klaar ten toon in de gang op de commode en dat vindt hij fijn. Maar,hoejammer,nu breekt Stef zijn enkel;gevallen met zijn dienstbrommer en hij moet voor lang in de plaaster. Kees(Hollander, maar dat had u al begrepen!) deftig voorkomen en eigenlijk de klusjesman van de dienst,moet nu Stef vervangen.Aanvankelijk,d.w.z.de eerste keren ging het behoorlijk goed mits enkele " abuizen". Inmiddels kwam hij ook ons tuintje wat opfrissen,daar hebben we veel van door de vingers moeten kijken!De klimop kreeg 'n flinke beurt, ja dat wel,maar de dorre bladeren liet hij liggen,niet om te doen,zei hij,en het onkruid liet hij staan waar het stond.Zijn specialiteit was behangen en schilderen,en daarmee uit (besloten wij dan maar!) De rekening voor het tuintje kwam achteraf ,zei hij!!Daarvoor zorgde de dienst wel. Stef 's enkel bleef véél te lang in de plaaster,vond Kees,en dat liet hij ook duidelijk blijken.Die boodschappen begonnen hem flink de keel uit te hangen.En dat werd zichtbaar!! We hadden ons lijstje in grote letters,zo duidelijk mogelijk ,klaargelegd maar toen hij binnen kwam zagen we............
